လူ႔ေလာကကို ေမြးဖြားျခင္းဆိုတဲ့ အစမွတ္ကေန ၀င္လာၿပီး ေသဆုံးျခင္းဆိုတဲ့ အဆုံးမွတ္ကို ျပန္မထြက္မီ အဲဒီခရီးကို ဘ၀လို႔ ဆိုပါရင္ လူတစ္ဦးခ်င္းစီ ျဖတ္သန္း ေနရတဲ့ ခရီးအကြာ အေ၀းအလိုက္ မွတ္တိုင္ေတြကိုလည္း တစ္တိုင္ၿပီး တစ္တိုင္ ျဖတ္ေက်ာ္ ရျပန္ပါတယ္။

ေယဘူယ်အားျဖင့္ တစ္ႏွစ္ၾကာျမင့္တဲ့ ကာလတစ္ခုကို မွတ္တိုင္တစ္ခုလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အမ်ား လက္ခံထားၾကတယ္၊ ေမြးတဲ့ေန႔ကေန တစ္ႏွစ္ျပည့္ရင္ မွတ္တိုင္တစ္ခု ျဖတ္သန္းတယ္၊ ဒါကိုပဲ ေမြးေန႔ေရာက္ၿပီလို႔ သိၾကျပန္တယ္။ ဆုိေတာ့ တစ္ႏွစ္ တခါ ေမြးေန႔ေရာက္လိုက္၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္နဲ႔ အမ်ားက အသိအမွတ္ျပဳလိုက္ ျဖတ္သန္းလိုက္… ဒီလိုနဲ႔ပဲ တစ္ႏွစ္ၿပီးတစ္ႏွစ္ ေသဆုံးျခင္း အဆုံးမွတ္ကို အၿပံဳးပန္းတေ၀ေ၀နဲ႔ သြားေနၾကတယ္။

လူ႔ဘ၀ဟာ ေသဆုံးျခင္းမွာ အဆုံးသတ္တယ္၊ ဘယ္လုိေနမလဲ ဘယ္လိုေသမလဲ

လူေတြက အလုပ္ေတြ လုပ္ေနၾကတယ္၊ ဒီေန႔ေခတ္မွာ ပိုလုပ္လာရတယ္။ ျပည္တြင္းက အိမ္ကို ခြဲခြာၿပီး တစ္နယ္တစ္ေက်းက အိမ္တစ္ခုမွာ သြားေနရတယ္၊ အလုပ္ပိုလုပ္ ၀င္ေငြ ပိုရွာ ရုန္းကန္ ေနၾကရတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ရုန္းလိုက္ ကန္လိုက္ ကုန္းလိုက္ ခံလုိက္နဲ႔ ေလာကဓံေတြကို ျဖတ္သန္းေနရတယ္၊ အဲဒီမွာလည္း မွတ္မွတ္ သားသားျဖစ္ျဖစ္ ေမ့ေမ့ေလ်ာ့ေလ်ာ့ျဖစ္ျဖစ္ ေမြးေန႔ေတြကို ျဖတ္ရျပန္တယ္၊ မွတ္တိုင္တစ္ခုကို ေက်ာ္ရျပန္တယ္။ တခ်ဳိ႕ အဲဒီမွာ ဗုံးကနဲလဲ ဒုံးကနဲ ေသသြားၾကတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ရက္က ေမြးေန႔တစ္ခု မွတ္တိုင္တစ္တိုင္ကို ျဖတ္လိုက္ရတယ္။ ေမြးေန႔မတိုင္ခင္ကပဲ လာမယ့္ေမြးေန႔ကို အခ်ိန္ယူျဖတ္သန္းဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ျပင္ဆင္ခဲ့တယ္။ အားလပ္ရက္ ယူတယ္၊ ထူးထူးျခားျခား တစ္ခုခုလုပ္ဖို႔ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ လူ႔သက္တမ္းကို (ျမန္မာေတြအတြက္) ၆၀ တန္း၊ ၇၀ တန္း လုိ႔ တြက္ပါရင္ ကၽြန္ေတာ္ အသက္က သက္တမ္းတစ္၀က္ က်ဳိးလာၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ဘ၀ကို ေက်နပ္သလား…။

အရင္ကလည္း ဒါကို အခ်ိန္ရတိုင္း စဥ္းစားေနခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဘာျဖစ္ခ်င္တာလဲ၊ ဘာေတြ လုပ္မွာလဲ၊ ဘယ္ေတာ့ ရပ္မွာလဲ…။

ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသက္ႀကီးသူေတြက ကၽြန္ေတာ့္ကို ငယ္ငယ္ေလး ရွိပါေသးတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ ဟုတ္တာေပါ့၊ သူတို႔ေအာက္ အသက္ထက္၀က္ေလာက္ ငယ္ေနမွေတာ့ ငယ္ငယ္ေလး ရွိေသးတာေပါ့။ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္မေလးေတြက ခင္ဗ်ား အသက္ သိပ္မႀကီးေသးပါဘူးဗ်ာလို႔ ေျပာတယ္၊ ဟုတ္တာေပါ့၊ သူတုိ႔ထက္ ေလး ငါး ဆယ္ႏွစ္ေလာက္ပဲ ႀကီးတာကိုး…၊ ဒါေပမဲ့ ၁၀ တန္း ေအာင္တဲ့ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္ကနဲ႔ တြက္ရင္ေတာ့ အခု ကၽြန္ေတာ္ အသက္ ႏွစ္ဆတိတိ ႀကီးသြားခဲ့ၿပီ။ အဲဒါကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အသိဆုံးပဲေလ…။

အသက္ႀကီးလာတယ္ဆိုလည္း ႀကီးလာတယ္ေပါ့…။ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ခဲ့ၿပီလား၊ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ျဖစ္ခဲ့ၿပီလား၊ ဘာေတြ ဆက္လုပ္ဖို႔ က်န္ေသးလဲ၊ ဘာေတြ ဆက္ျဖစ္ခ်င္ေသးလဲ။ ေမးခြန္းေပါင္းမ်ားစြာအတြက္ ျဖစ္ႏိုင္ေခ် အေျဖေပါင္းမ်ားစြာကို ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။

ေမြးဖြားျခင္းကို ျပန္စစ္ၾကည့္ၾကပါစို႔ရယ္…

ေမြးေန႔ မနက္ အိပ္ရာႏိုးေတာ့ အေမ့ကို စိတ္ကေနမွန္း လွမ္းကန္ေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမြးေတာ့ အေမ အလြန္နာခဲ့၊ ေအာ္ခဲ့၊ ဒုကၡမ်ားခဲ့ရတယ္။ အသံစူးစူး၊ ပါးစပ္တျပင္ျပင္၊ ေျခဆံလက္ဆံရွည္ရွည္နဲ႔ ကေလးေလးဟာ နာရီ ၂၀ ေလာက္ အေမ့ကို အျပင္းအထန္ နာက်င္ေစၿပီးမွ လူ႔ေလာကကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။

တေလာေလးကပဲ ကေလးတစ္ေယာက္ လူ႔ေလာကကို ဘယ္လို ေရာက္လာသလဲဆိုတဲ့ ဗီဒီယိုကလစ္ေလးတစ္ခု ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ထားတယ္။ အားပါးပါး… မလြယ္ပါလားဗ်။ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ အမ်ဳိးသမီးေတြ (ေမတၱာမိခင္ ေက်းဇူးရွင္ေတြ) ကို အဲဒီ ကေလးေမြးတဲ့ ကိစၥတစ္ခုတည္းနဲ႔တင္ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ ေလးစား ခ်စ္ခင္ သြားပါတယ္။

ကေလးတစ္ေယာက္ ျဖစ္လာမယ့္ သေႏၶသားေလာင္းကေန ေမြးတဲ့အထိ ၉ လ ေက်ာ္၊ ၁၀ လ နီးပါး ကိုယ္၀န္ေဆာင္ထားရၿပီး၊ အဲဒီကေန ေမြးထုတ္လိုက္ ရတာဟာ ေတာ္ရုံသတၱိနဲ႔ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ဒါေမြးရုံပဲ ရွိပါေသးတယ္။

အဲဒီကေန ေခ်း၊ ေသးက အစ သန္႔စင္ သုတ္သင္၊ ေကၽြးေမြး ျပဳစုၿပီး ကိုယ့္ေျခကိုယ့္လက္နဲ႔ လုပ္ကိုင္ႏုိင္တဲ့ အရြယ္အထိ ေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ ဆိုတာ ႀကီးမားတဲ့ ေမတၱာေတြနဲ႔ ေပးဆပ္ခဲ့ၾက တယ္ဆိုတာ အထင္အရွားပါ။ တခ်က္ကေလး ေစာင္းငဲ့ၾကည့္ရုံနဲ႔ ျမင္ႏိုင္တဲ့ သိသာ ထင္ရွားတာ မ်ဳိးပါ။

ဗီဒီယုိကလစ္ေလးကို ေလးငါးခါေလာက္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ျပန္ၾကည့္ပါတယ္၊ မိခင္ရဲ႕ မိန္းမကိုယ္ထဲကေန တင္းနစ္ေဘာလုံးအရြယ္ သာသာေလာက္ရွိတဲ့ ကေလးေခါင္းေလးဟာ အတင္းကို တိုးထြက္ေနပါတယ္၊ အေပါက္က ေသးေလေတာ့ ေတာ္ေတာ္ရုန္းကန္ရပါတယ္။ မိခင္ကလည္း တညည္းညည္း တညဴညဴနဲ႔ ညွစ္ေပး တြန္းေပးေပါ့ေလ။ အဲဒီမွာ မိခင္က အားေတာ္ေတာ္ စိုက္ရပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေမြးေန႔ျဖစ္လာမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ပထမေန႔ကို အေသအခ်ာ ၾကည့္ေနပါတယ္။

လူေသးေသးေလးဟာ ေလာကထဲ ၀င္ေရာက္ဖို႔ အတင္းရုန္းထြက္ ေနရပါတယ္။ လူ႔ေလာကကို အ၀င္မွာကတည္းက အားမာန္အျပည့္နဲ႔ စရုန္းေနရပါၿပီ။ ထြက္လာမယ့္ လူကေလးေရာ၊ သူ႔မိခင္ပါ ေရကုန္ေရခမ္းကို စရုန္းေနရပါၿပီ။ မေတာ္လို႔မ်ား တစ္ေယာက္ေယာက္က အားနည္းခဲ့ရင္ ျမန္ျမန္ခြဲေမြးရင္ ေမြး၊ မေမြးရင္ေတာ့ မိခင္ ဒါမွမဟုတ္ ကေလး ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္ေယာက္စလုံး အသက္ဆုံးပါးႏိုင္ကိန္းပါ။

ဒီလိုပဲ ကေလးေမြးရင္း ကေလး ဒါမွမဟုတ္ မိခင္ ဒါမွမဟုတ္ ကေလးေရာ မိခင္ပါ ေသဆုံးသြားခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီးရွိခဲ့ပါၿပီ။

ဘ၀အစ လူ႔ေလာကအ၀င္မွာပဲ ေတာ္ေတာ္ ရုန္းကန္ၿပီးမွ ထြက္လာၿပီး ကေလးေလးဟာ ေအာ္ပါတယ္၊ ငိုပါတယ္။

“ငါ လာၿပီေဟ့“ လို႔ ေျပာတယ္ပဲ ဆုိပါစို႔…။

အဲဒီကေန ႏို႔မစို႔ရလို႔ ငို၊ မုန္႔မစားရလို႔ ငို၊ ေက်ာင္းမတက္ခ်င္လို႔ ငို၊ စာမရလို႔ ငို၊ စာေမးပြဲ မေအာင္မွာ ေၾကာက္လို႔ ငို၊ ေက်ာင္းမၿပီးမွာ ပူပန္လို႔ ငို၊ အလုပ္မရမွာ စိုးလို႔ စိတ္ပူ၊ အလုပ္ရာထူး တိုးဖို႔၊ ပိုေကာင္းတဲ့ အလုပ္ ရဖို႔၊ ပိုက္ဆံပို ၀င္ဖို႔၊ ႏိုင္ငံျခား သြားရဖို႔ အို… တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ငိုလိုက္၊ ေအာ္လိုက္၊ ေၾကာက္လိုက္၊ ေမွာက္လိုက္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ရုန္းကန္ခဲ့ရတာ အခုလို မွတ္တိုင္ေတြ တစ္ခုၿပီးတစ္ခု ေက်ာ္ျဖတ္ရင္းေပါ့။

မွတ္တိုင္ေတြ ေက်ာ္ခဲ့ရင္း ေကာင္းတာေလးေတြ၊ ၀မ္းသာစရာေလးေတြ မရွိေတာ့ဘူးလား၊ မေကာင္းတာေတြခ်ည္းပဲလားဗ်ာလို႔ ေမးပါဦးလား။
ွ
ရွိတာေပါ့၊ မိသားစုေတြ ဘုရားသြား ေက်ာင္းတက္ၾကတာ၊ ပန္းၿခံေတြ ရုပ္ရွင္ေတြ အတူ သြားၾကတာ၊ ေစ်း၀ယ္ထြက္ၿပီး ခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္ၾကတာ၊ အ၀တ္အစား အသစ္ေတြ ၀တ္ၾကတာ၊ အပန္းေျဖခရီးေတြ၊ ကမ္းေျခေတြ သြားၾကတာ၊ အလွဴအတန္းေတြ လုပ္ၾကတာ၊ အိမ္အသစ္ ကားအသစ္ေတြ ၀ယ္ၾကတာ…

ရာထူးေတြတက္ ႏိုင္ငံျခားေတြ ထြက္ၾကတာ၊ ဂုဏ္ျပဳ ခ်ီးက်ဴး ခံရတာ၊ ခ်စ္သူ ရည္းစားေလး ရတာ၊ မဂၤလာေဆာင္ၾကတာ၊ ေဟာ ခုနေျပာသလို မိခင္ရဲ႕ ပီတိေတြနဲ႔ ကေလးေလး ေမြးလိုက္တာ… ေပ်ာ္စရာေတြေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ၁၀၀ ရာခုိင္ႏႈန္း အျပည့္ ေပ်ာ္စရာခ်ည္းလားဆိုေတာ့… ဒီလိုေတာ့ မဟုတ္ျပန္ေပဘူး။ ျပင္ဆင္ရတာေတြနဲ႔၊ စိတ္ပူပန္ရတာေတြနဲ႔၊ စိတ္ဆင္းရဲရတာေတြနဲ႔၊ ငိုလိုက္ရတာေတြနဲ႔… အဲဒီလိုဟာေတြက တြဲဖက္ပါလာေသးတာကိုးဗ်။

“ဘယ္အရာမွ အလကား မရဘူး“၊ “ဘယ္အရာမွ အေကာင္းခ်ည္း မရွိဘူး“ ဆိုတဲ့ စကားေတြ၊ တရားေတြလိုပါပဲ။ တစ္ခုလိုခ်င္ရင္ တစ္ခုေပးရတာပါပဲ၊ အေကာင္းလိုခ်င္ အဆိုးပါ တြဲယူရတာပါပဲ၊ သံေယာဇဥ္ျဖစ္ရင္ ခ်ည္ေႏွာင္ ခံရတာပါပဲ၊ ေပ်ာ္ခ်င္ရင္ ေမာလည္းေမာရတာပါပဲ၊ ရုန္းကန္မႈေတြက အနည္းနဲ႔ အမ်ားဆိုသလို တြဲဖက္ပါေနေတာ့တာပါပဲ။

ပုံစံအမ်ဳိးမ်ဳိးနဲ႔ ေသသြားသူေတြ မ်ားခဲ့ၿပီ

အဲဒီေတာ့ ေမြးရာကေန ရုန္းလိုက္ၾက ရတာ ေသေတာ့ေရာ… ဟား ဟား ေသေတာ့လည္း ရုန္းရျပန္တာ ပါပဲဗ်ာ။ လြယ္လြယ္နဲ႔ ေသတယ္မ်ား ေအာက္ေမ့ ပါသလား။ ဘယ္လြယ္လိမ့္ မလဲဗ်ာ၊ မေသ ေသးဘူး၊ အိုလာ ရတယ္၊ အခု အသား အေရဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၀ ႏွစ္က အသား အေရမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ အခုု ရုပ္ရည္ဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္အပိုင္း အျခားက ရုပ္ရည္ မဟုတ္ ေတာ့ဘူး၊ အခုသြားေတြ၊ နားေတြ၊ မ်က္စိေတြဟာ အရင္လိုေတာ့ မေကာင္း ေတာ့ဘူး။

ၿပီးေတာ့ အနာေရာဂါေတြ တျဖည္းျဖည္း ဖိစီးလာတာကို ခံစားမယ္၊ ငယ္ငယ္တုန္း ဆိုးရင္ ဆိုးခဲ့သေလာက္၊ ဇိမ္ခံခဲ့ရင္ ဇိမ္ခံခဲ့သေလာက္ နည္းနည္း နာမယ္၊ မ်ားမ်ား နာမယ္၊ ေဆးရုံေဆးခန္း ပုံမွန္သြားရမယ္၊ အႀကိမ္ႀကိမ္ သြားရမယ္။

အိုလာမယ္၊ နာလာမယ္ဆိုေတာ့ အဲဒီမွာ ျပဳစုမယ့္သူ၊ ဂရုစိုက္မယ့္သူ ရွိတယ္ဆိုရင္ ေတာ္ပါေသးရဲ႕…၊ ဂရုစိုက္မယ့္သူလည္း မရွိ၊ ပိုက္ဆံကလည္း မရွိ၊ ေဆး၀ါးကလည္း မရွိဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ေသဖုိ႔သာ ျပင္…။

ဟုတ္ၿပီ ေသေတာ့မယ္။ ညဘက္ မေပ်ာ့္တေပ်ာ္အိပ္ရင္း မနက္ခင္းလင္းတုန္း တစ္ခ်က္ အိပ္ေမာအက်မွာ ေသသြားမယ္လို႔မ်ား ထင္ပါသလား။ မဟုတ္ပါဘူး။ တရားပီပီျပင္ျပင္ မလုပ္ထားဘူး၊ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈ မ်ားမ်ား မျပဳထားဘူး၊ သတိ၊ သမာဓိ ေကာင္းေကာင္း မရွိထားဘူး ဆိုရင္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ေသပါလိမ့္မယ္… အားႀကီးႀကီး…။

ကၽြန္ေတာ္ အဲဒါေတြကို ေမြးေန႔မွာ စဥ္းစားျဖစ္တယ္၊ ေသတဲ့သူေတြကို ျမွဳပ္ႏွံထားတဲ့ သခၤ်ိဳင္းမွာ သြားစဥ္းစားတယ္။ တခ်ဳိ႕က ငယ္ငယ္နဲ႔ ေသတယ္၊ တခ်ိဳ႕က သက္တမ္းေစ့မွ ေသတယ္။ တခ်ိဳ႕က ဂုဏ္သတင္းေမႊးၿပီး ေသတယ္။ တခ်ဳိ႕က ေလာဘ၊ ေဒါသေတြနဲ႔ ေသတယ္။ တခ်ဳိ႕က အမ်ားအက်ိဳး၊ ႏိုင္ငံ့အက်ိဳး သယ္ပိုးရင္း ေသတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ေရာ ဘယ္လို ေသမလဲ၊ ေသလို႔ ရေနၿပီလား။ သခၤ်ိဳင္းမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔မွာ ေသတဲ့သူကို ေတြ႕ခဲ့တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အသက္မွာပဲ ေသႏွင့္တဲ့ သူကို ျမင္ခဲ့ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က အခုမွ ငါလည္း ေသရမွာပါလားလို႔ စဥ္းစားေနတုန္း ရွိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကမွ ေသရမွာကို စဥ္းစားေနေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ မိတ္ေဆြေတြ အမ်ားစုကေတာ့ ဘယ္သူမွ ငါတုိ႔ ေသေတာ့မွာပဲလုိ႔ စဥ္းစားတဲ့သူ မ်ားမ်ား မေတြ႕ မၾကားမိပါဘူး။

တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ကၽြန္ေတာ္ သခၤ်ိဳင္းကုန္းက ျပန္လာၿပီး ေနာက္တစ္ရက္မွာပဲ ရန္ကုန္က ဘဏ္လုပ္ငန္းပညာရွင္နဲ႔ စီးပြားေရးပညာရွင္ ဆရာဦး၀င့္ေက်ာ္ ဆုံးတယ္လုိ႔ ၾကားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သခၤ်ိဳင္းက ျပန္လာၿပီး ေနာက္တစ္ရက္မွာမွ ေဆာင္းပါးေရးတာေပါ့လို႔ ထားလိုက္ၿပီး၊ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ကြန္ပ်ဴတာ ဖြင့္၊ ေဖ့စ္ဘုတ္ၾကည့္တုန္းမွာပဲ ဆရာဦး၀င့္ေက်ာ္ ကြယ္လြန္ေၾကာင္း မတ္ေဆ့ဂ်္ ေတြ႕လိုက္ရတယ္။

လူတိုင္းကေတာ့ ေသမွာခ်ည္းပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ လူေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားက ဒီေန႔ေတာ့ ငါ မေသေလာက္ေသးပါဘူးလို႔ ေမွ်ာ္လင့္တတ္ၾကပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ေမွ်ာ္လင့္တာပါပဲ၊ ေမွ်ာ္လင့္လို႔ပဲ ေနာက္တစ္ရက္မွ ေရးတာေပါ့ကြာဆိုၿပီး ေနာက္တစ္ရက္ ဆိုင္းလိုက္တာေပါ့။ တကယ္လို႔မ်ား သခၤ်ိဳင္းကုန္း သြားရင္း ကၽြန္ေတာ္ ေသသြားခဲ့ရင္ ဒါမွမဟုတ္ အိမ္ျပန္လာၿပီး ခ်က္ခ်င္းပဲ ေသသြားခဲ့ရင္လည္း ဒီစာေတြကို အခု ဖတ္ရေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္လည္း ေသမလို သုံးေလးခါေတာ့ အနည္းေလး ျဖစ္ခဲ့ဖူးပါၿပီ။ အခ်ိန္မေရြး ေသႏိုင္တယ္ဆုိတာကိုလည္း အေျပာမဟုတ္၊ လက္ေတြ႕ နီးနီးစပ္စပ္ သိထားပါတယ္။ သတိမကပ္၊ ေပါ့ေပါ့ေန၊ ေပါ့ေပါ့စားရင္ေတာ့ ျမန္ျမန္ေသႏိုင္တယ္ ဆိုတာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္၊ အဲဒီလို ေသသြားသူေတြလည္း ရွိေန ျမင္ေန ၾကားေနရပါတယ္။

အ၀င္ထက္ အထြက္ဟာ ခက္လိမ့္မယ္

သခၤ်ိဳင္းကုန္း သြားတာ ဘာထူးသလဲ ဆိုရင္ေတာ့ လူေတြ ဘယ္လို ေသခဲ့ၿပီလဲ၊ က်န္ရစ္သူ ေတြက ဘယ္လုိ စိတ္ေတြ ထားၾကသလဲ၊ ႀကီးက်ယ္ ျမင့္ျမတ္စြာ ေသတဲ့သူေတြ၊ လူေတြကို ေကာင္းေစခ်င္ ေကာင္းေအာင္ လုပ္ေပးခဲ့သူေတြ ဘယ္လို ဂုဏ္ျပဳခံရ သလဲ၊ သူတို႔ကို က်န္ရစ္သူ ေတြက ဘယ္လို လြမ္းဆြတ္ ၾကသလဲ ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း ပိုရိပ္စား မိလာပါတယ္။

ေသရင္ေတာ့ ၿပီးသြားၿပီလို႔ လူမိုက္ေတြ က ထင္တတ္ၾကပါတယ္၊ ျမန္မာစကားပုံမွာလည္း “ေသေသာသူ ၾကာရင္ေမ့“ ဆိုတဲ့ စကားရွိပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဗုဒၶ ေနာက္က လူေတြ သန္းေထာင္နဲ႔ခ်ီ ေသသြားခဲ့ၿပီပဲ၊ သခင္ေယရႈ ေနာက္က၊ တမန္ေတာ္ မိုဟာမက္ ေနာက္က လူေတြ ေသခဲ့ၾကၿပီပဲ။ သူတို႔ကို ကိုးကြယ္ ဆည္းကပ္ေနၾကတုန္းပဲ။ သူတို႔ ေဟာေျပာ ဆုံးမ လမ္းညႊန္ခဲ့တာေတြကို အရိုအေသျပဳ လိုက္နာေနၾကတုန္းပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ပါလဲ…။

ေအဗရာဟမ္လင္ကြန္းတို႔၊ မာတင္လူသာကင္းတို႔၊ မာသာထရီဇာတို႔၊ ဂႏၶီတို႔၊ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔ အိုင္းစတိုင္းတို႔၊ စကားေတြ၊ တရားေတြကို သုံးစြဲေနၾကတုန္းပဲ။ ေသတဲဲ့အထိ ျမင့္ျမတ္ေနၾကဆဲ သူေတြ…။ ဘာျဖစ္လို႔ပါလဲ၊ ေသရင္ မၿပီးေသးဘူး ဆိုတာကို သူတို႔ျပသြားခဲ့တာပါပဲ။

ဒီေတာ့ ခ်ဳပ္ရရင္ ေလာကထဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရုန္းရင္းကန္ရင္း ၀င္ခဲ့ၾကၿပီ၊ ေပ်ာ္ရင္းေမာရင္း တြန္းရင္းတိုက္ရင္း ရွင္သန္ေနခဲ့ၾကၿပီ။

အဆုံးအမွတ္ကိုလည္း အကန္းဘ၀နဲ႔ လုံးလုံးမိုက္မိုက္ ထြက္သြားမလား၊ ေပါ့ေပါ့ဆဆနဲ႔ ေရစုန္ေမ်ာလိုက္မလား၊ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆိုၿပီး မိုက္ခ်င္သလို မိုက္လိုက္ၾကမလား။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စဥ္းစားေနပါတယ္၊ အခ်ိန္အားရတိုင္း အေသအခ်ာကို စဥ္းစားေနပါတယ္။

အ၀င္ထက္ အထြက္ဟာ ပိုခက္လိမ့္မယ္လို႔ေတာ့ ထင္တာပါပဲဗ်ာ….။

၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၁၂ ရက္။ ည ၈ နာရီ။