ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀တြင္ လုပ္ခ်င္ရက္နဲ႔ မလုပ္ခဲ့ရေသာ အလုပ္ႏွစ္ခု ရွိပါတယ္။ ေက်ာင္းဆရာအလုပ္နဲ႔ သရုပ္ေဆာင္အလုပ္ ျဖစ္ပါတယ္။ သရုပ္ေဆာင္အလုပ္ကေတာ့ အရူးထခဲ့တယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္၊ ေက်ာင္းဆရာကေတာ့ တဲဲတဲေလးလြဲခဲ့ရတာပါ။ ေက်ာင္းဆရာျဖစ္ခဲ့ရင္ အခုလို ဆယ္ႏွစ္အၾကာမွာ ဘာျဖစ္ေနမွာပါလိမ့္လို႔ တခါတေလ ေတြးမိတယ္။

တကယ္ျပန္စဥ္စားေနမိတာက သရုပ္ေဆာင္အလုပ္ပါ၊ လူေတြ ငိုေအာင္ ရယ္ေအာင္ တခုခု ခံစားသြားရေအာင္ ေရွ႕ကေန လုပ္ျပရတဲ့ အလုပ္၊ အဲဒီအလုပ္ကို စိတ္၀င္စားခဲ့ဖူးတယ္။ အရူးအမူးေတာ့ မဟုတ္၊ တို႔ထိတို႔ထိေလာက္ေပါ့။ အခု မင္းသား ခန္႔စည္သူတို႔ ျမန္မာႏိုင္ငံ ရုပ္ရွင္အစည္းအရုံးမွာ ရုပ္ရွင္သရုပ္ေဆာင္ သင္တန္းတက္တုန္းကတခါ ကၽြန္ေတာ္လည္း တက္ဖို႔ နည္းနည္း ႀကိဳးစားၾကည့္ေသးတယ္။ ရုပ္ရွင္အစည္းအရုံးေရွ႕ေတာင္ ေရာက္ေနၿပီ၊ မလုပ္ပါနဲ႔ကြာ… မလြယ္ေလာက္ပါဘူးလို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ဆုံးမၿပီး ျပန္လာခဲ့တယ္။

ေငြေၾကး၊ ပံ့ပိုးမႈ၊ အသိုင္းအ၀ိုင္း၊ ကိုယ္တိုင္ႀကိဳးစားမႈ၊ ကံ၊ စန္း၊ မီဒီယာ၊ ဆရာသမား အမ်ားႀကီးမွ အမ်ားႀကီး၊ အဲ… မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္ လုပ္မယ္၊ ရူးသြပ္တယ္ ဆိုရင္ေတာ့ တမ်ဳိးေပါ့ေလ၊ ေဘးကလူေတာင္ မေနႏိုင္ မထိုင္ႏိုင္ ကူညီရမယ့္အေပါက္မ်ဳိး အထိေတာ့ မရူးသြပ္ဖူးပါဘူး။ ဒါေၾကာင့္လည္း မျဖစ္လာတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ပရိသတ္ေတြလည္း ကံေကာင္းသြားတာေပါ့ေလ၊ မဟုတ္ရင္ ျမန္ုမာ့သရုပ္ေဆာင္ေလာကရဲ့ ရုပ္အဆိုးဆုံးနဲ႔ အခ်ာဆုံး သရုပ္ေဆာင္ တေယာက္ကို ၾကည့္ေနရမယ့္ အျဖစ္။

တခါသားမွာေတာ့ အေမ့မိတ္ေဆြႀကီးတေယာက္ရဲ႕ အကူအညီနဲ႔ ဒါရိုက္တာ ညီညီထြန္းလြင္ ရိုက္ကူးတဲ့ ဗီဒီယိုဇာတ္လမ္းတခုမွာေတာ့ ေန႔တြက္ေၾကးနဲ႔ သရုပ္ေဆာင္ သြားလုပ္မိေသးတယ္။ အို႔ အို အို… သရုပ္ေဆာင္အလုပ္၊ ရင္ရႈပ္ေစတဲ့ ရုပ္ရွင္အလုပ္ မလုပ္ခဲ့မိတာ ေကာင္းတယ္ဆိုတဲ့ အေတြး ေပၚခဲ့ဖူးတယ္။

အဲဒီတုန္းက မင္းသားနဲ႔ မင္းသမီးက သူထူးစံနဲ႔ ဆုရႊန္းလဲ၊ မွတ္မိေနေသးတယ္။ အေမ့မိတ္ေဆြက အရင္က တိုင္းတရားသူႀကီးေပပဲ၊ ပင္စင္ယူၿပီးေနာက္မွာမွ ၀ါသနာ ဗီဇက ထလာၾကြလာေလေတာ့ သူအပိုင္ႏိုင္ဆုံး ဇာတ္ရုပ္ျဖစ္တဲ့ တရားသူႀကီးတို႔၊ ေရွ႕ေနခန္းတို႔မွာ ပါေနၾက၊ ျမန္မာဗီဒီယိုကားေတြတိုင္းမွာ တရားသူႀကီးခန္း ပါၿပီဆိုရင္ သူပါပဲ။

သူက မင္း၀ါသနာပါရင္ တခါေလာက္ စမ္းၾကည့္ေပါ့ကြ ဆိုတာနဲ႔ သူ႔လက္ေထာက္ ေရွ႕ေနကေလးလား၊ ဆရာ့အိတ္ဆြဲလား မသိပါဘူး လုပ္ရမယ္တဲ့၊ ဖုန္းဆက္ ေခၚတာနဲ႔ တထည္တည္းေသာ တိုက္ပုံအနက္ ယူၿပီး ကီလီ ၆ (ရုပ္ရွင္ရိုက္ကြင္းမ်ား တည္ရာ) ကို အေျပးလိုက္သြားခဲ့မိတယ္။ တခန္းလား ဘက္ဂေရာင္းက ပါဖို႔အတြက္ တေနကုန္ပါေရာလား။

ဒါက အေတြ႕အႀကဳံကို အေသာေႏွာလို႔ ေျပာျပတာပါ၊ အခုေတာ့လည္း စဥ္းစားမိတာက… ပရိသတ္အတြက္သာ သရုပ္ေဆာင္သီးသန္႔ မျဖစ္ခဲ့တာလို႔… ငါဟာ ေန႔တိုင္း သရုပ္ေဆာင္ ျဖစ္ေနပါေပါ့လားေပါ့။ ဟုတ္တယ္ေလ… ၿပဳံး၊ ရယ္၊ မဲ့၊ ငို၊ စကားတင္းဆို၊ ေဒါသထိုထို၊ မေက်နပ္လိုက္၊ ေခ်ဖ်က္လိုက္နဲ႔ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေန႔စဥ္မွာကို ေျပာင္းလဲ လႈပ္ရွား ေနရတာမို႔လား။

အခု အေကာင္း၊ ခဏေနေတာ့ ဆိုးေတာ့တယ္။ အခု ေပ်ာ္ေနရင္း ခဏေနေတာ့ စိတ္ေတြ ေလးေနတယ္။ ဘယ္အရာမွ အၾကာႀကီး မဟုတ္ပါဘူးဆိုတာကို သိသိနဲ႔ပဲ ရင္ေမာေနေတာ့တယ္။ တခါတေလေတာ့ တေယာက္ထဲ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာ၊ ရူးမ်ားသြားသလားလို႔ေတာင္ ထင္မွတ္ရတယ္။ ရယ္ေနတာ အေကာင္းမထင္နဲ႔လို႔ ေျပာတတ္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ကိုလည္း အမွတ္ရတယ္။

ေပ်ာ္လို႔ ရယ္တာ မဟုတ္ဘူးလား၊ စိတ္ညစ္လည္း ထြက္ေပါက္အေနနဲ႔ ရယ္ၾကသလား။ စိတ္ညစ္တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရယ္ခ်ည္း ေနမိတယ္။ ခက္တာက သရုပ္ေဆာင္ပါး မ၀ေသးတာပါပဲ၊ ဒီေတာ့ ရယ္သာရယ္တယ္၊ ရယ္ေနတာနဲ႔ မတူဘူး… ရယ္ရတယ္ဆိုတာမ်ဳိးကို ျဖစ္ေရာ…။

ကိုယ့္ဟာကိုယ္ေတာ့ အဟုတ္ခ်ည္းေပါ့၊ ထင္တလုံးနဲ႔ေပါ့။ တကယ့္တကယ္ သူတင္ကိုယ္တင္ၾကေတာ့မွ အမယ္မင္းရယ္နဲ႔မွဆိုတဲ့ အျဖစ္… ရယ္တာကိုက ရယ္ခ်င္စရာ ေကာင္းေနခဲ့တယ္၊ ခုနေျပာသလုိေပါ့… အေကာင္းေတာ့ မထင္ေလနဲ႔။

ဘာမွမျဖစ္ခ်င္ခဲ့လို႔ ဘာမွမျဖစ္ခဲ့ရင္ ဘာမွျဖစ္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ အခုေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ပိုင္သလုိလုိ ႏိုင္သလိုလို တတ္သလိုလို နပ္သလိုလို လူၾကည့္မ်ားတဲ့ ေလာကဇာတ္ခုံေပၚတက္လာေတာ့လည္း ၿဖဲရဲ ပဲေရြးသလို ၾကည့္၊ ခဲနဲ႔တမ်ဳိး ဆဲေရးလို႔တဖုံ အမ်ိဳးမ်ဳိး အားေပးေတာ့လည္း ဟဟ… လုပ္ၾကပါဦး ဇာတ္ထုပ္နဲ႔ ကန္႔လန္႔ကာေနာက္ ေျပး၀င္ေမွာက္ရင္ေတာ့ စင္ေရွ႕ ခဲထိတာကမွ ပြဲၾကည့္မ်ားက ရယ္ဦးမယ္၊ ကံစြပ္ကံဖ်ား ပရိသတ္ ရသြားဦးမယ္။

အခုေတာ့ ေရွ႕က ခဲ ေၾကာက္လို႔ ေနာက္ကိုတိုး ေမွာက္ထိုးလဲမွ ေဗ်ာက္အိုးနဲ႔ ပစ္တာပါလုိ႔ဆိုလည္း ေခါက္ခ်ဳိးမည္းသြားတဲ့ စိတ္ကိုျပင္ရင္း ဒီတသက္ေတာ့ ငါ (ဘယ္ေနရာမွာမွ) သရုပ္ေဆာင္ မျဖစ္ေတာ့ဘူးရယ္လို႔ပဲ စိတ္သြင္းရေတာ့တာပါပဲ။

သရုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား ဘယ္တကြက္မွ မလြယ္ ခက္ပါလားေနာ္…။

၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၁၄ ရက္။
ည ၁၀ နာရီ။