“အပ်ဳိႀကီးမ်ား စိတ္ကူးယဥ္၊ လင္လုိခ်င္တာ သူ႔ထက္ကဲ“ ဆုိသလုိမ်ဳိး ၾကားဖူးေပမယ့္ ကိုယ္တုိင္လည္း အေတြးလြန္းအားႀကီးတာကို ကုိယ္တိုင္ သိေနတာေၾကာင့္ အပ်ဳိႀကီးေတြကုိသာ ခင္သူေတြက အစအေနာက္သန္သန္နဲ႔ ေျပာဆုိတတ္ၾကပုံေတြကို ျပန္ၾကားေယာင္ရင္း ဂ်န္ဒါ(က်ား/မ လိင္ခြဲျခားတဲ့ကိစၥ)က ႀကီးေနတုန္းပဲဆုိတာ သတိထားလုိက္မိပါတယ္။

ေအာ္ ဒီလုိမ်ဳိး လုိက္ေတြးမိတာေၾကာင့္ လူပ်ဳိသုိးႀကီးကေလ…စိတ္တယ္ႏုတတ္ပါလားေနာ္လုိ႔ ငုိခ်င္းႀကီးေတာင္ ခ်လုိက္ခ်င္ပါရဲ့။

ဒီဇာတ္လမ္းေလးေရးဖုိ႔ အားထုတ္ေနတာ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ေတာင္ ရွိသြားပါၿပီ။ တစ္ရက္ၿပီးတစ္ရက္သာ ရက္ေတြေရႊ႕လာတယ္၊ မုဒ္(mood စ်ာန္လုိ႔လည္းေျပာလုိ႔ရတာေပါ့ေလ)က ဘယ္လုိမွ သြင္းမရဘူးျဖစ္ေနတယ္။ စာေရးရင္ မုဒ္ရွိမွေကာင္းတယ္ဆုိတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ႀကံဳခဲ့ဖူးလုိ႔ သိေနေပမယ့္ ဒီလုိသာရက္ေတြဆက္ေရႊ႕ေနရင္ ေရးျဖစ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးဆုိတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္လည္း အတတ္ေျပာႏိုင္တာေၾကာင့္ ျဖစ္ညွစ္ေရးထုတ္လုိက္ရပါတယ္။ လုိအပ္သလုိ ေ၀ဖန္ၾကပါကုန္။
============================================

“ဒီဘက္တုိးထိုင္ေလ…ဘာလုိ႔အေ၀းႀကီးေရႊ႕ထုိင္ေနတာလဲ“

နီနီက ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ရဲရဲတင္းတင္းႀကီး စိုက္ၾကည့္ၿပီး ေျပာလာေတာ့ မ်ဳိးမင္းေတာင္ တစ္မ်ဳိးျဖစ္သြားတယ္။

“ရပါတယ္..ဒီဘက္က ႐ႈခင္းေတြ ပိုေကာင္းလို႔“

ဒီလုိပဲ မ်ဳိးမင္း ျပန္ေျဖလုိက္တယ္။

႐ုိးမေပၚတက္လာၿပီး ေတာင္ေၾကာေတြထဲ ျဖတ္သန္းေမာင္းႏွင္ေနတဲ့ တုိယုိတာဖုိး၀ွီးဒ႐ုိက္(ေလးဘီးယက္)ကားေနာက္ဘက္ အထုပ္အပုိးေတြေပၚ သတိထားလုိက္ပါလာရင္း နီနီနဲ႔ မ်ဳိးမင္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ႐ႈခင္းေတြၾကည့္လုိ႔ လုိက္လာၾကတာျဖစ္တယ္။

႐ုိးမထဲက ခုတ္လုိ႔ကုန္သြားတဲ့ သစ္ေတာေတြေနရာမွာ သစ္ပင္ေပါက္ေတြ ျပန္စုိက္ရင္း သစ္ေတာထိန္းသိမ္းေရးေတြလုပ္ေနတဲ့ အနာဂတ္ျမန္မာ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးအဖြဲ႕က ဦးေမာင္ၾကည္က ေခၚလုိ႔ နီနီတုိ႔ လုိက္လာၾကတာ..ဦးေမာင္ၾကည္က ႏိုင္ငံျခားသားအလွဴရွင္ တစ္ေယာက္ကိုပါ ေခၚလာေတာ့ ေရွ႕ခန္းမွာ ကားဆရာရယ္၊ ဦးေမာင္ၾကည္ရယ္၊ ႏုိင္ငံျခားသားရယ္ဆုိေတာ့ က်ပ္သြားၿပီ။

နီနီနဲ႔ မ်ဳိးမင္းက ေနာက္ဘက္က ထုိင္လုိက္ရတယ္။ ထုိင္ခုံလည္း ရွိတာေတာ့ မဟုတ္ဘူး။ ႐ိုးမထဲမွာရွိတဲ့ ႐ုံးခန္းအတြက္ လုိအပ္တဲ့ပစၥည္းေတြ၊ အခုခရီးစဥ္အတြက္ လုိအပ္တဲ့ပစၥည္းေတြ သယ္လာလုိ႔ ကားေနာက္ဘက္ကလည္း မုိ႔ေဖာင္းေနတာပါပဲ။ အဲဒီအေပၚကေနပဲ နီနီေရာ မ်ဳိးမင္းပါ ထိုင္လုိက္လာၾကတာ၊ တကယ့္ျဖစ္သလုိပါပဲ။

သတင္းေထာက္ေတြဆုိေတာ့လည္း ကိန္းႀကီးခန္းႀကီးႏိုင္တဲ့ ခရီးစဥ္ေတြလည္း လုိက္ရသလုိ အခုလို ျဖစ္သလုိ လုိက္ပါရတဲ့ ခရီးစဥ္ေတြလည္း ရွိတတ္တယ္ဆုိတာ မ်ဳိးမင္းေတာ့ နဖူးေတြ႕ဒူးေတြ႕ ႀကံဳလိုက္ရၿပီ။ အခုခရီးစဥ္ကေတာ့ ဦးေမာင္ၾကည္က နီနီ႔ကို ေခၚတာကို နီနီက မ်ဳိးမင္းကုိ လုိက္မလားလုိ႔ ျပန္ေမးရင္း အယ္ဒီတာဆီ တင္ျပခြင့္ေတာင္းၿပီး လုိက္လာခဲ့တာပါပဲ။

႐ုိးမ၀န္းက်င္ စိမ္းလန္းစုိေျပေရး ႏွစ္ ၃၀ စီမံကိန္းထဲက ပထမငါးႏွစ္စီမံကိန္းျဖစ္တဲ့ ကၽြန္းပင္တစ္သိန္း စနစ္တက်စုိက္ပ်ဳိးေရးရဲ့ ပထမႏွစ္ စိုက္ပ်ဳိးေရးအေတြ႕အႀကံဳမ်ား ႏွီးေႏွာဖလွယ္ပြဲကို သတင္းယူရင္း သူတုိ႔အဖြဲ႕အစည္းက ေဒသခံေတြကို စည္း႐ုံးလုိ႔ အနာဂတ္အတြက္ သစ္ေတာေတြကို တစ္ခါျပန္ၿပီး လက္ေတြ႕တည္ေထာင္ ထိန္းသိမ္းလုပ္ေဆာင္ေနၾကတဲ့အေၾကာင္း သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ေဆာင္းပါး ေရးဖို႔လုိက္လာၾကတာျဖစ္ပါတယ္။

မ်ဳိးမင္း ႏိုင္ငံျခားကေန ဂ်ာနယ္လစ္ဇင္ဒီပလုိမာယူၿပီး ျပန္လာေတာ့ အေမက ဂ်ာနယ္တစ္ခု ေထာင္ဖုိ႔စည္း႐ုံးတယ္။ မ်ဳိးမင္းက စိတ္ညစ္ရမယ္၊ မလုပ္ဘူးဆုိၿပီး ခဏ အေမာေျဖေနေသးတယ္၊ ႏုိင္ငံျခားက ေကာလိပ္တက္ၿပီး ျပန္လာတဲ့သူတခ်ဳိ႕ရဲ႕ သဘာ၀အတုိင္း ထုိးပုံအပ္လည္း ေနပါဦး ေလ့လာပါရေစဦးလုိ႔ဆုိ၊ ဟုိဟာလုပ္ပါလားဆုိလည္း ကၽြန္ေတာ္က အႀကီးႀကီးေတြ စဥ္းစားေနတာလုိ႔ ေလွ်ာက္ေျပာရင္း ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကံအေၾကာင္းလွစြာနဲ႔ “ေကာင္းကင္“သတင္းဂ်ာနယ္ကို ေရာက္လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။

အဲဒီမွာ အယ္ဒီတာလုပ္ေနတဲ့ ကုိမင္းဒင္နဲ႔သိတဲ့ အစ္ကုိတစ္ေယာက္က ဆက္သြယ္ေပးလုိ႔ေရာက္လာတာပါ။ ကုိမင္းဒင္ကလည္း အယ္ဒီတာလုပ္ ေနတာ ႏွစ္ ၂၀ ေလာက္ရွိၿပီ၊ အဂၤလိပ္စာအဓိကနဲ႔ ေန႔ေက်ာင္းတက္ၿပီး(သူတုိ႔ေခတ္က စာေပးစာယူ/အခုေတာ့ အေ၀းသင္ေပါ့ေလ/က သိပ္ေခတ္မစားေသးဘူး) ၀ါသနာပါရာကို ၀င္လုပ္ေနတာ။ သူ စလုပ္တာကေတာ့ Working People Daily ဆုိတဲ့အစုိုးရရဲ႕ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ထုတ္တဲ့သတင္းစာေပါ့။ ဒီဘက္ေခတ္ေရာက္မွသာ အစုိးရအလုပ္က အနားယူၿပီး(အထုတ္ခံရတာလား မသိပါဘူး) ေကာင္းကင္သတင္းဂ်ာနယ္မွာ အယ္ဒီတာ ၀င္လုပ္ေနတာတဲ့။

ကုိမင္းဒင္က မ်ဳိးမင္းကုိေတာ့ သူေတာင္မရထားတဲ့ ဂ်ာနယ္လစ္ဇင္ဒီပလုံး(ေအာ္ ဟုတ္ပါဘူး ဒီပလုိမာ)ရတယ္ဆုိၿပီး အထင္ေတြႀကီးေနလုိ႔၊ လုပ္စမ္းပါ ညီေလးရာဆိုၿပီး အိမ္ပါ အတင္းလာေခၚတာကတေၾကာင္း၊ စမ္းလုပ္ၾကည့္တာေပါ့ဆိုၿပီး လုပ္ၾကည့္တာကတေၾကာင္း၊ ေကာင္းကင္ဆုိတဲ့နာမည္ကုိႀကိဳက္ၿပီး ငါ့ေလာက္ ႀကီးက်ယ္သူကလည္း ေကာင္းကင္ေလာက္နဲ႔မွ ဆံ့မွာပါဆုိၿပီး အတိတ္နမိတ္တေဘာင္ေတြယူၿပီး သကာလ လုပ္တာေပါ့ ကိုမင္းဒင္ရာဆုိၿပီး ႐ုံးဖြင့္တဲ့ တနလၤာတစ္ရက္မွာ ဂ်ာနယ္တုိက္ကို မေယာင္မလည္နဲ႔ စေရာက္တာခဲ့တာပါပဲ။

ဂ်ာနယ္တုိက္ေရာက္မွ မ်ဳိးမင္း ဖ်ားသြားတယ္၊ “ဟာ ဂ်ာနယ္တုိက္က အႀကီးႀကီးပါလား၊ လူငယ္ေတြ ခ်ာတိတ္ေတြ အမ်ားႀကီးနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေန တာပဲဆုိၿပီး အံ့ၾသသြားပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ မ်ဳိးမင္းလည္း ခ်ာတိတ္ႀကီးတစ္ေယာက္ပါပဲ၊ ဟုိတစ္ေလာကမွ ၂၅ ႏွစ္ျပည့္ခဲ့တဲ့ဟာ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ကိုယ္သူေတာ့ အသက္ ၃၀ ေလာက္ ပုံဖမ္းထားၿပီး မ်က္ႏွာေသေသ မွင္ေသေသနဲ႔ လူႀကီးပုံစံဖမ္း စကားေျပာတတ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ထားခဲ့ တယ္။

ကိုမင္းဒင္က သူ႔႐ုံးကုိ ပထမဆုံးေရာက္တဲ့ေန႔မွာပဲ ထုိင္ဖုိ႔ စားပြဲနဲ႔ကုလားထုိင္တစ္လုံး စီစဥ္ေပးတယ္၊ ႐ုံးက လူေတြနဲ႔ အကုန္လုံးကို မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ မိတ္ဆက္ေပးၿပီး တေအာင့္ေလာက္ၾကာတဲ့အခါမွာ အဲဒီမွာ အနာဂတ္ထြန္းေျပာင္ဦးမယ့္၊ မိဘကုိ လုပ္ေကၽြးျပဳစုႏိုင္ဦးမယ့္ သားေကာင္းရတနာေလး မ်ဳိးမင္း မ်က္စိထဲ က်န္တာ ဘာမွ မျမင္ႏိုင္ေလာက္ေတာ့ေအာင္ သူ႔မ်က္လုံးထဲေရာ၊ ေခါင္းထဲေရာ၊ ဦးေႏွာက္ထဲေရာ၊ စိတ္ထဲေရာ၊ ကိုယ္ထဲအထိ (ၾကက္သီးေတာင္ျဖန္းျဖန္းထသြားတာကိုး)ပါ ၀င္ေရာက္သြားသူကေတာ့ ေတာင့္ေတာင့္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ကုိယ္လုံးနဲ႔ အရပ္ျမင့္ျမင့္ ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ အဲဒီေန႔က အနီေရာင္၀မ္းဆက္ ၀တ္ထားတဲ့ ႐ုံးမွာ အပ်ဳိႀကီးေပါက္စ စာရင္း၀င္ နီနီပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ႐ုံးေရာက္တဲ့ ပထမေန႔မွာ နတ္ျပည္ကုိ အရွင္လတ္လတ္ေရာက္သြားသလုိ ႏွလုံးတုန္ ရင္တုန္နဲ႔ ေျပာသမွ်စကားေတြ တစ္ေန႔လုံးလြဲေအာင္ ေျပာေနခဲ့သူကေတာ့ မ်ဳိးမင္းဆုိတဲ့ အခုကားေပၚမွာပါေနတဲ့ သတင္းေထာက္လက္သစ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီတုန္းက လြဲတာေတြကို ကားစီးလာရင္း ေလတျဖဴးျဖဴးကို အရသာခံၿပီး မ်ဳိးမင္း ျပန္ေတြးမိပါေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ဟာသူရယ္၊ ေနာက္ေတာ့ နီနီကုိၾကည့္၊ သူ႔ဟာသူ အၾကည့္လႊဲၿပီး ရွက္ေန၊ နီနီ႔ကို ၾကည့္တုန္းကေတာ့ နီနီမ်က္ႏွာ သိပ္မေကာင္းတာ သတိထားလိုက္မိေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ မ်ဳိးမင္း ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္…ဘာကိုမွ ထပ္ၿပီး သတိထားမေနႏုိင္ေတာ့ဘူး။

အဲဒီတုန္းက ကိုမင္းဒင္က “မင္းမင္း မင္း ဘာလုပ္မွာလဲ“လုိ႔ ေမးတာကို မ်ဳိးမင္းက မ်က္စိထဲေရာ၊ စိတ္ထဲေရာ၊ ပါးစပ္ထဲပါ ခ်က္ခ်င္းေရာက္သြားတဲ့ (ကိုယ့္ဆုံးျဖတ္ခ်က္နဲ႔ကုိယ္ သူ႔ကုိေတြ႕ၿပီးၿပီးခ်င္း ကိုယ့္ဘာသာ ခ်က္ခ်င္းနာမည္ေပးလုိက္တာကိုး)“နီနီ႔ကို လုပ္မယ္“လုိ႔ ေယာင္လည္းေယာင္တတ္ပါဘဲနဲ႔ ပါးစပ္က လႊတ္ကနဲထြက္သြားေတာ့ တစ္႐ုံးလည္း ၀ုိင္းရယ္လုိက္ၾကတာ ၀ါး ၀ါး ဆုိၿပီး ထြက္လာတဲ့ အသံႀကီးက မုန္တုိင္းႀကီးတစ္လုံးစာေလာက္ရွိခဲ့ပါတယ္။

အဲဒီမွာပဲ ရပ္မေနပါဘူးခင္ဗ်ာ…ကိုမင္းဒင္နဲ႔ စကားေျပာၿပီး ခဏေနေတာ့ သတင္းေထာက္ ၀ဏၰတုိ႔အဖြဲ႔နဲ႔ အဖြဲ႕က်ၿပီး ပထမဆုံး ေမးျဖစ္တဲ့ ေမးခြန္းကေတာ့ သတင္းေတြလုိက္ရတာ အဆင္ေျပလားတုိ႔၊ ကၽြန္ေတာ့္လည္း သြန္သင္ေပးၾကဦးေနာ္တုိ႔၊ တစ္ပတ္ ဘယ္ႏွပုဒ္ေလာက္ ေရးရလဲဗ် တုိ႔မဟုတ္ပါဘူး။ ေနာက္ထပ္ ၀ါးလုံးကြဲေအာင္ ရယ္သံေတြထြက္သြားတဲ့ ဒုတိယေျမာက္ ေမးခြန္းအမွားကေတာ့…

“ဟုိ နီနီေလးက ဘယ္သူလဲဗ်“တဲ့

ဗ်ာ..၀ါး..ဟား..ဟား ဆုိၿပီး ရယ္သံေတြ ထြက္ျပန္ပါတယ္။

ဟဲ ဟဲ ဆုိၿပီး စပ္ၿဖဲၿဖဲမ်က္ႏွာေပးနဲ႔ မ်ဳိးမင္းက “ရယ္ပါနဲ႔ဗ်ာ၊ အဲဒီ နီနီ႔ နာမည္ ဘယ္လုိေခၚသလဲ“ဆုိၿပီး ထပ္လုပ္ျပန္ပါေရာ။

ေကာင္းကင္ဂ်ာနယ္က မသိရင္ တကယ္ရယ္ရတဲ့အၿငိမ့္ေခြေတြ တစ္ေခြၿပီးတစ္ေခြ လွိမ့္႐ုိက္ေနသလုိပါပဲ။ ရယ္သံေတြခ်ည္း ဆက္တုိက္ထြက္ေနပါ တယ္။ သတင္းေထာက္ေတြခမ်ာလည္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အရယ္ငတ္ေနလဲ မသိပါဘူး၊ ရယ္လုိက္တာ ခြက္ထုိးခြက္လွန္။ နီနီဆုိတဲ့ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ေကာင္မေလးကေတာ့ အသစ္ေရာက္လာတဲ့ လူစိမ္းတစ္ေယာက္ကုိေရာ..သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္္တဲ့ သတင္းေထာက္ေတြကိုေတာ့ ခပ္တည္တည္စုိက္ၾကည့္ၿပီး(ခုနကားေပၚမွာ ၾကည့္တဲ့အၾကည့္မ်ဳိးပါပဲ) ကိုမင္းဒင္ဆီ သြားတာကို ေတြ႕လုိက္ပါတယ္။

နီနီ႔အေၾကာင္းေတြးရတာ ဘယ္အခ်ိန္ေတြးေတြး စိတ္ခ်မ္းသာရတယ္လုိ႔ေတာ့ မ်ဳိးမင္းထင္မိတာပဲ။

ကားက ၃ နာရီေလာက္ ေမာင္းလာၿပီးတဲ့အခါ စားေသာက္ဆုိင္တစ္ဆုိင္မွာ ေန႔လယ္စာ စားဖို႔ရပ္လုိက္တယ္။ ခုနက ေလတျဖဴးျဖဴးနဲ႔ တစ္ခ်က္ငိုက္သြားတဲ့ မ်ဳိးမင္းကုိ နီနီက “ဟိတ္..ဆင္းမယ္“ဆိုမွ ဟုိဘက္ဒီဘက္ အေျပးအလႊားၾကည့္ၿပီး မ်ဳိးမင္း ကားေအာက္ဆင္းလိုက္ တယ္။ နီနီကလည္း လုိက္ဆင္းတယ္။

မ်ဳိးမင္းက ဂ်င္းေဘာင္းဘီ၊ တီရွပ္အနက္လက္ရွည္၊ ဂ်င္းဂ်က္ကတ္၊ ႐ႈးဖိနပ္နဲ႔ဆုိေတာ့ သူ႔အရပ္ကလန္ကလားနဲ႔ ၾကည့္ေကာင္းၿပီး ေပါ့ေပါ့ပါးပါးရွိေနတယ္။ နီနီကေတာ့ ကာကီေရာင္စတုိင္ေဘာင္းဘီနဲ႔ ဘေလာက္စ္အက်ၤီနက္ျပာမွာ ျဖဴနီစင္းေၾကာင္းေလးေတြနဲ႔ ၀တ္ထားၿပီး အေပၚကေတာ့ အနက္ေရာင္ဂ်က္ကတ္တစ္ထည္ ၀တ္ထားတယ္။ ကားေအာက္အဆင္းမွာ မ်ဳိးမင္းက နီနီဆင္းရလြယ္ေအာင္ လက္ကေလး ကူကမ္းကိုင္ထိန္းေပးလိုက္ေသးတယ္။

စားေသာက္ဆုိင္ဆီကုိ မ်ဳိးမင္းက ေရွ႕ကေနေလွ်ာက္လာခဲ့ၿပီး အေနာက္ကို ၀င္တယ္၊ နီနီလည္း ၀င္သြားတာကုိေတာ့ ေတြ႕လုိက္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ မ်ဳိးမင္းက ထမင္းတစ္ပြဲကို ၀က္သားဟင္းနဲ႔ မွာစားတယ္။ နီနီလည္း ျပန္ေရာက္လာၿပီး မ်ဳိးမင္းထုိင္တဲ့စားပြဲမွာထုိင္တယ္။

ရာသီဥတုက နည္းနည္းပူေနၿပီ။ နီနီက ေနာက္ဘက္ကေန ျပန္ထြက္အလာမွာ သူ႔ဂ်က္ကတ္ရဲ့ ကုိယ္ထည္ကုိ တင္ပါးဖုံးၿပီး ဂ်က္ဂတ္ရဲ႕ လက္ႏွစ္ဖက္ကို ခါးမွာစည္းလာတာ မ်ဳိးမင္းသတိထားမိလုိက္တယ္။ ထိုင္ေတာ့လည္း အဲဒီအတုိင္းထုိင္တယ္။ နီနီက ေျပာတယ္။ ေခါင္းလည္း မူးတယ္၊ ဗုိက္လည္းေအာင့္တယ္၊ အန္ခ်င္သလုိပဲ၊ ဘာမွလည္း မစားခ်င္ဘူးလုိ႔ေျပာၿပီး Coke တစ္ဗူးမွာေသာက္တယ္။

မ်ဳိးမင္းကေတာ့ နီနီ႔ပုံစံေတြကို အကဲခတ္လိုက္ၿပီး အင္း…မိန္းကေလးရဲ့ အေျခအေနေတြၾကည့္ရတာ မိန္းကေလးတို႔ တစ္လတစ္ခါျဖစ္တဲ့ သဘာ၀ျဖစ္မယ္လုိ႔ သူ႔ဟာသူ ေတြးလုိက္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ နီနီက ဒီလုိေလးျဖစ္ေနတာေပါ့လုိ႔ သူက လူတတ္ႀကီးလုပ္ၿပီး ေတြးလုိက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

မ်ဳိးမင္းက နီနီ႔ကုိ စိတ္ထဲကေန ႀကိတ္ၿပီးသနားေနေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ နီနီက မ်ဳိးမင္းထက္ ၃ ႏွစ္ေလာက္ႀကီးတယ္။ သတင္းေထာက္ လုပ္လာတာလည္း ၅ ႏွစ္ေလာက္ရွိၿပီ၊ တကယ္ဆို သူ႔႐ုပ္သူ႔ရည္ သူ႔အရပ္နဲ႔ဆုိ ၀ါသနာပါရင္ ေမာ္ဒယ္လ္ ေကာင္းေကာင္းလုပ္လို႔ရတာေပါ့။ ခုေတာ့ သတင္းေထာက္အလုပ္ကုိပဲ စိတ္၀င္စားလုိ႔ သတင္းေထာက္ပဲလုပ္ေနတာ ၀ါက ရင့္ေနၿပီ။ ျပည္တြင္းေကာ ျပည္ပေကာ ခရီးေတြ၊ သင္တန္းေတြလည္း ေလးငါးဆယ္ခါမကဘူး၊ သြားၿပီးေနၿပီ။ အခုခရီးစဥ္မွာလည္း နီနီက ဆရာ၊ မ်ဳိးမင္းက အေဖာ္လုိလုိက္လာခဲ့ရတာ၊ ေတာထဲေရာက္ဖူးခ်င္တာေရာ…သဘာ၀၀န္းက်င္အေၾကာင္းလက္ေတြ႕က်က်သိခ်င္တာေရာေပါင္းၿပီး ကိုမင္းဒင္ဆီ ခြင့္ေတာင္းၿပီး မ်ဳိးမင္း လုိက္လာခဲ့တာျဖစ္တယ္။

ေတာထဲလိုက္ရတာမုိ႔ ကားသာျဖစ္သလုိစီးလုိက္လာေပမယ့္ စားတာေသာက္တာကုန္က်တာမွန္သမွ် ႐ုံးကစရိတ္ထုတ္ခဲ့ၿပီးသား၊ ဒါေၾကာင့္ စားေသာက္ဆုိင္မွာ ဦးေမာင္ၾကည္တုိ႔နဲ႔ မထုိင္ဘဲ သူ႔တုိ႔ဘာသာႏွစ္ေယာက္သက္သက္ထုိင္ၾကတာ၊ ခုနေတာင္ ဦးေမာင္ၾကည္က နီနီ႔ဆီလာၿပီး “ကားစီးရတာ အဆင္ေျပရဲ့လား၊ အဆင္မေျပကလည္း ေတာင္းပန္ပါေၾကာင္း၊ နဂိုက နီနီ႔ကို ေရွ႕ခန္းမွာ သူနဲ႔အတူ လုိက္ဖုိ႔ လ်ာထားခဲ့ေပမယ့္ အလွဴရွင္ႏိုင္ငံျခားသားက အေရးေပၚေရာက္လာၿပီး လုိက္ခ်င္တယ္ဆုိတာနဲ႔ ေခၚခဲ့ရေၾကာင္း၊ ေတာင္းပန္ပါေၾကာင္း သုံးေလးေခါက္ ထပ္ကာ ထပ္ကာ ေျပာၿပီး“ျပန္ထြက္သြားပါတယ္။

မ်ဳိးမင္းမွာ ႏိုင္ငံျခားသားကို အလြန္ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။ နဂိုဇာတ္ညႊန္းအတုိင္းဆုိ မ်ဳိးမင္းခမ်ာ မင္းသမီးထဘီထုပ္ဆြဲကိန္း၊ နီနီက ေရွ႕ခန္းက ေၾကာ့ေၾကာ့ေလး ဦးေမာင္ၾကည္ဆုိတဲ့လူႀကီးနဲ႔ စကားေလးတေျပာေျပာ ရယ္သံေလးတေႏွာေႏွာနဲ႔ သြားမယ့္ပုံ၊ သူကေတာ့ ကားေနာက္ဘက္ အထုပ္ေတြေပၚမွာ ဘုန္းေမာင့္တစ္ကုိယ္တည္းရယ္နဲ႔ လြမ္းရမယ့္ဇာတ္။ ေအာ္စကာရလုလု ေတာ္ေတာ္ႀကီးကုိ နာမယ့္ဇာတ္။ ေအာ္ ဘုရား၊ သိၾကား၊ နတ္ေကာင္းနတ္ျမတ္မ်ား အမွန္တကယ္ ေစာင့္ေရွာက္ၾကပါကလားလုိ႔ စိတ္ထဲအက်ယ္ႀကီးေအာ္ဟစ္လုိက္ရင္း မ်ဳိးမင္း ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေတြးေနမိတယ္။

“ဟိတ္..ဟုိမွာ ကားထြက္ေတာ့မယ္၊ လာ..သြားမယ္“ဆုိၿပီး နီနီက ေျပာမွ မ်ဳိးမင္းလည္း အေတြးပင္လယ္ထဲမွာ ေမခလာအကယ္ေစာင့္ေနခ်ိန္ ကေနထြက္ၿပီး နီနီ႔ေနာက္က လုိက္ရပါတယ္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ နီနီကလည္း သူ႔ဟာသူ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးထုိင္၊ သူ႔ေ၀ဒနာသူခံစား၊ မ်ဳိးမင္းလည္း ကားအရွိန္နဲ႔ ေလတျဖဴးျဖဴးတုိက္တဲ့အရသာကို ခံလုိက္၊ သစ္ပင္ေပါက္ေလးေတြ အညြန္႔တလူလူတက္ေနတာကို ၾကည့္လုိက္၊ ေတြးခ်င္ရာ ေတြးလိုက္နဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

နီနီက မ်ဳိးမင္းကုိ ပုံမွန္အတုိင္းပဲ ဆက္ဆံပါတယ္။ မိန္းကေလးမို႔ ဟန္ေဆာင္ေကာင္းတာလား၊ သူ႔ခမ်ာ ေ၀ဒနာခံစားေနရလုိ႔လား မသိပါ၊ ရႊင္ရႊင္ျပျပ မရွိေတာ့သလုိ ၿငိမ္ၿငိမ္သက္သက္ပဲ ရွိေနပါတယ္။ ပုံမွန္အတုိင္းမဟုတ္ဘဲ ဂနာမၿငိမ္ျဖစ္ေနတာက မ်ဳိးမင္းပါ။ သူက နီနီ႔ႀကိဳက္ေနတာကိုး၊ ေရာက္တာကလည္း တစ္လေလာက္ပဲရွိေသးေတာ့ ေျပာလည္းမေျပာရဲ၊ ေျပာရေကာင္းမလား ဒီအတုိင္းပဲ သူေတာ္ေယာင္ေဆာင္ၿပီးေၾကာင္ေနရမလားဆုိတာလည္း မေ၀ခဲႏုိင္။ တစ္ခါတေလေတာ့ လင္းတႀကီးမႈိင္သလို ဘယ္လုိမွ ေပါ့ထရိတ္(ပုံတူပန္းခ်ီ)ေရးလုိ႔မေကာင္းတဲ့ ႐ုပ္ႀကီးလုပ္လုပ္ေနလုိ႔၊ ၀ဏၰတုိ႔၊ စည္သူတုိ႔၊ ဥကၠာတုိ႔ေနာက္တာကို ခံရတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္။ မေပါက္ေသးတဲ့ ႏွစ္လုံး(ထီ)သမားလုိ႔ တခြင္တည့္ႏုိး တခြင္တည့္ႏုိးေစာင့္ရင္း လုိက္ေနရတဲ့ ဘူေနတဲ့႐ုပ္နဲ႔ နည္းနည္းေလးမွ(အုိ ဘယ္လုိမွ)ၾကည့္လုိ႔ မေကာင္းပါဘူး။

ေနာက္ေတာ့ အနာဂတ္ျမန္မာသဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးအဖြဲ႕႐ုံး(႐ုိးထဲက အေျခခုိက္စခန္း)ကုိေရာက္မွ အထုပ္အပုိးေတြ ကုိယ္စီခ်ၿပီး ဦးေမာင္ၾကည္ေပးတဲ့ သစ္လုံးအိမ္ေလးေတြဆီကုိ ေရာက္လာၾကတယ္။

သစ္လုံးအိမ္တစ္ထပ္တစ္အိမ္မွာ ေရွ႕ဘက္က ကျပင္ေလး(၀ရန္တာပုံေလး)မွာ ထုိင္ခုံေတြ ခ်ထားတယ္။ အထဲမွာ အိပ္ခန္း ၃ ခန္းရွိတယ္။ ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခန္း တစ္ခန္း၊ တစ္ေယာက္အိပ္ခန္း ၂ ခန္း၊ တစ္ေယာက္အိပ္ခန္း တစ္ခန္းမွာ သစ္ေတာေက်ာင္းဆင္း ပညာရွင္တစ္ေယာက္ ေနတယ္လုိ႔ သိရတယ္။ ဒီေတာ့ နီနီက ႏွစ္ေယာက္အိပ္ခန္းကို ယူလုိက္ၿပီး မ်ဳိးမင္းကေတာ့ အိမ္ကျပင္ေလးနဲ႔ အနီးဆုံးက တစ္ေယာက္အိပ္ခန္းမွာ ေနရယူလိုက္တယ္။

ဦးေမာင္ၾကည္ကေတာ့ သူ႔အလွဴရွင္ကုိ ဂ႐ုစိုက္ေနရၿပီး ဟုိဘက္က သစ္လုံးအိမ္ေလးမွာပဲ ေနရာယူပုံရတယ္။ အိပ္ခန္းေလးက အိပ္ရာခင္းအျဖဴေရာင္ ခင္းထားတဲ့ ကုတင္တစ္လုံး၊ စာၾကည့္စားပြဲနဲ႔ကုလားထုိင္၊ တစ္ေယာက္စာဗီ႐ုိအေသးတစ္လုံး ဒါပဲရွိတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အခန္းေလးက ျပည့္ေနတယ္။ စာၾကည့္စားပြဲမွာ စာၾကည့္မီးတစ္လုံးပဲရွိတယ္။ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ထိန္းသိမ္းေရးအဖြဲ႕မို႔လား မသိဘူး၊ အခန္းထဲမွာ အဲဒီမီးလုံးတစ္လုံးပဲရွိတယ္။ အခန္းထဲ အိမ္သာမရွိဘူး။

နီနီ႔အခန္းထဲမွာေတာ့ အိမ္သာေကာ၊ ေရခ်ဳိးခန္းပါ ရွိတယ္လုိ႔သိရတယ္။ ေနာက္ဘက္၀င္ၾကည့္ရင္း အိမ္သာရွိမရွိၾကည့္ေတာ့ နီနီ႔အခန္းေက်ာ္ၿပီးမွ အိမ္သာနဲ႔ေရခ်ဳိးခန္းတြဲၿပီးပါတဲ့ အခန္းတစ္ခန္းေတြ႕တယ္။ ေနာက္တစ္ခန္းျဖစ္တဲ့ သစ္ေတာကအစ္ကုိအခန္းမွာလည္း အိမ္သာပါတယ္ဆုိေတာ့ မ်ဳိးမင္းရတဲ့အခန္းက စာၾကည့္ခန္း(စာဖတ္ခန္း)ကုိမ်ား ကုတင္ထည့္ၿပီးထားလုိက္တာလားလုိ႔ ေတြးမိေသးတယ္။

ခဏေနေတာ့ နီနီက မ်ဳိးမင္းအခန္းလာၾကည့္ၿပီး “ဟိတ္..ဘာလုပ္ေနလဲ“လုိ႔ ေမးတယ္။ ညေန ၄ နာရီေတာင္ မထုိးေသးဘူး မုိးရိပ္ေၾကာင့္ ပတ္၀န္းက်င္က ေမွာင္ခ်င္ေနပါၿပီ၊ ကားစီးလာရတာ ပင္ပန္းေပမယ့္ အိပ္ရာေပၚလည္း ပစ္မလွဲခ်င္ပါဘူး။ အခန္းထဲတစ္ေယာက္ထဲလည္း မေနခ်င္ျပန္ဘူး။ နီနီလည္း ဒါေၾကာင့္မုိ႔ သူဘာလုပ္ေနလဲ လာၾကည့္တာထင္တယ္လုိ႔ မ်ဳိးမင္း ေတြးလုိက္မိတယ္။

“ဘာမွမလုပ္ပါဘူး နီနီ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘာလုပ္ရင္ ေကာင္းမလဲလုိ႔ စဥ္းစားေနတာ“လုိ႔ ျပန္ေျပာလုိက္တယ္။

နီနီက မ်ဳိးမင္းထက္ႀကီး(အသက္)ေပမယ့္ နီနီလုိ႔ပဲ ႐ုံးမွာ အားလုံးေခၚသလုိပဲ လုိက္ေခၚလိုက္ပါတယ္။ သူကလည္း သူ႔ကို အဲဒီလုိေခၚတာႀကိဳက္ တယ္လုိ႔ တစ္႐ုံးလုံးကုိေျပာထားတာမုိ႔ မ်ဳိးမင္းကလည္း မနီေတြဘာေတြလုပ္မေနေတာ့ပါဘူး။

ခဏေနေတာ့ မိုးရိပ္ေၾကာင့္ ေစာေစာစီးစီး႐ုိးထဲ ေအးစိမ့္ေနတဲ့ညေနခင္းေလးမွာ နီနီနဲ႔ မ်ဳိးမင္းတုိ႔ႏွစ္ေယာက္ နီနီယူလာတဲ့ ခ်က္(စစ္တုရင္)ကို ကျပင္ေလးေပၚမွာပဲ ကစားၾကပါတယ္။ သုံးေလးပြဲ ကစားၿပီးေတာ့ မ်ဳိးမင္းခမ်ာ ကစားသာ ကစားေနရတယ္ သိပ္စိတ္ပါလွတာ မဟုတ္ပါဘူး။

သူ႔စိတ္ထဲမေတာ့ ဒီလို ေဘာလုံးသမားအႀကိဳက္ရာသီဥတုမွာ နီနီ႔လုိ ေတာင့္ေတာင့္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ ေကာင္မေလးနဲ႔ ခ်စ္ကစား(ခ်စ္ဘုရင္မ တင္ေျမွာက္လုိ႔ ကၽြန္႔စာရင္း ကိုယ့္ဘာသာ ဇြတ္သြင္း)ေနတာကို နီနီ႔တစ္ေယာက္ သိေကာသိရဲ႕လားလုိ႔ ေတြးေနမိပါတယ္။

ဒါမွမဟုတ္ ဟုိတစ္ေယာက္ကလည္း ဒီယုန္ျမင္လုိ႔ ဒီခ်ဳံထြင္တာလားဆုိတာကုိေတာ့…… သူတုိ႔ႏွစ္ဦးသာ အသိဆုံးျဖစ္မွာပါပဲ……။

အေတြးတိမ္တဲ့ လူပ်ဳိႀကီးခမ်ာ အဲဒီနား(ခ်က္ကစားပြဲ)ကေန ဆက္မေတြး၀ံ့ေတာ့ဘဲ ကလနားသပ္ကာ ဇာတ္နားလုိက္ပါေတာ့တယ္။

ဖတ္သူေတြ ဇိမ္မက်ခဲ့ရင္ျဖင့္ ရွက္မူယာပိုေနသူႀကီး ေမာင့္ကုိ လွိမ့္ၿပီးသာ ႀကိတ္ႀကိတ္ဆဲၾကပါကုန္။

ည ၁၀ နာရီခြဲ၊ ေအာက္တုိဘာ ၂၆၊ ၂၀၀၉။