ကၽြန္ေတာ္က ေမ့တတ္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ျပန္သတိရတတ္တယ္။ အသက္ကေလးက စကားေျပာလာၿပီ ထင္ပါတယ္။ ေမ့လိုက္… သတိရလိုက္ေပါ့။ ခ်ဳိခ်ဥ္မ်က္ႏွာကို မူလကတည္းက သုံးပုဒ္ေရးမယ္လို႔ ေတးထားခဲ့တယ္။ ႏွစ္ပုဒ္ေရးၿပီးေတာ့ တတိယနဲ႔ ေနာက္ဆုံးအပုဒ္ျဖစ္လာမယ့္ အခုအပုဒ္ကို ေမ့သြားတယ္။ တျခားစာေလးေတြ ၾကားမွာ ႀကိဳၾကားႀကိဳၾကား ေရးျဖစ္တယ္။ ခ်ဳိခ်ဥ္မ်က္ႏွာ ၃ ေရးဖို႔ကိုေတာ့ ေမ့ေနခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ သတိရၿပီ။
ငယ္ငယ္ကတည္းက လူႀကီး၊ မိဘ၊ ဆရာသမားေတြ ဆုိဆုံးမရင္ မ်က္လုံးေလး ကလယ္ကလယ္နဲ႔ ျဖစ္ေနတတ္တာက ကၽြန္ေတာ္ပါ။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ လူႀကီးစကား နားမေထာင္မိတာ မွားေလျခင္းလို႔ ျဖစ္မိတယ္၊ ၀မ္းနည္းတတ္တယ္။ ေနာက္တခါဆိုရင္ေတာ့ မမိုက္ေတာ့ဘူး၊ ငါ့ကို ဒီေလာက္ လူႀကီးသူမ မိဘဆရာသမားေတြက ေစတနာ ေရွ႕ထား၊ ေမတၱာ ပြားၾကလို႔ ဆုံးမတာပဲ… ဒီလူႀကီးေတြရဲ႕ ေစတနာကို အသိအမွတ္ ျပဳတဲ့ အေနနဲ႔ ငါ လိမၼာေတာ့မယ္လို႔ သံေ၀ဂေတြရ၊ အႀကီးအက်ယ္ ဆင္ျခင္မိတာလည္း ကၽြန္ေတာ္ပါပဲ။ အဲဒီလို စဥ္းစားတတ္ခဲ့တာ… အသက္ ၈ ႏွစ္၊ ၉ ႏွစ္ ေလာက္ကတည္းကပါ။
ဒါျဖင့္ လိမၼာလိုက္တာလို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်ီးက်ဴး မေစာၾကပါနဲ႔ဦး ပရိသတ္ႀကီးတို႔… အခ်ိန္ခဏေလး အတြင္းမွာသာ မ်က္ရည္ေလး၀ဲ၊ ေခါင္းကေလး ညိတ္၊ ရိုရိုေသေသ ကုပ္ကုပ္ကေလး ေနခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ခဏေနေတာ့လည္း ဒုံရင္းဒုံရင္း ျပန္ေရာက္လို႔ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ခဲ့တာ ဒီကေန႔ အထိပါပဲ။
လူႀကီး၊ မိဘ၊ ဆရာသမားေတြ ေရွ႕မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အင္မတန္ ပိရိတယ္၊ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတယ္၊ အကယ္ဒမီ ရေလာက္တယ္။ ဆိုဆုံးမတဲ့ လူႀကီး၊ မိဘ၊ ဆရာသမားေတြကလည္း ၀မ္းေတြ သာေပါ့… ဒီေကာင္ကေလး စာဖတ္ပုံရတယ္ ထင္ပါ့၊ ၾကည့္စမ္း… ျပည့္၀လိုက္တာေပါ့။ အလြယ္ေျပာ တကယ္ နားလည္တဲ့ ကေလးပဲေပါ့…။
ထားပါေတာ့… ကၽြန္ေတာ့္ဆိုလိုရင္းက စကားပလႅင္ခံတာနဲ႔ ေပ်ာက္သေလာက္ ျဖစ္ေနၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူႀကီး၊ မိဘ၊ ဆရာသမားေတြနဲ႔ အကၽြမ္း၀င္တယ္၊ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်စ္ခင္ၾကတယ္ ဆိုတာပါပဲ။ အထူးသျဖင့္ အသက္ႀကီးတဲ့ လူႀကီးေတြေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ ပါရမီကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ထက္ အသက္ႀကီးတဲ့ လူႀကီးသူမေတြနဲ႔ ေရလိုက္ငါးလိုက္ ေနတတ္ ထိုင္တတ္တဲ့ ေနရာမွာ ရွိတယ္လို႔ ဆိုႏိုင္ပါတယ္။ လူႀကီးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ အေနအထိုင္၊ အေျပာအဆိုကို သေဘာက်တတ္တယ္၊ ႏွစ္သက္တတ္ၾကတယ္။ လူႀကီးခ်စ္တဲ့ ခ်ာတိတ္ကေလးလို႔ ဆိုခ်င္ဆို…။
တရက္သားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရုံးက ျပန္လာတာ ညဘက္ ၉ နာရီခြဲ၊ ၁၀ နာရီေလာက္ ရွိၿပီ။ ခရစၥမတ္ မတိုင္ခင္ တပတ္ေလာက္က ထင္ပါတယ္။ ရုံးက တင္ဆက္တဲ့ ျပဇာတ္တခုမွာ ကၽြန္ေတာ္က ဇာတ္ေကာင္ တေနရာက ပါရမယ္၊ မင္းသားေအာက္ဆြဲ ဇာတ္ပို႔ေနရာကေပါ့ဗ်ာ၊ ဇာတ္လမ္းတပုဒ္လုံးမွာမွ သုံးေလးေၾကာင္း ၀င္ေျပာရုံတင္ပါ။
အဲဒီမွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အၿမဲ အထင္ႀကီးတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္… ဒီေလာက္ေတာ့ ငါ ပိုင္ပါတယ္ကြာဆိုၿပီး လုပ္ၾကည့္တာ… တကယ္လုပ္ အဟုတ္ခက္ေနတာကို ေတြ႕ေရာပဲဗ်ဳိ႕။ ဘယ္ေနလိမ့္မလဲ… ျပင္ဆင္ၿပီေပါ့ဗ်ာ ဒီငနဲ ကၽြန္ေတာ္… နဂိုကမွ လူႀကီးႀကိဳက္ေအာင္ ေနတတ္တဲ့ဥစၥာ…။ ဒါနဲ႔ ေနာက္တရက္ ေျပာဆိုရမယ့္ စာေၾကာင္းေလးေတြ အေျပာပိုင္ပိုင္ ေျပာႏိုင္ဆိုႏိုင္ အက္တင္လုပ္ႏိုင္အာင္ က်င့္မွလို႔ ဆိုတဲ့ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ရထားတဲ့ ဇာတ္ညႊန္းစာအုပ္ကို အိမ္အထိ မလို႔ ယူလာတယ္။ ရထားေပၚမွာ ဖတ္မယ္ေပါ့။
ရထားေပၚေရာက္ေတာ့ ေနရာေလးတခုရွာတယ္၊ အမယ္ ခရစၥမတ္နား နီးလို႔လား မသိဘူး၊ လူေတြ တယ္ အသြားအလာ မ်ားပါလားဗ်ာ၊ ည ၁၀ နာရီ ထိုးလုနီးေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ တက္လိုက္တဲ့ ရထားတြဲမွာက ထိုင္စရာ ေနရာ အလြတ္က မ်ားမ်ား မရွိဘူးဗ်။ ဒါနဲ႔ သင့္ေတာ္တဲ့ ေနရာတခု ေရြးလို႔ ထုိင္၊ လြယ္အိတ္ထဲက ဇာတ္ညႊန္းစာအုပ္ေလး ထုတ္၊ ကိုယ့္ အခန္းေလးကို ဇာတ္ရည္ေအာင္ ဖတ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ ေရဒီယို ဇာတ္လမ္းဆိုေတာ့ အသံနဲ႔သာ သရုပ္ေဆာင္ ရမွာမို႔ အသံ အက္တင္ကလည္း လိုေသးဗ်ာ။
အက္တင္ဆိုတာကလည္း အေျပာအက္တင္ ဆိုေတာ့ သီခ်င္းဆိုသလို ကိုယ္တေယာက္တည္းနဲ႔ ၿပီးတာ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ အေပးအယူ အေထာက္အမ အပံ့အပိုး ဟုိဘက္ဒီဘက္ အသြားအလာ ဒီလို ေျပာဆို ရတာကိုး… ဒီေတာ့ ကိုယ္နဲ႔ အျပန္အလွန္ ေျပာဆိုမယ့္ အဓိက ဇာတ္ေကာင္၊ တျခား ဇာတ္ေကာင္တို႔ ေျပာမယ့္ ဆိုမယ့္ အေၾကာင္းအရာနဲ႔ စကားလုံးကိုလည္း ၾကည့္ရ ဖတ္ရ ရြတ္ၾကည့္ရေသးတာကိုးဗ်ာ။
သူတို႔ ေအာ္မလား၊ ေပ်ာ္မလား၊ ေဖာ့မလား၊ ေလွ်ာ့မလား။ ကိုယ္က အခံေျပာရမလား၊ အမာ ေျပာရမလား၊ ေလွာင္ရမွာလား၊ ေဟာင္ရမွာလား၊ ကလိရမွာလား၊ ညွိရမွာလား စသျဖင့္ ဆန္းစစ္ဖတ္ရႈထားဖို႔ လုိတယ္မို႔လားဗ်ာ။ ဒါနဲ႔ စာရြက္ေလး ဟိုဘက္လွန္လိုက္ ဒီဘက္လွန္လိုက္နဲ႔ ဖတ္တာေပါ့ဗ်ာ။ နာမည္ေက်ာ္ မင္းသား ေနတိုးတို႔ေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္ ႀကိဳးစားၾကပါ့မလား မသိဘူးလို႔ မဆီမဆိုင္ ေတြးလိုက္မိေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ေနတဲ့ ေအဖိုး စာရြက္ျဖဴျဖဴေပၚမွာက အကိုတုိ႔၊ အမတို႔ အခုဖတ္ေနရတဲ့ စာလုံးေတြလိုမ်ဳိး စာလုံး၀ိုင္း၀ိုင္းေလးနဲ႔ ေရးထားတဲ့ ျမန္မာစာေပါ့ဗ်ာ။
အဲဒီမွာ ေဘးမွာ ထိုင္ေနတဲ့ ဘြားေတာ္က (၆၀ ေလာက္ရွိေရာေပါ့) “ဟိတ္… ကိုရမ္ ဖတ္ေနတာလား“ လို႔ လုပ္ပါေရာဗ်။ ကၽြန္ေတာ့္ရုပ္ၾကည့္ၿပီး နကၡတ္ေဗဒင္ ဆယ္ႏွစ္ဆယ္မိုး သင္ထားတဲ့ ပညာရွင္နဲ႔ ၀ါသနာရွင္ စပ္ထားတဲ့ ဟိတ္ဟန္နဲ႔ ဘြားေတာ္က မၿပဳံးမရယ္ ခပ္တည္တည္ လုပ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ နားနားကပ္ ေျပာလာတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းေတာ့ ေၾကာင္သြားပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕က ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ေျပာဖူးတယ္ေလ၊ ဟို… ေဘာလီး၀ုဒ္က ကမၻာေက်ာ္ မင္းသား ရွာရြတ္ခန္းနဲ႔ တူတယ္ဆိုလား၊ ထားပါ… ၾကြားရာက်ေနပါမယ္။
ဆက္ရရင္ ေၾကာင္သြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ထဲကေန ဟာ… ခက္ေတာ့ျဖင့္ ေနၿပီ။ မွားပါတယ္… ခုန ထိုင္ခုံမွာ စထိုင္ကတည္းက ဘီယာနံ႔စူးစူးရတာ ေရွ႕ကလူဆီက မွတ္တာ၊ ဘြားေတာ္ဆီက ျဖစ္ေနတာကိုးလို႔ အဲဒီေတာ့မွ ေသခ်ာ သိလိုက္ပါတယ္။ ေဘးဘီကို ေထာက္လွမ္းစူးစမ္းတဲ့ ေနရာမွာ အင္မတန္ ေတာ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္…။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း တခ်က္ၿပဳံးရယ္ျပၿပီး ဇာတ္ညႊန္းကို ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ဖတ္ေနေတာ့ ခုန သူ ေမးတဲ့ ေမးခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ မၾကားဘူး ေအာက္ေမ့လို႔နဲ႔ တူပါတယ္… ဘြားေတာ္က ထပ္ေမးျပန္တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ ေရွ႕၊ ေနာက္၊ ၀ဲ၊ ယာမွာလည္း လူေတြက ရွိတယ္။ သိတဲ့အတိုင္း ဒီႏိုင္ငံမွာက လူေတြက ျမန္မာျပည္က လူေတြလို စိတ္ျဖဴ၊ သေဘာေကာင္းေတြ ဟုတ္ဟန္ မတူဘူး။ ေဘးနား ဒါမွမဟုတ္ မ်က္ဆိုင္သာ ထိုင္ခ်င္ထိုင္ေနမယ္၊ ဒါေပမဲ့ ၾကည့္ခ်င္မွလည္း ၾကည့္မယ္၊ စိတ္လည္း ၀င္စားၾကတာလည္း မဟုတ္ဘူး။ ဒီေတာ့ ဘြားေတာ္ ကၽြန္ေတာ့္ကို စကားလာေျပာေနတာကို သူတို႔က တခ်က္ေတာ့ ၾကည့္လိုက္တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ သူတို႔က ေအးေဆးပဲ… မေအးေဆးတာက ကၽြန္ေတာ္။
ထိုင္ခုံကလည္း ႏွစ္ေယာက္ ကပ္ထိုင္ထားတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲက စာလုံးေလးေတြကလည္း ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းတဲ့ စာလုံးေလးေတြ (ျမန္မာစာ)၊ တခါ ဘြားေတာ္ကလည္း ရဲတင္းေစတတ္ေသာ အရည္တခုကို ပမာဏတခုအထိ ေသာက္သုံးထားေလသူ ျဖစ္ေလေတာ့ ယုတၱိေဗဒနည္းနဲ႔ စဥ္းစားလိုက္ရင္ အကိုတို႔၊ အမတို႔ သိမွာပါေလ… ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္မလဲဆိုတာ… လူႀကီး၊ မိဘ၊ ဆရာသမား အထာ နပ္တဲ့ ခ်ာတိတ္ေလးေလ။
“ဒီလိုပါ၊ ကၽြန္ေတာ္က ျမန္မာပါ၊ ျမန္မာႏိုင္ငံက ပါခင္ဗ်ာ၊ ေနာက္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ေနတာက ျမန္မာစာပါ… ကိုရမ္ မဟုတ္ပါဘူး“ လို႔ ေျပာေတာ့ ဘြားေတာ္က ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတာေရာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ႏိုင္ငံကိုေရာ ေသခ်ာ မၾကား၊ မသိဘူး ထင္ပါတယ္။
“ကိုရမ္ေတာ့ မဖတ္ပါနဲ႔ကြာ… ရထားေပၚမွာ“လို႔ ျပန္ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရိပ္မိလိုက္ပါၿပီ။ ဘြားေတာ္ နည္းနည္းေတာ့ ေရခ်ိန္ကိုက္ေနၿပီ ဆိုတာပါ။ အဲ… ကၽြန္ေတာ္ကလည္း နည္းနည္း ေဖာင္းခဲ့တာ ရွိပါတယ္။ ခုန ကၽြန္ေတာ္ ဇာတ္ညႊန္း စာေၾကာင္းေတြ ဖတ္ေနတုန္းက မဆိုစေလာက္ေလး အသံထြက္မိသြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရက္ေသာက္ထားတဲ့ လူပဲဗ်ာ၊ သိပ္ အကဲဆတ္ေနခ်ိန္ေပါ့… ဘြားေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္အသံကို ေကာင္းေကာင္းၾကားသြားပါတယ္။ ဒီေတာ့ သူက တန္းကနဲ ဆုံးျဖတ္ ေျပာခ်လိုက္ေတာ့တာက… ကၽြန္ေတာ္ ကိုရမ္ ဖတ္ေနပါတယ္လို႔…။
ဇာတ္လမ္းက မၿပီးေသးဘူးဗ်၊ ဘြားေတာ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို စိုက္စုိက္ၾကည့္ၿပီး ခင္လာပုံ ရပါတယ္။ ေသရည္ေလးကလည္း ၀င္ထားတာကိုးဗ်ာ။ သူ႔နာမည္နဲ႔ (ကၽြန္ေတာ္ ေမ့သြားၿပီ) မိတ္ဆက္ၿပီး ဂ်ာမနီကပါလို႔ ေျပာပါတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဖိတ္လို႔ ခရစၥမတ္ မိတ္ဆုံပြဲ (အမွန္ေတာ့ ခရစၥမတ္ မေရာက္ေသးပါဘူး) သြားစားခဲ့ၿပီး ျပန္လာတာပါတဲ့။ ငါ နည္းနည္းေတာ့ ေသာက္ခဲ့တယ္တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီလို “ငါ နည္းနည္းေတာ့ ေသာက္ခဲ့တယ္“လို႔ ေျပာတတ္တဲ့ လူႀကီးေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ထားဖူးေတာ့… ဟဲ ဟဲ… ျပန္ၿပဳံးျပလိုက္ၿပီး ရပါတယ္လို႔ လုပ္လိုက္တာေပါ့။
ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဇာတ္ညႊန္းစာအုပ္ေလး အသာပိတ္လုိ႔ သူနဲ႔ စကားေျပာရတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ “မ်ဳိး“ ပါေပါ့၊ ျမန္မာႏိုင္ငံကပါေပါ့။ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ား ျမန္မာႏိုင္ငံဆိုတာ သိသလားလို႔ ေမးေတာ့… သိပ္သိတာေပါ့ ေမာင္ရာလို႔ ဘြားေတာ္က ျပန္ေျပာတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အေတာ္ေလး ၀မ္းသာသြားမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စကားေျပာဖူးတဲ့ ႏိုင္ငံျခားသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ျမန္မာလို႔ေျပာရင္ (Burma ေျပာေျပာ၊ Myanmar ေျပာေျပာ) မသိၾကပါဘူး။ ဘြားေတာ္က သိတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ မူးလို႔မ်ား ေျပာေလသလားေပါ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မယုံတယုံ…။
သူက ျမန္မာကို သိတယ္၊ အေရွ႕ေတာင္အာရွက ႏိုင္ငံတခုဆုိတာလည္း သိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ထိုင္းရယ္၊ မေလးရွားရယ္၊ အင္ဒိုနီးရွားရယ္၊ ဖိလစ္ပိုင္ရယ္နဲ႔ ျမန္မာကို ဘယ္သူ႔ဘယ္နားဆိုတာကို နည္းနည္းေ၀၀ါး ေနပုံရတယ္။ ေသာက္ထားတဲ့ အရွိန္ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာင္းတုန္းက သင္ခဲ့ဖူးတဲ့ သမိုင္းစာကို ေမ့ေတ့ေတ့ ျဖစ္ေနတာလည္း ျဖစ္ရင္ျဖစ္မယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ သိပ္မသိတတ္ေသးတဲ့ ကေလးအရြယ္ေလာက္မွာ အာရွဘက္တေခါက္ ေရာက္ဖူးခဲ့လို႔လည္း ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး မွတ္မိေနတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မယ္။
သူမ်ားကို ဆရာလုပ္ဖို႔… ရွင္းလင္းေစဖို႔ သိပ္၀ါသနာထုံတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ခပ္သြက္သြက္ပဲ ေအဖိုးအရြယ္ စကၠဴေတြနဲ႔ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ဇာတ္ညႊန္းစာအုပ္ ေနာက္ေက်ာ ဘက္ကို လွန္ၿပီး စကၠဴျဖဴေပၚမွာ လြယ္အိတ္ထဲက ေဘာလ္ပင္ထုတ္ၿပီး ေျမပုံအၾကမ္း ဆြဲလိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အဂၤလိပ္လို နာမည္ေတြ ေရးၿပီး ရွင္းျပလိုက္တယ္။
ဒါက တရုတ္၊ ဒါက အိႏၵိယ အဲဒီႏိုင္ငံႀကီး ႏွစ္ခုၾကားက ႏိုင္ငံ… အဲဒါ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ ျမန္မာ၊ ဒီဘက္က ေဒၚေဒၚေျပာတဲ့ ထိုင္းလန္း၊ ဒီေအာက္က မေလးရွား၊ ဒီဘက္က အင္ဒုိနီးရွားနဲ႔ ဖိလစ္ပိုင္ စသျဖင့္ ေျပာလိုက္ေတာ့… ေသာက္ထားသူေတြရဲ႕ ထုံးစံအတိုင္း… “ငါ သိပါတယ္ကြ“ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသခ်ာ စိုက္ၾကည့္လို႔… “မင္းက… ခင္ဖို႔ ေကာင္းတယ္ကြ“ ဆုိၿပီး လွမ္းဖက္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အလုိက္သင့္ေလး ေနေပးလိုက္ရေသးတယ္။ ဘီယာခ်ဥ္စူးစူးနံ႔ေတာ့ ခံရတာေပါ့ေလ။
စိတ္ထဲမွာေတာ့ “ငါ့ကံကလည္းကြာ၊ ဘြားေတာ့္ေျမး အရြယ္ေလးေလာက္နဲ႔ေတာ့ ဒီလိုခင္ခင္မင္မင္ မေနရဘူး၊ ဘြားေတာ္ႀကီးနဲ႔မွ အတင္းလာခင္ေနရတယ္“လို႔ မဆီမဆိုင္ ေတြးမိၿပီး ကိုယ္ျဖစ္ခ်င္တာေလးကို လွမ္းတမ္းတလိုက္မိပါေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္က ကံက ေကာင္းေပမယ့္ တလြဲေကာင္းတဲ့ပုံ ျဖစ္ေနပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဘြားေတာ္နဲ႔ ခ်က္ခ်င္း အဖြဲ႕က်ၿပီး ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ ေျပာဆုိေနတာကို မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ ထိုင္ေနတဲဲ့ ကုလားေလး ႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ သေဘာေတြ က်ေနတယ္။ က်န္တဲ့လူေတြကလည္း ဒီႏွစ္ေယာက္ အဖြဲ႕က်သြားၿပီလို႔ ေတြးထင္ေနၾကပုံပဲ။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရထားေပၚမွာ သူမ်ားေတြ (အထူးသျဖင့္ ကုလားေတြ၊ အာဖရိကန္ေတြ) ေအာ္ႀကီးဟစ္က်ယ္ စကားေျပာရင္ မႀကိဳက္သေလာက္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေျပာရဲသေလာက္ ျဖစ္ေပမယ့္ အဲဒီညကေတာ့ ဘြားေတာ္ကို ခင္မင္မိသြားၿပီး ကိုယ့္အသံ ဘယ္ေလာက္ က်ယ္ေနမွန္းေတာင္ သတိမထားမိေတာ့ဘဲ စကားေတြ ေျပာေနမိတယ္။
ဇာတ္လမ္းက မၿပီးေသးဘူး… နည္းနည္း က်န္ေသးတယ္ဗ်၊ ရထားက ရုံးနားက ဘူတာကေန အိမ္နားက ဘူတာအထိ ၃၅ မိနစ္ေလာက္ စီးရတာမို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္သား စကား ေတာ္ေတာ္ ေျပာျဖစ္လာခဲ့တယ္။ ဒါေတာင္ ဘြားေတာ္က ေသာက္ထားတဲ့သူေတြရဲ႕ ထုံးစံအတိုင္း မင္းဖတ္တာ ကိုရမ္ မဟုတ္ပါဘူးေနာ္လို႔ ထထ လုပ္ေသးတယ္။
ထားပါေတာ့… ခုနတုန္းက ေျမပုံေရးတုန္းကဗ်ာ… စာရြက္နဲ႔ ေဘာလ္ပင္ ေတြ႕သြားေတာ့ကာ… ဘြားေတာ္က “မင္းနဲ႔ငါ… က်ားနဲ႔ၾကယ္ ကစားရေအာင္“ လုိ႔ ေျပာပါတယ္။ ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း ရႊီးတာပါ၊ သူက နာမည္ တခုေျပာတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က မသိပါဘူး။ ဒါနဲ႔ ဘာကစားနည္းလဲေပါ့… ျပန္ေမးတယ္။ သူက ထပ္ေျပာတယ္၊ ေျပာရင္းကေနပဲ စိတ္မရွည္ေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ထဲက ေဘာလ္ပင္ကို ဆြဲလုၿပီး ေဗဒင္ဆရာေတြ မဟာဘုတ္တိုင္ထူဖို႔ အကြက္ခ်သလို အကြက္ေရးၿပီး တကြက္မွာ သုည စထည့္လိုက္တယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္က အခုလို နာမည္ ေကာက္ေပးလိုက္တာပါ။ “က်ားနဲ႔ၾကယ္“… မလွဘူးလားဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကစားခဲ့ၾကတယ္
ေနာက္တကြက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ၾကက္ေျခခတ္တယ္၊ ဘြားေတာ္ ဇီးရိုးထည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ၾကက္ေျခခတ္တယ္။ ဘြားေတာ္ ၀လုံးထည့္… ဟာ.. ဘြားေတာ္ ႏိုင္သြားတယ္ဗ်။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း လန္႔သြားတယ္။ အသက္က ႀကီးေနၿပီ၊ ေရခ်ိန္မွန္ေအာင္ ေသာက္ထားတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ဥာဏ္ထက္ေနတဲ့ လူငယ္… ဒီကစားနည္းကလည္း ကၽြန္ေတာ္ ကၽြမ္းတဲ့ ကစားနည္း၊ ႏိုင္သြားေတာ့ ဘြားေတာ္ဆုိေတာ့ ဟာ… ဘြားေတာ္က ဆရာႀကီးေပပဲလို႔… နာမည္ေက်ာ္ တကၠသိုလ္ႀကီးတခုက သခ်ၤာပါေမာကၡမ်ားလားလို႔ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ ေတြးျဖစ္သြားတဲ့အထိ…။
ဘြားေတာ္က စိတ္မေကာင္းပါဘူးကြာ… ေနာက္တပြဲ မင္းကံေကာင္းရင္ ႏိုင္ခ်င္ႏိုင္မွာပါလုိ႔ အားေပးတဲ့ အၾကည့္၊ ရင္းႏွီးေႏြးေထြးနဲ႔ အႏွစ္အသိမ့္ေလးနဲ႔ ေနာက္တပြဲအတြက္ အကြက္ခ်ျပန္တယ္။ ဘြားေတာ္ ႏိုင္ျပန္ေရာ… ေနာက္တပြဲ… ဘြားေတာ္ပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ညစ္သြားတယ္၊ ဘယ္ႏွယ့္ျဖစ္ပါလိမ့္ေပါ့… ငါ လက္ ေတာ္ေတာ္ပ်က္ေနတာပဲလို႔လည္း ေတြးလိုက္မိေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီကစားနည္းကို ကၽြန္ေတာ္ မကစားျဖစ္ေတာ့တာ ႏွစ္ ၂၀ ေက်ာ္ သြားၿပီ။ ဘြားေတာ္လည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ငယ္ငယ္ကသာ ကစားဖူးတာမွန္ရင္ အႏွစ္ ၄၀ မက ေက်ာ္ေနေလာက္ၿပီ။
ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အထင္ႀကီးတဲ့ စိတ္ကေလးက အၿမဲရွိေလေတာ့… အင္း လက္ပ်က္တာနဲ႔ တူပါတယ္လို႔ပဲ ေလွ်ာ့ေတြးလိုက္မိတယ္။ ေစာင္းသမား ေစာင္းနဲ႔ကြာသလို၊ ေလးသမား ေလးနဲ႔ကြာသလိုေပါ့ေလ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း လက္ပ်က္တာပဲ ျဖစ္မွာပါ။ အဲဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ ႏွစ္ပြဲေလာက္ သေရက်ၿပီးေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ခ်ည္းႏိုင္ေတာ့တာက… ေအဖိုးစာရြက္ ေလးငါးရြက္ေပၚက အကြက္တိုင္းမွာ ျဖစ္လာတယ္။
ဘြားေတာ္က သူ႔လက္ရည္ကို တမင္ပဲ ေလွ်ာ့ခ်လိုက္ေလသလား၊ ကၽြန္ေတာ္ပဲ တကယ့္လက္ရည္(ဥာဏ္ရည္)အမွန္ ျပန္ရလာေလသလား ဆုိတာကိုေတာ့ ဘြားေတာ္ပဲ သိမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ သိတာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ႏိုင္လုိက္တုိင္း… “မင္းက သိပ္ေတာ္တာပဲကြာ၊ နည္းနည္းေတာ့ ငါ့ကို ညစ္သလားလို႔ ခံစားရတယ္“ဆိုၿပီး လွမ္းလွမ္းဖက္၊ ပါးခ်င္းအပ္(ကပ္)တာကို ခံရတာပါပဲ၊ အဲဒီအခါတိုင္းမွာလည္း ဘီယာနံ႔စူးစူးကို ကၽြန္ေတာ္ ရႈလိုက္ရတယ္။ ဘီယာနံ႔ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူးေလ… ကၽြန္ေတာ္လည္း ႀကိဳက္တဲ့ဟာပဲ၊ မႀကိဳက္တာက ဘြားေတာ္ႀကီး ျဖစ္ေနတာကိုပါ။
ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဆင္းရမယ့္ ဘူတာ ေရာက္လာတယ္၊ အဲ… ဘြားေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ေနာက္က လိုက္ထလာၿပီး ငါလည္း ဆင္းရမွာလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း ေၾကာက္သြားတယ္၊ ဟာ… ျပႆနာပဲ၊ လိုက္လာမလား မသိဘူးလို႔ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘြားေတာ္က ထိုင္ခုံက ထလိုက္တဲ့ အခ်ိန္ကစၿပီး သူ႔ကိုယ္သူ အေကာင္းဆုံး ထိန္းသိမ္း တည့္မတ္လုိက္တယ္။ အားလုံးကို သတိအေနအထားနဲ႔ ရွိေနလိုက္တာကို ကၽြန္ေတာ္ သတိထားလိုက္မိတယ္။
ဘူတာဆိုက္လုိ႔ ရထား တံခါးလည္း ဖြင့္ေရာ… ဘြားေတာ္က အရင္ အေျပးကေလး ထြက္လိုက္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ေလွကားကို ခပ္သြက္သြက္ တက္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ေနာက္က ေျခလွမ္း သုံးလွမ္းေလာက္ကေန လိုက္ၾကည့္ရင္း လိုက္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ပဲ ဘြားေတာ္က ကားလမ္းကူးၿပီး ထိုးဆိုက္လာတဲ့ ဘတ္စ္ကားနီနီႀကီးေပၚကို ေျပးတက္သြားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးဆီကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ျပန္ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္၊ ရင္ထဲမွာေတာ့ ေပ်ာ္သလုိလို…။
၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ဇြန္လ ၉ ရက္၊ ၾကာသပေတးေန႔။
မနက္ေစာေစာ ၁ နာရီ။
မိုးစက္ေမွာ္ 