ေမြးခ်င္းေတြထဲမွာ အႀကီးဆုံး ျဖစ္ရတာကို ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ ႏွစ္ႀကိဳက္ မိပါတယ္၊ မိဘ ဘိုးဘြား ဆရာသမားေတြရဲ႕ ဦးစားေပး၊ ပစားေပးတာကို ခံရလို႔ ျဖစ္ပါတယ္။ သားႀကီး၊ အကိုႀကီး၊ အႀကီးေကာင္ အမည္နာမ အမ်ဳိးမ်ဳိး အေခၚခံရတာကိုလည္း သေဘာက်တယ္၊ အႀကီးျဖစ္ရတာကိုလည္း ႀကိဳက္တယ္။
မိဘက တိုင္ပင္တယ္၊ ဘိုးဘြားက လက္ကတုံး ေတာင္ေ၀ွးလို အားကိုးတယ္၊ ဆရာသမားေတြက တန္ဖိုးထားတယ္၊ ညီနဲ႔ ညီမက ထိုက္သင့္သေလာက္ ေလးစားၾကတာကိုးဗ်ာ။
ေမြးခ်င္းမဟုတ္တဲ့ သူေတြနဲ႔ၾကေတာ့ မမေတြက ျမင္ခဏမွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခင္ၾကတယ္၊ အေၾကာင္းေသခ်ာ သိေတာ့မွ ေခါင္းခါခါ ျဖစ္ၾကပါေတာ့တယ္။
၇တန္း ၈ တန္း လူပ်ဳိေပါက္ေရာက္ေတာ့ ကိုယ့္အထက္ အသက္ႀကီးတဲ့ မမေတြကို သေဘာက်ခဲ့မိတယ္၊ အထက္တန္းေက်ာင္းသူႀကီးေတြ ျဖစ္တဲ့ မမအရြယ္ေတြ ေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္မွာ ရိုးရိုးတမ်ဳိး ဆန္းဆန္းတသြယ္၊ ခိုးခိုးၿပီးၾကည့္ ေျဗာင္က်က်ၾကည့္… အဲဒီလိုနဲ႔တင္ ရင္ေတြ ခုန္ခဲ့ဖူးတယ္။
ေျမာင္းျမက မမ
၁၀ တန္း စာေမးပြဲၿပီးေတာ့ အဖြားက က်ိဳက္ထီးရိုးဘုရား လိုက္ပို႔ေပးတယ္။ အဖြားရယ္၊ ညီမရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ရယ္ သုံးေယာက္သား ဘုရားဖူးကားနဲ႔ ရန္ကုန္ကေန မနက္ဖက္ လိုက္ပါလာတယ္။ မြန္းလြဲေလာက္မွာ ကင္ပြန္းစခန္း ေတာင္ေျခေရာက္တယ္။
ခဏ အပန္းေျဖ နားၿပီးေတာ့ ေတာင္ေပၚ စတက္ၾကတယ္၊ အဲဒီတုန္းက ေတာင္ေပၚကို အခုလို ေမာ္ေတာ္ကားနဲ႔ တက္လို႔ မရေသးဘူး။ ၁၉၉၃ ခုႏွစ္က ျဖစ္တယ္။ ပထမေတာ့ အဖြားေရာ၊ ညီမကိုပါ ေစာင့္ေခၚၿပီး ျဖည္းျဖည္း ျဖည္းျဖည္း တက္ၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လိုပဲ အျခားတက္တဲ့ သူေတြလည္း ရွိေတာ့ အဖြားက ျဖတ္သမွ် လူေတြနဲ႔ စကားေျပာရင္း အဖြဲ႕ၾကေနၾကတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က အဖြားနဲ႔ ညီမကို ေစာင့္ေစာင့္ တြဲေခၚေနရတာကို စိတ္မရွည္ေတာ့ဘူး၊ ဒါနဲ႔ အဖြားကို ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕က တက္ႏွင့္ေတာ့မယ္ ဆိုၿပီး ခပ္သြက္သြက္ အားကုန္ တက္ပါေတာ့တယ္။ ၁၅၊ ၁၆ အရြယ္ ေကာင္ေလး တေယာက္ ဆိုေတာ့ ညေနခင္း တျဖည္းျဖည္း ေအးလာခ်ိန္မွာ ေလ၀၀ရႈၿပီး တက္လိုက္တာ ဘာေျပာ ေကာင္းမလဲ ေမွာင္စမွာပဲ ဘုရားရင္ျပင္ေပၚ ေရာက္သြားခဲ့ပါတယ္။
အဖြားနဲ႔ ညီမကေတာ့ ဘယ္နားျပတ္က်န္ခဲ့တယ္ မသိေတာ့ပါဘူး၊ က်ဳိက္ထိုသူ အဖြားဟာ အနည္းဆုံး အႀကိမ္ တစ္ဒါဇင္ေလာက္ေတာ့ က်ဳိက္ထီးရိုးဘုရားဖူး ေတာင္တက္ထားသူမို႔… ေနာက္ၿပီး ညီမေလးလည္း အနားမွာပါေတာ့ တျဖည္းျဖည္းေတာ့ ေရာက္လာမွာပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိတယ္။
က်ဳိက္ထီးရိုးဘုရားႀကီးကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ဖူးေမွ်ာ္ၿပီးေပမယ့္ အဖြားနဲ႔ ညီမငယ္ကို ေစာင့္ေနရတာ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ ေပၚမလာၾကေတာ့ စိတ္ေတာင္ တျဖည္းျဖည္း ပူလာမိတယ္။ ဗိုက္ကလည္း ဆာလာၿပီ၊ စားစရာတခ်ဳိ႕က အဖြားရဲ႕ ဆြဲျခင္းထဲမွာ… ကၽြန္ေတာ္က ေစာင္တို႔၊ အခင္းတို႔၊ အ၀တ္အစားတို႔ ထည့္ထားတဲ့ ေက်ာပိုးအိတ္ႀကီး တလုံး ေက်ာပိုးၿပီးသာ တက္လာခဲ့တာ ဆိုေတာ့ ေစာင့္ေပါ့၊ တေယာက္တည္း ငတက္ၾကြ လုပ္ခ်င္အုံး ဆိုၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရုံပဲ ရွိေတာ့တယ္။
တစ္နာရီမကေတာ့ဘူး ေစာင့္ရတာ… ဟာ ငါေစာေစာ ေရာက္လာလည္း မေပ်ာ္ရပါလားဆိုၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနတုန္း… ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနတဲ့ ေဘးနားကို မမတေယာက္ ေရာက္လာတယ္။ သိပ္အေခ်ာအလွႀကီး မဟုတ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ေတာင့္ေတာင့္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ အမႀကီးပါလားလို႔ ေတြးေနတုန္း… သူက ေမာင္ေလး တေယာက္တည္းလား… အေမတို႔ေရာ မလာေသးဘူးလား၊ ဘာလား ညာလားနဲ႔ စကားေတြ ေတာက္ေလွ်ာက္ ေျပာခ်လာတယ္။
သူ႔ကို ေသခ်ာၾကည့္ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး၊ သူက ေျပာေနရင္းနဲ႔ ေနာက္ဘက္ကို လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္ လုပ္ေနေတာ့ ေနာက္ဘက္မွာ ေယာက်္ား ႏွစ္ေယာက္က ရစ္သီရစ္သီ လုပ္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ တေယာက္ကဆို အနားကပ္လာၿပီး ညီေလး ထမင္းခ်က္ေပးရမလားလို႔ လာေမးေသးတယ္။ ဗ်ာ… မခ်က္ပါဘူးလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ရတယ္။
အဲဒီ အမကလည္း မခ်က္ဘူး၊ ဒီမွာ ပါတယ္ ဘယ္ႏွခါ ေျပာရမလဲလို႔ ေလသံခပ္မာမာနဲ႔ ျပန္ေျပာတာကို ၾကားလိုက္ရတယ္။
အာ… အဲဒီေတာ့မွ ငါးဆင့္ စတီးခ်ိဳင့္ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ္ ျမင္လိုက္ရသလို၊ ၿပံဳးစစ ၾကာၾကည့္ၾကည့္ေနတဲ့ ၾကာကူလီရုပ္နဲ႔ လူႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း ေသခ်ာ သတိထားမိ သြားေတာ့တယ္။
၁၀ တန္းေလာက္ကလည္း ေရာက္ေန၊ ျမန္မာရုပ္ရွင္ကားေတြကိုလည္း ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၾကည့္ထားတဲ့သူဆိုေတာ့ အဲဒီအမနဲ႔ ဟုိလူႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ ျပႆနာကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်က္ခ်င္း ရိပ္စားမိလုိက္တယ္။
အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္တယ္ ထင္ပါသလဲ…။ အဲဒီအမနား ပိုၿပီး တိုးကပ္ ထိုင္လုိက္ၿပီး အမကလည္း ဘယ္သြားေနတာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေစာင့္ေနတာ ၾကာၿပီ၊ ဘာညာနဲ႔ ေလသံက်ယ္က်ယ္ ေျပာလုိက္မိတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလူႀကီးေတြ ရန္ကေန ဒီအမကို ငါကယ္တင္ ရမယ္ဆိုၿပီး သူတုိ႔ကိုလည္း ခပ္စူးစူး စိုက္ၾကည့္လုိက္ေသးတယ္။
အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အသက္ ၁၅၊ ၁၆ ႏွစ္အရြယ္ ခ်ာတိတ္ ေပါက္စပဲ ရွိေသးတယ္၊ အရပ္ျမင့္လို႔ နည္းနည္း ထြားသလို ျဖစ္ေနတာ… ဟိုလူေတြက အနည္းဆုံး အသက္ အစိတ္၊ သုံးဆယ္ေလာက္ေတာ့ ရွိေနေလာက္ၿပီ။ ဘုရားေပၚမွာ ေတာင့္ေတာင့္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို ေတြ႕လို႔ ထမင္းခ်က္ေပးရမလား၊ ေနဖို႔ ေနရာယူမလား ဘာညာ လုပ္ၿပီး ခြင္ဖန္ေနတာဗ်။
လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၇ ႏွစ္ေက်ာ္ကာလ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက စားေသာက္ဆိုင္ေတြကလည္း အခုလို ကန္ထရုိက္ေတြယူၿပီး အၿပိဳင္အဆုိင္ဖြင့္၊ အိပ္စရာေတြကလည္း ေပါတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူးေလ၊ မိသားစုလုိက္ လာတဲ့လူေတြက ေတာင္ေပၚမွာ ခုနလာစပ္တဲ့ လူေတြကို ထမင္းအိုးတလုံး ခ်က္ခုိင္းတတ္တယ္၊ ေရေႏြးတအိုး က်ဳိခုိင္းတတ္တယ္၊ အေျခာက္အျခမ္း ယူလာတာေလးေတြနဲ႔ စားၾကတယ္။ ကိုယ္ကလည္း တတ္ႏိုင္လုိ႔ ေတာင္ေပၚက ရတဲ့ အသားတို႔ ဘာတို႔ ေရာင္းရင္လည္း ၀ယ္ျခမ္း ခ်က္ခိုင္းလုိက္ေပါ့ေလ… အဲဒီလို လုပ္ၾကတာကိုးဗ်။ ကေလးေတြနဲ႔၊ အမ်ဳိးေတြနဲ႔ဆုိေတာ့ အေတာ့္ကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ရွိၾကတာ ေတြ႕ျမင္ရတယ္။
ဒါနဲ႔ ဇာတ္လမ္းဆက္ရရင္ အမကလည္း ကၽြန္ေတာ္က ခပ္ရဲရဲ စကားျပန္ေျပာတဲ့ အားတက္သြားပုံပဲ၊ ရြံ႕တြန္႔တြန္႔ျဖစ္ၿပီး ဟုိလူေတြကို ေဒါသေတြ ထြက္ေနတာေတြ တျဖည္းျဖည္း ေပ်ာက္ကုန္ၿပီး မ်က္ႏွာေလး ၀င္းလာတာ ေတြ႕ရတယ္။
မိန္းမတေယာက္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လူစြမ္းေကာင္းႀကီး လုပ္ခ်င္ေနပါလား ဆုိတာကို အဲဒီအခ်ိန္မွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားတတ္ခဲ့တယ္။
အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဖြားနဲ႔ ညီမကို စိတ္ပူေနတာ၊ ဗိုက္ကလည္း ဆာလာလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေဒါသထြက္ေနတာ၊ ေမွာင္ကလည္း သိပ္ေမွာင္ေနၿပီကိုး၊ အဖြားတို႔ လမ္းမွာ မီးေရာင္မွ ရွိပါ့မလား… ညီမေလး ေၾကာက္မ်ား ေနမလားနဲ႔ ေအာက္ပဲ ျပန္ဆင္း လိုက္ရမလုိ… လမ္းမွာ လြဲသြားရင္ ဒုကၡပဲလို႔ ခ်င့္ခ်ိန္ ေနရသလို ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ အမနဲ႔ လာေတြ႕ၿပီးတဲ့ေနာက္ “ဟိတ္… ေကာင္မေလးကို လႊတ္လိုက္…“ ဆိုၿပီး မင္းသားလိုလို ဘာလိုလုိ ေျမာက္ၾကြေျမာက္ၾကြ စိတ္ေတြနဲ႔ ေတြးေန လုပ္ေနမိခဲ့တယ္။ အဲဒီခဏမွာေတာ့ အဖြားနဲ႔ ညီမကို ခဏ ေမ့သြားခဲ့တယ္။
ေနာက္ေတာ့ အဲဒီ အမ ေျပာျပမွ အမယ္ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္လုိပဲ မိသားစုလိုက္ ေျမာင္းျမကေန က်ဳိက္ထီးရိုး ဘုရားလာဖူးၾကတာ၊ သူက ေရွ႕ကေန ကၽြန္ေတာ္လုိပဲ ထမင္းခ်ဳိင့္ႀကီး ဆြဲၿပီး ခပ္သြက္သြက္ တက္လာလုိက္တာ၊ ေတာ္ေတာ္ၾကာတဲ့အထိ သူ႔မိဘေတြ၊ အေဒၚေတြ မေရာက္လာၾကေသးလို႔ ခ်ဳိင့္ႀကီးနဲ႔ ဟိုနားရပ္ ဒီနားရပ္ ေတြေတြေ၀ေ၀ လုပ္ေနတုန္း ခုန လူေတြက ရိသဲ့သဲ့ လာလုပ္ေနတာလုိ႔ ေျပာျပတယ္။
ျမန္မာလူမ်ဳိး ဗုဒၶဘာသာေတြ အထြတ္အျမတ္ထားတဲ့ ဘုရားရင္ျပင္မွာ ဒီလိုကိစၥေတြ ရွိေနတာ အမွန္ေတာ့ ရွက္စရာေကာင္းတဲ့ ကိစၥပါ၊ တမ်ဳိးသားလုံးအတြက္ အႏုတ္ လကၡဏာပါပဲ။ အဲဒီ အမဟာ တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းသူ တေယာက္ျဖစ္ၿပီး၊ သနပ္ခါး လိမ္းထားတဲ့ မ်က္ႏွာနဲ႔ အသားလတ္လတ္ ျပည့္ျပည့္တင္းတင္း ရွိတာက လြဲလို႔ ပညာတတ္ မိေကာင္းဖခင္ သားသမီးပုံစံ ဘေလာက္စ္အကၤီ်ီနဲ႔ ထဘီအရွည္နဲ႔ပါ။ အခုေခတ္လို ပ်ံလန္ေအာင္ မ်က္ႏွာ ေဆးဆုိး ပန္းရိုက္လုပ္ၿပီး ေဘာင္းဘီတုိ စကပ္တိုနဲ႔ ပုံစံမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။
ဒါနဲ႔ ဘ၀တူေတြ ျဖစ္ေနၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေျပာျပတာေပါ့၊ အဖြားနဲ႔ ညီမနဲ႔ အတူလာတာ… ကၽြန္ေတာ္လည္း ပထမဆုံး ေရာက္ဖူးတာပဲ၊ ဘုရားကန္ေတာ့ၿပီး ေစာင့္ေနတာ ၾကာၿပီ၊ ေမွာင္လဲ ေမွာင္လာၿပီ၊ အဖြားနဲ႔ ညီမအတြက္ စိတ္ပူတယ္လို႔ ေျပာျပတာေပါ့။ အမကလည္း စိတ္မပူပါနဲ႔ေပါ့၊ လာမွာပါေပါ့၊ အမတို႔ တူတူေစာင့္တာေပါ့ဆုိၿပီး စကားတေျပာေျပာနဲ႔ ေစာင့္ေနၾကတာေပါ့။
ေနာက္မွ သူက မင္း ဗိုက္ဆာလားလို႔ ေမးတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း နာရီ၀က္ေလာက္လည္း စကားေျပာၿပီးၿပီမို႔ ရင္းႏွီးသြားၿပီး တကယ့္ေမာင္တေယာက္လုိပဲ ဆာတယ္လို႔ပဲ ေျပာလိုက္မိတယ္၊ တကယ္လည္း ဆာေနတာကိုး၊ ခပ္သြက္သြက္ မေမာမပန္း တက္လာတာေရာ၊ ေတာင္ေပၚမွာ ညည့္နက္လာေလ ေအးလာေလေရာ ဆုိေတာ့ ခႏၶာကိုယ္ အင္အားနဲ႔ အေႏြးဓါတ္အတြက္ အစာအိမ္ထဲကို တခုခု ျဖည့္တင္းဖုိ႔ လုိေနၿပီေလ။
ပိုက္ဆံကလည္း အဖြားဆီမွာ… ကၽြန္ေတာ့္မွ တျပားမွ မရွိဘူး၊ အဖြားတို႔ကလည္း ဘယ္အခ်ိန္မွ ေရာက္လာၾကမယ္ မသိဘူး။ ဒီေတာ့ အမမွာလည္း ခ်ဳိင့္ႀကီးနဲ႔ ဆုိေတာ့ ဆာတာကို ဆာတယ္လို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလုိက္မိေတာ့တယ္၊ ေနာက္တခုက ခုမွ ေတြ႕ၾက၊ စကားေျပာၾကေပမယ့္ အလုိလို ရင္းႏွီးၿပီးသားလုိလည္း စိတ္ထဲ ထင္မိတယ္။ ဆာတယ္လို႔ ေျပာလုိက္ေပမယ့္ အဖြားလာမွ စားမယ္လို႔လည္း အိုက္တင္က ခ်က္ခ်င္း ခံလုိက္ေသးတယ္။
စစခ်င္း လာ စကားေျပာတုန္းကေတာ့ သူေနာက္က လူေတြကိုလည္း သတိမထားမိတာမို႔ ငါ့ ဘာမ်ား ခြင္လာရိုက္ပါလဲေပါ့၊ ခ်ာတိတ္တေယာက္တည္းဆိုၿပီး ဒီမိန္းမ ဘာလာလုပ္သလဲ မသိဘူးလို႔ ေတြးမိလုိက္ေသးတယ္။ သံသယစိတ္ကေတာ့ အၿမဲရွိေနတတ္တာမို႔ မတတ္ႏိုင္ေပဘူး။
ဆက္ရရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဘုရားရင္ျပင္ရဲ႕ ေညာင္ပင္နားက ထုိင္ဖို႔ လုပ္ေပးထားတဲ့ ေနရာေလးမွာ ထိုင္ရင္း ရင္ျပင္ဆီ စ၀င္လာေနတဲ့ လူေတြၾကားထဲကို လွမ္းလွမ္းၾကည့္ေနၾကတာ၊ ဘုရားရင္ျပင္မွာေတာ့ မီးအေရာင္ရွိတယ္၊ ရင္ျပင္ေရွ႕ သစ္ေတာဓမၼာရုံတို႔၊ တျခား အေဆာက္အဦးေတြမွာလည္း မီးလုံးေလးေတြ ထြန္းထားတယ္။
ဒီလိုနဲ႔ ေနာက္ထပ္ နာရီ၀က္ေလာက္ေနေတာ့ အဲဒီအမရဲ႕ မိသားစုေတြ ေရာက္လာၾကတယ္၊ အဖြားနဲ႔ ညီမကေတာ့ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ မေရာက္လာေသးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က ညေန ၆ နာရီ မထိုးခင္ေလာက္မွာ ရင္ျပင္ေပၚ ေရာက္တယ္ဆိုရင္ အဖြားတို႔က ည ၈ နာရီေလာက္အထိ မေရာက္လာၾကေသးဘူးေလ…။
အမကေတာ့ သူ႔မိသားစုကို ေျပးေတြ၊ စကားေတြ အျပန္အလွန္ေျပာၾက ၀မ္းသာၾကျဖစ္ၿပီး သူ႔အေမျဖစ္ပုံရတဲ့ သူကို ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ လွမ္းျပၿပီး စကား နည္းနည္း ေျပာေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ ျပန္လာၿပီး သူ သူ႔အေမတို႔နဲ႔ ခဏ လိုက္သြား လိုက္မယ္။ ေနရာခ်ၿပီးရင္ ျပန္လာမယ္လို႔ ဆုိတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘာေျပာႏိုင္မလဲ၊ ဟာ ခင္ဗ်ားကလည္း ေစာင့္တုန္းကေတာ့ အတူ ေစာင့္ေနၿပီးေတာ့ မရဘူး၊ အဖြားတို႔ လာတဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေစာင့္ေပးလို႔ ေျပာလုိ႔မွ မရတာေလ၊ ဟုတ္ကဲ့ေပါ့၊ သြားပါေပါ့ ေျပာရတာေပါ့။ အမွန္ေတာ့ နည္းနည္းေတာင္ ၀မ္းနည္းသြားသလိုပဲ။
ကၽြန္ေတာ္လည္း အဖြားတို႔ကို ဆက္ေစာင့္ေနတယ္၊ ခဏေနေတာ့ အဲဒီ အမ ျပန္လာတယ္။ လာဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္လက္ကို ဆြဲလို႔ ေရွ႕ ဓမၼာရုံထဲ ေခၚသြားတယ္။ ေနာက္ သူယူလာတဲ့ ခ်ဳိင့္ခြက္ေလးထဲမွာ ထမင္းနည္းနည္း ဟင္းနည္းနည္း ပါလာတာကို စားလို႔ ေကၽြးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဟန္ေတာင္ ေဆာင္မေနေတာ့ပါဘူး၊ စားလိုက္ပါတယ္။ စားလို႔ ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ။ ငါးသေလာက္တို႔၊ ၀က္သားတုိ႔၊ လက္ဖက္တို႔နဲ႔ ႀကိတ္လိုက္ရတာကိုးဗ်။
အမွန္ေတာ့ ႀကံဳတုန္း ေၾကာ္ျငာထိုးရရင္ သူမ်ား ေကၽြးတိုင္း စားတဲ့ အစားထဲကေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ အဲဒီ အမေကၽြးတာကိုေတာ့ ယုံယုံၾကည္ၾကည္ စားလိုက္မိပါတယ္။
အမက တခါ မင္း အဖြားတို႔ကလည္း မလာေသးပါလားတဲ့၊ လာမွာပါကြာတဲဲ့ မပူပါနဲ႔တဲ့…၊ စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ကဲ… ေမာင္ေလး မမလည္း ျပန္ေတာ့မယ္တဲ့၊ မင္း ဒီမွာပဲ အိပ္ေနေပါ့တဲ့…၊ မင္းအဖြားလာရင္ လိုက္ရွာမွာေပါ့တဲ့…၊ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီ အမ စကားေတြကို ျပန္မျငင္းျဖစ္ဘူး၊ ဟုတ္ကဲ့လုိ႔ တခြန္းပဲ ေျပာတယ္ ထင္တယ္။
ေနာက္ေတာ့ ကဲ… မင္း အိတ္ထဲ ဘာေတြ ပါလဲဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ အိတ္ပါ ဖြင့္ၿပီး အခင္းေတြ၊ ေစာင္ေတြ ထုတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ အိပ္ဖို႔ကို အဲဒီ အမက အိပ္ရာ ခင္းေပးတယ္။ အဖြားနဲ႔ အေမတို႔ ခင္းျပဳေပးတာပဲ ႀကံဳဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က သေဘာက် သလိုလုိ ျဖစ္ေနတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အဖြားနဲ႔ ညီမဆီပဲ စိတ္က ေရာက္ေနတယ္။
အင္း… ဟုတ္တာပဲ၊ အဖြားတို႔လာလည္း ဒီလမ္းကေနပဲ လာရမွာပဲ၊ ရင္ျပင္မွာ မေတြ႕ရင္ ဒီလို ဓမၼာရုံေတြထဲ လိုက္ၾကည့္လိုက္ရင္ ငါ့ကို ေတြ႕မွာပဲလို႔ ေတြးလိုက္ မိတယ္။ အဲဒီမွာပဲ လူကလည္း ပင္ပန္း၊ ထမင္း တပန္းကန္ေလာက္ကလည္း စားၿပီးသြားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အမ ခင္းေပးတဲ့ အိပ္ရာေလးေပၚ လွဲခ်ၿပီး ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာလို႔ ေျပာလို႔ မ်က္လုံးေလးေတြ မွိတ္ထား လိုက္တယ္။
ေအး… မမလည္း သြားေတာ့မယ္၊ မင္း အဖြား ခဏေန လာေတာ့မွာပဲ ဆိုၿပီး သူလည္း ထြက္သြား ေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဖြားနဲ႔ ညီမေလး အႏၱရာယ္ ကင္း၊ ေဘးရွင္းၿပီး ေရာက္လာပါေစလို႔ ဆုေတာင္း ေနရင္း အိပ္ေပ်ာ္ သြားလိုက္တာ အဖြား လာႏိႈးမွပဲ ႏုိးေတာ့တယ္။ ည ၁၀ နာရီေတာင္ ေက်ာ္ေနၿပီ္ ထင္တယ္။
အဖြားက သူနဲ႔ ညီမေလးတို႔ သူတုိ႔လိုပဲ လူႀကီးေတြ၊ ကေလးေတြပါတဲ့ အုပ္စု တစုနဲ႔ အဖြဲ႕က်ၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း တက္လာ ၾကတယ္၊ မီးတုတ္ေတြ ကိုင္ၿပီး တက္လာ ရတယ္၊ အသက္ႀကီးေတာ့ နားနားၿပီး တက္ရတယ္၊ မင္းကို မေတြ႕ေတာ့လို႔ စိတ္ပူေနတာလို႔ ေျပာပါတယ္။ သူတို႔လည္း အဲဒီ အဖြဲ႕နဲ႔တူတူ ထမင္းဆိုင္ တဆုိင္မွာ စားေသာက္ရင္း အဲဒီမွာ အခန္းေလး အခန္း ယူထား လိုက္တယ္၊ အလကားေနလို႔ ရတယ္လို႔ အဖြားက သူ႔ေျမးႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ရွင္းျပေန ပါတယ္။
ခဏေနေတာ့ ကဲ.. ထ သြားရေအာင္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ထမင္းေရာ စားၿပီးၿပီလားတဲ့ အဖြားက ေမးတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က စားၿပီးၿပီလို႔ ေျပာေတာ့ အဖြားက ဘာမွ ဆက္ မေျပာေတာ့ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခ်က္ခ်င္း ဘာမွ မေျပာျပဘူး။ ျပန္လာၾကၿပီး ခ်မ္းခ်မ္းစီးစီးနဲ႔ ေျမးအဖြား သုံးေယာက္ ပူးပူးကပ္ကပ္ အိပ္လုိက္ ၾကတယ္။
ေနာက္ေန႔ မနက္က်ေတာ့ အဖြားနဲ႔ ဘုရားဖူး၊ ဓါတ္ပုံရိုက္ လုပ္ေနတုန္း… အမကို လွမ္းေတြ႕ လုိက္တယ္၊ အမက ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းၾကည့္ ေနတာဗ်။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္နား ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လက္ထဲ ေတာ္ဖီလား၊ ခ်ဳိခ်ဥ္လား ႏွစ္ခု သုံးခု ထည့္ေပးတယ္။ ေက်းဇူးတင္တယ္… သိလားတဲ့၊ ေျပာတယ္။ အဖြားက လွမ္းၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနတယ္၊ အဖြားက သူ႔ေျမးႀကီးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဆို သိပ္ခ်စ္တာ… အခု အမအရြယ္ တေယာက္က လာစကား ေျပာေနတာကို သူက သေဘာက်ေနပုံပဲ။
အဲဒီတုန္းက အသက္ ၂၀ ေလာက္ ရွိပုံရတဲ့ အဲဒီ အမက ေျမာင္းျမ ေရာက္ရင္ လာလည္တဲ့… အဲဒီလုိလည္း ေျပာတယ္။ လိပ္စာလည္း ေရးေပးတယ္ ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရန္ကုန္ ျပန္ေရာက္ၿပီး ေတာ္ေတာ္ၾကာမွ စာေတာင္ တေစာင္ ထည့္လိုက္ေသးလား မသိဘူး။ မမွတ္မိေတာ့ဘူး…။
ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဘုရားနားမွာ ဥစၥာေစာင့္ေတြ ရွိတယ္၊ ညဖက္ ဘုရားဖူးရင္ သိပ္ေခ်ာ သိပ္လွတဲ့ မိန္းကေလးေတြ ေတြ႕ရတတ္တယ္။ စိတ္မခိုင္ရင္ ေသတတ္တယ္ ဆုိတာမ်ဳိးေတြ မင္းသိခၤ ၀တၳဳေတြ ဖတ္ရင္း ၾကားဖူးထားတာေတြ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ က်ဳိက္ထီးရိုးမွာ ေတြ႕ခဲ့တာကေတာ့ တကယ့္ လူပါပဲ၊ ဥစၥာေစာင့္ မဟုတ္ဘူး။ ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မမတေယာက္ပါပဲ။
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၉ ရက္။
နံနက္ ၁ နာရီ။
မိုးစက္ေမွာ္ 