အေမက စည္းကမ္းႀကီးသူ တေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ပိုက္ဆံရွိေပမယ့္လည္း သားသမီး သုံးေယာက္စလုံးကို ေတာ္ေတာ့ကို တင္းတင္းက်ပ္က်ပ္ အုပ္ခ်ဳပ္ပါတယ္။ ေက်ာင္းစာကို ေတာ္ေအာင္ ႀကိဳးစားေစၿပီး၊ တျခား အေပ်ာ္အပါးေတြနဲ႔ အခ်ိန္ကုန္မွာကို မလိုလားခဲ့ပါဘူး။ အပ်ိဳေပါက္ လူပ်ဳိေပါက္ျဖစ္မွ ရုပ္သံစက္ ၀ယ္ေပး ပါတယ္။

ငယ္ငယ္ကေတာ့ သူမ်ားအိမ္က ရုပ္သံစက္ကို အိမ္တံခါး အျပင္ဘက္ကေန သြားသြားေမာ့ ၾကည့္ၾကရပါတယ္၊ အိမ္ရွင္ေတြက တခါတခါ စိတ္ေကာင္း၀င္တဲ့ အခ်ိန္မ်ဳိးမွာ တံခါးေလး ဖြင့္ေပးတတ္လို႔ အဲဒါအခါဆိုရင္ ေက်းဇူးတင္နဲ႔ မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ခပ္ရို႕ရို႕ ထိုင္ၾကည့္ၾကရတယ္။

ကၽြန္ေတာ္က ရုပ္ရွင္ အလြန္ႀကိဳက္တဲ့သူမို႔ အဲဒီလိုပဲ ျဖစ္သလို ရပ္ၾကည့္လိုက္၊ ကပ္ၾကည့္လိုက္လုပ္ရင္း အေမ့ႏွယ္… ခ်မ္းသာၿပီးေတာ့ ရုပ္သံစက္ေလး တလုံးေတာင္ ၀ယ္မေပးဘူး၊ သားသမီးေတြကို ေတာ္ေတာ္ ရက္စက္တာပဲလို႔ ေတြးခဲ့ဖူးတယ္။ စိတ္မေကာင္းလည္း ျဖစ္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခဏပါပဲ၊ ရုပ္ရွင္ ဇာတ္လမ္းထဲ ေမ်ာသြားခဲ့ၿပီး မ်က္ရည္ေလး စမ္းလို႔ ခုိးသုတ္ရင္း ျပန္ခဲ့ရတာခ်ည္းပါပဲ။

ရုပ္ရွင္ၾကည့္လိုက္တိုင္းလည္း ကိုယ္က မင္းသားခ်ည္း ျဖစ္ျဖစ္သြားတာကိုးဗ်ာ၊ ငါ့ႏွယ္… ေယာက်္ားျဖစ္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြ ေဘာက္မဲ့ က်သတုံးလို႔ ကိုယ့္ဘာသာ စိတ္ဆိုးရင္းလည္း ၾကည့္တုိင္း က်ခဲ့တာ မ်ားပါတယ္။ မင္းသားေတြကလည္း အေကာင္းေတြကိုးဗ်ာ၊ ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္းတို႔၊ ညြန္႔၀င္းတုိ႔၊ ေက်ာ္ဟိန္းတို႔ဆိုတာ ဇာတ္ေကာင္စရိုက္ အေတာ္ပိုင္ႏိုင္ေပသကိုး…။

အဲ… ေတာ္ပါေသးရဲ႕ လူပ်ဳိေပါက္ကာလမွာ သူမ်ားအိမ္တံခါးနား ႀကိဳက္မွန္းမသိ မႀကိဳက္မွန္းမသိ သြားသြားရပ္ၿပီး ၾကည့္ရတဲ့ ဘ၀က လြတ္ထြက္သြားခဲ့လို႔…၊
ထိုစဥ္တုန္းကေတာ့ သူမ်ားေတြရဲ႕ ကိုယ္ပိုင္လြတ္လပ္ခြင့္တို႔ Privacy တို႔ ဆိုတာမ်ဳိးလည္း နားမလည္ေသးခဲ့တာကုိးဗ်ာ။

ေနာက္ပိုင္းေတာ့ အေမက သူ႔ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ျပင္ၿပီး ရုပ္သံစက္တလုံး ၀ယ္ေပးခဲ့ပါတယ္၊ အေမ့ အမႈသည္တေယာက္ အဆက္နဲ႔ ၀ယ္ေပးခဲ့တာပါ။ အေမ့ မူလ ဆုံးျဖတ္ထားခ်က္က သားသမီးသုံးေယာက္စလုံး ၁၀ တန္း ေအာင္ၿပီးမွ ၀ယ္ေပးမယ္ဆိုတာပါ။

ေနာက္ေတာ့ သူ႔အေမ ကၽြန္ေတာ့္အဖြားက ေျပာလြန္းမက ေျပာၿပီး (ကိုယ္က အဖြားကို ေတာက္ေလွ်ာက္ ၾကပ္ေပးေနတာကိုးဗ်ာ) ရုပ္သံစက္ကေလး ၾကည့္ရရင္ ေသေပ်ာ္ပါၿပီ သမီးရယ္ (အကယ္ဒမီေလွ်ာ့) လုပ္လိုက္ေတာ့ အေမ့ခမ်ာ သူ႔အေမ ရုပ္သံစက္ မၾကည့္လိုက္ရဘဲ ေသသြားရင္ သူ႔အျပစ္ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ထင္ပါရဲ႕ မူလဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ျပင္ၿပီး ရုပ္သံစက္တလုံး စ၀ယ္ေပးလာပါတယ္။

ဆက္ရရင္ ရုပ္သံစက္ အပိုင္ရေတာ့ မေနတတ္ မထိုင္တတ္ေအာင္ ေပ်ာ္တာေပါ့ဗ်ာ၊ ၾကည့္မ၀ႏိုင္ဘူးပဲ၊ ပထမဆုံး ၀ယ္ေပးတာက Hitachi ဆိုတဲ့ ဂ်ပန္ကထုတ္တဲ့ တီဗီ အနီေရာင္ေလး၊ အသစ္ မဟုတ္ဘူး၊ သူမ်ား သုံးၿပီးသားႀကီးပါ။ ဂ်ပန္က ထုတ္တဲ့စက္ဆိုေတာ့ သုံးစြဲတဲ့ လွ်ပ္စစ္ ယူနစ္က မတူေတာ့ အတုံးတတုံးက ခံရေသးတယ္။

မူလ ဗို႔အား ၁၁၀ ကေန ျမန္မာႏိုင္ငံမွာ သုံးတဲ့ ဗို႔အား ၂၂၀ ထြက္ေအာင္ လုပ္တဲ့ စနစ္သုံးရင္း ခဏေနေတာ့ မီးအား မမွန္တာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေကာင္းေကာင္း မကိုင္တတ္တာနဲ႔ တီဗီက ရက္ပိုင္းပဲ ခံၿပီး ၾကြေတာ့တာပါပဲ။ ေနာက္ေတာ့ မထူးပါဘူးဆုိၿပီး အေမက Toshiba လက္မ ၂၀ အသစ္စက္စက္တလုံး ၀ယ္ေပးတယ္။ မွတ္မိေသးတယ္၊ မဟာဗႏၶဳလပန္းၿခံလမ္းနဲ႔ ကုန္သည္လမ္းေထာင့္က Toshiba Center ကေနကို အေမက ၀ယ္ခ်လာတာ၊ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ေစ်းႀကီးပါလိမ့္မယ္။

တီဗီရၿပီးေနာက္မွာေတာ့ ႏွစ္သစ္ကူးညေတြမွာ ျပတတ္တဲ့ ျမန္မာ့ရုပ္သံကလာတဲ့ အထူးအစီအစဥ္ေတြကို မတ္မတ္စက္စက္ ၾကည့္ရင္းနဲ႔ပဲ ႏွစ္သစ္လြန္ေျမာက္ခဲ့ ရတာပါပဲ။ တႏွစ္တႏွစ္ အဲဒါေလးၾကည့္ဖို႔ကိုပဲ ေစာင့္ေနခဲ့ရတာပါ။ အေမကလည္း လူပ်ဳိေပါက္သားေတြ ညဘက္အျပင္ထြက္မွာကို မလိုလားခဲ့ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ ေကာလိပ္ၿပီးလို႔ အလုပ္၀င္ေတာ့မွ ပထမဆုံး ႏွစ္သစ္ကူးညမွာ ဘ၀ရဲ႕ ပထမဆုံး အိမ္ျပင္ပ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲ ဆင္ႏႊဲခဲ့ရပါတယ္။ အလုပ္ကလည္း အယ္ဒီတာ အလုပ္ဆိုေတာ့ ညအိပ္ညေန အလုပ္ေတြ စလုပ္ေနရပါၿပီ။ အေမကေတာ့ သားႀကီးကို အိမ္ျပင္ပမွာ ညအိပ္ညေန မရွိေစခ်င္ေပမယ့္ အလုပ္ဆိုေတာ့လည္း ဘာမွ မေျပာသာခဲ့ပါဘူး။

အဲဒီအခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ့္အသက္က ၂၃ ႏွစ္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ပုံမွန္ဆို အသက္ ၂၀ မတိုင္ခင္မွာ ေကာလိပ္ၿပီးရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ တႏိုင္ငံလုံး အုံၾကြၿပီး မဆလ အစိုးရကို ျဖဳတ္ခ်ေတာ္လွန္ခဲ့တဲ့ ၈၈၈၈ အေရးအခင္းႀကီးနဲ႔တခါ၊ ၁၉၉၆ ေက်ာင္းသားလႈပ္ရွားမႈနဲ႔တခါ ႏွစ္ခါတိတိႀကံဳခဲ့ရၿပီး ေက်ာင္းေတြ၊ ေကာလိပ္ေတြလည္း ပိတ္ခဲ့တာမုိ႔ ေကာလိပ္ၿပီးခ်ိန္လည္း ေနာက္က်ခဲ့ရပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ အခုေခတ္ လူငယ္ေတြနဲ႔ ယွဥ္ရင္ေတာ့ အေတြ႕အႀကံဳ နည္းခဲ့ပါတယ္၊ အခုေခတ္ လူငယ္ေတြက အသက္ ၂၀ မတိုင္ခင္မွာလည္း ေကာလိပ္ၿပီးသလို အသက္ငယ္ငယ္နဲ႔လည္း မဟာဘြဲ႕ေတြ၊ ေဒါက္တာဘြဲ႕ေတြ ရႏိုင္ၾကပါတယ္။ တခါ အခုေခတ္ လူငယ္ေတြခမ်ာ ၁၀ တန္းေအာင္ၿပီးခ်ိန္ကတည္းက မိဘကူလို႔ အလုပ္၀င္ေနၾက ရၿပီမို႔လည္း ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ထက္ ပုိလို႔ စုံလင္လာတာကို သတိျပဳမိပါတယ္။

ပထမဆုံး အိမ္ျပင္ပ ႏွစ္သစ္ကူးႀကိဳညကလည္း အမွတ္ရစရာပါ၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ရာစုသစ္ အကူးအေျပာင္းလဲ ျဖစ္ေနတာမို႔ပါ။ ၁၉၉၉ ကေန ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ကို ေျပာင္းမွာမို႔ ရာစုႏွစ္ အကူးအေျပာင္းညလို႔ ေျပာတာပါ။ ရာစုသစ္တခု အေျပာင္းအလဲကို ႏွစ္ ၁၀၀ တိတိ ေစာင့္ရမယ္ မဟုတ္လားဗ်ာ။

အဲဒီမတိုင္ခင္မွာလည္း ျပႆနာေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ သတင္းေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး၊ ခန္႔မွန္းထားခ်က္ေတြ အမ်ဳိးမ်ဳိး ထြက္လာပါေသးတယ္။ ကိုယ္တိုင္လည္း ဘာသာျပန္ သတင္းေတြ ေရးထားခဲ့ရတာမို႔ သိေနခဲ့တာပါ။ အဆုိး၀ါးဆုံး စိုးရိမ္မႈကေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာေတြရဲ႕ ရက္စြဲေတြ ဘယ္လို ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္မလဲ ဆိုတဲ့ စိုးရိမ္မႈပါ။

ဘယ္ေလာက္အထိ စိုးရိမ္ခဲ့ၾကသလဲဆိုရင္ ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ ႏ်ဴကလီယားလက္နက္ေတြ ပစ္ခတ္လိုက္မိသလို ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္ဆိုတဲ့ အထိ စိုးရိမ္ခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္တခုက ကြန္ပ်ဴတာေတြမ်ား အကုန္ပ်က္သြားႏိုင္မလား၊ ရက္စြဲေတြ မွားကုန္ၿပီး ဘဏ္ေတြ အပါအ၀င္ ႈကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ လုပ္ငန္း လုပ္ေဆာင္ ေနၾကသူေတြ အကုန္လုံး အရႈံးေတြ ေပၚကုန္မလား၊ ဟက္ကာေတြ ၀င္ေႏွာက္ၿပီး လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္သြားမလား ဆိုၿပီး အမ်ဳိးမ်ဳိး စိုးရိမ္ခဲ့ၾကပါတယ္။

တခါ ရာစုသစ္ အကူးအေျပာင္း ဟုတ္၊ မဟုတ္ဆိုတာနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီးလည္း ကမၻာ့ပညာရွင္၊ ျမန္မာ့ပညာရွင္ေတြၾကားမွာ အျငင္းပြားမႈေတြလည္း ရွိခဲ့ျပန္ပါတယ္။ ပညာရွင္တခ်ဳိ႕က ရာစုသစ္ အေျပာင္းအလဲ အမွန္ဟာ ၁၉၉၉ ကေန ၂၀၀၀ ကို ကူးတာ မဟုတ္ဘူး၊ ၂၀၀၀ ကေန ၂၀၀၁ ကို ကူးတာကမွ အမွန္လို႔ ေျပာပါတယ္။

သူတို႔က ၁ နဲ႔စၿပီး သုညနဲ႔ ဆုံးမွ ႏွစ္ ၁၀၀ ျပည့္တာလို႔ ေျပာခဲ့ၾကပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကလည္း အျပန္အလွန္ အေၾကာင္းအက်ဳိး တင္ျပခ်က္ေတြနဲ႔ ျငင္းခုန္ ေရးသားတာေတြကို ဖတ္ရတာ အင္မတန္ သေဘာက်စရာ ေကာင္းပါတယ္။

ဒါေပမဲ့လည္း ေခတ္က နည္းပညာေခတ္၊ ကြန္ပ်ဴတာေခတ္ ျဖစ္လာေနတာမို႔ ကြန္ပ်ဴတာ ရက္စြဲေျပာင္းမယ့္ ကိစၥ (၉၉ ကေန ၀၀ ေျပာင္းမယ့္ကိစၥ) ကေန ရာစုႏွစ္သစ္ ကူးၿပီရယ္လို႔ တကမၻာလုံးနီးပါးက သတ္မွတ္လိုက္ၾကမွေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ရာစုသစ္ ကူးတယ္ဆိုတဲ့ ဘက္ကို လိုက္ၿပီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ကူးလိုက္ၾကပါေတာ့တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ကေတာ့ ပိုလို႔ ထူးေနေတာေပါ့ဗ်ာ၊ အလုပ္၀င္ေနတဲ့ လူႀကီးဘ၀နဲ႔ အိမ္ျပင္ပမွာ ႏွစ္သစ္ကူးရမွာက ရာစုႏွစ္ကူးႀကီး ျဖစ္ေနတာကိုးဗ်ာ။

တကယ့္တကယ္ေတာ့ အဲဒီညက ဘာမွ မျဖစ္ခဲ့ပါဘူး၊ တကမၻာလုံး ထိတ္ထိတ္လန္႔လန္႔နဲ႔ ရာစုသစ္ကို ႀကိဳခဲ့ၾကေပမယ့္ အားလုံး အဆင္ေျပေခ်ာေမြ႕စြာနဲ႔ ကူးေျပာင္းခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ပထမဆုံး အိမ္ျပင္ပ ႏွစ္သစ္ကူးပြဲကလည္း အေတာ္ေပ်ာ္စရာ ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ေရာ၊ အလုပ္ေရာက ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာ ရွိပါတယ္၊ အလုပ္မွာက သူငယ္ခ်င္းေတြ အကုန္စုၿပီး ထမင္းဟင္း ခ်က္စားၾကပါတယ္။ အဲဒီမွာ ရုံးမန္ေနဂ်ာ ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုတင့္က ထမင္း၊ ဟင္း အလြန္ အခ်က္ေကာင္းပါတယ္။ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတာင္ ကိုယ္ပိုင္ ကုိယ္တိုင္ ဖြင့္ခဲ့ဖူးသူဆုိေတာ့ အေတာ္ အခ်က္အျပဳတ္ အစီအမံ ထူးခၽြန္တဲ့သူပါ။

ထုံးစံအတိုင္း ယမကာေလးလည္းပါ၊ ကိုတင့္ကလည္း ငါးေခါင္းဟင္းတို႔၊ ၀က္သားဟင္းတို႔ ခ်က္ျပဳတ္ေပးေတာ့ အားရပါးရေသာက္၊ အားရပါးရစား၊ ၿမိဳ႕ထဲ တ၀ီ၀ီ လွည့္ပတ္ေမာင္းႏွင္ၿပီး Happy New Year လို႔ ေအာ္ေနၾကတဲ့ လူငယ္ေတြ ေအာ္တာ နားေထာင္၊ အခန္းထဲ စားေသာက္ၿပီး နည္းနည္းပ်င္းလာရင္ အျပင္ထြက္ လမ္းေလွ်ာက္၊ ေလႏုႏု ေအးေအးေလးေတြ မ်က္ႏွာကို ဖ်န္းပက္လာတာကို ခံယူနဲ႔ အေတာ္ကို သေဘာေတြ႕ေနၾကပါတယ္။

ညဥ့္သန္းေခါင္ မတိုင္ခင္ေလးမွာမွ မဟာဗႏၶဳလပန္းၿခံလမ္းနဲ႔ မဟာဗႏၶဳလမ္းေထာင့္မွာရွိတဲ့ ဧမာေႏြလႏွစ္ခ်င္း ဘုရားေက်ာင္းကို အုပ္စုလိုက္ ခ်ီတက္ၾကၿပီး၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးနဲ႔အတူ ၀ိုင္းၿပီး ဆုေတာင္းၾကတာေတြက ေပ်ာ္စရာ၊ အမွတ္ရစရာ ေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမ်ားစုက ခရစ္ယာန္ေတြ မဟုတ္ၾကေပမယ့္လည္း ရာစုသစ္ကိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ၀ိုင္းၿပီး ႀကိဳခဲ့ၾကပါတယ္။

မႏွစ္ကေတာ့ လန္ဒန္မွာတခါ ႏွစ္သစ္ကို ႀကိဳခဲ့ဖူးျပန္ပါတယ္။ London Eye မွာ မီးရႈးမီးပန္းေတြ ပစ္ေဖာက္တာကို တကမႅာလုံးက လာၾကည့္ၾကတဲ့ ကမၻာသူ ကမၻာသား ေဆြမ်ဳိးမ်ားနဲ႔ တိုးေ၀ွ႕ၾကည့္ရႈရတာ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့ပါတယ္။ အမွတ္တရ ႏွင္းေလးေတြေတာင္ တဖြားဖြား က်လာေသးတာကို မွတ္မိေနပါတယ္။

ေအာ္… ရန္ကုန္မွာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၁ ႏွစ္က လူႀကီးဘ၀နဲ႔ အိမ္ျပင္ပမွာ ႏွစ္သစ္ကူးခဲ့တာ ၁၁ ႏွစ္ေတာင္ ရွိခဲ့မွကိုးဗ်ာ။ အခုေတာ့ မနက္ျဖန္၊ သဘက္ဆိုတခါ ၂၀၁၀ ကေန ၂၀၁၁ ကို ကူးျပန္ဦးမေပါ့။

လြမ္းလည္းလြမ္းတယ္၊ ခ်မ္းလည္းခ်မ္းတယ္လို႔ ဆိုရင္း ေနာက္ထပ္ ႏွစ္သစ္ကူးႀကိဳည တခုကို ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္သန္းရဦးျပန္မွာေပါ့…။

မဂၤလာႏွစ္သစ္ ၂၀၁၁ ျဖစ္ၾကပါေစဗ်ာ။

၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၂၉ ရက္။
နံနက္ ၉ နာရီခြဲ။