အေမ့အေၾကာင္း

by Myo Tha Htet on Saturday, 8 September 2012 at 23:48·

“သားကို အရပ္ျမင့္ျမင့္ ေမြးေပးထားတာ တခုနဲ႔တင္ ေက်းဇူးဆပ္လို႔ မကုန္ေတာ့ပါဘူး အေမ၊ ဒီ့အတြက္ သားေမြးေန႔ အႀကိဳမွာ လက္ဆယ္ျဖာ ထိပ္မွာမိုးလို႔ ရွိခိုးဦးခ် ကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္“

ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒီတခုထဲနဲ႔တင္ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အေမ့သား ျဖစ္ရတာ ေတာ္ေတာ္တန္ေနၿပီလို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတြးမိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အရပ္ျမင့္ရတာကို ႀကိဳက္တယ္။ သိပ္အျမင့္ႀကီးလည္း မဟုတ္ဘူး၊ လက္ရွိ အျမင့္ေလာက္ပဲ ဘ၀မွာ လုိခ်င္ခဲ့တယ္။ အခု အဲဒီ အရပ္နဲ႔ လူလုပ္ေနရတယ္၊ အဲဒါနဲ႔တင္ အေမ့ေက်းဇူးက ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနပါၿပီ။

အေမက အေ၀းေရာက္သားကို အၿမဲ သတိရတယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အခု ေမြးေန႔အတြက္လည္း ႀကိဳၿပီး ဆရာေတာ္ သမားေတာ္ေတြကို သကၤန္းကပ္လွဴေပးတယ္၊ လိုအပ္တဲ့ သူေတြကို သားကိုယ္စား လွဴဒါန္ေပးတယ္။ ၿပီးေတာ့ “မင္းက အဲဒီက သာဓုေခၚကြဲ႕“ လို႔လည္း ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြ ထပ္တူရဖို႔ ေျပာဆို ဆုံးမ အမွ်ေပးေ၀ျပန္တယ္။

ငယ္ငယ္ကထဲက ဘုရားကို ဘုရားမွန္း၊ တရားကို တရားမွန္း၊ သံဃာကို သံဃာမွန္း၊ မိဘကို မိဘမွန္း၊ ဆရာသမားကို ဆရာသမားမွန္း သိေအာင္ ေျပာဆို၊ ဆုံးမ သြန္သင္ျပေပးခဲ့တယ္။ ေဆြမ်ဳိး၊ မိတ္ေဆြ၊ ရပ္ကြက္ ၀န္းက်င္ေနသူေတြကို ႏိုင္သမွ် ကူရမယ္လို႔လည္း ေျပာဆိုခဲ့သလို ကိုယ္တိုင္လည္း ကူျပ၊ လမ္းျပ၊ ေရွ႕ေဆာင္ျပခဲ့တယ္။

တခါ ဘုရားရွိခိုးဖို႔၊ တရားႏိုင္သေလာက္ထိုင္ဖို႔၊ အခါႀကီးရက္ႀကီးမွာ ဘုရားေက်ာင္းကန္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းသြားၿပီး ေ၀ယ်ာ၀စၥ ကုသိုလ္ယူဖို႔ေတြကိုလည္း သားသမီးေတြကို တိုက္တြန္း၊ ႏႈိးေဆာ္သလို ကိုယ္တိုင္လည္း ေရွ႕ကေန အဦးအစ လုပ္ေဆာင္ျပခဲ့တယ္။ “ငါ ေျပာသလို လုပ္၊ ငါ လုပ္သလို မလုပ္နဲ႔“ ဆုိတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ “ငါ ေျပာသလို လုပ္၊ ငါလည္း ေရွ႕က လုပ္ျပမယ္“ ဆိုတဲ့ ဆရာနဲ႔တူတဲ့ မိဘမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။

တခါတေလ သားသမီးက အရြယ္ငယ္၊ အသိမၾကြယ္ေလေတာ့ ပင္ပန္းတယ္၊ ပ်င္းတယ္၊ မလုပ္ခ်င္ဘူးလို႔ အရြဲ႕တိုက္၊ ဆိုးမိုက္ လုပ္ေနရင္လည္း ေခ်ာ့တန္ေခ်ာ့၊ ေျခာက္တန္ေျခာက္၊ ၾကမ္းတန္ၾကမ္း လုပ္ပစ္လိုက္တဲ့ အေမ့ကို ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေၾကာက္လည္း ေၾကာက္သလို ခ်စ္လည္း ခ်စ္ရပါတယ္။ ဆယ္တန္းတုန္းကဆို စာမၾကည့္ဘဲ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ လုပ္ေနလို႔ ဆံပင္ကိုဆြဲၿပီး နံရံနဲ႔ ေဆာင့္ထည့္လိုက္တာ အလစ္အငိုက္ (မလုပ္ေလာက္ဘူးလို႔ ထင္ေနတာကိုး) ခံလိုက္ရတယ္။

အေမ့ကို တခုႀကိဳက္တာက စကားမ်ားမ်ား မေျပာဘဲ ေျပာသင့္သေလာက္ပဲ ေျပာၿပီး၊ ေကၽြးစရာရွိ ေကၽြး၊ ေပးစရာရွိ ေပး၊ ေခြသြားေအာင္ သမစရာရွိ သမပစ္တာပါ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အေမဟာ သားကို မခ်စ္ဘဲ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီလို ရိုက္ႏွက္တာလဲလို႔ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ခဲ့ဖူးေပမယ့္ ဒီကေန႔မွာေတာ့ အေမ ဒီလိုေတြ ရိုက္ႏွက္ဆုံးမ၊ တြန္းတင္ထိုးတင္၊ မီးထိုးလြန္းခဲ့လို႔သာ အခုလို အေျခအေနဘ၀ ေရာက္ခဲ့တာပဲလို႔ ဆင္ျခင္မိၿပီး ေက်းဇူး အထပ္ထပ္တင္၊ ဦးအႀကိမ္ႀကိမ္ ခ်မိပါေတာ့တယ္။

အေမ့အေၾကာင္း ေျပာရရင္ေတာ့ စာေရးဆရာ ခ်စ္စံ၀င္းလိုပဲ စာတအုပ္ ရမွာပါပဲ။ အမ်ားႀကီးေတာ့ မေျပာေတာ့ပါဘူး။ ၁၀ ခ်က္ေလာက္ပဲ ခ်ဳံးၿပီး ေျပာၾကည့္ပါ့မယ္။

၁။ အေမက အလုပ္တဖက္နဲ႔ အိမ္ေထာင္ဦးစီး ထိန္းသိမ္းရသူဆိုေတာ့ သားသမီး ငယ္တုန္းကသာ သားသမီးေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ ထိန္းသိမ္း ေစာင့္ေရွာက္သလို အိမ္မႈကိစၥေတြကိုလည္း ကိုယ္တိုင္လုပ္ခဲဲ့ရေပမယ့္လို႔ ေရွ႕ေန အလုပ္မို႔ အလုပ္က မ်ားတဲ့အခါ အဖြားနဲ႔ပဲ လႊဲထားတာ မ်ားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမက ၀က္သားဟင္းခ်က္ သိပ္ေကာင္းတယ္။ အေမခ်က္တဲ့ ၀က္သနီခ်က္ဟာ အလြန္ကာင္းတယ္။ ဘာသာေရးေၾကာင့္လား မသိ၊ အေမဟာ ၀က္သားကို အေဖ့ေလာက္ မက္မက္စက္စက္ မရွိေပမယ့္လို႔ သားသမီးေတြအတြက္ ငယ္ငယ္က ခ်က္ေကၽြးခဲ့တာကို ေက်းဇူးတင္မိတယ္။

၂။ အေမဟာ အလုပ္ ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ဘုရားစင္ သန္႔ရွင္းေရးကို အထူးျပဳ ေဆာင္ရြက္တယ္။ ဘုရားပန္းကို အညိွဳးႏြမ္းမခံဘဲ ပုံမွန္ ေရလဲတယ္၊ ပန္းအသစ္ ၀ယ္ကပ္တယ္။ ရာသီအလိုက္ ေပၚတဲ့ သစ္သီးေတြကို ဆြမ္းကပ္လွဴေလ့ ရွိတယ္။ လျပည့္ေန႔ေတြမွာ ပြဲထိုးၿပီး ဆုေတာင္းတယ္၊ သားသမီးေတြကိုလည္း တခုတ္တရေခၚၿပီး ဘုရားအတူ ရွိခိုးခိုင္းတယ္၊ ထိုင္ႏိုင္သေလာက္ (ၾကာၾကာေတာ့ ထိုင္ေစခ်င္ပုံရတယ္) တရားထိုင္ခိုင္းတယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

၃။ အေမဟာ သူ အလုပ္ ဘယ္ေလာက္ ပင္ပန္းပင္ပန္း အိမ္ကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ သန္႔ရွင္းေအာင္ ထားတယ္။ မိဘႏွစ္ပါး၊ ကေလးသုံးေယာက္ကို ေလာက္ငွေအာင္ ရွာေဖြေကၽြးေမြးရတဲ့ အေမဟာ မိန္းမတေယာက္တန္မဲ့ အလုပ္ကို ေတာ္ေတာ္ လုပ္ႏိုင္တယ္။ မိန္းမတေယာက္က လူေျခာက္ေယာက္စာ ရွာေဖြ ေကၽြးေမြးရတာ ဘယ္ေလာက္ေတာင္မွ ပင္ပန္းေနမလဲဆိုတာ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမဟာ အိမ္ေဖာ္ မထားဘူး၊ သားသမီးေတြကို တခ်ဳိ႕ခိုင္းတယ္၊ တံျမက္စည္း သူကိုယ္တိုင္ ကိုင္လွည္းတယ္၊ ၾကမ္းကို သူကိုယ္တုိင္ တိုက္တယ္၊ ေရအိမ္ကို ေျပာင္လက္ေနေအာင္ အၿမဲတိုက္တယ္။ သားသမီးကိုလည္း လုပ္တတ္ဖို႔ ခိုင္းတယ္။ ဒီအတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

၄။ အေမက ပညာေရးကို အားေပးတယ္၊ ပညာေရးကိုသာ အေမြအျဖစ္ ေပးႏိုင္တယ္လို႔ ခဏခဏ ေျပာတယ္။ မင္းတို႔ ဘြဲ႕ေတြ၊ ဂုဏ္ထူးေတြ ရေအာင္ လုပ္ၾက၊ အဂၤလိပ္စာကို တတ္ေအာင္ သင္ၾကဆုိတဲ့ စကားကို ကၽြန္ေတာ္ ေလး၊ ငါးတန္း ေလာက္ကေန မေန႔၊ တေန႔ကအထိ ေျပာေနတုန္းပါ။ ပညာေရးကို အင္မတန္မွ အေမ အားေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေကာလိပ္တက္ရင္း ေက်ာင္းေတြက ပိတ္လိုက္/ဖြင့္လိုက္နဲ႔ တန္းလန္း ျဖစ္ေနတုန္း ဘယ္ေန႔ ျပန္ဖြင့္မယ္မွန္း မသိတဲဲ့ ေက်ာင္းကို ေစာင့္ရင္း ဟိုေယာင္ေယာင္/ဒီေယာင္ေယာင္ လုပ္ေနေတာ့ အေမက ၿဗိတိသွ်ေကာင္စီ စာၾကည့္တုိက္သြားၿပီး စာဖတ္ခိုင္းတယ္ (ကၽြန္ေတာ္က မဖတ္ဘူး)၊ အေမရိကန္စင္တာ သြားၿပီး အဂၤလိပ္စာ သင္တန္း တက္ခိုင္းတယ္ (ကၽြန္ေတာ္က မတက္ဘူး)။ အမ်ဳိးသားေရး စိတ္ဓာတ္အျပည့္နဲ႔ အစိုးရ ေကာလိပ္ကိုပဲ ဖြင့္တဲ့အထိ စိတ္ရွည္ရွည္ ေစာင့္ၿပီး အတန္းၿပီးေအာင္ တက္ခဲ့တယ္။

ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ပိုင္းမွာ အမ်ားႀကီး ရုန္းကန္ ႀကိဳးစားခဲ့ရတယ္။ အေမက ႀကိဳျမင္လို လမ္းျပတယ္၊ အတင္း တြန္းေလွ်ာက္ ခုိင္းတယ္။ သားက ေခါင္းမာတယ္၊ ေခါင္းခါတယ္။ အေမကလည္း မေလွ်ာ့လိုက္ဘဲ ဇြဲနပဲနဲ႔ ဆင့္ကာဆင့္ကာ ထပ္ခါထပ္ခါ ေျပာေတာ့ ေနာက္ဆုံးမွာ ေခါင္းအလြန္မာတဲ့ သားဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ လႈပ္လာၿပီး လုပ္လာတယ္၊ သင္လာတယ္၊ တတ္လာတယ္။ ဒီအတြက္လည္း အေမ့ကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

၅။ အေမဟာ သားကို အင္မတန္ ေမွ်ာ္မွန္းတယ္။ ေမြးၿပီး မၾကာခင္မွာပဲ သူ႔သားဟာ ႀကီးတဲ့အခါ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ရမယ္လို႔ ရည္မွန္းခ်က္ ထားသတဲ့။ အေမေလ… မေနဘူး၊ ၾကြားတာေပါ့။ သူ႔သားဟာ ႀကီးတဲ့အခါ ဆရာ၀န္ ျဖစ္ေစရမယ္တဲ့…။ ပတ္၀န္းက်င္က ေမးေင့ါၾကတာေပါ့၊ ၾကည့္ပါဦး… စားဖို႔ေတာင္ အတန္တန္ ရုန္းေနၾကရတာ… သူ႔သားမ်ား ႀကီးတဲ့အခါ ဆရာ၀န္ ျဖစ္မတဲ့…။ ဒီလိုေတြ ျပန္ၾကားတဲ့ အခါမွာလည္း အေမက မမႈပါဘူး၊ သူ႔ ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ သူ… ဒါေပမဲ့ သားက မေတာ္ဘူး၊ မႀကိဳးစားဘူး၊ ဒီေတာ့ ဆရာ၀န္ မျဖစ္ခဲ့ဘူး။

မႀကိဳးစားတဲ့ သားဟာ ဘယ္လိုမွ ဆရာ၀န္ မျဖစ္ႏိုင္မွန္း သိျပန္ေတာ့ လက္ေတြ႕က်တဲ့ အေမက တဆင့္ ေလွ်ာ့ျပန္တယ္။ မင္းက ဥာဏ္လည္း ေကာင္းပါရဲ႕နဲ႔ အပ်င္းက ထူ၊ လူက ေယာင္ခ်င္တယ္။ တေခါက္ေလာက္ ႀကိဳးစားစမ္းကြာတဲ့… စက္မႈတကၠသိုလ္ေတာ့ တက္ၿပီး အင္ဂ်င္နီယာေလာက္ေတာ့ လုပ္သင့္ပါတယ္တဲ့။ သားေမာင္ ေၾကာင္ေတာင္ ေယာင္ေတာင္ကေတာ့ စက္မႈတကၠသိုလ္လည္း မတက္ခ်င္ပါဘူး၊ တကယ္ဆို ဘာကိုဘာမွ လုပ္ခ်င္ခဲ့သူ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘ၀ဆိုတာ အခက္အခဲေတြ မ်ားလွတဲ့… ဆူးေျငာင့္ေတြေပါတဲ့ ခရီးလမ္းရွည္ႀကီး ဆိုတာကိုလည္း ႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ မေတြးခဲ့မိပါဘူး။

ေက်ာင္းစာ မဟုတ္တဲ့ စာမွန္သမွ်ကို စိတ္၀င္စားခဲဲ့သူ အငမ္းမရ ဖတ္ခဲ့သူ၊ ေယာင္ေတာင္ေပါင္ေတာင္ အေတြးနဲ႔ ေတာင္ေရးေျမာက္ေရး စာေတြ ေရးခဲ့သူ၊ ႏိုင္ငံေရးသမား ျဖစ္ခ်င္သလိုလို အေတြးအေခၚ ပညာရွင္ ျဖစ္ခ်င္သလုိလို ေ၀ခြဲမရခဲ့တဲ့သူ… အေမဟာ သူ႔သားကို ဘယ္လို လမ္းေၾကာင္းတည့္ရမလဲလို႔ ဘယ္ႏွညေတာင္ စဥ္းစားခဲ့ရသလဲ၊ အိပ္မရတဲ့ ညေတြ အေမ့မွာ ဘယ္ေလာက္ ရွိခဲ့သလဲ။ အေမဟာ တျခားေနရာသာ စကားမေျပာရင္ေနမယ္၊ သားပညာေရးအတြက္ကေတာ့ အဆက္မျပတ္ တတြတ္တြတ္နဲ႔ ေျပာေနခဲ့တယ္၊ အႀကံေတြ၊ ဥာဏ္ေတြ ေပးေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီအတြက္လည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

၆။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ လိမ္ဖယ္လိမ္ဖယ္နဲ႔ သားဟာ ေကာလိပ္ၿပီးခဲ့တယ္။ အလုပ္၀င္ဖို႔ ရွိလာတယ္။ အေမက ေရွ႕ေနဆိုေတာ့ သားကိုေတာ့ အနိမ့္ဆုံး ေရွ႕ေနတေယာက္ေတာ့ ျဖစ္ေစခ်င္ခဲ့တယ္။ မလိမၼာခဲ့တဲ့ သားဟာ ဥပေဒဘာသာရပ္နဲ႔ တကၠသိုလ္တက္ဖို႔အတြက္ အနိမ့္ဆုံး အမွတ္ကိုေတာင္ ၁၀ တန္းမွာ မေဖြရွာေပးခဲ့ႏိုင္ဘူး။ ဒီေတာ့လည္း နဂို ၀ါသနာပါရာ စာေရးသူ/ အယ္ဒီတာျဖစ္ဖို႔ ႀကိဳးစား အလုပ္ရွာ/ အလုပ္၀င္ေတာ့လည္း တြန္႔ဆုတ္လို႔ မေနခဲ့ပါဘူး။ အတြန္းအတိုက္၊ အထုအေထာင္း၊ ေလာကဓံ လိႈင္းတန္ပိုးမွာ ျမဳပ္မနစ္သြားဘဲ အလုိက္သင့္ ေပါေလာေမ်ာႏိုင္ေစဖို႔ ကာယခြန္အား၊ ဥာဏခြန္အား၊ စိတၱခြန္အားေတြနဲ႔ ေနာက္ကေန ႏိုင္သေလာက္ ေထာက္တည္ေပးခဲ့တယ္။ အေမ့ေၾကာင့္ သားဟာ အားေတြခ်ည္း တက္ခဲ့ရတယ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အေမ…။

၇။ စာေရးတာ၊ ဘာသာျပန္တာ၊ အယ္ဒီတာလုပ္တာေတြကို ၀ါသနာပါတဲ့ သားကို ထပ္ဆင့္ ျမင့္ေစဖို႔ တျခားတပါး ႏိုင္ငံေတြသြားၿပီး ပညာသင္ဖုိ႔မွာလည္း အေမဟာ သြားမယ့္ သားထက္ကို တက္ၾကြေနခဲ့ျပန္တယ္။ တုိက္တုိက္တြန္းတြန္းနဲ႔ အားေတြေပး၊ ပိုက္ဆံေတြ ေပး၊ ေတာင္းသမွ် မညည္းညဴဘဲ ေထာက္ပံ့လို႔ခ်ည္း ေပးေနခဲ့တယ္။ ရြာအျပင္ထြက္ဖို႔ကို အေမကသာ မ်ားမ်ား မသင္ျပခဲ့ရင္ အပ်င္းႀကီး၊ အေနတတ္တဲ့သား ေပကပ္ခါ ေနခဲ့ဦးမွာပါေလ။ အခုေတာ့ နားႀကီး၊ မ်က္စိႀကီးရုံမက ေခါင္းႀကီးပါ ႀကီးႀကီးလာလို႔ တခါတခါ ျဖဳတ္ထုတ္ၿပီး ထားလိုက္ရတယ္ အေမ…။ အရႊန္းအေဖာက္ ေျပာတတ္ေပမယ့္ သား ဒီတခါေတာ့ မေနာက္ေတာ့ပါဘူး အေမ…၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေလ။

၈။ အေမက ပညာေရး တိုးတက္ဖို႔ အျပင္ထြက္ စာသင္ဖို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္၊ တႀကိမ္မွာေတာ့ အခြင့္သာလိုက္တဲ့အခါ အျပင္မွာသြား အလုပ္ လုပ္ဖို႔ ျဖစ္လာခဲ့တယ္။ အေမက ခ်စ္တဲ့သား၊ အေမ့ကို ခ်စ္တဲ့သား ခြဲခြာလို႔ ကြဲကြာဖို႔ ျဖစ္လာတဲ့ အခါမွာလည္း အေမက တြန္႔ဆုတ္ မေနပါဘူးေလ…။ ဘယ္မိဘကမ်ား သားသမီးကို ကိုယ့္ရင္အုပ္ထဲကေန ခြဲထုတ္လို႔ သြားေစခ်င္ပါ့မလဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒါဟာ သားအတြက္ အားဆက္မယ့္ ဇာတ္လမ္းဆိုတာကို အေမဟာ မၾကည့္ဘဲ သိေနတာပဲေလ။ အေမက အၿမဲ ေျပာတတ္တယ္၊ “နင္တို႔ အေၾကာင္းကို နင့္တို႔ထက္ ငါက ပိုသိပါတယ္ေလ“ တဲ့။ ဘယ္ကေန ဘယ္လို သိသြားသလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မိဘ မျဖစ္ဘူးေသးေတာ့ မသိေသးဘူးေပါ့ အေမ၊ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ စြန္႔လို႔ ထြက္သြားတဲ့သားကို အေမ အားေပးခဲ့တာကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အေမ…။

၉။ အေ၀းေရာက္ေနေပမယ့္လည္း သားက အေမ့ကို မေမ့ခဲ့ပါဘူး။ သားကေတာင္ မေမ့ဘူးဆိုမွေတာ့ အေမကေတာ့ အဆ ေထာင္၊ ေသာင္း၊ သိန္း၊ သန္း ဘယ္လိုမွန္းမလဲေလ အေမ…။ ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္၊ “ေန႔ဆိုရင္ သတိရ၊ ညဆိုရင္ ေမ့လို႔မရ“ ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္မွာ ခဏခဏ ဖြင့္ခဲ့ဖူးတဲ့ သီခ်င္းတပုဒ္ထဲက စာသားေလးတေၾကာင္း ျဖစ္ေပမယ့္လို႔ အေမကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အၿမဲ သတိရ၊ ေမ့မထားဘူးဆိုတာကို အေမကိုယ္တိုင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပလို႔လည္း သိတယ္၊ စိတ္နဲ႔လည္း ခံစားမိပါတယ္ အေမ…၊ အဲဒီအတြက္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ အေမ…။

၁၀။ အဲ… ေရးပဲေရးလာလိုက္တာ အေမ့အေၾကာင္းက ကုန္ဘဲဲမကုန္ႏိုင္ဘူး၊ နံပါတ္ ၁၀ ေတာ့ ထိုးသြားခဲ့ၿပီ။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားတယ္။ အေမ ကိုးလလြယ္ ဆယ္လဖြား သားအတြက္ ပင္ပန္းဆင္းရဲခဲ့ရတယ္။ ရုံးအလုပ္ သြားတဲ့အခ်ိန္ တနာရီ၊ ရုံးအျပန္ တနာရီ… အိမ္နဲ႔ရုံးၾကား တေန႔ ႏွစ္နာရီေလာက္သာ သယ္ရတဲ့ ရုံးလြယ္အိတ္ကေလးကိုေလ… အေမ့ထက္ အရပ္တေပေလာက္ ပိုျမင့္ၿပီး အေမ့ထက္ ကိုယ္အေလးခ်ိန္ တဆခြဲေလာက္ပိုေလးတဲ့ ေယာက္်ားဘသား အေမ့ရဲ႕သားႀကီးက တခါတခါ ေလးသလိုလို ျဖစ္လို႔ ပစ္လို႔ေတာင္ ခ်ထားလိုက္ခ်င္တဲ့ စိတ္ တခါမက ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္ အေမ…။

အေမ့မွာေတာ့ ေလး၊ ငါး ေပါင္မက ေလးတဲ့ အသက္ပါတဲ့ အသားတုံး အသားစိုင္ခဲႀကီးကို သားအမွတ္နဲ႔ မိဘေမတၱာအျပည့္နဲ႔ ခ်စ္ခင္ေနၿပီး အစားအေသာက္ ေရွာင္ရ၊ အထိုင္အထ ၾကည့္ရ၊ ဘုရားစာေတြ ရြတ္လို႔ အဂၤါေျခလက္စုံေအာင္ ဆုေတာင္းရနဲ႔ ပင္ပန္းႀကီးလွပါပေကာဗ်ာ။

အဲဒီအလုပ္ေတြ လုပ္ရမွာစိုးလို႔ ဒီအခ်ိန္ ဒီအရြယ္အထိ အပူေရွာင္ အူေၾကာင္ေၾကာင္လုပ္လို႔ ေနတတ္သလို ကၽြန္ေတာ္ ေနခဲ့တယ္ အေမ…။ အေမကေတာ့ မေနခဲ့ဘူး၊ ဒီသားဦးကို အေမ ေမြးခဲ့တယ္။ အေမ့ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ခဲ့တယ္ (အဲ… အေဖ ေတာ္တာလည္း ပါတာေပါ့ အေမရယ္…) အဲဒီ ေက်းဇူးအဖုံဖုံ ဂုဏ္အ၀၀ကို သားေမာင္ မွန္းဆ တမ္းတလို႔ အေ၀းကေနပဲ စိတ္မွန္းနဲ႔ အေမ့ ေျခအစုံမွာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာအပ္လို႔ ရိုရိုက်ဳိးက်ဳိး ရွိခိုးကန္ေတာ့လိုက္ပါတယ္ အေမ၊ ေက်းဇူးႀကီးလွပါတယ္ အေမ…။

အေမ က်န္းမာ ခ်မ္းသာပါေစ၊ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ မၿမဲျခင္းသေဘာ၊ ဆင္းရဲျခင္းသေဘာ၊ မဆိုင္မပိုင္ အစိုးမရျခင္းသေဘာေတြလည္း သိေအာင္ မိေအာင္ ႀကိဳးစား အားထုတ္ႏိုင္ပါေစလို႔ ဆုမြန္ေတာင္းအပ္ ဆက္လို႔ကပ္ပါတယ္ အေမ…။

၂၀၁၂ စက္တင္ဘာ ၈၊ ည ၁၁ နာရီ။

လန္ဒန္။

ေဘာ၊ ေပါ၊ ေဖာ

by Myo Tha Htet on Saturday, 8 September 2012 at 11:34·

ကၽြန္ေတာ့္ေမြးေန႔ကား နီးလာေလေခ်ၿပီ၊ ေအာ္… အသက္တႏွစ္ ထပ္ႀကီးရဦး ျပန္မွာလားလို႔… စဥ္းစားမိပါတယ္။ တလက္စထဲ အရြယ္ေတာ္ တဆိတ္ဟိုင္းလို႔ ၂၀ ေက်ာ္ အစိတ္ပိုင္းထဲ ေရာက္လာတဲ့ ကို္ယ့္အသက္နဲ႔အတူ ဘ၀လမ္းေၾကာင္းကိုလည္း ျပန္ေၾကာ့ၾကည့္မိသြားပါတယ္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ညီငယ္ကလည္း ထုံးစံအတိုင္း (ႏွစ္စဥ္) ေမြးေန႔အႀကိဳလက္ေဆာင္ ကဗ်ာတပုဒ္ ပို႔လာလို႔ ဖတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အကိုျဖစ္သူကို သူက အသာအထိုးေလး ခ်ီးပ ေရးထားေပးတာ ေတြ႕ရပါတယ္၊ ၀မ္းသာမိပါတယ္။

ဒါနဲ႔ ညီငယ့္အေၾကာင္းလည္း ျပန္ေတြး၊ ကိုယ့္အေၾကာင္းလည္း ျပန္စစ္ေဆး… ငယ္ဘ၀ေတြကို ေရာက္သြားပါေတာ့တယ္။ ဒီအခါ ကဗ်ာဥာဏ္၊ စာဥာဏ္ထက္တဲ့ ညီငယ္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေပးခဲ့တဲ့ နာမည္ေတြကို အမွတ္တမဲ့နဲ႔ ျပန္တူးေဖာ္မိပါေတာ့တယ္။ ဒါေတြဟာ လူသိနည္းနဲ႔ ကိစၥေတြမို႔ ေဖ့စ္ဘုတ္မွာပဲ တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ဖတ္သူေတြ သိေစဖို႔ လက္တို႔ (အဲ… စာတို႔) ကာ ေျပာလိုက္ရပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ ခုနစ္တန္းေလာက္က ထင္ပါတယ္၊ အားကစား နည္းနည္းလုပ္တယ္။ အဲဒါကေတာ့ အထက္တန္းေက်ာင္းဆင္းခ်ိန္ မုိးရြာရင္ အိမ္ေရွ႕ လမ္းေပၚ ေဘာလုံးကန္ၾကတာပါ။ ေဘးအိမ္က သူငယ္ခ်င္းေတြရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအကိုရယ္ ဟိုဘက္ဒီဘက္ ႏွစ္သင္းခြဲၿပီး ကန္ၾကတာေပါ့။ ဒီေတာ့ ေဘာလုံးကန္ရင္း ေျပးက်င့္လႊားက်င့္ ရွိခဲ့ပါတယ္။

တခါသားမွာေတာ့ ဇန္န၀ါရီလဆန္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရပ္ကြက္က လြတ္လပ္ေရးေန႔ အထိမ္းအမွတ္ အားကစားၿပိဳင္ပြဲ က်င္းပပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ ႏွစ္တိုင္းက်င္းပ ေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ၀င္ၿပိဳင္မယ့္ ပြဲမို႔လို႔ အထူးျပဳၿပီး ေျပာေနတာပါ။ တာေ၀းေပါ့ေလ၊ ရပ္ကြက္သုံးပတ္ ၿပိဳင္ရပါတယ္။ ရပ္ကြက္က ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ရဲ႕ လမ္းမႀကီး ႏွစ္လမ္းရဲ႕ၾကားမွာ ရွိၿပီး၊ လမ္းသြယ္ သုံးလမ္း၊ ရပ္ကြက္လမ္းမႀကီးက တလမ္း ပါ၀င္ဖြဲ႕စည္း ထားပါတယ္။

လမ္းအလိုက္ လူပ်ဳိေပါက္ေတြ (လူႀကီးတန္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ လူလတ္တန္းေပါ့) ေျပးၾကမယ့္ တာေ၀းၿပိဳင္ပြဲဆိုေတာ့ အရပ္ျမင့္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေဘးအိမ္က သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္တို႔လမ္း ကိုယ္စား ၀င္ၿပိဳင္ဖို႔ စာရင္းေပးလိုက္ပါတယ္။ အရပ္အေမာင္းအရ ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အားလုံးမွာ အျမင့္ဆုံးထဲ ပါပါတယ္။

ေျပးဖို႔ ေလ့က်င့္ထားတာ မဟုတ္ေပမယ့္လည္း လူငယ္ ငတက္ၾကြဆိုေတာ့ ရပ္ကြက္သုံးပတ္ေလာက္ကေတာ့ ဘာေ၀းတာမွတ္လို႔လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အထင္ႀကီးသလို၊ ရပ္ကြက္ထဲက ရြယ္တူေတြကိုလည္း ဒီေကာင္ေတြ သုံးလွမ္း ငါ ႏွစ္လွမ္းေပါ့လို႔ စိတ္ႀကီးကလည္း ၀င္မိပါေသးတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ဘာမွ ေလ့က်င့္ျပင္ဆင္မႈ မရွိတဲ့ ကၽြန္ေတာ္… အလွည့္က်ေတာ့လည္း မႏြဲ႕စတမ္း ၀င္ေျပးပါေတာ့တယ္။

တကယ္တမ္းမွာ လြတ္လပ္ေရးေန႔ အထိမ္းအမွတ္ ေပ်ာ္ပြဲရႊင္ပြဲ အားကစားၿပိဳင္ပြဲ ဆိုေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္၊ ဘယ္သူမွ ထူးၿပီးေတာ့ ေလ့က်င့္မထားၾကပါဘူး။ ကန္ေတာ္ႀကီးနဲ႔နီးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရပ္ကြက္ထဲက လူႀကီးတခ်ဳိ႕သာ ေဆာင္းတြင္း မနက္ ေစာေစာစီးစီး က်န္းမာေရးအတြက္ လမ္းထေလွ်ာက္ၾကတာမ်ဳိးေလာက္ပဲ ရွိပါတယ္။

ဆက္ရရင္ ဘယ္မွာ သြားသိသာသလဲဆုိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ရြယ္တူေတြ၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ အရြယ္တူေပမယ့္ အသက္နည္းနည္း ႀကီးေနသူေတြက အဲဒီအခ်ိန္မွာ သူတုိ႔ ပညာေရးက သိပ္မေကာင္းေတာ့လို႔ စပယ္ယာလုပ္သူက လုပ္၊ ေရထမ္းေရာင္းသူက ေရာင္း၊ လက္သမားလုပ္သူက လုပ္နဲ႔ သူတို႔က အေတာ္မာေၾကာ သန္မာေနၾကပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္မွာေတာ့ ေက်ာင္းနဲ႔ အိမ္ (ေက်ာင္းကလည္း အိမ္ကေန မီတာ ၁၀၀ ေလွ်ာက္ရင္ပဲ ေရာက္တဲ့ အကြာအေ၀းမွာ)၊ အိမ္အလုပ္ဆိုတာကလည္း အိမ္ေရွ႕စည္ပိုင္းထဲက ဒါမွမဟုတ္ ေရပိုက္ေခါင္းက ေရဖြင့္ၿပီး ေနာက္ဘက္ ေရအိမ္သုံးဖို႔ ဆြဲထည့္တာေလာက္ပဲ လုပ္ထားတဲ့သူဆိုေတာ့ အႀကီးအက်ယ္ ကြဲပါေလေတာ့တယ္။

ဒီလိုနဲ႔ ရပ္ကြက္လူႀကီးေနတဲ့ လမ္းထဲက တာထြက္ရာကေန ခရာမႈတ္လို႔ စေျပးလိုက္တာ သုံးလွမ္းလားပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေရွ႕က ေျပးႏိုင္လိုက္ပါတယ္။ လူ ႏွစ္ဆယ္၊ အစိတ္ေလာက္ဟာ အားလုံး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ ကုန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အားကစားဆိုတာ အရႈံးအႏုိင္ထက္ ယွဥ္ၿပိဳင္ျခင္းက အဓိကက်တယ္ မဟုတ္လား (အဲဒီတုန္းက အေဖ ေျမွာက္ေပးထားတာကိုလည္း ယုံခဲ့မိတာကိုးဗ်)၊ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ဆုံးကေနလုိက္ၿပီး မေျပးကလည္း မေျပးႏိုင္၊ တရပ္ကြက္လုံးကလည္း ထြက္ၾကည့္ေနၾကတာဆိုေတာ့ ရွက္ရွက္နဲ႔ ေမာေမာႀကီးပဲ ေျပးေနရပါတယ္။

ရပ္ကြက္ပတ္ေျပးေတာ့ သူမ်ားလမ္းေတြဘက္ ေျပးေနတုန္း သိပ္ကိစၥ မရွိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္လမ္းဘက္ေရာက္ေတာ့ ဘယ္ထားရမွန္း မသိတဲ့မ်က္ႏွာနဲ႔ ေခါင္းႀကီးငုံ႔ၿပီး ပင္ပန္းေနတဲ့ၾကားက ခပ္သြက္သြက္ေျပးရျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္ဆုံးကေတာ့ ေနာက္ဆုံးေနရာပါပဲ။

ဒီၾကားထဲ ရွက္ေနပါတယ္ဆိုမွ အေမအပါအ၀င္ ညီ၊ ႏွမေလးနဲ႔ အိမ္နီးနားခ်င္းေတြက လက္ခုပ္တီး အားေပးရင္း ေျပးထားကြ၊ ေျပးထားကြ လုပ္ေနၾကလို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေဒါသလည္းထြက္၊ ရွက္လည္းရွက္နဲ႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ယားၿပီး ၀င္ေျပးခဲ့မိတာကို ေနာင္တရလို႔ မဆုံးပါဘူး။

ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕က တေယာက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေပ ၃၀ ေလာက္ ျပတ္ၿပီးမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘိတ္ခ်ီးႏွစ္ေယာက္ဟာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရွ႕က ပန္း၀င္ခဲ့သူထက္ သုံးမိနစ္ေလာက္ အခ်ိန္ ပိုၿပီးမွ ပန္း၀င္ခဲ့ၾကပါတယ္။ ရပ္ကြက္လူႀကီးေကာင္းလို႔ ဇြဲဆုဆိုလား ခ်ဳိခ်ဥ္ထုပ္ တထုပ္ရခဲ့တဲ့ သူဟာ ကၽြန္ေတာ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အခုမွသာ စာေရးရင္း ရယ္ႏိုင္တာပါ၊ အဲဒီတုန္းကေတာ့ အဲဒီရပ္ကြက္ထဲမွာ ဆက္ေတာင္ မေနခ်င္ေတာ့ဘူးလို႔ စိတ္ထဲ ျဖစ္ခဲ့မိပါတယ္။

ဒါနဲ႔ ခ်ဳိခ်ဥ္ထုပ္ကေလး ကိုင္ၿပီး ငိုမဲ့မဲ့နဲ႔ အိမ္ကို ျပန္လာေတာ့ လမ္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ အားေပးခဲ့တဲ့ (မထင္ရင္လည္း မထင္သလို ေ၀ဖန္တတ္တဲ့) ညီငယ္က “မင္းကလည္းကြာ… ေဘာေလးေနတာကိုးတဲ့၊ ျမန္ျမန္ေျပးတာ မဟုတ္ဘူး“ တဲ့။ “မင္းဟာ ေဘာႀကီးပဲ“ တဲ့။

ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေလာက္ စိတ္ဆိုးသြားမလဲ စဥ္းစားၾကည့္ပါ၊ တရပ္ကြက္လုံး လွည့္ပတ္ မ်က္မွာျပၿပီး အရွက္ကြဲ ခံခဲ့ရၿပီးၿပီ။ အဲဒါကို ညီျဖစ္သူက အားမေပးတဲ့အျပင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဘာႀကီးလို႔ ေျပာေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆိုးၿပီး ညီငယ္ကို လိုက္ထုိးပါေတာ့တယ္။ ညီဆိုေတာ့လည္း ႏိုင္တာကိုးဗ်၊

ဒါေပမဲ့ ဒီေကာင္က ေပါ့ေတာ့ လွစ္ကနဲ ေျပး၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ရွက္ရွက္နဲ႔သာ ရပ္ကြက္သုံးပတ္ ပတ္ထားရတာ…၊ လူက ကိုယ့္ကိုယ္ကုိယ္ေတာင္ မသယ္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ ပင္ပန္းေနတာမုိ႔ ညီငယ့္ကို မိေအာင္ မလိုက္နိုင္ခဲ့ပါဘူး။ မမွီေလ သူက ေဘာႀကီး… ေဘာႀကီးနဲ႔ ေအာ္ေျပးဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ပါ ၾကားၿပီး၊ လမ္းထဲက အကိုႀကီးတခ်ဳိ႕က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဘာႀကီးလို႔ တခါတခါ ေခၚၾကပါေတာ့တယ္။

ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္ လုံၿခဳံေရး ယူေပးခဲ့တဲ့ ကိုေဘာႀကီးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အခု အသက္ႀကီးလာမွ ၾကားသိလာရတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ သူ… ဘယ္ ေဘာႀကီးက အရင္ေစာသလဲေတာ့ မသိပါဘူး။ အသက္အရြယ္အရဆိုရင္ေတာ့ ကိုေဘာႀကီးက အပုံႀကီးေစာမယ္လို႔ေတာ့ ထင္တာပါပဲဗ်ာ။ ဒါက ေဘာႀကီးကိစၥပါ။

ဒီညီငယ္ကပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနာက္နာမည္တခု ဖ်က္ျပန္ပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ကထဲက လုပ္ဇာတ္နဲ႔ အတၳဳပၸတ္ေတြကို ရုတ္ခ်ည္း ျပင္တတ္ ေျပာတတ္ပါတယ္။ ရယ္စရာလည္း ေျပာတတ္သလုိ၊ အမူအရာလည္း လုပ္တတ္ပါတယ္။ အိမ္မွာ အဲဒီလို လုပ္တတ္ ေျပာတတ္ေတာ့ကာ ေမာင္ႏွမ သုံးေယာက္မွာ အႀကီးဆုံး ျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ညီငယ္နဲ႔ ႏွမကေလးက ပုံမွန္ဆို ေၾကာက္ေပမယ့္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္က ေပါလြန္းတဲ့အခါ သူတုိ႔က တခါတေလေတာ့လည္း ေနာက္တတ္ၾကပါတယ္။

ကိုႀကီး၊ ကိုလတ္၊ ညီမေလးဆုိၿပီး ေမာင္ႏွမ သုံးေယာက္ကို အဲဒီလို ေခၚဖို႔ အေမက သင္ထားေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ အေပါ၊ အေပါ့၊ အေပ်ာ္၊ အျပက္ေတြေၾကာင့္ ကုိႀကီးေပါလို႔ သူတို႔က စိတ္ေကာင္း၀င္ရင္ ေခၚၾကၿပီး စိတ္ဆိုးရင္ေတာ့ ငေပါႀကီးလို႔ ေခၚၾကျပန္ပါတယ္။ အခု အသက္ကလည္း ႀကီးလာ၊ အလုပ္ကလည္း တည္တည္တံ့တံ့ကေလးနဲ႔ဆုိေတာ့ ဦးႀကီးေပါ ဒါမွမဟုတ္ ဦးေပါႀကီးလို႔ ေခၚၾကပါတယ္။

ေခၚစကေတာ့ အင္မတန္ စိတ္ဆိုးလို႔ လိုက္ထိုးခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ ဒါေလးကိုက အရသာ ျဖစ္ေနခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကိုလည္း သူ႔ဟာသူသာ သိပ္ျဖစ္ထြန္းေအာင္ လုပ္ကိုင္ေလ့ မရွိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အၿမဲေစာင့္ၾကည့္ ေ၀ဖန္ေနတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ညီငယ္ (ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ) ကပဲ ေပးခဲ့တာပါ။

ေနာက္တခုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ကထဲက ရပ္ကြက္ထဲမွာေရာ၊ ေက်ာင္းတုန္းက သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾကားမွာေရာ၊ ေနာက္ လုပ္ငန္းခြင္ေရာက္လို႔ အလုပ္ထဲမွာေရာ ဘယ္နယ္ျဖစ္ျဖစ္ပါ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စိတ္ေပါင္းကိုယ္ေပါင္း ေပါင္းတဲ့ အေပါင္းအသင္း နည္းပါတယ္။

ရပ္ကြက္ထဲမွာေတာ့ ညီျဖစ္သူနဲ႔ အတြဲညီေပမယ့္လို႔ ေက်ာင္းမွာက် ကိုရဲဆိုတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္နဲ႔ပဲ အတည္တက် ေပါင္းပါတယ္။ စကားတူ၊ အေတြးတူ၊ အေဂါက္တူလို႔ ေျပာရမလားပါပဲ။ သူကလည္း ကမၻာ့အဆင့္မီ ျမန္မာ့ဂုဏ္ေဆာင္ သိပၸံပညာရွင္တေယာက္ ျဖစ္ဖို႔ေလာက္ မွန္းထားသူပါ။ ဒီေတာ့ အတန္းထဲမွာ ေျပာလိုက္ရင္ သူငယ္ခ်င္းခ်င္း နားမလည္တဲ့ စကားေတြနဲ႔ အေတြးေတြကို သူက ေျပာတတ္ပါတယ္။ အဲ… သူ႔စကားကို နားလည္သူက တေယာက္ထဲပါ၊ ဟုတ္ကဲ့… ကၽြန္ေတာ္ပါပဲ။

ဒီေတာ့ ဒီလို သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္မွ မရင္းရင္ ဘယ္သူေတြက အခင္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ႏိုိင္မလဲေလ။ ေနာက္ေတာ့လည္း သူ႔အျဖစ္မွန္ သူ သိသြားလို႔လား မသိပါဘူး၊ ကိုရဲက ကၽြန္ေတာ္ ေကာလိပ္ၿပီးလို႔ အလုပ္၀င္စမွာပဲ သေဘၤာ သုံးေလးေခါက္ ဆင္းၿပီးတဲ့ (သူက ၁၀ တန္း ေအာင္ၿပီး ကထဲက အေ၀းသင္ တႏွစ္လား တက္ၿပီး သေဘၤာ တက္သြားတာကိုး၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာသာ ပိတ္လိုက္ဖြင့္လိုက္ ေက်ာင္းႀကီးကို စိတ္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေစာင့္ၿပီး မၿပီးၿပီးေအာင္ တက္ေနခဲ့တာကိုးဗ်) ဓနရွင္ေပါက္စလိုလို ျဖစ္ၿပီး အိမ္ေထာင္က်သြားပါတယ္။ အခုေတာ့ သားသမီးေတြ ပြားစီးလို႔ အဖိုးႀကီးေပါက္စ ျဖစ္ေနၿပီ ထင္ပါတယ္။

ဆိုခ်င္တာက ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူမ်ားေတြ မေပါင္းႏိုင္တဲ့သူကို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေပါင္းလို႔ ရပါတယ္။ သူမ်ားေတြ ေၾကာက္တဲ့ လူကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္က မေၾကာက္တတ္ပါဘူး။ အလုိက္သင့္ အလ်ားသင့္ ကၽြန္ေတာ္ ေနတတ္၊ ေျဖတတ္၊ ပူးတတ္၊ ခြာတတ္ပါတယ္။ လူေပါင္းစုံနဲ႔ အဆင္ေျပေအာင္ ေပါင္းသင္းတတ္တဲ့ လူတေယာက္ျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္ထားပါတယ္။ (တခါတေလ အတည္ေပါက္နဲ႔ စတတ္/ေနာက္တတ္တာက လြဲလို႔ေပါ့ေလ)။

တခ်ဳိ႕က်လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အခ်ဥ္လို႔ တြက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ခ်ဥ္ခ်ဥ္ေလးပဲ ေနလိုက္ရပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း အခ်ဳိမွတ္လို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခ်ဳိပ်စ္လိုက္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕ကလည္း အဖန္ေလးမွတ္ၿပီး ဖန္ၾကည့္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဖန္သြားျပန္ပါတယ္။ ဒီလိုပဲ အစပ္၊ အငန္… ႀကိဳက္သလို အရသာနဲ႔ အသုံးေတာ္ ခံႏုိင္သလို တခ်ဳိ႕က်ေတာ့လည္း ဆက္ဆံလုိ႔ လက္လန္သြားတဲ့ခါ ခါးခါးသီးသီး ျဖစ္သြားၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီလို အရသာ ေျခာက္ပါးနဲ႔ ျပည့္စုံတဲ့ ခ်ာတိတ္ကေလးျဖစ္ေအာင္ ႀကိတ္က်င့္ေနတဲ့သူလည္း ျဖစ္ပါတယ္။

အဲ… အဲဲဒါကို တျခားလူ မရိပ္မိေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာ ညီငယ္က သိေနျပန္ပါတယ္။ ဒီငနဲက တျခားေနရာသာ မေတာ္ရင္ေနမယ္၊ သူ႔အကို ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ မ်က္စိေထာင့္ေထာက္ၾကည့္ေနတာဆိုေတာ့ သိသြားျပန္ပါတယ္။ မင္းက ငေဖာပဲတဲ့…၊ အကုန္လုံးကို လုိက္ေဖာေနတာပဲလို႔ ေကာင္းခ်ီးေပးပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ငေဖာ ဒါမွမဟုတ္ ကိုေဖာျဖစ္ခဲ့ျပန္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဒီနာမည္ေတြ ရွိခဲဲ့တယ္ဆုိတာ သိသူ နည္းပါတယ္၊ အခုေတာ့ လူလည္း ဆုံၿပီမို႔ (ျပည္ေတာ္ျပန္မ်ားနဲ႔ မဆိုင္ပါ) ေမြးေန႔လည္း အသစ္တဖန္ ေရာက္လို႔ လာေတာ့မယ့္အခါမွာ ဆရာသမား ညီငယ္ကို သတိရလို႔ (သူ႔ကဗ်ာေလး ဖတ္ၿပီးေနာက္မွာလည္း တခုခု ေရးခ်င္လာလို႔) အလြမ္းအေဆြးနဲ႔ ေရးလိုက္ရပါတယ္ခင္ဗ်ာ။

ညီငယ္ က်န္းမာ ခ်မ္းသာလို႔ အလုပ္အကိုင္ေတြ အဆင္ေျပပါေစ၊ အေမ့ကိုလည္း ေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္ပါေစဗ်ာ။

၂၀၁၂ စက္တင္ဘာ ၈၊ နံနက္ ၁၁ နာရီ။

လန္ဒန္။

ခ်စ္သူမ်ားေန႔

by Myo Tha Htet on Tuesday, 14 February 2012 at 10:39·

ခ်စ္သူမ်ားေန႔ဟာ ခ်စ္သူခင္သူေတြအတြက္ေတာ့ အမွတ္ရစရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အမွတ္ရခ်က္ကေတာ့ တဘ၀စာပါပဲ။ ဒါေတာင္ တခ်က္တခ်က္ ေမ့ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္သြားတတ္ပါေသးတယ္။ ေသေသာသူ ၾကာရင္ေမ့ ဆိုတဲ့ စကားဟာ တကယ္မ်ား သက္၀င္ခဲ့ၿပီလား။ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၄ ရက္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ ဖခင္ႀကီး ဆုံးပါးသြားခဲ့ပါတယ္။ လူပ်ဳိေပါက္အရြယ္ ေကာလိပ္ၿပီးလုလု ေက်ာင္းသားေလး ကၽြန္ေတာ္ အသက္ ၂၃ ႏွစ္၊ မ်က္ရည္ေတြ ခင္းက်င္းထားတဲ့ မေမ့ႏိုင္စရာ ေန႔ကေလး တေန႔ပါပဲ။

အေဖ

ကေလးအရြယ္မွာ အေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ခဲ့တဲ့၊ အားက်ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိခဲ့ပါတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ ေျပာရရင္ေတာ့ ပထမဆုံး အေဖ့လက္ဖ၀ါးႀကီးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ ၅ ႏွစ္ေလာက္ ရွိဦးမွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ဖ၀ါးေလးေတြက ေသးေသးေလးေတြေပါ့၊ အေဖ့လက္ဖ၀ါးႀကီးကို ကိုင္ၾကည့္ၿပီး အေဖ့လိုပဲ လက္ဖ၀ါး အႀကီးႀကီး ရွိခ်င္ခဲ့တယ္။ အေဖ့လက္ဖ၀ါးႀကီးေတြကို ကိုင္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခိုက္အတန္႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ အင္အားေတြ အမ်ားႀကီး ရွိသြားသလိုပါပဲ။

အသက္ ၇ ႏွစ္၊ ဒုတိယတန္းေလာက္မွာေတာ့ အေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ့္ အားက်ခ်က္က ေတာက္မယ့္မီးခဲ တရဲရဲ ဆုိသလိုေပါ့… အေဖ ေဆးေပါ့လိပ္ ေသာက္တာကို အားက်ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေသာက္ရပါမလဲေလ၊ အဗ်င္းခံရမွာေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ အတုခိုးလို႔ရတဲ့ဟာကို အတုခိုးခဲ့ ပါတယ္။

အဲဒါကေတာ့ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ အေဖက မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ေစာင့္ေနခ်ိန္ သတင္းစာပို႔သမား စက္ဘီး အနင္းမပ်က္ ပစ္ထည့္သြားတဲ့ သတင္းစာကို တနာရီေလာက္ ၾကာေအာင္ မွင္နီ၊ မွင္ျပာနဲ႔ တားရင္း ဖတ္တတ္တဲ့ အေဖ့အက်င့္ကို အတုခိုးခဲ့တာပါ။ ပထမေတာ့ စာလုံးေပါင္းဖတ္ေပါ့၊ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သတင္းစာကို ခပ္သြက္သြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ ဥကၠဌႀကီး ဦးေန၀င္း၊ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတႀကီး ဦးစန္းယု စသျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္အဆင့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ျပည္နယ္/တိုင္းအဆင့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို အဲဒီအခ်ိန္ ကထဲက ကၽြန္ေတာ္ရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္ေနခဲ့ပါၿပီ။

အေဖက မေအာင္ျမင္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ ရည္မွန္းခ်က္ျပင္းျပင္း မရွိတဲ့ သာမန္စာေပသမား ျဖစ္တာမို႔ ေလသာ မ်ားတယ္၊ အလုပ္ မျဖစ္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ သုံးသပ္ခဲ့ပါတယ္။ အေဖ့ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေ၀ဖန္ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ အသက္အရြယ္ကစလို႔ ေ၀ဖန္ခဲ့ပါတယ္။ အေဖဆိုေတာ့ ေပၚတင္ႀကီးေတာ့ ေျပာလို႔ မရဘူးေပါ့ေလ၊ ဟိုလိုလုိ ဒီလိုလို ေျပာတာေပါ့။ သားပါးစပ္ ဟလိုက္တာနဲ႔ အူဘယ္ႏွေခြ ရွိတယ္ ဆိုတာကို သိတဲ့အေဖက စကားပိတ္ တခြန္းေျပာလိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲလုိလို ဇက္ပုသြားရပါတယ္။ “မင္းက အေဖလား၊ ငါက အေဖလား“ တဲ့။

အေမ့သားကၽြန္ေတာ္

တကယ္ေတာ့ အေမနဲ႔အေဖက ကၽြန္ေတာ္ ၁၃ ႏွစ္သားမွာ ကြဲသြားၾကတာပါ၊ သားႀကီးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္အပါ၀င္ သားသမီးသုံးေယာက္က အေမနဲ႔ အတူေနထိုင္ၿပီး၊ အေဖကေတာ့ သူ႔မိခင္ႀကီးအိမ္မွာ အခန္းေလး တခုယူလို႔ တေယာက္ထဲ ေနထိုင္ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ မပီျပင္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားနဲ႔ အသည္းကြဲ စာေပသမားႀကီးဟာ အရက္ကိုသာ ပဓာနအေဖာ္အျဖစ္ မွီ၀ဲရင္း တကိုယ္ေတာ္ဘ၀မွာ ၁၀ ႏွစ္ၾကာ ရြက္လႊင့္ခဲ့ၿပီး ဆုံးပါးခဲ့ပါတယ္။

အေမ့ရဲ႕ အေဖ့ကို မုန္းတဲ့ အမုန္းေတြ၊ ခပ္ရဲရဲ ေ၀ဖန္သုံးသပ္ခ်က္ေတြကို ေန႔စဥ္ကေန အၿမဲလိုလို ၾကားခဲ့ရတဲ့ သားႀကီး ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေယာက္်ားတေယာက္ဟာ မေအာင္ျမင္ရင္ ဂြမ္းၿပီဆိုတဲ့ အသိတခုကိုေတာ့ ငယ္ငယ္ေလးကထဲက ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ရရွိခဲ့ပါတယ္။ အေဖ့ကို အားမလို အားမရ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေမ့ပုံစံ၊ အေမ့ဟန္ေတြကိုပဲ အားက်ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အေဖ့သားထက္ အေမ့သား ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

သားရယ္ ဂုဏ္ယူစမ္းပါရေစကြာ

အေဖဟာ မေအာင္ျမင္သူမွန္း သူ႔ကိုယ္သူလည္း သိပါတယ္။ သူဟာ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာလည္း ဖတ္ႏိုင္၊ ေရးသားႏိုင္ပါတယ္၊ အေျပာ အေဟာလည္း ေကာင္းပါတယ္၊ အေရးအသားကလည္း မညံ့တဲ့ထဲကပါ၊ ဒါေပမဲ့ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ သားျဖစ္သူ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ သုံးသပ္ၾကည့္ေတာ့ အေဖ့မွာ ျပင္းျပတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ မရွိတာရယ္၊ တခုခု တဘက္ဘက္မွာ ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ ဆက္တိုက္ အလုပ္ မလုပ္ခဲ့တာရယ္ကို ေတြ႕မိပါတယ္။

အဲဒီလို အေဖက လူပ်ဳိေပါက္ ျဖစ္ေတာ့မယ့္ သားႀကီးကို ဆုံးမဖို႔က်ေတာ့ သူကိုယ္တုိင္ မယုံမရဲ ျဖစ္ေနခဲ့ပုံရပါတယ္။ အေမက အေဖနဲ႔ ေတြ႕တာကို မႀကိဳက္ေပမယ့္ သားဆိုတာမ်ဳိးက အေဖကို အားက်တတ္တဲ့ အမ်ဳိးဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအကိုဟာ အလွည့္က် ဆိုသလို အေဖနဲ႔ ခုိးခိုးေတြ႕တတ္ပါတယ္။ ညီငယ္ကေတာ့ အေဖ့လိုပဲ အေျပာေကာင္း၊ အေဟာေကာင္းဆိုေတာ့ သူတို႔ ဘယ္လိုေတြ စကားေျပာသလဲ ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ အေဖက အင္မတန္ ေလးနက္ေနၿပီး၊ တခုခုကို ခံစားေနရတဲ့ အသြင္လည္း ေဆာင္ေနတတ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေရာ ဘာထူးဦးမွာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အေဖနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါ ၾကက္ႀကီး လည္လိမ္ခံထားရသလို ခံစားေနရတာေပါ့…၊ စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိတာကေတာ့ ငါတို႔ သားအဖ ကံႏွယ္… ဆိုးလိုက္တာ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား ဒီလို အေျခအေနေတြ ျဖစ္လာတာလဲေပါ့။

ေနာက္ၿပီးေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တခုမွာ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႕ၾကတာဆိုေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစု အေၾကာင္း သိေနၾကတာေပါ့။ ဒီေတာ့ သူတို႔ကလည္း ဂရုဏာသက္တဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ရွိၾကတာေပါ့။ တကယ့္ကို အဆင့္ျမင့္ ျမန္မာဗီဒီယိုဇာတ္ကားထဲက မ်က္ရည္ခ်ဳ ဇာတ္ကြက္တကြက္ပါပဲ။

အေဖကေတာ့ သူ႔ရွိစုမဲ့စုေလးနဲ႔ သား လက္ဖက္ရည္ေသာက္၊ အီၾကာေကြးစား၊ မုန္႔ေတြ စားဖို႔ ေျပာတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ အေမ မသိေအာင္ အခ်ိန္ေလး ခိုးျပဳၿပီး လာရတာ၊ အေဖ ေျပာစရာရွိ ေျပာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆုံးမစရာ ရွိလည္း နားေထာင္မယ္ေပါ့။ လူငယ္ဆိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းတာကတပိုင္း၊ စားစရာရွိတာလည္း ႀကိတ္လိုက္တာေပါ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ ငူတူတူနဲ႔ ပါးစပ္ေလး ဟၿပီး အေဖ့ကို ၾကည့္ေနတာေပါ့။

အေဖက ေျပာတယ္၊ ဆုံးမတယ္ ဆိုတာေတြကလည္း အရင္တေခါက္ေတြ အတိုင္းပါပဲ။ လိမ္လိမ္မာမာေနဖို႔၊ အေမ စိတ္ဆိုးေအာင္ ဂ်စ္ကန္ကန္ေတြ မလုပ္ဖို႔၊ ညီနဲ႔ ညီမငယ္ေလးကို အကိုႀကီးပီပီ ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ဖို႔နဲ႔ ေနာက္ဆုံးတခုကိုေတာ့ သူ ေလသံတိုးတိုး အားေလ်ာ့ေလ်ာ့နဲ႔ ေျပာတာပါ။ အဲ… တခုခု အကူအညီလိုရင္ သူ႔ကို ေျပာဖို႔ေပါ့၊ အေဖ မတတ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဘယ္ေျပာပါ့မလဲဗ်ာ… ဒါေပမဲ့ အေဖဆိုေတာ့လည္း သူ႔အေနနဲ႔ ေျပာစရာရွိတာေတြေတာ့ ေျပာတာေပါ့။

ေျပာေနရင္းတန္းလန္းနဲ႔ “သားႀကီးကလဲကြာ… အဲဒီလို ပါးစပ္ႀကီးဟၿပီး မေနစမ္းနဲ႔ကြာ… အေဖ မႀကိဳက္ဘူး“ တဲ့။ ၿပီးေတာ့ အေဖဟာ တဖက္ကို လွည့္ၿပီး ၀မ္းနည္းလာတဲ့ စိတ္ကို ထိန္းလိုက္ပုံ ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ေျပာတယ္ “ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ထားစမ္းကြာ၊ ေယာက္်ားဆိုတာ ဘာမဆုိ လုပ္ႏိုင္ရတယ္ကြ၊ ေနာက္တခါ အေဖနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါ ပါးစပ္ႀကီးဟၿပီး ေငးေနတာမ်ဳိး မေတြ႕ခ်င္ဘူး“ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသသြားပါတယ္။

အေဖဟာ သူ႔ ရင္ထဲမွာ သည္းလိႈက္အူလႈိက္ ၀မ္းပန္းတနည္း ခံစားေနရၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာတာက်ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တေယာက္က သူ႔တပ္သားသစ္တေယာက္ကို အမိန္႔ေပးသလို ခိုင္းေနတာမ်ဳိးပါ။ သူ႔ သားႀကီးကို ေငးေငးငိုင္ငိုင္ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ အားေပ်ာ့ေပ်ာ့ ခ်ာတိတ္တေယာက္ ျဖစ္သြားမွာကိုေတာ့ သူလုံး၀ကို မလိုလားပါဘူး။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ဆီမွာ ေတြ႕လိုက္ရလို႔ ၀မ္းသာပါတယ္။ အေဖ့ကိုလည္း တအားခ်စ္သြားပါတယ္။

အဲဒီကထဲကေန ၁၄/၅ ႏွစ္သားေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လိုအပ္လည္း တည္၊ မလိုအပ္လည္း တည္ၿပီး ေနခဲ့မိပါေတာ့တယ္။ အေဖ ငါ့ကို ျမင္တုိင္း ဂုဏ္ယူ အားကိုးေလာက္တဲ့ ေယာက္်ားမ်ဳိးပုံစံ ေပါက္ေနေစရမယ္လို႔လည္း ကိုယ့္ဘာသာ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

အေဖဟာ မဆုံးခင္ တႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာေတာ့ အေတာ္ႀကီးကို က်သြားခဲ့ပါၿပီ။ အသက္ ၅၇၊ ၅၈ တြင္းလည္း ေရာက္လာခ်ိန္မွာေပါ့။ အေဖနဲ႔အေမဟာ အရပ္ ၅ ေပစီပဲ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြက မ်ဳိးဆက္တဆက္ ခုန္ေက်ာ္တဲ့ ဗီဇကို ရလို႔ ထင္ပါတယ္။ သားသမီးေတြက်ေတာ့ ႏွစ္ဘက္ အဖိုးအဖြားေတြအတိုင္း အရပ္ျမင့္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆို ၅ ေပနဲ႔ ၁၀ လက္မ ျမင့္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္အရပ္ကို ၾကြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာျပခ်င္တာက ခုနလို ေတာ္ေတာ္က်သြားတဲ့ အေဖဟာ သူ႔ဆီ သြားလည္တဲ့အခါက်ရင္ သူ႔သားႀကီး ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားကို ျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲက သူ႔မိတ္ေဆြေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အမ်ဳိးေတြကို ၾကြားတတ္ပါတယ္။ ဒီေကာင္က ေကာလိပ္တက္ေနတာ… ကၽြန္ေတာ့္ သားႀကီးေပါ့၊ စာသိပ္ေတာ္တဲ့ေကာင္ဆုိၿပီး ၾကြားေတာ့တာပါပဲ။

အမွန္က ကၽြန္ေတာ္ ဒီေလာက္ မေတာ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သာ အသိဆုံးပါ။ ေနာက္ၿပီး အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ အဖိုးႀကီးေပါက္စက အဲဒီလို စကားေတြ ေျပာေနတာမွာ သူ႔ဟာသူ ဘယ္လိုမွ မေနတဲ့အျပင္ ေပ်ာ္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အသက္ ၂၀ ၀န္းက်င္ လူပ်ဳိေပါက္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရွက္ေနပါတယ္။ အေဖ့ကို ေၾကာက္လို႔သာ ဘာမွ မေျပာတာပါ၊ ေျပာခြင့္သာရင္ေတာ့ အေဖရယ္၊ ေလွ်ာက္မေျပာပါနဲ႔ဗ်ာလို႔ ေျပာလိုက္ခ်င္တာပါ။

ဒါေပမဲ့ သုံးေခါက္ေလာက္ အေဖ အဲဒီလို လုပ္ၿပီးခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေျပာင္းသြားပါတယ္၊ ရွက္တဲ့ စိတ္လည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ နဂိုကလို ရယ္က်ဲက်ဲ၊ မခ်ိတိတိလည္း မလုပ္တဲ့အျပင္ အဲဒီလူေတြကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။ အေဖ့ကိုလည္း ခပ္တင္းတင္း ဖက္လိုက္မိပါတယ္။ အေဖ့ဦးေခါင္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ…။

အေဖက တႀကိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးခဲ့ဖူးပါတယ္။ မင္းက အေဖလား၊ ငါက အေဖလားတဲ့။ အခုေတာ့ အေဖ့ဟာ ကေလးေလး တေယာက္ေလာက္ပဲ ရွိပါလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးခဲ့မိပါတယ္။ အေဖကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းတင္းတင့္ေစ့ထားတဲ့အျပင္ ထြားထြားႀကိဳင္းႀကိဳင္းႀကီး ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔သားႀကီးအတြက္ အင္မတန္မွကို ဂုဏ္ယူေနခဲ့ပါတယ္။

ခ်စ္သူမ်ားေန႔ အေဖထြက္ခြာ

ကၽြန္ေတာ္ဟာ တေန႔ေသာ ရက္တခုကို စိတ္တထင့္ထင့္နဲ႔ ေစာင့္ေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ တေယာက္တည္း အထီးက်န္ေနထိုင္ ေနရတဲ့ အေဖတေယာက္ ဆုံးပါးမယ့္ အခ်ိန္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာရုပ္ရွင္ေတြမွာ ၾကည့္ဖူးသလို (စကားမစပ္ ငယ္ငယ္က ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာရုပ္ရွင္ကားေတြ အၾကည့္မ်ားခဲ့ပါတယ္) တေယာက္ေယာက္က “မင္း… အေဖ ဆုံးၿပီ“ လို႔ သတင္းစကား ပါးလာမယ့္ေန႔ပါ။ အေဖနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တေနရာစီ ေနၾကရေတာ့ အေဖဆုံးၿပီဆိုရင္ တေယာက္ေယာက္က အဲဒီလို ေျပာလာမွာပဲဆိုၿပီး စိတ္ပူပင္စြာနဲ႔ ေစာင့္ေနခဲ့တာပါ။

တကယ္ပဲ အဲဒီေန႔ဟာ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ တညမွာ (၉ နာရီသာသာေလာက္မွာ) အေဖ့မိတ္ေဆြ လူငယ္တေယာက္က လမ္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ကို အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ေခၚေနပါတယ္။ ပထမေတာ့ အိပ္မက္ မက္ေနတယ္လို႔ေတာင္ ထင္တာပါ။ ေနာက္မွ အေမက ဟဲ… နင့္နာမည္ ေအာ္ေနတာပဲ၊ ထြက္ၾကည့္စမ္းဆိုေတာ့မွ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနရာကေန ထြက္ၿပီး ေမးစမ္းၾကည့္ေတာ့ အဲဒီ အကိုက “မင္း အေဖ… အေျခအေန မေကာင္းေတာ့ဘူး၊ အျမန္လိုက္ခဲ့… ေဆးရုံေတာ့ ပို႔သင့္တယ္“ လို႔ ေျပာပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ အရြယ္သာဆိုေတာ့ ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္း မသိဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ ေနာက္ၿပီး အေဖဟာ သူ႔အေမအိမ္မွာ ေနတာပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီအိမ္က လူေတြက မၾကည့္တာလဲ၊ ေဆးရုံေတြ ဘာေတြ ဘာလို႔ မပို႔တာလဲလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ အေဖ့ မိခင္ႀကီး၊ အေဖ့ အမ အပ်ဳိႀကီးေတြက ဆုံးပါးသြားပါၿပီ။ ညီေတြ၊ ညီမေတြကလည္း ေစာေစာပိုင္းက ၾကည့္ၾကေပမယ့္ ၾကာလာေတာ့ သူတို႔လည္း မၾကည့္ရႈ၊ မေစာင့္ေရွာက္ေတာ့ပါဘူး။

ဒီေတာ့ အေဖက သူ႔တကိုယ္စာ စားေလာက္ေအာင္ သူ႔သူငယ္ခ်င္း မုန္႔ဖိုကေန မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔ ေခါက္ဆြဲဖတ္ေတြ ယူၿပီး သူ႔အခန္းေလး ေရွ႕မွာ ေရာင္းရပါတယ္။ သူ႔အတြက္ေတာ့ စားေလာက္တာေပါ့ေလ။ အခုလို ေသေရး၊ ရွင္ေရးျဖစ္ေတာ့ အေဖ့ ညီေတြ၊ ညီမေတြကလည္း သူတို႔ ပိုက္ဆံကုန္မွာစိုးလို႔ ထင္ပါတယ္၊ ဘာမွ မလုပ္ေပးၾကပါဘူး။ သူတို႔ေတြကလည္း သားသမီးေတြ မ်ားၿပီး သိပ္လည္း ေျပလည္ၾကသူေတြ မဟုတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္သူ႔အျပစ္တင္ရမွန္း မသိေတာ့ပါဘူး။

ေနာက္ေတာ့ အေမက ပိုက္ဆံေတြ ထုတ္ေပးၿပီး “ကဲ… မင္းက သားႀကီးပဲ၊ လိုက္သြား… မင္း အေဖကို ေဆးရုံပို႔ေပါ့“ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေမ့ကို ေက်းဇူးတင္တဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ၿပီး ပိုက္ဆံကို လြယ္အိတ္တလုံးနဲ႔ ထည့္လို႔ လာေခၚတဲ့ အကိုနဲ႔အတူ အေဖ့အခန္း ျပန္ေျပးလာၿပီး အေဖ့ကို ေဆးရုံတင္ရပါေတာ့တယ္။

အရက္ေတြ ေသာက္တာမ်ားၿပီး၊ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာ ျပတ္သြားပုံရတဲ့ အေဖဟာ ေဆးရုံသြားေနတဲ့ အငွားကားေပၚမွာပဲ သတိ မရွိေတာ့ပါဘူး။ “အေဖေရ… အေဖေရ… အားတင္းထားပါဦးဗ်ာ၊ အေဖအားကိုးတဲ့ သားႀကီး အေဖ့ေဘးမွာ ရွိေနၿပီေလ“လို႔ အသံထြက္တဲ့အထိ ေျပာေပမယ့္လည္း အေဖၾကားမၾကား ကၽြန္ေတာ္ မသိေတာ့ပါဘူး။ အေဖဟာ မ်က္စိလည္း မဖြင့္ေတာ့ပါဘူး၊ အသိလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။

အေဖ့ကို ရန္ကုန္ေဆးရုံႀကီး အေရးေပၚတင္၊ ေနာက္ေတာ့ ဦးေႏွာက္နဲ႔ အာရုံေၾကာေရာက္… အေဖ့ဟာ သတိျပန္မလည္လာေတာ့ဘဲနဲ႔ သုံးရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ထင္ပါတယ္၊ ဆုံးပါးသြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔ဟာ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၄ ရက္ေန႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ထဲက စိတ္အထိခိုက္ရဆုံး ေန႔တေန႔ပါပဲ။

မေန႔ညကေတာ့ အေမနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာ ေတြ႕လို႔ စကားေျပာၾကပါတယ္။ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္းေျပာဆုိၿပီး အေမက အြန္လိုင္းကေန ဆင္းသြားပါတယ္၊ ခဏေနေတာ့ အေမ ျပန္တက္လာျပန္ပါတယ္။ ဘာမ်ား အေရးတႀကီး ေျပာစရာ က်န္ေနပါလိမ့္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထင့္သြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမ ေျပာတာက ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ေနတဲ့ အေဖ့ အေၾကာင္းပါ။

“သားႀကီး… မနက္ျဖန္ မင္းအေဖ ႏွစ္ပတ္လည္ပဲ၊ အေဖ့ကို သတိတရ ရွိခိုးၿပီး၊ မင္း ျပဳခဲ့သမွ် ကုသိုလ္ေတြကို အေဖ အမွ်ယူပါလို႔ အမွ်ေ၀ပါ“ တဲ့။ အေမက ဒါပဲ ေျပာၿပီး အြန္လိုင္းကေန ျပန္ဆင္းသြားပါတယ္။

အင္း… ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ သားပဲ၊ အေဖ့ကို ေမ့သြားတယ္။ ေသေသာသူ ၾကာရင္ ေမ့တဲ့၊ တကယ္ေတာ့ မၾကာေသးပါဘူး… လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၃ ႏွစ္ကပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့အေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားလိုက္တုိင္း အေဖနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာတိုင္းဟာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ႀကီးကို ခံစားေနရပါေသးတယ္။ အေဖေရ… သားႀကီး ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ရိုရိုက်ဳိးက်ဳိးလည္း အေဖ့ကို ရွိခုိးပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ျပဳခဲ့သမွ် ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြအတြက္လည္း အမွ်ယူပါခင္ဗ်ာ။

၂၀၁၂ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၄ ရက္၊ ခ်စ္သူမ်ားေန႔။

မြန္းလြဲ တခ်က္တီး၊ အဂၤါေန႔၊ ဘန္ေကာက္။

တႏွစ္ကုန္ျပန္ၿပီ

၂၀၀၉ ကေန ၂၀၁၀ ကို ၀င္ေတာ့ “လာပေဟ့… ၂၀၁၀ ဟာ ငါ့ႏွစ္ပဲ“ လို႔ တြက္ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ၂၀၁၀ မွာ ဘာလုပ္ပစ္မယ္ ညာလုပ္ပစ္မယ္၊ ဘာျဖစ္ေစရမယ္၊ ညာျဖစ္ေစရမယ္ဆိုၿပီး စိတ္ႀကီး၀င္ခဲ့ဖူးတယ္၊ အေတြးေလလုံး ႀကီးခဲ့ဖူးတယ္။ အခုေတာ့ ျဖတ္ကနဲ ကုန္ျပန္ပေဟ့လုိ႔ ေအာ္ရေတာ့မွာပါပဲ။ ကုန္သြားျပန္ပါၿပီ။

တႏွစ္အတြင္း ဘာေတြလုပ္ျဖစ္ခဲ့သလဲ၊ ဘာေတြေခ်ာ္သြားခဲ့သလဲ။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။

သူငယ္ခ်င္း ႏွစ္ေယာက္၊ သုံးေယာက္က တႏွစ္ကုန္ရင္ အီးေမးလ္ေလးတေစာင္ တေစာင္ ပို႔တတ္တယ္။ ဘာေရးထားသလဲဆိုေတာ့ တႏွစ္အတြင္း သူ႔အေၾကာင္း၊ သူ႔တို႔ မိသားစုအေၾကာင္း တိုးတက္တာ၊ ဆုတ္ယုတ္တာေတြ ေရးထားတယ္။ ကေလးတေယာက္ ထပ္ေမြးရင္ ကေလးဓာတ္ပုံေလးပါ ထည့္ေပးလိုက္တာေပါ့။ အဲဒီ အီးေမးလ္ေလးေတြ ရတတ္တယ္။

ဒါဆို ငါလည္း ဒါမ်ဳိး စာတပုဒ္ေရးႏိုင္သားပဲလို႔ စိတ္ကူးေပၚမိတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားထဲ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္သလို ဇန္န၀ါရီကေန စလို႔ ၂၀၁၀ ကို ျပန္ၾကည့္မိတယ္။

၂၀၁၀ မွာ အႀကီးမားဆုံး ဆုံးရႈံးမႈလို႔ ေျပာႏိုင္တာကေတာ့ စာတအုပ္ကို ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ဆုံးေအာင္ မဖတ္ျဖစ္ခဲ့တာပါပဲ။ စာတအုပ္ကို စိတ္၀င္စားသေလာက္ ေကာက္ဖတ္လိုက္၊ ပစ္ခ်ထားလိုက္၊ ႏွစ္လေလာက္ျခားၿပီးမွတခါ ဖတ္ခ်င္ရင္ ျပန္ဖတ္လိုက္နဲ႔၊ ေတာ္ေတာ္ အလုပ္မျဖစ္ခဲ့တာပါ။ စာအုပ္သာ ေတြ႕ရင္ ၀ယ္ျဖစ္တယ္၊ မဖတ္ျဖစ္ခဲ့ပါ။

တခါ စာလည္း ထင္သေလာက္ မေရးျဖစ္ခဲ့ပါ၊ လန္ဒန္ေရာက္ၿပီးၿပီးျခင္းမွာ ဇာတိကို လြမ္းမိလို႔လား မသိပါ၊ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေတာ့ မလြမ္းဘူး ထင္တာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ မသိစိတ္ကေတာ့ လြမ္းခ်င္လြမ္းေနမွာေပါ့ေလ၊ အဲဒါမွာ ဘာထူးျခားသလဲဆိုေတာ့ ေရာက္ေရာက္ခ်င္းမွာ စာေတာ္ေတာ္ ေရးျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ ဘေလာ့ဂ္မွာ ေရးတာကို ေျပာတာပါ။ ၂၀၁၀ တြင္းမွာေတာ့ စာေရးနည္းခဲ့ပါတယ္။ ေတာ္ေတာ္ စိတ္ေပါက္မွပဲ ေရးျဖစ္ၿပီး ဒါေတာင္ ေတာ္ေတာ္အခ်ိန္ဆြဲၿပီးမွ ေရးျဖစ္ခဲ့တာပါ။

ေရးျဖစ္ေတာ့လည္း ေရးတုန္းသာ ႀကိဳက္ၿပီး၊ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့ မႀကိဳက္ေတာ့ပါ။ ဘာ့ေၾကာင့္မွန္းလည္း မသိပါ။ ေရးျဖစ္သြားတဲ့အတြက္ပဲ ေက်နပ္မိပါတယ္၊ စာအရည္အေသြးကိုေတာ့ အားမရပါ။

၂၀၁၀ ေနာက္ပိုင္း ေျခာက္လမွာေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ခ်က္တင္ စကားေျပာတာ ေတာ္ေတာ့ကို နည္းသြားၿပီး၊ ေဖ့စ္ဘုတ္မွာ အခ်ိန္ ေတာ္ေတာ္ ကုန္လာတာကို သတိထားမိပါတယ္။ ေဖ့စ္ဘုတ္မွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ မ်ားလာတာကိုေတာ့ သေဘာက်မိပါတယ္။ လူအစုံ စိတ္အစုံနဲ႔ ေပါင္းသင္းၾကည့္ ႏိုင္တာကိုးဗ်ာ။

လူေတြနဲ႔ စကားေျပာရတဲ့ အလုပ္က စိတ္၀င္စားစရာ ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လားဗ်ာ။ ေဖ့စ္ဘုတ္ကေန ရင္းႏွီးၿပီး အလုပ္အတြက္ အကူအညီေတြလည္း ရခဲ့ပါတယ္။ ေဖ့စ္ဘုတ္ကိုလည္း ေက်းဇူးတင္ရပါတယ္။

၂၀၁၀ မွာေတာ့ အလုပ္ေတြ ပိုလုပ္ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္၊ ေရာက္ကာစထက္ အလုပ္ပိုလုပ္ႏိုင္လာတာကလည္း အေၾကာင္းတခု ျဖစ္ပါတယ္။ စကားအေျပာအဆိုလည္း နည္းနည္း ပါးနပ္လာတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထင္မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မူရင္း အက်င့္ကေတာ့ ေဖ်ာက္ႏိုင္ခဲပါတယ္။ လာထိလုိ႔ကေတာ့ ခ်ပစ္မယ္ဆိုတာကေတာ့ အငုံ႔စိတ္ ရွိေနတုန္းပါပဲ။ ႀကိဳးစား ေဖ်ာက္ရပါဦးမယ္။

ဘာသာတရားလုပ္ကိုင္တာ၊ တရားထိုင္တာကေတာ့ ၂၀၁၀ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္၀က္မွာ မလုပ္ျဖစ္ေတာ့သေလာက္ေတာင္ နည္းသြားခဲ့ပါတယ္။ အဲဒါကိုေတာ့ အားမရပါ၊ မႀကိဳက္ပါ။ အလုပ္မ်ားတာ၊ ပင္ပန္းတာကို အေၾကာင္းျပၿပီး ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ညွာတာၿပီး အနားေပးလုိက္တာပါပဲ။ အလုပ္က ေတာ္ေတာ္ ပင္ပန္းေတာ့ ၿပိဳင္းသြားပါတယ္။

ေကာင္းတာေတြဘက္ကို နည္းနည္းျပန္ၾကည့္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ၂၀၁၀ ႏွစ္သစ္ကို စိတ္ကူးထားတဲ့အတိုင္း လန္ဒန္ၿမိဳ႕မွာ ကူးႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ မတ္လ အားလပ္ရက္မွာ ဥေရာပကို ပထမအႀကိမ္အျဖစ္ သြားႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ ပါရီၿမိဳ႕ကို သြားလည္ႏိုင္တာဟာ အိပ္မက္ကို အေကာင္အထည္ ေဖာ္ခြင့္ရခဲ့လိုက္တာလို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္ လူငယ္ေတြအတြက္ကေတာ့ ဒါဟာ အိပ္မက္ မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ မလြယ္ေပမယ့္ တကယ္ျဖစ္္ႏုိင္တဲ့ ကိစၥတခုပါပဲ။

ဥေရာပကအျပန္ စေကာ့တလန္ကို ဆက္သြားခဲ့ပါတယ္၊ အေအး စေရာ့လာတဲ့ အခ်ိန္မို႔ ခရီးသြားလို႔ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။ ကိုယ္ေရာက္ဖူးခ်င္တဲ့ ေနရာေတြကို သြားလိုက္ရတာမို႔လည္း ေက်နပ္မိပါတယ္။ ပိုက္ဆံေတြေတာ့ အေတာ္ေလး ကုန္သြားတာေပါ့ေလ။

တခါ လန္ဒန္မွာလည္း သြားခ်င္တဲ့ေနရာေလးေတြ သြားျဖစ္ခဲ့သလို ရုပ္ရွင္ကုိလည္း ႏွစ္၀က္ပထမပိုင္း ေတာ္ေတာ္ေလး ၾကည့္ျဖစ္လိုက္ပါတယ္။ ဒုတိယႏွစ္၀က္ အားလပ္ရက္ တခါရျပန္ေတာ့ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလို ျမင္းစီးခ်င္တာေၾကာင့္ လန္ဒန္ကေန တနာရီသာသာ သြားရတဲ့ Berkshire နယ္မွာ ျမင္းသြားစီး ျဖစ္သလုိ ငယ္ငယ္က ေက်ာင္းစာထဲ သင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ေ၀လမင္းသား အပိုင္စားတဲ့ ေ၀လနယ္ဘက္လည္း ခရီးဆန္႔ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေရာက္ေအာင္သြားဖို႔ အားခဲခဲ့တဲ့ ေျမာက္အိုင္ယာလန္ေတာ့ မေရာက္ျဖစ္ေသးပါဘူး။ ေနာက္တႀကိမ္မွ သြားဖို႔ စိတ္ကူးထားပါတယ္။ အိုင္ယာလန္ သမၼတႏိုင္ငံကို သြားမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဗီဇာ ထပ္ယူရမွာ ျဖစ္ပါတယ္။

တျခားအမွတ္ရစရာေတြကို စြက္ရမယ္ဆိုရင္ေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အာဆင္နယ္ အသင္းပိုင္တဲဲ့ အမ္းမရိတ္ေဘာလုံးကြင္းမွာ ေဘာလုံးပြဲ ၾကည့္ဖူးတာရယ္၊ အဆိုေတာ္ႀကီး မာမာေအးနဲ႔ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး စကားေျပာခြင့္ ရခဲ့တာရယ္၊ န၀မေျမာက္ တိပိဋကဆရာေတာ္ ဦးဂႏၶမာလာ လကၤာရကို နီးနီးကပ္ကပ္ ဖူးေတြ႕ခြင့္ ရတာရယ္၊ ရန္ကုန္မွာ ရင္းႏွီး ခင္မင္ခဲ့ဖူးတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ယူေကမွာ ျပန္ဆုံခြင့္ ရတာရယ္၊ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔အတူ ႏွစ္ခါ သုံးခါ ထမင္းခ်က္ျပဳတ္ စားေသာက္တာရယ္တို႔ ပါရမွာပါ။

မိသားစုေရး ထူးျခားခ်က္ကေတာ့ ညီမငယ္ေလးက သမီးေလးတေယာက္ ေမြးတာမို႔ ဦးႀကီး ျဖစ္လာခဲ့တာပါပဲ။ ကိုယ္ မစြမ္းေတာ့ ညီမက ေက်ာ္တက္သြားၿပီး အေမ့အတြက္ ေျမးဦးကို ညီမက ေမြးေပးခဲ့တာေပါ့ေလ။

စိတ္၀င္စားၿပီး လုပ္ျဖစ္သြားတာ လုပ္ဖို႔ အခြင့္အလမ္း ေပၚသြားတာကေတာ့ ကိုယ့္ေမြးေန႔မွာ သခၤ်ိဳင္းထဲမွာ ေန႔တ၀က္သာသာ သြားေနျဖစ္ခဲ့တာနဲ႔ ေရဒီယိုျပဇာတ္ တခုမွာ ပါ၀င္ခြင့္ ရခဲ့တာပါပဲ။

အမွတ္တရ ျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ တႏွစ္အတြင္း ႀကဳံခဲ့ရတဲ့ ေဆာင္းတြင္းႏွစ္ခုမွာ ႏွင္းေတြနဲ႔ ဆက္တိုက္ ႀကဳံခဲ့ရသလို ေရာက္ေနတဲ့ ႏိုင္ငံေရာ၊ ကိုယ့္ဇာတိႏိုင္ငံေရာရဲ႕ ေရြးေကာက္ပြဲေတြကို ကိုယ္တိုင္ သတင္းလိုက္ တင္ျပခြင့္ ရခဲ့တာပါပဲ။

ၿဗိတိန္မွာေတာ့ ၁၃ ႏွစ္ၾကာ အာဏာ ရယူထားတဲ့ ေလဘာအစိုးရ ျပဳတ္က်သြားၿပီး၊ ပါတီႏွစ္ခုရဲ႕ ေခါင္းေဆာင္ လူငယ္လူလတ္ႏွစ္ဦး ဦးေဆာင္တဲ့ ညြန္႔ေပါင္း အစိုးရတက္လာတာကို မ်က္၀ါးထင္ထင္ ျမင္ခြင့္ ရခဲ့ေပမယ့္၊ ဇာတိႏိုင္ငံမွာေတာ့ ၂၂ ႏွစ္ေက်ာ္ အာဏာ ယူထားေပမယ့္ တခါ စနစ္ေျပာင္းဖို႔ ေဘာင္းဘီခၽြတ္ၿပီး ေခါင္းေပါင္း ေျပာင္းေဆာင္းတဲ့ ပုံစံေတြ႕ခြင့္ ရခဲ့တာပါပဲ။ ပညာရွင္တို႔ မွန္းခ်က္နဲ႔ ႏိုင္ငံေရးသမားတခ်ဳိ႕ရဲ႕ ထင္ျမင္ခ်က္ေတြ လြဲကုန္တာကိုလည္း ေသေသခ်ာခ်ာ သိခြင့္ရခဲ့ပါတယ္။

ဂုဏ္ယူရတဲ့ အလုပ္တခု လုပ္ျဖစ္ခဲ့တာကေတာ့ ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီေခါင္းေဆာင္နဲ႔ တယ္လီဖုန္းကေနတဆင့္ ဆက္သြယ္ ေမးျမန္းခြင့္ ရခဲ့တာပါပဲ။

ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေက်နပ္မိတာကေတာ့ လူငယ္တခ်ဳိ႕နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တဲ့အခါ သူတို႔နဲ႔ ယုံၾကည္မႈရေအာင္ တည္ေဆာက္ ႏိုင္ခဲ့တာပါ။

စကားကို အပိုအလို (မ်ားမ်ား) မေျပာျဖစ္ေအာင္ ေလ့က်င့္တာကလည္း နည္းနည္း ခရီးေပါက္ခဲ့တယ္လို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ စကားဆုိတာက မ်ားမ်ားေျပာရင္ မွားႏိုင္ေခ် ပိုမ်ားႏိုင္တယ္ မဟုတ္လားဗ်ာ။

စိတ္ကူးယဥ္အေတြးေတြကေတာ့ စိတ္ကူးယဥ္တုန္း အဆင့္ပါပဲေလ၊ အဲဒီစိတ္ကူးေတြကေတာ့ ခ်ဳိသမို႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ၂၀၁၁ ဆီ သယ္ယူပါ့မယ္ေလ…။

၂၀၁၀ ကို စာရင္းခ်ဳပ္ရင္ေတာာ့ ေက်နပ္စရာေကာင္းတဲ့ ရလဒ္မ်ဳိးေတြကို လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ မျပႏုိင္ေပမယ့္ အရင္းရႈံးတဲ့ ဟာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ဘူးလို႔ ေကာက္ခ်က္ ခ်ႏိုင္ပါတယ္။

တႏွစ္စာကို တခဏ အခ်ိန္ေပး ျပန္စဥ္းစားရင္း ကၽြန္ေတာ္ မၾကာမၾကာ ေတြးခဲ့ဖူးတဲ့ အေတြးက ေခါင္းထဲတခါ ျပန္ေရာက္ လာျပန္တယ္။

ဘ၀ဆိုတာက ေရးၿပီးသား စာအုပ္တအုပ္လား၊ တရြက္ခ်င္းစီကို တေန႔ခ်င္း လွန္ဖတ္ေနရတာလား။

ဟုတ္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ အျပတ္ ေထာက္ခံ မေျပာႏိုင္သလို မဟုတ္ဘူးလို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ နင္းကန္ မျငင္းရဲပါဘူး။

တဖက္ဖက္ကေန အျပတ္ေျပာႏိုင္တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လည္း လက္တို႔ လိုက္ပါဦးေလ။

ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။

၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၂၅ ရက္၊ စေနည။ (ခရစၥမတ္ေန႔)
ည ၈ နာရီ။

ဆည္းဆာ

အေမနဲ႔ တေန႔က ဂ်ီေတာ့ခ္ကတဆင့္ ဖုန္းေျပာျဖစ္ေတာ့ မင္း အဖိုးအဖြားဆုံးတာ ၁၅ ႏွစ္ျပည့္ၿပီ၊ အမွ်အတန္း ေပးေ၀အုံးလို႔ ဆိုလာပါတယ္။ အလုပ္ေတြက မ်ားေနတာနဲ႔ ေမ့သလို ျဖစ္ေနခဲ့တယ္။ ေအာ္… ၁၅ ႏွစ္ေတာင္ ရွိသြားပါၿပီလား။ အေမကေတာ့ သူ႔အေမနဲ႔ အေဖကို တေန႔မွ မေမ့ဘူးလို႔ ဆိုပါတယ္။ တကယ့္ သမီးအလိမၼာေလးပါပဲ။

တဦးတည္းေသာသမီးက မိဘႏွစ္ပါးကို အလြန္ခ်စ္တယ္၊ မိဘႏွစ္ပါးကလည္း တဦးတည္းေသာ သမီးေလးကို အင္မတန္ အားကိုးခဲ့ၾကတယ္။ ဒီကေန႔ေတာ့ အေမက သူ႔မိဘႏွစ္ပါးကို ရည္စူးလို႔ သံဃာေတာ္ေတြ အိမ္ပင့္ဖိတ္ ဆြမ္းလုပ္ေကၽြးၿပီး ကုသိုလ္ျပဳ အမွ်ေ၀တယ္လို႔ ဆိုတယ္။

အေမက တကၠသိုလ္ ပထမႏွစ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို၊ ဒုတိယႏွစ္မွာ ညီေလးကို၊ စတုတၳႏွစ္မွာ ညီမေလးကို ေမြးတယ္။ ေက်ာင္းတဖက္နဲ႔မို႔ ၄၅ ရက္သားမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို အဖိုးအဖြားဆီ ပို႔လိုက္တယ္။ ေျမးဦး ေယာက်္ားေလးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အဖိုးအဖြားက သည္းသည္းလႈပ္ ျဖစ္ခဲ့ ခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္။

စကားေျပာတတ္ အသံထြက္တတ္လာေတာ့ အဖိုးကို ဘာပူးလို႔ ေခၚရတယ္၊ အဖြားကို ေမႀကီးလို႔ ေခၚခဲ့ရတယ္။ အဖြားက သင္ေပးတာ ျဖစ္မွာပါ။ အေဖနဲ႔ အေမက သူတို႔ သားႀကီးကို သတိရလို႔ လာၾကည့္တဲ့အခါ အဖုိးအဖြားက ကေလးကို ျပန္ေခၚသြားမွာစိုးလို႔ အဲဒါ တစိမ္းေတြ သိပ္မေရာနဲ႔လို႔ ေျပာတယ္တဲ့။ မမွတ္မိေတာ့ဘူးေလ… အေမျပန္ေျပာျပလို႔ သိခဲ့ရတာ…။

ဘာပူး နဲ႔ ေမႀကီး

တကယ္ေတာ့ ဘာပူးဆိုတာ ဟိႏၵီဘာသာနဲ႔ အေဖလို႔ ေခၚတာပါ။ ဆစ္ခ္ပန္ခ်ာပီျဖစ္တဲ့ အဖိုးကို အေမက ဘာပူးလုိ႔ ေခၚတယ္။ အေမေခၚသလိုပဲ ကၽြန္ေတာ္က လိုက္ေခၚ ခဲ့ပါတယ္။ အဖြားက အဲဒီလို သင္ေပးခဲ့ပုံရတယ္။ ကုလားလူမ်ဳိးေတြက တရုတ္လူမ်ဳိးေတြလိုပဲ ေယာက်္ားေလးကို ပိုတန္ဖိုးထား အားကိုးၾကေတာ့ ေျမးဦး ေယာက်္ားေလးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း အဖြားနဲ႔ အဖိုးက သူတုိ႔ သားငယ္ငယ္ေလးလို႔ ထင္ေနသလားေတာ့ မသိပါဘူး။

အထူးသျဖင့္ အဖြားက ပိုၿပီး သည္းသည္းလႈပ္ေတာ့ ျဖစ္တန္ရာပါတယ္။ သူ႔ကိုလည္း ေမႀကီးလို႔ ေခၚခိုင္းခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမ သုံးေယာက္စလုံး ကလည္း အဖြားလက္ေပၚ ႀကီးျပင္းလာရတာ ဆုိေတာ့ အဖြားကို ေမႀကီးလို႔ပဲ ေခၚခဲ့ပါတယ္၊ အဲဒီလို ေခၚရတာလည္း ႀကိဳက္ခဲ့ၾကပါတယ္။

ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အေမ့ကိုေတာ့ ငယ္ငယ္က ေမေမလို႔ ေခၚခဲ့ၿပီး လူပ်ိဳေပါက္ ျဖစ္လာေတာ့ ေမေမလို႔ ေခၚရတာ ခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့နဲ႔ ရွက္စရာပဲဆုိၿပီး မားသားလို႔ ေခၚပါတယ္၊ အေမ နည္းနည္း အသက္ႀကီးလာေတာ့ ရာထူးထပ္တိုးေပးၿပီး မားသားႀကီးလို႔ ေခၚခဲ့ပါတယ္။

အခုေတာ့ ခ်စ္ရတဲ့ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို အလြန္ခ်စ္ခဲ့တဲ့ အဖိုးနဲ႔အဖြား ဘာပူးနဲ႔ ေမႀကီးတို႔ဟာ ကြယ္လြန္ခဲ့တာ ၁၅ ႏွစ္ေတာင္ ရွိသြားခဲ့ၿပီကိုး။

အဖိုးက ၁၉၉၅ ခုႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၇ ရက္ေန႔မွာ ဆုံးသြားတယ္။ ၿမိဳ႕ေတာ္ခန္းမႀကီးနဲ႔ ဆူးေလဘုရားေရွ႕ မဟာဗႏၶဳလလမ္းနဲ႔ မဟာဗႏၶဳလပန္းၿခံလမ္းေထာင့္ ဧမာေႏြလ ခရစ္ယာန္ ဘုရားရွိခုိးေက်ာင္း မ်က္ႏွာ၀ေဘး ပလက္ေဖာင္းေပၚက ေရစုပ္စက္ေလး ေဘးနားမွာ ထိုင္ရက္နဲ႔ အသက္ထြက္သြားခဲ့ပုံ ရပါတယ္။

အဖိုးက ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ ၃၆ လမ္းေနေတာ့ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္း ကမ္းနားဘက္ ေနေအးစ ညေနေစာင္းေလး လမ္းေလွ်ာက္ထြက္ရင္း ေလသင္တုန္း (ကုိယ္ခႏၶာ အစိတ္အပိုင္း ေစာင္းရြဲ႕ျခင္း၊ အေၾကာေသျခင္း၊ ရုတ္တရက္ အသက္ေသျခင္းတုိ႔ကို ျဖစ္ေစတတ္ေသာ ကိုယ္တြင္းေလတမ်ဳိး) ျဖတ္ အသက္ဆုံးပါးပုံ ရတယ္။ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေလက ေဆာင့္တက္ၿပီး အသက္ကို ႏုတ္ယူလိုက္ပုံရတယ္။ ရုတ္တရက္ေတာ့ အဖိုး ေတာ္ေတာ္ ခံစားလိုက္ရမွာပဲ…။

အဖိုးဆုံးေတာ့ အဖိုးအသက္က ၇၉ ႏွစ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္က ၁၉ ႏွစ္။ အဖိုးနဲ႔ေျမး အသက္ ၆၀ ေလာက္ ကြာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက အဖိုးက တကယ့္ လူထြားႀကီး၊ ေခါင္းႀကီး လန္သြားေအာင္ ေမာ့ၾကည့္ခဲ့ရတယ္။ အဖိုးက အဖိုးႀကီး ျဖစ္သြားေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အရပ္က အဖိုးကို ျပန္မိုးသြားတယ္။ အေမက အဲဒါကို ၾကည့္ၿပီး တခါတခါ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္တတ္တယ္။ ငါ့အေဖက အသက္ႀကီးေတာ့ အရိုးေတြ ျပန္က်ဳံ႕၀င္ၿပီး ခါးကလည္း ကုန္းသြားေတာ့ သူ႔ေျမးထက္ေတာင္ အရပ္နိမ့္သြားပါေပါ့လားတဲ့…။

အဖိုးလမ္းေဘး ဆုံးေနတာကို ဘယ္သူမွ ဘာမွ မလုပ္ေပးၾကဘူးေလ၊ အဖိုးရဲ႕ မိတ္ေဆြတေယာက္က အိမ္လာေျပာမွ အေျပးအလႊား လိုက္ၾကရတယ္။ အဖိုးနဲ႔ အဖြားက ၿမိဳ႕ထဲ ေနတယ္၊ အေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမ သုံးေယာက္က ေက်ာက္ေျမာင္းမွာ ေနၾကတယ္။ အဖြားက တခါတခါ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ လာေနေတာ့ အဖိုးက ၿမိဳ႕ထဲအိမ္မွာ တေယာက္တည္း ေနရတာမ်ားတယ္။ သူ႔ဘာသာသူ ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္တယ္။ အဖိုးက ထမင္းဟင္းခ်က္တာလည္း ေကာင္းတယ္။

မွတ္မွတ္ရရ အဖိုးဆုံးတဲ့ေန႔က သူစားဖုိ႔ ထမင္းအိုးသစ္ တလုံးတည္ထားတယ္၊ ၾကက္ဥေၾကာ္ထားတယ္။ အဖိုးေၾကာ္တဲ့ ၾကက္ဥေၾကာ္က သိပ္စားလို႔ ေကာင္းတယ္။ ၾကက္ဥသုံးေလးလုံးကို ေဖာက္၊ ေခါက္၊ ေမႊေႏွာက္ထား…၊ ဂ်င္း၊ ၾကက္သြန္နီ၊ ၾကက္သြန္ျဖဴ၊ ငရုတ္သီးစိမ္း ပါးပါးလွီးၿပီး အဲဒါေတြကို ဆီထဲ ထည့္ေက်ာ္၊ ၾကက္လာၿပီဆို ၾကက္ဥေခါက္ထားတာကို ထည့္၊ ဆားထည့္၊ မဆလာ နည္းနည္းထည့္၊ အဲဒီၾကက္ဥေၾကာ္နဲ႔ ထမင္းျဖဴနဲ႔ စားလိုက္လို႔ကေတာ့ လွ်ာလည္သြားတာပါပဲ။

အဖိုး ၾကက္ဥေၾကာ္ထားတာကို ေတြ႕တုိင္း ယူစားမိတယ္။ အဖိုးလုပ္ေန ကိုင္ေန ေၾကာ္ေနတာကို ေသခ်ာ အစအဆုံး လုိက္ၾကည့္ထားၿပီး လုိက္ေၾကာ္စားလည္း အဖိုးေၾကာ္တဲ့ လက္ရာကိုေတာ့ မမီွတာ အမွန္ပါပဲ။ အဖိုးဟာ ထမင္းအိုးတည္ခဲ့၊ ၾကက္ဥေၾကာ္ခဲ့ၿပီးမွ အျပင္ထြက္သြားပုံရတယ္၊ ျပန္လာမွ စားမယ့္ပုံလည္း ရွိခဲ့တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဖိုးေနာက္ဆုံး ခ်က္သြားတဲ့ ညစာကို အဖိုး မစားလိုက္ရဘူး။ ေျမးႀကီးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္္ပဲ ရင္နာနာနဲ႔ မ်က္ရည္ နည္းနည္း၀ဲၿပီး ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ စားပစ္ခဲ့တယ္။

ဆက္ရရင္… အသက္ႀကီးလာေတာ့ အဖိုးနဲ႔ အဖြားဟာ စကားေျပာဆိုတာ သိပ္အဆင္မေျပေတာ့ဘူး၊ ဒီေတာ့ အဖြားက သူ႔ေျမးေတြျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔ လာေနတယ္။ ရုပ္ရွင္ၾကည့္၊ ဗီဒီယိုေတြၾကည့္နဲ႔ အဖြဲ႕က်ေနတတ္တယ္။ အဖိုးကလည္း ၿမိဳ႕ထဲေနေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ အိမ္ေခၚၿပီး ေသာက္ၾကစားၾက၊ စကားေျပာဆုိၾကနဲ႔ အဆင္ေျပသလို ေနထိုင္တတ္တယ္။

ကၽြန္ေတာ္က ၿမိဳ႕ထဲ က်ဴရွင္တို႔ ဘာတို႔ လာတဲ့အခါ အေမက သူ႔အေဖကို ၀င္ၾကည့္ခိုင္းလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ့္ဘာသာ၀င္ၿပီး မုန္႔ဖိုးေတာင္းဖို႔ျဖစ္ျဖစ္၊ အဖိုး ခ်က္ျပဳတ္ထားတာ စားခ်င္လို႔ျဖစ္ျဖစ္ အဖိုးဆီကို ၀င္လာတတ္တယ္၊ စားေသာက္တတ္တယ္။ အဖိုးကလည္း အဲဒီလိုလာရင္ သေဘာက်တတ္တယ္။

အခုေတာ့ အဖိုးဆုံးၿပီ။ ခုနေျပာခဲ့သလို အဖိုး လမ္းေဘးမွာ ဆုံးပါးသြားခဲ့တာကို ေက်ာက္ေျမာင္းအိမ္ လာေျပာေတာ့မွ သမီးနဲ႔ ေျမးဦးက အေျပးအလႊား ကားငွားၿပီး လိုက္ၾကရတယ္။ အဖုိးဆီေရာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ လူျမင္ကြင္း လမ္းေပၚ လူေသေနတာမို႔ လူေတြက ၀ိုင္းအုံၾကည့္ေန ၾကတာေပါ့၊ အေမက လူအုပ္ထဲ ေျပးတိုးတယ္၊ အေဖ… အေဖဆိုၿပီး ေအာ္တယ္ ထင္ပါရဲ႕…၊

အခ်ိန္က ညေနဆည္းဆာ ျဖစ္ေနၿပီ၊ လမ္းမီးတိုင္ေတြ စလင္းလာၿပီ၊ ေနေရာင္က တျဖည္းျဖည္း ဆုတ္သြားၿပီ၊ ညက တျဖည္းျဖည္း တိုး၀င္လာၿပီ။ တကယ့္ကို အလြမ္းဇာတ္ပါပဲ၊ အေမ ငိုသလား… ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာမသိဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မ်က္ရည္၀ဲဲမိတယ္ ထင္တယ္၊ ငိုေတာ့ မငိုျဖစ္ဘူးလား မသိဘူး၊ အံ့ၾသေနတာပဲ ရွိတယ္၊ အဖိုး တကယ္ ေသသြားတာပဲ။

ကၽြန္ေတာ္လည္း အေမ့ေနာက္က ကပ္ရပ္လိုက္ၿပီး လူအုပ္ထဲ ၀င္တိုးလို႔ အဖိုးကို ကိုင္ၾကည့္၊ စမ္းၾကည့္၊ ဖက္ၾကည့္ လုပ္ရတာေပါ့။ အဖိုးဟာ ဒီအတိုင္း ထိုင္ေနသလိုပါပဲ…၊ အသားျဖဴျဖဴ အရပ္ျမင့္ျမင့္ အဖိုးဟာ ေသတာေတာင္ ၾကည့္လို႔ ေကာင္းေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္။

ထုံးစံအတုိင္း လူေသၿပီး အေတာ္ၾကာမွ ေက်ာက္တံတားရဲစခန္းက ရဲတေယာက္လား၊ ႏွစ္ေယာက္လား ေရာက္လာတယ္။ ရဲအတြက္ေတာ့ လူေသတယ္ဆိုတာ သိပ္ဆန္းမွာ မဟုတ္ပါဘူးေလ၊ ဆန္းတာက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ဆန္းတာ၊ အသက္ ၁၀ သားေလာက္ကတခါ အဖြားရဲ႕အေမ အဘြား အိမ္မွာပဲ ဆုံးတယ္။ အသက္ ၉၀ ကပ္ေနၿပီ ထင္ပါရဲ႕… ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး၊ ၈၉ လား မသိဘူး။ ေနာက္သုံးေလးႏွစ္ၾကာေတာ့ အဖြားအမ ဆုံးတယ္။ အဲဒီေလာက္ပဲ ျမင္ဖူးထားေတာ့ အဖိုး ဆုံးသြားတာ… ထူးဆန္းေနတယ္။ ေနာက္ၿပီး လမ္းေပၚမွာ…။

အဖိုးအေလာင္းေဘးနားထိုင္ၿပီး အေမကေတာ့ ရဲေတြနဲ႔ စကားေျပာေနတယ္၊ ေဆးရုံ ေရခဲတိုက္ပို႔ဖို႔ ရဲေတြကို ကားေခၚဖို႔၊ ဘာဖို႔ညာဖို႔ေပါ့ ေျပာေနတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရုပ္ရွင္ကားတကား ၾကည့္ေနရသလို… တကယ့္ရုပ္ရွင္ထဲက ဇာတ္ေကာင္ေတြလို ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ျမင္ရင္း ေသျခင္းတရားဆိုတာ ဒါလား… ဒီလို လြယ္လြယ္ေလး ေသသလားလို႔ စဥ္းစားေနခဲ့မိတယ္။ အဲဒီတုန္းက ၁၉ ႏွစ္သားဆုိေတာ့ ဘာသိဦးမွာလဲ။ ဒါေပမဲ့ အဖိုးေသတာ ဆန္းေနတယ္၊ ဇာတ္္ဆန္ေနတယ္လို႔ ထင္ခဲ့မိတယ္။

ေနာက္ေတာ့ ေဆးရုံက အေလာင္းသယ္တဲ့ကား ေရာက္လာတယ္။ ေပါင္မုန္႔ကားလို႔ ရပ္ကြက္ထဲ ေခၚၾကတဲ့ ေဘာက္စ္၀က္ဂြန္ကားပါပဲ။ ေဆးရုံက လူေတြက အေလာင္းကို သယ္၊ ကားေပၚတင္… ရဲအရာရွိက အေမ့ကို ေခၚတယ္… ေရွ႕ခန္းမွာ ထိုင္ခိုင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အေလာင္းသယ္တဲ့ လူတေယာက္နဲ႔ အဖိုး အေလာင္းေဘးမွာပဲ ခပ္က်ပ္က်ပ္ လိုက္ရတယ္။

အဲဒီအခ်ိန္အထိ အဖိုးေသတယ္ဆိုတာ ထူးဆန္းတယ္လို႔ပဲ ထင္ေနတယ္။ အဖိုးလက္ကေလးကို ကိုင္ၾကည့္တယ္၊ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေႏြးေႏြးေလး ျဖစ္ေနတုန္းပဲ၊ ငါ့မွာသာ အစြမ္းရွိရင္ အဖိုး အသက္ျပန္ရွင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္မယ္လို႔လည္း တခ်က္ေတြးလိုက္မိေသးတယ္။ ရုတ္တရက္မ်ား အဖိုး မ်က္လုံးေတြ ျပန္ပြင့္လာရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းမလဲလို႔လည္း ေတြးမိတယ္။ ဟိုလူေတာ့ ေၾကာက္ခ်င္ေၾကာက္သြားႏိုင္တယ္၊ ငါကေတာ့ ေပ်ာ္မွာပဲလို႔လည္း ေတြးမိတယ္။

အေမက သမီးမိန္းကေလးမို႔ သူ႔အေဖကို ပိုခ်စ္တယ္ထင္တယ္။ အေဖကလည္း အားကိုးရတာကိုးဗ်၊ ေနာ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းကေန တကၠသိုလ္ေရာက္တဲ့အထိ ေထာက္ပံ့ေပးခဲ့သလို သားသမီးေတြရလာျပန္ေတာ့လည္း ဒီအေဖကပဲ သားသမီးေတြကို အ၀တ္အစား ၀ယ္ေပး၊ ေက်ာင္းထားေပး လုပ္ခဲ့တာကိုး…။

အဖိုးကို ေဆးရုံက ေရခဲတိုက္ထဲ ထည့္တယ္၊ အေမက သူ႔အေဖ ဘာေၾကာင့္ေသတယ္ ဆိုတာကို ခြဲစိတ္ စစ္ေဆးေပးဖို႔ ေျပာတယ္၊ လမ္းေပၚ ဆုံးပါးတာျဖစ္တဲ့ အတြက္ ရဲကလည္း စစ္ေဆးရမယ့္ တာ၀န္ရွိေနတယ္။ အေမဟာ သူ႔အေဖကို သိပ္ခ်စ္ေတာ့ ညအေမွာင္ထဲမွာပဲ ေရခဲတိုက္ထဲမွာ သားႀကီးနဲ႔အတူ မေၾကာက္ဘဲ ရွိေနတယ္။

ေဆးရုံက ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ ဘုန္းႀကီးလမ္းနဲ႔ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းေထာင့္ သရက္ေတာဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀ိုင္းေတြေရွ႕က ဂ်ပန္ေဆးရုံလို႔ေခၚတဲ့ ရန္ကုန္အေထြေထြေရာဂါကုေဆးရုံသစ္ႀကီး၊ အဲဒီေဆးရုံရဲ႕ ေရခဲတိုက္၊ ေဆးရုံႀကီးက ႀကီးမား ခမ္းနားလွတယ္။ လွ်ပ္စစ္မီးေတြက ေဆးရုံႀကီးထဲ ထိန္ထိန္လင္း ေနတယ္။ လူနာေတြ၊ လူနာေစာင့္ေတြ၊ သန္႔ရွင္းေရး၀န္ထမ္းေတြ၊ အေစာင့္ေတြ၊ အငွားကားေတြ၊ သူနာျပဳေတြ၊ ဆရာ၀န္ႀကီးငယ္ေတြလည္း အလုပ္လုပ္ေန၊ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကတယ္။

ေဆးရုံေရာက္ေတာ့ ဆရာ၀န္က စစ္ေဆးၿပီး ေရခဲတိုက္ကို ပို႔လိုက္တယ္၊ အေမက ခြဲစိတ္စစ္ေဆးေပးဖို႔ ေျပာတယ္ထင္ပါရဲ႕…။ ေနာက္ေတာ့ ေရခဲတိုက္ကို လိုက္ၾကရတယ္။ လြယ္လြယ္ေတာ့ မဟုတ္ေပဘူး၊ ထုံးစံအတိုင္း အဆင့္ဆင့္ ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးမွ ေရခဲတိုက္ကို ေရာက္တယ္။ ေဆးရုံႀကီးနဲ႔ စာရင္ေတာ့ ေရခဲတိုက္ေလးက ေသးတယ္လို႔ ဆိုရမယ္။ ေဆးရုံက လူသိပ္မေသဘူးလို႔ နာမည္ေကာင္း လိုခ်င္လို႔လား မသိပါဘူးေလ။

ေရခဲတိုက္ ရင္ခြဲရုံက တထပ္တိုက္ေလး၊ အဲဒီမွာ မီးလုံးေလး တလုံးတေလပဲ ထြန္းထားတယ္၊ ေၾကာက္စရာေတာင္ ေကာင္းတယ္။ ေခြးလည္း တေကာင္ ႏွစ္ေကာင္ေလာက္ ရွိတယ္မွတ္တယ္။ ကိုယ့္အပူနဲ႔ ကိုယ္ဆိုေတာ့ အေမ့ခမ်ာ မိန္းမသား ျဖစ္ေပမယ့္လည္း မေၾကာက္အားဘူး ထင္ပါရဲ႕… အေဖရွိတဲ့ ေရခဲတိုက္ထဲ ကိုယ္တိုင္ ၀င္တယ္။ ခြဲစိတ္မယ့္ ဆရာသမားက အရက္ေသာက္ သြားေနတယ္ဆိုလား… ေတာ္ေတာ္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ရတယ္။

ခြဲစိတ္တယ္ဆိုလို႔ ဆရာ၀န္ေတြ၊ သူနာျပဳေတြ မထင္လုိက္ပါနဲ႔… အေလာင္းခြဲစိတ္ ကၽြမ္းက်င္တဲ့ ကုလားေလးပါပဲ။ အဲ… ၁၉ ႏွစ္သား ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ေတာ့ ကုလားလတ္လို႔ ေျပာရမယ္ ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာင္ ေယာက်္ားေလးတန္မဲ့ မရဲတရဲ မ၀ံ့တ၀ံ့ ျဖစ္ေနေသးတယ္။ အေမဟာ သူ႔အေဖဆိုတဲ့ စိတ္တခုတည္းနဲ႔ လုံး၀ကို အေၾကာက္အလန္႔ မရွိဘူး။

ဒီလိုပဲ စိတ္ရွည္ရွည္ ေစာင့္ဆိုင္းၿပီးတဲ့အခါ လက္ဖက္ရည္ဖိုး (အဲ.. မွားလို႔ အရက္ဖိုး)လည္း ေပးေပါ့ေလ၊ အဖိုးကို ရင္ဘတ္ကေန ထက္ျခမ္း ခြဲခ်လိုက္တယ္၊ ဟာ… ဓားေတြကလည္း ေကာင္းလိုက္တာ… လူတေယာက္လုံးကို ၀က္ေတြ၊ ဆိတ္ေတြလိုပဲ ရင္ဘတ္ကို ထက္ျခမ္း ခြဲလိုက္တာပဲ။ နဖူးကေန ဆီးစပ္အထိ ခြဲခ်လိုက္တာပဲ။ အူေတြဆိုတာ အေထြးလိုက္ အေရာင္ ျဖဴျဖဴ ျပာျပာ ညိဳညိဳ မည္းမည္း ေသြးသံရဲရဲေတာင္ သိပ္မေတြ႕ရဘူး မွတ္တယ္။ အဖိုးကို တစစီ လုပ္ေနတာပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတြးတယ္။

ခြဲခ်လိုက္ၿပီးေတာ့ ဆရာ၀န္ၾကည့္ေပးတယ္ ထင္တယ္။ မိုးကလည္း တျဖည္းျဖည္း ခ်ဳပ္လာၿပီ။ ၈ နာရီေက်ာ္ ၉ နာရီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္လာၿပီထင္တယ္။ ေခြးေတြကလည္း တခါတခါ အူတယ္။ သာမန္အခ်ိန္ဆို သြားၾကည့္ရဲမယ္၊ ေနရဲမယ္ မထင္ပါဘူး။ အေမကလည္း သူ႔အေဖဆုိတဲ့ စိတ္နဲ႔ ေဇာနဲ႔၊ ကိုယ္ကလည္း အေမ့ကို ေစာင့္ေရွာက္ရမယ့္ သားႀကီး၊ ေနာက္ ကိုယ္ခ်စ္ရတဲ့ အဖိုး၊ ကုိယ့္ကို အလြန္ခ်စ္ခဲ့ ဂရုစိုက္ခဲ့တဲ့ အဖိုးဆုိၿပီးေတာ့ ဘာေၾကာင့္ဆုံးတာလဲဆိုတဲ့ အေျဖ သိခ်င္ေနလို႔ ခြဲစိတ္တာကို ၾကည့္ေန ေစာင့္ေနခဲ့တာ ျဖစ္မယ္။

ေနာက္ေတာ့ သူမ်ားေတြ လုပ္ႀကံတာတို႔၊ ဘာတို႔ေၾကာင့္ မဟုတ္ပါဘူး။ ရိုးရိုး ေလသင္တုန္းတို႔၊ ႏွလုံးေရာဂါတို႔ေၾကာင့္ ဆုံးတယ္ဆိုတဲ့ အေျဖေလာက္ပဲ ရပါတယ္။ ဒါေတာင္ တိတိက်က် ေျပာဆိုတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ အေၾကာင္းတခုခု ျပလိုက္တာပဲ ထင္ပါတယ္။ အေမစိတ္ပူသလို အဆိပ္ခပ္တာတို႔၊ အေၾကာင္း တခုခုနဲ႔ သူမ်ား လုပ္တာတို႔ေတာ့ မဟုတ္ခဲ့ပါဘူးေလ…။

ေနာက္ေတာ့ အဖိုးကို ခြဲစိတ္ထားတဲ့ ရင္ကို ျပန္ခ်ဳပ္လိုက္တယ္၊ ဒီလုိဆိုေတာ့လည္း အဖိုးရဲ႕ ပုံပန္းက နဂိုအတိုင္း ျပန္ျဖစ္သြားျပန္ေရာ… မခြဲထားသလိုလုိ ဘာလိုလိုနဲ႔… ေသခ်ာၾကည့္မွသာ ခ်ဳပ္ရိုးကို ျမင္ရတာ…၊ ကုလားေလးဟာ ခြဲတာ ခ်ဳပ္တာ ေတာ္ေတာ္ ကၽြမ္းက်င္ပုံရတယ္။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ အဖိုး ဆုံးပါးသြားခဲ့ၿပီေပါ့ေလ၊ အေမဟာ ေဆးရုံမွာ ေတာ္ေတာ္ညည့္နက္တဲ့အထိ ေနၿပီးမွ ျပန္ခဲ့တယ္။ သူ႔အေဖကို ေဆးရုံ ေရခဲတုိက္မွာ ထားလိုက္ခဲ့ရၿပီကိုး…။

အဖိုးဆုံးေတာ့ အဖြားခမ်ာ စိတ္ေကာင္းမယ္ မထင္ဘူး၊ လူႀကီးေတြဆိုတာ တေယာက္ဆုံးပါးရင္ ေနာက္တေယာက္လည္း လုိက္ပါဆုံးပါး တတ္တယ္လို႔ ၾကားဖူးထားတာကိုးဗ်။ အဖြားက အဖိုးေအာက္ ၁၂ ႏွစ္ေလာက္ ငယ္တယ္။ အဖိုးဆုံးေတာ့ အဖြားၾကည့္ရတာ ပိုလို႔ေတာင္ လြတ္လပ္သြားတယ္လို႔ ထင္ရတယ္။

ဗီဒီယို ေခြၾကည့္လိုက္၊ ေျမးေတြနဲ႔ ေဆာ့လိုက္၊ စားလိုက္၊ ရန္ျဖစ္လုိက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီးေနရင္း မတ္တပ္မွာပဲ တညမွာ အဖြား အႀကီးအက်ယ္ ဖ်ားတယ္။ ေသြးတိုးတယ္ ထင္ပါတယ္။ ႏွလုံးလည္း ရွိတယ္ ထင္ပါတယ္။ သိတဲ့အတိုင္း ျဖစ္မွသာ ခံၾကရ၊ ထိၾကတာကိုး… ပုံမွန္ က်န္းမာေရး စစ္ေဆးတယ္ ဆိုတာမ်ဳိးမွ မရွိတာကိုး…။

အေမကေတာ့ သူ႔အေမကို အၿမဲ ေျပာပါတယ္။ ပိုက္ဆံယူသြားၿပီး ေဆးစစ္ဖို႔၊ လုပ္ဖို႔ျပဳဖို႔… သူကိုယ္တိုင္ကေတာ့ အိမ္ရဲ႕ ၀င္ေငြရွာဖို႔၊ သားေတြသမီးေတြ ပညာေရး၊ သြန္သင္ဆုံးမေရး၊ ဘာေရးညာေရးနဲ႔ အလုပ္က သိပ္မ်ားတာကိုးဗ်ာ။ အဖြားကလည္း ေဆးရုံေဆးခန္း သြားရမွာ အင္မတန္ ေၾကာက္ေတာ့ အဲဒီမွာပဲ ေဆးစစ္တာေတြ ဘာေတြက မလုပ္ျဖစ္ခဲ့ဘူး။

ဒါနဲ႔… အဲဒီတညမွာ အဖြား အႀကီးအက်ယ္ အန္တယ္။ ညည့္သန္းေခါင္ႀကီးမို႔ ေဆးရုံသြားဖို႔ပဲ ရွိတယ္။ အဖြားကလည္း အန္လိုက္ရင္ သက္သာသြားမယ္၊ ေဆးရုံေတာ့ ငါ မသြားခ်င္ဘူး ေျပာတာနဲ႔… အန္..အန္..အန္ ေတာ္ေတာ္ အန္ၿပီးေနာက္မွာ ပင္ပန္းလို႔ ထင္ပါရဲ႕…၊ အဖြား ခဏေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္သြားတယ္။

ဒါနဲ႔ပဲ မိုးလင္းသြားေတာ့ အဖြားၾကည့္ရတာ နည္းနည္း သက္သာသလုိ ေတြ႕ရတယ္။ မနက္ ၁၀ နာရီေလာက္က်ေတာ့ အေမက အတင္းလြတ္တာနဲ႔ အဖြားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္ကြက္ သမ၀ါယမ ေဆးခန္းကို သြားျပၾကတယ္။ အဖိုးျပေနၾက ေဆးခန္းေပါ့…။ အေမလည္း လိုက္လာတယ္ ထင္ပါတယ္။

ဆရာ၀န္နဲ႔ ျပတယ္။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္၊ ႏွလုံးစမ္း လုပ္လိုက္ေတာ့ ေသြးေတြ တိုးေနတယ္။ ေသြးတိုးက်ေဆး ေပးလိုက္မယ္တဲ့။ ဆရာ၀န္မ ေျပာတဲ့ ေသြးတိုးက်ေဆးက မရွိဘူး။ စာေရးမက ဆရာ၀န္မကို ဟုိေဆးေပးလိုက္ပါလားလို႔ ေျပာတယ္၊ ေနာက္ေဆးတမ်ဳိးေပါ့… ဆရာ၀န္မကလည္း ေအး… ေပးလိုက္တဲ့။ ဒါနဲ႔ စာေရးမ ေျပာတဲ့ ေဆး ယူလာ၊ ဘယ္အခ်ိန္ ဘယ္အခ်ိန္ တိုက္ရမယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္က မွတ္သား…။ ျပန္လာၾကတာေပါ့။

အဖြားက အဲဒီအခ်ိန္တည္းက ေတာ္ေတာ္ျဖစ္ေနၿပီ ထင္ပါတယ္။ ေဆးရုံတက္လိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္ထင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အဖြားက ေဆးရုံေဆးခန္း ေၾကာက္ေတာ့ မသြားျဖစ္ခဲ့ဘူး၊ အခုေတာင္ သမီးေရာ ေျမးေရာ အတင္းေျပာ အတင္းေခၚလို႔ လိုက္လာရတဲ့ သေဘာ…။

အဲဒီမွာပဲ ေဆးတိုက္တဲ့ တာ၀န္ယူထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း နားမလည္ ပါးမလည္နဲ႔ ေသြးက်ေဆးေတြ အဖြားကို နင္းကန္ တုိက္ပါေလေရာ… အဖြားကို ျမန္ျမန္ ေကာင္းေစခ်င္တဲ့ ေစတနာေပါ့ေလ။ ေလးနာရီျခား တခါ တုိက္ရမွာကို ေလးနာရီ မထိုးခင္ကတည္းက တုိက္လိုတိုက္ေတြ ဘာေတြ လုပ္ပစ္လိုက္ေတာ့ အဖြားမွာ ေဆးေသာက္ ေနရင္းကေန ေကာင္းမလာဘဲ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ လုံး၀က်သြားၿပီး အဲဒီညမွာပဲ မ်က္ျဖဴဆိုက္လုလု ျဖစ္သြားပါတယ္။

အဲဒီေတာ့မွ အိမ္နဲ႔ အနီးဆုံးျဖစ္တဲ့ အဲဒီတုန္းက စိန္ေပါလ္ေက်ာင္းမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ပုဂၢလိက ေဆးရုံဆီကိုေျပးၾကတယ္၊ ေဆးရုံကလည္း ေသြးေပါင္ခ်ိန္ေတြ အလြန္က်ေနတဲ့ လူနာကို ဂလူးကို႔စ္သြင္းဖို႔ အေရး၊ ေသြးစစ္ဖို႔ေျပာ၊ ပိုက္ဆံေတာင္း၊ ေသြးစစ္၊ အေျဖထုတ္နဲ႔ အဲဒီမွာပဲ အခ်ိန္ေတြၾကာ၊ ဂလူးကို႔စ္ သြင္းေနရင္း အေျခအေန မေကာင္းေတာ့မွန္းလည္း သိေရာ… သူ႔ေဆးရုံမွာ ဆုံးပါးမွာ စိုးလို႔ ထင္ပါရဲ႕ (ဂလူးကို႔စ္ေတာ့ သြင္းလိုက္ပါေသးတယ္) ရန္ကုန္ေဆးရုံႀကီးသာ သြားပါေတာ့လို႔ ေျပာလာပါတယ္။ အဲဒါလည္း ညေနဆည္းဆာပါပဲ၊ တျဖည္းျဖည္း ေန၀င္သြားၿပီး အေမွာင္ထုက တျဖည္းျဖည္း စိုးမိုးလာခဲ့ပါၿပီ။

အဲဒါနဲ႔ ရန္ကုန္ေဆးရုံႀကီး အေရးေပၚေရာက္၊ အဲဒီကေန အထူးၾကပ္မတ္ေဆာင္ ေရာက္ပါတယ္၊ အဖြားဟာ ေတာ္ေတာ္ သန္မာသူပါ။ ေဆးရုံေဆးခန္းကို ေၾကာက္တတ္ေပမယ့္ ခံႏိုင္ရည္ ရွိပါတယ္။ အေရးေပၚ ေရာက္ခ်ိန္မွာ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ သုည ျဖစ္ေနတာေတာင္ သတိ ရွိပါတယ္။ အေရးေပၚကေန ေဆးရုံ အ၀တ္အစားေတြ လဲၿပီး အထူးၾကပ္မတ္ေစာင္ ေခၚဖို႔လုပ္ေတာ့ သူ၀တ္စားထားတဲ့ ေရႊထည္ေတြကို သမီးနဲ႔ ေျမးကို ခၽြတ္ယူထားဖို႔ ေျပာေနခဲ့ပါေသးတယ္။

အဲဒီညမွာကတည္းက အဖြားဟာ ေတာ္ေတာ္ ခံစားေနရပါၿပီ။ ဆီးစပ္က မတရားနာေနတယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ တေယာက္တလွည့္ ႏွိပ္ေပးေနမွ အဖြားမွာ နည္းနည္း ေနသာတယ္ ထင္ပါတယ္။ သူခ်စ္တဲ့ ေျမးႀကီး၊ သမီးတို႔နဲ႔ နာရီပိုင္းအတြင္းမွာ ခြဲခြာရေတာ့မယ္ ဆိုတာကိုလည္း သိေနပုံပါပဲ။ ဒီလိုနဲ႔ပဲ ေနာက္တရက္မွာ အဖြားဆုံးပါး ျပန္ပါတယ္။ ၁၉၉၆ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ ၁၄ ရက္ပါ။ အဖြားဆုံးေတာ့ အသက္က ၆၇ ႏွစ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၁၉ ႏွစ္ပါပဲ။ အဖြားနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က အသက္ ၅၀ နီးပါး ကြာပါတယ္။ အဖိုးနဲ႔ အဖြားဟာ တစ္လနဲ႔ တစ္ပတ္တိတိပဲ ျခားၿပီး ဆုံးပါးသြားျပန္ပါတယ္။

အေမဟာ မရူးရုံတမယ္ ျဖစ္က်န္ရစ္ပါတယ္။ တဦးတည္းေသာ သမီးျဖစ္တဲ့ သူ႔ကို သူသိပ္ခ်စ္တဲ့ အေဖနဲ႔ အေမတို႔ဟာ တစ္လနဲ႔ တစ္ပတ္သာ ျခားၿပီး ေရွ႕ဆင့္ ေနာက္ဆင့္ ကြယ္လြန္သြားၾက ပါတယ္။ အေမဟာ တရားဖက္ထားလို႔သာ ဒီလို ေနႏိုင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။ အေဖနဲ႔ အေမ ဆုံးပါးၿပီးေနာက္မွာ ေနာက္တခါ ဆုံးပါးမယ့္သူဟာ သူပဲ ဆုိၿပီး တရား သံေ၀ဂေတြရ၊ ေသျခင္းတရားဟာ နီးနီးေလးပါလားလို႔ ပိုသေဘာေပါက္လာၿပီး အလွဴအတန္းနဲ႔ ဘာသာေရးကို ေဇာင္းေပးၿပီး ပိုလုပ္လာတာ သတိထားမိပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ တကယ္တမ္းဆုံးပါးသြားတာကေတာ့ အေမ မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ ခင္ပြန္း ေတာ္စပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖျဖစ္ပါတယ္။ အေမနဲ႔ အေဖဟာ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ ၁၃ ႏွစ္ အရြယ္မွာ စိတ္သေဘာထားခ်င္း မတိုက္ဆိုင္လို႔ ကြာရွင္းျပတ္စဲ ခဲ့ၾကပါတယ္။ အေမက သားသမီး သုံးေယာက္ကို ၾကက္မႀကီးလို ရင္အုပ္မကြာ ကာကြယ္ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၿပီး၊ တကိုယ္တည္း အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားတဲ့ အေဖကေတာ့ သူ႔မိခင္ (အဖြား) အိမ္မွာ ျပန္ေနထိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီလို ေနရင္းကေန အထီးက်န္ျဖစ္၊ အသည္းကြဲ ေ၀ဒနာသည္ႀကီးဟာ အရက္ေသာက္တာ သိပ္မ်ားသြားတဲ့ တညေနမွာ ဦးေႏွာက္ ေသြးေၾကာျပတ္သြားခဲ့ပုံ ရပါတယ္။

အဲဒါကလည္း ဆည္းဆာပါပဲ၊ ညေနခင္းေစာေစာ ထမင္းစားၿပီးလို႔ ကုတင္ေပၚ စာဖတ္ေနရင္း ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ကို လမ္းမေပၚကေန က်ယ္က်ယ္ ေအာ္ေခၚသံ ၾကားရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေမွ်ာ္လင့္ ထိတ္လန္႔ေနတဲ့ အသံနဲ႔ အခ်ိန္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ရုပ္ရွင္ သိပ္ဆန္ေနေပမယ့္ ဒါ တကယ္ျဖစ္ခဲ့တာပါ။ တကယ့္ အျဖစ္အပ်က္ပါ။

အဖြားအိမ္မွာေနတဲ့ အေဖ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာပ်က္ၿပီး ေသအံ့မူးမူး ျဖစ္ေနတာကို အိမ္မႀကီးထဲ အတူေန ညီအစ္ကို ေမာင္ႏွမေတြက မၾကည့္ေပး၊ ေဆးရုံ မပို႔ေပးၾကဘဲ ပစ္ထားၾကေတာ့ အေဖ့ကို ခင္မင္ရင္းႏွီးၿပီး အေဖကလည္း မွာထားပုံရတဲ့ ေသာက္ေဖာ္ေသာက္ဖက္လည္း ျဖစ္ပုံရတဲ့ အစ္ကိုႀကီးတေယာက္က (အေဖေျပာထားပုံရတဲ့ လမ္းနံပါတ္နဲ႔ အိမ္နံပါတ္ေလာက္ကို မွန္းၿပီး) အိမ္ေရွ႕နားေလာက္က လာေအာ္ေနတာပါ။

ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေခၚသံၾကားေတာ့ အိမ္ေရွ႕ ကမန္းကတမ္းထြက္၊ ဘာျဖစ္လို႔ ေအာ္ေနတာလဲလို႔ ေမးၾကည့္ေတာ့ “မင္း အေဖ ေသေတာ့မယ္၊ ဘယ္သူမွ ၾကည့္မယ့္သူ မရွိဘူး၊ မင္း လိုက္ခဲ့“ လို႔ သူက ၀မ္းနည္းသံႀကီးနဲ႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခ်က္ခ်င္း၀မ္းနည္းသြားၿပီး အေမ့ကို ၾကည့္ေတာ့ အေမက ခ်က္ခ်င္း မ်က္ႏွာတင္းၿပီး “မင္း အေဖပဲေလ၊ လိုက္သြားေပါ့၊ ငါ ပိုက္ဆံေပးလိုက္မယ္၊ အေကာင္ဆုံးျဖစ္ေအာင္ မင္းလုပ္ေပါ့၊ မင္းလူႀကီး ျဖစ္ေနၿပီပဲ“လို႔ ေျပာပါတယ္။ အေမဟာ သူနဲ႔ သံေယာဇဥ္ တဖက္ကမ္း အျပတ္ျဖတ္ၿပီးသား ျဖစ္ေပမယ့္ သူ႔သားႀကီးနဲ႔ သားသမီးေတြ မ်က္ႏွာငယ္သြား ညွိဳးသြားမွာကိုေတာ့ လုံး၀ လိုလားသူ မဟုတ္ပါဘူး။ သူႏိုင္သေလာက္ ဒါမွမဟုတ္ အဲဒါထက္ပိုၿပီး အၿမဲျဖည့္ဆည္းေပးေနတဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒီလိုနဲ႔ အေမေပးတဲ့ ပိုက္ဆံကို ယူ၊ ကားငွားၿပီး အေဖ့ဆီ အျမန္ေျပး (အဲဒီအခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္တို႔က အဖိုးအဖြား ဆုံးပါးၿပီး ျဖစ္ေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲက အဖိုးအဖြားအိမ္မွာ ေျပာင္းေန ေနၾကပါၿပီ) အေဖက ေက်ာက္ေျမာင္းက အဖြားအိမ္မွာ ဆိုေတာ့ ေက်ာက္ေျမာင္းကို ျပန္ေျပး ရတာေပါ့။ အဖိုးဆုံးတုန္းက ေက်ာက္ေျမာင္းကေန ၿမိဳ႕ထဲကို အေျပးအလႊား လာခဲ့ၾကရၿပီး၊ အေဖဆုံးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ၿမိဳ႕ထဲကေန ေက်ာက္ေျမာင္းကို ျပန္ေျပးရျပန္ ပါတယ္။

ဆည္းဆာေန၀င္ခ်ိန္မွာ အေဖ့ဆီေရာက္ေတာ့ အေဖနားမွာ ဘယ္သူ႔မွလည္း မရွိပါလား၊ ဘယ္သူ႔ကို အျပစ္တင္ရမလဲ၊ ဘယ္သူ႔ကို ေတာက္ေခါက္ရမလဲ…။ ကၽြန္ေတာ္ အျပစ္တင္ေန မအားဘူး၊ ေဒါသထြက္ဖို႔လည္း အခ်ိန္မရခဲ့ပါဘူး။ ငွားစီးလာခဲ့တဲ့ ကားနဲ႔ပဲ အသိ မရွိေတာ့တဲ့ အေဖ့ကို ကားေပၚတင္ ရန္ကုန္ေဆးရုံႀကီးကို ေမာင္းရပါတယ္။ အေရးေပၚကိုေပါ့…။ ကားက ေက်ာက္ေျမာင္းကေန ကန္ေတာ္ႀကီးကို ျဖတ္ၿပီး ရန္ကုန္ေဆးရုံႀကီးဆီ ေမာင္းေနပါတယ္။

ကန္ေတာ္ႀကီးကန္ပတ္လမ္းမွာ ေလတျဖဴးျဖဴး တုိက္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီေတာ့မွ ေလရႈျဖစ္တယ္။ အေဖေရ… ေလတ၀ ရႈလိုက္စမ္းပါဗ်ာ၊ အမူးေျပလိုက္ စမ္းပါ၊ အေဖ့သား ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ေဘးမွာ အေဖ့ကို ေပြ႕ထားပါတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေအာ္ေနတယ္။ အသံေတြ မထြက္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ဦးေႏွာက္နဲ႔ စိတ္ထဲမွာ စကားလုံးေတြ အျပည့္… ဒါေပမဲ့ အျပင္ကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ မထြက္ႏိုင္ခဲ့ၾကဘူး။

အေဖကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ အားကိုးခဲ့တယ္။ ငယ္ငယ္ကတည္းက အေနတည္တဲ့ အေဖဟာ ကၽြန္ေတာ္ အသက္ ၁၃ ႏွစ္ အေမနဲ႔ ခြဲခြာေနထိုင္ၿပီး ေနာက္က်ေတာ့ သားသမီး သံေယာဇဥ္ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေက်ာင္းမွာ လာေတြ႕၊ ရပ္ကြက္ထဲ လူႀကံဳနဲ႔ စာေပးလို႔ သူ႔ကို လာေတြ႕ဖို႔ ေခၚနဲ႔ ေတြ႕ပါတယ္။

အေမကလည္း အေဖနဲ႔ ေတြ႕တာကို မႀကိဳက္တာမို႔ ခိုးေၾကာင္ခိုး၀ွက္ ေတြ႕ၾကရင္း အခ်ိန္ေတြ လြန္လာလိုက္တာ ကၽြန္ေတာ္အသက္ ၂၀ ေလာက္မွာ အေဖနဲ႔ အရက္ အတူေသာက္၊ ႏိုင္ငံေရး၊ စီးပြားေရး၊ လူမႈေရးေတြ ေဆြးေႏြးျဖစ္ေတာ့ သူ႔သားကို အားရေနပုံမ်ား ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးထဲက အခုထက္ထိ မထြက္ပါဘူး။

တေယာက္တည္းေန၊ အထီးက်န္ တကုိယ္ေတာ္ အရက္သမားႀကီး အလြမ္းအေဆြး သမားႀကီး အေဖဟာ တျဖည္းျဖည္း ပိန္လွီလာလိုက္တာ ကၽြန္ေတာ္ ေပြ႕ထားရင္ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲ ျမဳပ္ေနတာေပါ့။ သားကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး လမ္းသြားလမ္းလာ မွန္သမွ်ကို ဒါ… ကၽြန္ေတာ့္ သားႀကီးေလးလို႔ ေျပာတဲ့အခါ လူပ်ဳိေပါက္ ဂိုက္ေပးၾကမ္းၾကမ္း ကၽြန္ေတာ္က ပထမပိုင္း ရွက္တတ္ေနေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းၾကေတာ့ အသားက်သြားခဲ့ပါတယ္။

အခုေတာ့ အေဖ့ပါးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ပါး ကပ္၊ အေဖ့တကိုယ္လုံးကို ေႏြးသြားေအာင္ ေထြးေပြ႕၊ အေဖ သတိျပန္လည္ လာပါ၊ အေဖ မေသပါနဲ႔ဦး… ကၽြန္ေတာ္ ေအာ္ေနေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ အသံေတြလည္း ထြက္မလာ၊ အေဖလည္း မၾကားေတာ့ပါဘူးေလ…။ ကၽြန္ေတာ္ ဒီရက္ကို ရြံ႕ရြံ႕နဲ႔ ေစာင့္ေနတာ… အေဖ၊ တကယ္ကို ေရာက္လာပါေရာလားဗ်ာ။

ဒီလိုနဲ႔ ေဆးရုံေရာက္၊ အေရးေပၚကေန အေဖ့ကို သုံးထပ္ကို ထမ္းတင္ၾက၊ တခါ ဦးေႏွာက္နဲ႔ အာရုံေၾကာဘက္ ေရာက္… အေဖ ဘာမွ မသိေတာ့ပါဘူးေလ။ တရက္ ႏွစ္ရက္ သုံးေလးရက္ ေနေတာ့ အေဖ ေသျပန္ပါေပါ့။ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၁၄ ရက္မွာ အေဖဆုံးပါးသြားတယ္။ အေဖဆုံးေတာ့ အသက္က ၅၉ ႏွစ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ၂၃ ႏွစ္။ အေဖနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က အသက္ ၃၆ ႏွစ္ ကြာတယ္။ အေဖနဲ႔ အေမက ၁၁ ႏွစ္ ကြာတယ္။

ေသျခင္းတရားဆိုတာ မဆန္းပါဘူး၊ ေန႔တိုင္း လူေတြ ေသေနၾကတာပဲေလ။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ နည္းနည္းဆန္းတယ္။ ပုံမွန္အားျဖင့္ ဆည္းဆာေတြဟာ လွတယ္၊ ရင့္က်က္မႈ အလွတရားရွိတယ္။ အခုေတာ့ ဆည္းဆာေတြမွာ ကၽြန္ေတာ့္ အဖိုး၊ အဖြား၊ အေဖတို႔ ေသခဲ့ၿပီေပါ့။

ဒီကေန႔ေတာ့ အဖိုး ရုတ္တရက္ ကြယ္လြန္ခဲ့တာ ၁၅ ႏွစ္ျပည့္တယ္။ အဖိုးနဲ႔ အဖြား ကြယ္လြန္ျခင္း ၁၅ ႏွစ္ျပည့္အတြက္ အေမက အလွဴအတန္း လုပ္ၿပီး သူ႔မိဘေတြ အတြက္ အမွ်အတန္း ေပးေ၀တယ္။ သားႀကီး ေျမးဦးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ေက်းဇူးတရားေတြကို ရည္ေမွ်ာ္ ေအာက္ေမ့လုိ႔ အဖိုးအဖြားတို႔ကို ရည္စူး အမွ်ေ၀ဖို႔ အေမက လွမ္းသတိေပးတယ္။

သားခ်စ္တဲ့ ဘာပူးနဲ႔ ေမႀကီးေရ… သားျပဳတဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြအတြက္ အမွ်… အမွ်… အမွ်… ေပးေ၀ပါတယ္။ ေရာက္ရာအရပ္ ေရာက္ရာဘ၀ကေန ၾကားသိလို႔ သာဓုေခၚၾကပါခင္ဗ်ာ…။

သားႀကီးခ်စ္တဲ့ အေဖေရ… သားျပဳတဲ့ ကုသိုလ္ေကာင္းမႈေတြအတြက္ အမွ်… အမွ်… အမွ်… ေပးေ၀ပါတယ္။ ေရာက္ရာအရပ္ ေရာက္ရာဘ၀ကေန ၾကားသိလို႔ သာဓုေခၚပါခင္ဗ်ာ…။

၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဒီဇင္ဘာလ ၇ ရက္။
ည ၉ နာရီခြဲ။
=========================================================================================
ဆည္းဆာ/ဆီးဇာ/န-၁၊ ေန၀င္ခ်ိန္။ ၂၊ သာမန္အားျဖင့္ တရက္အတြင္း အကူးအေျပာင္း အခ်ိန္ေလးရပ္ (နံနက္ဆည္းဆာ၊ မြန္းတည့္ဆည္းဆာ၊ ညေနဆည္းဆာ၊ သန္းေခါင္ဆည္းဆာ)

ကၽြန္ေတာ့္ ဆည္းဆာကေတာ့ ေန၀င္ဆည္းဆာေပါ့ဗ်ာ၊ ေနမင္းႀကီးေတြ ကြယ္သြားခဲ့တဲ့ ဆည္းဆာေတြေပါ့…။

ပန္ခ်ာပီ

“ပန္ခ်ာပီ“

“ဘုရာ့“

“ပဲဟင္း ဘယ္လို ခ်က္လဲကြ“
ြြ
“ကုလားပဲခ်က္မလား၊ ပဲစင္းငုံခ်က္မလား၊ ပဲ၀ါေလးခ်က္မလား… ပဲေရြးရမယ္ ဘုရား၊ ပဲ အမ်ိဳးအစား ေရြးခ်ယ္ၿပီးရင္ စားမယ့္သူ အေရအတြက္နဲ႔ ပဲကိုယူ၊ အမႈိက္နဲ႔ ခဲ စင္ေအာင္ ပဲေရြး၊ ၿပီးရင္ ပဲကို ေရေဆးရပါမယ္ဘုရား၊ ၿပီးေတာ့ ေရ အေလာေတာ္ ထည့္ၿပီး မီးဖိုေပၚတည္၊ ပြက္ေလာက္ရင္ မေ၀ခင္ အိုးဖုံးဖြင့္ ေမႊေပး၊ ပဲႏူးနပ္တဲ့ အထိ ေစာင့္ၿပီး ဆီသတ္လိုက္တဲ့အခါ ပဲဟင္း ရပါတယ္ဘုရား“

“ေအးေဟ့..မင္းဟာက အလြယ္သားပါလား၊ အခ်ိန္ေကာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာသလဲကြ“

“ပဲေပၚမူတည္ၿပီး မီးေကာင္းရင္ေတာ့ နာရီ၀က္ တစ္နာရီအတြင္း ပဲဟင္းတစ္ခြက္ ရပါၿပီဘုရား“

“မင္းဟာက ပဲကုလားဟင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူးကြ၊ အသီးအရြက္ေတြ မထည့္ဘူးလားကြ“

“တပည့္ေတာ္ဆုိရင္ေတာ့ ပဲခ်ည္းသက္သက္ခ်က္တဲ့ အလြတ္ကို ႀကိဳက္တယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ညီနဲ႔ အိမ္ကေတာ့ သီးစုံပဲကုလားဟင္းလို အသီးအရြက္ေတြ ထည့္တာကို ႀကိဳက္တယ္ဘုရာ့“

“ေအး…ဒါဆို အသီးအရြက္ ဘယ္အခ်ိန္ ထည့္သလဲကြ“

“ပဲခ်ည္းသက္သက္ ျပဳတ္တဲ့အခါ ဆူပြက္လာၿပီး ပဲႏူးခ်ိန္မွာ လီွးခၽြတ္ ေရေဆးထားတဲ့ အာလူး၊ ခရမ္းသီး၊ ပန္းေဂၚဖီ၊ ပဲသီး၊ ဒန္႔သလြန္သီး၊ ရုံးပတီသီး ႀကိဳက္ရာ ထည့္လို႔ ရပါတယ္ဘုရား။ ပဲသီးတို႔၊ ရုံးပတီသီးတို႔က ပဲအိုးဆီသတ္ခါနီးမွ ကပ္ထည့္ရင္ ရတယ္ဘုရား“

“ေအးကြ၊ မင္းက ေတာ္ေတာ္ ခ်က္တတ္တာပဲ၊ အသားဟင္းေတြေရာ ခ်က္တတ္လားကြ“

“ခ်က္တတ္ပါတယ္ ဘုရား“

“ေအး ေအး၊ မင္းတို႔ ညီအစ္ကိုေတြ တယ္ေတာ္ပါလားေဟ့၊ မင္းညီက ပိုေတာင္ တတ္ေသးကြ၊ ငါ့ ပဲဟင္းခ်က္ကပ္ဖို႔ေတာင္ လုပ္ေသးတာ ဒီေကာင္…“

ဒါေတြက ကိုယ္တို႔ ကိုးကြယ္တဲ့ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေန႔ဆြမ္း ဘုဥ္းေပးၿပီး၊ ခဏနားၿပီးေနာက္မွာ ဆရာေတာ္ႀကီးက ခိုင္းလုိ႔ ၀တ္ျဖည့္ရင္း (၀တ္ျဖည့္=ရဟန္း သံဃာေတာ္မ်ားကို ေျခဆုပ္ လက္နယ္ ျပဳသည္) ဆရာေတာ္ႀကီးက ေမးလို႔ ျပန္ေျဖေနတာေတြ ေရးျပခဲ့တာပါ။

ဆရာေတာ္ႀကီးက ေက်ာင္းေန ေက်ာင္းသားေတြထဲက ကိုယ္တို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကို ပန္ခ်ာပီေလးေတြကို ေခၚပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ကလည္း ပန္ခ်ာပီေသြး ပါေနတာကိုး။ ဒီေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားရင္ ကိုယ္တို႔ညီအစ္ကိုဟာ ပန္ခ်ာပီေလးေတြ ျဖစ္သြားၿပီး၊ ဆစ္ခ္ဘုရားေက်ာင္းသြားရင္ေတာ့ ဗမာေလးေတြ ျဖစ္သြားျပန္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ မြန္ေက်ာင္း မသြားလို႔…အျဖစ္က ဒီလို…။

******

“ကုလားေလးေတြ လာတယ္ေဟ့“

ဒါက အေဖ့ညီ ဦးေလးတစ္ေယာက္က လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္တာပါ။ ကိုယ့္အေဖက သူ႔အေမ ကိုယ့္အဖြားအိမ္ကို လႊတ္လိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

“ႀကီးဥ..ေနေကာင္းလား၊ အေဖလႊတ္လိုက္တာ၊ ငံျပာရည္နည္းနည္း ေပးလိုက္ပါ“တဲ့။

ဒါက ႀကီးေတာ္ အပ်ဳိႀကီးႏွစ္ေယာက္ထဲက အႀကီးျဖစ္တဲ့ ႀကီးဥကို ေတြ႕ေတာ့ အဖုံးပါတဲ့ ေၾကြေရသုတ္ခြက္ေလး ကိုင္ရင္း ခပ္ရြံ႕ရြံ႕ လွမ္းေျပာလိုက္တာပါ။

တကယ္ေတာ့ အေဖေတာင္းခိုင္းလိုက္တာ ငံျပာရည္ထက္ ပိုတယ္ဆိုတာကို ကိုယ္သိေနပါတယ္။ ကိုယ္ေတာင္သိေနရင္ ကိုယ့္ထက္ အသက္ႀကီးတဲ့သူေတြက ပိုလို႔ေတာင္ သိၾကမွာေပါ့။

(ကိုယ္က ရန္ကုန္သားဆိုေတာ့ အေဖ၊ အေမကလည္း ေသခ်ာ မေျပာထားေတာ့ အေဖနဲ႔ အေမဘက္က ေဆြမ်ဳိးေတြကို ဦးေလး၊ အေဒၚ၊ အရီး၊ ဘႀကီး မခြဲတတ္၊ မေခၚတတ္ဘူး ခင္ဗ်၊ နည္းနည္းႀကီးမွ အေဖ့ အစ္ကိုဆို ဘႀကီး၊ အေဖ့ညီဆို ဘေထြး၊ အေဖ့အစ္မ ဒါမွမဟုတ္ ႏွမဆိုရင္ အရီး ဒီလိုေခၚရမွာကိုး၊ ဒီလိုပဲ အေမ့ အစ္ကို ဒါမွမဟုတ္ ေမာင္ဆိုရင္ ဦးႀကီး ဒါမွမဟုတ္ ဦးေလး၊ အေမ့အစ္မဆိုမွ ေဒၚႀကီး၊ ႀကီးေဒၚ၊ အေမ့ညီမဆိုမွ ေဒၚေလး၊ ဒီလိုေခၚရမွာကိုး)

“အေမ..ေမာင္မ်ိဳးညြန္႔ သားႏွစ္ေကာင္ လာတာ၊ ငံျပာရည္ ေတာင္းခိုင္းလိုက္လို႔တဲ့“။ ႀကီးေဒၚ (ႏႈတ္က်ဳိးေနၿပီ၊ သိလည္း အရီးေခၚမွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ မွားမွန္းသိရက္နဲ႔ ေတာက်တယ္ ထင္မွာစိုးလို႔ ေခၚပါ့မလားလို႔ အခု စာေရးရင္း ေတြးမိတယ္၊ အခုေတာ့ ေတာက်တယ္လို႔ မထင္ေတာ့ပါ။ ဒီအညာေလေတြက တယ္လည္း ယဥ္ေက်းသကိုးဗ်)က သူ႔အေမ ကိုယ့္အဖြားကို လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။

“ေအးေအး၊ ထည့္ေပးလိုက္ေလ၊ ၀က္သားဟင္းလည္း ရွိတယ္မို႔လား။ ထည့္ေပးလိုက္ တစ္ခြက္၊ ေမာင္မ်ဳိးညြန္႔က ၀က္သားဟင္း ႀကိဳက္တယ္“

“ဟုတ္ကဲ့ အေမ“

တကယ္ ထိုင္ရာက ထၿပီးထည့္ေပးတာက အေဖ့အစ္မ ေနာက္တစ္ေယာက္ အပ်ိဳႀကီးအငယ္ ႀကီးျမ။ အငယ္ဆိုေတာ့ သူက လုပ္ေပးရတာေပါ့။ သူတို႔သား သူတို႔ေမာင္ ကိုယ့္အေဖကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္ပုံရတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဖြားေနတဲ့ အိမ္ကို အိမ္ေထာင္ဦးစီးလုပ္ေနတာက ႀကီးဥနဲ႔ ႀကီးျမ… အပ်ဳိႀကီး ႏွစ္ေယာက္၊ အိမ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက လမ္းေပၚက ပ်ံက်ေစ်းမွာ ငရုတ္သီးမႈန္႔၊ ဆႏြင္းမႈန္႔၊ ၾကက္သြန္၊ အာလူး အေျခာက္အျခမ္းေလးေတြ ဆိုင္ခင္း ေရာင္းၾကတယ္။

အဲဒီမွာ ကိုယ္တို႔ ၃၊ ၄ တန္းအရြယ္ ငယ္ငယ္က ငရုတ္သီးမႈန္႔တို႔၊ ဆႏြင္းမႈန္႔တို႔ သြား၀ယ္ရင္ ႀကီးေဒၚေတြက မေပးနဲ႔၊ မင္းတို႔ မုန္႔၀ယ္စားၾက ဆိုၿပီး မယူၾကဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေမက သူမ်ားပစၥည္း အလကားယူတာ မႀကိဳက္ေတာ့ မုန္႔ဖိုးလိုခ်င္ေပမယ့္ ခဏခဏ သြားမ၀ယ္ရဲျပန္ဘူး။

ဆက္ရရင္ အပ်ဳိႀကီးေတြ သူတို႔ပိုက္ဆံသူတို႔ ရွာႏိုင္ေပမယ့္ သူတို႔အေမ မုဆိုးမ ကၽြန္ေတာ့္အဖြားရဲ႕ ဆိုဆုံးမမႈေအာက္မွာ ၿငိမ္ၿငိမ္၀ပ္၀ပ္ရွိၾကတယ္။ တစ္ခါတေလ အခါႀကီးရက္ႀကီးေတြမွာ အလွဴအတန္း လုပ္ၾကတယ္။ နတ္ကလည္း အိမ္ေရွ႕တည့္တည့္က နတ္စင္မွာ တစ္ခါတခါ ကၾကေသးတယ္။

ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္က နတ္ဒိုးေတြ နားေထာင္၊ အရက္ေတြ ၾကက္ေတြပါတဲ့ နတ္ကတာေတြၾကည့္ၿပီး မုန္႔ဆီေၾကာ္ အျဖဴ အနီေတြ စားရတာေတာ့ မွတ္မိေနေသးတယ္။ ၂ ရက္၊ ၃ ရက္ ကၾကတာကိုး…အေဖ့ညီ ေနာက္တစ္ေယာက္ ဦးေလးအငယ္တို႔အဖြဲ႕ဆို နတ္၀င္ကတယ္ ထင္တယ္၊ ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

အေဖ့ညီ ကိုယ္တို႔ဦးေလးက ေျခဆံလက္ဆံရွည္ၿပီး မ်က္လုံး မ်က္ခုံးေကာင္းတဲ့ ကိုယ္တို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကို ကုလားေလးေတြလို႔ ေခၚေတာ့ ညီေလး စိတ္ထဲေတာ့ ဘယ္လိုေနတယ္မသိ၊ ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ့္ကို ကုလားလို႔ေခၚရင္ နည္းနည္းမွ မႀကိဳက္။ ငါ ကုလားမဟုတ္ဘူးလို႔ခ်ည္း ေတြးေနမိတတ္တာ။

အခုအကြက္ကေတာ့ အေဖ့အကြက္မို႔ အေဖ့သားျဖစ္တဲ့ ကိုယ္လည္း ခံလိုက္ရတာေပါ့။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေပပဲ။ အေဖဟာ အစားေကာင္းႀကိဳက္တယ္၊ ျဖစ္သလို မစားႏုိင္ဘူး။ အေမကေတာ့ ျဖစ္သလို စားႏိုင္တယ္။ သူမ်ားဆီက ေတာင္းမွ စားရတာမ်ဳိးကို မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီးျဖစ္တဲ့ အေဖက အလုပ္အကိုင္ အတည္တက်မရွိေတာ့ အေမ ႀကံဖန္ထားတဲ့ အစားအေသာက္ကို မစားႏိုင္၊ ဒီေတာ့ အေဖက သူ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္သလို ဘာလိုလုပ္ၿပီး သူ႔အေမအိမ္ အ၀ သြားစားလိုက္တာပါပဲ။ သူ႔အကြက္နဲ႔သူေတာ့ လွေနတာေပါ့။

ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အေမ့အိမ္ အစ္မေတြဆီလည္း စားရတာရွက္လို႔လား၊ သူသြားစားရင္ သူတစ္ေယာက္တည္းစားရမယ္။ သားကို လႊတ္ၿပီးေတာင္းခိုင္းလုိက္ရင္ သူေရာ သားႏွစ္ေယာက္ေရာ စားရမယ္လို႔ ေတြးသလား မသိ။ ကိုယ္က အခုျပန္စဥ္းစားလည္း ေသခ်ာေတာ့ မသိပါဘူး။ ကိုယ္သိတာကေတာ့ ငယ္ငယ္ကထဲက အဲဒီလုိ သြားမေတာင္းခ်င္ဘူး။

ေတာင္းရတာ ေအာက္က်တယ္။ အမ်ဳိးဆီကပဲ ေတာင္းေတာင္း၊ ဘယ္သူ႔ဆီကပဲ ေတာင္းေတာင္း ေတာင္းရတာ မေကာင္းဘူး။ ေပးရတာက ေကာင္းတယ္။ ေတာင္းတဲ့အခါမွာလည္း ေက်းဇူးက ရွိသြားၿပီ။ ခဏေနလို႔ ကိုယ္က သေဘာရိုးနဲ႔ပဲေမ့ေမ့၊ ဘ၀ျမင့္လို႔ပဲ(ဘ၀င္ျမင့္လို႔ပဲ)ေမ့ေမ့ ကိုယ့္က ေမ့သြားတဲ့အခါ ေငြေၾကး ဒါမွမဟုတ္ တစုံတရာ အကူအညီေပးခဲ့ဖူးသူက ရယ္လိမ့္မယ္၊ ေျပာလိမ့္မယ္။ ဟား ဟား…ဒီေကာင္(မ) ငါ ကူညီခဲ့တဲ့ေကာင္(မ)ပါလို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္။

အေမကေတာ့ မာနႀကီးတယ္။ အေဖ သူ႔ဘာသာသူ တစ္ေယာက္တည္း သူ႔အေမအိမ္ သြားစားတာလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ သားေတြကို သြားေတာင္းခိုင္းတာလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ဘာပဲပါလာလာ သူဘယ္ေတာ့မွ မစားဘူး။ ကိုယ္တို႔ကေတာ့ ကေလးဆိုေတာ့ ေတာင္းရတာ အလြန္ရွက္ေပမယ့္ စားရတာေတာ့ အလြန္ သေဘာက်တယ္။ အထူးသျဖင့္ အေဖ့အစ္မေတြက ဟင္းခ်က္ေကာင္းေတာ့ သူတို႔ ဘာခ်က္ခ်က္ စားလို႔ေကာင္းေနတာေပါ့။

ေနာက္ဘိတ္ဆုံး ဟင္းက မရွိေတာ့လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူတို႔ေမာင္ ကိုယ့္အေဖ မႀကိဳက္တဲ့ဟင္းျဖစ္ေနလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ရာ၀င္အိုးေလးေတြနဲ႔ စိမ္ထားတဲ့ တညင္း(ဒညင္း)သီး ဆားေရစိမ္ေတာ့ ေပးလိုက္တတ္တယ္။ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ေလး ထည့္ေပးလုိက္တတ္တယ္။

တခါ ေနာက္ ဦးေလးတစ္ေယာက္ (အေဖတို႔က သားခ်င္း မ်ားတယ္၊ အမ်ဳိးနဲ႔ပဲ ရြာတည္ခဲ့ပါတယ္။ ေအာက္ဘက္မွာ ေရးျပပါမယ္။ အေဖေျပာျပလို႔ မွတ္သားဖူးတာကေတာ့ အေဖ့အေမ ကိုယ့္အဖြားဟာ ကိုယ္၀န္ ၂၂ ခါ ေဆာင္ၿပီး၊ ကေလး ၁၇ ေယာက္ အဖတ္ တင္သတဲ့) ရဲ႕မိန္းမ အဖြားေခၽြးမတစ္ေယာက္က ဘိတ္သူ(ၿမိတ္သူ) ဆိုေတာ့ သူမွာေပးလို႔ ဘိတ္ကလာတဲ့ ငံျပာရည္ထင္ပါရဲ႕။ အဖြားအိမ္က ငံျပာရည္က သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ ဒီအတိုင္း ထမင္းနဲ႔ခ်ည္း နယ္စားတာေတာင္ စားလို႔ရတယ္၊ အရသာရွိေနတယ္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ စားရေသာက္ရေပမယ့္ ကုလားေလးေတြလို႔ အေဖ့ညီ ကိုယ္တို႔ဦးေလး လုပ္သူက စ ေနာက္ ေခၚတာကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ မႀကိဳက္ခဲ့ပါ။ တစ္ခါတေလ မ်က္ရည္ေတာင္ ၀ဲမိပါရဲ႕။ အဖြားအိမ္ကို ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း မသြားရဲလို႔၊ သြားရမွာ ရွက္လို႔ အေဖာ္လိုက္ေပးတဲ့ ညီေလးကေတာ့ ဘယ္လို ခံစားရလဲ မသိ။ သူလည္း ခံစားေကာင္း ခံစားရမွာပဲေလ။

ပန္ခ်ာပီေလးေတြ…

ဒါနဲ႔ ကိုယ္တို႔ ဇာစ္ျမစ္ကို ျပန္စစ္ၾကည့္ေတာ့ အေမ့အေဖ ကိုယ့္အဖိုးဟာ ဒုတိယကမၻာစစ္ကာလ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္၊ ၇၀ နီးပါးက အဂၤလိပ္ သိမ္းထားတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံေအာက္ပိုင္းကို ကုန္သည္အလုပ္နဲ႔ စီးပြားရွာဖို႔ ေရာက္လာခဲ့တယ္။

အခုပါကစၥတန္၊ အိႏၵိယ ႏွစ္ႏိုင္ငံလုံးမွာ နယ္ေျမေတြ ပါေနတဲ့ ပန္ဂ်ပ္ျပည္ကေန ကိုယ့္လက္ရွိအသက္အရြယ္ (အသက္ ၃၀ ေက်ာ္) ေလာက္မွာ အဖိုးဟာ ဆန္ေရစပါး၊ ေကာက္ပဲသီးႏွံ၊ ကၽြန္းသစ္၊ ေရနံ ေပါၾကြယ္၀တယ္ဆိုတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကို စီးပြားရွာဖို႔ စြန္႔စားထြက္လာခဲ့တယ္။ အဖိုးငယ္ငယ္ကေတာ့ ကိုယ္တို႔ စာမက်က္ရင္ သူ႔အေၾကာင္း ေျပာျပတတ္တယ္။

“မင္းတို႔ ေတာ္ေတာ္ညံ့တာပဲ။ မင္းတို႔အရြယ္က ငါ ႏိုင္ငံျခားသြားဖို႔၊ ပိုက္ဆံရွာဖို႔ စဥ္းစားေနၿပီ“တဲ့။ အဖိုးေျပာတာပါ။

“ငါ ဒီကိုလာေတာ့ (ဗမာ) စကားလည္း မတတ္ဘူး၊ စာလည္း မတတ္ဘူး၊ အလုပ္ပဲ လုပ္တတ္တယ္“

အဲဒီတုန္းက အဖိုးမ်က္ႏွာကို ကိုယ္ ၾကည့္ၾကည့္တယ္။ အဖိုး မ်က္ရည္လဲ့ေနတယ္၊ မ်က္ႏွာရဲေနတယ္။ ကိုယ္တို႔ ညီအစ္ကိုအေပၚမွာ အားမလိုအားမရျဖစ္တဲ့ စိတ္ေတြ ႀကီးစိုးေနတဲ့ အဖိုးမ်က္ႏွာႀကီးကို ၾကည့္ရတာ ကိုယ္ေတာ့ ရွက္ေနခဲ့တယ္။

အဖိုးက သူပုိင္တဲ့ ႏြားေတြ ေမာင္းခ်လာခဲ့တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အဖိုးဟာ ဒီဘက္ကို ထြက္မလာခင္ကတည္းက ပန္ဂ်ပ္မွာ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနၿပီ။ သူပိုင္တဲ့ စီးပြား ဥစၥာရွိေနၿပီလို႔ ဆိုတယ္။ မင္းတို႔က အလကားပဲလို႔ ကိုယ္တို႔ကို ဆူတယ္။

အသက္ ၄ ႏွစ္ခြဲ ၅ ႏွစ္ အရြယ္က ပန္ဂ်ပ္မွာရွိတဲ့ အဖိုးရဲ႕မိဘအိမ္ကို အလည္ေရာက္ဖူးတဲ့ အေမကေတာ့ အဖိုးတုိ႔ မိသားစုဟာ စည္းကမ္းႀကီးတယ္၊ ခ်မ္းသာတယ္၊ အဲဒီနယ္က အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစားထဲ ပါတယ္လို႔ သူ မွတ္မိတဲ့အေၾကာင္း ကိုယ့္ကို ေျပာျပဖူးတယ္။

ပန္ဂ်ပ္ျပည္ဟာ အလြန္ႀကီးမားတဲ့ ျပည္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္တယ္။ အခုေတာ့ ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံထဲ နယ္ေျမေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပါေနၿပီး တခ်ဳိ႕အစိတ္အပိုင္းက အိႏၵိယႏိုင္ငံ ထဲေရာက္ေနတယ္။ ၿဗိတိသွ်ဆီကေန လြတ္လပ္ေရးရတဲ့အခ်ိန္မွာ အိႏၵိယနဲ႔ ပါကစၥတန္ နယ္ေျမေတြ ခြဲေ၀ယူေတာ့ ပန္ဂ်ပ္လည္း အဲဒီလို ကြဲသြားတာပဲ။

ကိုယ္ အခု ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ပန္ခ်ာပီဆိုတာက ပန္ဂ်ပ္ျပည္မွာ ေနတဲ့ ေမြးတဲ့ လူမ်ဳိးျဖစ္တယ္။ ဘာသာကေတာ့ ဟိႏၵဴအယူ ယူရင္ ဟိႏၵဴပန္ခ်ာပီ၊ ပါကစၥတန္ထဲ ေနၿပီး အစၥလာမ္ဘာသာ ကိုးကြယ္ရင္ေတာ့ မြတ္ဆလင္ပန္ခ်ာပီ၊ ခရစ္ယာန္ကို ယုံၾကည္ရင္ ခရစ္ယာန္ပန္ခ်ာပီ၊ ဗုဒၶဘာသာကို ယုံၾကည္ရင္ ဗုဒၶဘာသာပန္ခ်ာပီ၊ အဲ…အဖိုးကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀၀ ေလာက္ကမွ ေပၚေပါက္လာတဲ့ ဆစ္ခ္ Sikh ဘာသာကို ကိုးကြယ္ယုံၾကည္သူ ျဖစ္ေလေတာ့ ဆစ္ခ္ပန္ခ်ာပီ ျဖစ္ပါတယ္။
ွ
ေခတ္ေဟာင္း ျမန္မာရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြ ၾကည့္ဖူးသူေတြကေတာ့ ဆရာ၀န္အလုပ္ကို အၿမဲသရုပ္ေဆာင္တတ္တဲ့ ဆစ္ခ္ပန္ခ်ာပီ သရုပ္ေဆာင္ကို ေတြ႕ဖူးၾကလိမ့္မယ္။

အိႏၵိယသမိုင္းကို ဖတ္ထားတဲ့သူေတြကေတာ့ သိၾကမွာပါ။ အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ႔ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔နဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ တစ္ခါ အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ႔ ပထမဆုံး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဂ်၀ါဟလာ ေနရူး Jawaharlal Nehru ရဲ႕သမီး အဲဒီတုန္းက လက္ရွိ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ (အိႏၵိယရဲ႕ ပထမဆုံးနဲ႔ တစ္ဦးတည္းေသာ အမ်ဳိးသမီး၀န္ႀကီးခ်ဳပ္) အင္ဒီရာ ဂႏၵီ Indira Gandhi ကို (သူတို႔ရဲ႕ အထြတ္အျမတ္ထားရာ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း Golden Temple နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး) လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္လိုက္တဲ့ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ကိုယ္ရံေတာ္ေတြဟာ ဆစ္ခ္ပန္ခ်ာပီေတြပါ။

အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရးျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈေတြကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူ စီးပြားေရးပညာရွင္နဲ႔ အခုလက္ရွိ အိႏၵိယ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ မန္ မိုဟန္ဆင္း Manmohan Singh ဟာလည္း ဆစ္ခ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ႕ ပထမဆုံး ဆစ္ခ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။

အရင္ကေတာ့ ျမန္မာမွာေကာ ႏိုင္ငံတကာမွာပါ ဆစ္ခ္ေတြဟာ ဆရာ၀န္ေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာေတြ၊ ပညာတတ္ေတြ၊ စီးပြားေရးသမားေတြ အမ်ားစု ျဖစ္ေပမယ့္ အခုေတာ့ သိပ္မျပည့္စုံသူေတြလည္း ေတြ႕လာေနရပါတယ္။

ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ စီးပြားရွာဖို႔လာတဲ့ အဖိုးဟာ ပန္ဂ်ပ္ကေန ခရီးမိုင္ ၁၈၀၀ ေလာက္ရွိတဲ့ မြန္ျပည္နယ္ က်ဳိက္ထိုၿမိဳ႕ကို ေရာက္လာၿပီး အဖြားနဲ႔ ညားပါတယ္။ အဖိုး ဘာေၾကာင့္ က်ဳိက္ထိုလာသလဲဆုိတာကို ကိုယ္ စဥ္းစားပါတယ္။

အဂၤလိပ္ေတြက တျပည္လုံး သိမ္းထားတာဆိုေတာ့ ရန္ကုန္တို႔၊ ပဲခူးတို႔၊ ေမာ္လၿမိဳင္တို႔လည္း သြားလို႔ရပါလ်က္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ က်ဳိက္ထိုကို သြားခဲ့ပါသလဲ။ အညာကို ဘာလို႔မသြားခဲ့တာလဲ။ ေပ်ာ္ဘြယ္၊ ရမည္းသင္း ဒါမွမဟုတ္ ျမစ္ႀကီးနား၊ ေမၿမိဳ႕ကို ဘာလို႔ မသြားခဲ့တာလဲ။

မင္း…ျဖစ္လာဖို႔အတြက္ေပါ့ကြာလို႔ ေျဖရမွာလား။ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဖိုးအရင္ အဖိုးလိုပဲ အေရွ႕ဘက္ထြက္လာတဲ့သူေတြ ဆစ္ခ္ေတြ က်ဳိက္ထိုကို အရင္ေရာက္ႏွင့္ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဖိုးလည္း တဆင့္စကား တဆင့္နားနဲ႔ က်ဳိက္ထိုကို တန္းတန္းမတ္မတ္ လာခဲ့ပုံရပါတယ္။

ဆစ္ခ္ေတြ က်ဳိက္ထိုကို အရင္လာခဲ့ပုံရတယ္လို႔ ဘာေၾကာင့္ေျပာႏိုင္သလဲဆိုေတာ့ အဖြားအေမ က်ဳိက္ထိုသူ မြန္မႀကီးဟာ ဆစ္ခ္ပန္ဂ်ာပီကိုပဲ ယူခဲ့လို႔ပါ။ သူ႔မိခင္ႀကီး အဖြားရဲ႕အဖြား ျဖစ္သူက ဆစ္ခ္ပန္ခ်ာပီ ယူမယူ ေသခ်ာမသိပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဆစ္ခ္ေတြ က်ဳိက္ထိုကို မေရာက္ေလာက္ေသးဘူးလို႔ ယူဆရပါတယ္။

ဒီေတာ့ အဖြားရဲ့အေမကို မြန္အစစ္လို႔တြက္ၿပီး သူ႔ေယာက်္ားကို ဆစ္ခ္ပန္ခ်ာပီလို႔တြက္ရင္ အဖြားဟာ မြန္+ဆစ္ခ္ပန္ခ်ာပီ(ကျပား) ျဖစ္ပါၿပီ။ အဖြားနဲ႔ အဖိုးအေၾကာင္းပါေတာ့ အေမ့ကို ေမြးတဲ့အခါ (မြန္+ဆစ္ခ္ပန္ခ်ာပီ)+ဆစ္ခ္ပန္ခ်ာပီ ျဖစ္တာမုိ႔ အေမဟာ (မြန္တစ္မတ္ ၂၅၊ ဆစ္ခ္ သုံးမတ္ ၇၅) ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

အဖိုးဟာ က်ဳိက္ထိုမွာ စီးပြားေရးအဆင္ေျပေတာ့ တခါ ရန္ကုန္တက္ စီးပြားနယ္ခ်ဲ႕ပါတယ္။ အေမ့ကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္က ေဆးခန္းတစ္ခု (အဖြားက လတၱာလမ္းလို႔ အသံထြက္ပါတယ္၊ အခုေတာ့ တရုတ္တန္းက လသာလမ္းျဖစ္ပါတယ္) မွာ ေမြးပါတယ္။ အေမျပထားလို႔ အဲဒီေဆးခန္းေနရာကို သိပါတယ္။

အေမက ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးစမွာ အိမ္ေထာင္က်၊ ေယာက်္ားရၿပီးမွ အိမ္ေထာင္က်တာ (လင္ယူမိတာ) မွားၿပီဆုိၿပီး ညည္းတတ္ေပမယ့္ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူ ဘ၀မွာ ကၽြန္ေတာ္၊ ဒုတိယႏွစ္မွာ ညီေလး၊ စတုတၳႏွစ္မွာ ညီမေလး ေမြးပါတယ္။

ဥပေဒေက်ာင္းသူ အေမက အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ တကၠသိုလ္တက္ရတာမို႔ စာေပးစာယူ (ကိုယ္တို႔ေခတ္က်ေတာ့ အေ၀းသင္လို႔ ေခၚပါတယ္) ငါးႏွစ္ တက္ခဲ့ရပါ တယ္။ အေမရာ…အေဖ့ကို စိတ္ဆိုးလို႔ပဲ ေတာ္ေတာ့တယ္ဗ်ာ၊ မဟုတ္ရင္ ေနာက္ထပ္ ညီေတြ၊ ညီမေတြ ထပ္ရေနဦးမယ္လို႔ ကိုယ္က စေတာ့ ပထမေတာ့ စိတ္ဆိုးပါတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ဘာမွ မေျပာေတာ့ပါဘူး။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းတက္ေတာ့ ပိုက္ဆံကုန္၊ အိမ္ေထာင္ဦးစီး ေယာက်္ားက အလုပ္မရွိ၊ ကေလးေတြက တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ မ်ားလာေတာ့ အေမ့မွာ သူ႔အေဖဆီကပဲ ပိုက္ဆံေတာင္းရပါေတာ့တယ္။ “နင္တို႔ကို ငါ့အေဖပိုက္ဆံနဲ႔ေမြးတာ…“လို႔ အေမက စိတ္ဆိုးရင္ ေျပာတတ္ပါတယ္။

ဆစ္ခ္ပန္ခ်ာပီျဖစ္တဲ့ အဖိုးကလည္း သမီးေမြးထားေတာ့ သမီးကေနမွ ျဖစ္လာတဲ့ ေျမးေယာက်္ားေလး ကိုယ္တို႔ ညီအစ္ကို ကို အလြန္ခ်စ္ပါတယ္။ ေျမးဦးျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ဆို တကယ့္ အသည္းအသန္ ခ်စ္ပါတယ္။ အဖြားကဆို ပိုဆိုးပါတယ္။ အဖြားက ကိုယ့္ဆို အလြန္ အလိုလိုက္ပါတယ္။

ဆစ္ခ္ပန္ခ်ာပီဆုိေတာ့ ကုလား၊ တရုတ္တို႔လိုပဲ သမီးထက္ သားကို ပိုအေလးထားတာကိုးဗ်ာ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းလည္း တက္ေနရေတာ့ အေမဟာ ကိုယ္ ၄၅ ရက္သားမွာပဲ အဖိုးအဖြားဆီ ပို႔လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ ကိုယ္တို႔သြားႏိုင္လာႏိုင္တဲ့အရြယ္ေရာက္ေတာ့ အဖိုးရဲ႕ အကူအညီေတြ အေထာက္အပံ့ေတြ အမ်ားႀကီး ယူထားတဲ့ အေမဟာ သူ႔အေဖ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ကိုယ္တို႔ကို ဆစ္ခ္ဘုရားေက်ာင္း ထည့္ေပးပါတယ္။

ကိုယ္တို႔ဟာ အဖိုးနဲ႔အတူ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ သိမ္ျဖဴလမ္းေပၚမွာရွိတဲ့ စိန္ေပါေက်ာင္းေရွ႕က ဆစ္ခ္ဘုရားေက်ာင္းကို တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာ တက္ရပါတယ္။ အဲဒီက်ေတာ့ ကိုယ္တို႔ ညီအစ္ကို ကို ဗမာေလးေတြတဲ့။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားေတာ့ ကုလားေလးေတြ တစ္နည္း ပန္ခ်ာပီေလးေတြ၊ ဆစ္ခ္ဘုရားေက်ာင္းသြားေတာ့ ဗမာေလးေတြ ျဖစ္ျပန္ပါေရာ…။

ဟုတ္ပါတယ္ေလ၊ ဗမာေတြၾကားမွာေတာ့ ဗမာအစစ္ရုပ္ မဟုတ္တာက သိသာေနသလို၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေတြ၊ မုတ္ဆိတ္ေတြ၊ ေခါင္းေပါင္းေတြနဲ႔ ဆစ္ခ္ေတြၾကားမွာလည္း ကိုယ္တို႔ရုပ္ေတြက ဗမာေလးေတြပါပဲ။ တစ္ကိုယ္ ႏွစ္ဘ၀ေပါ့ေလ။ အဖိုးေက်နပ္ေအာင္ ကိုယ္ ဆယ္တန္းေျဖၿပီးကာစက တခါ ေမၿမိဳ႕မွာ ဖြင့္လွစ္တဲ့ ဆစ္ခ္ဘာသာေရး အေျခခံသင္တန္းကို တက္ခဲ့ရပါေသးတယ္။ အဖိုးေပးတာ ေကၽြးတာေတြ စားခဲ့၊ အဖိုးျပင္တာ ဆင္တာေတြ ၀တ္ခဲ့၊ အဖိုးထားေပးတဲ့ ေက်ာင္းမွာ ေနခဲ့ရေတာ့လည္း ဒီေလာက္ေတာ့ ျပန္ေက်းဇူးဆပ္ရတာေပါ့ေလ။

ဆစ္ခ္ဘာသာကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀၀ ေလာက္ (၁၅ ရာစု) က ပန္ဂ်ပ္ျပည္မွာ စတင္ေပၚေပါက္လာတာပါ။ ကမၻာေပၚက အဓိက ဘာသာႀကီးေလးခု (ဟိႏၵဴ၊ ဗုဒၶဘာသာ၊ ခရစ္ယာန္၊ အစၥလာမ္) ၿပီးရင္ ပဥၥမေျမာက္ ကိုးကြယ္ယုံၾကည္သူ အမ်ားဆုံးဘာသာလို႔ ၀ီကီမွာေတာ့ ေရးထားပါတယ္။ ဆစ္ခ္ဆိုတာဟာ ဆရာသခင္ရဲ႕ အဆုံးအမကို လိုက္နာသူမ်ားလို႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။

သူတို႔ဟာ ဘုရားသခင္ဆိုတာကုိ ယုံၾကည္ၿပီး၊ ဆရာသခင္ (ဂုရု) ဆယ္ပါးကို ကိုးကြယ္လို႔ သူတို႔ရဲ႕ အဆုံးအမေတြကို လိုက္နာက်င့္သုံးပါတယ္။ ဆရာသခင္ အဆက္ဆက္ လမ္းညႊန္ဆုံးမ ေရးသားထားတာေတြကို ေနာက္ဆုံးဂုရုက ျပန္ေရးသား တည္းျဖတ္္ၿပီး စာတစ္အုပ္ေရးထုတ္လိုက္ေတာ့ အဆုံးအမေပါင္းခ်ဳပ္ ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒါကို ဘာသာရဲ႕လမ္းညႊန္(ဓမၼ)အျဖစ္ ခံယူထားၾကသူေတြပါ။ ဗုဒၶကိုလည္း ရိုေသေလးစားၿပီး ဂုရုတစ္ပါးအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။

အေမဟာ ဆစ္ခ္ေသြး ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္းပါေပမယ့္ ဆစ္ခ္ဘုရားေက်ာင္းကို သူငယ္ငယ္က သြားတာကလြဲလို႔ မသြားေတာ့ပါ။ အေမဟာ ငယ္ငယ္က အတူေနတဲ့ (ကိုယ့္အဖြားရဲ႕အမ) သူ႔ႀကီးေတာ္၊ သူ႔အမေတြနဲ႔ ေႏြရာသီ ဗုဒၶဘာသာ တရားစခန္း၀င္တာစကလို႔ ေန႔စဥ္ဘုရားရွိခိုးတာ၊ ဘုရားဆုေတာင္းတာ၊ ဘုရားကို အလြန္ယုံၾကည္တာ စသျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ သက္၀င္ယုံၾကည္ပါတယ္။

ဗမာအစစ္ျဖစ္တဲ့ အေဖ့ထက္ေတာင္ ဗုဒၶဘာသာကို ပိုၿပီး သက္၀င္ ယုံၾကည္ပါတယ္။ အေဖကေတာ့ စာေတြဖတ္ၿပီး ဘာသာေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အမ်ားႀကီး သိထားေပမယ့္ အေမ့လို တကယ္ယုံၾကည္သလို လက္ေတြ႕က်င့္ၾကံ အားထုတ္တာမ်ဳိး သိပ္မေတြ႕ရခဲ့ပါဘူး။

အေမ့ဘက္က ဇာစ္ျမစ္ကို တူးၿပီးျပန္ေတာ့ ကိုယ့္အေဖဘက္ လွည့္ရမယ္ဆိုရင္ အေဖ့ကေတာ့ ဗမာအစစ္ျဖစ္ၿပီး ေစာနေျပာခဲ့တဲ့ အဖြားေယာက်္ား ကိုယ့္အဖိုးက သူႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဧရာ၀တီျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသ ဖ်ာပုံၿမိဳ႕ဘက္ကေန ရန္ကုန္တက္လာပုံရၿပီး အေျခခ်ျဖစ္တဲ့အခါ တစ္ရပ္လုံးက အမ်ဳိးေတြျဖစ္ေလေတာ့ အဖိုးက သူႀကီး လုပ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ ေက်ာက္ေျမာင္းရပ္ အရိုးကုန္းလို႔ ေခၚတဲ့ေနရာက ျဖစ္ပါတယ္။

အေမတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္က အဖိုးနဲ႔ အဆင္မေျပျဖစ္တုန္း ေက်ာက္ေျမာင္းရပ္က အေဖ့မိဘအိမ္မွာ အိမ္ငွားအျဖစ္ ေခတၱခဏ လာငွားေနေလေတာ့ ကိုယ့္လိုမဟုတ္ဘဲ စကားခ်ဳိခ်ဳိသာသာ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ေျပာတတ္တဲ့ အေဖဟာ အကယ္ဒမီေရွာ့ေတြ ဘယ္ေလာက္လုပ္လိုက္တယ္ မသိပါဘူး။ ကိုယ့္တုိ႔တေတြျဖစ္လာမယ့္ ဇာတ္လမ္းဖန္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ဒီေတာ့ ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြဟာ (မြန္တစ္မတ္ ၂၅ + ဆစ္ခ္သုံးမတ္ ၇၅)+ဗမာ ၁၀၀ ေပါင္းထားတဲ့ ေသြးစပ္ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ အေျဖထုတ္လိုက္ရင္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ ဗမာ ငါးမူး ၅၀+ ဆစ္ခ္ပန္ခ်ာပီ တစ္မတ္ေက်ာ္ ၃၇.၅ + မြန္ အ၀က္သား ၁၂.၅ ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်။

ဆစ္ခ္ပန္ခ်ာပီေသြး အဖိုးဆီကပါလာေတာ့ အရပ္ ၅ ေပစီပဲရွိတဲ့ မိဘႏွစ္ပါးက ေမြးတဲ့ကိုယ္ဟာ မ်ဳိးဗီဇ တဆင့္ခုန္ေက်ာ္ၿပီး၊ ၅ ေပ ၁၀ လက္မ အရပ္ ရလိုက္ပါတယ္။ မာတာမိခင္ ေက်းဇူးရွင္အေမရဲ႕ မ်ားလွစြာေသာ ေက်းဇူးေတြထဲမွာ အရပ္ျမင့္ျမင့္ေမြးထားတာ တစ္ခုထဲနဲ႔တင္ ေက်းဇူးေက်ေအာင္ ဘယ္လို ဆပ္ရမွန္း မသိေသးပါ။

အရပ္ျမင့္ေတာ့ ျမန္ျမန္အိုစာတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရေပမယ့္ ေ၀းေ၀းျမင္ႏိုင္တာေပါ့ေလ။ ေ၀းေ၀းျမင္ခ်င္ရင္ အျမင့္တက္ၾကည့္ရတယ္လို႔ ဆိုတယ္မဟုတ္လားဗ်ာ။

ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးက သူ႔ေက်ာင္းသားကို ေခၚတဲ့ “ပန္ခ်ာပီ“ဆုိတဲ့ စကားသံကေတာ့ တစ္ခါတရံ ၾကားေယာင္ဆဲပါဗ်ာ။

၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၃၀ ရက္။ ညေန ၆ နာရီခြဲ။

ေမေမ

စာမေရးျဖစ္တာ လနဲ႔ေတာင္ ခ်ီသြားပါေပါ့လား၊ ဒီေန႔ေတာ့ ႏိုင္ငံတကာအေမေန႔ ျဖစ္တာမို႔ အေမ့အေၾကာင္းေလး ေရးမယ္ဆိုၿပီး “ေမေမ“လို႔ ေခါင္းစဥ္တပ္ လိုက္ပါတယ္။

“ေမေမ“လို႔သာ တပ္လုိက္တာ၊ ေျပာရဦးမယ္။ ေမေမ့ကို ေမေမလို႔ အသက္ ၁၀ ႏွစ္ မတိုင္ခင္အထိေတာ့ ေခၚခဲ့ဖူးတယ္ထင္တယ္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ လူႀကီး အတင္းလုပ္ၿပီး၊ ေမေမ့ကို ေမေမလို႔ ေခၚတာ ငါဟာ ႏုလိုက္တာ၊ ငါက လူႀကီးျဖစ္ေနၿပီပဲ၊ တင္းျပတ္တဲ့ အေခၚအေ၀ၚနဲ႔ ေခၚမွတင့္တယ္မယ္ဆိုၿပီး အေမလို႔ ေခၚတယ္။ ဟား ဟား..ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေတြးေခၚၿပီး လူတတ္လုပ္တာေလ။

ေနာက္ထပ္ ငါးႏွစ္၊ ေျခာက္ႏွစ္လာရွိလာျပန္ေတာ့လဲ အေမဆိုတာက နည္းနည္းေပ်ာ့ေနျပန္တယ္။ ဒီေတာ့ အဂၤလိပ္ဘာသာစကား Mother ကို တိုက္ရုိက္ စကားလုံး ဖလွယ္ၿပီး မားသားလို႔ ေခၚျပန္ပါတယ္။ အေမကေတာ့ သူ႔ကို ဘယ္လိုေခၚေခၚ ဘာမွ မေျပာပါ၊ သူက ဘယ္လိုအေခၚခံခ်င္တယ္လို႔လဲ မေတာင္းဆုိပါ။

ေမေမကလဲ မိန္းမသားအမ်ားအျပားလို သိပ္ႏူးညံ့တဲ့ မိန္းမတစ္ေယာက္ေတာ့ မဟုတ္ပါ၊ ခပ္မာမာ ခပ္ျပတ္ျပတ္ပါပဲ။ လိုတာထက္ပုိၿပီး စကားေျပာသူမဟုတ္ေတာ့ စိတ္ၾကည္လင္တဲ့အခါ ကိုယ္တို႔ ညီအစ္ကိုကို သားႀကီး၊ သားငယ္လို႔ ေခၚတတ္ေပမဲ့ ပုံမွန္ဆက္ဆံတဲ့ အခါမ်ဳိးမွာဆိုရင္ သူေပးထားတဲ့(မွည့္ေခၚထားတဲ့) နာမည္ရင္းအတုိင္းပဲ ေခၚပါတယ္။ ကိုယ္ကလဲ အဲဒီလိုေခၚတာကို ႀကိဳက္ပါတယ္။ ျပတ္သားတာကို ႀကိဳက္တဲ့သူဆိုေတာ့ အေမနဲ႔သားဟာ အေခၚအေ၀ၚမွာ သိပ္ျပင္တည့္ေနစရာ မလိုခဲ့ပါဘူး။

ေနာက္ေတာ့ အေျခအေနေတြအရ သားႀကီးနဲ႔ ေမေမဟာ ပိုရင္းႏွီးလာခဲ့ပါတယ္။ ဆိုးတိုင္ပင္ေကာင္းတုိင္ပင္ ျဖစ္လာတဲ့အခါ သားကိုလဲ ဓားတစ္လက္ အေနနဲ႔ တစ္မ်ဳိး၊ အားကိုးစရာ တိုင္ပင္စရာ အႀကံေပးတစ္သြယ္ထားလာတာေၾကာင့္ သားႀကီးလို႔ ေခၚတာမ်ားလာသလို ကၽြန္ေတာ္ကလဲ မားသားကေန မားမားလို႔ ခပ္ခ်ဳိခ်ဳိ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ေခၚလာပါတယ္။

အခုထက္ထိလဲ မားမားလို႔ေခၚတာမ်ားပါတယ္၊ ေမေမလို႔ေတာ့ မေခၚခ်င္ေသးပါဘူး။ သိပ္မႏုခ်င္လို႔ပါ။ ထားေတာ့ ဒါက အေခၚအေ၀ၚကိစၥ။

အေမေန႔ကိစၥကေတာ့ wiki သြားၾကည့္တဲ့အခါ ျမန္မာကိုလဲ ႏိုင္ငံတကာ အေမမ်ားေန႔မွာ ႏိုင္ငံအမ်ားစုလက္ခံထားတဲ့ ေမလ ဒုတိယပတ္ တနဂၤေႏြထဲ ထည့္ထားတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ အဲဒီ ႏိုင္ငံ ၇၇ ႏိုင္ငံစာရင္းထဲမွာ ျမန္မာက သေဘာတူၿပီးပါတာလား၊ သေဘာမတူဘဲပါတာလား ဘယ္လိုပါတာလဲေတာ့ မသိ၊ ပါ၀င္ေနပါတယ္။ က်န္ႏိုင္ငံေတြကေတာ့ သူ႔ေန႔နဲ႔သူ သတ္မွတ္ထားၾကတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ ေန႔တစ္ေန႔ကိုပဲ အတူတူ ၀ိုင္းသတ္မွတ္ထားတဲ့ ႏိုင္ငံစုေတြလဲ ေတြ႕ပါတယ္။

ျမန္မာႏိုင္ငံမွာေတာ့ ရုပ္ရွင္ဒါရိုက္တာႀကီး၊ စာေရးဆရာႀကီး၊ လူမႈေရးသမားႀကီး ဦးသုခ ဦးေဆာင္လႈပ္ရွားၿပီး ျမန္မာျပကၡဒိန္က ျပာသိုလျပည့္ေန႔ကို အေမေန႔လို႔ သတ္မွတ္ထားပါတယ္။ ႏွစ္စဥ္ ႏိုင္ငံတကာသုံးျပကၡဒိန္အရဆိုရင္ေတာ့ ႏွစ္ဆန္း ဇန္န၀ါရီလထဲ က်ေရာက္မွာေပါ့ေလ။ ျ

ျပာသိုလဟာ ေအးခ်မ္းတဲ့လမို႔ အေမ့ေမတၱာဟာလဲ ေအးခ်မ္းတာမို႔ ရက္ေရြးတဲ့အခါ ျပာသိုလျပည့္ေန႔ကို ေရြးပါတယ္လို႔ ဦးသုခ ေျပာဖူးသလား မသိပါ၊ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေနသလိုပါပဲ။ လျပည့္ကေတာ့ အေမ့ေမတၱာ၊ အေမ့မ်က္ႏွာေပါ့ေလ၊ ျပည့္ျပည့္၀န္း၀န္းႀကီးေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ဦးသုခရဲ႕ အေမေန႔ကို ပိုသေဘာက်ပါတယ္။

အေမနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး အမွတ္ရဆုံးေတြ၊ ဆုံးမတာေတြကို ဒီေန႔ ျပန္စဥ္းစားေတာ့ အမ်ားႀကီး ျဖစ္ေနပါတယ္။ အခု ကိုယ္က အေမနဲ႔အေ၀းမွာ ေရာက္ေနသူဆိုေတာ့ အေမ အၿမဲ လွမ္းလွမ္းမွာတတ္တာေတြထဲက ေခါင္းထဲ အရင္ဆုံး ေျပးလႊား၀င္ေရာက္လာတာက “သား…လူေတြကို မယုံပါနဲ႔“ တဲ့။

သား.. လူေတြကို မယုံနဲ႔…

ခက္ၿပီ၊ ကိုယ္က လူေတြကို အလြန္ယုုံတယ္။ ယုံလို႔ ခံရတာေတြလဲ မနည္းေတာ့…။ ကိုယ္လုပ္ေနရတဲ့ အလုပ္ကလဲ လူေတြကို ယုံမွ လုပ္လုိ႔ရတဲ့ အလုပ္။ ေနာက္တစ္ခု ယုံၾကည္မႈဆိုတာက အျပန္အလွန္ သြားတာ(ရွိတာ)မ်ဳိးပါ။ သူ႔ယုံမွ ကိုယ့္ယုံမွာပါ။ သူ႔မွ ကိုယ္မယုံရင္ ကိုယ့္ကိုလဲ သူယုံမွာ မဟုတ္ေတာ့ပါ။

အေမက ကိုယ့္ထက္ အသက္ႏွစ္ဆေလာက္ ႀကီးတယ္၊ ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳမ်ားတယ္၊ ပညာလဲ ပိုတတ္တယ္၊ သတၦိလဲ ပိုရွိတယ္။ အဲဒီလိုလူက လူေတြ မယုံနဲ႔ လို႔ေျပာတာဟာ အေၾကာင္းမဲ့ေတာ့ မျဖစ္တန္ရာ…၊ သူ႔သားအေၾကာင္း သိလို႔လဲ ျဖစ္မယ္။ သူ႔သားက လူသိပ္ယုံတာကိုးေနာ္။

ေနာက္တစ္ခု အေမထပ္မွာတာက (ခဏခဏမွာတာက) တရားထိုင္ဖို႔နဲ႔ ဘာလုပ္လုပ္ သတိေလး ကပ္ထားဖို႔ပါ။

ကိုယ့္အလုပ္က ေခါင္းမေဖာ္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ေနကုန္ အလုပ္ လုပ္ၿပီးတဲ့အခါမွာ လူက ေနာက္အလုပ္တစ္ခုမွာ အာရုံမစိုက္ႏိုင္ေတာ့ ေလာက္ေအာင္ ေဒါင္း သြားပါၿပီ။

တရားထိုင္တယ္ဆိုတာကလဲ စိတ္လက္ ၾကည္လင္ လန္းဆန္းေနမွ သမာဓိေကာင္းတာမ်ဳိး၊ ေ၀ဒနာကို နည္းနည္းခံႏိုင္ရည္ရွိၿပီး ျဖစ္ပ်က္ကို ဥာဏ္နဲ႔ လိုက္ၾကည့္ႏိုင္တာမ်ဳိးပါ၊ မဟုတ္ဘဲ အတင္းထိုင္မယ္ဆိုရင္ ထိုင္ရက္ အိပ္ေပ်ာ္ရင္ေပ်ာ္၊ မဟုတ္ရင္လဲ ထိုင္ေတာင္ မထိုင္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ထိုးအိပ္ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။

တတိယတစ္ခု နားထဲျပန္၀င္လာတာကေတာ့ က်န္းမာေရးပါပဲ၊ က်န္းမာေရးကို ဂရုစိုက္ဖို႔ပါ။ သားက တစ္ေယာက္ထဲ အေ၀းမွာေရာက္ေနတာမို႔ စိတ္ပူပုံရပါတယ္။ အၿမဲ ဒါကိုပဲ မွာေနပါတယ္။ ကိုယ္ကလဲ စိတ္မပူဖို႔ အၿမဲျပန္ေျပာျဖစ္ပါတယ္။

အေမဆိုတာက သားသမီး ဘယ္အရြယ္ရြယ္ေရာက္ေရာက္ သူတို႔အတြက္ကေတာ့ ကေလးေလးပါပဲ၊ ခ်ာတိတ္ေလးပါပဲ၊ မလိမ္မိုးမလိမ္မာေလးပါပဲ။ အၿမဲမွာၾကား ဆုံးမေနမွ ေတာ္ကာၾကတယ္လို႔ ထင္မွတ္ေနၾကပါတယ္။

ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ သားလိမၼာလို႔ ခံယူထားေပမဲ့ ကိုယ္တိုင္မိဘဘ၀ မေရာက္ေသးတာမို႔တေၾကာင္း၊ အသက္အရြယ္ ငယ္ရြယ္ေသးတာမို႔တေၾကာင္း၊ အေၾကာင္းႏွစ္ရပ္အရင္းတည္လို႔ အေမနဲ႔ေတာ့ ထပ္တူစိတ္မ်ဳိး မရွိေသးပါဘူး။ တစ္ခါတေလေတာ့ အေမ့ႏွယ္ ပူတတ္ရန္ေကာလို႔ စိတ္ထဲေတြးမိတတ္ပါတယ္၊ ထုတ္ ေတာ့မေျပာပါဘူး။

အေမေျပာတဲ့ အဓိက သုံးခုကို ျပန္ခ်ဳပ္ရရင္ လူေတြ မယုံနဲ႔ဆိုတာက ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေရးအတြက္ ဆုံးမတာပါ။ သူ႔သားဟာ တနယ္တေက်းမွာ သူ႔မ်က္ကြယ္မွာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရသူျဖစ္ေတာ့ ဒါကို သူေျပာတာပါ။ ရင္းႏွီးၿပီးသူေတြနဲ႔ေကာ၊ ခုမွေတြ႕တဲ့ သူစိမ္းတစ္ရံဆံေတြနဲ႔ေကာ မျဖစ္မေန ေပါင္းသင္းဆက္ဆံေန ရမွာပဲ၊ အတူတကြ ေျပာဆိုလုပ္ကိုင္ေနရမွာပဲဆိုၿပီး စိတ္ပူလို႔ မွာပုံရပါတယ္။ လူဆိုကလဲ ၾကာၾကာေပါင္းၾကည့္မွ ေသခ်ာသိေလဆိုတဲ့အမ်ဳိးဆိုတာကို သူက ဘ၀ကို ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြာ တင္ႀကိဳျဖတ္သန္း သိႏွင့္ထားႏွင့္တာကိုးဗ်ာ..ေနာ္။

တရားထိုင္ဖို႔မွာတာကေတာ့ လူေတြဟာ အသက္ငယ္ငယ္ ႀကီးႀကီး အခ်ိန္မေရြး ကြယ္လြန္ႏိုင္တာမို႔ အနည္းဆုံးေတာ့ တရားထိုင္ထားရင္၊ ရုပ္နာမ္ကြဲလို႔ ျဖစ္ပ်က္ေလးမ်ား သိထားရင္ သူ႔သားေလးဟာ အပၸါယ္ငရဲေတာ့ မက်ႏိုင္ေလာက္ေတာ့ဘူးရယ္လို႔ ေတြးထားၿပီး စိတ္ပူပန္လို႔ မွာပုံရပါတယ္။ သားရဲ႕ ေလာကုတၱရာေရးအတြက္ တင္ႀကိဳၿပီး အခါမလပ္ သတိေပးေနတာကိုးဗ်ေနာ္။

က်န္းမာေရးအတြက္မွာတာကေတာ့ အခုလို တနယ္တေက်းမွာ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ေနရတဲ့ခါ ကိုယ္က်န္းမာ စိတ္က်န္းမာေနမွ အလုပ္ကို ထိထိေရာက္ေရာက္ ပီပီ ျပင္ျပင္လုပ္ႏိုင္မယ္မဟုတ္လားဗ်ာ။ အနီးကပ္ေနၾကတာဆိုရင္ အေရးလား၊ အင္း…ေနမေကာင္းဘူး၊ အင္း…ေဆးခန္းမသြားခ်င္ဘူး၊ အင္း…ဟိုဟာ စားခ်င္တယ္၊ အင္း…စကားလာမေျပာပါနဲ႔ စသျဖင့္ ေနထိုင္မေကာင္းရင္ အင္မတန္ ဂဂ်ီဂေဂ်ာင္က်တတ္တဲ့ သူ႔သားကို ေျပာေျပာဆုိဆိုနဲ႔ အျမန္ေနေကာင္းေအာင္ ျပဳစုေနၾကမို႔ အခုဒီသားဟာ အေ၀းမွာေရာက္ေနတာဆိုေတာ့ စိတ္ပူပုံရပါတယ္။

ႏိုင္ငံတကာအေမမ်ားေန႔မွာ အေမ့အတြက္ တစ္ခုခုေရးခ်င္တာနဲ႔ (အေမ့ကိုေတာ့ ေန႔တုိင္းသတိရေနတာပါပဲေလ) အေမနဲ႔စကားေျပာျဖစ္တိုင္း ကိုယ့္ကိုဆုံးမတဲ့ အၿမဲ အထပ္ထပ္ သတိေပးေျပာေနတဲ့ အေမ့အမွာစကားသုံးခြန္းကို သတိရၿပီး ျပန္ေရးျပရပါတယ္။ အေမက်န္းမာ ခ်မ္းသာလို႔ တရားဓမၼေတြ ပြားစီးႏိုင္ၿပီး စိတ္ၾကည္လင္ ေအးခ်မ္းေနပါေစ၊ တရားအရသာ ေမတၱာဓာတ္ေတြနဲ႔ ေနႏိုင္ၿပီး ရန္ကုန္အပူဒဏ္ကုိ ေက်ာ္လႊားႏိုင္ပါေစလို႔ လက္ဆယ္ျဖာ ယွက္ျဖာ အုပ္မိုးလို႔ ဆုေတာင္း ကန္ေတာ့ လုိက္ပါတယ္အေမ။

သားေမာင္။

၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ေမလ ၉ ရက္။ တနဂၤေႏြေန႔ မြန္းလြဲ ၂ နာရီ။

အေဖ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခြက္ပဲ ေသာက္မယ္

ကိုယ္က အေမ တကၠသိုလ္တက္ေနတုန္း ပထမႏွစ္မွာပဲ ေမြးတာျဖစ္ေတာ့ စာေမးပြဲေျဖကာနီးမွာ အေမက ကိုယ့္ကုိ သူ႔အေဖအေမ(ကိုယ့္အဖိုးအဖြား)ဆီကုိ ပုိ႔လုိက္ပါေတာ့တယ္။ ဒီေတာ့ အေမ့ႏို႔နဲ႔ေစာေစာျပတ္လပ္ၿပီး အဖုိးေမြးထားတဲ့ ႏြားေတြကထြက္တဲ့ ႏြားႏို႔ကုိပဲ အားပါးတရေသာက္သုံးခဲ့ရေတာ့ အဖုိးနည္းတူ ေျခဆံလက္ဆံ ရွည္ထြက္လာသလားေတာ့ မသိပါဘူး။

တခါ အဖိုးအဖြားက လက္ဖက္ရည္ႀကိဳက္သူမ်ားျဖစ္ေတာ့ ကိုယ္နည္းနည္းသိတတ္တဲ့အရြယ္ေရာက္လာတဲ့အခါ ႏြားႏို႔အေရာင္ျဖဴျဖဴထက္စာရင္ အဲဒီႏြားႏို႔ခြက္ထဲကုိ လက္ဖက္ေျခာက္ အခ်ဳိေျခာက္ႏွပ္ရည္(အက်ဳိက္ရည္)ခပ္ျပင္းျပင္း ထည့္ထားတဲ့ ႏြားႏုိ႔ကဲတဲ့ လက္ဖက္ရည္ကုိ ေစာေစာစီးစီးႀကိဳက္တတ္လာပါတယ္။

ေနာက္တခါ ၇ ႏွစ္၊ ၈ ႏွစ္ ေရာက္ေတာ့ အဖိုးေသာက္ဖုိ႔ ဘရန္ဒီတုိ႔၊ အရက္ျဖဴ၊ အရက္နီတုိ႔ ၀ယ္ေပးရင္းကေန အဖုိးညစာစား အရက္ေသာက္ေတာ့ အဲဒီအနံ႔ကုိရႈ၊ ႏွစ္သက္သေဘာက်၊ အဖိုးက နည္းနည္းေလးေပ်ာ္ၿပီး လွ်ာဖ်ားေလးနဲ႔ ကိုယ့္ကုိ တုိ႔ၾကည့္ေစတဲ့အခါ လွ်ာဖ်ားေလးပူပူေလာင္ေလာင္ျဖစ္သြားတာကုိ သေဘာက်၊ အဖုိးနဲ႔ ထမင္းေတြ အမ်ားႀကီးလုိက္စား ဒီလုိပဲ ေပ်ာ္စရာေလးေတြနဲ႔ ေနခဲ့ဖူးတယ္။

အခုေတာ့ ကိုယ့္ကုိသိပ္ခ်စ္တဲ့အဖိုးလည္း မရွိေတာ့ဘူး၊ အဖြားလည္း တိမ္းပါးသြားၿပီ။ ႏြားႏို႔ကဲတဲ့ လက္ဖက္ရည္ပူပူကုိလည္း ေၾကးခြက္ႀကီးနဲ႔ထည့္ၿပီး မေသာက္ရေတာ့ဘူး။ အဖိုးအၿမဲေသာက္တဲ့ ငါးေၾကးခြံဖန္ခြက္ႀကီးထဲက အျဖဴေရာင္ အနီေရာင္ အရက္နံ႔ျပင္းျပင္းေတြကုိလည္း ရႈရႈိက္ခြင့္မသာေတာ့ဘူး။ အဖိုးနဲ႔အဖြားကုိ တစ္ခါတခါ သိပ္သတိရတယ္။

အေဖနဲ႔အေမ အဆင္မေျပေတာ့ ကိုယ္တုိ႔က လူမမည္ေလးေတြ၊ ေနာက္ေတာ့ လူႀကီးေတြကြဲကြာၿပီး ခြဲခြာေနထိုင္ၾက။ ကိုယ္တုိ႔က အရြယ္မေရာက္ေသးသူေတြ ျဖစ္ေတာ့ မိခင္ရဲ႕အုပ္ထိန္းမႈေအာက္မွာေနရတယ္၊ အေဖကေတာ့ သူ႔မိဘအိမ္ရိပ္မွာ တစ္ေယာက္တည္းျပန္ေနတယ္။ သားအဖဆုိေတာ့ ေသြးကစကားေျပာတာမုိ႔ အၾကာႀကီး ခြဲခြာမေနႏိုင္ဘူး၊ ဒီလုိပဲ ေတြ႕ၾကဆုံၾက ဆုံးမစကားေျပာတာနာခံရတာေပါ့။

သားသမီးဆုိတာ မိစုံဖစုံနဲ႔ေနတာ အေကာင္းဆုံးပါပဲ၊ ႏို႔ေပမဲ့လည္း တစ္ခါတခါေတာ့ အိမ္ေထာင္ေရးဆုိတဲ့ ေဆး၀ါးခ်ဳိခ်ဳိက ေဘးထြက္ဆုိးက်ဳိးပါလာတဲ့အခါ ဒီေဆး၀ါးရဲ႕ အခ်ဳိဖုံးထားတဲ့ ေဆးခါးကုိ သားသမီးေတြကပါ မႏွစ္သက္ေပမဲ့လည္း ၀ါးၿမိဳၾကရတာမ်ဳိးလည္း ရွိတတ္တာပဲေလ။ ဘယ္သူ႔ဘယ္သူမွ အျပစ္မရွိၾကဘူး ဆုိရင္ေတာင္ ခံႏိုင္ရည္နည္းသူေလးေတြမွာေတာ့ ပုိထိခုိက္ခဲ့ရတာေပါ့။

ေနာက္ေတာ့ အေဖနဲ႔တစ္ခါတေလေတြ႕တယ္။ ေက်ာင္းမွာေတြ႕တယ္၊ ရပ္ကြက္ထိပ္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ ေတြ႕တယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေဖ့ေနတဲ့ အဖြားအိမ္မွာ ေတြ႕တယ္။

အေဖက သားႀကီးကုိ အားကုိးတယ္။ သားႀကီးကုိ ဆုံးမလုိက္ရင္ အငယ္ေတြပါ ဆုံးမၿပီးသားျဖစ္မယ္လုိ႔လည္း အေဖက တြက္ပုံရတယ္။ ကိုယ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက အေတြးကဲသူျဖစ္တယ္။ ဘာေၾကာင့္ ဘယ္လုိ ဘယ္ျဖစ္လုိ႔ ဆုိတာေတြကုိ အၿမဲလုိက္စဥ္းစားတယ္။

လြယ္တာကိုလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ လြယ္လြယ္ေလးတစ္ခုခုျဖစ္သြားရင္ တစ္ခုခုပဲမွားေနသလုိလုိ ကိုယ္ကထင္တတ္တယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ့္ပုံစံက သြက္သြက္လက္လက္ မရွိဘူး။ ေငးေငးမႈိင္မႈိင္ပုံစံျဖစ္ေနတယ္။ လူႀကီးေတြတစ္ခုခုေျပာတာကုိ နားေထာင္ရင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ကိုယ္က တစ္ခုခုကို အာရုံ၀င္စားေနရင္ျဖစ္ျဖစ္ ပါးစပ္ႀကီးဟၿပီး သတိလက္လြတ္လုိ ျဖစ္ေနတတ္တယ္၊ တစ္ခါတေလ သြားေရေတြေတာင္ က်ေနတတ္တယ္။

ဒါကုိ အေဖက လုံး၀မႀကိဳက္ဘူး။ အေဖက စာလည္း အလြန္ဖတ္သူျဖစ္ေလေတာ့ ဒါဟာ သူ႔သားမွာ သိမ္ငယ္စိတ္ရွိေနတာ၊ သူ႔ခမ်ာ အေဖနဲ႔အတူမေနရလုိ႔ စိတ္အားငယ္ေနတာ၊ ဒါေၾကာင့္ ဒီလုိျဖစ္တာပဲဆုိၿပီး စိတ္မေကာင္းဘူး။ သူမေကာင္းလုိ႔ မိန္းမနဲ႔ကြဲေနလို႔ သားသမီး(အထူးသျဖင့္ သူရဲ႕သားႀကီး)မွာ အခုလုိ သိမ္ငယ္စိတ္ရွိေနတယ္ဆုိၿပီး ရပ္ကြက္ထိပ္က လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ကေလးမွာ ေတြ႕တဲ့တစ္ေခါက္တုန္းက အေဖက မ်က္ရည္ကေလးေတာင္၀ဲလုိ႔။

“သားႀကီးရာ…မင္းက ေယာက်္ားပဲ၊ ေယာက်္ားဆုိတာ တင္းတင္းတည္တည္ရွိရတယ္ကြ။ တုံးတိုက္တုိက္ က်ားကိုက္ကိုက္ ခ်ရတယ္ကြ။ ဘယ္ေတာ့မွ အရႈံးမေပးရဘူး။ မင္း ဘယ္ေတာ့မွ မရႈံးရဘူး။ မင္း ခပ္မတ္မတ္ ျပင္ထိုင္စမ္း…၊ ႏႈတ္ခမ္းကုိ တင္းတင္းေစ့ထားစမ္း…၊ ေအး အဲဒီလုိေန…ငါ့သားဟာ ဘယ္ေတာ့မွ အားငယ္တဲ့ေယာက်္ားမျဖစ္ရဘူး“

အေဖက အဲဒီလုိ ကိုယ့္ကုိ ဆုံးမဖူးတယ္။ အေဖက သူကိုယ္တုိင္သာ အားငယ္ခ်င္ငယ္မယ္၊ သူကိုယ္တုိင္သာ သူျဖစ္ခ်င္တာမျဖစ္လုိ႔ စိတ္ေၾကကြဲခ်င္ေၾကကြဲမယ္။ သူ႔သားႀကီးျဖစ္တဲ့ကိုယ့္ကုိေတာ့ ခုနလုိ သူလုိခ်င္တဲ့ပုံစံကုိ ရိုက္သြင္းပစ္လုိက္တယ္။ ကိုယ္က အေဖ့ကုိခ်စ္တယ္။ သားဆုိတာ အေဖ့ကုိ အတုခိုးတာပါပဲ။ ကိုယ္လည္း အေဖ့ကုိ အၿမဲအတုခုိးခဲ့တာပါပဲ။ အခုေတာင္ တစ္ခါတေလ ကိုယ့္ကုိယ့္ကုိယ္ မွန္ထဲၾကည့္တဲ့အခါ အေဖ့ကုိျမင္ရသလုိပါပဲ။ ကိုယ္ဟာ အခုဆုိ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ အေဖ့အရြယ္ေတာင္ ေရာက္လာေနပါေပါ့လား။

ငယ္ငယ္ကေတာ့ အေဖ့လက္ဖ၀ါးႀကီးေတြကို ကိုင္ၾကည့္ရတာ အားရလုိက္တာေလ၊ အေဖ့လက္ဖ၀ါးႀကီးေတြက ကိုယ့္လက္ဖ၀ါးေသးေသးေလးေတြနဲ႔စာရင္ ဘာမွမွမဆိုင္တာ…အႀကီးႀကီးေတြမွကိုး။ အခုေတာ့ အဲဒီလုိလက္ဖ၀ါးႀကီးေတြ ကိုယ့္မွာရွိေနၿပီေလ။ အေဖ့ကုိ သတိရတယ္။

တစ္ခါတေလ ကိုယ့္စိတ္ပ်က္အားငယ္မိတယ္ဆုိရင္ အေဖ့ကုိ သတိရၿပီး ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းထူထူႀကီးကုိ တင္းတင္းေစ့ၿပီး(ေထာ္ေထာ္ႀကီးျဖစ္ၿပီး စူပုပ္သြားတာေပါ့ေလ) ခႏၶာကိုယ္ႀကီးကို ေထာင္မတ္ထားလုိက္တာ မသိတဲ့လူေတြကေတာ့ ဒီေကာင္ သိပ္ဘ၀င္ျမင့္တယ္လုိ႔ ထင္ၾကလိမ့္မယ္။

ကိုယ့္နဂိုပုံစံက ရယ္ၿပံဳးေနတတ္ၿပီး သိပ္သေဘာေကာင္းပုံရတဲ့ မ်က္ႏွာခ်ဳိေလးကုိး၊ ခုနလုိ တင္းတည္လုိက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ဆယ္ႏွစ္ေလာက္အသက္ပုိႀကီးသြားတဲ့ မ်က္ႏွာတင္းတင္းႀကီး ရုတ္ခ်ည္းျဖစ္သြားတတ္တယ္။

ေျပာရဦးမယ္၊ အေဖဟာ သူ႔အေမအိမ္က သူ႔အတြက္ရတဲ့ အခန္းေလးတစ္ခန္းထဲမွာ တစ္ေယာက္တည္းေနရေတာ့ အေဖာ္မဲ့ၿပီး အရက္ကုိပဲ အေဖာ္ျပဳရရွာတယ္။ ဒီေတာ့ ကိုယ္က ေကာလိပ္ေက်ာင္းက လစ္လစ္ၿပီး အေဖ့ဆီသြားရင္ အေဖက သိပ္ေပ်ာ္တယ္။ စကားေျပာေဖာ္၊ ရႊီးေဖာ္ရႊီးဖက္ရသလိုပါပဲ။ သားႀကီးကုိ လူရာသြင္းၿပီး သူ႔မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္လုိ စကားစေျပာၿပီ။ ဆုံးမစကားေျပာတာမ်ဳိးမဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေဆြးေႏြးေဖာ္အဆင့္တုိးျမွင့္ေပးလာၿပီ။

သူ႔အိမ္ေရွ႕က ျဖတ္သြားျဖတ္လာမွန္သမွ်ကုိလည္း “ဒါ ကၽြန္ေတာ့္သားႀကီးေပါ့၊ ေကာလိပ္တက္ေနတာေလ၊ သိပ္ေတာ္တဲ့ေကာင္ေပါ့“လို႔ မိတ္ဆက္ေပးေျပာေနေတာ့တာကုိး၊ ပထမေတာ့ ကိုယ္က အေဖ့ကုိ အဲဒီလုိမေျပာေစခ်င္ဘူး။ နည္းနည္းရွက္သလုိခံစားရတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေဖက အားရပါးရ ဂုဏ္ယူၿပီးေျပာေနတာဆုိေတာ့ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ အေဖတစ္ခါေျပာလုိက္တုိင္း ကိုယ္ကပါ ရင္ဘတ္ႀကီးေကာ့ၿပီး မ်က္ႏွာတည္တည္ေအးေအးနဲ႔ ၿပံဳးျပေနတတ္ခဲ့ၿပီ။

အေဖ့ထက္ေခါင္းတစ္လုံးျမင့္တဲ့သားကေတာ့ ငယ္ငယ္ကအဖိုးအဖြားတုိက္တဲ့ႏြားႏို႔ေတြေၾကာင့္လားေတာ့ မသိ၊ ကိုယ္ကာယအားျဖင့္ တကယ္ျဖစ္ခဲ့ၿပီ။ ေနာက္တစ္ခုက ကိုယ္နဲ႔အေဖနဲ႔က အသက္အားျဖင့္ ၃၇ ႏွစ္ေတာင္ကြာေလေတာ့ ကိုယ္ေကာလိပ္ေရာက္ေတာ့ အေဖက ေတာ္ေတာ္အုိေနပါၿပီ။ တစ္ေယာက္တည္းေနရတာေရာ အရက္ကုိအေဖာ္ျပဳရတာေရာ ေပါင္းလုိက္ေတာ့ ပုိလုိ႔ေတာင္ အအုိေစာ(အုိစာ)တာေပါ့ေလ။ ႏုထြားႀကီးကိုယ္က အေဖ့ကုိေတာင္ ရင္ခြင္ထဲထား ျပန္ေပြ႕ထားလုိ႔ရေနပါၿပီ။

ေနာက္ပိုင္း ေကာလိပ္ေက်ာင္းကအျပန္ အေဖ့ဆီေရာက္တဲ့အခါ ညေနေစာင္းလည္းျဖစ္ေတာ့ အေဖစတင္ေသာက္သုံးေနတဲ့အခ်ိန္ေတြ ျဖစ္ေနတတ္ပါၿပီ။ မုန္႔ဟင္းခါးဖတ္၊ ေခါက္ဆြဲဖတ္ေလးေရာင္းၿပီး ကုိယ့္လုပ္စာေလးနဲ႔ကိုယ္ရပ္တည္ရတဲ့ တစ္ကိုယ္ေရဘ၀မုိ႔ အေဖဟာ သူ႔အခန္း၀ေလးမွာပဲ မနက္ေစာေစာ အာရုံမတက္ခင္ေလးကစၿပီး ေစ်းဆုိင္ထဖြင့္ ေရာင္းခ်ရမွာမုိ႔ ညေနခင္းေစာေစာထဲက တစ္ခြက္တစ္ဖလား စတင္လုိက္ၿပီး သတ္မွတ္ပမာဏျပည့္ရင္ ေစာေစာစီးစီးအိပ္ရာ၀င္တတ္ေနပါၿပီ။

အဲဒီေတာ့ ပုလင္းဖြင့္ခါနီး ဒါမွမဟုတ္ ပထမတစ္ခြက္ေသာက္ထားၿပီးစ ကိုယ္ေရာက္သြားတဲ့အခါ အေဖ့မွာ ပထမပိုင္းေတာ္ေတာ္ ဒုကၡေရာက္ရပါတယ္။ သားႀကီးကလည္း ေရာက္လာလုိ႔ ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္၊ စကားေျပာဖက္ ေဆြးေႏြးဖက္လည္းရၿပီမုိ႔ ေျပာစရာစကားေတြကလည္း ရွိေနတယ္၊ အရက္ကလည္း သူ႔အခ်ိန္နဲ႔သူ ေသာက္မွျဖစ္မယ္။ သားေရွ႕မွာလည္း ေပၚတင္ႀကီးမေသာက္ခ်င္ေတာ့ အေဖ့ခမ်ာ ေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္ညစ္ရပုံေပၚပါတယ္။

ကိုယ္ကလည္း အဲဒီတုန္းက ခ်ာတိတ္ဆုိေတာ့ အထာမနပ္၊ လွ်ာမသြက္ဆုိေတာ့ အေဖေသာက္ေနတာသိေပမဲ့ ခပ္တည္တည္ပဲ စကားေတြထုိင္ေျပာေနမိတယ္။ အေဖကလည္း သားလာေတာ့ စကားေျပာတာေပါ့။ အရက္ေတာင္ ထမေသာက္ပါဘူး။ အဲ…ေနာက္ႏွစ္ခါသုံးခါၾကေတာ့ အေဖက သူ႔အခန္းေလးထဲ ခဏခဏ ျပန္ျပန္၀င္သြားတယ္၊ ခပ္ျမန္ျမန္သြားခ်လာတာေပါ့ေလ။ ဒီေတာ့ အေဖက ကိုယ္နဲ႔စကားေျပာလုိ႔လည္း ပုိေကာင္းလာတာေပါ့။

ဒီေနရာမွာ အေဖ့ေနတဲ့အခန္းေလးအေၾကာင္း စာဖြဲ႔ျပခ်င္ေသးတယ္။ အေဖေနတာက ေစာနကေျပာခဲ့သလုိ သူ႔အေမအိမ္။ အိမ္က ႏွစ္ထပ္သစ္သားအိမ္ျဖစ္တာမုိ႔ အေပၚထပ္မွာက အခန္းေတြဖြဲ႔ၿပီး က်န္တဲ့ေမာင္ႏွမေတြ ေနၾကတယ္။ ေအာက္ထပ္မွာက ႏွစ္ခန္းျဖစ္ေအာင္ အလယ္က ကန္႔ၿပီး၊ တစ္ခန္းကုိေတာ့ သမီးတစ္ေယာက္(အေဖ့ညီမ)က အိမ္လချပန္ေပးၿပီးေနသလုိ၊ ေနာက္တစ္ခန္းကေတာ့ အိမ္ငွားမိသားစုတစ္ခုေနၾကတယ္။

အိမ္ေခါင္းရင္းက ေျမပုိေျမစြယ္ေလးထြက္ေနတာမွာ ကားဂိုေထာင္ေလာက္အခန္းေလးတစ္ခန္းေဆာက္ၿပီး မူလက ေဘာ္တယ္ကုလားကုိ ငွားစားခဲ့ေပမဲ့ တစ္အိမ္လုံးဖ်က္ၿပီး ကန္ထရုိက္တုိက္ျပန္ေဆာက္မယ္ဆုိတဲ့ အေၾကာင္းျပခ်က္နဲ႔ ေဘာ္တယ္ကုလားကုိ ပထုတ္လုိက္ၿပီးေနာက္မွာ အေဖက အဲဒီအခန္းမွာ ေနပါတယ္။

အခန္းေပါက္၀မွာရွိတဲ့ စည္ပင္ေျမာင္းကိုခြၿပီး ေစ်းဆုိင္ခုံႀကီးခ်ၿပီး အေဖက ေစ်းေရာင္းတယ္။ ေစ်းဆုိင္ခုံေရွ႕ကေန ကတၱရာလမ္းမေရာက္တဲ့အထိ သစ္ပင္ေလးေတြမ်ဳိးစုံကုိ အေဖကိုယ္တုိင္ ၀ယ္ၿပီးတစ္မ်ဳိး၊ ေတာင္းၿပီး ဒါမွမဟုတ္ တျခားတစ္ေနရာက ယူလာၿပီးတစ္ဖုံ စိုက္ထားတာေၾကာင့္ စိမ္းစိမ္းစိုစိုရွိတယ္၊ တခ်ဳိ႕သစ္ပင္ေတြမွာဆုိ ပန္းေလးေတြေတာင္ ပြင့္လုိ႔လွေနတတ္တယ္။

အေဖက ေရလည္းတတ္ႏိုင္သေလာက္ေလာင္းေပးေတာ့ သစ္ပင္ေလးေတြက စည္ပင္ရွာတယ္။ သစ္ပင္ေတြ၀ိုင္းေနတဲ့ၾကားမွာမွ သူ႔သားသမီးေတြလာရင္ ဒါမွမဟုတ္ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြလာရင္ စကားေျပာၾကတဲ့အခါ ထိုင္ႏိုင္ေအာင္လုိ႔ ေျမစိုက္တုိင္ေလးႏွစ္တုိင္ေပၚ သစ္သားကၽြန္းျပားေလးတစ္ခ်ပ္ ပစ္တင္ရိုက္ထားလုိက္ေတာ့ လူတစ္ရပ္ေလာက္ျမင့္တဲ့ သစ္ပင္အုပ္ေလးၾကားထဲမွာ ခုံတန္းေလးတစ္ခုရွိေနတယ္။

ခုံတန္းေလးက လူႏွစ္ေယာက္ထိုင္လုိ႔ရေပမဲ့ ကိုယ္သြားရင္ေတာ့ အေဖက သူ႔သားလူေကာင္ႀကီးက ႀကီးသမုိ႔ တစ္ေယာက္ထဲ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ထိုင္ေစတယ္၊ ကိုယ္ကလည္း အဲဒီလုိထိုင္ရတာ သေဘာက်တယ္။ အေဖကေတာ့ ထိုင္ခုံတစ္လုံးနဲ႔ထုိင္ၿပီး သူ႔အခန္းထဲ၀င္လုိက္ထြက္လုိက္နဲ႔ သူႀကိဳက္တဲ့အရက္ကုိ ေသာက္သုံးမယ္။ ပထမေတာ့ သူမေသာက္ေပမဲ့ ေနာက္က်ေတာ့ သူေသာက္လာၿပီ။ ခဏေနေတာ့ ဘာလုပ္တယ္ထင္ပါသလဲ။

အေဖဟာ သားႀကီးကုိ သူနဲ႔တန္းတူထားလိုက္ၿပီ။ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားျဖစ္ေနၿပီျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ကုိ “ေဟ့ေကာင္ မင္းေကာ ခ်မလား“လုိ႔ ေမးလာၿပီ။ ကိုယ္က ဘယ္လုိျပန္ေျဖရမလဲ။

“ဟာ…ကၽြန္ေတာ္ မေသာက္ပါဘူး“ဆုိရင္ အေဖက သားကုိ အရက္ေသာက္ဖုိ႔ စေခၚတဲ့ ဖ်က္ဆီးတဲ့ လူမိုက္လုိအေဖျဖစ္ၿပီး၊ သားကေတာ့ လိမၼာတဲ့ ကံငါးပါးလုံး မက်ဳိးမေပါက္ေအာင္ ေစာင့္ထိန္းႏိုင္တဲ့ သားသူေတာ္ေကာင္းျဖစ္မယ္။

ဒါမွမဟုတ္ “ၾကာသလားလုိ႔အေဖ…ကၽြန္ေတာ္က အေဖ့အေခၚေစာင့္ေနတာ“လုိ႔ဆုိရင္ အေဖက “ေအာ္..ငါ့သားက ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားေတာင္မွ ျဖစ္ကာစရွိေသးတယ္၊ အရက္ေကာင္းေကာင္းေသာက္တတ္ေနပါေပါ့လား၊ အေဖတူသား အရက္သမား..စာမႀကိဳးစားတဲ့ေကာင္ျဖစ္ေနပါေပါ့လား“ဆိုရင္ သူ႔သားသူ ေခ်ာက္ကမ္းပါးထဲတြန္းခ်ေနသူ ဖခင္ဆုိးျဖစ္မယ္၊ ကုိယ္က မေကာင္းတာဆုိ ႏွစ္ခါမေခၚရတဲ့၊ မေကာင္းတာလုပ္ဖုိ႔ အၿမဲအသင့္ရွိေနတဲ့ မလိမၼာတဲ့ သားျဖစ္မယ္။

ဒီေတာ့ အေဖေမးတဲ့ “မင္းေကာ ခ်မလား“ဆုိတာကုိ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဘယ္လုိေျဖရင္ေကာင္းမလဲလုိ႔ အေျပးအလႊားစဥ္းစားေနရတယ္။ အဲဒါကုိ အေဖက ကိုယ္မၾကားဘူးထင္ၿပီး “သားႀကီး မင္းေကာ ေသာက္မလားလုိ႔ ေမးတာ၊ မၾကားဘူးလား“လုိ႔ ထပ္ေမးေျပာ ေျပာလာေတာ့ အေဖ့ကုိ မ်က္လုံးခ်င္း ဆုိင္ၾကည့္ၿပီး ခပ္ၿပံဳးၿပံဳးမ်က္ႏွာအေနအထားနဲ႔ အခုလုိ ကိုယ္ေျပာလုိက္ပါတယ္။

“အေဖ..ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခြက္ပဲ ေသာက္မယ္“

ကိုယ့္အေျဖက အရက္အတူေသာက္ဖုိ႔ သားအဖႏွစ္ေယာက္ၾကားက အေကာင္းဆုံးနဲ႔ ကြက္တိက်တဲ့ အေျဖျဖစ္ခဲ့တယ္။ သားအဖႏွစ္ေယာက္ မိတ္၀တ္မပ်က္(အၿပံဳးမပ်က္) အရက္အတူေသာက္ႏိုင္ခဲ့သလုိ အေဖကလည္း ဒီသားဟာ အရက္ကုိ မက္မက္စက္စက္ႀကီး ေသာက္မဲ့သူ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ ေကာင္းေကာင္း ပိုင္ပုိင္ တင္ႀကိဳ ဆုံးျဖတ္ထားႏိုင္လိုက္တယ္။ မေကာင္းဘူးလားဗ်ာ။

တကယ္ေတာ့ ကုိယ္က အဲဒီမတုိင္ခင္ကတည္းက အရက္ေကာင္းေကာင္းေသာက္တတ္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ အေဖကုိေတာ့ ကိုယ့္အေနနဲ႔ အေကာင္းဆုံးလုိ႔ထင္ရတဲ့ အေျဖေပးၿပီး အေဖနဲ႔ပထမဆုံးအႀကိမ္ သားအဖႏွစ္ေယာက္ အရက္အတူေသာက္ျဖစ္ခဲ့တာျဖစ္ပါတယ္။

အဲဒီညေနခင္းေလးမွာေတာ့ အေဖ့ပန္းၿခံေလးက ပုိၿပီးလွေနခဲ့သလုိ အေဖကလည္း သူ႔သားနဲ႔ပထမဆုံးေသာက္တဲ့ညေနခင္းမုိ႔လား မသိပါဘူး။ တစ္ခြက္ပဲေသာက္မဲ့ သားႀကီး(ကိုယ္)ျမည္းဖုိ႔ေတာင္ ငါးဥေၾကာ္ေလး အေျပးအလႊားသြား၀ယ္ခဲ့ပါေသးတယ္။

အဲဒီေနာက္ေတာ့ အေဖမဆုံးခင္အထိ သားအဖႏွစ္ေယာက္ သုံးေလးခါေလာက္ ေသာက္ျဖစ္ခဲ့ပါေသးတယ္။ သုံးေလးခါပဲ သားႀကီးနဲ႔အေဖ အရက္အတူ ေသာက္ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အဓိကအေၾကာင္းကေတာ့ သားႀကီးေနရာကုိ သားငယ္ေလး(ကိုယ့္ညီ)က ခပ္သြက္သြက္၀င္ယူလုိက္လုိ႔ပါပဲ။

ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေဖဟာ အရက္ေၾကာင့္ပဲ ဆုံးပါးသြားခဲ့ပါတယ္။ ကိုယ္ ေကာလိပ္ေနာက္ဆုံးႏွစ္ အသက္ ၂၃၊ အေဖက အသက္ ၆၀ အရြယ္မွာေပါ့။

(အေဖ့ကုိ သတိရလို႔ေရးပါတယ္။)

၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ မတ္လ ၆ ရက္၊ ည ၁၁ နာရီခြဲ။

ကြန္ျမဴနစ္ အရင္းရွင္ ငယ္ငယ္ကသင္

အခုတေလာ ညီမငယ္တစ္ေယာက္က သူငယ္ငယ္က အေၾကာင္းေတြ ေရးထားတာေလးကုိ ေပးဖတ္လုိ႔ သေဘာၾကရတယ္။ အဲဒီေကာင္မေလးက စာေရးေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္၊ စကားနည္းနည္းေျပာၾကည့္ေတာ့ စကားေျပာလည္း ေကာင္းတယ္။ ေတာ္တဲ့ထက္တဲ့သူဆုိတာ သိရတယ္။

တစ္ခါ သူငယ္ခ်င္းေတြက ပို႔ပို႔ေပးတဲ့ ေဖာ္၀ပ္အီးေမးလ္ကရတဲ့ ဟာသေတြကုိ ဖတ္ရတဲ့အခါ ကုိယ္အလြန္သေဘာက်တဲ့ ဟာသေလးတစ္ပုဒ္ကုိေတာ့ အၿမဲမွတ္မိ ေနတယ္။ ကေလးေလးက ေက်ာင္းမွာ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္၊ အရင္းရွင္စနစ္၊ ျပည္သူ၊ အစုိးရ စသျဖင့္သင္ရေတာ့ ဆရာက တပည့္ေလး နားလည္လြယ္ေအာင္ အေဖက ဘာ၊ အေမက ဘာ၊ သားသမီးက ဘာ၊ အိမ္မွာ ကူေဖာ္ေလာင္ဖက္ ေကာင္မေလးက ဘာ စသျဖင့္ စြဲေအာင္ ခြဲျခမ္းစိတ္ျဖာ သင္ေပးလုိက္တာေပါ့။ ဒါကုိ ကေလးေလး တေရးႏုိးတဲ့အခါ ျမင္ရတာေတြကုိ ေနာက္တစ္ေန႔ေက်ာင္းမွာျပန္ေျပာျပတဲ့ အကြက္ကေလးပါ၊ ရယ္လည္း ရယ္ရတယ္၊ ေခတ္နဲ႔လည္းညီတယ္၊ ထိလည္း ထိမိတယ္ေပါ့။ ဖတ္ဖူးၾကမွာပါ။

ဒီကိစၥႏွစ္ခုေပါင္းလုိက္ေတာ့ ဒီစာစုေလးျဖစ္လာတာပါပဲ။

ငယ္ငယ္က မေမ့ႏုိင္စရာဇာတ္ကြက္ေလးတစ္ခုရွိတယ္၊ ဒါကုိ ခု ျပန္သတိရတယ္။ ရုပ္ရွင္ရုိက္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ အကယ္ဒမီေပးတဲ့ အကဲျဖတ္အဖြဲ႕အႀကိဳက္အကြက္ ေပါ့။

ဇာတ္က ဒီလုိ…။

ကိုယ္ ၁၃ ႏွစ္အရြယ္မွာ အေဖနဲ႔အေမ အဆင္မေျပလုိ႔ ကြဲကြာသြားၾကတယ္။ ေျပာရရင္ အေမက သိပ္ထက္တယ္၊ လက္ေတြ႕က်တယ္။ ကိုယ္လုပ္မွ ကိုယ္စားရမယ္၊ ကို္ယ္ရွာေဖြႏုိင္မွ ကိုယ္ပုိင္မယ္ဆုိတဲ့ ပုဂၢလိကပိုင္ဆုိင္မႈကို ေဇာင္းေပးတဲ့သူျဖစ္တယ္။ ကုိယ္ဒီအခ်ိန္က်မွ ျပန္ေလ့လာၾကည့္ေတာ့ အေမက အရင္းရွင္ေပပဲ။

တစ္ခါ အေဖက စာတအားဖတ္တယ္၊ စာေရးတယ္၊ ႏုိင္ငံေရး၀ါသနာပါတယ္။ ကုိယ္အခုလုိ စာေရးတယ္၊ စာဖတ္တယ္၊ စာေပနဲ႔ဆက္ႏြယ္တဲ့အလုပ္လုပ္တာဆုိတာ အေဖ့ဆီကေသြးပါလာလုိ႔ပဲ၊ အေဖ့ကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေဖက ဘာအလုပ္မွ ထိေရာက္ေအာင္ မလုပ္ႏိုင္ဘူး၊ အားလူးနည္းနည္းမ်ားတယ္လုိ႔ ေျပာလုိ႔ရတယ္။

ဒါေပမဲ့ ဟုိေခတ္က ပညာေသခ်ာမတတ္တဲ့ ႏုိင္ငံေရးသမားတုိင္း ဒီလုိပဲဆုိတာ ကုိယ္အခု ျပန္ေလ့လာေတြ႕မိတယ္။ သူတုိ႔က ဆုိရွယ္လစ္၀ါဒကို ယုံၾကည္တယ္၊ အမ်ားအက်ုဳိးကုိ ေရွးရႈရမယ္၊ တစ္ေယာက္ခ်င္းအတြက္ပဲ ႀကိဳးစားတာဟာ သိမ္ဖ်င္းတဲ့အလုပ္၊ လူ႔ေဘာင္လူ႔ေလာကကို ဖ်က္လုိဖ်က္ဆီးလုပ္တဲ့အလုပ္လုိ႔ ယူဆတယ္။

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာရရင္ေတာ့ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္က သေဘာတရားေရးရာအရပဲ ေအာင္ျမင္တယ္၊ လက္ေတြ႕က်ေတာ့ အိမ္မွာဆုိ မိန္းမျဖစ္သူက အိမ္ေထာင္ကုိ တကယ္ ဦးစီးလုပ္ကုိင္ ရွာေဖြရတာမ်ဳိးျဖစ္ေနတယ္။

ဒီေတာ့ အႏွစ္ခ်ဳပ္လုိက္ရင္ အရင္းရွင္နဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္တုိက္ပြဲ၊ ေလသမားနဲ႔ လက္သမားတုိက္ပြဲ၊ အစာအိမ္အလြတ္နဲ႔ ထမင္းဟင္းတုိက္ပြဲျဖစ္သြားတယ္။ သားသမီး ဆုိတာ အေဖ့လည္းခ်စ္တာပဲ၊ အေမ့လည္းခ်စ္တာပါပဲ။ ကုိယ့္ကုိ အလုိလုိက္ အႀကိဳက္ေဆာင္တဲ့မိဘဆုိ ပုိေတာင္သေဘာက်ပါေသးတယ္။

အေမက ေရွ႕ေနပါ၊ ေဒါင္းတင္းေမာင္းတင္ပဲ၊ အေမ့ကုိၾကည့္လုိက္ရင္ အၿမဲအားရေနရတယ္၊ အလုပ္နဲ႔လက္ ျပတ္တယ္လုိ႔ကုိ မရွိဘူး။ သိပ္အလုပ္လုပ္တယ္၊ သိပ္ႀကိဳးစားတယ္။ သူတင္ ႀကိဳးစားတာမဟုတ္ဘူး။ သူ႔သားသမီးေတြကုိလည္း အၿမဲတမ္း ေမာင္းေနေတာ့တာပါပဲ။ တကယ္တမ္းေျပာရရင္ ကုိယ္က ၇ ႏွစ္၊ ၈ ႏွစ္သားေလာက္ကတည္းက အေဖ့ပုံစံတစ္ပုံစံတည္း ၀င္ေနပါၿပီ။

မွတ္မိေသးတယ္၊ အေဖက မုိးလင္းတာနဲ႔ စက္ဘီးစီးရင္း စက္ဘီးကုိ မရပ္ဘဲပစ္ထည့္သြားတဲ့ သတင္းစာသမားပုိ႔တဲ့ သတင္းစာကုိ ေကာက္၊ ေဆးေပါ့လိပ္ကုိ ဖြာ၊ သတင္းစာတစ္ေစာင္ဖတ္တာ…မွင္နီသားတာနဲ႔ဘာနဲ႔ဆုိေတာ့ ၄၅ မိနစ္ကေန ၁ နာရီအထိၾကာပါတယ္။ မုိးလင္းတာနဲ႔ ဘာမွမလုပ္ေသးပါဘူး သတင္းစာ အရင္ ဖတ္တာပါ။ ကေလးေတြက လက္ဖက္ရည္၀ယ္ အေမနဲ႔ မနက္စာစားၿပီးရင္သာ စားၿပီးသြားမယ္။ အေဖက သူ႔အလုပ္သူလုပ္ေနတာပါပဲ။

ကိုယ္က မုန္႔စားၿပီးတာနဲ႔ အေဖခ်သြားတဲ့သတင္းစာကို ေကာက္ကုိင္ၿပီး အေဖပုံစံခုိးၿပီး လိုက္ဖတ္တာပါပဲ။ ေဆးေပါ့လိပ္ေတာ့ မပါဘူးေပါ့၊ အေဖ့လုိေတာ့ မွင္နီေတြနဲ႔ မသားတတ္ေသးဘူးေပါ့။

ဒီလုိနဲ႔ ကိုယ္ဟာ ၂ တန္း၊ ၃ တန္းမွာပဲ ႏုိင္ငံေတာ္အဆင့္လူႀကီးေတြ၊ ၀န္ႀကီးေတြ၊ ေကာင္စီဥကၠဌနာမည္ေတြကုိ မွတ္သားမိေနၿပီး ရင္းႏွီးေနပါၿပီ။ အေဖတုိ႔လူႀကီး ေတြ တစ္ခါတေလ ညဖက္ လက္ဖက္ရည္၀ိုင္းဖြဲ႕ၾကရင္ ကိုယ္ကေဘးကေန နားေထာင္တဲ့အခါ အေဖတုိ႔ ေဆြးေႏြးေျပာဆုိေနၾကတဲ့ အေၾကာင္းအရာ တစ္၀က္ေက်ာ္ေက်ာ္ေလာက္ကုိ ေကာင္းေကာင္းလုိက္နားေထာင္ႏုိင္ပါတယ္၊ ေကာင္းေကာင္းသေဘာေပါက္ေနပါတယ္၊ သတင္းစာဖတ္တဲ့အက်ဳိးေတြကုိးဗ်ေနာ္၊ ဖေအတူသားေလး ကၽြန္ေတာ္…။

သားဆုိတာမ်ဳိးက အေဖကို သိပ္အတုခုိးတာေပါ့။ အေဖကသာ တကယ့္လူႀကီး၊ အေဖကသာ သူရဲေကာင္း၊ အေဖ့လက္ဖ၀ါးႀကီးေတြက အႀကီးႀကီးေတြပဲ။ အေဖက အရပ္ကလည္း အျမင့္ႀကီးပဲ၊ တကယ့္လူ အႀကီးႀကီးပဲလုိ႔ ေတြးခဲ့တာပါ။ အေဖ့လက္ဖ၀ါးႀကီးကုိလည္း ကိုင္ကိုင္ၾကည့္ရတာ အားမရခဲ့၊ မ၀ခဲ့ပါဘူး။

အေဖ့ကုိ ခ်စ္ေပမဲ့လည္း ေၾကာက္ေတာ့ေၾကာက္ရပါတယ္၊ ေယာက်္ားဆုိေတာ့ စိတ္က သိပ္မရွည္တတ္ဘူးမုိ႔လား၊ ငယ္ငယ္ကဆုိ ကုိယ္က ဂ်ီက်လုိ႔ အေဖက ကိုယ့္ကုိဆြဲယူၿပီး လႊင့္ပစ္လုိက္သတဲ့၊ အေမက ျပန္ေျပာျပတာပါ။ အေမကလည္း ဘာေၾကာင့္မွေျပာတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလုိပဲ စကားစပ္ရင္းေျပာလုိက္တာပါ၊

ကိုယ္ကလည္း အေဖက ဒီလုိလုပ္တယ္လားဆုိၿပီး အေဖ့ကိုလည္း စိတ္မဆုိးခဲ့ပါဘူး။ ကိုယ္ဆုိလည္း လုပ္ခ်င္လုပ္မွာပါပဲ။ ကုိယ္တုိင္ကလည္း ဂ်ီက်ခဲ့ဖူးသလုိ ဂ်ီက်တဲ့ကေလးေတြကုိလည္း ေတြ႕ခဲ့ဖူးေတာ့ လူႀကီးေတြ ေဒါသထြက္တတ္တာ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ အဆန္းမဟုတ္ေတာ့ပါဘူး။

အေဖ့ကုိ ေယာက်္ားႀကီးမုိ႔ ေၾကာက္ရေပမဲ့ အေဖထက္စာရင္ အိမ္မွာ အေမက ပိုပါ၀ါရွိေနသလုိ တကယ္ဗ်င္းတာကလည္း အေမပါ၊ ဒီမွာ တစ္ခုသင္ခန္းစာရတာက ေယာက်္ားဟာ ဘယ္ေလာက္ေတာ္ေတာ္ အားလူးေတာ့ မျဖစ္ရဘူး၊ ေနာက္တစ္ခုက ေငြမရွာႏုိင္ရင္ အစြယ္မပါတဲ့က်ားျဖစ္မယ္ဆုိတဲ့ သင္ခန္းစာေတြရခဲ့တာပါ။ ဒါက အရင္းရွင္နဲ႔ ကြန္ျမဴနစ္စနစ္ကုိ ဘ၀နဲ႔ရင္းလုိ႔ငယ္ငယ္ကတည္းက သင္ယူခဲ့တာကို ျပန္ေျပာျပတာပါ။

အေမက တကယ္ထက္တဲ့အမ်ဳိးသမီးပါ၊ အခုေတာ့ အသက္ ၆၀ တြင္းမွာမုိ႔ တရားဖက္ေနၿပီေပါ့ေလ။ အေမ့ကုိၾကည့့္ၿပီး အေမ့လုိမိန္းမ လုိက္ရွာေနလုိ႔လားေတာ့ မသိပါဘူး၊ ကိုယ္လည္း မေတြ႕ႏုိင္ေသးဘူးျဖစ္ေနတယ္။ ဟဲ ဟဲ။ အေမကို သိပ္ကုိးကြယ္ သိပ္ခ်စ္တဲ့သားေတြကိုလည္း မိန္းမေတြက သေဘာမက်ဘူးလုိ႔ေတာ့ ၾကားဖူးထားတာပဲေလ။ အေမ့အေၾကာင္းေတာ့ ဆက္ေျပာရလိမ့္ဦးမယ္။ ဘယ္ေလာက္တြယ္တဲ့အေၾကာင္းေတြေပါ့။

တကယ္ဆုိ ကုိယ္က အေဖ့လုိ အားလူးတစ္လုံးျဖစ္လာဖုိ႔ရွိတာပါ။ စာေရးစာဖတ္၀ါသနာပါတယ္၊ ဆရာလုပ္ခ်င္တယ္။ စကား၀ုိင္း ထိုင္ေျပာေနရရင္ ဘယ္ေလာက္ ၾကာၾကာ နားေထာင္ႏုိင္တယ္၊ လုိက္ေထာက္ေပးႏုိင္တယ္၊ လုိက္ေျပာႏုိင္တယ္။ အဲ တစ္ခုခု ထလုပ္၊ သြားလုပ္ပါဆုိရင္ေတာ့ မလုပ္ေရးခ် မလုပ္ဘဲ။ တစ္ေနကုန္ အားလူးဖုတ္ေနလုိ႔ ရတယ္၊ တစ္ခုခုထလုပ္ဖုိ႔ကုိေတာ့ တြန္႔ဆုတ္သူမ်ဳိးျဖစ္တယ္။

အေမကေတာ့ ဒီလုိမဟုတ္ဘူး၊ ေျပာေနတာၾကာတယ္၊ အခုထလုပ္၊ ခဏေန ရလဒ္ထြက္ေအာင္လုပ္ျပ။ ထီထိုးထားလုိ႔ သိန္းဆုထြက္လာရင္ ကံေကာင္းလို႔ သိန္းဆုနဲ႔ တည့္တည့္တုိးရင္ ရမဲ့ေငြတစ္သိန္းကုိ ထိုင္ေမွ်ာ္ေနတာထက္ ဒီေန႔ပဲထၿပီး ပြဲစားပဲလုပ္လုပ္၊ စာပဲသင္သင္၊ ေစ်းပဲေရာင္းေရာင္း တစ္ခုခုထလုပ္လုိက္လုိ႔ ရလာမဲ့ ေငြ ၅ က်ပ္၊ ၁၀ ကုိ တန္ဖုိးထားသူမ်ဳိးပါ။

ေနာက္တစ္ခုက ကုိယ္တုိ႔ေမာင္ႏွမေတြကုိ ဘြဲ႕ေတြရ၊ အလုပ္အကိုင္ေတြရ၊ အရာရွိေတြ၊ ျပည့္စုံၾကြယ္၀သူေတြ ျဖစ္ေစခ်င္တယ္။ သူ႔လုိပင္ပန္း ရုန္းကန္ရတာမ်ဳိး မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး၊ အိမ္ေထာင္ေရးမွာလည္း မေအာင္ျမင္တဲ့အိမ္ေထာင္ေရးမ်ဳိးနဲ႔ ႀကံဳရမွာမ်ဳိးကုိ မျမင္ခ်င္မေတြ႕ခ်င္ဘူး၊ အဲဒီေတာ့ ဘာလုပ္တယ္ထင္ပါသလဲ။

အဲ ကိုယ္တုိ႔ ၇ တန္း၊ ၈ တန္းေလာက္ကတည္းက အေမက သူ႔၀င္ေငြနဲ႔ကုိက္ၿပီး ထုိက္သင့္တဲ့ က်ဳရွင္ထား၊ ကိုယ္တုိင္ႀကီးၾကပ္၊ စာေသခ်ာမဖတ္ရင္ ေကာင္းေကာင္းေဆာ္ပေလာ္တီး လုပ္ပစ္တယ္။

ေနာက္တစ္ခုက အိမ္အလုပ္လည္း ခုိင္းတာလုပ္ရတယ္။ အ၀တ္ေလွ်ာ္ဆုိ ေလွ်ာ္ပဲ၊ ေစ်း၀ယ္ဆုိ ၀ယ္ပဲ၊ ထမင္းဟင္း ခ်က္ထားဆုိ ခ်က္ထားပဲ။ စကားကုိ ႏွစ္ခြန္းသိပ္မေျပာဘူး၊ ကိုင္ေတာ့တာပဲ။ သူ႔မွာလည္း မိန္းမသားတစ္ေယာက္တည္းတန္မဲ့နဲ႔ မိဘႏွစ္ပါးရယ္၊ ကေလးသုံးေယာက္ရယ္၊ အိမ္ႏွစ္အိမ္တာ၀န္ကို တစ္ေယာက္တည္း ထမ္းရတာဆုိေတာ့ စဥ္းစားၾကည့္ေပါ့။ ကိုယ္တုိ႔ ခုေခတ္မွာ ကုိယ့္တစ္ေယာက္စာေတာင္ အႏုိင္ႏုိင္ရွာေနရတာမုိ႔လား။

အေမက ဒီလုိေတြ လုပ္ရေပမဲ့ လုံး၀မညည္းညဴဘူး။ သူလုပ္ရမဲ့အလုပ္ကို လုပ္ေနရတာပဲလုိ႔ မွတ္တယ္။ ကိုယ္တုိ႔ကသာ အရြယ္ကငယ္ေသးေတာ့ ပ်င္းတာေပါ့၊ အိမ္အလုပ္ မလုပ္ခ်င္ဘူး၊ ေက်ာင္းစာ မက်က္ခ်င္ဘူး။ ေဘာလုံးကန္ခ်င္တယ္၊ ကာတြန္းစာအုပ္ဖတ္ခ်င္တယ္။ ရုပ္ရွင္ေတြဘာေတြၾကည့္ခ်င္တယ္။

မွတ္မွတ္ရရ ၆ တန္း ၇ တန္းမွာပဲ အိမ္ေရွ႕က မာလကာပင္မွာ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ကုိ ႀကိဳးခ်ည္ေနလွန္းအျပစ္ေပးတယ္။

ဟား ဟား…ကိုယ္တုိ႔က ရပ္ကြက္ထဲက လမ္းသြားလမ္းလာေတြကုိ “သနားၾကပါ၊ သနားၾကပါခင္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔အေမ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ ေနလွန္းအျပစ္ေပး ထားပါတယ္၊ ဒီေလာက္ႏုႏုငယ္ငယ္ေလးေတြကုိ ဒီလုိျပင္းထန္တဲ့အျပစ္ေပးတဲ့အေမ့ကုိ ေဖ်ာင္းဖ်နားခ်ေပးၾကပါခင္ဗ်ာ“လုိ႔ ပါးစပ္က ထုတ္မေျပာေပမဲ့ မ်က္ရည္၀ုိင္းေနတဲ့ သနားစရာမ်က္လုံးေလးေတြနဲ႔ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္က လုိက္လိုက္ၾကည့္ေနေတာ့ ေနာက္ဆုံး သူမ်ားသားသမီး ကုိယ့္သားသမီး မဟုတ္ဘူးဆုိေပမဲ့ ရပ္ကြက္ေလ သိတယ္မို႔လား၊

အဲဒီမွာ လူႀကီးတခ်ဳိ႕က အေမ့လည္း ေရွ႕ေနဆုိေတာ့ ေၾကာက္လည္းေၾကာက္တယ္၊ ဟုတ္တယ္ေလ ကၽြန္မသားသမီး ကၽြန္မဆုံးမတာ ရွင္တုိ႔အပူလားဆုိ သူတို႔လည္း အခက္ေတြ႕မယ္မုိ႔လား၊ အေမက အဲဒီလိုေတာ့ တစ္ခါမွ မရုိင္းပါဘူး။ ကိုယ္စဥ္းစားမိတာေလး ေရးျပတာပါ။

ဒီေတာ့ ေနာက္ဆုံး အဲဒီလုိလူႀကီးသုံးေလးေယာက္ကေျပာမွ နင္တုိ႔ေၾကာင့္ ငါပါ အေျပာခံရတယ္လုိ႔ ထပ္မံဆူပူၿပီးမွ ႀကိဳးျဖည္ေပးပါတယ္။ အဖြားကေတာ့ မ်က္ရည္ေလး စမ္းစမ္းနဲ႔ေပါ့။ ေနလွန္းထားတုန္းက ကုိယ္ကေတာ့ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္မွာ အႀကီးဆုိေတာ့ ႀကိတ္ခံေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ညီငယ္ကလည္း ေခသူမဟုတ္ပါ၊ သူကလည္း ပိုေတာင္ သတၱိရွိပါတယ္။

ငယ္ငယ္က ကိုယ့္အသက္ ၄/၅ ႏွစ္ေလာက္က ကိုယ့္ကုိ ရြယ္တူကေလးတစ္အုပ္က ရုိက္ႏွက္လႊတ္လုိက္ေတာ့ ငုိၿပီးျပန္လာတာေပါ့။ အဖုိး အဖြားနဲ႔အတူ ေနတာဆုိေတာ့ အဖြားကေတာ့ ျပာေနတာေပါ့၊ ငါ့ေျမးကို ဘယ္သူလုပ္သလဲ ေျပာစမ္း..ေျပာစမ္း..ဘယ္က ကေလးေတြလဲ၊ သူတုိ႔မိဘနဲ႔ သြားတုိင္မယ္ဆုိၿပီး ေျပာေန၊ အဖုိးကေတာ့ လူႀကီးဆုိေတာာ့ ကေလးခ်င္းဒီလုိပဲ ရုိက္ၾကႏွက္ၾက အႏုိင္က်င့္ၾကျဖစ္ေနၾက၊ ဒါေပမဲ့ သူလည္း သူ႔ေျမးငုိၿပီးျပန္လာေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေပမဲ့ အဖြားလုိေတာ့လႈပ္လႈပ္ရွားရွားမျဖစ္ဘူး။

အဲဒီမွာ ညီငယ္က ဘာလုပ္တယ္ထင္ပါသလဲ သူက ၃ ႏွစ္ေလာက္ရွိဦးမွာေပါ့၊ အုတ္ခဲထက္ပိုင္းက်ဳိးကုိ မႏုိင့္တႏုိင္လက္ႏွစ္ဖက္ကုိ ကုန္းေကာက္ကိုင္ၿပီး ကိုယ့္ကုိလည္း“ေဟ့ေကာင္..မင္းကုိ ခ်တာ ဘယ္သူလဲ၊ ငါ့ကိုျပ ျပန္ခ်မယ္“ဆုိတဲ့ အေကာင္မ်ဳိးပါ။ အဖုိးက အဲဒါက အၿမဲျပန္ျပန္ေျပာၿပီး အၿမဲခြက္ထုိး ခြက္လွန္ရယ္တယ္။ ကုိယ့္မွာေတာ့ အဖုိး အဲဒီလိုေျပာလုိက္တိုင္း အရယ္ခံရတုိင္း မ်က္ႏွာႀကီးေအာက္ခ်လုိ႔၊ ရွက္လုိ႔။ အခုထက္ထိေတာင္ ရွက္ေနတုန္း။ အဲဒီလုိ သတၱိခဲေမာင္။

အေမက စကားသိပ္မ်ားမ်ား မေျပာဘူး၊ မမွန္တာလည္း မေျပာဘူးေလ။ သားသမီးကုိ ေကာင္းတာမွန္တာျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနတာ၊ သားသမီးက ဂ်စ္ကန္ကန္ လုပ္ေနေတာ့ သူလည္း သူတတ္တဲ့နည္း၊ ႏိုင္တဲ့နည္း၊ ေၾကာက္သြားေစမဲ့နည္း၊ ေနာင္က်ဥ္ေစမဲ့နည္းေတြနဲ႔ ဆုံးမတာေပါ့ေလ။

ကြန္ျမဴနစ္ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ကလည္း ဘယ္ေလာက္ပဲဖိႏွိပ္ပါေစ၊ လြတ္လပ္ေရးမရမခ်င္းတုိက္မယ္၊ အရင္းရွင္စနစ္ႀကီးလဲၿပိဳတဲ့အထိ ဆန္႔က်င္မယ္ဆုိၿပီး ကလန္ကဆန္လုပ္ေတာ့ အေမက သူထိန္းမရတဲ့အဆုံး တစ္ေန႔မွာေတာ့ “ေအး..မင္းတုိ႔ အေဖဆီ သြားေနၾကေတာ့“ဆုိၿပီး အိမ္ေပၚက ႏွင္ခ်လိုက္ေတာ့တာပါ ပဲဗ်ာ။

အကယ္ဒမီဇာတ္ကြက္က အခုမွလာပါၿပီ။

ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ကလည္း အေမ့ေတာ့ ေနာင္က်ဥ္သြားေအာင္ ပညာေတာ့ နည္းနည္းေပးဦးမွဆုိၿပီး အရင္းရွင္စနစ္ကုိ တုိက္ဖ်က္ဖုိ႔အေရး ကြန္ျမဴနစ္နဲ႔ေပါင္းၿပီး တန္ျပန္တုိက္စစ္ဆင္ဖုိ႔အတြက္ နည္းလမ္းရွာဖုိ႔ အေဖ့ဆီ အားကိုးတႀကီး ဆင္းလာခဲ့ပါေတာ့တယ္။

အေဖနဲ႔အေမကြဲၾကတယ္ဆုိေပမဲ့ ဟုိဘက္ရပ္ကြက္ ဒီဘက္ရပ္ကြက္ေနၾကတာပါ။ ကုိယ္တုိ႔ကလည္း အေမမႀကိဳက္ေပမဲ့ အေဖနဲ႔ ခုိးခုိးေတြ႕ေနၾကပါ။ ဒီေတာ့ အေဖ့ဆီ ဘယ္လုိသြားရမလဲဆုိတာ သိေနေတာ့ လြယ္လြယ္ေလး ဆင္းလာလုိက္တာပါပဲ။

အမွန္က အေမက သူ႔သားေတြကုိ သိပ္ခ်စ္ပါတယ္။ အေမဆုိေတာ့ သားကို ပုိခ်စ္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ သားေတြက ဂ်စ္ေတြမို႔ ေျပာမရလုိ႔ သူလည္း မႏုိင္ေတာ့တာနဲ႔၊ ရပ္ကြက္ကလည္း သူ႔ကို ေမတၱာပို႔ၾကၿပီေလ။ ဒီေတာ့ ေမာင္းခ်လုိက္တာေကာင္းတယ္ဆုိၿပီး ေခတၱေမာင္းခ်လိုက္တာပါ။ ကိုယ္တုိ႔ကလည္း ကေလးဆုိေတာ့ အရိပ္အေျခလည္း နားမလည္ပါဘူး၊ ဘာ..အေရးလဲကြာ၊ အေဖ့ဆီ သြားေနလိုက္ရုံေပါ့လုိ႔ ေအးေအးသက္သာေတြးခဲ့တာပါ။

အေဖ့ဘက္က ဇာတ္(အေျခအေန)ကုိလည္း ျပန္ခင္းထားဖုိ႔လုိပါတယ္။ အေဖက ငယ္ငယ္ကတည္းက ညီငယ္လုိပါပဲ လက္ခပ္သြက္သြက္နဲ႔ အေပါင္းအသင္းခင္တဲ့ သူပါ။ အေပါင္းအသင္းဆုိ သူက အနစ္နာခံေပါင္းပါတယ္။ ကိုယ္က ကုိယ့္ကုိ ေၾကာတယ္လုိ႔ထင္ရင္ ထင္တဲ့ခဏမွာပဲ ခ်က္ခ်င္းျဖတ္ခ်လုိက္ပါတယ္၊ မေကာင္းတဲ့ စိတ္ပါ၊ အက်ဳိးမရွိရင္ မေပါင္းဘူးဆုိေတာ့ အရင္းရွင္စိတ္လုိ႔ေတာင္ ေခၚရမလား မသိပါဘူး။

အေဖက ငယ္ငယ္ကတည္းက ေတဇလူငယ္၊ လမ္းစဥ္လူငယ္၊ မဆလ စသျဖင့္ လႈပ္ရွားမႈေတြမွာပါလာေတာ့ ခဏေတာ့ ၿမိဳ႕နယ္သမ၀ါယမမွာ လူႀကီးျဖစ္ပါတယ္။ သိတဲ့အတုိင္း သမလူႀကီးဆုိေတာ့ ေရနည္းနည္းလွ်ံတာေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္တုန္းက သူ႔အိမ္ကုိ ေကာင္းေကာင္းေစာင့္ေရွာက္ႏုိင္ခဲ့တာေပါ့။ အေမ၊ အစ္မအပ်ဳိႀကီး ႏွစ္ေယာက္၊ ေအာက္က ညီေတြ၊ ႏွမေတြကုိ တတ္ႏိုင္သေလာက္ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့တာေပါ့။

ဒီေတာ့ မိန္းမနဲ႔ကြဲလာၿပီးတဲ့အခါ မိဘအိမ္ေပၚကုိ ေအးေအးေဆးေဆး ျပန္တက္လာႏိုင္ၿပီး မပူမပင္ မေၾကာင့္မၾက စားေသာက္ေနႏိုင္ခဲ့ပါတယ္။ အေမနဲ႔ အပ်ဳိႀကီးအစ္မေတြကလည္း သူတုိ႔သားေလး၊ ေမာင္ေလး မိန္းမနဲ႔ကြဲလာၿပီး စိတ္ဆင္းရဲေနတယ္ဆုိၿပီး ေကာင္းေကာင္းေစာင့္ေရွာက္ထားတာေပါ့ေလ။ မၾကာပါဘူး၊ ကုသိုလ္ကံမ်ား အတြဲလုိက္လာတယ္ဆုိသလုိ မိန္းမနဲ႔ရွင္ကြဲ ကြဲရုံတင္မကဘူး၊ အေမႀကီး၊ အပ်ဳိႀကီးအစ္မေတြနဲ႔ ေသကြဲကြဲပါေတာ့တယ္။ အေမနဲ႔အစ္မေတြ တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ကြယ္လြန္ကုန္ၾကပါတယ္။

ဒါေပမဲ့ ညီမတစ္ေယာက္နဲ႔ ညီအငယ္ဆုံးေလးတစ္ေယာက္က ဆက္ၿပီး အစ္ကုိႀကီးျဖစ္တဲ့ အေဖ့ကုိ ဆက္ေစာင့္ေရွာက္ထားပုံရပါတယ္။ ကိုယ္တုိ႔အိမ္ေပၚက ဆင္းလာတဲ့အခ်ိန္မွာ အေဖက ညီ၊ ညီမေတြရဲ့ အေထာက္အပံ့နဲ႔ စားေသာက္ေနရခ်ိန္ျဖစ္ေနပါၿပီ။

သိတဲ့အတုိင္း ေအာက္ကေနျပန္ေထာက္တာကုိ စားေနရခ်ိန္ဆုိတာ အေပၚကေန ေမတၱာ၊ ဂရုဏာ၊ အၾကင္နာ ယုိဖိတ္လုိ႔ ေကၽြးတာမ်ဳိး မဟုတ္ေတာ့ဘဲ၊ တစ္ခါတရံမွာ ျငဴစူေဆာင့္ေအာင့္ ေကၽြးတာမ်ဳိး ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္ေနေလာက္ပါၿပီ။

အေဖေနေနတာက မိဘအိမ္ျဖစ္တဲ့ ႏွစ္ထပ္ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ႀကီးရဲ့ အေပၚထပ္ ဘုရားခန္းေရွ႕မွာပါ။ အိမ္ေထာင္သည္ ေမာင္ႏွမေတြကေတာ့ ေအာက္ထပ္မွာေနတဲ့ သူေန၊ အေပၚထပ္မွာပဲ အခန္းေတြ ျပန္ကန္႔ၿပီး ေနသူေနေပါ့။ အေဖကေတာ့ လူလြတ္လုိျဖစ္ေနေတာ့ ခုနေျပာသလုိ ညဘက္ ဘုရားခန္းမွာ ဖ်ာခင္း၊ ေမြ႕ရာခင္း အိပ္ေပါ့။ ေန႔ဘက္ကေတာ့ ဟိုနားထုိင္ ဒီနားထိုင္ေပါ့၊ ဒါမွမဟုတ္လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြဆီသြား၊ ဟိုနားဒီနားသြားေပါ့။

လာၿပီ၊ သားႏွစ္ေယာက္က အေဖဆုိၿပီး အိမ္ေပၚကုိ ေလွကားကေန ခပ္တည္တည္နဲ႔ တက္လာၿပီ။ ဒါ သူ႔အေဖအိမ္ေလ..ဘာျဖစ္လဲ၊ ေအးေဆးေပါ့။ သားႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပဲ။ အေဖက ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားေပမဲ့ သားေတြက အရင္ကလည္း ဒီလုိပဲ တစ္ခါတေလ လာေနၾကဆုိေတာ့ လူႀကီးပုံစံ ဟန္မပ်က္ထိန္းၿပီး ခပ္တည္တည္ေပါ့။

သားႏွစ္ေယာက္က အေဖနဲ႔ေတြ႕ၿပီး အေဖ့လက္ႀကီးကုိ ကုိင္ၿပီး ခဏေနေတာ့ ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ မတုိင္ပင္ရပါဘဲ မ်က္ရည္ေတြ ေတြေတြက်လာၿပီး “အေဖ…အေမ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကုိ အိမ္ေပၚက ႏွင္ခ်လုိက္တယ္“လုိ႔ေျပာၿပီး ငိုလုိက္ၾကတာ၊ ရႈိက္လုိက္ၾကတာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့။ ကေလးသာသာေတြဆုိေတာ့ အေဖနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ အားကုိးေတြ႕ၿပီဆုိၿပီး ငုိၾကတာ…။

ခုနကေတာ့ အေမ့ကို ခပ္တည္တည္ ခပ္မုိက္မုိက္လုပ္ခဲ့ၿပီး ခင္ဗ်ားႀကီးကို ဂရုမစိုက္ေတာ့ဘူး၊ အေရးမလုပ္ေတာ့ဘူးဆုိၿပီး ရင္ေကာ့ေခါင္းေမာ့ ဆင္းလာေပမဲ့ ဒီမွာၾကေတာ့ အေဖ့ရင္ခြင္ထဲ ေခါင္းေခြ႕လုိက္၊ အေဖ့လက္ဖ၀ါးႀကီးကုိကိုင္ၿပီး ငိုလုိက္နဲ႔ လုပ္ေနၾကတာ။

၀ိုင္းၾကည့္ေနၾကတဲ့ ကိုယ္တုိ႔ရဲ႕ အစ္ကုိအစ္မ၀မ္းကြဲေတြ၊ ဦးေလးအေဒၚေတြကလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကတာေပါ့။ ဒါမွမဟုတ္ ေနာက္ထပ္ အိမ္ေပၚတက္ စားေသာက္မဲ့ ပါးစပ္ေပါက္ႏွစ္ေပါက္ေတာ့ လာျပန္ပဟဆုိၿပီး စိတ္ညစ္ေနတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွေပါ့။

အဲဒီမွာ ကုိယ္တုိ႔ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ထက္ပုိၿပီး၀မ္းနည္း၊ ပိုၿပီးငုိေနတဲ့သူကေတာ့ အေဖပါပဲ။ အေဖလုပ္ေနတဲ့၊ သားတုိ႔အတြက္ လက္ဖ၀ါးအႀကီးႀကီးနဲ႔ လူႀကီးတစ္ေယာက္ျဖစ္လုိ႔သာ သူ႔မ်က္လုံးက ထြက္က်လာမဲ့မ်က္ရည္ေတြကုိ မ်က္ေတာင္ေတြကို ပုတ္ခတ္ၿပီး သူႀကိဳးစားထိန္းထားတာပါ။ သူ႔ရင္ထဲက မ်က္ရည္ေရကာတာႀကီးကေတာ့ က်ဳိးက်သြားခဲ့ပါၿပီ။

ဇနီးေဟာင္းျဖစ္တဲ့သူကို လုပ္ရက္ေလျခင္းလုိ႔ စိတ္ဆုိးခ်င္လည္း ဆုိးေနမယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ အားကုိးတႀကီးေျပးလာတဲ့ သားႏွစ္ေယာက္ကုိ ေက်နပ္ေလာက္ေအာင္ ႏွစ္သိမ့္ေပးႏုိင္စြမ္းမရွိတဲ့ အေဖဆုိၿပီး သူ႔ကိုယ္သူလည္း ယူက်ဳံးမရျဖစ္ေနသလားေတာ့ မသိပါဘူး။

အေဖဟာ ေတာ္ေတာ္ႀကီးကုိ ထိထိခုိက္ခုိက္ခံစားေနရပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ အေဖ ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ေတာ့ပါဘူး၊ သားေတြနဲ႔အတူ သူ ငုိေတာ့တယ္။ သူ႔မ်က္လုံးက မ်က္ရည္ေတြကလည္း တရေဟာ က်လာခဲ့ပါၿပီ။

အေဖဟာ ေမာင္ႏွမေတြ မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္ၿပီး မွီခုိစားေသာက္ေနရသူတစ္ေယာက္၊ သူ႔သားႏွစ္ေယာက္ဟာ မွီခုိသူရဲ႕မွီခုိသူမ်ား အျဖစ္ေရာက္လာေတာ့မဲ့ လူမမယ္ ဘ၀ေလးေတြ၊ အလြန္၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတဲ့ အခုိက္အတန္႔ေလးပါပဲ။ ဘ၀မွာ ဘယ္ေတာ့မွ ေမ့မွာမဟုတ္တဲ့ အခ်ိန္ေတြပါပဲ။

ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ဟာ ၾကမ္းျပင္မွာ ၀ပ္၀ပ္ေလးထုိင္ေနၾကတယ္၊ တင္ပ်ဥ္ေခြေတာင္ ထုိင္ေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ တင္ပ်ဥ္ေခြထုိင္တယ္ဆုိတာ ပုိင္ဆုိင္မႈသေဘာ(possessive)ပါၿပီး ရဲတင္းပါတယ္၊ အခုက ပုဆစ္တုပ္ပုံစံနဲ႔ ခပ္၀ပ္၀ပ္ထုိင္ေနၾကတာပါ။ ငုိၿပီး ၀မ္းနည္းေနတာပါ။ အေဖဟာ သားႏွစ္ေယာက္ကုိ ဖက္ထားၿပီး အသက္ရႈသံေတြျပင္းၿပီး တစ္ကုိယ္လုံးတုန္ေနပါတယ္။

အေဖ့ႏွမတစ္ေယာက္ကေတာ့ ညဖက္ႀကီးဆင္းလာတဲ့ ကိုယ္တုိ႔ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ကုိ ထမင္းေကာ စားၿပီးၿပီလားလုိ႔ ေမးတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ သူ႔အစ္ကုိႀကီး ကိုလည္း ႏွစ္သိမ့္တာေပါ့ေလ၊ ဘယ္တတ္ႏုိင္မလဲ၊ အေကာင္းဆုံးလုပ္ၾကတာေပါ့၊ ဘာညာေပါ့။ က်န္တဲ့သူေတြကလည္း စိတ္မေကာင္းျဖစ္ၾကေပါ့။

ဒီေနရာမွာ ကုိယ့္ဆီမွာ အေဖ့အမ်ဳိးေတြကို အျပစ္တင္တဲ့ေလသံလုံး၀မပါဘူးဆုိတာကို ေျပာလုိပါတယ္။ သူတုိ႔လည္း မေျပလည္ၾကတဲ့သူေတြမုိ႔ ပါးစပ္ေပါက္ေတြ ေနာက္ထပ္တုိးလာမွာကုိ မလုိလားတာကုိေတာ့ လုံး၀လက္ခံပါတယ္။

အေဖကေတာ့ အဲဒီအခ်ိန္မွာ အမ်ားႀကီးေတြးေန၊ စဥ္းစားေနမယ္လုိ႔ ထင္ပါတယ္။ ေနာက္ သူထသြားၿပီး စာအုပ္ဗီရုိနားရပ္ၿပီး မ်က္ရည္ျပည့္ေနတဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ သားႏွစ္ေယာက္ကုိ ၾကည့္ေနပါတယ္။

အေဖဟာ အိမ္ေပၚက ဆင္းသြားေတာ့ သူ႔ပုိင္တဲ့စာအုပ္ေတြရယ္၊ အ၀တ္အစားရယ္ပဲ ယူသြားတာပါ၊ ေနာက္ေတာ့လည္း ဘာမွမလုပ္တတ္ေတာ့ သူသိပ္ခ်စ္တဲ့ သူပိုင္တဲ့ စာအုပ္ေတြပဲ ေရာင္းစားရတာေပါ့။ အခုေတာ့ သားႏွစ္ေယာက္ အိမ္ေပၚက ဆင္းလာတဲ့အခ်ိန္မွာ ေရာင္းစရာစာအုပ္ကလည္း မက်န္သေလာက္ျဖစ္ေန ပါၿပီ။

သားႀကီးျဖစ္တဲ့ကုိယ္က စတင္ရိပ္စားမိလုိက္ပါၿပီ၊ ညီငယ္ကလည္း လူပါးပါပဲ၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီအခ်ိန္က သူရိပ္စားမိလား မမိလားေတာ့ ကုိယ္လည္း မသိပါ။

ကိုယ္ရိပ္စားမိတယ္ဆုိတာက ဖခင္ရဲ႕ အေျခအေန မဟန္ဘူးဆုိတာပါ၊ သူေတာင္ သည္းခံၿပီး အဆင္ေျပသလုိ ေနထိုင္ေနရတာဆုိေတာ့ ကုိယ္တုိ႔ကုိ သူဘယ္လုိ လက္ခံ မထားႏုိင္ပါဘူး၊ အားလုံး ဒုကၡေရာက္မဲ့ကိန္းပါ။

အေျခအေနတစ္ရပ္ဟာ တစ္ခါတေလ သူ႔ဟာသူတည့္သြားတတ္ပါတယ္။ တည့္သြားပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အေဖနဲ႔ေရာ အေမနဲ႔ပါ ရင္းႏွီးတဲ့ၾကားက မိတ္ေတြတစ္ေယာက္(ဦးေလးကုိ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္)ရဲ႕ေကာင္းမႈအေၾကာင္းျပဳၿပီး အေမ့ကုိေတာင္းပန္၊ ရွိခုိးဦးခ်လုိ႔ အလံျဖဴျပၿပီးေနာက္မွာ ခပ္ဆုိးဆုိး ညီအစ္ကုိႏွစ္ေယာက္ အေမ့အိမ္ေပၚ ျပန္ေရာက္လာခဲ့ေၾကာင္းပါ။ ပုံျပင္ေလးကေတာ့ ဒါပါပဲခင္ဗ်ာ။

အဆုံးမေတာ့ အရင္းရွင္စနစ္ကပဲ ႏုိင္သလုိလုိျဖစ္သြားပါတယ္၊ ကိုယ္လုပ္မွ ကုိယ္ရ၊ ကိုယ္ႀကိဳးစားမွ ကိုယ္စားရမွာ မဟုတ္လားဗ်ာ။

အေမနဲ႔အေဖ့ကုိ ဒီစာစုနဲ႔ ကန္ေတာ့ပါတယ္။ အေဖေရ…သား ျပဳတဲ့ ကုသုိလ္ေကာင္းမႈေတြကုိ အမွ်…အမွ်…အမွ်…ယူပါခင္ဗ်ာ။

၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ ၃၁ ရက္၊ ည ၁၁ နာရီခြဲ။

ေမေမ့ေမြးေန႔

ေအာက္တုိဘာ ၁၅

“ဒီေန႔ဟာ ဘာေန႔ပါလိမ့္“လုိ႔ တစ္ေန႔လုံး ခဏခဏ စဥ္းစားျဖစ္တယ္။ ဒီေန႔ဟာ တစ္ခုခုေတာ့ ထူးပါတယ္လုိ႔ လည္း စိတ္ထဲျဖစ္မိတယ္။

အလုပ္ေတြနဲ႔ ခ်ာလပတ္ရမ္းေနတဲ့ ေလာကီထုပၸတ္လူ႔တုိ႔ဇာတ္မို႔ သားေမာင္ခမ်ာ ေမြးမိခင္ မာတာသခင္ ေက်းဇူးရွင္ႀကီးရဲ့ ေမြးေန႔ကိုေတာင္ အမွတ္မရႏုိင္ခဲ့ဘူးျဖစ္ခဲ့တယ္။

အလုပ္ကေန အိမ္ျပန္ေရာက္လုိ႔ ေသေသခ်ာခ်ာ ေအးေအးေဆးေဆး စဥ္းစားေတာ့မွ “ဟာ.. ဒီေန႔ မားမား (ေမေမ့ကုိ မားမားလုိ႔ေခၚပါတယ္)ေမြးေန႔ပဲ“ဆုိၿပီး သိမွတ္လိုက္ရပါတယ္။

ေရမိုးခ်ဳိးၿပီး ဘုရားရွိခုိး၊ ေမြးမိခင္ကုိ မွန္းေရာ္ရည္မွတ္ ရွိခုိးဦးတင္၊ ေမတၱာပို႔သ ဆုမြန္ေကာင္းေတာင္း၊ တရားမွတ္႐ႈ ထိုထုိကုသုိလ္အမႈေတြအတြက္လည္း အမွ်ေ၀ငွလုိက္ရပါတယ္။

ဂုဏ္ယူစရာ မိခင္မာတာ

မိခင္ဟာ ကုိယ့္အတြက္ေတာ့ သူရဲေကာင္းပဲ၊ ေလးစား အားက် အတူယူစရာ စံျပပုဂၢိဳလ္(Role Model)ပဲ ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

မိခင္ဆီက ဘာေတြ သင္ယူခဲ့သလဲ၊ ဘာေတြအတုခိုးခဲ့သလဲဆုိရင္…

၁။ ဘာသာတရားကို ႐ုိေသေလးစား ကိုင္း႐ႈိင္းဖုိ႔
၂။ စည္းကမ္းရွိဖုိ႔နဲ႔ မပ်င္းဖုိ႔
၃။ ေငြေၾကးစစ္စီသုံးစြဲဖုိ႔
၄။ အစားအေသာက္ အအိပ္အေန မလြန္က်ဳးဖုိ႔
၅။ လိမၼာယဥ္ေက်းဖုိ႔
၆။ (ဒါေပမယ့္) မေၾကာက္ဖုိ႔
၇။ ေတာ္ေအာင္ ႀကိဳးစားဖို႔
၈။ အဂၤလိပ္စာေတာ္ေအာင္လုပ္ဖို႔
၉။ မိဘ႐ုိေသဖုိ႔
၁၀။ ေဆြမ်ဳိးမိတ္ေဆြ ေက်းဇူးရွင္ေတြကို သိတတ္ေစာင့္ေရွာက္ဖုိ႔
စသျဖင့္ ၁၀ ခ်က္ေလာက္ေတာ့ ႐ုတ္ခ်ည္း မွတ္မိ၊ ခ်ေရးႏိုင္ပါတယ္။ တတြတ္တြတ္နဲ႔ အၿမဲေျပာဆုိ ဆုံးမေနတတ္တာမို႔ တျခားအခ်က္ေတြလည္း အမ်ားႀကီး က်န္ရွိပါေသးတယ္။

မားမားက အခုေတာ့ ၆၀ တြင္းကုိ ခ်င္းနင္း၀င္ေရာက္လာၿပီ၊ အေ၀းေရာက္ေတာ့ ပိုလုိ႔ေတာင္ လြမ္းလွ၊ သတိရလွတယ္။

မားမား ႀကိမ္းေမာင္းဆဲဆုိ ဆြဲတင္တြန္းထုိး အားထည့္ျမွင့္တင္ေျမွာက္စားလုိ႔ သားေမာင္အခုလုိ ေတာက္ၾကြားခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းေတြကိုလည္း အၿမဲဆင္ျခင္ေအာက္ေမ့မိတယ္။

မားမား က်န္းမာခ်မ္းသာၿပီး ေဘးဘယာေ၀းကြာလုိ႔ ဗုဒၶရွင္ေတာ္ျမတ္ဘုရား ေဟာေဖာ္ညႊန္ျပ ဆုိဆုံးမထားတဲ့ မဂၢင္ရွစ္ရပ္အက်င့္ျမတ္တရားေတြကိုလည္း တတ္ႏုိင္သမွ် အားထည့္လုိက္နာက်င့္သုံးဖုိ႔ကိုလည္း ဆုေတာင္းေပး တယ္။

မားမားဟာ သူ႔ေမြးေန႔မွာ အေ၀းေရာက္ေနတဲ့ သူ႔သားႀကီးကုိ သတိရေနမွာပဲဆုိတာကုိလည္း ျခြင္းခ်က္မရွိယုံ တယ္။ ေမြးေန႔မွာ ဒါန၊ သီလ၊ ဘာ၀နာေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြကိုလည္း တတ္အားသမွ် ျပဳေနမွာပဲျဖစ္တယ္။

မားမားေမြးေန႔ကုိ သတိရၿပီးေနာက္ တစ္ဆက္တည္းမွာပဲ ဆက္ေတြးၾကည့္ျပန္ေတာ့ စိတ္၀င္စားစရာေကာင္းျပန္ တယ္။

လြန္ခဲ့တဲ့ ၆ လတိတိ အခုလိုအခ်ိန္ ဧၿပီ ၁၅ ရက္မွာ ကိုယ္ဟာ သကၤန္း၀တ္ႀကီးနဲ႔ ကေမၻာဒီးယားႏုိင္ငံ၊ အေရွ႕ေျမာက္ပိုင္းက ရတနာဂီရိ(ရတနာထြက္တဲ့ေတာင္၊ သူတုိ႔အေခၚ ကီရိ၊ ျမန္မာအေခၚ ဂီရိက ေတာင္ေပါ့ေလ) ျပည္နယ္အစြန္က ရြာေလးတစ္ရြာရဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းေလးတစ္ေက်ာင္းမွာ ဒုလႅဘရဟန္းအျဖစ္ရွိေနခဲ့တယ္။

ဖႏြမ္းပင္ၿမိဳ႕ေတာ္မွာ ရဟန္းျဖစ္ေျမာက္ခဲ့ၿပီး၊ ရြာစြန္ေလးရဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲက တစ္ပါးတည္းသီတင္းသုံးရတဲ့ အခန္းထဲမွာ တတ္အားသေရြ႕တရား႐ႈမွတ္ၿပီးေနခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္ဘုရားရဲ့မိန္႔မွာခ်က္နဲ႔ ခမာလင္မယားဟာ ဆြမ္းခ်က္ကပ္လုိ႔ စားေသာက္ေနထိုင္ၿပီး တရားဓမၼကို ႀကိဳးစားအားထုတ္ခဲ့တယ္ဆုိတာကုိ ျပန္မွတ္မိလာတယ္။

ဘယ္သူကမွ ကေမၻာဒီးယားကုိသြား တရားအားထုတ္လုိ႔ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူ႔အခ်ိန္က် သူ႔ဟာသူ (ကံဇာတ္ဆရာအလုိလုိ႔ေျပာရမလား) အဆင္ေျပေပၚေပါက္လာၿပီး ျဖစ္သြားတာပါ။ အဲဒီ့အရင္ကဆုိ ရတနာဂီရိက ရြာကေလးမွာ ဘုန္းႀကီးအျဖစ္ တရားအားထုတ္ရလိမ့္မယ္လုိ႔ ေတြးထင္ထားခဲ့တာမ်ဳိး လုံး၀မရွိခဲ့ပါဘူး။

အဲဒီမွာတရားအားထုတ္ၿပီးေနာက္လည္း ေနာက္ထပ္ ၆ လေလာက္ၾကာတဲ့အခါ လန္ဒန္ၿမိဳ႕ေရာက္လုိ႔ အလုပ္ေတြလုပ္ေနရလိမ့္မယ္လို႔လည္း ေသေသခ်ာခ်ာမေတြးခဲ့ပါဘူး။ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ ဘ၀ဆုိတာ ေရးၿပီးသားစာအုပ္တစ္အုပ္လို၊ ေရးၿပီးသားစာေတြကို ျပန္လွန္ဖတ္ေနရတာလားမသိဘူးဆုိတာပါပဲ။

ဒါေပမယ့္ တစ္ခုေသခ်ာတာကေတာ့ စာအုပ္တစ္အုပ္လုိ နားမလည္လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပန္အရသာခံခ်င္လုိ႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ျပန္လွန္ဖတ္လို႔(ေနာက္ျပန္ဖတ္လို႔) မရေတာ့ပါဘူး။ ေရွ႕သုိ႔(ေရွ႕စာမ်က္ႏွာ)ကိုပဲ ဆက္လွန္ဆက္ဖတ္ရေတာ့မွာ ျဖစ္ပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ ကံတရားကို အရင္းခံေျပာရရင္ျဖင့္ သူ႔ဟာသူျဖစ္လာတာေတြရွိေသာ္ျငားလည္း အရာအားလုံးကုိေတာ့ သူ႔ဟာသူျဖစ္လာမွာပါပဲဆုိၿပီး စိတ္ကုိေလွ်ာ့ထား၊ ေဖာ့ထားကာနဲ႔ သက္သာေအာင္ေနလုိ႔ေတာ့မျဖစ္ပါဘူး။

တန္ဖုိးရွိတဲ့ဘ၀တုိတုိေလးအတြင္းမွာ စိတ္ပိုင္းကုိယ္ပုိင္းနာက်င္ထိခုိက္ေအာင္ အမွားမခံဘဲ လုပ္သင့္လုပ္ထုိက္တဲ့ အလုပ္ေတြကိုေတာ့ ကုန္စင္ေအာင္(ဒါမွမဟုတ္ ႏိုင္သေလာက္)လုပ္ခဲ့ဖုိ႔လုိမယ္လုိ႔ ေတြးမိေၾကာင္းပါခင္ဗ်ား။

မားမားေမြးေန႔အမွတ္တရ။

ည ၁၁ နာရီ၊ ေအာက္တုိဘာ ၁၅၊ ၂၀၀၉။

မိသားစု

လူရယ္လို႔ျဖစ္လာကတည္းက အဲဒီလူသားေတြရဲ့ ရာခုိင္ႏႈန္းျပည့္နီးပါးမွာ မိသားစုရွိၾကပါတယ္။ သိပ္ကံမေကာင္းတဲ့ သနားစဖြယ္ကေလးငယ္တခ်ဳိ႕သာ ေမြးေမြးၿပီးခ်င္း စြန္႔ပစ္ခံရလုိ႔ မိသားစုမဲ့၊ မိမဲ့ဘမဲ့ ရွင္သန္လာၾကရတာျဖစ္ပါတယ္။

မိသားစုဆုိတဲ့ အဓိပၸါယ္ဖြင့္ဆိုခ်က္မွာ မိဆုိတဲ့ မိဘရယ္၊ သားဆုိတဲ့ သားသမီးရယ္ပါ၀င္ပါတယ္။ ဇနီးေမာင္ႏွံ ႏွစ္ဦးတည္းနဲ႔ မိသားစုလုိ႔ေခၚလုိ႔မရပါဘူး။ သား သုိ႔မဟုတ္ သမီး သုိ႔မဟုတ္ သားေရာသမီးပါ ပါမွ မိသားစုျဖစ္လာတာပါ။

မိသားစုတစ္စုလုိ႔ အေျခခံသတ္မွတ္ဖုိ႔ဆုိရင္ မိဘရယ္ သားသမီးရယ္ပါ၀င္ၿပီး၊ အဘိုးအဘြားနဲ႔ ေျမးျမစ္ေတြပါ ပါလာၿပီဆုိရင္ေတာ့ မိသားစုႀကီးလုိ႔ ေခၚရမွာပါ။ ဒီလုိဆုိ ပုိလုိ႔ေႏြးေထြးၿပီး အျမင္စုံ ခံစားမႈစုံတဲ့ နားလည္ မွ်ေ၀ မႈေတြကုိ ရရွိႏိုင္ၾကမွာျဖစ္ပါတယ္။

မိသားစုတန္ဖိုးဆိုတာလည္း ရွိပါတယ္။ ေန႔စဥ္ရွင္သန္ေနထိုင္ရတဲ့ ဘ၀မွာ လြတ္လပ္မႈရွိၿပီး စိတ္ထဲရွိသမွ် လက္ေတြ႕ ထုတ္ေဖာ္တင္ျပႏိုင္တာက မိသားစုမွာပါ။ ကိုယ့္မိသားစုေနထိုင္တဲ့ အိမ္မွာပါ။ တျခားေနရာတစ္ေနရာ မွာဆုိရင္ေတာ့ ကုိယ့္ခံစားခ်က္၊ ကိုယ့္ထင္ျမင္ယူခ်က္၊ ကုိယ္ျဖစ္ေနတာေတြကုိ အျပည့္အ၀ ထုတ္ေဖာ္ႏိုင္ျခင္း မရွိပါဘူး။ နည္းနည္းေလးေတာ့ မေပါ့မပါးနဲ႔ ဟန္ေဆာင္ပန္ေဆာင္ ေနရပါတယ္။ အလုိက္အထုိက္လုပ္ရပါတယ္။

မိသားစုမွာေတာ့ အဲဒီလုိ လုပ္စရာမလုိပါဘူး။ ကိုယ္ေပ်ာ္ရင္ ေပ်ာ္သလုိ၊ စိတ္ညစ္ရင္ စိတ္ညစ္သလုိ၊ ၀မ္းနည္းရင္ ၀မ္းနည္းသလို၊ ရယ္စရာရွိ အားရပါးရရယ္သလုိ စိတ္ႀကိဳက္ေနထိုင္လုိ႔ ရပါတယ္။ မိသားစုကလည္း လိုက္ပါခံစားလုိ႔ ေပ်ာ္ေပး၊ စိတ္ညစ္ေပး၊ ၀မ္းနည္းေပး၊ ရယ္ေပးၾကပါတယ္။ မိသားစု မဟုတ္ရင္ေတာ့ ကိုယ့္ခံစားခ်က္ကို အျပည့္အ၀ လိုက္ပါခံစားႏွစ္သိမ့္ေပးႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။

မိသားစုနဲ႔အနီးစပ္ဆုံး ခံစားမွ်ေ၀ေပးႏိုင္တာကေတာ့ မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္မွာ ကုိယ္တုိ႔တေတြဟာ အနာဂတ္ေရး၊ မိသားစုေရး ေမွ်ာ္ကာေတြးလုိ႔ ကိုယ့္ရဲ့မူရင္းမိသားစုကို ခြဲခြာၿပီး အျခားတစ္ပါး ရပ္ရြာေဒသေတြမွာ သြားေရာက္ေနထုိင္ လုပ္ကိုင္စားေသာက္ရတာေတြ ရွိလာပါတယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ေကာင္းမြန္တဲ့မိတ္ေဆြအေပါင္းအသင္း ရရွိေရးဟာ အလြန္အေရးႀကီးပါတယ္။

မိသားစုတြင္း အစည္းအေ၀း၊ ျပႆနာတစ္ခုေပၚေပါက္လာရင္ ၀ိုင္း၀န္းညိွႏႈိင္းတုိင္ပင္ရတဲ့ ကိစၥ၊ အထိမ္းအမွတ္တစ္ခုကို အတူတူပူးတြဲေ၀မွ်ခံစားၾကတာ၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ေဖးေဖးမမ စာစာနာနာ မွ်ေ၀ခံစားေပးႏုိင္တာေတြဟာ မိသားစုရဲ့အေရးအႀကီးဆုံး အစိတ္အပိုင္းနဲ႔တန္ဖုိးေတြပဲျဖစ္ပါတယ္။

မေန႔ကေတာ့ အိမ္နဲ႔စကားေျပာျဖစ္ပါတယ္။ အေမ၊ ႏွမနဲ႔ ညီငယ္တုိ႔နဲ႔ စကားေျပာဆုိတုိင္ပင္ေဆြးေႏြး မွ်ေ၀ျဖစ္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အိမ္ကိစၥတစ္ခုကို အေရးတႀကီးတုိင္ပင္ၾကတာပါ။

အေရးႀကီးတဲ့ေနရာ တစ္ေနရာေရာက္တဲ့အခါ မ်က္ႏွာေၾကာေတြ တင္းမာသြားတဲ့အထိ အႀကိတ္အႏွယ္ေဆြးေႏြးရပါတယ္။ ေနာက္တစ္ခါ ရယ္စရာေပၚလာတဲ့အခါမွာလည္း အားရပါးရ ရယ္ေမာလုိက္ၾကတာ မ်က္ရည္ေတြပါေတြ ထြက္တဲ့ အထိပါပဲ (မ်က္ရည္ပဲထြက္တာပါ)။

အဲဒီလုိ တစ္နာရီေလာက္စကားေျပာၿပီးခ်ိန္(ခံစားခ်က္ေတြ အျပန္အလွန္သြန္ခ် ေ၀မွ်ၿပီးခ်ိန္)မွာ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္သြားတဲ့ ခံစားခ်က္ဟာ ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္ပါဘူး။ မိသားစုအရသာဆုိတာ အဲဒါပါပဲ။ လူသားေတြအတြက္ အလြန္ပြင့္လင္းလြတ္လပ္တဲ့ေနရာတစ္ေနရာ ရွာၾကည့္မယ္ဆုိရင္ မိသားစုအျပင္ဘက္မွာ သိပ္ေတြ႕ႏိုင္မွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီလိုအရသာ ဒီလုိခံစားမႈကို မိသားစုထဲမွာပဲ ရေအာင္ႀကိဳးစားရွာေဖြ ၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။

လုပ္ငန္းခြင္မွာလည္း ဒီပုံစံမ်ဳိး ျပဌာန္းလုပ္ကိုင္လုိ႔ရပါတယ္၊ တကယ္စစ္မွန္တဲ့လုပ္ငန္းခြင္၊ မိသားစုဆန္တဲ့လုပ္ငန္းေတြမွာ ခုနေျပာခဲ့သလုိမ်ဳိး စစ္စစ္မွန္မွန္ေတြ႕ျမင္ႏိုင္မွာျဖစ္ပါတယ္။ တကယ္လုပ္ႏိုင္မယ္ဆုိရင္ေတာ့ သိပ္ေကာင္းပါတယ္။

ခက္တာက လုပ္ငန္းခြင္ေတြမွာက တစ္ခါတေလအၿပိဳင္အဆုိင္ေတြ၊ ကိုယ့္တာကိုယ္ ကာကြယ္ရတာေတြ၊ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ အလုိလုိ မေက်မနပ္ျဖစ္ေနတာေတြ၊ မုဒိတာမပြားႏိုင္တာေတြ ရွိေနႏိုင္တာမုိ႔ ခုနေျပာတဲ့ မိသားစုလုိ အျပည့္အ၀ မရႏိုင္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

မိသားစုမွာေတာ့ အခ်င္းခ်င္း သနားၾကင္နာမႈ၊ ေမတၱာထားမႈ၊ မုဒိတာပြားမႈ၊ ေစတနာထားမႈ၊ တုိးတက္ျဖစ္ထြန္း ႀကီးပြားေစလုိမႈ၊ အားရေက်နပ္မႈ၊ မွ်ေ၀ခံစားေပးႏိုင္မႈ စတာေတြတာ ထြန္းကားေနတာေၾကာင့္ ပိုၿပီးလြတ္လပ္ ပိုၿပီးအရသာရွိေနတာျဖစ္ပါတယ္။

မိသားစုမွာ ဒီလုိတရားေတြ ထြန္းကားေအာင္ မိဘေတြက ျပဳစုပ်ဳိးေထာင္ေပးရသလုိ သားသမီးေတြကလည္း လုိက္နာက်င့္သုံးရပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ အခုိက္အတန္႔ဆုိသလုိ မိသားစုတြင္းမွာလည္း မေျပလည္မႈေတြ၊ စိတ္ဆိုးနာက်ည္းမႈေတြ၊ ေနာက္ဆုံး ဘယ္လုိမွ သည္းမခံႏိုင္ေတာ့တဲ့အဆုံး ခြဲခြာ ကြဲထြက္သြားတာေတြလည္း ရွိႏုိင္ပါတယ္။

အတၱဗဟုိျပဳထားတဲ့ လူသားေတြပီပီ ကိုယ့္အတၱကို အနိမ့္ဆုံးႏွိမ့္ခ်ထားခဲ့ပါရက္နဲ႔ အဲဒီေအာက္အထိ ထပ္မံတာင္းဆုိတာကိုခံခဲ့ရၿပီဆုိရင္ေတာ့ လူသားဟာေပါက္ကြဲသြားႏိုင္ၿပီး ခြဲထြက္ဖုိ႔လမ္းကို ေရြးခ်ယ္သြားႏိုင္တယ္ဆုိတာကိုလည္း သေဘာေပါက္ထားရမွာျဖစ္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခု စိတ္၀င္စားဖုိ႔ေကာင္းတာကေတာ့ မိသားစုဆုိတာကလည္း တစ္မိသားနဲ႔ တစ္မိသားေပါင္းစပ္ၿပီး ေနာက္ထပ္မိသားစုတစ္ခု ျဖစ္တည္လာတာျဖစ္ပါတယ္။ ဆုိေတာ့ ေပါင္းစပ္မႈမွာ အေျခခံေကာင္းတဲ့ ခုိင္မာတဲ့ ေပါင္းစပ္မႈမ်ဳိးမဟုတ္ရင္ တစ္ခါတေလမွာ ဘယ္လုိမွ ဆက္စပ္လို႔မရႏိုင္ေတာ့ဘဲ အေျခတစ္ရပ္မွာ ကြဲကြာ သြားနုိင္ၾကပါတယ္။ ဒါေလးကိုလည္း သတိထားၾကရမွာျဖစ္ပါတယ္။

လုပ္ငန္းခြင္ေတြ၊ အသင္းအဖြဲ႕ေတြ၊ ေနာက္ဆုံး အစုိးရဖြဲ႕စည္းတဲ့အထိ မိသားစုတန္ဖုိးေတြကုိ အေျခခံၿပီး ဖြဲ႕စည္းႏိုင္ခဲ့မယ္ဆုိရင္ အလြန္ေကာင္းမြန္တဲ့ အက်ဳိးရလဒ္ကုိ ခံစားရမယ္ဆုိတာကုိေတာ့ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယုံၾကည္မိပါေၾကာင္းပါခင္ဗ်ာ။

မြန္းတည့္ ၁၂ နာရီ၊ ေအာက္တုိဘာ ၁၁၊ ၂၀၀၉။

ေသျခင္းတရား၊ ဘ၀အဓိပၸာယ္နဲ႔ အေဖ့အေၾကာင္း

ဒီအေၾကာင္းအရာသုံးခုကို သုံးပုဒ္ခြဲေရးသင့္တာပါ၊ ဒါေပမယ့္ အေၾကာင္းအရာသုံးခုကုိ တၿပိဳင္နက္စဥ္းစားမိတာက တေၾကာင္း၊ ဆက္စပ္ေနမယ္လုိ႔ ယူဆတာကေၾကာင္းတုိ႔ေၾကာင့္ တစ္ပုဒ္ထဲမွာပဲ ေပါင္းေရးလုိက္ပါတယ္။

အခုရက္ပိုင္းမွာပဲ ရန္ကုန္က ကုိယ့္အိမ္ရွိတဲ့လမ္းထဲက လမ္းသားတစ္ေယာက္၊ အလုပ္လုပ္ခဲ့ဖူးတဲ့ လုပ္ငန္းခြင္က လုပ္ေဖာ္ကုိင္ဖက္ တစ္ေယာက္၊ တက္ခဲ့ဖူးတဲ့ေက်ာင္းက ဆရာတစ္ေယာက္ ဆုံးပါတယ္။

ေန႔စဥ္လုပ္ေနရတဲ့ အလုပ္ကလည္း တစ္ေန႔တစ္ေန႔ ဒါပဲလုပ္ေနရေတာ့ သုံးလေလာက္ၾကာလာတဲ့အခါမွာ ဘ၀ဆိုတာ ဘာလဲကြဆုိတဲ့ ေဒါသကေလး ထြက္လာတာကို သတိထားမိတယ္။

တစ္ခ်ိန္တည္းမွာပဲ ငယ္စဥ္က အားက်ေလးစားခ်စ္ခဲ့ရတဲ့ ဖခင္ႀကီးကိုလည္း သတိရသြားတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ ဒါကို ေရးျဖစ္တယ္လို႔ ဆုိရမွာပါပဲ။

ေသျခင္းတရား

မိဘေဆြမ်ဳိးအရင္းထဲက ကိုယ့္မ်က္စိေရွ႕တင္ ဆုံးပါးသြားတာေတြက အဘြား(အဖြားအေမ)၊ အေမႀကီး(အဖြား)၊ အေဖတုိ႔ျဖစ္ၿပီး ဆုံးဆုံးခ်င္းေရာက္ျဖစ္တာကေတာ့ အဘိုးနဲ႔ အေမႀကီးအစ္မတုိ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။

အားလုံးက အသက္ ၆၀ နဲ႔ အသက္ ၆၀ အထက္ေတြျဖစ္လို႔ အရြယ္ေတြရေနၿပီပဲလုိ႔ ေျပာလို႔ရေပမယ့္ အလြန္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရပါတယ္။ ကိုယ္အနားရင္းရင္းႏွီးႏွီးေနၿပီး ကိုယ့္ကို အလြန္ခ်စ္တဲ့ အေမႀကီး ဆုံးသြားတုန္းက ေတာ္ေတာ္စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ခဏ ခဏလည္း သတိရခဲ့ပါတယ္။

အေဖဆုံးတုန္းကေတာ့ အေဖမရွိေတာ့ဘူးဆုိတဲ့စိတ္နဲ႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရဖူးသလို အားငယ္ရပါတယ္။

ဒီလိုပါပဲ အေမ့မိတ္ေဆြသူငယ္ခ်င္းေတြ၊ ကိုယ္ေက်ာင္းပိတ္တုိင္း သြားၿပီး ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားလုပ္ခဲ့ရတဲ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းက ခင္မင္ရင္းႏွီးခဲ့ရတဲ့ မိတ္ေဆြသဂၤဟေတြ၊ လမ္းထဲက လမ္းသူလမ္းသားေတြ ဆုံးတုိင္းလည္း တစ္ေယာက္ေတာ့ သြားျပန္ၿပီဆုိၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ရ၊ ေသျခင္းတရားကို သတိတစ္ခါရ ျဖစ္ရပါတယ္။

အခုလည္း တစ္ခါ ေသျခင္းတရားကို ဆင္ျခင္ရျပန္ပါတယ္။ ကိုယ့္အလွည့္လည္း အေႏွးနဲ႔အျမန္ဆိုသလို ေရာက္လာေတာ့မွာျဖစ္တယ္လို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ေသျခင္းက အသက္အရြယ္မေရြးဘူး၊ က်န္းမာတယ္ မက်န္းမာဘူး မေရြးဘူးဆိုတာကိုလည္း ရိပ္စားမိလာပါတယ္။

ဒါေၾကာင့္ တတ္ႏိုင္သမွ် အခ်ိန္ေလးရေအာင္ ရွာၿပီး “မင္း ေသဖို႔အဆင္သင့္ျဖစ္သလား၊ ေသရမွာေၾကာက္လား“လုိ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ျပန္ေမးပါတယ္။

ဘာျဖစ္လုိ႔လဲေတာ့ မသိပါ၊ ေသရမွာကိုလည္း ေၾကာက္မေနပါ၊ အခုေသသြားလည္း ဘာမွ မျဖစ္ပါလို႔လည္း ရဲတင္းေနတတ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မေသခင္ အခ်ိန္ကေလးတစ္ခုမွာေတာ့ ကိုယ္လုပ္ခ်င္ေသးတဲ့ အလုပ္ေလးေတြလုပ္ခ်င္တယ္လို႔ေတာ့ ေျဖေလ်ာ့ေတြးမိပါတယ္။

ဘ၀အဓိပၸာယ္

အလုပ္လုပ္လာတာ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္လာတဲ့အခါ ဘယ္အရြယ္အထိ အလုပ္လုပ္ရမွာလဲလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ အခု ဒီမွာက Tory လို႔ေခၚတဲ့ ကြန္ဆာေဗးတစ္ပါတီက မဲဆြယ္ေနတဲ့အခါ ပင္စင္အသက္ကို လက္ရွိ ၆၅ ကေန ၂၀၁၆ ခုႏွစ္ကစၿပီး ၆၆ အထိ တုိးျမင့္ဖုိ႔လုပ္ေနပါတယ္။

ဒီအေနာက္ႏိုင္ငံေတြမွာ လူေတြက အသက္ေတြရွည္လာၾကၿပီး အခုေမြးတဲ့မ်ဳိးဆက္ေတြဆို အသက္ ၁၀၀ အထိ ေနၾကရမွာလုိ႔ သတင္းစာ တစ္ေစာင္မွာ တစ္ေန႔ကပဲ ဖတ္လိုက္ရပါတယ္။

ဒီမွာ အသက္ေတြရွည္လာတာနဲ႔အမွ် ဘ၀ဟာ အလုပ္လုပ္ဖို႔ အခ်ိန္ေတြမ်ားလာၿပီး ပ်င္းေလာက္ေအာင္ေနရေတာ့မွာျဖစ္ပါတယ္။

ကိုယ္ေတြးမိတာကေတာ့ ေန႔စဥ္နဲ႔အမွ် တုိးတက္ေအာင္ႀကိဳးစား၊ လိုအပ္ခ်က္ေတြ ျပည့္မွီေအာင္လုိက္ျဖည့္နဲ႔ ႀကိဳးစားလိုက္ ျဖည့္လုိက္ လိုက္လုိက္နဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ မျပည့္ေလာက္ေအာင္ မ်ားလာေနပါတယ္။ ဒါကို ဒီအတုိင္းလုိက္ေနရင္ေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ ျပည့္မွာမဟုတ္သလို ေက်နပ္အားရမွာလည္း မဟုတ္ပါဘူး။

ဒီေတာ့ ကိုယ္လုိခ်င္တဲ့ ဘ၀တစ္ခုကို ကိုယ့္ဘာသာ ပိုင္းျခားသတ္မွတ္မွ ရပါေတာ့မယ္ဆုိၿပီး ဆုံးျဖတ္လုိက္မွပဲ မ်က္ႏွာမွာရွိတဲ့ အေရးအေၾကာင္းေတြက ေလ်ာ့လာၿပီး ၿပံဳးရႊင္လာႏိုင္ပါေတာ့တယ္။

လူတိုင္းဟာ သူျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ခြင့္ရွိေပမယ့္ အဲဒီလိုျဖစ္ေအာင္လည္း သူကိုယ္တုိင္ပဲ လုပ္ယူရတာျဖစ္ပါတယ္။ ပိုလိုခ်င္လည္း သူကိုယ္တုိင္ပဲ ထပ္လုပ္ရတာပဲဆုိေတာ့ အားလုံးဟာ သူကိုယ္တုိင္ရဲ့အေပၚမွာပဲ မူတည္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။

အေဖ့အေၾကာင္း

အေဖနဲ႔ ကိုယ္တုိ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ ေနခြင့္ရတဲ့အခ်ိန္ေတြက နည္းလွပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ကိုယ္ဂ်ီက်ေနတာနဲ႔ အေဖက ေျမႀကီးက ေလွကားႏွစ္ဆင့္ တက္ရတဲ့ ပ်ဥ္ေထာင္အိမ္ထဲကေန ေျမႀကီးေပၚေရာက္တဲ့အထိ ဆြဲယူလႊင့္ပစ္လိုက္ဖူးတယ္တဲ့၊ ကိုယ္တုိင္ခံလုိက္ရတာ ျဖစ္ေပမယ့္ ငယ္လြန္းေတာ့ မမွတ္မိေတာ့သလို နည္းနည္းသိတတ္လာလို႔ အေမေျပာျပေတာ့လည္း အေဖ့ကို လုံး၀စိတ္မဆိုးခဲ့ပါဘူး။

အေဖ့ကုိေတာ့ အားနာလို႔ “အဲဒီတုန္းက တကယ္လုပ္လိုက္တာလား အေဖ“လုိ႔ ေနာက္ပိုင္း ကိုယ္ အသက္ႀကီးလာေတာ့လည္း ထပ္မေမးေတာ့ပါ။ ငါ ဆုိရင္လည္း ကေလး သိပ္ဂ်ီက်လာရင္ ဒီလုိပဲလုပ္ျဖစ္မွာပဲလို႔ ေတြးမိလုိ႔ပါ။

ကိုယ္အသက္ ၇ ႏွစ္ေလာက္မွာေတာ့ အေမနဲ႔အဖြားက ျမန္မာျပည္အႏွံ႔ ဘုရားဖူးထြက္ၾကတဲ့အခါ အေဖက သားသမီးသုံးေယာက္နဲ႔အတူ အိမ္ေစာင့္က်န္ရစ္ပါတယ္။ အေဖက သားသမီးေတြကို ထမင္းဟင္းခ်က္ေကၽြးရၿပီး တစ္ၾကိမ္မွာေတာ့ အေဖက ထမင္းကုိပဲ ေျမပဲဆံနဲ႔ ဆီနဲ႔ ေရာနယ္ၿပီး ေကၽြးပါတယ္။ အဲဒီအရသာကုိ အခုထက္ထိမွတ္မိေနသလို သတိရေနမိပါတယ္။

(အေမႀကီးကလည္း တစ္ခါတခါ အဲဒီလိုပဲ ထမင္းနဲ႔ ငါးပိရည္ခပ္စပ္စပ္ငန္ငန္ကို ေရာနယ္ၿပီး ေကၽြးတဲ့အရသာကို စြဲေနေအာင္ မွတ္မိေန ပါတယ္။)

အေဖနဲ႔ ကိုယ္က အသက္ ၁၃ ႏွစ္အထိပဲ အတူေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာလည္း အေတာ္ေၾကာက္ခဲ့ရပါတယ္။ ဘာျဖစ္လုိ႔လဲဆုိေတာ့ အေဖက အေနတည္လုိ႔ျဖစ္ပါတယ္။ တစ္ခါတခါက်မွပဲ ေထြးလားလုံးလား သားအဖေတြ ကုတင္နဲ႔ ကြပ္ပစ္ေပၚ ကစားဖူးပါတယ္။ အဲဒါကလည္း သိပ္ကို တစ္ခါႏွစ္ခါတည္း ျဖစ္ပါတယ္။

၁၃ ႏွစ္ကစၿပီး အေမတစ္ေယာက္ထဲနဲ႔ အတူေနႀကီးျပင္းလာရတဲ့အခါ တစ္ခါတခါေတာ့ စိတ္အားငယ္ခဲ့ရသလို “ငါ ပိုႀကိဳးစားရမယ္၊ ဒါမွ ငါ့မိသားစုကို ငါ တာ၀န္ယူေစာင့္ေရွာက္ႏိုင္မယ္“ဆုိတဲ့ စိတ္ေကာင္းကေလး တစ္ခါတခါ ၀င္လာတတ္ပါတယ္။

ဒါေပမယ့္လည္း လူငယ္ဆုိေတာ့ စားလိုက္ေသာက္လုိက္ ပ်င္းလိုက္ေပ်ာ္လိုက္နဲ႔ ေနခဲ့ၿပီး၊ ေတာ္ေတာ္ႀကီးေနာက္က်မွ မိခင္တစ္ေယာက္ရဲ့ အင္အားေတြ ေစာင့္ေရွာက္မႈေတြ၊ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို သိလုိက္ရတဲ့အခါက်ေတာ့ ေနာက္တီးေနာက္ခ်ာ မလုပ္၀ံ့ေတာ့ပါဘူး။

ကိုယ့္ အသက္ ၂၃ (အေဖမဆုံးမီ) အထိေတာ့ အေဖနဲ႔ တစ္ခါတခါ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ အေဖနဲ႔ စကားေျပာတဲ့အခါ ပါးစပ္ေလးဟၿပီး နားေထာင္ေနတတ္တဲ့သားကုိ “သားရယ္… မင့္ ႏႈတ္ခမ္းကုိ တင္းတင္းေစ့ထားစမ္းကြာ၊ ခႏၶာကိုယ္ကုိ မတ္မတ္ထိုင္ၿပီး စကားတည္တည္ တန္႔တန္႔ေျပာစမ္းကြာ“ဆုိၿပီး အားမရစြာနဲ႔ ဆုံးမပါတယ္။

ကိုယ့္မ်က္ႏွာေလ်ာ့က်သြားတုိင္း အေဖ ကိုယ့္မ်က္လုံးတည့္တည့္ကုိ ၾကည့္ၿပီး ေျပာခဲ့(ဆုံးမ)တာကုိ သတိရ၊ အေဖေျပာခဲ့တဲ့စကားလုံးေတြကုိ သတိရၿပီး တင္းထားရတဲ့မ်က္ႏွာဟာ အၿပံဳးေတာ္ေတာ္ေလ်ာ့ပါးသြားခဲ့တာ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္သာ အသိဆုံးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

ေနာက္ပိုင္းမွာ အေဖ့အားကိုးနဲ႔ စည္းကမ္းတင္းက်ပ္ၿပီး ပေဒသရာဇ္ဆန္တယ္ဆုိတဲ့ယူဆခ်က္ကုိ ကိုင္စြဲလုိ႔ အေမ့ကိုေတာ္လွန္ၿပီး အိမ္ေပၚက ဆင္းတဲ့အခါ မ်က္ရည္ေတြေတြေတြက်ေနတဲ့ အေဖ့မ်က္ႏွာ၊ ေခါင္းငုံ႔ထားရတဲ့ ေက်ာက္ရုပ္ခံစားမႈေတြဟာ ခါးသီးလွသလုိ ရုပ္ရွင္ဆန္လြန္းလွ ပါတယ္။

အကယ္ဒမီ ရေလာက္ေအာင္ေကာင္းတဲ့ စစ္မွန္တဲ့သရုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြဟာ တကယ့္ဘ၀ေတြထဲက လာတာပါ။ ကိုယ္တုိ႔မွာလည္း အဲဒီလုိ ရသေျမာက္လွတဲ့ အခ်ိန္ေတြ ရွိခဲ့ဖူးတာေပါ့။ အဆုိးေတြဆို ေမ့တတ္လိုက္တဲ့ လူ႔စ႐ုိက္ေၾကာင့္သာ အတိတ္မွာ မသိခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ထားပစ္လုိက္ခဲ့ၾကတာေပါ့။

အဲဒီတုန္းကေတာ့ အားျပတ္လုျဖစ္သြားခဲ့ဖူးတဲ့ အေဖ့ကို အားမရစြာၾကည့္မိရင္း စိတ္ထဲ၀င္လာမိတာက “မင္းမလိမၼာရင္ မင္းေခြးျဖစ္သြားမယ္ ခ်ာတိတ္ေလး“ဆုိတဲ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ဆုံးမဖူးခဲ့တဲ့ အေတြးေလးပါပဲ။

ကိုယ္ ေကာလိပ္ေရာက္တဲ့အခါ အေဖဟာ ေတာ္ေတာ္အုိစာသြားပါၿပီ။ အရပ္ ၅ ေပပဲရွိတဲ့ အေဖဟာ အရပ္ ၅ ေပ ၈ လက္မေလာက္ရွိလာၿပီ ျဖစ္တဲ့ လူပ်ဳိထြားသားႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး အားရေနပါတယ္။

“ဒါ…ငါ့သားႀကီးကြ“ဆုိၿပီး တျခားဘာအရည္အခ်င္းမွ မၾကည့္ေတာ့ဘဲ အရပ္က သူ႔ထက္ ေခါင္းတစ္လုံးပိုျမင့္ၿပီး သူ႔ထက္ကိုယ္အေလးခ်ိန္ ပိုကာ ထြားက်ဳိင္းေနတဲ့သားကုိၾကည့္ၿပီး အားရေနတာကိုု အေဖ့မ်က္လုံးေတြမွာ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။

အေဖ့ဆီသြားလည္တဲ့အခါ အေဖက ျဖတ္သြားျဖတ္လာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ မိတ္ေဆြေတြကို “ဒါ…ကၽြန္ေတာ့္ သားႀကီးေလ“ဆုိတာ ၾကြားရတာအေမာေပါ့။

အသက္ ၂၀ ၀န္းက်င္အရြယ္သားဟာ ပထမေတာ့ သိပ္ရွက္ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ “ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ အေဖ့သားပါ၊ အေဖ့ဆီ လာလည္တာပါ“လုိ႔ ရဲရဲ၀င့္၀င့္ အလုိလုိ ေျပာတတ္လာတာ၊ ေျပာထြက္လာတာဟာ “အေဖ့ကုိ ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ပါတယ္“လုိ႔ ေျပာတာထက္ အမ်ားႀကီးပိုတာသြားတယ္လို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ သိသြားခဲ့လုိ႔ပါပဲ။

အေဖဟာ ညေနက်ရင္ အရက္ေသာက္တတ္ၿပီး တစ္ခါတေလ ကိုယ္က အေဖပုလင္းဖြင့္ခ်ိန္ေရာက္သြားရင္ အစပိုင္းေတာ့ အေဖက ပုလင္းကုိ အေျပးအလႊား ဖြက္လိုက္တတ္ေပမယ့္ ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အေဖလည္း အၾကာႀကီး ဟန္မေဆာင္ႏုိင္ေတာ့သလုိ ကိုယ့္ကုိလည္း အေဖက သားတစ္ေယာက္ထက္ သူ႔ရဲ့အရင္းႏွီးဆုံးနဲ႔အားအကိုးဆုံး မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္အျဖစ္ သတ္မွတ္လိုက္တဲ့အခါ “မင္း နည္းနည္း ေသာက္မလား“လုိ႔ ေမးလာပါေတာ့တယ္။

ကိုယ္ဟာ အသက္ ၂ ႏွစ္ ၃ ႏွစ္သားေလာက္ကတည္းက အဖိုးမိတ္ဆက္ေပးလို႔ အရက္ဆုိတာကို ႀကိဳက္တတ္ေသာက္တတ္ေနတဲ့သူ၊ အေဖကလည္း အရက္ႀကိဳက္တဲ့သူ၊ ေနာက္ၿပီး ကိုယ္က အဲဒီတုန္းက ဂ်ီတီအိုင္ေက်ာင္းေလးကိုလည္း တက္ေရာက္ေနသူမုိ႔ အရက္ဆုိတာကို ေတာ္ေတာ္ႀကီးရင္းႏွီးေနသမို႔ လက္ခ်ဳိးေရလုိ႔ရတဲ့ ညေနခင္းတခ်ဳိ႕မွာ အေဖနဲ႔သားဟာ ၀ုိင္းဖြဲ႕ခဲ့ဖူးပါတယ္။

သစ္ပင္တခ်ဳိ႕ကို ခ်ဳံျဖစ္လုနီး စိုက္ပ်ဳိးထားတဲ့ အေဖ့ပန္းၿခံေလးထဲမွာ ၀က္ဆီဖတ္၊ ငါးမုန္႔ေၾကာ္၊ မုန္႔ဟင္းခါးဟင္းရည္တုိ႔နဲ႔ ျမည္းရတဲ့ အရက္တစ္ခြက္ႏွစ္ခြက္ကို သားအဖႏွစ္ေယာက္ ေသာက္ၾကၿပီး ဘ၀အေၾကာင္း၊ စာေပအေၾကာင္း၊ ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္း ေျပာရတာေတြ၊ ကိုယ္သိခ်င္တာေတြ အေဖ့ကုိ ေမးရတာေတြ၊ အေဖက သူ႔ဘ၀နဲ႔ယွဥ္ၿပီး ကိုယ့္ကို ဆုံးမတာေတြဟာ ဘာနဲ႔မွလဲလုိ႔မရတဲ့ ဘ၀ခံစားမႈနဲ႔ အေတြ႕အႀကံဳေတြပါပဲ။

အေဖဟာ တစ္ဘ၀လုံးေတာ့ သူ႔မိခင္၊ သူ႔အစ္မႀကီးေတြ၊ ညီအစ္ကုိေမာင္ႏွမေတြကို တတ္ႏိုင္သေလာက္ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သလုိ သူ႔ေမာင္ႏွမေတြကလည္း သူ႔ကုိ ႏိုင္သေလာက္ျပန္ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့ၾကပါတယ္။ အေဖဟာ သူ႔ဘ၀ကို သူ႔မိသားစုထက္ သူ႔မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြအတြက္ ပိုေပးဆပ္ခဲ့တယ္လို႔ေတာ့ ကိုယ္ကေတာ့ ထင္တာပါပဲ၊ အဲဒီလိုစိတ္မ်ဳိးေတြကို ကိုယ့္ညီငယ္ဆီမွာလည္း ေတြ႕ေနရပါတယ္။

ေယာက်္ားတစ္ေယာက္ဟာ ေအာက္ဆုံးအထိေရာက္ေအာင္ က်ဆုံးေနဦးေတာ့ ေယာက်္ားမာနေတာ့ ရွိေနပါေသးတယ္။ အေဖ့မ်က္ႏွာမွာ အေဖ့မ်က္လုံးထဲမွာ အဲဒီမာနေတြကို ေတြ႕ေနရေသးတဲ့အခါ “ဒါမွ ငါ့အေဖကြ“လုိ႔ စိတ္ထဲက ရဲရဲႀကီးေက်နပ္ေနမိပါေတာ့တယ္။

အေဖဟာ တစ္ခါတခါ သူ႔အနာဂတ္ကုိ ေျပာျပတတ္တယ္၊ သားသမီးေတြနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ သူ႔ေမွ်ာ္မွန္းခ်က္ကုိ ေျပာျပတတ္တယ္။

ကိုယ္က အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ကုိယ့္ကုိယ္ကုိယ္ ယံုၾကည္မႈရွိေနတာက တေၾကာင္း၊ စၿပီး အေဖ့ကို ေျပာရဲဆုိရဲ ေမးခြန္းထုတ္ရဲေနၿပီျဖစ္တာက တေၾကာင္းမို႔ ျပန္လွန္ေမးခြန္းေတြ ေမးတတ္ေနပါၿပီ။ အေဖေျပာတာအားလုံးကုိ ေၾကာက္ေၾကာက္ရြံ႕ရြံ႕နားေထာင္ရတဲ့ သားတစ္ေယာက္ မဟုတ္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။

အဲဒါကိုပဲ အေဖက အားရေနတတ္ပါၿပီ၊ “မင္းကိုေတာ့ အားရတယ္ကြာ“ဆုိတဲ့ စကားမ်ဳိး ေျပာလာပါၿပီ။ အေဖ့ဆီက ဒီစကားမ်ဳိး ၾကားရဖုိ႔ ကုိယ့္မ်က္ႏွာဟာတင္းခဲ့ရၿပီး ကိုယ့္ႏႈတ္ခမ္းေတြဟာ တင္းတင္းေစ့ခဲ့ရတာၾကာခဲ့ေပါ့၊ အထူးသျဖင့္ အေဖ့ေရွ႕ေရာက္တုိင္း မ်က္လုံးက အေရာင္ေတြလက္ေနရၿပီး ခႏၶာကိုယ္ကလည္း စစ္သားတစ္ေယာက္ကို ေတာင့္မတ္ထားရတာ အသားေသတဲ့အဆင့္ေတာင္ေရာက္ခဲ့ေပါ့။

ေနာက္ပိုင္း အေဖ့ဆီ ကိုယ္သြားလည္တဲ့အခါ ေတာ္ေတာ္ေဟာင္းေနၿပီျဖစ္တဲ့ အညိဳေရာင္တက္ထရြန္ ေလးေထာင့္ကြက္ႀကီး ပုဆုိးတုိတုိနဲ႔ စစ္ေရာင္စြပ္က်ယ္ဂ်ဳိင္းျပတ္ေလး ၀တ္ထားတဲ့ ေဆးေပါ့လိပ္လက္ၾကားညပ္ထားတဲ့ အသားညိဳေျခာက္ေျခာက္ ခပ္ပိန္ပိန္ အသားခပ္ေပ်ာ့ေပ်ာ့ ျဖစ္ေနတဲ့ အေဖဟာ အေမဆင္ထားတဲ့ ဂ်င္းေဘာင္ဘီရွည္နဲ႔ ရွပ္အက်ၤီအေပၚက ထပ္၀တ္ထားတဲ့ဂ်ာကင္အက်ၤီနဲ႔ဆုိေတာ့ ကုလားမင္းသားနဲ႔ တူေနတဲ့ အရပ္ျမင့္ျမင့္သားကို မ်က္လုံးမႈန္၀ါး၀ါးနဲ႔ ၾကည့္ေနတဲ့ ျမင္ကြင္း၊ “ဟာ သားႀကီး“လုိ႔ ေခၚလုိက္တဲ့အသံတုိ႔ဟာ အခုထိ ျမင္ေယာင္ၾကားေယာင္ဆဲပါ။

ကိုယ္ကေတာ့ “အေဖ…ကၽြန္ေတာ္“လို႔ ေျပာၿပီး အေဖ့ပခုံးကုိ ေပြ႕ဖက္လုိက္တဲ့အခါ အေဖဟာ ကုိယ့္ရင္ခြင္ထဲမွာ ညီအငယ္ဆုံးေလး တစ္ေယာက္လို ရွိေနပါေတာ့တယ္။ ကုိယ္က ထြားထြားလူႀကီးျဖစ္လာၿပီး အေဖက ေသးေသးလူေလးျဖစ္သြားပါလားလုိ႔ စိတ္ထဲမေကာင္းပါဘူး။ အဖိုးနဲ႔လည္း တစ္ခါ အဲဒီလုိစိတ္မ်ဳိးျဖစ္ဖူးပါတယ္။

အေမ့အေဖ(အဖိုး)ဟာ အရပ္ ၆ ေပေလာက္ျမင့္ပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကဆုိ အဖိုးကုိ ကိုယ္တို႔ေခါင္းႀကီးလန္သြားတဲ့အထိ ေမာ့ၾကည့္ခဲ့ရတာပါ။ အဖိုးနဲ႔ငယ္ငယ္ကတည္းကအတူေန၊ အဖိုးက ငယ္ငယ္ကတည္းက ကိုယ္တို႔ကို ေကၽြးေမြးေစာင့္ေရွာက္၊ အဖိုးကပဲ ေက်ာင္းထားေပး၊ အဖိုးေၾကာင့္ရွင္သန္လာခဲ့ရတဲ့ ကိုယ္တို႔မိသားစုဟာ အဖိုးကုိ တစ္ခါျပန္ေစာင့္ေရွာက္ရတဲ့အခါမွာလည္း အေမဟာ သူ႔အေဖနဲ႔အေမကို အစြမ္းကုန္ျပဳစုေစာင့္ေရွာက္ပါတယ္။ သူ႔မိဘေတြေရွ႕က အေမဟာ မားမားမတ္မတ္နဲ႔ အၿမဲရပ္တည္ခဲ့ပါတယ္။

တစ္ရက္ေတာ့ အဖိုးဟာ ကန္ထ႐ုိက္တုိက္ ၃ လႊာမွာရွိတဲ့ ကိုယ္တုိ႔အိမ္ကုိ အလည္လာပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကိုယ္က ၁၀ တန္း၊ အဖိုးက ၇၇ ႏွစ္။ အသက္ႀကီးလာရင္ အ႐ုိးေတြဟာ ျပန္က်ဳံ႕၀င္သြားပါတယ္။ အဖုိးကို ကားဂိတ္ျပန္လိုက္ပို႔တဲ့အခါ အေမက အိမ္ေပၚ ၀ရံတာကေန ၾကည့္ေနပါတယ္။

ငယ္ငယ္တုန္းက ေမာ့ၾကည့္ခဲ့ရတဲ့အဖိုးဟာ ခါးေလးကုန္းသြားတာမို႔ အဖိုးပခုံးဟာ ကိုယ့္ပခံုးေအာက္နိမ့္သြားၿပီလုိ႔ အေမက ကိုယ္ျပန္လာေတာ့ ေျပာျပပါတယ္။ “အေဖဟာ ခါးကုန္းသြားၿပီ၊ မင္းက အေဖ့ထက္ ျမင့္သြားၿပီ“လုိ႔ သူ႔အေဖအတြက္ စိတ္မေကာင္းစြာနဲ႔ အေမဟာ ေျပာရွာပါ တယ္။

အဖိုးနဲ႔ အေဖတို႔ရဲ႕ ဘ၀ေတြကို ေစာေၾကာေလ့လာ နားလည္ေအာင္ၾကည့္တဲ့အခါ၊ ကြယ္လြန္သြားၿပီျဖစ္တဲ့ အဖိုး၊ အေဖနဲ႔ ဦးခ်စ္(ကိုယ့္ဘ၀ထဲ က ေက်းဇူးရွင္တစ္ဦး)အပါအ၀င္ ကြယ္လြန္သြားတဲ့သူေတြကို ေအာက္ေမ့တဲ့အခါ၊ ေသျခင္းကို သတိရရနဲ႔ဆင္ျခင္မိတဲ့အခါ၊ ကိုယ္ေန႔စဥ္ ရွင္သန္ေနထိုင္ေနရတဲ့ဘ၀ကို တစ္ခါတခါ မေက်မနပ္ျဖစ္တဲ့အခါ၊ “မင္း…ဘာလဲကြ“လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေမးခြန္းေတြ တရစပ္ေမးမိတဲ့အခါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီလုိစာေလးေရးျဖစ္သြားပါတယ္။ သက္သာလို သက္သာျငားေပါ့။

လူႀကီးမင္းေရာ လက္ရွိေနထိုင္ေနရတဲ့ ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ အဆင္ေျပပါရဲ႕လား။ အဆင္ေျပပါေစလုိ႔ ဆုေတာင္းေပးပါတယ္။

ေအာက္တုိဘာ ၈ ၂၀၀၉၊ ည ၉ နာရီခြဲ။

ညီငယ္

ကၽြန္ေတာ့္မွာ ညီတစ္ေယာက္ရွိတယ္။ တစ္ႏွစ္တစ္လနဲ႔ငါးရက္တိတိ ကၽြန္ေတာ့္ေအာက္ငယ္တယ္။ အစ္ကုိႀကီးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သူ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တယ္။ ငယ္ငယ္ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ခ်စ္ခဲ့ၾကေပမယ့္ ႀကီးလာတဲ့အခါက်ေတာ့ ခ်စ္ခင္မႈေတြ သိပ္မျပၾကေတာ့ဘဲ တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ ခပ္တည္တည္ပဲေနၾကတယ္။ ေယဘူယ်အားျဖင့္ အသက္သိပ္မကြာတဲ့ညီအစ္ကုိေတြဟာ ႀကီးလာတဲ့အခါမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြေလာက္ ရင္းႏွီးမႈမရွိေတာ့ၾကတာကို ေတြ႕ရတယ္။

ညီေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ဆရာလည္းျဖစ္တယ္။ စာေပအႏုပညာေလာကထဲကို ကၽြန္ေတာ့္ထက္ေစာေရာက္တယ္။ စာေပေလာကမွာ ကိုယ္တုိင္ေရး၊ ကိုယ္တုိင္ဒီဇုိင္းလုပ္၊ ကိုယ္တိုင္ျဖန္႔ခ်ိတဲ့ အခ်စ္ဟာသ လုံးခ်င္း၀တၳဳသုံးအုပ္ကုိလည္း ထုတ္ေ၀ခဲ့တယ္။

ညီေလးနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ဟာ ငယ္ငယ္ကေတာ့ အျမႊာညီအစ္ကုိလုိ႔ ထင္ရေလာက္ေအာင္ အေမကလည္း ဆင္တူအက်ၤီေဘာင္းဘီေလးေတြ ေပး၀တ္ခဲ့တယ္။ တူတူစား၊ တူတူကစား၊ တူတူေက်ာင္းသြား၊ တူတူအိမ္အလုပ္လုပ္နဲ႔ ခ်စ္ခ်စ္ခင္ခင္ရွိခဲ့ၾကတယ္။

နည္းနည္းႀကီးလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က လူႀကီးေနရာေနၿပီး သူ႔ကုိခုိင္းတာမ်ားလာတယ္၊ ညီငယ္ကလည္း အစ္ကို႔ကုိခ်စ္ေတာ့ ခုိင္းတာကို လုပ္ေပးပါတယ္။ တစ္ခါတေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ဟာ သူကမလုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ငါက အႀကီးပဲ ငါေျပာတာကို မင္းလုပ္ရမယ္လို႔ အတင္းအၾကပ္ခုိင္းတဲ့အခါ ျပႆနာျဖစ္၊ ရန္ျဖစ္ရတတ္တယ္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ညီေလးက သူပဲအနစ္နာခံ လုပ္ေပးပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခု ညီငယ္က ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ပိုၿပီး သတၱိရွိတယ္။ မဟုတ္မခံလည္း ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ လူပါး၊ ကိုယ္မႏိုင္တဲ့ လူဆိုရင္ ေရွာင္တယ္၊ အဲဒီလုိလူနဲ႔ ဘယ္ေတာ့မွ ရန္မျဖစ္ဘူး။ ႏုိင္တဲ့လူဆိုရင္ေတာ့ ပိုင္ပုိင္ႏိုင္ႏုိင္ ထိုးသတ္တယ္။ ဒါေတာင္ ရန္ျဖစ္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ခံရတာေတြ ရွိခဲ့ဖူးတယ္။

ညီငယ္နဲ႔ပတ္သက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ညီအစ္ကုိကုိ သိပ္ခ်စ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္တုိ႔မိသားစု အလြန္အားကုိးရတဲ့ အေမ့ဘက္မွ အဖိုးရယ္၊ အဖြားရယ္၊ အေမရယ္ အၿမဲျပန္ျပန္ေျပာၿပီး ရယ္ၾကတဲ့ ျဖစ္ရပ္တစ္ခု ရွိဖူးတယ္။ ဒီလုိပါ၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ငယ္ငယ္က ရန္ကုန္၊ ဂြတၱလစ္ဘက္က အဇစ္ၿခံမွာ ေနၾကတယ္၊ အဖုိးက အဇစ္ၿခံပိုင္ရွင္ အဇစ္ဘာဘူနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္ၿပီး အဲဒီမွာ ႏြားေတြ ေမြးတာကိုး။ (အခုေတာ့ အဇစ္ၿခံမရွိေတာ့ဘူး၊ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းသစ္ႀကီး ေဖာက္လုိက္တာမွာ အစုိးရအသိမ္းခံလိုက္ရတယ္၊ အဇစ္ဘာဘူမိသားစုေတြေတာင္ က်န္တဲ့ေျမေနရာေလးမွာ ကန္ထ႐ုိက္တုိက္ေတြ ေဆာက္ၾကတာ အခုထိ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ရွိၾကတုန္း။) ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ညီအစ္ကုိက ၄/၅ ႏွစ္ေလာက္ရွိဦးမွာေပါ့၊ အဖုိးအဖြားနဲ႔အတူေနတယ္။ ညီမေလးကေတာ့ ေက်ာက္ေျမာင္းမွာ အေမအေဖနဲ႔ေနတယ္။

တစ္ရက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ တစ္ေယာက္ေယာက္က ေဆာ္ထည့္လိုက္တာျဖစ္မွာေပါ့ေလ၊ ငုိၿပီး အဖုိးအဖြားဆီ ျပန္လာတယ္တဲ့။ အဖိုးအဖြားကေတာ့ ကေလးခ်င္းေဆာ့ရင္း တြန္းၾကထိုးၾကရင္ ဒီလုိပဲ ထိခုိက္တတ္၊ ငုိေၾကြးတတ္တယ္ဆိုတာကုိ သိထားေတာ့ ေျမးေလး ဘယ္ေနရာမ်ား ထိခုိက္မိသြားလဲဆုိၿပီး စိတ္ေတာ့ပူမွာေပါ့ေလ….အဲဒီမွာ ညီငယ္ကေတာ့ အုတ္ခဲထက္ပိုင္းက်ဳိး (၄/၅ ႏွစ္သားတစ္ေယာက္ အတြက္ အုတ္ခဲက ေတာ္ေတာ္ကုိ သယ္မရမွာေပါ့ေနာ္) ကို ေကာက္ကိုင္ၿပီး “ဘယ္မလဲ၊ ဘယ္ေကာင္ ငါ့ အစ္ကုိကို ႐ုိက္သလဲ´´ဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ခ်လိုက္တဲ့ ေကာင္ေတြ(ကေလးေတြ) ဆီ ျပန္သြားခုိင္းၿပီး၊ သူက ေဆာ္မယ္ခ်မယ္ လုပ္သတဲ့။ အဲဒီလို ညီငယ္မ်ဳိးပါ။ ဒီအျဖစ္အပ်က္ေလးကုိ ကၽြန္ေတာ္ေသခ်ာ မမွတ္မိေတာ့ေပမယ့္ အဖိုး၊ အဖြားနဲ႔ အေမတုိ႔က ျပန္ေျပာၿပီး သေဘာက်ၾကရင္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ “ကၽြန္ေတာ့္ညီဟာ သတၱိရွိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္လည္း ခုခံကာကြယ္ေပးလိုစိတ္ရွိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတာ္ေတာ္ခ်စ္တယ္“ ဆုိၿပီး ေက်နပ္လို႔ မဆုံးပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ညီအစ္ကုိမွာ ညီမေလးတစ္ေယာက္လည္း ရွိျပန္ေတာ့ ညီေလးဟာ အလယ္အလတ္ျဖစ္သြားရွာတယ္။ မိဘက သားႀကီးမုိ႔ အားကိုးတယ္၊ ေနရာေပးတယ္။ သမီးေလးက်ေတာ့ သမီးေလးမို႔ တစ္ေယာက္တည္းမို႔ ဂ႐ုစိုက္ရတယ္။ ဒီေတာ့ ညီေလးဟာ တစ္ခါတေလေတာ့ အလယ္ကမုိ႔ လတ္ရရွာတယ္။

ဒါကို သူက သိတယ္၊ လက္မခံခ်င္ဘူး၊ အတင္းေနရာယူ၊ အတင္းဆရာလုပ္တယ္၊ အိမ္မွာဆုိ က်ယ္က်ယ္ က်ယ္က်ယ္ လုပ္တယ္။ အိမ္က အေရးပါတဲ့ ေနရာမွာ သူက ပါခ်င္တယ္။ ခက္တာက အေရးပါတဲ့ေနရာမွာေနဖို႔က်ေတာ့ သူက မႀကိဳးစားျပန္ဘူး။ သူက သေဘာေကာင္းတယ္၊ စိတ္ထားျဖဴတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္တစ္ခုခုျဖစ္ေအာင္ မလုပ္တဲ့အခါက်ေတာ့ အေမက သိပ္အားမရဘူး။

ညီေလးက အေဖ့လုိပဲ နည္းနည္းေသာက္တတ္တယ္။ ေသာက္ၿပီးတဲ့အခါက်ရင္ေတာ့ သူက အိမ္မွာ ဗိုလ္ျဖစ္သြားျပန္တယ္။ အားလုံးက သူ႔ကုိ ေၾကာက္ၾကရတယ္။ သူေျပာတာနားေထာင္ လုိက္နာရတယ္။ သူကလည္း ရဲေဆးမွီ၀ဲထားတဲ့သူဆုိေတာ့ ရဲရဲတင္းတင္းနဲ႔ အကုန္လုံးကို ညႊန္ၾကားျပသႏိုင္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာ သူေျပာတာေတြ၊ သူ႔ခံစားခ်က္ေတြဟာ သူ႔ဘက္က လုံး၀မွန္ေနတာ ေတြ႕ရတယ္။ တစ္ခါတေလက်ေတာ့ ကိုယ္ဘက္က ေတြးေတာဆုံးျဖတ္တာေတြက သူ႔ဘက္ကၾကည့္ေတာ့ လုံးလုံးမမွန္ပါလားဆုိတာ ေတြ႕ရတယ္။

ညီေလးဟာ ကိုယ့္ကုိ ဒီထက္ျမင့္ျမင့္မားမားနဲ႔ ပုိေအာင္ျမင္ေစခ်င္တဲ့စိတ္ရွိတယ္။ တစ္ခါတခါလည္း ဟုိလုိလုပ္ပါလား၊ ဒီလုိလုပ္လုိက္ပါလားလုိ႔ တုိက္တြန္းလမ္းညႊန္တတ္တယ္။ ကိုယ္ကေတာ့ ညီငယ္ျဖစ္တာမို႔ ဒီေကာင္ ငါ့ေလာက္တတ္တာ မဟုတ္ပါဘူးလို႔ ထင္တတ္ေပမယ့္ သူေျပာတာ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ မွန္ေနတာေတြ႕ရတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ သူက အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ႐ုိး႐ိုးသားသားျမင္ၾကည့္တာျဖစ္ၿပီး ကိုယ္ကေတာ့ အရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကုိ ေက်ာ္ၾကည့္ခြၾကည့္တာေၾကာင့္ မျမင္ဘဲေက်ာ္ခဲ့တာေတြ ရွိေနလုိ႔ပဲျဖစ္ပါတယ္။

အခုေတာ့ ညီေလးဟာ အလုပ္တစ္ခုမွာပဲ စြဲစြဲၿမဲၿမဲလုပ္ကိုင္ႀကိဳးစားေနလို႔ အစ္ကုိတစ္ေယာက္အေနနဲ႔ အလြန္၀မ္းသာရတယ္။ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ တစ္ပါးသူအေပၚအလြန္ေကာင္းတတ္ တာ၀န္ေက်တတ္တဲ့ ညီေလးကို အားလုံးကလည္း ခ်စ္ခင္ၿပီး သေဘာက်ၾကတယ္။ သူ႔မွာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္လည္းရွိေတာ့ သူ႔ဘ၀ေလးဟာ သူ႔ဟာနဲ႔သူေတာ့ ျပည့္စံုေနတာပဲေပါ့။

တကယ္ေတာ့ ညီေလးဟာ သူ႔အစ္ကုိကိုခ်စ္သလုိပဲ ညီမေလးနဲ႔အေမကိုလည္း အလြန္ခ်စ္သူျဖစ္ပါတယ္။ သူ႔မိသားစု၀င္ေတြ တစ္ခုခုဒုကၡခံစားရမယ္ဆိုရင္ သူကသာ ခံစားလိုက္ခ်င္တဲ့သူပါ။ သူဟာ စိတ္ညစ္တာကို မခံစားႏိုင္သူတစ္ေယာက္ေတာ့ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္ညစ္ရမယ့္ ကိစၥေတြသမွ် ေရွာင္တဲ့သူျဖစ္ပါတယ္။ ကိုယ္ကာယအားျဖင့္ ဘယ္ေလာက္ပင္ပန္းခ်င္ပင္ပန္းပါေစ၊ စိတ္ေတာ့ အညစ္မခံႏုိင္ပါဆုိတဲ့သူမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ့္ မိသားစုအေပၚမွာသာ သူက ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း သူ႔ဆႏၵေဖာ္ထုတ္တတ္ေပမယ့္ အမ်ားသူငါအေပၚမွာေတာ့ သူ႔ဆႏၵေတြကို ခ်ဳိးႏွိမ္ မ်ဳိသိပ္ သည္းခံၿပီး ေစတနာထားလုပ္ကုိင္ေပးတတ္သူ ျဖစ္ပါတယ္။

အခုေတာ့ ကုိယ္က အိမ္နဲ႔ အေ၀းမွာ ေရာက္ေနတာျဖစ္ေတာ့ သူကပဲ အိမ္မွာ အိမ္ေထာင္ဦးစီးအျဖစ္ေနထုိင္ၿပီး ဆရာႀကီးလုပ္ေနတာေပါ့ေလ။ အေမနဲ႔ ညီမငယ္ကေတာ့ သူ႔စကားေတြ ပုိၿပီးနားေထာင္ေနရမွာပဲလုိ႔ ေတြးမိပါတယ္။ ကုိယ္ကေတာ့ ညီငယ္ရဲ႕ လမ္းညႊန္မႈေတြ၊ အဆူအဆဲေတြနဲ႔ ေ၀းေနရေတာ့ လြမ္းမိပါေသးတယ္။

၂၀၁၆ အုိလံပစ္ အားကားၿပိဳင္ပြဲကုိ ဘရာဇီးႏုိင္ငံ၊ ရီယုိဒီ ဂ်ေန႐ုိးၿမိဳ႕က အိမ္ရွင္အျဖစ္က်င္းပခြင့္ရပါတယ္။ ဘရာဇီးရဲ႕ ကမ္းေျခတစ္ခုမွာ ေထာင္ေသာင္းခ်ီတဲ့ ပရိသတ္ေတြက သူတုိ႔ႏိုင္ငံ၊ သူတုိ႔ၿမိဳ႕ေရြးခ်ယ္ခံရတာကို ႐ုပ္ျမင္သံၾကားျမင္ကြင္းအက်ယ္ႀကီးကေန တုိက္႐ုိက္ၾကည့္ၾကၿပီး ေအာင္ပြဲခံခဲ့တာကို ဘီဘီစီက ႐ုိက္ျပတာမွာ ေအာင္ပြဲခံသူတစ္ေယာက္က ညီငယ္နဲ႔တူေနတာမုိ႔ ညီေလးကို သတိရၿပီး ေရးပါတယ္။

ေအာက္တုိဘာ ၃၊ နံနက္ ၉ နာရီ၊ မိနစ္ ၄၀။

ေမြးသမိခင္ ေက်းဇူးရွင္သို႔ ေက်းဇူးတင္စကား ၃၃ ခြန္း

ေမြးသမိခင္ ေက်းဇူးရွင္ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ စကား ၃၃ ခြန္း

(၃၃ ႏွစ္ ျပည့္ ေျမာက္တဲ့ ေမြးေန႔မွာ ေက်းဇူး ထပ္ေလာင္း ဆုိပါ၏။)

ေမေမ…

သားကုိ လူျဖစ္ေအာင္ ေမြးခဲ့တဲ့ အတြက္ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

တျပြတ္ျပြတ္နဲ႔ ငယ္ငယ္ ကတည္းက ငတ္တဲ့ သားကုိ ႏုိ႔ခ်ဳိ တိုက္ေကၽြး ခဲ့တဲ့ အတြက္ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

ေလးငါးႏွစ္ ကတည္းက ဂ်ီက် စိတ္ဆိုး အေတာင္း အဆို မ်ားတဲ့ သားကုိ ခ်စ္တဲ့ အတြက္ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

ပညာတတ္ႀကီး ျဖစ္ေအာင္ ရည္မွန္းခ်က္ ႀကီးႀကီးထား ပညာ သင္ေပးခဲ့တဲ့ အတြက္ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

ေက်ာင္းထားလိုက္ေပမယ့္ စိတ္ပူ ေနၿပီး အနီးကပ္ ၾကည့္ေန၊ လိုတာေတြ ထပ္သင္ ေပးခဲ့တဲ့ အတြက္ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

ဘာသာေရး ကိုင္း႐ႈိင္းေအာင္ ငယ္စဥ္ ကတည္းက ပံုသြင္း ဆုံးမခဲ့တဲ့ အတြက္ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

ငယ္စဥ္ ကတည္းက လိမၼာ ယဥ္ေက်းၿပီး ဘုန္းေတာ္ႀကီး ေတြနဲ႔ ေျပာဆုိ ဆက္ဆံ တတ္ေအာင္ သင္ေပးခဲ့တဲ့ အတြက္ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

တရား မွတ္ရမယ္၊ တရား ထုိင္ရမယ္လို႔ ငယ္ငယ္ ကတည္းက တရား စခန္းပုိ႔၊ လက္ေတြ႕ သင္ၾကား ေပးခဲ့တဲ့ အတြက္ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

ဘယ္ေလာက္ သင္သင္၊ အရြယ္ ငယ္ေသး လူဆုိးေလးမုိ႔၊ နည္းမ်ဳိးစုံ သုံး ဆုံးမ ေပးခဲ့တဲ့ အတြက္လည္း ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

လူပ်ဳိေပါက္ ျဖစ္လာ၊ ေတာင္ေတာင္ အီအီ ထင္ရာ လုပ္တတ္တာမို႔ စိတ္ပူ ထိန္းသိမ္း ခဲ့တဲ့ အတြက္လည္း ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

ဆယ္တန္း ႏွစ္ခ်င္း ေပါက္ေအာင္ဖုိ႔ အတင္း တုိက္တြန္း၊ အတင္း တြန္းထိုး ခဲ့တဲ့ အတြက္လည္း ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

သားလူေတာ္ ငပ်င္းကို အၿမဲတမ္း မီးထုိး ႀကိမ္းေမာင္း ေနေပမယ့္ ေမတၱာ စစ္စစ္ ထားခဲ့တဲ့ အတြက္လည္း ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

တခ်ိန္က်ရင္ မင္းအတြက္ သိပ္ လိုအပ္မယ္ ဆိုၿပီး အဂၤလိပ္စာကို အတင္း သင္ခုိင္း ခဲ့တဲ့ အတြက္ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

အလုပ္ လုပ္ေတာ့လည္း အခက္အခဲေတြ ေတြ႕ရင္ စိတ္ဓါတ္ မက်ဖုိ႔ အၿမဲ ဆုံးမ အားေပးခဲ့တဲ့ အတြက္ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

သူ႔သားေမာင္ လုပ္ေဖာ္ ကိုင္ဖက္ေတြနဲ႔ အဆင္ေျပေစေၾကာင္း အၿမဲ ေမတၱာပို႔၊ ဆုေတာင္း ေပးခဲ့တဲ့ အတြက္လည္း ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

သားကို အၿမဲတမ္း တုိးတက္ ေစခ်င္ေနတဲ့ အတြက္ အၿမဲ ေထာက္ျပ ေ၀ဖန္ ေနခဲ့တဲ့ အတြက္လည္း ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

ဘမ်ဳိး ဘိုးတူ ဇ ကေလးနဲ႔မို႔ အၿမဲ သတိေပး ဆုံးမေပးတဲ့ အတြက္လည္း ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

သူ႔ သားေမာင္ကို အၿမဲ အားကိုး၊ အၿမဲ အထင္ႀကီး၊ အၿမဲ ခ်ီးမြမ္း အားေပးခဲ့တဲ့ အတြက္လည္း ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

သားေမာင္ ႏိုင္ငံရပ္ျခား ပညာသင္ သြား၊ အလုပ္အကိုင္ အတြက္ သြား၊ အဲဒီလို သြားလာ ရတာေတြ အတြက္ ဂုဏ္ယူ တတ္လို႔လည္း ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။
ဲ
လူေတြ ထူတုိင္း မိဘ ေက်းဇူး သိတတ္တဲ့ သား၊ အိမ္ကို ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ သား ဆုိၿပီး ထုတ္ေဖာ္ ဂုဏ္ျပဳ ေျပာၾကားတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

အနီ းေနေန အေ၀း ေရာက္ေရာက္ အၿမဲ ေမတၱာ ျဖန္႔က်က္၊ လႊမ္းၿခံဳ ေပးထား ေႏြးေထြးထားတဲ့ အတြက္လည္း ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

ေမေမ…

စံျပ အမ်ဳိးသမီး တစ္ေယာက္ အျဖစ္ ေနထုိင္ ျပခဲ့တဲ့ အတြက္ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

အနႏၱဂိုဏ္း၀င္ ေက်းဇူးရွင္ မိခင္ တစ္ေယာက္ အသြင္ ပီပီျပင္ျပင္ ျပဆိုခဲ့တဲ့ အတြက္လည္း ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

အဘုိးအဘြားတုိ႔ကို ခ်စ္ခင္ ေစာင့္ေရွာက္၊ ေရွ႕ေန အျဖစ္ ေရွ႕က မားမား မတ္မတ္ ရပ္တည္ခဲ့တဲ့ အတြက္ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

မိဘဆုိတာ ဒီလို ေစာင့္ေရွာက္ ရတယ္ကြဲ႕လို႔ ျပသခဲ့ လုိ႔လည္း ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း ဆုိတာ ဒီလို ေပါင္းသင္း ေစာင့္ေရွာက္ ရတယ္လို႔ ျပသ ေျပာဆုိ သင္ျပခဲ့တဲ့ အတြက္ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

ဆရာသမားဆို ဒီလုိ ေက်းဇူး သိတတ္ ေစာင့္ေရွာက္ ရတယ္လို႔ လက္ေတြ႕ ျပသ ေစာင့္ေရွာက္ ခဲ့တဲ့အတြက္ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

အနားယူရမယ့္ အရြယ္ အထိ မိသားစုကို ဦးေဆာင္ လမ္းညႊန္ ေနဆဲ ျဖစ္တဲ့ အတြက္ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

ဘာသာတရား အဆုံးအမ ေတြကို လိုက္နာ က်င့္ၾကံ ျပတဲ့ အတြက္လည္း ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

ေမတၱာတရား သစၥာတရား ဂ႐ုဏာတရား ဥေပကၡာတရား တို႔ကုိ လက္ေတြ႕ က်င့္ၾကံ ျပခဲ့တဲ့ အတြက္လည္း ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

သားသမီးေတြကို အလြန္ ခ်စ္ၿပီး အလြန္ ေစာင့္ေရွာက္တဲ့ အတြက္လည္း ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

အေဖ့ကုိ ယူခဲ့တဲ့ အတြက္လည္း ေက်းဇူး တင္ပါတယ္။

သားေမာင္ရဲ႕ မာတာ မိခင္ ေက်းဇူးရွင္ ျဖစ္ေနတဲ့ အတြက္လည္း ဂုဏ္ယူ ၀မ္းေျမာက္ ေက်းဇူး တင္ပါတယ္… ေမေမ။

ခ်စ္ခင္ ေလးစားစြာျဖင့္

သားေမာင္ မ်ဳိးသာထက္

၂၀၀၉ ခုႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၁၀ ရက္။
နံနက္ ၆ နာရီ ၅၅ မိနစ္။
(၃၃ ႏွစ္ျပည့္ ေမြးေန႔ အထိမ္းအမွတ္ အျဖစ္ ေမြးမိခင္ကို ေက်းဇူး တင္သျဖင့္ ခံစား ေရးဖြဲ႕သည္။)