by Myo Tha Htet on Sunday, 15 July 2012 at 00:58·
ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ကထဲက ေဘာလုံးအားကစားၿပီးရင္ ဒုတိယ အႀကိဳက္ဆုံးက လက္ေ၀ွ႔ပဲ…၊ ငယ္ငယ္က လြတ္လပ္ေရးေန႔ ပြဲေတြ က်င္းပေတာ့ တခါတခါ လက္ေ၀ွ႔ပြဲ ထည့္တယ္။ ၀င္ထိုးမယ္လို႔ စဥ္းစားေပမယ့္ ၿပိဳင္ဘက္အျဖစ္ စိန္ေခၚလာတဲ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ထက္လည္း အသက္ႀကီး၊ လူေကာင္ကလည္း ထြားလို႔ မထိုးခ်င္ပါဘူးဗ်ာလို႔ ရယ္ရယ္ေမာေမာ ျငင္းခဲ့ဖူးတယ္။ အဲဒီကထဲက ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူပါးတေယာက္ျဖစ္တာကို ကၽြန္ေတာ္ သိခဲ့တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ… ထုိးရင္လည္း ကိုယ္ပဲ ခံရမယ္၊ အသားနာမယ္ေလ…။
ဒါေပမဲ့ လက္ေ၀ွ႔ကို ခ်စ္တဲ့ အခ်စ္ကေတာ့ မေလ်ာ့ခဲ့ပါဘူး။ ရန္ကုန္မွာ ရွိတုန္းကေတာ့ လက္ေ၀ွ႔ပြဲေတြ ႀကဳံတာေပါ့။ သြားခြင့္လည္း ရွိတယ္၊ အလကား ၾကည့္လို႔လည္း ရတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အလုပ္က မအားေတာ့ မသြားျဖစ္ဘူး။ အခုေတာ့ ေဒးဗစ္ ေဟး နဲ႔ ဒဲရစ္ ခ်စ္ဆိုရာ တို႔ ထိုးၾကတဲ့ ကမၻာ့ခ်န္ပီယံ လက္ေ၀ွ႔ပြဲကို ၾကည့္ဖူးတယ္ရွိေအာင္ လန္ဒန္မွာ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တယ္။ ဇူလိုင္လ ၁၄ ရက္ေန႔မွာ လန္ဒန္ အေရွ႕ပိုင္းက West Ham United အားကစားကြင္းထဲမွာ ၾကည့္ခဲ့တယ္။
ထုံးစံအတုိင္း လန္ဒန္ရာသီဥတုက အစိုးမရဘူး၊ မိုးေတြ ရြာခဲ့တယ္။ ဒီေတာ့ ပိုက္ဆံကလည္း အမ်ားႀကီး ေပးထားရတာမို႔ မိုးထဲေရထဲမွာပဲ ၾကည့္ခဲ့ရတယ္။ ဒီပြဲမွာ အဂၤလိပ္ႏွစ္ေယာက္ ထိုးၾကတာ ျဖစ္ေပမယ့္ ခါးပတ္ႏွစ္ခု WBO နဲ႔ WBA အတြက္ ထိုးတာျဖစ္တာေၾကာင့္ စိတ္၀င္ စားဖုိ႔ေတာ့ ေကာင္းတယ္။
ေဒးဗစ္ ေဟး က ၃၁ ႏွစ္၊ အရင္ WBA ဟဲဗီး၀ိတ္ ခ်န္ပီယံေဟာင္းျဖစ္ၿပီးေတာ့ သူ႔ရဲ႕ နာမည္ေျပာင္က ေဟး မိတ္ကာ တဲ့…၊ ဒဲရစ္ကေတာ့ အသက္ ၂၈ ႏွစ္ ျဖစ္ပါတယ္၊ သူလည္း ဟဲဗီး၀ိတ္ လက္ေ၀ွ႔ခ်န္ပီယံေဟာင္း ျဖစ္ပါတယ္။ ဇင္ဘာေဘြမွာ ေမြးခဲ့ၿပီး ၁၆ ႏွစ္သားေလာက္မွာမွ အဂၤလိပ္ေျမကို ေျခခ်ခဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ သူက နည္းနည္းေလာက္ ေမာက္မာပုံရပါတယ္။ အဂၤလိပ္ ပရိသတ္ေတြကေတာ့ ေဒးဗစ္ ေဟးကိုပဲ အားေပးၾကပါတယ္။
ဟဲဗီး၀ိတ္ လက္ေ၀ွ႔ပြဲ မစခင္မွာ ပြဲငယ္ေလးေတြ ေလးပြဲေလာက္ ထိုးၾကပါတယ္။ ပရိသတ္ကေတာ့ သိပ္စိတ္မ၀င္စားပါဘူး။ သူတို႔က ေဒးဗစ္ ေဟးတို႔ ထုိးသတ္မယ့္ ဟဲဗီး၀ိတ္ကိုသာ ေစာင့္ေနၾကတာပါ။ ေလးနာရီခြဲေလာက္ ကထဲက West Ham United အားကစားကြင္း ျပင္ပမွာ ေစာင့္ေနၾကတဲ့ ပရိသတ္ဟာ ငါးနာရီခြဲကာမွ ကြင္းအတြင္း ၀င္ရၿပီး သူတုိ႔ ၾကည့္ခ်င္ေနတဲ့ ေဟးတို႔ပြဲကို ည ၁၀ နာရီ ေက်ာ္မွသာ စၾကည့္ရပါတယ္။
တကယ္ထိုးေတာ့လည္း ေဟးက ငါးခ်ီမွာ ဒိုင္ပြဲရပ္ျဖစ္ေအာင္ ဒဲရစ္ကို ထိုးခ်ပစ္လုိက္ပါတယ္။ ေလးခ်ီအထိကိုေတာ့ ဒဲရစ္ကပဲ ေဒးဗစ္ကို ႀကိဳး၀ိုင္းေထာင့္ဆီ ပုိ႔ၿပီး ဖိထိုးေနခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပြဲခ်ီျပည့္ ၾကည့္ရမယ္လို႔ ထင္ထားေပမယ့္ ေစာေစာစီးစီး ေဒးဗစ္ ေဟးက ပြဲသိမ္းလိုက္တာကိုလည္း သေဘာက်မိပါတယ္။ ဘာေၾကာင့္ဆို မနက္ျဖန္ အလုပ္လုပ္ရမွာဆိုေတာ့ မနက္ျဖန္ အိပ္ရာထ ေနာက္က်မွာကို စိတ္ပူေနမိလို႔ပါ။
ငါးခ်ီနဲ႔ ဒိုင္ပြဲရပ္ ျဖစ္သြားေတာ့ ကြင္းတခုလုံးက ပရိသတ္အမ်ားစုက ေဒးဗစ္ ေဟးကို ေသာင္းေသာင္းဖ်ဖ် အားေပးၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဒဲရစ္ ခ်စ္ဆိုရာကို ႏိုင္ေစခ်င္ပါတယ္။ ဒဲရစ္က လက္ေ၀ွ႔စင္ေပၚ တက္ဖို႔ ထြက္လာေတာ့လည္း စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းပါတယ္။ လွ်ဳိ႕၀ွက္တဲ့ တီးလုံးမ်ဳိးကို တီးခိုင္းၿပီး စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ျဖစ္ေအာင္ မ်က္ႏွာကို ဖုံးအုပ္လို႔ သိုသိုသိပ္သိပ္ ထြက္လာတာဟာ အင္မတန္မွ သေဘာက်ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။
ေဒးဗစ္ ေဟးကေတာ့ ေပၚေပၚတင္တင္ စိတ္မပါ့တပါပုံစံနဲ႔ စင္ေပၚတက္ဖို႔ ထြက္လာပါတယ္၊ သူ႔တီးလုံးကေတာ့ အမိုက္စား အပ်ံစား ျဖစ္ပါတယ္။ ေဒးဗစ္ ေဟး ပုံစံကို ၾကည့္မိတဲ့အခါမွာ ဒီလူေတာ့ ရႈံးမွာပဲလို႔ တြက္ခဲ့မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္းမွာက် အေစာန ေျပာခဲ့သလို ငါးခ်ီနဲ႔ ဒဲရစ္ကို ၾကမ္းျပင္ေပၚ ႏွစ္ခါ လွဲသိပ္အၿပီးမွာေတာ့ ဒိုင္ပြဲရပ္နဲ႔ ေဒးဗစ္ ေဟးကို အႏိုင္ေပးခဲ့လိုက္လုိ႔ ခါးပတ္ႏွစ္ခုစလုံးကို ေဒးဗစ္ ေဟးက ရသြားပါတယ္။
ဒဲရစ္က စင္ေပၚတက္လာေတာ့ ပထမ ေခါင္းအထိ ဖုံးအုပ္စြပ္ထားတဲ့ လက္ေ၀ွ႔သမားေတြ ၀တ္ဆင္တတ္တဲ့ ၀တ္ရုံႀကီးကို ခၽြတ္လိုက္တဲ့အခါ အာဖရိကသည္သာ အနာဂတ္ African is the Future စာတမ္းေရးထားတဲ့ တီရွပ္ကို ၀တ္ဆင္ျပခဲ့ပါတယ္။ ပြဲၾကည့္သူ သုံးေသာင္းထဲမွာ တေယာက္အပါအ၀င္ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ ေၾကာင္သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သိထားတာက အာရွဟာ ကမၻာ့ အနာဂတ္ ျဖစ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ဒဲရစ္ကေတာ့ လုပ္ျပန္ၿပီလို႔ စိတ္ကူးေပါက္မိပါတယ္။
ညေန ေလးနာရီထဲက အိမ္ကထြက္လို႔ အားကစားကြင္းေရွ႕ကို ေလးနာရီခြဲေလာက္ ကထဲက ေရာက္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လက္ေ၀ွ႔ပြဲၿပီးတဲ့ ည ၁၀ နာရီခြဲကေန ဟဲဗီး၀ိတ္ ခ်န္ပီယံ ခါးပတ္ႏွစ္ခုရ ေဒးဗစ္ ေဟး ေလွ်ာက္လမ္းကေန ျပန္ထြက္လာမလားလို႔ မိနစ္ ၂၀ ေလာက္ ေစာင့္ၾကည့္ခဲ့ေပမယ့္ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက အင္တာဗ်ဴးေတြကို ႀကိဳး၀ိုင္းေပၚမွာတင္ ေပးေနပုံ ရတာေၾကာင့္ မေစာင့္ေတာ့ဘဲ ျပန္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အိမ္ေရာက္ေတာ့ ည ၁၁ နာရီေတာင္ ခြဲလုေပါ့…။
၀က္စ္ဟမ္း ေဘာလုံးကြင္းထဲ က်င္းပတဲ့ ကမၻာ့ ဟဲဗီး၀ိတ္ ခ်န္ပီယံ ခါးပတ္လုပြဲကုိ ပရိသတ္ သုံးေသာင္းေလာက္ လာအားေပးတာမို႔ အျပန္ ခရီးမွာလည္း လူေတြက ျပည့္က်ပ္သပ္ေနပါတယ္။ ကားလမ္းေပၚမွာ ကားေတြက ရပ္ေပးထားၿပီး လူေတြက ကားလမ္းေပၚကေန ေလွ်ာက္လွမ္းလို႔ ေျမေအာက္ရထား ဘူတာရုံကို လာသူလာ၊ ဘတ္စ္ကားဂိတ္ကို သြားသူသြားနဲ႔ လူအုပ္ႀကီးက ႀကီးမား လွပါတယ္။
လမ္းေပၚမွာလည္း ဘီယာပုလင္းကြဲေတြ၊ အရက္ပုလင္းကြဲေတြ ရွိေနတာေၾကာင့္ ေရွာင္ၿပီး ေလွ်ာက္ရပါတယ္။ ၀က္စ္ဟမ္းကြင္းမွာ လုပ္တဲ့ ပြဲပီပီ ငေၾကာင္ ပရိသတ္ေတြကလည္း ရွိျပန္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကြင္းထဲမွာလည္း လုံၿခဳံေရးက ဆြဲေခၚသြားရတဲ့ လူေတြ ရွိသလို ကြင္းျပင္မွာလည္း ျမင္းစီးတဲ့ ရဲအပါအ၀င္ ရဲတအုပ္က ထိန္းေက်ာင္းေပးေနတာလည္း ေတြ႕ပါတယ္။
ငါးခ်ီနဲ႔ ပြဲျပတ္သြားလို႔ ေစာေစာျပန္ႏိုင္ခဲ့တာကို သေဘာက်ေပမယ့္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကုန္ခဲ့ရတဲ့ ပိုက္ဆံကို မတန္ဘူးလို႔ေတာင္ ထင္မိပါတယ္။ အဲ… ဒါေပမဲ့လည္း အဂၤလိပ္ခ်င္း ဖိုက္တယ္ ဆိုေပမယ့္ ကမၻာ့ ဟဲဗီး၀ိတ္ လက္ေ၀ွ႔ ခ်န္ပီယံပြဲတပြဲေတာ့ ၾကည့္ဖူးသြားတာေပါ့လို႔ အေကာင္းဘက္က ေတြးျမင္လိုက္ပါတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဒီညမွာပဲ အိုင္းရင္းခေရာ့စ္ကလည္း လန္ဒန္မွာ ပြဲလုပ္ပါတယ္၊ လက္မွတ္က အလကားရႏိုင္ေခ် ရွိတာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္က ဟဲဗီး၀ိတ္ လက္ေ၀ွ႔ပြဲကို အားေပးခဲ့တာမို႔ အုိင္စီပြဲကို လက္လြတ္ခဲ့ရပါတယ္။ အိုင္စီက ရန္ကုန္မွာလည္း ၾကည့္ခဲ့ဖူးတယ္ မဟုတ္ပါလားဗ်ာ။
ဒီေန႔ တပြဲလုံး သတိရတာဆုိလုိ႔ လက္ေ၀ွ႔ႀကိဳး၀ိုင္းထဲ ၀င္လုိ႔ ေနာက္အခ်ီအတြက္ နံပါတ္ထိုးျပတဲ့ ေကာင္မေလးေတြ၊ ၿဗိတိသွ် နံပါတ္တစ္ တင္းနစ္သမား အင္ဒီမာေရးနဲ႔ မိုးရြာထဲမွာ ကမၻာ့ ဟဲဗီး၀ိတ္ လက္ေ၀ွ႔ပြဲကို ငါးခ်ီ နာရီ၀က္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ မတ္တပ္ရပ္ ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့ အရသာေလး ျဖစ္ပါေၾကာင္း မွတ္တမ္းတင္ထားလုိက္ရပါတယ္ဗ်ာ။
၂၀၁၂ ဇူလိုင္ ၁၄၊ ည သန္းေခါင္။
လန္ဒန္။
မိုးစက္ေမွာ္ 