Crazy Heart ဆိုတဲ့ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေၾကာ္ျငာကုိ ေန႔တိုင္းေတြ႕ခဲ့ရတာ အေတာ္ၾကာပါၿပီ။ မုတ္ဆိတ္ေမြး ပါးသိုင္းေမြးေတြနဲ႔ လူတစ္ေယာက္ ဂစ္တာကိုင္ၿပီး သီခ်င္း ဆိုေနတဲ့ပုံကုိ အသားေပးထားတဲ့ ေၾကာ္ျငာ၊ ပထမ ရုတ္တရက္ၾကည့္ေတာ့ လူမည္းလားလို႔ေတာင္ ထင္ရတာ..။ ေနာက္မွ ေသခ်ာၾကည့္မွ အျဖဴပါပဲ။
ကိုယ္က ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ အဲဒီလို မုတ္ဆိတ္ေမြး၊ ပါးသိုင္းေမြးေတြနဲ႔ဆိုရင္ ေယာက်္ားပီသတယ္လို႔ ထင္မိေတာ့ အဲဒီေၾကာ္ျငာကို စိတ္၀င္စားခဲ့တယ္၊ ေနာက္တစ္ခုက ဂစ္တာနဲ႔ဆိုေတာ့ ဒီဇာတ္ကားဟာ ဂီတနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ ဒါမွမဟုတ္ ဂီတာသမားတစ္ေယာက္၊ အဆိုေတာ္တစ္ေယာက္အေၾကာင္း ရိုက္ထားတဲ့ ရုပ္ရွင္ျဖစ္မယ္လို႔ ထင္လိုက္တယ္။ ၾကည့္ေတာ့ၾကည့္မယ္၊ ဒါေပမဲ့ သိပ္မ်ား ပ်င္းစရာေကာင္းေနမလားလို႔လည္း ေတြးမိျပန္တယ္။
အဲ ခဏေနေတာ့ မတ္လ ၇ ရက္ေန႔မွာ ၈၂ ႀကိမ္ေျမာက္ ေအာ္စကာဆုလည္း ေပးေရာ အဲဒီဇာတ္ကားထဲက မင္းသား Jeff Bridges က အကယ္ဒမီ ရတယ္။ သူက ေအာ္စကာတင္မဟုတ္၊ ေရႊကမၻာလုံးဆုကိုလည္း ဒါနဲ႔ပဲ ရျပန္တယ္။ ဟာ..ဒါဆိုရင္ေတာ့ အေတာ္ေကာင္းလို႔ ေပးတာပဲ၊ ၾကည့္မွလို႔ စိတ္ထဲ ေသခ်ာ ပိုင္းျဖတ္မိတယ္။
ဒါေပမဲ့ ခြင့္ေလးရတုန္း ခရီးထြက္ဖို႔က စီစဥ္ထားၿပီးျဖစ္ေနေတာ့ ခရီးေတြ ဆက္တိုက္ထြက္ဖို႔ခ်ည္း လုပ္ထားတာမွာ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ဖုိ႔ အစီအစဥ္ကို ေနာက္ဆုတ္ခဲ့ရပါ တယ္။ ဒါေပမဲ့ျဖစ္ခ်င္ျပန္ေတာ့ အဲဒီခရီးစဥ္ေတြထဲမွာပဲ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ျဖစ္ျပန္ပါတယ္။
အေမရိကမွာ တစ္ခတ္တခါက နာမည္ေက်ာ္ၾကား လူႀကိဳက္မ်ားခဲ့ေပမဲဲ့ အခုေတာ့ နာမည္က် အသက္ႀကီးလာၿပီျဖစ္တဲ့ ေက်းလက္အဆိုေတာ္တစ္ေယာက္ရဲ့ ဘ၀ကို ပီပီျပင္ျပင္ ရိုက္ျပထားတဲ့ အဲဒီဇာတ္ကား Crazy Heart ကို စေကာ့တလန္က Glascow ၿမိဳ႕မွာ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္ဗ်ာ။ အမွန္က ၀ီစကီ စက္ရုံတစ္ရုံ အလည္သြားမယ္ဆိုၿပီး ဂလက္စၥကို လာခဲ့ေပမဲ့ အဆင္မေျပတာေၾကာင့္ Modern Arts ျပတိုက္နဲ႔ ရုပ္ရွင္ၾကည့္ၿပီး ျပန္ခဲ့ရတဲ့အျဖစ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ Crazy Heart ကုိေတာ့ အမွတ္တရ ၾကည့္ျဖစ္ခဲ့တာေပါ့ေလ။ ဇာတ္ကားနာမည္ကလည္း အသည္းယားစရာေကာင္းေအာင္ ဆြဲေဆာင္ႏိုင္လြန္းပါတယ္ဗ်ာ။
ဇာတ္လမ္းက…
ဇာတ္လမ္းကေတာ့ အေမရိကန္ေတြအတြက္ မထူးတဲ့ဇာတ္လမ္းမ်ဳိးပါ။ စရိတ္နည္းနည္းနဲ႔ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ရိုက္ထားတဲ့ကားပါ။ အေမရိကန္ေဒၚလာ ၇ သန္းပဲ ၊သုံးထားတာပါ။ ဒါရိုက္တာက Scott Cooper၊ ၀တၳဳဇာတ္လမ္းက Thomas Cobb၊ မင္းသားက Jeff Bridges၊ ဇာတ္ပို႔မင္းသားအျဖစ္က Colin Farrell၊ ဇာတ္ပို႔မင္းသမီးက Maggie Gyllenhaal ျဖစ္ပါတယ္။
(ကၽြန္ေတာ္က Colin Farrell နဲ႔ Colin Firth ကို တစ္ေယာက္ထဲ မွတ္ေနတာပါ။ အခုမွ wiki ျပန္ၾကည့္ေတာ့ Colin Firth က အဂၤလိပ္မင္းသား၊ ဇာတ္ကားေတြ အမ်ားႀကီး ရိုက္ထားတဲ့သူ၊ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကုိ ၾကည့္ဖူးတာက Shakespeare in Love မွာ၊ နည္းနည္းၾကာၿပီဆိုေတာ့ သိပ္မမွတ္မိေတာ့ဘူး။
Colin Farrell က ဒဗၺလင္က အိုင္းရစ္မင္းသား၊ သူ႔ကုိ ပိုရင္းႏွီးသလုိျဖစ္ေနတယ္။ သူက ဒီဘက္ေခတ္ကားေတြျဖစ္တဲ့ Minority Report, S.W.A.T., Miami Vice တို႔မွာ ပါခဲ့တာကိုး။
wiki ၾကည့္ရင္း ထူးျခားသြားတာက Colin Firth က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တစ္လထဲ တစ္ရက္ထဲေမြးေန႔တူျဖစ္ၿပီး Colin Farrell က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တစ္ႏွစ္တည္း ေမြးခဲ့သူ ျဖစ္ေနတာပါပဲ။ ေဗဒင္အလုိအရဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မင္းသားလုပ္ခဲ့မယ္ဆိုရင္ နီးစပ္တယ္လို႔ေျပာတာပါ။ သြပ္..သြပ္..သြပ္၊ ရူးစိတ္ေလးက မကုန္ေသးမွကိုး ေလ)
အပိုေတြေျပာေနတာနဲ႔ပဲ ဇာတ္လမ္းက မေရာက္ေတာ့ဘူး။ ဇာတ္လမ္းက နာမည္ေက်ာ္ ကန္ထရီးအဆိုေတာ္ႀကီးက အခုေတာ့ ဘ၀ပ်က္လုလုျဖစ္ေနၿပီ။ အေမရိကန္ အေနာက္ေတာင္ပိုင္းက ၿမိဳ႕ရြာေလးေတြရဲ႕ ကလပ္ေတြ၊ ဘားေတြမွာ သီခ်င္းလိုက္ဆိုတယ္။ သူ႔နာမည္က Bad Blake၊ ဂစ္တာအတီးေကာင္း အဆိုေကာင္း၊ သီခ်င္းအေရးေကာင္း။
အသက္က ၅၇ ႏွစ္ရွိၿပီ။ အရက္စြဲေနတယ္၊ ေဆးလိပ္တအားေသာက္တယ္။ အရင္က မိန္းမေတြ အမ်ားႀကီးယူခဲ့တယ္။ အခု တစ္ေယာက္မွ သူ႔အနားမွာ မရွိၾကေတာ့ဘူး။ သားတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ သားက သူ႔ကုိ မသိဘူး၊ သူကလည္း သားက ဘယ္လိုဘယ္ပုံရွိေနတယ္ဆိုတာ မသိဘူး။ အခုေတာ့ တစ္ေယာက္တည္း ကားတစ္စီးနဲ႔ ပြဲခ်ိန္းထားတာ ခ်ိတ္ထားတာေလးေတြ လိုက္ဆိုတယ္။ ႀကံဳတဲ့ေမာ္လ္တယ္မွာ အိပ္တယ္၊ ေနာက္တစ္ခါ ေနာက္ခ်ိတ္ထားတဲ့ ဘားမွာ သြားဆိုတယ္။
ဒီဇာတ္ကားထဲမွာ မင္းသားက သီခ်င္းေတြကို ကိုယ္တိုင္ဆိုတယ္။ အသံအေတာ္ေကာင္းတာပဲ။ ကန္ထရီးသီခ်င္းေတြဆိုတာ အေတာ္ေလး မိုက္တယ္။ မင္းသား ကိုယ္တိုင္ကလည္း ၆၀ စြန္းစဆိုေတာ့ ဇာတ္ကြက္နဲ႔ကြက္တိပဲ။ ဒီမင္းသားကုိ အရင္က မၾကည့္ဘူးပါ၊ အခုကားမွာ စၾကည့္ျဖစ္တာပါ။
မင္းသားက အဆုိေတာ္စရိုက္ကို ပီပီျပင္ျပင္သရုပ္ေဆာင္ႏိုင္လို႔ ေအာ္စကာေကာ ေရႊကမၻာလုံးဆုပါ ရခဲ့တယ္။ ဂ်င္းေဘာင္ဘီ၀တ္ၿပီး ခါးပတ္တြဲေလာင္းနဲ႔ အကြက္ရယ္၊ သီခ်င္းဆုိေနရင္း အရက္ဆက္တုိက္ေသာက္ထားတာေတြက အရွိန္တက္လာလို႔ ေျပးအန္ရတဲ့ အကြက္ေတြ၊ ေဆးလိပ္ေတြ တစ္လိပ္ၿပီးတစ္လိပ္ ဆက္တုိက္ေသာက္ေနလို႔ ခၽြဲရွင္းရတဲ့ အကြက္ေတြကေတာ့ အက္တင္လုပ္ေနတာ၊ ဟန္ေဆာင္ေနတာ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ေတာင္ ထင္ရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ သီခ်င္းဆိုလိုက္ရင္ေတာ့ သူ႔အသံႀကီးနဲ႔ ကန္ထရီးသီခ်င္းေတြက ဘယ္လိုလုိက္မွန္းမသိဘူး။
သီခ်င္းဆိုလိုက္၊ ေပးတာယူလိုက္၊ အရက္ေသာက္လုိက္၊ ႀကံဳရာပရိသတ္တစ္ေယာက္နဲ႔အိပ္လိုက္နဲ႔ အဲဒီဇာတ္ပို႔မင္းသမီးေလးနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အထိေပါ့ေလ။
(သူ႔ႀကိဳက္တဲ့ သူနဲ႔ရြယ္တူတန္းတူ အသက္လိုက္ႀကီးလာတဲ့သူေတြ အဖြားႀကီးေတြကေတာ့ သူ႔ကုိႀကိဳက္တုန္းေပါ့၊ အိပ္လို႔ရရင္ အတူအိပ္လိုက္ခ်င္ေသးသေပါ့ေလ၊ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ အျပစ္မဆိုသာပါဘူး၊ ေလာကီလူသားေတြကိုး၊ ေတြ႕ဆုံႀကံဳကြဲ ျဖစ္ၿမဲဓမၼတာလို႔ဆုိတဲ့ တရားသေဘာကလည္း ရွိေသးတယ္မဟုတ္လား။ ဒီဘဲႀကီးကုိ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ ထပ္ေတြ႕ခြင့္ရခ်င္မွ ရေတာ့မွာလုိ႔ ေတြးမိၾကေတာ့ သူတုိ႔ကလည္း ေတြ႕တုန္းခဏမွာေတာ့ တန္ဖိုးထားခ်င္ ထားမွာေပါ့ေလ။)
ဇာတ္ပို႔မင္းသမီး Maggie Gyllenhaal ကေတာ့ ဂ်ာနယ္လစ္ဇာတ္ရုပ္က သရုပ္ေဆာင္ပါတယ္။ ေဒသခံသတင္းေထာက္ေလးဆိုေတာ့ ခပ္သြက္သြက္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ခပ္ေအးေအးပုံစံေလးပါပဲ။
ကိုယ္ကေတာ့ မင္းသမီးကုိၾကည့္ၿပီး ကိုယ္ယူမဲ့မိန္းမက အဲဒီပုံစံေလးဆိုရင္ မုိက္မယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။ မ်က္ႏွာေအးေအး၊ သြင္ျပင္ေအးေအး၊ သိပ္မသြက္တဲ့ ပုံစံမ်ဳိးဆို ကိုယ္က သေဘာက်တတ္တာကိုး။
သူက ကန္ထရီးအဆုိေတာ္ႀကီးကို ေတြ႕ခြင့္ေတာင္းတယ္၊ အင္တာဗ်ဴးေပါ့ေလ။ အဖိုးႀကီးက အူေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္ၿပီး(သီခ်င္းကလည္း အခ်ိန္နဲ႔ဆိုရေသးတာကိုး) ႏွစ္ခါ သုံးခါေခၚလည္း သူက သြားသြားေတြ႕တာပဲဲ။ ခဏ ခဏေတြ႕မွေတာ့ ၿငိေတာ့တာေပါ့။ အဲ..သူမွာက ေလးႏွစ္အရြယ္သားေလးတစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ တစ္ခုလပ္ မေလးေပါ့။ တစ္ခုလပ္မို႔ ေအးသြားတာလားေတာ့ မသိဘူး။
ကိုယ္လည္း ေတာ္ၾကာ အေအးႀကိဳက္လို႔ တစ္ခုလပ္ေလးနဲ႔ေတြ႕ၿပီး အသနားပိုေနရဦးမယ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာကုိယ္ေတြးမိေသးတယ္။ စာေရးတဲ့သူက ၀င္၀င္ေျပာတာ (ေၾကာ္ျငာထိုးတာ)က အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ အရသာေကာင္းေလးမို႔ ခ်က္ခ်င္း ၿပီးမသြားေစခ်င္လုိ႔ပါ။ ေစတနာေတြပါ။
အဲ..တစ္ခုလပ္မေလးနဲ႔ေတြ႕မွ ကန္ထရီးအဖိုးႀကီး ရူးသြားတာ…အဲဒါပဲ Crazy Heart ဆိုတာ။ အဖိုးႀကီးက သီခ်င္းေတြ ဆိုစရာရွိေတာ့ ၿမိဳ႕ရြာပတ္ၿပီး ဘားေလးေတြမွာ ဆက္ဆိုေပါ့။ ေကာင္မေလးနဲ႔ေတာ့ လာေတြ႕ေပါ့။ တစ္ခါ ေကာင္မေလးတို႔သားအမိကလည္း အဖိုးႀကီးအိမ္ကုိ သြားလည္ၾကေပါ့။
ဒီလုိနဲ႔ တစ္ရက္ အဖိုးႀကီးနဲ႔ ကေလးေလး ႏွစ္ေယာက္အတူ အျပင္သြားၾကရင္း အဖိုးႀကီးက ဘားတစ္ခု၀င္ၿပီး တစ္ခြက္ကစ္ေနတုန္း ခ်ာတိတ္ေလး ေပ်ာက္သြားတယ္။ အဖုိးႀကီး ရွာလို႔မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ သူ႔အေမဆီ ဖုန္းဆက္ရတာေပါ့၊
အေမက သားေပ်ာက္ေတာ့ အရူးတပိုင္းလိုျဖစ္သြားၿပီ။ သားေလးက ေလးႏွစ္၊ ငယ္ငယ္ေလး ရွိေသးတယ္။ အဖိုးႀကီးကုိ စိတ္ဆိုးလိုက္တာ…စကားေတာင္ မေျပာေတာ့ဘူး။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ရဲေတြေကာင္းေတာ့ ကေလးျပန္ရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္မေလးကေတာ့ အဖိုးႀကီးကို တာ့တာျပသြားၿပီ။
အဖုိးႀကီးအတြက္ကေတာ့ ဒါမ်ဳိးေတြ ရိုးေနၿပီလို႔ေျပာလို႔ရေပမဲ့ ဒီတစ္ခ်ီေတာ့ သူအရႈိက္ထိသြားၿပီ။ Crazy Heart ပဲ။ သရုပ္ေဆာင္တာ သိပ္ေကာင္းတယ္၊ ေရးျပလို႔မရဘူး။ ဒါေၾကာင့္ သူ ဆုေတြ ရသြားတာပဲ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဒီမိသားစုေလးကုိ ေစာင့္ေရွာက္မယ္၊ တစ္ခုခုလုပ္ေပးမယ္ဆုိၿပီး သူသီခ်င္းျပန္ေရးတယ္။
အရင္က သူ႔တပည့္ အခုနာမည္ေက်ာ္ ကန္ထရီးအဆုိေတာ္ျဖစ္ေနတဲ့ Colin Firrell (ဇာတ္ကားထဲက ဇာတ္ေဆာင္နာမည္က Tommy Sweet) က သူ႔ကုိ သီခ်င္းေရးခိုင္းတာ မေရးဘူး၊ ပိုက္ဆံေသခ်ာေပးမယ္ဆိုလည္း မေရးဘူး။ သူက ႏွစ္ေယာက္ေပါင္း အယ္လ္ဘမ္တစ္ခုလုပ္ခ်င္တာ၊ တပည့္ကလည္း ဆရာျဖစ္ခဲ့တာျဖစ္ခဲ့တာပဲ၊ ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီး ေခြမထုတ္ႏိုင္ဘူး၊ ခင္ဗ်ားက ေရးေပး၊ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္ထဲ ဆုိမယ္၊ ေရးခ ပိုက္ဆံေပးမယ္ဆုိၿပီး လုပ္တာ…။ ဒါနဲ႔ သူကလည္း မေရးဘူးေပါ့။
အခုေတာ့ ေကာင္မေလးကုိ ခ်စ္တာေရာ၊ ခ်ာတိတ္ေလးကုိ ခင္မင္ေနတာေရာ သီခ်င္းေလးတစ္ပုဒ္ေရးတယ္။ The Weary Kind တဲ့၊ အဲဒီသီခ်င္းကလည္း မူရင္းသီခ်င္းဆုဆိုၿပီး ေအာ္စကာရတယ္။ မူရင္းေရးသူေတြက Ryan Bingham နဲ႔ T-Bone Burnett၊ အဲဒီရုပ္ရွင္အတြက္ သီးသန္႔ေရးေပးတာ၊ ရုပ္ရွင္ သီခ်င္းေပါ့။
အဲဒီသီခ်င္းေလးကို သူနဲ႔ Colin Firrell တို႔ႏွစ္ေယာက္ေပါင္းၿပီးလုပ္တဲ့ ရႈိးတစ္ခုမွာ Colin Firrell က ဆိုတယ္၊ သူကေတာ့ ေရးခပိုက္ဆံရတာေပါ့ေလ။ တန္ရာတန္ေၾကးကေလးေပါ့။ အဲဒီမွာ ဂ်ာနယ္လစ္မေလးက သူ႔ကုိ အင္တာဗ်ဴးဖုိ႔ လာျပန္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ေကာင္မေလးက လက္သူၾကြယ္မွာ လက္စြပ္ရွိေနၿပီ၊ ဘဲရွိေနၿပီေပါ့။ အဖိုးႀကီး ေၾကြသြားတယ္။ “ေအး မင္းသားေလးအတြက္ပါ“လုိ႔ေျပာၿပီး သူခုနပဲ ရထားတဲ့ သီခ်င္းေရးခ ခ်က္လက္မွတ္ကို ေပးလုိက္တယ္။
ေကာင္မေလးက အင္တာဗ်ဴးတယ္၊ Colin Firrell က သီခ်င္းဆိုေနတယ္။ ၿပီးၿပီ။
မင္းသားေတြက သီခ်င္းေတြကို သူတုိ႔ကိုယ္ပိုင္အသံနဲ႔ဆုိၾကတယ္၊ အသံေတြကလည္း မိုက္တယ္။ ကိုယ္တိုင္ဆိုေတာ့ သရုပ္ေဆာင္တဲ့အခါ ပိုေကာင္းသြားတယ္။ ၾကြေနတယ္၊ မုဒ္(mood)မိေနတယ္။
ဒီကားၾကည့္ၿပီး သရုပ္ေဆာင္တယ္ဆုိတာရယ္၊ လူနဲ႔လူ႔စိတ္ဆိုတာရယ္၊ လူ႔သဘာ၀ေတြရယ္၊ အနိမ့္အျမင့္ရွိတဲ့ ေလာကသဘာ၀ေတြရယ္၊ ဂီတရဲ႕ေစစားႏိုင္မႈရယ္၊ အဓိက ကေတာ့ ႏွလုံးသားရဲ႕ ေစစားမႈ၊ ခုိင္းေစမႈေအာက္မွာ အၾကမ္းပတမ္းႀကီးေတြ သိပ္ေမြ႕ႏူးညံ့သြားတတ္တယ္ဆိုတာကုိ ကြက္ကြက္ကြင္းကြင္း ခံစားလိုက္ရ တယ္။ ဒီကားေလးၾကည့္လိုက္ရတာကို တခဏေတာ့ ေက်နပ္ခဲ့မိတယ္။ မယုံရင္ သြားၾကည့္လုိက္ေလ…။
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၉ ရက္၊ ညေန ၆ နာရီ။
မိုးစက္ေမွာ္ 