by Myo Tha Htet on Saturday, 6 October 2012 at 23:50·
ေအာက္တိုဘာ ၅ ေသာၾကာ
ဒီတညကို ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေနခဲ့တာ ၄၇ ရက္ ၾကာခဲ့ၿပီ။ ဘာရယ္မဟုတ္ ညာရယ္မဟုတ္ ဒီအရသာကို မြတ္သိပ္ခဲ့မိသူ…၊ ေလာကကို အလွဆင္တာ ဂီတ မဟုတ္လား။ မိုးတညမွာ ကၽြန္ေတာ္ ႏိုးထျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ဖိုလိႈက္ရင္ေမာ မတီးဘဲႏွင့္ ၾကားႏွင့္ၿပီ။ အေဖာ္မေခၚ တကိုယ္တီးရယ္ႏွင့္ မိုးတညမွာ လြင့္လြင့္ေမ်ာခဲ့…။
မိုးက ပြဲသြားခါနီးမွ သည္းလွတယ္၊ လန္ဒန္မိုးကို ကၽြန္ေတာ္က ဂရုမစိုက္တတ္… ရြာခ်င္သလို ရြာပါေစ ထီးကိုမေဆာင္၊ လန္ဒန္ရဲ႕ ဒီမိုးဒီေလၾကားမွာပဲ ထီးကို မၾကင္ခဲ့တာ သုံးႏွစ္ေတာင္ လြန္ခဲ့မွေပါ့။ ဒီညေတာ့ မိုးဖ်က္ၿပီထင္ပါ့၊ မိုးက စြတ္ရြာေနတယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဇြတ္မိုက္တတ္သူမို႔ မိုးသည္းထဲမွာပဲ အေျပးရွိခဲ့တယ္။ ေအာက္တိုဘာ ၅၊ ေသာၾကာညဟာ ပိုၿပီး ေမွာင္သေလာက္ ရက္စက္တယ္။
ဗိုလ္ေအာင္ဒင္ဟာ အျဖဴအမည္းရုပ္ရွင္ထဲမွာပဲ ရွိတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေသာၾကာညထဲက ၀ါတာလူးဘူတာ အထြက္မွာ ရွိခဲ့တယ္၊ မိုးသည္းသည္းထဲက ၀ါတာလူး တံတားေပၚမွာ ရွိခဲ့တယ္။ ရွဴးေျပာင္ေျပာင္ဟာလည္း ေရစိုသြားခဲ့ၿပီ၊ ဘိုေကမက်တက် ဆံပင္တိုတိုေတြလည္း မိုးေတြစြတ္ခဲ့ၿပီ။ မာဖလာေတာ့ မပါဘူး၊ ကုတ္အကၤ်ီနက္ျပာေရာင္မွာလည္း ေရေတြခိုခဲ့ၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ မနားဘူး၊ ဂီတတခုဆီ အေျပးႏွင္ေနဆဲ… အုိဘယ့္ ၾသခက္စၾတာ…။
ည ၇ နာရီ ၃၀ မိနစ္
ေတာ္၀င္ သဘင္ ခန္းမ Royal Festival Hall ကို ကၽြန္ေတာ္ ၀င္လိုက္ခ်ိန္မွာ ၇ နာရီနဲ႔ ၂၅ မိနစ္၊ စိုနစ္ေနတဲ့ အေပၚက ကုတ္အကၤ်ီကို ခၽြတ္တယ္။ အတြင္းက ရွပ္အကၤ်ီတထည္ရယ္၊ သိုးေမႊးတထပ္ ကိုယ္က်ပ္စြယ္တာရယ္ေၾကာင့္ ပရိသတ္ ၂၇၀၀ ေက်ာ္ ၀င္ဆံ့တဲ့ ခန္းမႀကီးထဲမွာ ရုတ္ခ်ည္း ေႏြးေထြးသြားတယ္။ ေရစိုေနတဲ့ ဆံပင္ေတြဟာ မိနစ္ပိုင္း အတြင္းမွာပဲ ၾကမ္းတမ္း ေျခာက္ေသြ႕လာတယ္။ (ဒီခန္းမႀကီးထဲမွာပဲ ၂၀၁၂ ဇြန္ ၂၂၊ ေသာၾကာ တရက္မွာ ျမန္မာ့ ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ကို ယူေကႏိုင္ငံေရာက္ ျမန္မာ လူထုက ႀကိဳဆို ႏႈတ္ဆက္ခဲ့ၾကဖူးတယ္၊ ေမးျမန္း စကား ေဆြးေႏြးခဲ့ၾကဖူးတယ္)။
ေနရယူၿပီး ခန္းမႀကီးရဲ႕ မီးေရာင္စုံ၊ လူေရာင္စုံေတြၾကားက အလွအပ ပသာဒကို ကၽြန္ေတာ္ ခံစားေနတုန္းမွာပဲ ရုရွၾသခက္စၾတာ တီး၀ိုင္းက လူေတြ ၀င္လာတာ လူေပါင္း ၁၅၀ ေလာက္ ရွိေရာ့မယ္။ မင္းပရိသတ္အလယ္က တီး၀ိုင္း သမားေတြဟာ ႀကိဳးတပ္တူရိယာ၊ ေလမႈတ္တူရိယာ၊ သားေရၾကက္တူရိယာ၊ စည္သာ လင္းကြင္း၊ ေၾကးအိုး စတဲ့ အသံစုံထြက္ေအာင္ တီးခတ္ရတဲ့ တူရိယာအစုံအလင္နဲ႔ ပြဲစဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနၾကၿပီေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘာမွလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ဂီတကို ခံစားတတ္သူ…၊ အျမင့္ႀကီးေတြလည္း မသိပါဘူး၊ ရင္ကို ထိတာေလးကိုပဲ ဆ၀ါးတတ္သူ၊ ၾကြား၀ါတတ္သူလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ဟဒယမွာ သြားၿငိတာေလးေတြကိုပဲ မွ်ေ၀တတ္သူ၊ အမ်ားႀကီးလည္း မသိပါဘူး၊ ၾကားမိသေလာက္ ျမင္သိသေလာက္ကိုပဲ အာလူး အဆာပလာနဲ႔ ေရးျပတတ္သူ…၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ယုံရမယ္လို႔လည္း မေျပာပါဘူး၊ ခ်င့္ရုံဖို႔ ေဆာ္ၾသတတ္သူ သက္သက္မွ်သာရယ္ပါ…။
တူရိယာေတြ အသံစုံထြက္ကုန္ေပါ့
ၾသခက္စၾတာကို ျမန္မာမႈျပဳေတာ့ သံစုံတီး၀ိုင္းတဲ့၊ ႏိုင္ငံေတာ္ သံစုံတီး၀ိုင္း ဆိုတာေတာ့ ျမန္မာျပည္မွာ ရွိတယ္။ တေယာကိုတင္ရီတို႔လည္း ၾသခက္စၾတာ လုပ္ဖူးတယ္ ထင္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ လန္ဒန္က မိ္တ္ေဆြ ဦးေဇာ္ႀကီး တိုက္တြန္းခ်က္နဲ႔ လက္မွတ္၀ယ္ျဖစ္ၿပီး အခုေတာ့ ရုံထဲေရာက္ေနၿပီ၊ ဒီရုရွၾသခက္စၾတာနဲ႔ အိမ္ရွင္ လန္ဒန္ ဂီတခ်စ္သူမ်ား ၾသခက္စၾတာတို႔ရဲ႕ ပူးေပါင္း တင္ဆက္မႈကို ဂီတစ်ာန္၀င္စားေတာ့မယ္။ ပထမစ်ာန္ျဖစ္ျဖစ္၊ ဒုတိယစ်ာန္ျဖစ္ျဖစ္ ေရာက္ႏိုင္သေရြ႕ေပါ့ေလ…။
ေနရာယူၿပီးစ ပရိသတ္ ႏွစ္ေထာင္ေက်ာ္ဟာ (ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္၊ ေတာ္၀င္ သဘင္ ခန္းမႀကီးရဲ႕ ထိုင္ခုံျပည့္မဟုတ္ေတာင္ ၉၉ ရာခိုင္ႏႈန္းေက်ာ္ လိမ့္မယ္) ၿငိမ္သက္သြားၾကတယ္။ ၾသခက္စၾတာ၀ိုင္း ေခါင္းေဆာင္ရဲ႕ တုတ္တံေလး ညာလက္က ကိုင္လို႔ လက္ဟန္သာမက တကိုယ္လုံး တုန္တက္ေအာင္ ညႊန္ၾကားခ်က္ကို ဆိုင္ရာ ဂီတပညာရွင္ေတြက ကိုယ္သန္ရာ တူရိယာကို လိုက္ပါ တီးခတ္သံေတြ/ဟန္ေတြက ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးနဲ႔ နားေတြကတဆင့္ ခႏၶာကိုယ္ထဲ စိမ့္၀င္စီးေမ်ာေနပုံက ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထိုင္ရက္ ေသေနသလို… တုတ္တုတ္မွ် မလႈပ္…။
သတိတခ်က္၀င္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ၾကည့္တဲ့အခါမွာလည္း Ghost ဇာတ္ကားထဲက သရုပ္ေဆာင္မင္းသား ပက္ထရစ္ ေဆြဇီ ကားတိုက္ခံရလို႔ ေသၿပီးေနာက္ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ျမင္ရသလို…၊ ပရိသတ္အေပၚ မီးအေမွာင္ခ်ထားၿပီး… ၾသခက္စၾတာတီး၀ိုင္းကိုပဲ ထိန္ထိန္လင္းလင္းေအာင္ မီးေတြေပးထားတဲ့ ဒီေတာ္၀င္ သဘင္ ခန္းမႀကီးထဲမွာ ဂီတံသံစုံေတြၾကား ကၽြန္ေတာ္ ေမ်ာေန/ ေမာေနခဲ့ေတာ့တယ္။
အနက္ေရာင္ ဂါ၀န္ေတြနဲ႔ အရပ္ေျခာက္ေပမက ျမင့္တဲ့ ရုရွမေတြရဲ႕ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္က အရုပ္မေလးေတြလို ပိန္ပိန္ပါးပါး၊ တေယာနဲ႔ ဘိုးတံကို ေျမွာက္လိုက္ထုိးလိုက္ ေဆာ့လိုက္ ဆိတ္လိုက္လုပ္ေနတာမ်ား ၾကည့္ေနရင္းကို ရင္မွာ ဖိုလိႈက္ ေမာဟိုက္ေနရတဲဲ့သူမွာ ကၽြန္ေတာ္…။
ကြန္ဒက္တာလို႔ ေခၚတဲ့ ၾသခက္စၾတာ၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေက်ာေပးထားၿပီး သူ႔၀ို္င္းသားေတြကိုပဲ ဟိုဟာထိုးလိုက္ ဒီဟာတီးလိုက္လို႔ အခ်က္ျပေနပါတယ္။ သူ႔ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ကလည္း ဘဲေလးအကသမားထက္ မေလ်ာ့ပါဘူး၊ က်စ္လစ္သန္မာဟန္နဲ႔ သူက ဆံပင္အရွည္နဲ႔ဆုိေတာ့ အႏုပညာသမားဟန္လည္း ေပါက္ေနတဲ့အတြက္ မိန္းကေလးတေယာက္အတြက္ေတာ့ အေနာက္က ျမင္ေနရလည္း စတိတ္စင္ျမင့္ထက္ကတခါ ေျခာက္လက္မ အျမင့္ထက္က သူ႔ဟန္ပန္က စြဲမက္စရာ ေကာင္းတဲ့ပုံပါ။
ေမ်ာခ်င္ရာ ေမ်ာပါေစေလ…
ခန္းမႀကီးထဲ ၀င္ကထဲက လက္ကိုင္တယ္လီဖုန္းေတြကို ပိတ္ေပးထားဖို႔ မိုဘိုင္းလ္ေပၚမွာ ခေရာ့စ္လုပ္ထားတဲ့ ပုံႀကီးႏွစ္ပုံကို လူအမ်ားျမင္သာတဲ့ ေနရာႀကီးမွာ ၁၀ ေပမက ေပ ၂၀ ေလာက္ရွိတဲဲ့ စလိုက္ႀကီးႏွစ္ခုနဲ႔ ထိုးျပထားပါတယ္။ သူတုိ႔ တီးခတ္ရာ သံစုံေတြအတိုင္း လိုက္ပါေမ်ာသြားလို႔ကေတာ့ နတ္ျပည္မေရာက္ေတာင္ တေနရာေတာ့ ေရာက္သြားႏိုင္ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ တခါ ေခါင္းဆတ္ကနဲ တခ်က္ျဖစ္ေအာင္ ငိုက္သြားပါတယ္။
သူတို႔ ေခၚေဆာင္ရာ ဂီတဗိမာန္ကို အလြန္အက်ဴး ခံစားလိုက္ေတာ့ တရားၿငိမ္ေနေအာင္ မွတ္ၿပီး ကိုယ့္ဟာကိုယ္ တမဂ္ရသြားသလိုလို ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္ဟာ တကယ္ေတာ့ ၿငိမ္းေအး တည္ၿငိမ္ သန္႔စင္တဲ့ အရသာလိုလို ျဖစ္ေနတဲ့ စိတ္သာျဖစ္ၿပီး အမွန္ေတာ့ တမဂ္မဟုတ္ဘဲ တခ်က္ ငိုက္သြားတာသာ ျဖစ္ေၾကာင္း တရားစစ္ေမး ဘုန္းေတာ္ႀကီးက စစ္ေဆးေပးသလို ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ဘယ္သူကမွ မစစ္ရပါဘဲ ငါ သံသာတဏွာေနာက္ မဟားတရား လုိက္ပါသြားခဲ့ပါလားလုိ႔ပဲ ေစာေၾကာမိပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကသာ ဂီတသံသာမွာ အစီးေမ်ာလြန္သလို ျဖစ္သြားေပမယ့္ ေရွ႕ခုံက ဂ်ပန္ေကာင္ေလးကေတာ့ သူ႔ေဘးက အဂၤလိပ္မႀကီးဘက္ ေခါင္းႀကီးထိုးၿပီး ငိုက္က်သြားလို႔ အမ်ဳိးသမီးေကာင္းႀကီးခမ်ာ ကမန္းကတမ္း ေရွာင္ထြက္လုိက္ရသလို၊ ဘယ္ဘက္ျခမ္း ေလးငါးဆယ္ခုံကြာက အမ်ဳိးေကာင္းသားႀကီးရဲ႕ ေဟာက္သံတခ်က္ေတာင္ အက်ယ္ႀကီး ထိုးထြက္လာခဲ့တာကိုလည္း နားနဲ႔ဆတ္ဆတ္ ၾကားလိုက္ရပါတယ္။ ေသာၾကာညမို႔ လူတခ်ဳိ႕က ရုံးမွာ/ အလုပ္မွာ တေနကုန္ အလုပ္လုပ္ၿပီးမွ လာ…၊ တေယာသံေတြကလည္း ခၽြဲအီခ်ဳိသာလြန္း ေနတာမို႔ ငိုက္ျခင္းအလုပ္သာ ရွိပါေပေတာ့တယ္လို႔ ေျပာရမလိုလို…။
၀ိုင္ခန္းေရာက္ျပန္ပါေပါ့…
တကယ္ေတာ့ အဂၤလိပ္ဆန္လွတဲ့ ဒီလိုပြဲႀကီးပြဲေကာင္းမ်ဳိးကို တႀကိမ္တခါမွ ပီပီျပင္ျပင္ မခံစားဘူးေသးပါ၊ အခုမွသာ ပထမအႀကိမ္အျဖစ္ ဦးေဇာ္ႀကီးရဲ႕ နားလည္လည္မလည္လည္ သြားသာ နားေထာင္ၾကည့္စမ္းပါ ငါ့လူရာ… ဆိုလို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဒီဘ၀ ဒီဌာနမွာေတာ့ ဒီလိုအရသာ ခံစားဖူးထိုက္တယ္လို႔ အရဲစြန္႔ၿပီး လာေရာက္ၾကည့္ရႈတာ ျဖစ္ပါတယ္။
ည ၇ နာရီခြဲက စတင္လိုက္တဲ့ ၾသခက္စၾတာ၀ိုင္းမွာ ပထမတပုဒ္က ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ၾကာပါတယ္၊ ဂီတပညာရွင္ေတြ ၀င္လာခိုက္္ကတခါ လက္ခုပ္ၾသဘာသံေတြ အံဘနန္း ခ်ီးျမွင့္ၾကသလို ၁၅ မိနစ္ၾကာ တီးခတ္ၿပီးခ်ိန္မွာလည္း လက္ခုပ္ေတြ အားပါးတရ ခ်ီးျမွင့္ပါတယ္။ ေနာက္တခါ တေယာပညာရွင္ လူူငယ္တေယာက္က တေယာတီးျပတာကို ေနာက္ကေန ၁၅ ေယာက္က လိုက္ျဖည့္တီးေပးတာကလည္း ေနာက္ထပ္ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ၾကာပါတယ္။ အဲဒီလူရဲ႕ တေယာသံဟာ အလြန္ေကာင္းလွပါတယ္။
အဲဒီလို ႏွစ္ႀကိမ္ႏွစ္ခါ တီးခတ္ၿပီးခ်ိန္မွာ တီးခတ္မႈေတြကို ေခတၱခဏနားပါတယ္။ ေရႊပြဲလာ လူႀကီးလူေကာင္းေတြက ခန္းမအျပင္ကို ျပန္ထြက္ၾကၿပီး ၀ိုင္ကို ေသာက္သုံးၾကပါတယ္။ ၀ိုင္ေတြကို ခန္းမတြင္း မ၀င္ခင္ကထဲက ၀ယ္ယူထားၾကတာမွာ ေငြရွင္းေဘာက္ခ်ာစာရြက္နဲ႔ ၀ိုင္ခြက္ေတြကို ဒီအတိုင္း စားပြဲေပၚမွာ တန္းစီ တင္ေပးထားပါတယ္။ ကိုယ္မွာထားတာကို ကိုယ္ယူေသာက္ရုံပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ျမန္မာျပည္ေပါက္ အေတြးေလးနဲ႔ “ဟ… ဒီလိုခ်ထားေတာ့… ခပ္တည္တည္နဲ႔ ယူေသာက္ကုန္ၾကရင္ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ၾကမတုံး“ လို႔ ခပ္ရိုင္းရိုင္းေလး ေတြးမိပါေသးတယ္။
၀ိုင္ကို ႀကိဳမ၀ယ္ထားလည္း တန္းစီၿပီး တုိး၀ယ္လို႔လည္း ရပါတယ္၊ အဲဒီကေန ၀ိုင္ခြက္ကို ကိုင္လို႔ မွန္တံခါးအျပင္ကို ထြက္လိုက္ရင္ ၀ရံတာကို ေရာက္သြားမွာျဖစ္ၿပီး ခ်မ္းစီးေနတဲ့ ညအေမွာင္ထဲက လန္ဒန္ၿမိဳ႕ႀကီးကို ေခြရစ္လို႔ တသြင္သြင္စီးေနတဲ့ သိမ္းျမစ္ႀကီးနဲ႔ မီးေရာင္စုံ (တကယ္ေတာ့ အျပာေရာင္ေလးေတြ မ်ားပါတယ္) လင္းတခ်က္ခ်က္ကို ၾကည့္ရတာ တကယ္ကို အရသာရွိမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ တခ်က္ထြက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ခ်မ္းစိမ့္လာလို႔ အျမန္ေျပး၀င္ခဲ့ရပါတယ္။
အဂၤလိပ္ၾသဘာ ေရႊၾသဘာ
ခုနေျပာျပခဲ့တဲ့ တေယာသမားလက္သံဟာ အင္မတန္မွကို ေကာင္းမြန္ပါတယ္။ တေယာႀကိဳးကို ဘိုးတံနဲ႔ မထိုးဘဲ ဘိုးတံကိုင္ထားတဲ့ ညာဘက္လက္နဲ႔ပဲ ႀကိဳးေတြကို ေဆာ့ကစားရင္း ထြက္တဲ့အသံကလည္း ဆယ့္ေျခာက္ႏွစ္မ ရင္ခုန္လို႔ ေသသြားေလာက္ပါတယ္။ ဂီတသံဟာ ညွိဳ႕သံလို ျဖစ္ေနေတာ့တာဟာ ရင္ခုန္သံ မႏိုင္ေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ ေျခာက္လွန္႔ႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။
အဲဒီလူက ေရွ႕က ေျပးတီး၊ သူ႔ကို ေထာက္ကူ၀ိုင္းမတဲ့ သူေတြက ေနာက္က လုိက္တီး၊ သူက ေျပးတီး… ဟိုလူေတြက ေဘ့စ္အပါအ၀င္ ေနာက္က လိုက္တီး၊ ေျပးလိုက္ လိုက္လိုက္… ဂီတကို ထင္သလို ေဆာ့ေနတာမ်ား… အေမ့ႏို႔ေကာင္းေကာင္း စို႔ထားတဲ့ အားႀကီးေနတဲ့ ေမာင္ဖိုး၀ လက္ထဲက အရုပ္ေလးလို ေပ်ာ့ဖပ္ဖပ္ေလး ျဖစ္သြားေအာင္ကို လုပ္ပစ္လိုက္သလို သူတုိ႔ကို ၾကည့္ေနသူ (နားဆင္ေနသူ) ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျခမကိုင္မိ လက္မကိုင္မိနဲ႔ ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘဲ ကိုယ့္အရပ္ ႏွစ္ရပ္မက ျမင့္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ မီးေတာက္မီးလွ်ံေတြကို ၿငိမ္းသတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားခ်င္ေသးတဲ့ ေရပုံးေလးတပုံးကိုင္ ၾကည့္ေနရတဲ့ ျပည္သူတေယာက္လို ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အသက္မရႈမိေတာ့… မ်က္လုံးႀကီးျပဴးၿပီး နားကလည္း အားမစိုက္ပါဘဲ ၾကားေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ ႏွလုံးသည္းပြတ္ကို ခုနကလူရဲ႕ ဘိုးတံဟာ ပြတ္ဆြဲေနသလို ခံစားရတယ္။ ေသြးေၾကာထဲမွာလည္း သူ႔ဂီတံသံေတြ (တေယာသံေတြ) စီးဆင္းခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဂီတကို ထဲထဲ၀င္၀င္ နားမလည္ေပမယ့္ အားကုန္အင္ခမ္း ျဖစ္မတတ္ ေမ်ာပါ ဖိုလိႈက္ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ဒီလူဟာ ဂီတတေစၦျဖစ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေျခာက္ခံရသူ (ရိုးရိုးေတြးပါကုန္…) ျဖစ္ခဲ့ေတာ့တယ္။
တီးခတ္မႈၿပီးေတာ့ အဲဒီလူကို ၾသဘာေပးၾကတယ္။ တီးၿပီးၿပီးခ်င္းမွာပဲ အားလုံးက လက္ခုပ္ၾသဘာ အဆုံးမသတ္ေအာင္ တီးခတ္ၾကေတာ့တယ္။ လူႀကီးလူေကာင္းဆန္သူလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထင္မွတ္သူတခ်ဳိ႕က (ကၽြန္ေတာ့္အထင္ သက္သက္သာ ျဖစ္ပါတယ္) မတ္တပ္ရပ္လို႔ လက္ခုပ္ၾသဘာ တီးၾကတယ္။ အဆန္းျဖစ္ရတာက အဲဒီလူဟာ ဇာတ္စင္ေဘးေပါက္ကို ခဏျပန္၀င္သြားတယ္။ တခါ သူစင္ေရွ႕ကို ျပန္ေလွ်ာက္လာျပန္တယ္။ လက္ခုပ္ၾသဘာေတြ မရပ္မနား တီးၾကျပန္တယ္။ တခါ ၀င္သြားျပန္တယ္၊ တခါ ျပန္ထြက္လာတယ္။ လက္ခုပ္ၾသဘာသံဟာ သူဂီတကို ဖန္တီးျပခဲ့သေလာက္ ဆတူညီတူ ျပန္ေပးေနေရာ့ေလသလားလို႔ေတာင္ ေအာက္ေမ့ရပါတယ္။ တကယ့္ကို ခ်ီးေျမွာက္တတ္တဲ့ လူႀကီးလူေကာင္းေတြ ေပါတဲ့ႏိုင္ငံေပပဲ။
ေနာက္ဆုံးပိတ္ အိတ္နဲ႔လြယ္
ဆက္ရရင္ ၀ိုင္ခန္း ေခတၱနားၿပီးခ်ိန္မွာ ၾသခက္စၾတာ ဒုတိယပိုင္းကို ဆက္ပါတယ္။ ဒီတခ်ီေတာ့ ေသခ်ာမွတ္ထားလိုက္တာ ဆင္ဖုိနီ ၇ ကို တီးခတ္ၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ၾကည့္ရႈနားဆင္ ရတာ အီေလာက္ေတာင္ တီးခတ္တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္မမွားဘူးဆိုရင္ ဆင္ဖုိနီ ၇ ကို တနာရီေက်ာ္ၾကာေအာင္ တီးပါတယ္။ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ကို ပ်င္းကို လာပါေတာ့တယ္။
ပထမေတာ့ ၀ိုင္းခန္း အနားယူခ်ိန္မွန္း မသိေတာ့ ဟ… မတန္လွခ်ည္လား၊ ေစာေစာနဲ႔ ၿပီးပါေရာ့လားလို႔ တကိုယ္ထဲ ႀကိတ္ေတြးခဲ့မိတာ မွားသြားမွန္း သိခဲ့ရပါတယ္။ ဆင္ဖိုနီ ၇ ဟာ အလြန္ေကာင္းသေလာက္ အၾကာႀကီး ဇိမ္ယူ နားဆင္ရတာမ်ဳိးျဖစ္ေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မကိုက္မွန္း သိလာရပါၿပီ။ ဆင္ဖိုနီ ၇ က ၾကာၾကာလည္း တီးရေတာ့ တူရိယာအစုံကိုေတာ့ တီးသြားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ တရုတ္ေတြ တီးတဲ့ ဗ်က္ေစာင္းလို ဟာႀကီးက လူတရပ္မက ျမင့္ပါတယ္။
ဆက္ဆိုဖုန္းေတြ၊ ကလဲရီနက္ေတြ၊ ပေလြေတြ တီးၾကမႈတ္ၾကတာကလည္း ခ်ဳိလိုက္ အီလိုက္ ဖိုလိုက္ လႈိက္လိုက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေလထဲ ပ်ံေန ၀ဲေနသလိုကို ခံစားရပါတယ္။ ဖရဲသီး(ပုံစံ)ကို ထက္ျခမ္းျခမ္းၿပီး သားေရၾကက္ထားပုံရတဲ့ ဒရမ္ေတြကို ရန္ကုန္က သရက္သီး/ ေရွာက္သီး အခ်ဥ္ေပါင္းေရာင္းတဲ့ တြန္းလွည္းတြန္းသူေတြရဲ႕ လူေခၚ/ ေစ်းေခၚ တီးတတ္တဲ့ ေမာင္းတံ(ရွည္ရွည္) ေလာက္နဲ႔ တီးလိုက္၊ အသံလိုတာထက္ ပိုၿပီး ေ၀ထြက္မေနေအာင္ လက္နဲ႔ဖိၿပီး အသံအုပ္လိုက္/ ေဖ်ာက္လုိက္ လုပ္ပစ္တာကလည္း ၾကည့္ေကာင္းေကာင္းပါ။
လင္းကြင္းႀကီးကို တခ်က္တခ်က္ တခၽြမ္းခၽြမ္း၊ တဂြမ္းဂြမ္းနဲ႔ ထရိုက္တာကလည္း မို္က္မွမိုက္ပါပဲ။ လင္းကြင္းႀကီးေတြက ေၾကးသားအစစ္နဲ႔ အေရာင္လက္ေနေအာင္ ျပဳလုပ္ထားၿပီး အခ်င္းက ႏွစ္ေပေလာက္ထိ ႀကီးၿပီး ေလးတာမို႔ လင္းကြင္းတင္စင္ဆီ အသံမထြက္ေအာင္ ျပန္ထည့္ထားရတာကလည္း ပညာသားပါတဲ့ အလုပ္တခုပါလားလုိ႔ ၾကည့္ေနရင္းနဲ႔ကို ေတြးမိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္အႀကိဳက္ဆုံးကေတာ့ အသံထြက္လွတဲ့ ေၾကးအိုးေတြကို တီးတာပါ။ ႏႈတ္ခမ္းသား ေၾကးသားထူထူနဲ႔ ေၾကးအိုးႀကီးေတြက လွလည္းလွ၊ ႀကီးလည္း ႀကီးပါတယ္။ အဲဒါေတြကို ဒုိ၊ ေရ၊ မီ၊ ဖာ စသျဖင့္ အသံမွန္ အသံထြက္လွေအာင္ တီးသြားတာဟာ အလြန္လက္၀င္ၿပီး ခက္ခဲမယ္လို႔ ထင္ပါတယ္။ ဒုတိယမၸိ အႀကိဳက္ဆုံးကေတာ့ ခ်ယ္လိုလို႔ ေခၚမလား ၾကမ္းျပင္ေပၚ ေထာင္မတ္ၿပီး တီးခတ္ရတဲ့ ေဘ့စ္သံရေအာင္ တီးရတဲ့ တေယာႀကီးေတြရဲ႕ ႀကိဳးကို လက္နဲ႔ ဆြဲခါၿပီး အသံရေအာင္ တီးသြားတာကလည္း တကယ့္ကို ဟာမိုနီကာပါပဲ၊ အသံထြက္ အေတာ္လွၿပီး ေရွ႕က ေခၚတီးတာကို ေနာက္က လုိက္ျဖည့္ေပးသလို အခ်ိတ္အဆက္မိၿပီး အသံၾကြယ္လွပါတယ္။
ဆင္ဖုိနီ ၇ ကို ေၾကာက္စရာေကာင္းေအာင္ အပီတီးပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္သာ တခုခ်င္းလိုက္ၿပီး ဆစ္ပိုင္း မခံစားခဲ့ဘူးဆိုရင္ ဒီေလာက္ အၾကာႀကီး ထိုင္ေနႏိုင္ခဲ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ တနာရီေက်ာ္ၾကာ တီးရတာမို႔ တီးသူေတြေရာ၊ ကြန္ဒက္တာပါ အေတာ္ႀကီးကို ပင္ပန္းသြားၾကပါတယ္။ အၿပီးလည္းက်ေရာ ၾသခက္စၾတာ၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္နဲ႔ ၀ိုင္းသားေတြကို ပရိသတ္ အားလုံးနီးပါးက ထၿပီး လက္ခုပ္ၾသဘာမိုး ရြာလိုက္ၾကတာ အျပင္ကမိုးနဲ႔အၿပိဳင္ စဲကိုမစဲေတာ့ပါဘူး။ ၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္ကလည္း ေစာေစာကေျပာျပခဲ့တဲ့ တေယာသမားလို ဇာတ္စင္ေဘးဘက္ကို ၀င္သြားလိုက္၊ ထြက္လာလိုက္လုပ္တာ သူကေတာင္ တႀကိမ္ပိုပါေသးတယ္။
ေနာက္ဆုံးတေခါက္ ၾသခက္စၾတာ၀ိုင္းေခါင္းေဆာင္ ျပန္ထြက္လာမွ ၀ိုင္းသား ၁၅၀ ေလာက္ရွိတဲ့ သူ႔၀ိုင္းသားေတြနဲ႔ တီးခတ္တဲ့ တူရိယာအလိုက္ တစုစီ၊ တစုစီ ပရိသတ္ကို မိတ္ဆက္ ေပးပါတယ္။ ပရိသတ္ေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္ အပါအ၀င္ မစဲႏိုင္တဲ့ ၾသဘာလက္ခုပ္ေတြ ခ်ီးျမွင့္ရတာေပါ့။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ တီးလိုက္ရသလဲဆိုရင္ အခုထိကို လက္ေတြက နာေနပါေသးတယ္။
ခ်ဳိရွပူျပင္း လြင့္ေမ်ာမိုးတိမ္
ဂီတအရသာ ဖမ္းစားခ်က္က ေၾကာက္ဖြယ္လန္႔ဖြယ္ပါပဲ။ ေနာက္တေခါက္ ဒါမ်ဳိးၾကည့္ဖို႔ကိုေတာ့ စဥ္းစားလို႔ ေနရပါဦးမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အသည္းႏုရဲ႕ ခံစားခ်က္ဒီဂရီကို စနစ္တက် မြန္းမံျပဳျပင္ရပါလိမ့္ဦးမယ္။ အျပင္ထြက္လို႔ ဘူတာဘက္ျပန္ေလွ်ာက္ခဲ့ေတာ့ မုိးစက္ေတြကေတာ့ သူတို႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ခံစားမႈ ေ၀ဒနာ လားလားမွ မဆိုင္သလို လုံးလုံး မကူမဖက္ ခံစားမေပးဘဲ စိတ္ဆိုးေဒါသထြက္ဟန္နဲ႔ အညွိဳးတႀကီးနဲ႔ေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ေပၚကို မိုးစက္ေတြ ျဖန္းပက္လို႔ ေနပါေတာ့တယ္။ သုံးႏွစ္အတြင္း စိုခဲ့တဲ့ မိုးေတြထဲမွာ ဒီတညမိုးဟာ အညွိဳးပါ အသည္းမာလြန္းလွပါတယ္။
၀ယ္ယူရတဲ့ ကိုယ့္ဒုကၡကိုယ္ရသကို ကၽြန္ေတာ့္မွာ တေယာက္ထဲ ခံစားၿပီး ရထားအဆင့္ဆင့္ေျပာင္းလို႔ တနာရီတြင္း ေနအိမ္ခန္းကို အေရာက္ျပန္ခဲ့ရတယ္။ ေနအိမ္တံခါးေပါက္တြင္း ခ်င္းနင္း၀င္တဲ့အထိ မိုးစက္ေတြက အတူပဲ ကပ္ပါလာေနတုန္း…၊ မိုးကိုခ်စ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို မိုးကမုန္းေနတာ ဘာေၾကာင့္မ်ားပါလိမ့္လို႔ စဥ္းစားလည္း အေျဖမထြက္ခဲ့ပါဘူး။ တခုပဲ ယူဆစရာရွိတာက… သူ႔ကို ေရွာင္ဖယ္လို႔ ဂီတကို ပူးမိသြားလုိ႔လား။ မညာပါနဲ႔ မိုးရယ္… မညာပါနဲ႔ မုိးရယ္… လုိ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေတးေလးဆိုလုိ႔ ေနာက္မွ ေခ်ာ့ေမး ေမးရဦးမယ္ေလ။
အခုေတာ့ အခန္းတြင္း ျမန္ျမန္၀င္၊ စိုေနတဲ့ ကုတ္အကၤ်ီကို ခၽြတ္၊ အိမ္ေန အ၀တ္အစားလဲ… မိုးက အရွိန္နဲ႔ ေအးေနဆဲ… ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမလဲ။ စိတ္ေတြကို ၿငိမ္ေအာင္ထား… အမွတ္ရသေလာက္ ဟိုလူ႔ တေယာသံေတြ ျပန္ခံစား… ခ်ဳိရွပူျပင္း တခြက္… လြင့္ေမ်ာမိုးတိမ္ တဖက္နဲ႔… ဂီတသက္သက္နဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ နတ္သမီးမပါတဲ့ ည…။
၂၀၁၂၊ ေအာက္တိုဘာ ၆၊ ညဥ့္သန္းေခါင္လုလု။
လန္ဒန္။
ဟုိတရက္က ဘီဘီစီရဲ႕ နာမည္ႀကီး သတင္းေထာက္နဲ႔ ဘီဘီစီ ကမၻာ့ေရးရာ အယ္ဒီတာ ဂၽြန္ ဆင္ပဆင္ရဲ႕ စာအုပ္ပါးေလးကို ျပန္လွန္မိတယ္။ သူက အခု အသက္ ၆၈ ႏွစ္ ရွိၿပီ၊ သူ႔အသက္ ၂၆ ႏွစ္ က စလို႔ ဘီဘီစီတခုထဲမွာပဲ သတင္းေထာက္လုပ္လာလိုက္တာ အခုဆို သတင္းေထာက္လုပ္သက္က ႏွစ္ေပါင္း ၄၀ ေက်ာ္ေနၿပီ။ ႏိုင္ငံေပါင္း ၁၂၀ ေက်ာ္ သြားလို႔ သတင္းေတြ လိုက္တယ္၊ ကမၻာ့ေခါင္းေဆာင္ေတြကို အင္တာဗ်ဴး လုပ္တယ္။ 
မိုးစက္ေမွာ္ 