ဒုတိယေျမာက္ စိတ္ကူးယဥ္ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္
လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္ေလာက္က ေရးခဲ့တာ၊ ဒီေန႔ဇာတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ေရးမလုိ႔ဟာ ဘယ္လုိမွ ေရးလို႔မရတာနဲ႔ အေဟာင္းေလးျပန္ရွာ တင္ထားလိုက္တာ။
———————————————————————————————
”ငါ..ေနမေကာင္းဘူး၊ မင္းကို သတိရတယ္” ဟု ေမာင္ေမာင္ ဂ်ီေတာ့ခ္မက္ေဆ့ဂ်္တင္ထားလိုက္သည္။
တခဏမႇာပဲ ခင္သန္႔စင္ဆီက စာတစ္ေၾကာင္း ျပန္၀င္လာသည္။
”ဘာျဖစ္တာလဲ၊ လာၾကည့္ရမလား၊ ေဆးမေသာက္ဘူးလား”ဆိုၿပီး မက္ေဆ့ဂ်္ေတြ တစ္ေၾကာင္းၿပီးတစ္ေၾကာင္း အေျပးအလႊားတက္လာေတာ့ ေမာင္ေမာင့္မ်က္ႏႇာ ရႊင္သြားသည္၊ ေခါင္းကိုက္ေနတာ တစ္၀က္ေလာက္ ခ်က္ခ်င္းသက္သာသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
ေနာက္မက္ေဆ့ဂ်္တစ္ေၾကာင္းတက္လာေတာ့ သူရႊင္႐ံုတင္မကေတာ့ဘူး၊ ဟက္ကနဲတစ္ခ်က္ရယ္မိတာေၾကာင့္ ခ်ဳိသဲက ၿပံဳးၿပီးလႇမ္းၾကည့္သည္။
ခ်ဳိသဲအၾကည့္က ဒီေကာင္ေတာ့ ေၾကာင္ေနတာပဲဆိုတဲ့အထာနဲ႔၊ မရယ္ရဘူး လားဆရာတို႔..ကြၽန္ေတာ့္ေကာင္မေလး ေရးလိုက္တာကိုလည္း ခံစားနားလည္ေပးပါဦး။
”စင္ လာမႇ အနမ္းေပးမယ္၊ ခ်စ္တစ္ခါထဲ ေနလို႔ေကာင္းသြားမယ္” တဲ့ေလ။
*******************************
ေမာင္ေမာင့္မႇာ ခုမႇ ေတာ္ေတာ္ေပါ့ေပါ့ပါးပါးျဖစ္သြားသည္။ ခုနတုန္းကေတာ့ ေတာ့္ေတာ့္ကို ေခါင္းေတြကိုက္ခဲေနၿပီး မလႈပ္ခ်င္မရႇားခ်င္ပင္ျဖစ္မိ သည္။ ခ်စ္သူ႔ရင္ခြင္ထဲ ေမႇးအိပ္လိုက္ရရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲဟုပင္ ေတြးမိခဲ့သည္။
ငယ္ငယ္တုန္းကေတာ့ တစ္ခုခုလိုခ်င္လွ်င္ စားခ်င္လွ်င္ ေမေမ့ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းေခြ႕ခဲ့သည္ခ်ည္း၊ အခုေတာ့ အေမ့ရင္ခြင္ႏႇင့္ ေ၀းေနတာပင္ၾကာခဲ့ ေပါ့။ တစ္ခုခုလိုခ်င္လွ်င္ ပူဆာခ်င္လွ်င္ အေမ့ထက္ ခ်စ္သူကို အရင္သတိရေနမိတတ္သည္။
ေမာင္ေမာင့္အလုပ္က ေစာင္ေရမ်ားေသာပုဂၢလိကသတင္းဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္မႇ အႀကီးတန္းသတင္းေထာက္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။ ေန႔စဥ္ျဖစ္ပ်က္ ေနေသာသတင္းမ်ားကို ေထာက္လႇမ္းေရးသားတင္ျပေနရသူျဖစ္သည္။
ငယ္ငယ္ကတည္းက စံုေထာက္အလုပ္၊ စာေရးရေသာအလုပ္မ်ားကို စိတ္၀င္စားၿပီး၀ါသနာပါခဲ့ေသာ ေမာင္ေမာင့္အတြက္ ဒီသတင္းေထာက္အလုပ္ က သိပ္စိတ္၀င္စားဖို့ေကာင္းခဲ့သည္။ အယ္ဒီတာမ်ားကလည္း ငယ္ရြယ္ၿပီးေတာ္သူမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ေမာင္ေမာင္တို႔ဂ်ာနယ္အဖြဲ႕သားမ်ားမႇာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါးျဖင့္ လုင္ၾကကိုင္ၾကႏႇင့္ ေပ်ာ္ရႊင္စရာပတ္၀န္းက်င္ေလးျဖစ္ေနေတာ့သည္။
ဒါေပမယ့္ အယ္ဒီတာေတြက ေမာင္ေမာင္တို႔ကို ႐ံုးခ်ိန္အတြင္း ခ်က္တင္မလုပ္ပါနဲ႔၊ သတင္းကိစၥနဲ႔ဆိုင္တာကိုပဲလုပ္ပါဟု စည္းကမ္းထုတ္ထားသ ျဖင့္ သတင္းေနာက္ခံအတြက္ အခ်က္အလက္ရႇာမလို႔ပါဟုေျပာရင္း အလစ္မႇာ ဂ်ီေတာ့ခ္ကုိ ခဏ၀င္လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။ ခ်စ္သူရႇိေနတာကို ေတြ႕ေတာ့ခုနလို မက္ေဆ့ဂ်္တင္လိုက္ရာ ခ်စ္သူ ပ်ာပ်ာသလဲ ျဖစ္သြားျခင္းျဖစ္သည္။
***********************************
ေမာင္ေမာင့္ခ်စ္သူ ခင္သန္႔စင္က ေဆာ့ဖ္၀ဲမ်ားကို လုပ္ငန္းလိုအပ္ခ်က္ႏႇင့္အညီေရးသားေပးေသာ ကုမၸဏီတစ္ခုတြင္ ေစ်းကြက္ရႇာေဖြေရးအရာရႇိ ျဖစ္သည္။ ေမာင့္ထက္လပိုင္းသာ အသက္ႀကီးေသာ္လည္း သံုးေလးႏႇစ္ႀကီးသူလို စိတ္ပူတတ္၊ အစိုးရိမ္ႀကီးတတ္ၿပီး အစ္မတစ္ေယာက္လို ေမာင့္ေမေမလို ေမာင့္ကို အလြန္ခ်စ္သူျဖစ္သည္။
သူတို႔ကုမၸဏီတြင္ အလုပ္မ်ားမ်ားရႇာေပးႏိုင္သူျဖစ္သည့္အားေလ်ာ္စြာ ကုမၸဏီလူႀကီးမ်ား၏ မ်က္ႏႇာသာေပးခံရသူလည္းျဖစ္သည္။ စင္စင္တို႔ကုမၸဏီ က ၀က္ဘ္ဆိုက္ဒီဇိုင္းမ်ားကိုလည္း ေရးသားေပးေသာ၀န္ေဆာင္မႈလည္း ေပးေသးသည္ဟုသိရသည္။
”အျပင္ထြက္ဦးမလို႔လား၊ မထြက္နဲ႔ေတာ့…နားေနလိုက္၊ ညေနက်ရင္ စင္လာခဲ့မယ္” ဟု ခ်စ္သူက မက္ေဆ့ဂ်္ပို႔ျပန္သည္။
”ညေနမႇ ေတြ႕မယ္” ဟု ေမာင္က စာျပန္႐ိုက္လိုက္ၿပီး အေကာင့္ဆိုင္းေအာက္(ျပန္ထြက္)လိုက္သည္။ ဒါေတာင္ အယ္ဒီတာအစ္မႀကီးက လႇမ္းၾကည့္ေနၿပီး မ်က္ေစာင္းထိုးေနေသးသည္။
”ေအာ္…ဒါေၾကာင့္ ဒီဘြားေဒၚ..ရည္စားမရဘဲ အပ်ဳိႀကီးျဖစ္ေနတာ..” ဟု ေမာင့္စိတ္ထဲ ႀကိတ္ေတြးကာ ရယ္ျပလိုက္သည္။
ေနာက္မႇတစ္ခါ google news သို႔၀င္ၿပီး myanmar ဟု ရိုက္ကာ ျမန္မာသတင္းဘာေတြမ်ားထူးသလဲ ၀င္ၾကည့္လိုက္သည္။
ဒုတိယဗိုလ္ခ်ဳပ္မႇဴးႀကီးေမာင္ေအး ဘဂၤလားေဒ့ရႇ္သြားသည့္အေၾကာင္း၊ ဂုဏ္ျပဳညစားစားပြဲ တက္ေရာက္သည့္အေၾကာင္း၊ ဒါကာ-ျမန္မာ-တရုတ္ လမ္းေဖာက္ရန္ေဆြးေႏြးၾကသည့္အေၾကာင္းေတြ အၾကမ္းဖ်င္းဖတ္ၾကည့္လိုက္သည္။
ကုန္သည္/စက္မႈအသင္းခ်ဳပ္ဥကၠ႒ ပါသြားေၾကာင္းပါသိလိုက္သျဖင့္ တစ္ရက္ႏႇစ္ရက္ၾကာလွ်င္ ကုန္သည္/စက္မႈအသင္းခ်ဳပ္ဘက္သြားဦးမည္ဟု ေခါင္းထဲ ထည့္ထားလိုက္သည္။
ေမာင္ႀကိဳက္သည့္ ၀က္ဘ္ဆိုက္ႏႇစ္ခုကို တစ္ခ်က္စီ ခပ္သြက္သြက္ၾကည့္လိုက္ေသးသည္၊ ကိုၾကာႀကီးက ေဘးေရာက္လာၿပီး သူလည္း အင္တာနက္ခဏၾကည့္ခ်င္ေၾကာင္းေျပာသျဖင့္ ခဏေလးဟုေျပာၿပီး လက္စသတ္ကာ ထေပးလိုက္သည္။
ကိုၾကာၾကီးမႇာ ေမာင္တို႔က နာမည္ေျပာင္ေခၚျခင္းျဖစ္ၿပီး နာမည္ရင္းမႇာ ကိုခင္ေမာင္တင့္ျဖစ္သည္။ ေမာင္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတစ္သိုက္ တက္ၾကြ ေပ်ာ္ရႊင္ဖြယ္ေကာင္းေသာလုပ္ငန္းတစ္ခု စိတ္တူကိုယ္တူေဆာင္ရြက္ၾကစဥ္က သူက အခ်ိန္အၾကာဆံုးျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေမာင္တို႔
အားလံုးက ေလးစားဂုဏ္ျပဳကာ ကိုၾကာၾကီးဟု ေခၚခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ပထမပိုင္းက သူ႔မႇာ စိတ္ဆိုးရခက္ လုိက္ရယ္ရခက္(အိမ္သာသြားခ်င္ေသာမ်က္ႏႇာေပးႀကီးျဖင့္ မဲ့ျပံဳးၿပံဳးကာ)ျဖင့္ရႇိေနခဲ့ၿပီး ယင္းနာမည္ကို သိပ္လက္မခံခ်င္ခဲ့ေသာ္လည္း ေနာက္ပိုင္းတြင္ သူ႔ကိုယ္သူ ယံုၾကည္ခ်က္ျပည့္၀လာ၍ေလာ၊ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္လာ၍ေလာ မေျပာတတ္ အဆင္ေျပသြားခဲ့သည္။
ယခုေတာ့ တစ္႐ံုးလံုးတြင္ ကိုခင္ေမာင္တင့္ဟု ေခၚသူမႇာ စာရင္းကိုင္မေခ်ာတစ္ေယာက္သာရႇိေတာ့သည္။ ေယာက်္ား၊ မိန္းကေလး အကုန္လံုးက သူတို႔လည္း ရာဇ၀င္ ေသခ်ာသိပါဘဲလွ်က္ ကိုၾကာၾကီးလုပ္ေနၾကေတာ့သည္။
သူတို႔လုိက္ေခၚစမႇာေတာ့ ေမာင္တို႔က အသံထြက္မိသည့္အထိ လိုက္လုိက္ရယ္မိၾကသည္။ အခုေတာ့လည္း ေမာင္တို႔ကိုယ္တိုင္ပင္ ထူးထူးျခားျခား တစ္ခါတရံမႇလြဲလွ်င္ အမႇတ္မရၾကေတာ့။
**************************
ကြန္ပ်ဴတာစားပြဲမႇထ၍ ေမာင့္ေနရာ ကိုယ္ျပန္လာၿပီး စားပြဲေပၚက ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ကို ေမာင္လႇန္ေလႇာၾကည့္မိသည္။
”ဟာ..” ဟု ႏႈတ္က လႊတ္ကနဲ အသံထြက္သြားသည္။ ေမာင္ေမးျမန္းစံုစမ္းထားေသာ သတင္းတစ္ပုဒ္က ဒီေန႔ထြက္ယင္းသတင္းဂ်ာနယ္တြင္ ပါသြားခဲ့သည္။
ေမာင္က အခ်က္အလက္မ်ားျပည့္စံုေစရန္ ႏႇစ္ရက္ခန္႔အခ်ိန္ယူလိုက္စဥ္တြင္ ဂ်ာနယ္စိစစ္ေရးတင္ရာ၌ ေနာက္ဆက္တြဲထည့္ရန္ အခ်ိန္မမီေတာ့ဘဲ ေနာက္တစ္ပတ္အတြက္ထားလိုက္ခဲ့ရေသာ သတင္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။
ဒီလို တစ္ခါတစ္ခါျဖစ္တတ္သည္၊ အေတာ္ေလး ခံစားရသည္၊ ေခါင္းေတာင္ျပန္ကိုက္လာသည္။ ဆက္လႇန္ၾကည့္မိသည္၊ စိတ္ေတာင္ မပါေတာ့၊ တျခားသတင္းတစ္ပုဒ္ကေတာ့ ေမာင္ၿပီးခဲ့သည့္အပတ္က ေရးၿပီးပါၿပီးသား သတင္းတစ္ပုဒ္၊ သူတို႔က ဒီတစ္ပတ္မႇ ထည့္ထားသည္။
တင္ျပပံုရႈေထာင့္ နည္းနည္းကြဲသည္မႇလြဲ၍ သတင္းက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတူေနသည္။ ေမာင္ေရးသည့္သတင္းက ပိုျပည့္စံုသည္ဟုေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ႀကိတ္အမႇတ္ေပးလိုက္သည္။
မနက္က ဦးတင္ကုိႀကီးႏႇင့္ ေမးလာတာေတြကို အမႇတ္ရၿပီး မႇတ္စုစာအုပ္ကို ျပန္ထုတ္လိုက္သည္။ ဦးတင္ကိုႀကီးက ခရီးသြားလုပ္ငန္းတစ္ခုက မန္ေနဂ်ာျဖစ္သည္။ ေမာင့္ကို ခ်ာတိတ္တစ္ေယာက္လို၊ တူတစ္ေယာက္ကို ခင္မင္ေနသူ ျဖစ္သည္။
ယခုတေလာ ခရီးသြားလုပ္ငန္းအေၾကာင္း သတင္းေကာ၊ သတင္းေဆာင္းပါးေတြပါ ေရးျဖစ္ေနရာ ဦးတင္ႀကီးထံ မၾကာခဏဆိုသလို ေရာက္ျဖစ္ ေနသည္။ ေမာင္က ရင္းႏႇီးလာေသာေၾကာင့္ ဦးတင္ကုိႀကီးကို ဦးတင္ႀကီးဟု ေခၚတတ္လာခဲ့ရာ ဦးတင္ႀကီးက ”ဟာကြာ…မင္းက ငါ့နာမည္ဖ်က္ တယ္။ ငါက ပိန္ပိန္ရႇည္ရႇည္ျပားျပားပါကြာ၊ မင္းက တင္ႀကီးေခၚလို႔ဘယ္ျဖစ္ပါ့မလဲ” ဟု အတည္ႏႇင့္ျပန္ေနာက္တတ္ သည္။
*************************
တစ္ခါတေလ ေမာင္တို႔သတင္းေထာက္ေတြ ႏႇစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ေရးထုတ္ၾကသည္။ အခုလည္း ၾကည္ၾကည္ႏြယ္ႏႇင့္ ႏႇစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး ခရီးသြားလုပ္ငန္းအေၾကာင္းေဆာင္းပါးေရးၾကရန္ျဖစ္သည္။
ၾကည္ၾကည္ႏြယ္ႏႇင့္ ေမာင္က အလုပ္တစ္ရက္တည္း၀င္သူေတြျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္ႏႇင့္တစ္ေယာက္လည္း ရင္းႏႇီးၾကၿပီး ေျပာမနာဆိုမနာေတြ ျဖစ္သည္။ ၾကည္ၾကည္မာက မိန္းကေလးပင္မင့္ ေယာက်္ားေလးတစ္ေယာက္လို ရဲရင့္ပြင့္လင္းသည္။
တစ္ခါက အိတ္ခ်္အိုင္ဗီြ/ေအအိုင္ဒီအက္စ္ ေဆာင္းပါးတစ္ပုဒ္ေရးရန္ သက္ဆိုင္ရာသတင္းရင္းျမစ္မ်ားဆီ သြားၿပီးေနာက္ ဂ်ာနယ္တိုက္သို႔ ျပန္လာၿပီး သူက ကြန္ဒံုးေတြ လာေ၀ေနေသးသည္။
အိုေခ…ကိုယ့္မႇာ လံုေလာက္ေသာအခ်က္အလက္ေတြ ျပည့္ေနၿပီ၊ ၾကည္ႏြယ္ႏႇင့္ေပါင္းေသာ္(ေဆာင္းပါးညိႇႏိႈင္းတိုင္ပင္ေရးမည္ကို ဆိုလိုပါသည္) ေဆာင္းပါးေကာင္းတစ္ပုဒ္ျဖစ္ၿပီ။ ၾကည္ႏြယ့္မႇာက လက္ရႇိသည္၊ လက္ရႇိသည္ဆိုတာက စာေရးေကာင္းသည္၊ သတင္းေဆာင္ပါးအေရးေကာင္း သည္ဟု ဆုိလိုျခင္းျဖစ္သည္။
ေမာင္တို႔ သတင္းေထာက္ဆိုတာက သတင္းေရးေရး၊ သတင္းေဆာင္းပါးေရးေရး ကိုယ့္ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ ထည့္ေရးလို့မရ၊ သတင္းရင္းျမစ္ကို ေမးခ်င္ေမး၊ ေနာက္ခံအခ်က္အလက္ရႇာျဖည့္ခ်င္ျဖည့္၊ ကိုယ္ေတြ႕မ်က္ျမင္ကို ထည့္ခ်င္ထည့္ ရသည္။
လုပ္ႀကံမႈေတြ ၊ ျဖစ္ခ်င္တာေတြ ထည့္ေရးလို႔ မရ၊ ၀တၳဳလိုစိတ္ကူးယဥ္ၿပီး ေရးဖြဲ႕လို႔မရ၊ အရႇိအရႇိအတုိင္း အျဖစ္အပ်က္ကို အျဖစ္အပ်က္တိုင္း ေရးရသည္၊ ဟိုဘက္ ဒီဘက္ ဘယ္ဘက္ကမႇ မလိုက္ရ၊ ၾကားေနရာက ေနရသည္။
ဒါေပမယ့္ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကိုခ်ည္း စြတ္ေပးျပန္လည္း ဖတ္သူက ညည္းေငြ႕မည္၊ ေၾကာ္ျငာစာသားေတြသက္သက္ဖတ္ေနရသလို၊ နားလည္ရခက္ေသာ ပညာရပ္ဆိုင္ရာ စာတမ္းဖတ္ေနရသလိုျဖစ္မည္။
ထို႔ေၾကာင့္ နည္းနည္းေတာ့ ပညာထည့္ရသည္၊ ေဆာင္းပါးအစကို အနက္ဒုတ္(anecdote)ဟုေခၚသည့္ ဇာတ္ေဆာင္ပါ တကယ့္ျဖစ္ရပ္ဇာတ္ လမ္းေလးျဖင့္ စလို႔ရသည္၊ တစ္ခါတစ္ခါ မ်က္ေတာင္အဖြင့္အပိတ္(”……..”)ထဲထည့္ထားေသာ အားေကာင္းေသာစကားေျပာျဖင့္ စလိုက္သည္။
သပ္ရပ္လႇပေသာ လက္ကမခ်ခ်င္ေလာက္ေအာင္ စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္းသည့္ သတင္းေဆာင္းပါးေကာင္းတစ္ပုဒ္ေရးႏိုင္ဖို႔ဆိုတာမ်ဳိးကလည္း အခုမႇစေရးသူဆိုလွ်င္မရ၊ ဘယ္လိုမႇမရ။ ေဆာင္းပါးေပါင္းအပုဒ္ေရမ်ားစြာ ေရးလာခဲ့ၿပီးမႇ ကြၽမ္းက်င္လာတာမ်ဳိးျဖစ္သည္။
နဂိုကတည္းက စာေရးေကာင္းေသာ ၾကည္ႏြယ္မႇာ ေဆာင္းပါးေရးေကာင္းသူအျဖစ္ ေမာင္တို႔ဂ်ာနယ္တြင္ ေနရာရခဲ့သည္။ ေမာင္ႏႇင့္လည္း ေဆာင္းပါးဆယ္ႀကိမ္မက တြဲေရးခဲ့ဖူးၿပီ။
***************************
ၾကည္မာက ဒီေန႔တြံေတးအထိ သတင္းလိုက္သြားမည္ဟုေျပာသြားေတာ့ ညေနရံုးျပန္၀င္မည့္ပံုမရႇိေတာ့၊ မနက္ျဖန္ေစာေစာလာၿပီး ေရးၾကရန္ ညႇိၿပီးျဖစ္သည္။ ေမာင္ နာရီကို ၾကည့္ေတာ့ ၆ နာရီေတာင္ ထိုးေတာ့မည္။ ခ်စ္သူ ေရာက္လာေတာ့မည္ဟု ေတြးလိုက္သည္။
႐ံုးမႇာေတာင္ အယ္ဒီတာအစ္ကိုႀကီး ကိုေမာ္ႀကီးႏႇင့္ ဘာသာျပန္အစ္ကိုႀကီး ကိုခ်စ္စိုးတို႔ ႏႇစ္ေယာက္သာ က်န္ေတာ့သည္။
”ေမာင္..မင္း ေကာင္မေလးဆီ မသြားဘူးလား” ဟု ကိုခ်စ္က ေမးေနသည္။
”သိပ္ ေနမေကာင္းလို႔ အစ္ကိုရ၊ ေခါင္းေတြကိုက္ၿပီး အာ႐ံုသိပ္စိုက္လို႔မရဘူး၊ ေဆးလိပ္ေတြေသာက္တာ မ်ားသြားလို႔ထင္တယ္” ဟု ေမာင္ က တရစပ္ေျပာရင္း ရႇင္းျပလိုက္သည္။
”မင္းက တယ္ႏုတဲ့ေကာင္ကိုးကြ၊ သတင္းေထာက္ လုပ္ေနၿပီးမႇကြာ ႏုမေနစမ္းပါနဲ႔” ဟု ကိုခ်စ္က ႏႇိပ္ေတာ့သည္။
ကိုခ်စ္က ဘာသာျပန္အလြန္ေကာင္းသည္၊ သူေရး(ျပန္ဆို)သည္မ်ားကို ေစာင့္ဖတ္ေသာ ပရိသတ္က သီးသန္႔ရႇိသည္။ အဂၤလိပ္ေကာ ျမန္မာပါ ႏႇစ္ဘာသာလံုး ကြၽမ္းက်င္ႏိုင္နင္းသည္။
ေမာင္တို႔ နားမလည္သည့္ အဂၤလိပ္စာလံုးမ်ားကို ကိုခ်စ္ကိုေမးလွ်င္ ခ်က္ခ်င္းေျဖေပးသည္။ စိတ္ျမန္သူပီပီ ေျဖၿပီးေနာက္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ”မင္းတို႔ကလည္းကြာ အဘိဓာန္ေလးဘာေလးလည္း လႇန္ပါဦးကြ၊ အပ်င္းထူလိုက္တာ” ဆက္ေျပာတတ္သည္။ ဒါေပမယ့္ အေျဖကိုလည္း အၿမဲတမ္းအရင္ ေပးေနက်ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေမာင္တို႔က ”ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့” လိုက္ရင္း တစ္ႀကိမ္ေမးျခင္းအမႈကို အၿပီးသတ္လိုက္ၾကသည္။
************************
ေမာင္ ရံုးေအာက္ဆင္းလာေတာ့ ေဆးလိပ္က ေသာက္ခ်င္လာျပန္သည္။ ေဆးလိပ္ေသာက္ေသာေၾကာင့္ ေခါင္းေတြကိုက္ၿပီး အေၾကာအခ်င္ေတြ နာသလို ကိုက္သလိုျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ မေသာက္ေတာ့ဘူးကြာ ဟု စိတ္တင္းလိုက္သည္။ ပါးစပ္ထဲတစ္မ်ဳိးျဖစ္ေနသည္ႏႇင့္ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ ၀ယ္ေသာက္လိုက္သည္။
ေမာင္တို႔ရံုးေအာက္တြင္ပင္ တစ္ခြက္ကို ၂၀၀ က်ပ္ ႏႇင့္ေရာင္းခ်ေပးေသာ ေကာ္ဖီဆိုင္ရႇိသည္။ ေဖာ့ခြက္ကေလးျဖင့္ထည့္ေပးသည္။ ေရေႏြးပူပူျဖင့္ ခ်ဳိခ်ဳိခါးခါး(ကိုယ္ႏႇစ္သက္သလို)ေသာက္ႏိုင္သျဖင့္ ေမာင္တစ္ခါတစ္ေလ ေသာက္ျဖစ္သည္။
ေမာင္တို႔က တစ္ေန႔တစ္ခါ ေလကန္ရသည္ကုိ စိတ္၀င္စားသူမ်ားျဖစ္သျဖင့္ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ပဲ ထိုင္ျဖစ္ၾကတာမ်ားသည္။
အခုေတာ့ ေကာ္ဖီပူပူကို မႈတ္ေသာက္ရင္း ခ်စ္သူကို ေစာင့္ေနမိသည္။ နဖူးေပၚဆံစအစပ္မ်ားႏႇင့္ အေပၚႏႈတ္ခမ္းထက္တြင္ ေခြၽးစို႔လာသည္။ ေနာက္ေတာ့ ခႏၶာကိုယ္တြင္ပါ ေခြၽးစို႔လာသည္။ လူလည္း ေနသာထိုင္သာရႇိလာျပန္သည္။
ခ်စ္သူ မလာေသးပါလား၊ ကားမ်ား ျပတ္ေနလို႔လား (စင္စင္စီးေသာ လမ္းေၾကာတြင္ တစ္ခါတရံ ညေနပိုင္းလိုင္းကား နည္းသြားတတ္သည္)ဟု ေတြးမိသည္။ ကမၻာေအးဘုရားလမ္းေပၚတြင္ရႇိေသာ စင္စင္တို႔ရံုးမႇဆိုလ်င္ ေမာင့္ဂ်ာနယ္တိုက္သို႔လာမည္ဆိုလွ်င္ ယခုကဲ့သို႔ ညေနပိုင္းအခ်ိန္မ်ား တြင္ နာရီ၀က္ထက္ပိုၾကာေလ့မရႇိ။
ညေနပိုင္းရံုးဆင္းခ်ိန္ဆိုလွ်င္ လိုင္းကားေတြက ၿမိဳ႕ထဲမႇ ၿမိဳ႕ျပင္ဘက္သို႔သာ ကားၾကပ္သည္မဟုတ္လား၊ ေမာင့္ဆီလာသည့္ ခ်စ္သူက ၿမိဳ႕ထဲဘက္ လာရမည္ျဖစ္သျဖင့္ ကားလမ္းေခ်ာသည္၊ ကားေခ်ာင္သည္။
***************************
၆ နာရီခြဲက်ေတာ့ ၿမိဳ႕လယ္မႇာရႇိေသာ ေမာင့္ဆီ ခ်စ္သူ စင္စင္ေရာက္လာသည္။ အခ်စ္ကိုေတြ႕ေတာ့ အားရႇိသြားသည္။ ၆ နာရီခြဲကေန ၇ နာရီခြဲ အထိ တစ္နာရီနီးပါး ေမာင္တို႔အခ်ိန္ရမည္။
ပန္းဆိုးတန္းမႇတ္တိုင္မႇ စင္စင့္အိမ္ျဖစ္ေသာ ပုဇြန္ေတာင္ ေရေက်ာ္ရပ္သို႔ စကားေျပာရင္း လမ္းေလွ်ာက္ၾကမည္ဆုိလွ်င္ နာရီ၀က္ခန္႔ အခ်ိန္ေပးရ မည္၊ တစ္ခါတစ္ခါေတာ့ ေမာင္က ခ်စ္သူအိမ္နားအထိ လိုက္ပို႔တတ္သည္။
”ဘာျဖစ္တာလဲ ခ်စ္၊ ..စိတ္ပူလိုက္ရတာ” ေမာင့္နား အေျပးအလႊားေျပးကပ္ရင္းေျပာ၊ လက္ကလည္း နဖူးဆီတိုးကပ္စမ္း၊ အို..သြက္လိုက္သည့္ လက္ႏႇင့္ပါးစပ္၊ လူပ်ဳိ႕လက္ဟုဆိုသည့္ ေမာင့္လက္ေတာင္ ဒီလုိလူျမင္ကြင္းလမ္းမလယ္တြင္ စင္စင့္လက္ေလာက္ သြက္သြက္လက္လက္ထြက္ သြားလိမ့္မည္ မဟုတ္၊ အခ်စ္အင္ဂ်င္ေၾကာင့္မ်ား စင္စင့္လက္ ဒီေလာက္သြက္တာမ်ားလားဟု ေမာင္ေတြးၿပီး ေက်နပ္မိသည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေမာင့္မႇာ စင္စင့္ကို ခ်စ္လိုက္ရသည့္ျဖစ္ျခင္း။
ေမာင့္နဖူးကို စမ္းေတာ့ တစ္လက္မခြဲေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္ စီးထားေသာ စင္စင္က ေျခဖ်ားေထာက္ရေသးသည္။ ေယာက်္ားေလးႏႇင့္ မိန္းကေလးက ေခါင္းတစ္လံုးကြာမႇ ၾကည့္ေကာင္းတာကြဟု ေမာင္လူပ်ဳိေပါက္က ေဖေဖေျပာဖူးတာကို အမႇတ္ရသည္။
အဲသည္တုန္းကေတာ့ ေမာင္က ”ဟာ.. ေဖေဖကလည္း ဆိုက္တူ ဂိုက္တူကမႇ ပိုေကာင္းတာေပါ့၊ မဟုတ္ဘူးလား၊ ေတာ္ၾကာ ေကာင္မေလးကို နမ္းရင္ ေခါင္းၾကီးငံု႔၊ ခါးႀကီးကိုင္းၿပီး နမ္းေနရမႇာေပါ့” ဟု အထြန္႔တက္ခဲ့မိဖူးသည္။ တတ္လို႔နပ္လို႔ေတာ့မဟုတ္၊ အခ်စ္၀တၳဳေတြဖတ္ကာစျဖစ္ သျဖင့္ ခပ္တည္တည္လူႀကီးကို ျပန္ရႊီးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ေဖေဖက မင္းမသိေသးပါဘူးသားရယ္ ဟု ေျပာၿပီး ရယ္ေနသည္။ ေဖေဖသည္ ေမေမ့ထက္ေခါင္းတစ္လံုးပိုျမင့္ေလသည္။ ထိုစဥ္က ေမေမကို လႇမ္းၾကည့္ျဖစ္ေတာ့ ေမေမက ရယ္ေလသည္။ ၿပီးေတာ့ ”ကိုႀကီး..ကေလးကို ဘာေတြ ေလွ်ာက္ေျပာေနတာလဲ၊ ဟိုေကာင္ေလးကလည္း ေဖေဖ့ကို ဘာေတြေျပာေနတာလဲ” ဆိုၿပီး တည္လည္းတည္ၿပီလည္းၿပီေနသည့္မ်က္ႏႇာႏႇင့္ ေမာင္တို႔သားအဖကုိ ေမေမေျပာဖူးတာ အမႇတ္ရ လိုက္သည္။
ဟုတ္သည္၊ စင္စင္ႏႇင့္ေမာင္ကလည္း ေခါင္းတစ္လံုးနီးပါးကြာသည္။ ေမာင္က ေဖ့ေဖ့နီးပါးအရပ္ျမင့္လာၿပီး စင္စင္ကလည္း ေမေမ့ထက္ အရပ္ပိုျမင့္ပံုရသည္။ ေမာင့္စိတ္ထဲေတာ့ ေမာင့္အခ်စ္မႇာ နာမည္ေက်ာ္မင္းသမီးမ်ားျဖစ္ေသာ သဥၨာ၀င့္ေက်ာ္တို႔၊ သက္မြန္ျမင့္တို႔ထက္ေတာင္ လႇသည္ဟု ခံစားရသည္။
မင္းသမီးမ်ား ေမာင္ေမာင့္စကားေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ၿပီး ေရကူးကန္ထဲခုန္ဆင္းလည္း မတတ္ႏိုင္ၿပီ၊ ေရကူးကန္တြင္ ေစာင့္ၾကည့္ေနေသာ ဆရာေရေတြ.. မင္းသမီးေတြကိုေတာ့ ေစာင့္ေရႇာက္ေပးလိုက္ပါဗ်ာဟုသာ ေျပာႏိုင္ပါေတာ့မည္။
***********************
”ေကာ္ဖီေသာက္မလား..ခ်စ္” ဟု ခ်စ္သူေလးက ေမးသည္။
”ဟင့္အင္း..ခုနပဲ ေကာ္ဖီတစ္ခြက္ေသာက္လိုက္တယ္၊ ေခြၽးနည္းနည္းေတာင္ထြက္ၿပီး ေနသာထိုင္သာရႇိသြားတယ္ကြ”
ေမာင့္ထက္လပိုင္းအသက္ႀကီးေသာ ခ်စ္သူကို ေမာင္က အစ္မတစ္ေယာက္လိုလည္းခ်စ္ၿပီး စကားေျပာရာတြင္လည္း ေမာင္ႏႇမလိုပင္ ရင္းရင္းႏႇီးႏႇီး စီးစီးပိုင္ပိုင္ေျပာပါသည္။
”ကိုယ့္ခ်စ္သူေလးက” ဟုလည္းေကာင္း၊ ”စင္စင္ကလည္းကြာ” ဟုလည္းေကာင္း၊ ”မင္းက ဘာလဲကြ” ဟု လည္းေကာင္း နာမ္စားသံုးကာ ေျပာ ဆိုတတ္သည္။ ေမာင့္စကားအသံုးအႏႈန္းအေျပာင္းအလဲကပင္ ေမာင့္စိတ္ကို ဖြင့္ဆိုျပျခင္းျဖစ္ရာ ေမာင္ႏႇင့္ပတ္သက္လွ်င္ ပါးနပ္လိမၼာလြန္းေသာ စင္စင္က ေမာင့္စိတ္ပံုမႇန္ျဖစ္သြားေအာင္ အလြယ္တကူပင္ ျပဳျပင္စီရင္ႏိုင္ေလသည္။ ေမာင့္နဂိုစိတ္ခံကလည္း ျဖဴစင္႐ိုးေျဖာင့္သည္ကို စင္စင္သိၿပီး ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။
ေမာင္ေမာင့္နာမည္အရင္းကိုက ေမာင္ေမာင္ျဖစ္သည့္အတြက္ ေမာင္ေမာင္ေကာ၊ ေမာင္ေကာမေခၚခ်င္ဟု ဆိုကာ ”ခ်စ္” ဟု သီးသန္႔ျဖစ္ေအာင္ ခင္သန္႔စင္ဆိုေသာ ခ်စ္သူေလးက ေခၚဆိုလာေသာအခါ မိန္းမဆန္သည္ဆိုၿပီး သိပ္မႏႇစ္သက္ပါေသာ္လည္း ထပ္မံျပဆိုလာေသာ အေၾကာင္းျပ ခ်က္ေၾကာင့္ ေအာင့္သက္သက္ႏႇင့္လက္ခံခဲ့ရၿပီး အခုေတာ့လည္း နားအရသာေတြ႕လ်က္ရႇိေတာ့သည္။
”အို..ခ်စ္တို႔႐ံုးက ခ်စ္ရဲ႕သူငယ္ခ်င္းမေတြက ေမာင္ေမာင္တို႔၊ ေမာင္တို႔ေခၚၾကမႇာပဲေလ၊ ကိုယ္ကပါ အဲဒီလိုေခၚေတာ့ ဘယ္ကြဲျပားေတာ့မႇာလဲ၊ ခ်စ္လို႔ပဲ ေခၚမယ္၊ အဲဒါေကာင္းတယ္” ဟု သူ႔ဟာသူ အဆုိတင္သြင္း၊ သူ႔ဟာသူ အေၾကာင္းျပခ်က္ေပး၊ သူ႔ဟာသူေထာက္ခံကာ အတည္ျပဳလုိက္ ၿပီး ေခၚဆုိခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
ဟုတ္လည္း ဟုတ္သည္။ ေမာင့္နာမည္ေၾကာင့္ ေမာင့္မႇာသြားေလရာ လူခ်စ္လူခင္မ်ားၿပီး စေနာက္ျခင္းကိုလည္း ခံရသည္၊ အစ္မႀကီးအစ္မငယ္ မိန္းကေလးမ်ားၾကားတြင္လည္း ေမာင္..ေမာင္..ေမာင္..ႏႇင့္ အၿမဲေခၚခဲ့ၾကသည္။
႐ုံးမႇ သူဇာမ(နာမည္ရင္းမႇာ သူဇာျမင့္ျဖစ္သည္)ဆိုလွ်င္ အျပင္သို႔ သူႏႇင့္အတူတြဲသြားေသာအခါမ်ားတြင္ လူထူသည္ႏႇင့္ ေမာင္ေမာင္ ေမာင္ေမာင္ႏႇင့္ တေမာင္ေမာင္ထဲ ေျပာစရာအေၾကာင္း မရႇိပါဘဲႏႇင့္ ေခၚေနတတ္သည္။ သူက ေနာက္ေျပာင္ေခၚဆုိျခင္းျဖစ္ေသာ္လည္း တခ်ဳိ႕က ေကာင္မေလးႏႇယ္ ကဲရန္ေကာဆိုသည့္ အေနႏႇင့္ သူဇာမကို မ်က္ေစာင္းထိုးသြားတတ္သည္။ သူက မ႐ႇက္တတ္ဘဲ အဲဒါကိုပဲ ဂုဏ္ယူသည္လား မေျပာတတ္၊ တစ္ခါတေလ႐ံုးမႇာ အခ်င္းခ်င္းစကားထိုင္ေျပာေနသည့္အခါတြင္ပင္ ေမာင္..ေမာင္..ႏႇင့္ လာလုပ္ေနတတ္သည္။
***********************
ခ်စ္သူကိုေတာ့ စင္စင္ဟုေခၚျခင္းမႇာ ငယ္စဥ္ကတည္းက ထိုနာမည္ကို ရင္းႏႇီးႏႇစ္သက္ေနေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။ စင္စင္မႇာ ေမာင္တို႔လမ္းထိပ္က ဖက္ရႇင္ဆိုင္နာမည္ျဖစ္သည္။ ဆိုင္နာမည္ကို စာလံုးႀကီးမ်ားႏႇင့္ေရးထားသည္။ ေမာင္က ငယ္စဥ္ကတည္းက ထိုစာလံုးႀကီးမ်ားကို ေတြ႕တုိင္း အားပါးတရဖတ္ရင္း စင္စင္ဆိုေသာနာမည္ကို ႏႇစ္သက္ေနမိသည္။
ေမာင့္တြင္ ခင္သန္႔စင္ဆိုေသာ ခ်စ္သူတစ္ေယာက္ရလာေသာအခါ စင္စင္ဟုေခၚရန္သာ စဥ္းစားမိေတာ့သည္။
”ခင္ခင္” ဟု ေခၚလွ်င္ ျပည္လႇေဖတို႔၊ ေမာင္တင္ေမာင္တို့လက္ထက္မ်ား ျပန္ေရာက္သြားေလမလား ေတြးေၾကာက္ခဲ့သလို၊ သန္႔သန္႔ဟုေခၚလိုက္ လွ်င္လည္း ”အစာ မစားမီ လက္ကိုစင္ၾကယ္စြာေဆးပါ၊ အိမ္သာမႇ ဆင္းလွ်င္ လက္ကို စင္ၾကယ္ေအာင္ေဆးပါ” ဆိုသည္မ်ား ေခါင္းထဲ ေျပး၀င္ လာသျဖင့္ အခ်စ္မ်ားထြက္ေျပးကုန္သည္ဟု ခံစားမိခဲ့ဖူးေသာေၾကာင့္ ငယ္စိတ္ကူးႏႇင့္ႀကီးခ်စ္ဦးေပါင္းစပ္စိမ့္ေသာငႇာ ”စင္စင္”ဟုသာ ေခၚဆိုျဖစ္ခဲ့ သည္။
စင္စင္ကေတာ့ သူ႔ကုိ အိမ္မႇာ မသန္႔ဟု ေခၚေၾကာင္း၊ ေသာၾကာသမီးလည္းျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေက်ာင္းမႇာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းမ်ားက ခင္ခင္တစ္မ်ဳိး၊ ခင္ဟုတစ္သြယ္ေခၚဆိုၾကေၾကာင္းေျပာျပရႇာသည္။ ကန္႔ကြက္ျခင္းကိုကား မ်က္ႏႇာသြင္ျပင္အားျဖင့္ေသာ္လည္းေကာင္း၊ ႏႈတ္အားျဖင့္ေသာ္ လည္းေကာင္း နည္းနည္းမႇမျပရႇာ။
သို႔ႏႇင့္ ထိုစဥ္က ေမာင္လည္း ရဲတင္းခဲ့ၿပီးသည္ႏႇင့္ ”အို..စင္စင္ကလည္း မသန္႔ဆိုမႇေတာ့ ညစ္ပတ္တာေပါ့၊ ခ်စ္သူကို ေရႇ႕ေနာက္၀ဲယာ ပတ္လည္ လႇည့္ၾကည့္လိုက္ၿပီးမႇ ကိုယ့္ခ်စ္သူက မညစ္ပတ္ပါဘူး” ဟု ေျပာေတာ့ ခ်စ္သူက မ်က္ေစာင္းထိုးရင္း ရိုက္မလိုလုပ္သည္။ တကယ္မရိုက္ခဲ့ပါ။
”ခင္ခင္လို႔လည္း မေခၚခ်င္ဘူးကြာ၊ ေမာင္ရာဇ၀င္ထဲ ျပန္မသြားခ်င္ဘူး၊ ကိုယ့္ခ်စ္သူကိုလည္း ရာဇ၀င္ထဲမႇာ မထားခဲ့ႏိုင္ဘူး” ဟု အတည္ေပါက္ႏႇင့္ ေနာက္ရာ ခ်စ္သူခမ်ာ မ်က္လံုးေလးေပကလပ္ေပကလပ္ျဖစ္ကာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏႇင့္ၾကည့္ရႇာသည့္မ်က္ႏႇာကို အခုျပန္ေတြး အခုအမႇတ္ရေန မိေတာ့သည္။
ဒီေတာ့ ခ်စ္သူ႔မ်က္ႏႇာေသကိုၾကည့္ကာ ေမာင္ ရယ္မေနႏိုင္ျပန္၊ ေျပာျပရသည္။ ခင္ဆိုတာက မိန္းကေလးမ်ားကို ရည္ညႊန္းသံုးေသာ ဘံုစကားလံုး ျဖစ္ေနၿပီး၊ ျမန္မာ့ရုပ္ရႇင္ေခတ္ဦးက မင္းသားႀကီးမ်ား အဆိုေတာ္ႀကီးမ်ားျဖစ္ေသာ ျပည္လႇေဖ၊ ေမာင္တင္ေမာင္ႏႇင့္ ေမရႇင္တို့ေခတ္က သီဆိုေသာ သီခ်င္းမ်ားတြင္ ”ခင္” ဆိုေသာ စကားလံုးကို အေတြ႕ရမ်ားေၾကာင္း ေျပာျပရသည္။
တကယ္ေတာ့ ”ခင္” ဆိုသည့္ စကားလံုးေလးကလည္း လႇပၿပီး အဓိပၸါယ္ၾကြယ္၀ပါေလသည္။ ခ်စ္ခင္ျခင္း၊ ခင္မင္ျခင္း အနက္ေဆာင္သည္။ ျမန္မာမင္းမ်ားလက္ထက္က မႇဴးမတ္သမီးမ်ားကို ခင္ခင္ဟုေခၚေၾကာင္း အဘိဓာန္ဖတ္ရင္း မႇတ္သားဖူးသည္။
ခင္ခင္မြတ္မြတ္ဆိုသည္မႇာ မက္ေမာတမ္းတလွ်က္၊ ခ်စ္ခင္ျမတ္ႏိုးလွ်က္ဟု အနက္ထြက္ေလသည္။ သို႔ပါေသာ္လည္း စင္စင္ကုိ စြဲမိသူပီပီ ခ်စ္သူ ခင္သန္႔စင္ကို စင္စင္ဟုသာ ေမာင္ေခၚခဲ့သည္။
ခ်စ္သူကလည္း ေမာင္(သူ႔ခ်စ္သူ)ႏႇင့္စကားေျပာလွ်င္ သူ႔ကိုယ္သူ စင္ သို႔မဟုတ္ စင္စင္ဟု နာမ္စားသံုးၿပီး ေမာင့္ကိုေတာ့ ခ်စ္ ဟု ရည္ညႊန္းတတ္ သည္။ သူ႔အိမ္မႇေတာ့ ”သန္႔” ဟု သူ႔ကိုယ္သူ ေခၚဆိုေျပာဆိုေၾကာင္းသိရသည္။
************************
ခ်စ္သူလက္ကို အျပန္အလႇန္ကိုင္စြဲ လႇမ္းေလွ်ာက္လာေသာ ေမာင္တို႔ႏႇစ္ေယာက္ ရန္ကုန္ဘူတာႀကီးကို၀င္ေသာ ရထားလမ္းမ်ားေပၚ ခြေက်ာ္တည္ ေဆာက္ထားေသာ ဆူးေလခုံးေက်ာ္တံတားအတိုင္း ျဖတ္ေက်ာ္ခဲ့ၿပီး ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းအတိုင္း အေနာက္မႇအေရႇ႕ဘက္သုိ႔ ေမႇာင္ရီပ်ဳိးခ်ိန္ ညေနစြန္းစ ညသစ္ဦးတြင္ တျဖည္းျဖည္းေလွ်ာက္လာၾကသည္။
၀ဇီရာ၊ ဘုရင္၊ သြင္ စသည့္ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းမေပၚက ရုပ္ရႇင္ရံုမ်ားကို တစ္ရံုၿပီးတစ္ရံုျဖတ္သန္းေတာ့ လူေတြၾကားမႇ တိုးရသည္။
ပလက္ေဖာင္းေပၚတြင္ သြားေရစာေရာင္းခ်ေနသူမ်ား၊ ထမင္းဟင္းေရာင္းေနသူမ်ား၊ စာအုပ္အေဟာင္း ဂ်ာနယ္အေဟာင္း ေရာင္းေနသူမ်ား၊ ေစ်းဆိုင္မ်ားကို ေမာင္တို႔ ေငးေ၀ရီရင္း လူအုပ္ၾကားထဲ အလိုက္သင့္ ေမ်ာပါေနၾကရသည္။
ညသစ္ဦးတြင္ ေလႏုေအးက တစ္ခ်က္ခ်က္ ေမာင္တို႔ႏႇစ္ဦးၾကား တိုး၀င္ခ်င္ေနသည္။
”သြင္ ”ရုပ္ရႇင္ရံုေရႇ႕ေရာက္ေတာ့ ေနာက္ဆံုးပြဲစဥ္(ကိုးနာရီခြဲပြဲ)အတြက္ ႐ုပ္ရႇင္ၾကည့္မည့္သူမ်ားပင္ ေရာက္ေနၾကၿပီ။ ၇ နာရီ မထိုးတတ္ေသး၊ ၆ နာရီခြဲက တစ္ပြဲျပလိုက္ၿပီျဖစ္သည္။
ကားက ဟာသကား၊ ”အခ်စ္က လန္းတယ္” တဲ့။ ဒီကားက ေတာ္ေတာ္ေပါက္သည္။ ဒီေန႔လို ရံုးဖြင့္ရက္မ်ားမႇာေတာင္ ငါးပြဲလံုး လူ၀င္သည္၊ မနက္ပိုင္းပြဲေတြက လက္မႇတ္ေတာင္ ၀ယ္ရခက္သည္။ ေနာက္ဆံုးပြဲစဥ္တစ္ခုသာ လက္မႇတ္လြယ္သည္။ ဒါေတာင္ ဒီေန႔ေတာ့ ၇ နာရီကတည္းက လူေတြက ရုပ္ရႇင္ရံုေရႇ႕ျပည့္ေနသည္။ ေမာင္တို႔က ဒုတိယပတ္က လန္းခဲ့ၾကသည္၊ ရံုတင္ဒုတိယပတ္က ၾကည့္ခဲ့ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ ယခုတတိယ ပတ္ေျမာက္၊ ပရိသတ္ေတြ လန္းလို႔ေကာင္းၾကတုန္း။
ေမာင္တို႔ ျဖည္းျဖည္းျဖတ္သန္းေလွ်ာက္လႇမ္းလာၾကသည္။ ဗုိလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းႏွင့္ ဗုိလ္ေအာင္ေက်ာ္လမ္းေထာင့္က စိန္႔ေမရီဘုရားရွိခုိး ေက်ာင္းႀကီးေဘးမႇျဖတ္သန္းၾကေတာ့ အေမႇာင္ရင့္လာသည္။
ခ်စ္သူ႔လက္ကို တင္းတင္းဆုပ္လိုက္ေတာ့ ခ်စ္သူေခါင္းက ေမာင့္ရင္ခြင္နားကပ္လာသည္။ ပူပူေႏြးေႏြးႏႇင့္အရသာတစ္မ်ဳိးရသည္။ ခ်စ္ျခင္း၏ ခ်ဳိၿမိန္ေသာအရသာ။
၄၆ လမ္း ကားမႇတ္တိုင္က ေျမအိုးၿမီးရႇည္ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ ၇ နာရီ ၁၅ မိနစ္။ ေျမအိုးၿမီးရႇည္တစ္ခြက္စီ ပူပူေလာင္ေလာင္ မႇာစားၾကသည္။ ေမာင္ကေတာ့ ေခြၽးၿပိဳက္ၿပိဳက္က်ေအာင္ ပူပူေလာင္ေလာင္ကုိ စားပစ္လိုက္ရာ ေနရထိုင္ရတာ ေတာ္ေတာ္ေပါ့သြားသည္။
ခ်စ္သူက သူ႔အိုး(ေျမအိုး)ထဲမႇပါ အသားဖတ္ကေလးေတြ၊ အသည္းဖတ္ကေလးေတြ ခပ္ထည့္ေပးေနသည္။ မိန္းကေလးတုိ႔၏ ခ်စ္စရာေကာင္း ေသာ အခ်က္မ်ားတြင္ သူတုိ႔ကသာ ေလွ်ာ့စားကာ ခ်စ္သူကို ပိုေကၽြး(၀ေအာင္ေကၽြး)တာမ်ား ပါေနသလားမသိ။ မိန္းကေလးေတြဆုိတာ အလားအလာရွိေသာ မိခင္ေလာင္း(potential mummy)ေတြမို႔ မိခင္စိတ္ရွိေနတာေၾကာင့္ ခ်စ္သူကုိ သားအရာထားလုိ႔ ဂ႐ုစိုက္တာလားမသိ။
ပထမေတာ့ အဲဒီလုိ သူ႔ပန္းကန္ထဲကေန ခပ္ခပ္ထည့္ေပးေနတာေတြကုိ မႀကိဳက္ခဲ့၊ အပုိလုပ္ေနတာ ဂ႐ုစိုက္ခ်င္ဟန္ေဆာင္ေနတာ၊ မင္းအလိမ္ခံရေတာ့မယ္ ငတုံး သတိထားဟု ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ သတိေတြေပးခဲ့ဖူးသည္။ အခုေနာက္ပိုင္းေတာ့ စင္စင္ကမ်ား တစ္ခုခုစားလုိ႔ စားေကာင္းသြားၿပီး ကိုယ့္ပန္းကန္ထဲ ထည့္ေပးဖုိ႔ ေမ့သြားလွ်င္ စားရတာအရသာပင္ မရွိေတာ့၊ စိတ္ဆုိးခ်င္သလုိလုိေတာင္ ျဖစ္တတ္ခဲ့ၿပီ။
အခုေတာ့ ခ်စ္သူထည့္ေပးတာေရာ ဗိုက္ဆာေနတာေရာ ေပါင္းလုိက္လို႔လား မသိ၊ ဒီေန႔ေတာ္ေတာ္စားလို႔ေကာင္းေနသည္။
ေရသန္႔တစ္ပုလင္းမႇာေသာက္ၿပီးေတာ့ ၈ နာရီေတာင္ ထိုးေတာ့မည္၊ ခ်စ္သူက ဒီေန႔ေတာ့ ေမာင္ေနမေကာင္းဘူးဆိုထားလို႔လားမသိ၊ ေအးေအးပဲ ေနရႇာပါသည္။ အရင္ကဆုိရင္ေတာ့ ၈ နာရီထုိးလုိ႔မႇ သူတို႔လမ္းထိပ္ မေရာက္ေသးလွ်င္ သူ႔ခမ်ာ ေနလို႔မရေတာ့၊ ဒီေန႔ေတာ့ ေသြးေအးေနေလ သည္၊ အခ်စ္က လူတို႔ကို ေအးေအးသက္သာျဖစ္ေစသည္ေလ။
ပိုက္ဆံရႇင္းၿပီးထြက္လာၾကသည္။ လမ္းတေလွ်ာက္မွာေတာ့ ေလက ပိုေအးသြားၿပီး ျဖည္းျဖည္းေလးတိုက္ျပေနေတာ့ အနားကေန ယပ္ေတာင္ယပ္ ေပးေနသကဲ့သုိ႔ျဖစ္ရာ ပူပူေလာင္ေလာင္စားထားၿပီး အရသာရႇိေနေတာ့သည္။
************************
ခ်စ္သူတို႔လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ ထံုးစံအတိုင္း ေမႇာင္ေနသည္။ ေမာင္တို႔ႏႇစ္ေယာက္ မ်က္ႏႇာခ်င္းဆိုင္ ရပ္လိုက္ၾကသည္။ အိတ္ကိုယ္စီလြယ္ထား ၾကသည္။ ခ်စ္သူ ထမင္းခ်ဳိ္င့္အိတ္က အုတ္ခံုေလးေပၚေခတၲေရာက္သြားသည္။ ပထမလက္ခ်င္းဆုပ္ထားၾကသည္။ ေနာက္ေတာ့…
ခ်စ္သူသည္ ႐ုိးေျဖာင့္သူျဖစ္ၿပီး ေမာင့္ကို အလြန္ခ်စ္ေလသည္။ ေမာင့္ကို အင္အားသစ္ေတြရရႇိေစၿပီး ေယာက်္ားဂုဏ္သိကၡာကို ပိုမိုပီျပင္ေစသည္။ ေမာင့္လိုအင္မ်ားကိုလည္း တတ္စြမ္းသမွ် ျဖည့္ဆည္းေပးသည္။
ယခုညတြင္လည္း အေစာပိုင္းက ဂ်ီေတာ့ခ္မက္ေဆ့ဂ်္တြင္ ေပးပို႔ထားခဲ့သလို ကတိတည္ရႇာသည္။ ခင္ခင္မြတ္မြတ္ ရႇိရႇာသည္။
ညသစ္ဦး၏အနက္ရင့္ေရာင္ အေမႇာင္ထဲတြင္ မ်က္ရည္ရစ္၀ိုင္းေနေသာ ရႊန္းလဲ့လင္းလက္သည့္ ခ်စ္သူမ်က္၀န္းမႇာ ေမာင့္ႏႇလံုးအိမ္ထက္တြင္ တစ္သက္စာစြဲထင္သြားေအာင္ လႇပေနခဲ့သည္။
ခဏခ်င္းတြင္ပင္ ႏြမ္းနယ္သြားဟန္ရႇိေသာ ခ်စ္သူက ေထာင္ေမာင္းစြာျဖင့္ တင္းရင္းႀကံ့ခိုင္ေနသည့္ ေမာင့္ကို ေမးသည္။
”ဘယ္လိုေနလဲ၊ ေနလို႔ေကာင္းရဲ႕လား၊ စင္ ၀င္ေတာ့မယ္…ေနာ္”
ခ်စ္သူကေလးသည္ ေမာင့္ကုိ လွည့္ၾကည့္လွည့္ၾကည့္ႏွင့္ အလင္းေဖ်ာ့ေနေသာ သူတုိ႔လမ္းကေလးထဲသို႔ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း၀င္သြားခဲ့သည္။
ေမာင္သည္ စူးရဲေတာက္ပကာ ရႊင္လန္းေနေသာ ေက်းဇူးတင္အၿပံဳးျဖင့္ ညာဖက္လက္ လက္ညႇိဳးႏႇင့္ လက္ခလယ္ႏႇစ္ေခ်ာင္း ေထာင္ျပလိုက္ေလ သည္။
စကားလံုး မလို၊ အသံ မလို၊ ခ်စ္သူ ျမင္သြားပါေလစ….။
ညသည္ ခပ္မဆိတ္ပင္ ေမႇာင္ၿမဲေမႇာင္လွ်က္ရႇိသည္။
***************************************************************************
လြန္ခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္နီးပါးက ေရးထားခဲ့ေသာ နည္းပညာ(ခ်က္တင္အေၾကာင္း)နည္းနည္းပါေသာ ဒီစိတ္ကူးယဥ္၀တၳဳေလးမွာ နည္းပညာအသင္းတစ္ခု ၏ ႏွစ္ပတ္လည္မဂၢဇင္းတြင္ သုံးေပးမည္ေျပာၿပီး အပယ္ခံခဲ့ရသည္။ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၿပီး ထားထားရင္း နည္းပညာမဂၢဇင္းသစ္တစ္ေစာင္ ထုတ္ မည့္သူတစ္ဦးက စာမူေတာင္းသျဖင့္ ဖတ္ၾကည့္ပါဟုေျပာကာ ေပးလုိက္ျပန္သည္။ သူ႔မဂၢဇင္းအသစ္သာ ထြက္လာသည္။ ကိုယ့္စာမူက ပါမလာ၊ ဒါနဲ႔ ျပန္ေပးပါဗ်ာဟုေျပာၿပီး ျပန္ေတာင္းထားလုိက္ရသည္။ အခုေတာ့ ဒီေနရာမွာ ျပန္တင္ထားလိုက္သည္။ ဖတ္ၾကည့္ၾကပါဦး။
ည ၁၂ နာရီခြဲ၊ ေအာက္တုိဘာ ၁၉၊ ၂၀၀၉။
မိုးစက္ေမွာ္ 