by Myo Tha Htet on Tuesday, 24 July 2012 at 22:07·
လန္ဒန္ေႏြက ပူလွပါတယ္။ ဒီေန႔ဆို အေတာ္ေလး ပူပါတယ္၊ ၃၀ ဒီဂရီ စင္တီဂရိတ္ေတာ့ အေပ်ာ့ ရွိမယ္လို႔ ကဖိုးမွတ္ (ကိုဖိုးမွတ္) ေတြးလိုက္တယ္။ ဒီထက္ပုိပူတာက ဟဒယထဲ ေလာင္ၿမိဳက္ပူေနတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနရထိုင္ရ ခက္လွသဗ်ာလို႔ ညည္းခ်ည္းေနတယ္။ ဘာနဲ႔ တူသလဲဆိုေတာ့ တိုင္းေရးျပည္ေရးကို ဦးစီးဦးေဆာင္ လက္သီးလက္ေမာင္းတန္း ေဆာင္ရြက္ လုပ္ကုိင္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရး ေခါင္းေဆာင္တဦး သူ႔ သမီးေခ်ာ လင္ေနာက္ လိုက္သြားလို႔ တအုံေႏြးေႏြး ခံစားေနရသလို ျဖစ္ေနတယ္။
ဒီလိုမွ မ်က္လုံးထဲ မေပၚေသးဘူးဆိုလည္း တိုက္ပြဲေတြ အလီလီ ေအာင္ထားတဲ့ ရန္ဆိုးရန္ေညွာင့္၊ လူဆိုး သူခိုးေတြကို ဓားခ်က္ေအာက္ အသက္ေပ်ာက္ေအာင္ လုပ္ေဆာင္ႏိုင္ခဲ့တဲ့ သူရဲေကာင္းႀကီးတေယာက္ ပိုးဟပ္ျဖဴ ေတြ႕လို႔ ထခုန္လိုက္တာကို ျမင္ၾကတဲ့ ငယ္သားေတြက အသံမထြက္၊ ႀကိတ္ၿပီး ၿပဳံးရယ္ၾကတာကို မခံစားႏိုင္ဘဲ အရွက္သလို ျဖစ္ေနတာမ်ဳိးလို႔ ကဖိုးမွတ္ ေနာက္တမ်ဳိး ေတြးၾကည့္တယ္။ ဘယ္တခုမွ မေကာင္းဘူး၊ စိတ္ညစ္ဖို႔ပဲ ေကာင္းတယ္။
ကိုဖိုးမွတ္ လန္ဒန္ေရာက္လို႔ ဘာမွ မၾကာပါဘူး၊ သူမ်ား အားလပ္ရက္ ခရီးထြက္ၾကတယ္ဆို သူ လိုက္ထြက္ခ်င္တယ္။ သူမ်ားေတြ ဒီဇိုင္နာ (နာမည္ေက်ာ္ ကုန္အမွတ္တံဆိပ္ပါ အ၀တ္အထည္) မွ ၀တ္တယ္ဆို သူ လိုက္၀တ္ခ်င္တယ္။ သူမ်ားက ဒီလိုဆိုင္မွာ စားတယ္ဆို သူ လိုက္စားခ်င္တယ္။ ဟိုလို ဒီလို ႏိုင္သေလာက္ လုပ္ၿပီးေနာက္မွာ သူမ်ားေတြ ကိုင္ၾကတဲ့ လေပး ႏွစ္ခ်ဳပ္ ကန္ထရိုက္ဖုန္း တလုံး သူ ၀ယ္ကိုင္လိုက္တယ္။ တလကိုေတာ့ နည္းနည္းခ်င္းေပးေပါ့၊ သတ္မွတ္ကာလက ႏွစ္ႏွစ္ ကန္ထရိုက္ စာခ်ဳပ္ ခ်ဳပ္ရတယ္။
လန္ဒန္ဆိုတာေတာ့ သိေတာ္မူၾကတဲ့အတိုင္း ဒီမိုကေရစီ ဘိုးေအႀကီး ျဖစ္တဲ့ ၿဗိတိသွ်တို႔ရဲ႕ ၿမိဳ႕ေတာ္၊ အရင္းရွင္းေတြ စီးပြားျဖစ္တဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္၊ တကမၻာလုံး စီးပြားကပ္ဆိုက္လို႔ ျဖဴကာျပာကာ က်တာေတာင္၊ ဘ႑ာေရး အဖြဲ႕အစည္းႀကီးေတြ ယိုင္ထိုး ၿပိဳဆင္း မသြားေအာင္ အစိုးရေတြက က်ားကန္ ကူေထာက္ ေပးတာကိုေတာင္ အဲဒီ အႏွီ ဘဏ္သူေဌးႀကီးေတြက ရသင့္ရထိုက္တဲ့ အပိုဆုေၾကးေငြေတြကို တနင့္တပိုး ခံစားၾကလို႔ မီဒီယာေတြက ဆဲဟယ္ဆိုဟယ္နဲ႔ ေထာက္ျပ ေ၀ဖန္ရပါေကာဗ်ာ၊ ကဖိုးမွတ္ အဲဒါေတြကိုလည္း သတိလည္ အမွတ္ရလာၿပီး ေဒါသက ထြက္လာျပန္တယ္။
“သိတဲ့အတိုင္းေပါ့ေလ၊ ဒီမိုကေရစီ က်င့္သုံးတယ္ ဆိုေတာ့ကာ လူ႔အခြင့္အေရးကလည္း အျပည့္အ၀ ရတာကိုး… လူ႔အခြင့္အေရးတို႔၊ လူမ်ဳိးေရး ခြဲျခားမႈတို႔ နည္းနည္းေလးမွ သြားမထိပါးလိုက္နဲ႔… ကြိကနဲ အဖမ္းအဆီးေတာင္ ခံရကိန္း ရွိတယ္လို႔ မွတ္ရမယ္ကြဲ႕… ကဖိုးမွတ္ရဲ႕…“ စနစ္က အဲဒီလိုပါ… ဆရာေတာ္ႀကီး တရားေဟာနည္းနဲ႔ေတာင္ သင္ေပးလိုက္လို႔ ရေသးတယ္။ ဒီမိုကေရစီ မရွိ၊ လူ႔အခြင့္အေရး မဲ့တဲ့ ေခတ္ကာလမွာ ေမြးဖြားလာခဲ့တဲ့ ကဖိုးမွတ္လည္း ဒါေတြကို အရွင္းအလင္း ဘယ္သိပါ့မလဲေလ၊ သူလည္း အဲဒါေတြကို ႀကိဳက္တယ္ဆိုတာပဲ သိတဲ့လူပါ၊ ဘယ္လို ထဲထဲ၀င္၀င္ အရသာခံ ႀကိဳက္ရတယ္ ဆိုတာမ်ဳိးေတာ့ ဘယ္သိပါ့မလဲေလ။
အခုေတာ့ အရသာ ေတြ႕ၿပီ၊ အရသာက တကယ့္ အရသာပါပဲ။ ေကာင္းမွေကာင္းလို႔ ေအာ္ေနရေအာင္ ေကာင္းတဲ့ အရသာပါပဲ။ ခုန ေျပာခဲဲ့တဲ့ ဘဏ္စနစ္ေတြက ေကာင္း၊ ေခတ္မီ ဆက္သြယ္ေရးျဖစ္တဲ့ ဆန္းျပား ေခတ္မီတဲ့ လက္ကိုင္တယ္လီဖုန္း၊ ျမန္ဆန္ လြယ္ကူတဲ့ အင္တာနက္ ဆက္သြယ္ေရး ဘာေလး လိုခ်င္ခ်င္၊ ဘာေလး ၀ယ္ခ်င္ခ်င္ တယ္လီဖုန္းေလး တခ်က္ထိုး၊ ကြန္ပ်ဴတာေလး တခ်က္ေခါက္နဲ႔ ရႏိုင္ သုံးႏိုင္ေနတဲဲ့ ေခတ္ကိုး…၊ အထာ မက်ေသးလို႔ ဆိုင္ေတြအထိ ေျခတုိေအာင္ သြားလာ လွည့္ပတ္ ၾကည့္ရႈၿပီးမွ ၀ယ္တတ္တဲ့ ကဖိုးမွတ္ေတာင္ တယ္လီဖုန္းကေန မွာတာတို႔၊ အြန္လိုင္းကေန ၀ယ္တာတို႔ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။
အရင္းရွင္ ဘဏ္အေၾကာင္း အရင္ ေျပာသင့္တယ္။ စီးပြားေတြက်လို႔ လုပ္ငန္းေတြရပ္၊ အလုပ္သမားေတြ ေလွ်ာ့ခ်ိန္မွာ စံခ်ိန္တင္ေတာင္ အျမတ္ေတြ ရခဲ့တာကေတာ့ ဘဏ္ႀကီးေတြပါပဲ။ တေလာကဆို ဘဏ္ဘဏ္ခ်င္း ေခ်းေငြႏႈန္းေတြကို အမ်ဳိးမ်ဳိးယူၿပီး ကစားခဲ့ၾကလို႔ ဘဏ္၀န္ေဆာင္မႈ ယူသူေတြအထိ နစ္နာကိန္းေတြ ရွိလာတာမို႔ ႏိုင္ငံတကာဘဏ္ႀကီး တဘဏ္ျဖစ္တဲ့ ဘာကေလဘဏ္က ဘဏ္သူေဌးေတြ တေယာက္ၿပီးတေယာက္ ႏုတ္ထြက္ရပါေရာလား။
ကဲ… သတင္းေျပာတာထက္ အရင္းက်တဲ့ ကဖိုးမွတ္ အေၾကာင္း ဆက္ရရင္ ကဖိုးမွတ္လည္း တခါက ေဟာလီးေဒးထြက္ရင္း ညဘက္ အပ်င္းထတာမို႔ ဒင္းက… အြန္လို္င္းကေန ဟိုဒင္းဟိုဟာေတြ ၾကည့္သတဲ့၊ တခါၾကည့္ တေပါင္… အရင္းကလည္း မမ်ားလွတာမို႔ ၾကည့္ၿပီးမွတခါ ေျခာက္လၾကာ တလ ေပါင္ ၂၀ ေလာက္ သူ႔ေငြစာရင္းထဲကေန ျဖတ္ယူေနတာနဲ႔ သိတဲ့အခါ ဘဏ္ကို သြားေျပာေတာ့ ၀န္ေဆာင္မႈ ေပးသူက ကဖိုးမွတ္ဆီကေန ပိုက္ဆံ ဆက္မယူေတာ့ပါဘူးေျပာမွ သူတို႔ဘဏ္က လစဥ္ ႏုတ္ပယ္ေနတာေတြကို ရပ္ဆုိင္းမယ္လို႔ ဘဏ္က အေၾကာင္းျပန္ပါသတဲ့။
ဒါနဲ႔… ငါက မင္းတို႔ ဘဏ္၀န္ေဆာင္မႈ ယူထားတဲ့ ကပ္စတန္မာ၊ ငါက ဒီဆိုက္ေတြ ငါ့ဆီက မတရား အလကား ပိုက္ဆံယူေနတာမို႔ ရပ္လိုက္ပါလို႔ ေျပာတာေတာင္ မင္းတို႔က မရပ္ႏိုင္ပါဘူး၊ တပါးသူ မေက်နပ္ဘဲ ဒီလို လုပ္လို႔ မရပါဘူး၊ ဘာညာနဲ႔ ေျပာေနတာ တရားသလားကြ… ဘာညာနဲ႔ ခုနစ္သံခ်ည္ဟစ္မွ ပြန္းဆိုက္ကို လိမ္ညာလွည့္ျဖားသူလို႔ လက္ခံၿပီး လွ်ိဳ႕၀ွက္နံပါတ္ ေျပာင္းထားတဲ့ ဘဏ္ကတ္ကို ေျပာင္းေပးခဲ့ပါသတဲ့။ အဲဒီလို ဒီမိုကေရစီႏိုင္ငံမို႔ လက္ဖ်ားခါရတယ္လို႔ ကဖိုးမွတ္ တခါက မေက်မခ်မ္း ေျပာဖူးတယ္။
အခုေတာ့ အေစာက ေျပာခဲ့သလို လူတြင္က်ယ္ လုပ္ခ်င္လို႔ ႏွစ္ခ်ဳပ္ လေပး ကန္ထရိုက္ဖုန္းေလး ၀ယ္ကိုင္လိုက္တာ ႏွစ္ႏွစ္ေစ့ေရာ ဆိုပါေေတာ့ေလ၊ ႏွစ္ႏွစ္လည္း ေစ့ေရာ အရင္းရွင္ စီးပြားေရး ေစ်းကြက္ လည္လိုက္သမွ ပါးေနတာဆိုေတာ့ တရက္ေတာင္ အစြန္း မခံဘူး၊ ဖုန္းကို ျဖတ္ပစ္လိုက္ပါေလေရာ… တင္ႀကိဳလည္း စာေလးနဲ႔ေတာင္ အေၾကာင္းမၾကားဘူး။ ကဖုိးမွတ္လည္း ဖုန္းမရေတာ့မွ လန္႔ျဖန္႔ၿပီး စုံစမ္းၾကည့္ေတာ့ အမယ္ သူ႔ဖုန္းကို အပ္ဂရိတ္ (အဆင့္ျမွင့္တင္) လိုက္သတဲ့။
ဘယ္သူက ျမွင့္တင္လိုက္တာလဲလို႔ သူ ၀န္ေဆာင္မႈ ရယူသုံးစြဲေနတဲ့ မိုဘိုင္းလ္ ၀န္ေဆာင္မႈေပးတဲ့ ေအာရင့္မိုဘိုင္းလ္ ၀န္ေဆာင္မႈကို ကဖိုးမွတ္ ေမးၾကည့္ေတာ့မွ သူကိုယ္တိုင္ပဲလို႔ သိလိုက္ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကဖိုးမွတ္လည္း သူ မယူတဲ့ အေၾကာင္း၊ ဘာ အပ္ဂရိတ္မွ မလုပ္တဲ့ အေၾကာင္းေတြ ျငင္းရ၊ ရွင္းရေတာ့တာေပါ့။ သူ႔နာမည္၊ သူ႔အေကာင့္နဲ႔ ယူသြားတာကလည္း ၾကည့္ပါဦး၊ အိုင္ပက္က တလုံး၊ အိုင္ဖုန္း ဖိုး က တလုံးတဲ့။ ကဖိုးမွတ္ မ်က္လုံး၊ မ်က္ဆံ ျပဴးထြက္ က်ယ္ေျပာ သြားတာမ်ား… ျမင္လို႔ေတာင္ မေကာင္းပါဘူး။
ဒါနဲ႔ ကဖိုးမွတ္လည္း ေတာင္မင္းေျမာက္မင္း ကယ္ပါဦးလို႔ လုပ္တာေပါ့ေလ။ ခမ်ာေလး ၾကည့္ရတာ “အားေပးၾကပါဦးရွင္၊ အကိုႀကီးမ်ားရဲ႕ မိေမာ္လြင္“ အကေလးနဲ႔လိုေပါ့ေလ။ ဟိုဘက္ေျပးလိုက္… ေမးလိုက္၊ ဒီဘက္ ေျပးလိုက္ ေတြးလိုက္နဲ႔… ငါ့ဟာေတြေတာ့ ကုန္ပါၿပီေပါ့ ဆိုတဲ့ အထာမ်ဳိးနဲ႔… အေတာ္ေလး သနားစရာ ေကာင္းေနပါတယ္။ ေအာ္… ဥစၥာဓနမ်ား… တယ္ေၾကာက္ဖို႔ ေကာင္းပါလားလို႔… နည္းနည္းေလးမ်ား ဖဲ့ပါသြားတာကိုမ်ား ခံစားေနလိုက္တာ ၾကည့္လို႔ေတာင္ မေကာင္းပါလား ကဖိုးမွတ္ရယ္လို႔ ေျပာယူရႏိုင္ပါတယ္။
ကဖိုးမွတ္ မိတ္ေဆြေတြကလည္း အားေပးရွာပါတယ္။ “ဟုတ္တယ္ကြ… ဒီမိုဘုိင္းလ္ဖုန္း ၀န္ေဆာင္မႈ ေပးတဲ့ ကုမၸဏီေတြက ႏွစ္ဘက္ ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ကန္ထရိုက္ ကုန္သြားလည္း ကန္ထရိုက္ကို ဆက္သြားေနတတ္တယ္၊ လွမ္းသာ မပိတ္ရင္ ကန္ထရိုက္အသက္ ဆက္ ရွင္ေနသလို ျဖစ္ေနလိမ့္မယ့္ ကိုယ့္လူ…“လို႔ ေျပာသူက တမ်ဳိး ေ၀ဖန္ခ်က္ေပးတယ္။
ဒါဆိုလည္း ဘယ္သူမွန္းမသိ ယူသြားသူအတြက္ လစဥ္ ကိုယ့္အေကာင့္ထဲက ျဖတ္လာေတာ့မယ့္ ေငြအတြက္ မယူႏိုင္ေအာင္ ဘဏ္ကေန ပိတ္ပင္တားမယ္ဆိုရင္ေကာ… ကဖိုးမွတ္ အေမး… သူ႔ပါးစပ္မွ မေစ့ခင္ကို “အဲဒီလိုလည္း အရမ္းမလုပ္နဲ႔ ေမာင္ရင္… အေက်အလည္ ရွင္းၿပီးမွ ကိုယ့္ အေကာင့္ထဲက မျဖတ္နဲ႔ေတာ့လို႔ ေျပာမွ ျဖစ္လိမ့္မယ္၊ ရမ္းၿပီး ႀကိဳပိတ္လိုက္လို႔ အရင္းသာမက အတိုးပါ ေပးေနရမယ္၊ ကန္ထရိုက္ စာခ်ဳပ္ေလးလည္း ျပန္ဖတ္ပါဦး“ လို႔ အႀကံျပဳတာက တဖုံနဲ႔မို႔ နဂိုကမွ ေႏြေနပူမွာ ေခါင္းေျခာက္ေျခာက္ လူေၾကာက္ေၾကာက္ ျဖစ္ေနတဲ့ ကဖိုးမွတ္မ်က္ခြက္ ဆီးရြက္ေတာင္မဟုတ္၊ ဆီးေစ့ေလာက္ ရွိေတာ့သာရယ္ေပါ့။
ဒါနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေအာရင့္ မိုဘိုင္းလ္ ၀န္ေဆာင္မႈ ကုမၸဏီကို အႀကိမ္ႀကိမ္ တယ္လီဖုန္းဆက္၊ စက္သမား (အသံသြင္း ေျဖၾကားစက္) နဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာၿပီးေနာက္ ၀ိပႆနာ တရားထူး ေပါက္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အလြန္တရာ စိတ္ရွည္ပါမွ လူသား စင္စစ္နဲ႔ စကားေျပာခြင့္ ရတဲ့အခါ ကဖိုးမွတ္က ဒီလို ေျပာရွာသတဲ့။
“ငါက မဟုတ္တာ လုပ္တာကို ခံရတာကြ၊ ငါလည္း ကန္ထရိုက္ သက္တမ္းတိုးတာ မဟုတ္ဘူး။ ဘာပစၥည္းမွလည္း ထပ္မရပါဘဲ မင္းတို႔က ငါကပဲ သက္တမ္းတုိးတယ္၊ ပစၥည္းကလည္း ႏွစ္ခုေတာင္ ယူသြားတယ္လို႔ ေျပာေနေတာ့ ရဲတိုင္မယ္“ လို႔ ကဖိုးမွတ္က ႀကံရာမရ ျဖစ္တဲ့အခါ အဲဒီလို ထုတ္ႀကိမ္းလိုက္သတဲ့။
ေအာရင့္ မိုဘိုင္းလ္ သုံးစြဲသူ ၀န္ေဆာင္မႈ ေပးသူကလည္း “သူလည္း ဘာမွ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ လိမ္ညာခံရတဲ့အတြက္ စုံစမ္း စစ္ေဆးေရး ဌာနကို သတင္းပို႔ေပးမယ္၊ လတ္တေလာမွာေတာ့ သူ လုပ္ေပးႏိုင္တာ ဒါ အကုန္ပဲ… ခုန ဆရာသမား ေျပာသလို ရဲစခန္း သြားမယ္ ဆုိလည္း ေကာင္းပါတယ္၊ သြားတိုင္ပါ“ လို႔ ပင့္မ ေပးလိုက္ေလေတာ့ “ေယာက္်ားစကား… ထြက္ၿပီးသား ႏႈတ္ထြက္၊ တည္ရမယ္ေဟ့“ လို႔ ကဖိုးမွတ္ ေၾကြးေၾကာ္မိသတဲ့။
တခုကလည္း ဒီလန္ဒန္ရဲေတြဟာ အေတာ္အားကိုးရတယ္လို႔ ကဖိုးမွတ္က မွတ္ထင္ထားတာကိုး…၊ အဲ… မွတ္သာ ထင္တယ္၊ တႀကိမ္ကလည္း အခ်ဳိးအပိုး မက်တဲ့ပုံ ေပါက္ခဲ့လို႔လား မသိ၊ ကဖိုးမွတ္ လန္ဒန္မွာ ရဲဆြဲတာ တခါ ခံရေသးတယ္။ အဲဒီတုန္းက အၾကမ္းဖက္သမားေတြ လန္ဒန္ေရာက္ေနတယ္ဆိုတဲ့ သတင္းေတြ ထြက္ေနတုန္းေပါ့။ အင္း… ၿပီးခဲ့တာေတြ… ၿပီးပါေစေလ… အခုကေတာ့ တကယ့္ကို အကူအညီ လိုေနၿပီ၊ ေအာရင့္မိုဘိုင္းလ္ သုံးစြဲသူ ၀န္ေဆာင္မႈ ေပးသူကလည္း ရဲစခန္း သြားလိုက္ပါေလလို႔ ခၽြန္ထားေလေတာ့ အားကိုးတႀကီးနဲ႔ နီးရာရဲစခန္း စုံစမ္းေမးျမန္းလို႔ ကဖိုးမွတ္ သြားလိုက္ေသးလို႔ ဆိုပါတယ္။
ရဲစခန္းေရာက္ေတာ့ သူ႔ေရွ႕မွာက တိုင္ၾကားေနသူ မိသားတစုရယ္၊ ၿမိဳ႕လယ္မွာ ေစ်း၀ယ္ေနရင္း မုန္႔စားေနတုန္း အိပ္ေပ်ာက္သြားတဲ့ ခရီးသြားတစုရယ္၊ လင္စုံမယားဘက္ လန္ဒန္အလည္ထြက္ရင္း မိန္းမေပ်ာက္သြားလို႔ တေယာက္ထဲ ေယာင္လည္လည္နဲ႔ ဘယ္မွလည္း မသြားတတ္၊ အဂၤလိပ္စကားလည္း မေျပာတတ္တဲဲ့ ဘရာဇီးက အဖိုးႀကီးတေယာက္ရယ္၊ အဖိုးႀကီးကို ကူေပးေနတဲ့ အဂၤလိပ္စကားတတ္ၿပီး ဘရာဇီး အဖိုးႀကီး ေျပာတတ္တဲ့ ေပၚတူဂီစကားကို မတတ္တဲ့ အဂၤလိပ္ မဟုတ္တဲ့ ဥေရာပ အေရွ႕ပိုင္းက အမ်ဳိးသမီး တေယာက္ရယ္နဲ႔ မစည္ကားသင့္တဲ့ ေနရာလို႔ ျမန္မာတို႔ ယူမွတ္တတ္ၾကတဲ့ ရဲစခန္းေလးဟာ လူမ်ဳိးစုံ၊ ဘာသာစကားစုံ၊ အရႈပ္ထုပ္အစုံနဲ႔ ရႈပ္ရႈပ္ေထြးေထြး ရပ္၀န္းေလးတခု ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။
ရုံးအဆင္း ညေနေစာင္းမွာ ရဲစခန္း ေရာက္သြားခဲ့တာမို႔ အဲဒီအခ်ိန္မွာ တာ၀န္က်ေနသူေတြကေတာ့ ရဲ၀၀ အမ်ဳိးသမီးခ်ည္း သုံးဦးျဖစ္ၿပီး၊ တဦးကေတာ့ ေယာက္်ားလ်ာ (ေယာက္က်ယွာလို႔ အသံထြက္ပါတယ္) ပုံစံေပါက္ပါတယ္။ သူတို႔ေရွ႕က အဂၤလိပ္စကား မတတ္တဲ့သူေတြအတြက္ ကမၻာ့ၿမိဳ႕ေတာ္ႀကီး ျဖစ္တဲ့အတိုင္း ရဲစခန္းက စကားျပန္ လွမ္းေခၚေပးေပမယ့္လည္း ရတဲ့ပုံ မေပၚပါဘူး။ အိတ္ေပ်ာက္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးအုပ္ကလည္း တေယာက္ထဲေသာ အဂၤလိပ္စကားတတ္သူ အမ်ဳိးသမီး အကူအညီနဲ႔ ဘယ္နားမွာ ေပ်ာက္ခဲ့တယ္၊ အိတ္က ဘယ္လိုပုံစံ၊ ဘာညာ ေျပာဆို တုိင္ၾကားၿပီး ျပန္သြားၾကတယ္။
ဘရာဇီး အမ်ဳိးသားႀကီးကလည္း ဘာစကားမွ မေျပာတတ္ေလေတာ့ သူ႔အိတ္ထဲ ပါလာတဲ့ တည္းခုိခန္းေသာ့ရယ္၊ တည္းခိုခန္းက ယူလာပုံရတဲ့ လန္ဒန္ၿမိဳ႕တြင္း ေန႔ခ်င္းသြားလာလည္ပတ္ႏိုင္တဲ့ ေနရာေတြကို ေျပာထားတဲ့ ေၾကာ္ျငာစာရြက္ေတြ ထင္ပါတယ္၊ အဲဒါေတြကို ထုတ္ျပၿပီး အကူအညီ ေတာင္းေနေတာ့ ရဲေမတေယာက္က အဖိုးႀကီး တည္းႏိုင္ပုံရတဲ့ တည္းခိုခန္းေတြကို တယ္လီဖုန္း ေတာက္ေလွ်ာက္ ဆက္ေနပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ ရဲေတြ လုပ္ကိုင္ေနပုံေတြ အားလုံးက အလွ်င္လိုျခင္း အလ်ဥ္းမရွိဘဲ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ၊ မ်က္စိထဲျမင္ေအာင္ ပမာထပ္ျပရရင္ ျမန္မာရဲေတြနဲ႔ အတူတူပဲလို႔ ကဖိုးမွတ္ ခံစားလိုက္ရတယ္။ သူ႔အလွည့္ေရာက္ဖို႔ မိနစ္ ၂၀ မက ေစာင့္လုိက္ရတယ္။ တေလာတႀကီး လုပ္ကိုင္ေဆာင္ရြက္တတ္တဲ့ ကဖိုးမွတ္အတြက္ တကမၻာေလာက္ ၾကာသြားတယ္ ေအာက္ေမ့ရတယ္လုိ႔ ဆိုပါတယ္။
ရဲေမဆီမွာ တိုက္ခ်က္ဖြင့္ပုံရတဲ့ မိသားစု ျပန္သြားလို႔ ခ်က္ခ်င္း၀င္လိုက္ေတာ့ ရဲေမက ေအးေအးေဆးေဆးပုံစံနဲ႔ “ငါ… အဆင္သင့္ မျဖစ္ေသးဘူး၊ ငါ ေခၚမွ ၀င္လာပါလို႔“ ေျပာျပန္လို႔ တေအာင့္ေနမွ ၀င္ရတဲ့အခါ ကဖိုးမွတ္မွာ “ကူညီပါရေစ“ လို႔ ေဆာင္ပုဒ္ေထာင္ ကူညီတတ္တဲ့ ျမန္မာ့ရဲသားႀကီးေတြကို ျပန္လည္ လြမ္းဆြတ္ ျမင္ေယာင္လာခဲ့တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။
ရဲေမမမ အေခၚလႊတ္မွ ခစားသလို ၀င္ေရာက္ခဲ့ရတဲ့ ကဖိုးမွတ္ဟာ ရဲေမနဲ႔ ၁၅ မိနစ္ေလာက္ စကားေတြ ေျပာခဲ့ရေပမယ့္ အဆင္မေျပဘူးလို႔ ဆိုျပန္ပါတယ္။
“ဘာျဖစ္သလဲ ဆရာသမား၊ ဘာကူညီရမလဲ“
ရဲေမမမက အဲဒီလို ကူညီပါရေစလို႔ ေမးလာတဲ့အခါ ကဖိုးမွတ္က အခုလို ဇာတ္စုံခင္းသတဲ့။
“ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ ကဖိုးမွတ္ပါ၊ စက္၀ိုင္းနားမွ လုပ္ပါတယ္။ ဖုန္းတလုံးကို ႏွစ္ႏွစ္သုံးတယ္၊ အခုေတာ့ အသစ္တိုးလာတယ္။ အဲဒီ ကန္ထရိုက္ ကၽြန္ေတာ္ မတိုးပါ၊ ရွင္းရွင္းေျပာရင္… အိုင္ပက္ တလုံးနဲ႔ အိုင္ဖုန္း တလုံး ကၽြန္ေတာ္ မသိဘဲ ပါသြားတယ္“ လို႔ ရက္ပါ မ်ဳိးေက်ာ့ၿမိဳင္ အလိုက္နဲ႔ ေတာက္ေလွ်ာက္ကို ရွင္းျပလိုက္သတဲ့။
ရဲေမမမ ၀၀လွလွက ေသခ်ာ နားေထာင္ၿပီး မင္း ပိုက္ဆံ ပါသြားၿပီလားလို႔ ကဖိုးမွတ္ကို ေမးတယ္၊ ေအာရင့္ မုိဘိုင္းလ္ ၀န္ေဆာင္မႈေပးတဲ့ ကုမၸဏီကိုလည္း ဆက္ၿပီးၿပီလားလို႔ ေမးတယ္၊ အိုင္ပက္နဲ႔ အုိင္ဖုန္း မင္းယူသလားလို႔လည္း ထပ္ေမးတယ္။ ကဖိုးမွတ္ကလည္း အေျဖေတြ အားလုံးကို ႏုိးလိုိ႔ ေျဖလိုက္တယ္တဲ့။
“ေအးေလ… ဒါျဖင့္ မင့္ အျပစ္မွ မဟုတ္တာ… ေအာရင့္နဲ႔ ဆိုင္တဲ့ ကိစၥပဲ။ ဒါ ရဲ အလုပ္လည္း မဟုတ္ဘူး၊ ရဲကလည္း ဘာမွ လုပ္လို႔ မရဘူး“ လို႔ ေျပာတယ္။ ကဖိုးမွတ္ကိုလည္း ျပန္ေစခ်င္ပုံရတယ္တဲ့။
ကဖိုးမွတ္ကလည္း အလုပ္ႀကီး အကိုင္ႀကီး လုပ္တဲ့သူဆိုေတာ့ ဘယ္ခံပါ့မလဲ။ ျပန္ပက္တာေပါ့။
“ေအး… မင္းတို႔ကို အားကိုးတႀကီးနဲ႔ ငါ လာခဲ့တာ… အခုက ငါ့မွာက ကူကယ္ရာမဲ့ ျဖစ္ေနတယ္။ ဘာပစၥည္းမွလည္း ငါ မယူဘူး၊ ဘာကန္ထရိုက္မွလည္း ငါ မခ်ဳပ္ဘူး၊ အခုေတာ့ ငါ့ အေကာင့္ထဲက ပိုက္ဆံေတြ တလတႀကိမ္ အလွဴႀကီးေပးသလို ထြက္ေတာ့မယ္၊ ငါ ပထမ သတင္းေပး တုိက္ခ်က္ (အက္ဖ္အို္င္အာ) ဖြင့္လို႔ မရဘူးလား“
ရဲေမမမ စိတ္ရႈပ္ေထြးသြားတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကဖိုးမွတ္ကို ေငါက္ပါေတာ့တယ္တဲ့။
“ဒီမယ္… ဒါ ရဲ အေရးပိုင္တဲ့ ကိစၥ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေျပာေနတယ္။ ရွင့္ ဖုန္း ေပ်ာက္သလား“
ကဖိုးမွတ္က ေျဖရျပန္တယ္။
“မေပ်ာက္ဘူး“
“ရွင့္ ပိုက္ဆံေတြ ပါသြားၿပီလား“
ကဖိုးမွတ္ မ်က္လုံးႀကီး ျပဴးၿပီး ျပန္ေျပာရျပန္တယ္။
“အခုေတာ့ မပါေသးဘူးေပါ့၊ ေနာက္ ပါသြားရင္ ဘယ္ႏွယ့္ လုပ္မလဲ၊ ေအာရင့္ကလည္း ရဲစခန္းသြားလို႔ လႊတ္လိုက္တာပဲ“
ရဲေမက မ်က္ႏွာ စူပုပ္ပုပ္နဲ႔ ကဖိုးမွတ္ ထိုးေပးထားတဲ့ ေအာရင့္ မိုဘိုင္းလ္ဖုန္း ကုမၸဏီနဲ႔ အရင္ႏွစ္ႏွစ္က ခ်ဳပ္ထားတဲ့ ကန္ထရိုက္ စာခ်ဳပ္ရယ္၊ ေအာရင့္က ေနာက္ဆုံးလာတဲ့ ဘီလ္စာရြက္ရယ္ကို ကိုင္ၿပီး ေအာရင့္ကို ဖုန္းလွမ္းဆက္တယ္။ ကဖိုးမွတ္ကေတာ့ အားကိုးရၿပီဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာငယ္ေလးနဲ႔ ရဲေမမမႀကီးကို ၾကည့္ေနခဲ့တယ္တဲ့။
ရဲေမမမ လုပ္ပုံကိုင္ပုံကလည္း ရဲပီပီ ညေနေစာင္းလာလို႔ အားေလ်ာ့လာပုံရပါတယ္။ တယ္လီဖုန္းကို မဆက္ခ်င္ ဆက္ခ်င္နဲ႔ ဆက္တယ္။ ေျပာ… မင္း ဖုန္းနံပါတ္ေျပာဆုိၿပီး ကဖိုးမွတ္ကို ေမးၿပီး ျပန္ေျပာတယ္။ သိတဲ့အတိုင္း စက္နဲ႔ စကားေျပာရတာဆုိေတာ့ ရဲေမလည္း ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ေတြျဖစ္ၿပီး ငါ့ကို စကားေတာင္ ေကာင္းေကာင္း ျပန္မေျပာဘူးဆိုၿပီး ဖုန္းခ်လိုက္တယ္။ ကဖိုးမွတ္ကို လန္ဒန္ရဲေမႀကီးက သူ ကူညီေၾကာင္း ျပလိုက္ပုံ ရပါတယ္။ အရပ္စကားနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ေခၽြးသိပ္လုိက္ပုံပါပဲ။ ေခၽြးသိပ္တာနဲ႔ပင္ ၿပီးသြားရင္ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္၊ လူပါ ထမသိပ္ခင္ ကဖိုးမွတ္ ရဲစခန္းထဲကေန ထြက္ေျပးလာခဲ့ရသတဲ့။
“ကဲ… ငါ ဖုန္းလည္း ဆက္ၿပီးၿပီ၊ မရဘူး။ မင္းကို ဒါဟာ ရဲအေရးမပိုင္တဲ့ အမႈလို႔လည္း ေျပာၿပီးၿပီ၊ မင္းကလည္း ေအာရင့္ကို အေၾကာင္းစုံ သတင္းပုိ႔ၿပီးၿပီလို႔ ဆုိတယ္၊ ဒါဆို သူတို႔ ဘာသာ ဆက္လက္ စုံစမ္း စစ္ေဆး အေျဖရွာဖို႔ပဲ လိုေတာ့တယ္၊ ဟုတ္ၿပီေနာ္“
ရဲေမမမက စိတ္မရွည္တဲ့ပုံနဲ႔ ကဖိုးမွတ္ကို ေျပာလာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူကိုယ္တိုင္လည္း စိတ္ရႈပ္ေထြးေနဟန္တူတယ္။ ကဖိုးမွတ္နဲ႔ ရဲေမတို႔ အေျခအတင္ ေျပာၾကဆုိၾကတုန္းမွာ ေစာနက ေျပာျပခဲ့တဲ့ ေယာက္်ားလ်ာက ရဲေမမမ ၀၀ေနာက္နားမွာ မေယာင္မလည္နဲ႔ လာထိုင္ေနတယ္။ ကဖိုးမွတ္က သူတုိ႔ေျပာတဲ့ စကား ေကာင္းေကာင္း နားမေထာင္ရင္ သူ႔ရဲေမဘက္ကေန ၀ိုင္းဗ်င္းမလို႔လားေတာ့ေတာင္ ကဖိုးမွတ္ ေယာင္ရမ္းေတြးလိုက္ေသးတယ္တဲ့။
သူ ေတြးေနတုန္းမွာပဲ ေနာက္က ထိုင္ေနတဲ့ ေယာက္်ားလ်ာ ရဲက ရုတ္တရက္ထလာလို႔ ကဖိုးမွတ္ေတာင္ ရြံ႕တြန္႔တြန္႔ ျဖစ္သြားေသးတယ္ဆိုပဲ။ ေနာက္မွ သူ ေျပာလိုက္တဲ့ စကားၾကားလို႔ နည္းနည္း အေၾကာက္သက္သာသြားခဲ့တယ္လို႔ ဆိုတယ္။
“လက္ဖက္ရည္ သြားေဖ်ာ္ဦးမယ္၊ တခြက္ ေသာက္မလား“ တဲ့။
ကဖိုးမွတ္ကုိ ေမးတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကဖိုးမွတ္နဲ႔ စကားေျပာေနတဲ့ ရဲေမမမ ၀၀လွလွကို ေမးတာပါတဲ့။
ရဲေမမမ ၀၀လွလွကလည္း ကဖိုးမွတ္ကို ေျပာတဲ့အသံမ်ဳိးနဲ႔ မဟုတ္ဘဲ ျပန္ေျပာလိုက္တယ္ဆိုပဲ။
“ေအးကြယ္… တခြက္ေလာက္ ေသာက္ရရင္ ေကာင္းမွာပဲ“ တဲ့။
သူတုိ႔ကေတာ့ အားကိုးတႀကီးလာသူကို တည္တည္ႀကီး ေရွ႕မွာထားလို႔ လက္ဖက္ရည္ေတာင္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ေသာက္ၾကေတာ့မယ္။ ကဖိုးမွတ္ ဘာလုပ္ရမလဲ၊ ဘာလုပ္ခဲ့ေလသလဲ။ ေရွ႕ေနေရွ႕ရပ္ေတြ၊ တရားခြင္ တရားရုံးေတြနဲ႔လည္း အကၽြမ္း၀င္ခဲ့တဲ့သူမို႔ ကဖိုးမွတ္ တခု စဥ္းစားမိတယ္၊ စဥ္းစားမိတဲ့အတုိင္းလည္း ခ်က္ခ်င္း ရဲကို ေျပာလိုက္တယ္တဲ့။
“ရဲစခန္းကို ကၽြန္ေတာ္ လာတယ္၊ ရဲစခန္းက ငါတို႔နဲ႔ မဆိုင္ေသးဘူး၊ မကူႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ့္ ပိုက္ဆံေတြ ပါသြားၿပီးမွ ေျပးလာရမယ္… အဲဒီလိုလား၊ ဟုတ္သလား“ လို႔ ကဖိုးမွတ္က ေမးတယ္လို႔ ဆုိတယ္။ ရဲေမကလည္း လူထု ဆက္ဆံေရး ဘာသာရပ္မွာ ဂုဏ္ထူးထြက္ခဲ့ဖူးသူမို႔လား မသိပါဘူး။
“မင္း… ငါ ေမးတာေတြ မေျဖဘဲ ေျပာခ်င္တာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတယ္၊ ျပန္ေတာ့… ျပန္ေတာ့“ လို႔ ကဖိုးမွတ္ကို ႀကိမ္းပါေတာ့တယ္။
ကဖိုးမွတ္ကလည္း တကယ့္ ကဖိုးမွတ္ပါပဲ၊ အင္မတန္ကို မွတ္တတ္သားတတ္တဲ့သူပါ။ ဒါနဲ႔ ရဲကို ျပန္ပက္လိုက္တယ္တဲ့။
“မေနေစခ်င္လို႔ ျပန္ဆုိလည္း ျပန္ပါ့မယ္၊ မေနပါဘူး။ အဲ… တခ်ိန္တခါက်မွ အမႈအခင္းေတြ ျဖစ္လာခဲ့ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ဘက္က တင္ျပႏိုင္ေအာင္လို႔ ဒီေန႔ ဒီရက္ ဒီအခ်ိန္မွာ ရဲစခန္းကို အားကိုးတႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္လာၿပီး အျဖစ္သနစ္စုံကို တင္ျပခဲ့ပါတယ္ဆိုတဲ့ စာတေစာင္ ေရးေပးပါ“ လို႔ ကဖိုးမွတ္က အသနားခံတဲ့ မ်က္ႏွာေသေလးနဲ႔ ေတာင္းဆိုလိုက္တယ္တဲ့။
ဘ၀ါဘ၀က ခါးသီးျခင္း၊ မုန္းတီးျခင္း၊ ရက္စက္ျခင္း၊ ေရစက္ေတြရယ္ ေပါင္းစုလိုက္ရင္ ရန္ကုန္က ကန္ေတာ္ႀကီးေလာက္မ်ား မ်ားခဲ့လို႔လား မသိပါဘူး။ လန္ဒန္က ရဲေမကေတာ့ သူ႔စားပြဲေအာက္က ခလုတ္ကို ႏွိပ္လိုက္ၿပီး စစ္ေဆးေနတဲ့ အခန္းတံခါးကို ဖြင့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကဖိုးမွတ္ကို ေအာ္ေငါက္ ေမာင္းထုတ္ပါေတာ့တယ္တဲ့။
“ကဲ… ကဲ… လူႀကီးမင္း ၾကြေတာ့၊ ျမန္ျမန္လစ္ေတာ့… ဘယ္လုိဟာနဲ႔ လာေတြ႕ေနမွန္း မသိဘူး“ လို႔ ေျပာၿပီး ကဖိုးမွတ္ကို ဒေရာေသာပါး ျပန္ပါေလေတာ့… ျပန္ေပေတာ့လို႔ လုပ္လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ၿပီးမွ သူ႔ေနာက္က ေယာက္်ာလ်ာဘက္လွည့္ၿပီး နာမည္ေခၚလို႔ ငါ့ကို ပါရာစီတေမာေလး ဘာေလး ရွိရင္ ေပးစမ္းပါလို႔ ေျပာလိုက္တာကို ကဖိုးမွတ္ ၾကားျဖစ္ေအာင္ ၾကားခဲ့ေသးတယ္တဲ့။
ကဖိုးမွတ္လည္း စိတ္ေလွ်ာ့ၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့လိုက္တယ္တဲ့၊ သူ လုပ္စရာရွိတာလည္း စြမ္းသေလာက္ လုပ္ခဲ့ၿပီးၿပီပဲတဲ့။ အိမ္ေရာက္ေတာ့လည္း သူ႔ဘဏ္အေကာင့္ကို အြန္လိုင္းကေန တိုက္ရိုက္ လစဥ္ ေပးေနတာေတြကို ရပ္ဆိုင္းပစ္လုိက္တယ္တဲ့။ ဘယ္သူမွန္း မသိရတဲ့ အိုင္ပက္နဲ႔ အိုင္ဖုန္း ယူသြားသူေတြကေတာ့ ေပ်ာ္ေနေလမလား၊ သူတို႔ေတြဟာ သူမ်ား နာမည္နဲ႔ ဘဏ္အေကာင့္ကို မတရားသုံးစြဲၿပီး အေခ်ာင္ရယူသြားၾကတဲ့ သူခိုးေတြ မဟုတ္ဘူးလား။
ဒီမိုကေရစီကို အဦးအဖ်ား က်င့္သုံးခဲ့တဲ့ ႏိုင္ငံ၊ ဘာသာစကား အမ်ဳိးေပါင္း ၃၅၀ ေက်ာ္ ေျပာတဲ့ တကမၻာလုံးက လူေတြ ေနထိုင္ေနတဲ့ ၿမိဳ႕ေတာ္၊ အိမ္တလုံးထဲမွာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ တခါမွ မသိမကၽြမ္း မခင္မင္တဲ့ လူေတြ ဘာျပႆနာမွ မျဖစ္ဘဲ ကိုယ္ေနတဲ့ အခန္းတံခါးေတြလည္း ေသာ့မပိတ္ဘဲ ဘာပစၥည္းမွ မေပ်ာက္မရွ မယုတ္မေလ်ာ့ ေနလို႔ရတဲ့ လူအခ်င္းခ်င္း လြတ္လပ္ ယုံၾကည္မႈေတြ ႀကီးစိုး လႊမ္းမိုးတဲ့ အေျခအေနမွာ ဒီလို သူခိုးေတြလည္း ရွိေသးသလား။
ေအာရင့္မိုဘိုင္းလ္ ၀န္ေဆာင္မႈ ကုမၸဏီကလည္း လုံၿခဳံေရး ဒီေလာက္ေတာင္ ညံ့ဖ်င္းသလား၊ ကာယကံရွင္ မဟုတ္တဲ့ လူတေယာက္က ဒါမ်ဳိးေတြ လုပ္ခ်သြားတာကို လက္ခံသလား။ ဒါမွမဟုတ္ ကဖိုးမွတ္ပဲ ညံ့သလား၊ ဖ်င္းသလား။ သူခိုးေတြပဲ လူ႔အခြင့္အေရးေတြ အျပည့္ ရေနတဲ့ ေခတ္ေလလား၊ သူခိုးက လူဟစ္ႏိုင္တဲ့ အခ်ိန္အခါလား။ ဒီမိုကေရစီရဲ႕ အခက္၊ အရင္းရွင္တို႔ အခ်က္ ျဖစ္ေလသလား။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ကဖိုးမွတ္ အျဖစ္ကေတာ့ မႏွစ္ကနဲ႔ မတူဆိုသလို ရိုးဆန္း ႏွစ္ေထြနဲ႔ ကိုးစင္းေန ထြက္သလိုကို ပူေလာင္ေနတာကေတာ့ အမွန္ပါပဲဗ်ာ။
၂၀၁၂ ဇူလိုင္ ၂၄၊ ည ၉ နာရီ။
လန္ဒန္။
မိုးစက္ေမွာ္ 