“ႏြမ္းႏွင္းဆီ“ အဆက္…
တကယ္ေတာ့ ကိုယ္က အေၾကြ မႀကိဳက္၊ အေလလိုက္သူေတြကိုလည္း မုန္းတယ္၊ သိပ္ မႀကိဳးစားရင္ေတာင္မွ ထိပ္ထိုးထား ခံခဲ့ရတဲ့သူေတာ့ မျဖစ္ခ်င္ခဲ့ဘူးေလ၊ ဒါေပမဲ့ သူကေလးနဲ႔က်ေတာ့ ကုိယ့္အျမင္ေတြ ေျပာင္းသြားတယ္။ လူမိုက္မေလးကို စိတ္၀င္စားတာမိတာ ေလေၾကာင့္ေလလား။ ဘ၀ရဲ႕ကံတရားေပလား။
ႏွင္းဆီဖူးေလးကို အေ၀းက ျမင္ရတယ္၊ တခါ.. ျမင္ရုံနဲ႔ ရင္ခုန္တယ္ဆိုတာ နဂိုကေတာ့ ရယ္စရာလို႔ ထင္ထားခဲ့တယ္၊ တကယ္ႀကံဳမွ သက္လုံ မေကာင္းခဲ့တာက ကိုယ္ကိုယ္တိုင္… သူကေလးကေတာ့ သိေတာင္မွ သိပါေလစ…။
ရွင္မီးအက်ၤီေလးနဲ႔ ေဘာင္းဘီတိုေလးနဲ႔… ထက္ေအာက္ အျဖဴေတြခ်ည္းဆိုေတာ့ ၀င္း၀င္း၀ါ၀ါ သူ႔အသားအေရေၾကာင့္ ျဖဴျဖဴေရာင္ အရိပ္တစ္ခုလို ဟိုးအေ၀းမွာ ကိုယ္ ျမင္ေနရတယ္၊ မသဲကြဲတာက ႏွင္းဆီဖူးေလးရဲ႕ ေခါင္းဘက္ ေနရာေလာက္ကေန ထြက္ေနတဲ့ မီးခိုးေငြ႕ေတြ… ကိုယ္လန္႔သြားတယ္၊ ေၾကာက္သြားတယ္၊ သရဲလား၊ တေစၦလား… မဟုတ္ဘူး။
၁၄၊ ၁၅ ႏွစ္အရြယ္ အသည္းႏုႏု အေသြးႏုႏု ေကာင္မေလးရယ္ မင္းဘာေၾကာင့္မ်ား စီးကရက္ေတြ ခိုးေသာက္ေနရတာလဲ၊ အဲဒီအေျဖအတြက္ ကိုယ္ စဥ္းစားလို႔ မရခဲ့ဘူး၊ ဘယ္သူမွလည္း ေျပာႏုိင္မယ္ မထင္ဘူး။ သူကေလးမွပဲ သိႏိုင္ေပမယ္။
မိန္းမငယ္ေလးကို ေနာက္ဘက္ကေန ဒီအတိုင္း ၾကည့္ေနရတာကိုက ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ဒုကၡမ်ားလွတယ္၊ ကိုယ့္ အသက္ရႈသံေတြကေတာ့ လုံး၀ မမွန္ေတာ့ဘူး၊ ကမၻာႀကီးလည္ေနတာ ပိုျမန္လာသလို ခံစားရတယ္၊ အေမ မေတြ႕ေအာင္လည္း ခိုးခိုးၾကည့္ရတယ္၊ ကိုယ့္အျဖစ္က ဆိုးလြန္းလွပါတယ္။
ဒီအျဖဴေရာင္ ေကာင္မေလးဟာ အဲဒီမွာ အၾကာႀကီး ရွိေနခဲ့တယ္၊ ကိုယ့္ဘက္ကိုလည္း တစ္ခ်က္မွ လွည့္မၾကည့္ခဲ့ဘူး။ တိုက္ကတုံး ေခါင္းမိုးေပၚမွာ ျဖစ္ေနေပမယ့္လည္း ေအးစက္ေနတဲ့ဟန္ တစ္ခ်က္မွ မျပဘူး၊ သူ႔တကိုယ္လုံးကေတာ့ ေအးစက္ေနေလာက္ၿပီလို႔ ကိုယ္ေတြးရုံနဲ႔တင္ ကိုယ့္ တကိုယ္လုံး ခ်မ္းတုန္သြားတယ္။
မီးခိုးေတြကေတာ့ အူေနဆဲ၊ ျပာမႈန္ေတြေၾကြ၊ စီးကရက္တုိေတြ… တစ္လိပ္ၿပီး တစ္လိပ္။ ရင္တသိမ့္သိမ့္နဲ႔ “ၿပီးပါၿပီ“ စာတမ္းထိုးလိုက္မလားလို႔ စိတ္ပူေနသလိုမ်ဳိး၊ လွည့္မၾကည့္လိုက္နဲ႔… ႏွင္းဆီဖူးေရ… ငါ ၾကည့္ေနတာကို မင္းမသိပါေစနဲ႔။
တိတ္တခိုး စြဲလန္းခဲ့ရဖူးတဲ့ ႏွင္းဆီဖူးဟာ ေ၀ၾကည္နဲ႔အေတြ႕မွာ ကိုယ့္စိတ္ကို ျပန္ႏိုးေစခဲ့တယ္ဆိုရင္ ႏွင္းဆီဖူး အေငြ႕အသက္ သရုပ္သကန္ကို ေ၀ၾကည့္ဆီ သြင္းေပးထားတဲ့သူကိုပဲ ကိုယ္ တရားစြဲရေတာ့မယ္၊ “ကၽြန္ေတာ့္ ႏွင္းဆီဖူးကို ခင္ဗ်ား မတုပါနဲ႔“။
က်ဴရွင္မွာ ေတြ႕တဲ့ မ်က္မွန္းတန္းမိစ ေကာင္မေလးေတြ အုပ္စုထဲက ျဖဴျဖဴသြယ္သြယ္ ေအးေအးေဆးေဆးေနတတ္တဲ့ ေ၀ၾကည့္ကို ေတြေတြေ၀ေ၀ ၾကည့္ၾကည့္ေနခဲ့ၿပီးေနာက္မွာ ကိုယ့္ႏႈတ္က လႊတ္ကနဲထြက္သြားတဲ့စကား၊ ေ၀ၾကည္ ဘယ္လိုမွ နားလည္မယ္လို႔ မထင္ထားတဲ့စကား၊ မလွပေပမယ့္ ေသြးထြက္ေအာင္ မွန္တဲ့ ကိုယ့္ရင္ထဲက စကား…။
ဒီစကားကိုနားလည္သူဟာ ဒီေလာကမွာ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ရွိတယ္၊ ရွိရမယ္။ ကိုယ္ရယ္… ႏွင္းဆီဖူးရယ္၊ ဒါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ေနာက္တစ္ေယာက္က ေ၀ၾကည္ ျဖစ္ေနခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာ့ ဒါဟာ လြဲမွားမႈတစ္ခုလား၊ တိုက္ဆိုင္မႈတစ္ခုလား၊ ကိုယ္ျမင္ျမင္ေနတဲ့ စြဲလန္းမႈ မွန္ခ်ပ္ေတြလား… အဲဒီမွန္ေတြကို ကိုယ္တကယ္ မၾကည့္ခ်င္ခဲ့ပါဘူး။ ဒီအမွားေတြ ဒီဘ၀မွာပဲ ေက်ပါေစေလ…။
ေ၀ၾကည့္ကို ကိုယ္က ရန္သူလို ဆက္ဆံခဲ့တယ္၊ ျမင္တာနဲ႔ ေဒါသထြက္တယ္၊ အတုေတြနဲ႔လူလို႔ အလုိလုိ ျမင္ေနမိတယ္။ အျပင္ေလာကမွာ အဲဒီလုိ ျမင္သလို ဟို မွန္ခ်ပ္ေတြမွာ ၾကည့္လည္း အဲဒီလိုပါပဲဲ။
တကယ္ေတာ့ ရွစ္တန္းအရြယ္မွာပဲ ကိုယ္က သိပ္လူႀကီးျဖစ္ခ်င္ေနခဲ့ၿပီ၊ ကိုယ့္ကို အားကိုးတဲ့သူဟာ အေမ့အျပင္ ေနာက္ထပ္ မိန္းမတစ္ေယာက္ ရွိေစခ်င္ခဲ့ၿပီ။ အတန္းပညာ ရွစ္တန္း အသက္ ၁၄ ႏွစ္အရြယ္ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ဟာ အေမအပါအ၀င္ လူႀကီးမိဘေတြရဲဲ႕ အျမင္မွာ ဘယ္လိုမွ ေထာင့္က်ဳိးတဲ့ပုံ မေပၚခဲ့ပါဘူး။
ႏွင္းဆီဖူးနဲ႔က်ရင္ ကိုယ့္စိတ္ေတြ ႏူးညံ့ခဲ့သေလာက္ ေ၀ၾကည့္ကို ေတြ႕တာနဲ႔ ကိုယ့္စိတ္ေတြ ၾကမ္းတေရာ္ထကုန္တာ ကိုယ့္အျပစ္လား၊ ေ၀ၾကည့္အျပစ္လား၊ ႏွင္းဆီဖူးလား။ ႏွင္းဆီဖူးမွာေတာ့ လုံးလုံးအျပစ္မရွိေလာက္ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ ခက္တာက ေ၀ၾကည့္ႏႈတ္ခမ္းေတြက သိပ္လွေနတယ္၊ ျပာႏွမ္းၿပီး ေျခာက္ေနတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။ ရွင္းရွင္း ေျပာရရင္ ေဆးလိပ္ေသာက္တဲ့ ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ႏႈတ္ခမ္းမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး။
ြ
သူ႔ဆီကထြက္မယ့္ အသံအတြက္ေတာင္ မနည္းပြင့္အာရမယ့္ ႏႈတ္ခမ္းမ်ဳိး… အို ကိုယ္မုန္းတဲ့ ေ၀ၾကည့္ႏႈတ္ခမ္းအေၾကာင္း ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ ေျပာေနမိပါသလဲ။ ႏွင္းဆီဖူးအစစ္က ဘယ္သူလဲ…။
ေ၀ၾကည္ဟာ ကိုယ္ၾကည့္ၾကည့္ေနခဲ့တဲ့ ႏွင္းဆီဖူးနဲ႔ ေတာ္ေတာ္တူေနတယ္၊ ရပ္ပုံ ေငးပုံ၊ လႈပ္ရွားပုံ အကုန္တူေနတယ္။ အေမသြားတဲ့ ရုံးကေန ေခတၱခဏပဲ လွမ္းလွမ္းျမင္ခဲ့ရတဲ့ လူတစ္ေယာက္ကို ၿမိဳ႕နယ္ျခားတစ္ခုမွာ တပုံစံတည္း ျပန္ေတြ႕ရတာ ထူးျခားတယ္၊ ခံစားမႈကအစ အကုန္တူေနတယ္။
ရင္ထဲျဖစ္ေပၚတဲ့ ခံစားမႈလိႈင္းေတြ၊ ရင္နဲ႔အျပည့္ ထြက္လာတဲ့ စကားလုံးေတြ အားလုံးအားလုံး ထပ္တူျဖစ္ေနတာကိုေတာ့ ကိုယ္ ဘယ္လိုမွ မခံစားႏိုင္ဘူး။ ရုပ္ရွင္ေတြထဲကလိုမ်ား ေ၀ၾကည္က ကိုယ့္စြဲလန္းစိတ္ကို သိလို႔ ႏွိပ္စက္ေနတာမ်ားလား။ ေ၀ၾကည့္ကို ေတြ႕တိုင္း ေတြးတိုင္း ေဒါသက မထြက္ဘဲ မေနႏိုင္ျပန္ဘူး။ ကိုယ္ အတုေတြကို မႀကိဳက္ခ်င္ဘူး။
ကိုယ္က ဟန္ေဆာင္တတ္သူ မဟုတ္ဘူး၊ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္သူလည္း မဟုတ္ဘူး၊ ပညာၿပိဳင္ရတာ ေတြကိုလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါနဲ႔ တစ္ရက္မွာ ေ၀ၾကည့္ကို စကား ေျပာျဖစ္သြားတယ္။
“မင္း ႏွင္းဆီဖူးကို သိလား“
“စီးကရက္ေသာက္တဲ့ ေကာင္မေလးလား“
အမယ္… သူကမ်ား ႏွင္းဆီဖူးကို ေကာင္မေလးတဲ့။ တခ်ိန္တည္းမွာပဲ ကိုယ္ အလြန္ ထိတ္လန္႔ တုန္လႈပ္သြားပါတယ္။ ေ၀ၾကည္ဟာ ကိုယ့္စိတ္ကို ဖတ္တတ္ ေနတာလား၊ ကုိယ့္အေတြ႕အႀကံဳေတြကို ကိုယ့္ဆီကေန ကိုယ္မသိေအာင္ ခိုးထားတာလား၊ ကိုယ့္စိတ္ကို ပိုင္စိုးထားတာလား။
“မင္း ဘယ္လို သိတာလဲ၊ မင္း သူ႔ကို သိလား“
ဲ
“အဲဒီေကာင္မေလးက ရူးေနတာ၊ စကားလည္း ေကာင္းေကာင္း မေျပာတတ္ဘူး၊ သူလုပ္ခ်င္တာေတြ လုပ္ေနတာ၊ သူ႔အိမ္ကလည္း ဘယ္သူမွ သူ႔ကို မႏိုင္ဘူး။ သူတို႔က ခ်မ္းသာေတာ့ ဒီအတိုင္းၾကည့္ေနရၿပီး ဆရာ၀န္ေကာင္းေကာင္းေတြနဲ႔ ကုထားရတာပဲ။
သူက ေဆးမေသာက္ဘဲ ေဆးလိပ္ေတြ ခုိးခိုးေသာက္ေနတာ၊ ခိုးေသာက္တယ္ဆိုေပမယ့္လည္း ေဆးလိပ္က အၿမဲျဖည့္ျဖည့္ေပးထားရတာကို သူက ယူယူ ေသာက္ေနတာေပါ့၊ အဲဒီလို မထား ေပးထားရင္ ေသာင္းက်န္းေတာ့တာပဲ“
ေ၀ၾကည္က ႏွင္းဆီဖူးနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး စကားေတြ အရွည္ႀကီး တရစပ္ေျပာတယ္။
ကိုယ့္ကို တိုက္ခိုက္ေနတာမ်ားလား၊ နစ္နာေအာင္ လုပ္ေနတာလား၊ နာက်င္ေစခ်င္တာလား။ ေ၀ၾကည္ဟာ စိတ္ထားမေကာင္းတဲ့သူ တစ္ေယာက္လား။
“မင္းေျပာတာ တကယ္လား၊ မင္းထင္တာေတြ ေျပာေနတာလား“
ေ၀ၾကည္က ကိုယ့္ကို မ်က္ေမွာင္က်ဳံ႕ၾကည့္တယ္။ အခုမွ ကိုယ္ၾကည့္ျဖစ္တယ္။ ၾကည့္စမ္း… ေ၀ၾကည့္မ်က္ခုံးေတြက သိပ္လွတာပဲ။ မည္းနက္ေနၿပီး အထူႀကီးေတြ၊ ကိုယ္က ကိုယ့္ဘာသာ ကိုယ့္မ်က္ခုံးေတြ သိပ္လွတယ္ ထင္ေနတာ၊ ေ၀ၾကည့္မ်က္ခုံးနဲ႔က ဘာမွမဆိုင္ဘူးေလ။ ေ၀ၾကည္ အတည္ေျပာေနတာ၊ ေလးေလးနက္နက္ ေျပာေနတယ္ဆိုတာကို အဲဒီမ်က္ခုံးႀကီးေတြ ၾကည့္ၿပီး ကိုယ္ ယုံၾကည္လိုက္ၿပီ။
“နင္ သူ႔ကို ၾကည့္ေနတာလဲ ငါသိတယ္၊ အဲဒီေကာင္မေလး အေၾကာင္းလည္း ငါသိတယ္၊ နင့္အေၾကာင္းလည္း ငါသိတယ္၊ နင္လည္း နည္းနည္းေတာ့ ရူးေနတယ္လို႔ ငါထင္တာပဲ“
ေ၀ၾကည္က ႏွင္းဆီဖူးတင္ မဟုတ္၊ ကိုယ့္ကိုပါ စစ္မ်က္ႏွာဖြင့္ တိုက္ခိုက္လာခဲ့ၿပီ။ သူက ကိုယ့္ႏွင္းဆီဖူးရဲ႕ ေဖ်ာ့ေတာ့ေနတဲ့ ပြင့္ဖတ္ေတြကို တစ္ပြင့္ခ်င္း ေျခြခ်ေနတာပါလား…။
ကိုယ့္ ခံစားခ်က္ေတြ အပိုင္းပိုင္းၿပိဳလဲ၊ အျပတ္ျပတ္ေတြ ျဖစ္ကုန္တယ္။ ကိုယ္ဟာ ႏွင္းဆီဖူးကို စြဲလန္းေနဆဲပဲ… ေ၀ၾကည့္ကိုလည္း မယုံမၾကည္ ျဖစ္ေနဆဲပဲ။
ဒါေပမဲ့ ေ၀ၾကည့္မ်က္ခုံးေတြက တစ္ခုခုကို စိတ္ပိုင္းျဖတ္ၿပီးမွ ေျပာတာ၊ အားရွိေနတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ ကိုယ္ေနခဲ့ဖူးတဲ့ လူ႔ဘ၀တာ ၁၄ ႏွစ္ကာလအတြင္း မ်က္ခုံးေတြက သြန္သင္ေပးထားခဲ့မႈေတြအရ သိေနခဲ့တယ္။ ေ၀ၾကည္ ကိုယ့္ကို မလိမ္ဘူး၊ ဘယ္ေတာ့မွ မလိမ္ဘူး။ ဒါဟာ အမွန္၊ ခါးသီးတဲ့ အမွန္၊ မယုံၾကည္ႏိုင္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ မွန္တဲ့ အမွန္…။
အဲဒီထက္ပိုမွန္ဖို႔ ေသခ်ာသြားတာကေတာ့ ေ၀ၾကည္ အခုေျပာေနတာေတြဟာ လြန္ခဲ့တဲ့ သီတင္းပတ္ေတြ ကတည္းက မွန္ခ်ပ္ေတြမွာ ကိုယ္ျမင္ခဲ့ၿပီးသား၊ မွန္ခ်ပ္ေတြက ထြက္တဲ့ အသံေတြကေန ကိုယ္ၾကားခဲ့ၿပီသား၊ မွန္ခ်ပ္ေတြဟာ ရုပ္သံစက္ေတြလိုပဲ အသံေတြလည္း ပါတယ္ဆိုေတာ့ ကိုယ္အကုန္ ၾကားခဲ့ၿပီးၿပီေလ။ ကိုယ္မုန္းသေလာက္ စြဲလန္းေနရတဲ့ မွန္ခ်ပ္ေတြ။
ကိုယ္ဟာ ဗုဒၶဘာသာ၀င္ေတြ ယုံၾကည္ၾကတဲ့ သံသရာကို လက္ခံထားခဲ့တာလည္း အဲဒီမွန္ခ်ပ္ေတြေၾကာင့္လို႔ ေျပာရင္ ရပါတယ္။ ကိုယ္ျဖတ္သန္းေနရတဲ့ ဘ၀ဟာ မွန္ခ်ပ္ေတြထဲမွာ ျမင္ေနခဲ့၊ ၾကားေနခဲ့ၿပီးတာေတြကို ျပန္သရုပ္ေဆာင္ ေနရသလုိျဖစ္ေနတယ္။ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ မွန္ခ်ပ္ေတြထဲက ကိုယ့္အက္တင္နဲ႔ အျပင္က ကိုယ့္အက္တင္နဲ႔က ထပ္တူျဖစ္ေနလို႔ပါပဲ။ တခါတခါ ကိုယ္ ႀကိဳသိေနတဲ့ ဇာတ္၀င္ခန္းေတြမို႔ မူကြဲသရုပ္ေဆာင္ လိုက္မဟဲ့ဆုိတဲ့ အခ်ိန္မွာပဲ ဇာတ္လမ္းထဲကို စီးေမ်ာသြားၿပီး ေမ့သြားတာ အႀကိမ္တစ္ရာမကေတာ့…။
အခုေတာ့ ကိုယ္ဟာ ရူးေနသူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္း ေ၀ၾကည့္ေၾကာင့္ သိခဲ့ရပါတယ္၊ ႏွင္းဆီဖူးေလးရဲ႕ ႏြမ္းေနတဲ့ ပြင့္ဖတ္ေဖ်ာ့ေတြကေတာ့ တစစီေၾကြလို႔… ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ လြမ္းေနပါေတာ့မယ္ေလ၊ လူေကာင္းတစ္ေယာက္ ျပန္ျဖစ္လာတဲ့အထိေပါ့။ ကိုယ့္ဘ၀မွာ မွန္ခ်ပ္ေတြ ကင္းသြားတဲ့ ေန႔အထိေပါ့…။
၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၂၀ ရက္။ ည ၁၀ နာရီ။
(ကေလးဘ၀ စြဲခဲ့ဖူးေသာ ႏွင္းဆီဖူးေလးအတြက္ အမွတ္တရ)
မိုးစက္ေမွာ္ 