ေအာက္တုိဘာ ၁၅

“ဒီေန႔ဟာ ဘာေန႔ပါလိမ့္“လုိ႔ တစ္ေန႔လုံး ခဏခဏ စဥ္းစားျဖစ္တယ္။ ဒီေန႔ဟာ တစ္ခုခုေတာ့ ထူးပါတယ္လုိ႔ လည္း စိတ္ထဲျဖစ္မိတယ္။

အလုပ္ေတြနဲ႔ ခ်ာလပတ္ရမ္းေနတဲ့ ေလာကီထုပၸတ္လူ႔တုိ႔ဇာတ္မို႔ သားေမာင္ခမ်ာ ေမြးမိခင္ မာတာသခင္ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးရဲ့ ေမြးေန႔ကိုေတာင္ အမွတ္မရႏုိင္ခဲ့ဘူးျဖစ္ခဲ့တယ္။

အလုပ္ကေန အိမ္ျပန္ေရာက္လုိ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေအးေအးေဆးေဆး စဥ္းစားေတာ့မွ “ဟာ.. ဒီေန႔ မားမား (ေမေမ့ကုိ မားမားလုိ႔ေခၚပါတယ္)ေမြးေန႔ပဲ“ဆုိၿပီး သိမွတ္လိုက္ရပါတယ္။

ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး ဘုရားရွိခုိး၊ ေမြးမိခင္ကုိ မွန္းေရာ္ရည္မွတ္ ရွိခုိးဦးတင္၊ ေမတၱာပို႔သ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္း၊ တရားမွတ္႐ႈ ထိုထုိကုသုိလ္အမႈေတြအတြက္လည္း အမွ်ေ၀ငွလုိက္ရပါတယ္။

ဂုဏ္ယူစရာ မိခင္မာတာ

မိခင္ဟာ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ သူရဲေကာင္းပဲ၊ ေလးစား အားက် အတူယူစရာ စံျပပုဂၢိဳလ္(Role Model)ပဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

မိခင္ဆီက ဘာေတြ သင္ယူခဲ့သလဲ၊ ဘာေတြအတုခိုးခဲ့သလဲဆုိရင္…

၁။ ဘာသာတရားကို ႐ုိေသေလးစား ကိုင္း႐ႈိင္းဖုိ႔
၂။ စည္းကမ္းရွိဖုိ႔နဲ႔ မပ်င္းဖုိ႔
၃။ ေငြေၾကးစစ္စီသုံးစြဲဖုိ႔
၄။ အစားအေသာက္ အအိပ္အေန မလြန္က်ဳးဖုိ႔
၅။ လိမၼာယဥ္ေက်းဖုိ႔
၆။ (ဒါေပမယ့္) မေၾကာက္ဖုိ႔
၇။ ေတာ္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔
၈။ အဂၤလိပ္စာေတာ္ေအာင္လုပ္ဖို႔
၉။ မိဘ႐ုိေသဖုိ႔
၁၀။ ေဆြမ်ဳိးမိတ္ေဆြ ေက်းဇူးရွင္ေတြကို သိတတ္ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔
စသျဖင့္ ၁၀ ခ်က္ေလာက္ေတာ့ ႐ုတ္ခ်ည္း မွတ္မိ၊ ခ်ေရးႏိုင္ပါတယ္။ တတြတ္တြတ္နဲ႔ အၿမဲေျပာဆုိ ဆုံးမေနတတ္တာမို႔ တျခားအခ်က္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး က်န္ရွိပါေသးတယ္။

မားမားက အခုေတာ့ ၆၀ တြင္းကုိ ခ်င္းနင္း၀င္ေရာက္လာၿပီ၊ အေ၀းေရာက္ေတာ့ ပိုလုိ႔ေတာင္ လြမ္းလွ၊ သတိရလွတယ္။

မားမား ႀကိမ္းေမာင္းဆဲဆုိ ဆြဲတင္တြန္းထုိး အားထည့္ျမွင့္တင္ေျမွာက္စားလုိ႔ သားေမာင္အခုလုိ ေတာက္ၾကြားခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြကိုလည္း အၿမဲဆင္ျခင္ေအာက္ေမ့မိတယ္။

မားမား က်န္းမာခ်မ္းသာၿပီး ေဘးဘယာေ၀းကြာလုိ႔ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား ေဟာေဖာ္ညႊန္ျပ ဆုိဆုံးမထားတဲ့ မဂၢင္ရွစ္ရပ္အက်င့္ျမတ္တရားေတြကိုလည္း တတ္ႏုိင္သမွ် အားထည့္လုိက္နာက်င့္သုံးဖုိ႔ကိုလည္း ဆုေတာင္းေပး တယ္။

မားမားဟာ သူ႔ေမြးေန႔မွာ အေ၀းေရာက္ေနတဲ့ သူ႔သားႀကီးကုိ သတိရေနမွာပဲဆုိတာကုိလည္း ျခြင္းခ်က္မရွိယုံ တယ္။ ေမြးေန႔မွာ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြကိုလည္း တတ္အားသမွ် ျပဳေနမွာပဲျဖစ္တယ္။

မားမားေမြးေန႔ကုိ သတိရၿပီးေနာက္ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ဆက္ေတြးၾကည့္ျပန္ေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းျပန္ တယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၆ လတိတိ အခုလိုအခ်ိန္ ဧၿပီ ၁၅ ရက္မွာ ကိုယ္ဟာ သကၤန္း၀တ္ႀကီးနဲ႔ ကေမၻာဒီးယားႏုိင္ငံ၊ အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္းက ရတနာဂီရိ(ရတနာထြက္တဲ့ေတာင္၊ သူတုိ႔အေခၚ ကီရိ၊ ျမန္မာအေခၚ ဂီရိက ေတာင္ေပါ့ေလ) ျပည္နယ္အစြန္က ရြာေလးတစ္ရြာရဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလးတစ္ေက်ာင္းမွာ ဒုလႅဘရဟန္းအျဖစ္ရွိေနခဲ့တယ္။

ဖႏြမ္းပင္ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ရဟန္းျဖစ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီး၊ ရြာစြန္ေလးရဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲက တစ္ပါးတည္းသီတင္းသုံးရတဲ့ အခန္းထဲမွာ တတ္အားသေရြ႕တရား႐ႈမွတ္ၿပီးေနခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္ဘုရားရဲ့မိန္႔မွာခ်က္နဲ႔ ခမာလင္မယားဟာ ဆြမ္းခ်က္ကပ္လုိ႔ စားေသာက္ေနထိုင္ၿပီး တရားဓမၼကို ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့တယ္ဆုိတာကုိ ျပန္မွတ္မိလာတယ္။

ဘယ္သူကမွ ကေမၻာဒီးယားကုိသြား တရားအားထုတ္လုိ႔ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူ႔အခ်ိန္က် သူ႔ဟာသူ (ကံဇာတ္ဆရာအလုိလုိ႔ေျပာရမလား) အဆင္ေျပေပၚေပါက္လာၿပီး ျဖစ္သြားတာပါ။ အဲဒီ့အရင္ကဆုိ ရတနာဂီရိက ရြာကေလးမွာ ဘုန္းႀကီးအျဖစ္ တရားအားထုတ္ရလိမ့္မယ္လုိ႔ ေတြးထင္ထားခဲ့တာမ်ဳိး လုံး၀မရွိခဲ့ပါဘူး။

အဲဒီမွာတရားအားထုတ္ၿပီးေနာက္လည္း ေနာက္ထပ္ ၆ လေလာက္ၾကာတဲ့အခါ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ေရာက္လုိ႔ အလုပ္ေတြလုပ္ေနရလိမ့္မယ္လို႔လည္း ေသေသခ်ာခ်ာမေတြးခဲ့ပါဘူး။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဘ၀ဆုိတာ ေရးၿပီးသားစာအုပ္တစ္အုပ္လို၊ ေရးၿပီးသားစာေတြကို ျပန္လွန္ဖတ္ေနရတာလားမသိဘူးဆုိတာပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေသခ်ာတာကေတာ့ စာအုပ္တစ္အုပ္လုိ နားမလည္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပန္အရသာခံခ်င္လုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပန္လွန္ဖတ္လို႔(ေနာက္ျပန္ဖတ္လို႔) မရေတာ့ပါဘူး။ ေရွ႕သုိ႔(ေရွ႕စာမ်က္ႏွာ)ကိုပဲ ဆက္လွန္ဆက္ဖတ္ရေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကံတရားကို အရင္းခံေျပာရရင္ျဖင့္ သူ႔ဟာသူျဖစ္လာတာေတြရွိေသာ္ျငားလည္း အရာအားလုံးကုိေတာ့ သူ႔ဟာသူျဖစ္လာမွာပါပဲဆုိၿပီး စိတ္ကုိေလွ်ာ့ထား၊ ေဖာ့ထားကာနဲ႔ သက္သာေအာင္ေနလုိ႔ေတာ့မျဖစ္ပါဘူး။

တန္ဖုိးရွိတဲ့ဘ၀တုိတုိေလးအတြင္းမွာ စိတ္ပိုင္းကုိယ္ပုိင္းနာက်င္ထိခုိက္ေအာင္ အမွားမခံဘဲ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တဲ့ အလုပ္ေတြကိုေတာ့ ကုန္စင္ေအာင္(ဒါမွမဟုတ္ ႏိုင္သေလာက္)လုပ္ခဲ့ဖုိ႔လုိမယ္လုိ႔ ေတြးမိေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။

မားမားေမြးေန႔အမွတ္တရ။

ည ၁၁ နာရီ၊ ေအာက္တုိဘာ ၁၅၊ ၂၀၀၉။