by Myo Tha Htet on Tuesday, 2 October 2012 at 23:36·
ႀကိဳးေတြနဲ႔ ဆြဲထားတယ္၊ ဆြဲတဲဲ့အတိုင္း လႈပ္ရတယ္၊ လႈပ္လိုက္မွ အလုပ္ျဖစ္တယ္၊ အဲဒါကိုပဲ အလုပ္လုိ႔ေခၚတယ္။ ႀကိဳးဆိုင္းေတြနဲ႔ လူတေယာက္ရွိတယ္။
သူ႔မွာ အသက္မရွိဘူး၊ ဒီအတိုင္းတိုင္းဆို လႈပ္မွ မလႈပ္ဘဲ… ဒါေၾကာင့္ အသက္မရွိဘူးလို႔ ေျပာတာပါ။ တခါ အရွက္လည္း မရွိျပန္ဘူး။ ေျပာဆို ေျပာတယ္၊ ေအာ္ဆို ေအာ္တယ္၊ ထိုင္ဆိုထိုင္ ထဆိုထ… အရွက္ဆိုတာ ဘာလဲလို႔ေတာင္ ျပန္ေမးမယ့္သူ… တစက္ကေလးမွကို မရွက္တတ္တဲ့သူ။ တခါ အခြက္ မရွိဘူး၊ အဲ… မ်က္ခြက္ကို ေျပာင္လြန္လြန္းလို႔ အဲဒီလိုေတာင္ ေျပာၾကတယ္။ မ်က္ခြက္ဆိုတာ ဘယ္မွာ ထားထားမွန္းကို မသိတဲ့သူပါ။ အကပ္ မရွိဘူး၊ ဒါကေတာ့ ထူးသလို ဆန္းသလို ရွိတယ္၊ ခိုင္းတာေတြ လုပ္ေပမယ့္လည္း တကယ္ျဖစ္ရင္ေတာ့ သူပဲ ခံေနရတယ္၊ ဘယ္သူ႔မွလည္း ကပ္မထားဘူး၊ ဘယ္သူ႔ကမွလည္း သူ႔ကို အကပ္မခံၾကဘူး။
ခိုင္းတာလုပ္ဖို႔ စိတ္တခုထဲနဲ႔ သူ၊ သူ႔ကို ၾကည့္ရတာ ဘယ္ေတာ့မွလည္း စိတ္ခ်မ္းသာမယ့္ပုံ မရွိဘူး။ အခုေတာ့ သူ ေနမေကာင္းရွာဘူး။ ေခ်ာင္းေတြက တဟြတ္ဟြတ္နဲ႔… ေဆးကလည္း ေသာက္ပုံမရဘူး။ ေဆးလိပ္ကေတာ့ ေသာက္ပုံရတယ္။ သူ႔ကို ၾကည့္လိုက္ပါ၊ မသိရင္ စက္ရုံေခါင္မိုးႀကီး ေဆာင္းထားသလိုလို…။ ေသေတာ့မယ္နဲ႔ တူပါရဲ႕…။ ေသသြားေတာ့လည္း ေအးတာပဲလို႔ သူ႔ခမ်ာ ေတြးထားပုံရတယ္ ထင္ပါရဲ႕…။ သူ႔ၾကည့္ရတာ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္နဲ႔… ဘာခံစားမႈမွလည္း ရွိပုံ မရဘူး။ သူ႔ေဘးက ႀကိဳးေတြကိုသာ တခါတခါ ၀ါးစားလိုက္၊ တခါတခါ ျဖည္ေနလိုက္နဲ႔ ႀကိဳးေတြနဲ႔ပဲ အတူေန၊ ရယ္လိုက္ ေမာလိုက္… ျမင္ရတာကိုက တကယ္ကို စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းလွပါတယ္။
သူဟာ ေက်ာက္တုံးမ်က္ႏွာေပးနဲ႔ လူေတြကို တခါတခါ ၾကည့္တတ္တယ္။ ေက်ာက္တုံးဆုိေတာ့ သိတဲ့အတိုင္း ထူထူထဲဲထဲ၊ ေလးေလးပင္ပင္ႀကီးေပါ့။ ဘာမွလည္း ခံစားခ်က္မရွိဘူး။ လူလို႔သာ ေျပာရတယ္၊ လူနဲ႔လည္း တကယ္မတူတဲ့သူပဲ။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာေတြက သူ႔ကို ၾကည့္ၾကတယ္၊ စိတ္ညစ္ၾကတယ္၊ ႏွာေခါင္းရႈံ႕ၾကတယ္။ သူကေတာ့ တခါတခါ မ်က္လုံးႀကီး ျပဴးၿပီးၾကည့္တယ္၊ တခါတခါ ရယ္သလိုလို ၿပဳံးသလိုလို လုပ္တယ္၊ တခါတခါေတာ့ စသလို ေနာက္သလိုေတာင္ ျပန္လုပ္တယ္။ အရူးႀကီးတေယာက္လို ျဖစ္ေနတဲ့သူေပါ့။
ဒါက သူ႔ကို အမ်ားက ျမင္ေနရတဲဲ့ကိစၥ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း အဲဒီလို ျမင္သလို ကိုဖိုးေထာင္လည္း ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ျမင္တာပဲ…၊ မခင္မိလည္း အလားတူ ျမင္တာပါပဲ။ ရွင္းရွင္းသိသာတဲ့ အခ်က္ကေတာ့ သူဟာ ႀကိဳးဆြဲမွ ကတဲ့သူ ျဖစ္ေနတယ္၊ ခိုင္းမွ လုပ္တယ္။ မဟုတ္ရင္ ထူထူအအ၊ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ပဲ… သူ႔ဟာသူ တခုခု လုပ္တယ္ဆိုတာ ဘာမွမရွိဘူး။ ဘာမွလည္း မသိဘူး။ လူတေယာက္နဲ႔ တကယ္ကို မတူတဲ့လူ…။
ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ေနာက္ဆုံးမွ ေတြ႕ဖူးျမင္ဖူးတာမို႔ ေကာင္းေကာင္းမသိဘူး။ သြားရင္းလာရင္း ေတြ႕ဖူးတာေလာက္ပဲ ရွိေသးတယ္။ သူ႔ဘ၀ သူ႔အေၾကာင္း ေရွ႕ဘက္က ဘာေတြ ျဖစ္ခဲ့တယ္ဆိုတာကိုလည္း ဟိုၾကားဒီၾကားပဲ ရွိတာ… ေသေသခ်ာခ်ာ မသိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကို ေတြ႕ေတြ႕လာရတဲ့အခါ စိတ္ထဲ တမ်ဳိးတမည္ျဖစ္ၿပီး၊ အမ်ဳိးအမည္မသိတဲ့ ေ၀ဒနာတခု ခံစားလာရသလို ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ လြန္ၿပီျဖစ္တဲ့ အဘနဲ႔ပဲ တူသလိုလို၊ ဦးႀကီးညိဳေထြးနဲ႔ပဲ ဆင္သလုိလို၊ ကိုယ့္္မ်ဳိးကိုယ့္ရင္းထဲက တေယာက္လိုလို စိတ္ထဲ ျဖစ္မိတယ္။
ဒါေၾကာင့္ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူ႔ကို စိတ္၀င္စားမႈ ပိုလာတယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ၀န္ခံခ်င္ပါတယ္။ ဘယ္သူ႔ကမွ စိတ္မ၀င္စားတဲ့ လူတဦးကို ကၽြန္ေတာ္က ဘာေၾကာင့္ စိတ္၀င္စားေနတာလဲ၊ စိတ္၀င္စားေတာ့ေရာ ဘာေတြ အက်ဳိးရွိမွာလဲလို႔ ျပန္စဥ္းစားၾကည့္မိတယ္။ တခါတခါ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း စိတ္ရူးတခု ရွိတတ္တယ္။ ထင္ရာျမင္ရာ စြတ္တရြတ္ လုပ္တတ္တဲ့အက်င့္ပဲ၊ ဘယ္ေတာ့မွာလည္း ျပင္လို႔ရမွာမဟုတ္တဲ့ အက်င့္ပါ။ စိတ္၀င္စားခ်င္တာကို စိတ္၀င္စားတယ္၊ အလဟႆ အခ်ိန္ကုန္ခံႏိုင္တယ္၊ အပင္ပန္းခံႏိုင္တယ္။
ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တေန႔ေတာ့ ေခ်ာင္းၿပီး အဲဒီႀကိဳးဆိုင္းေတြနဲ႔လူကို စကားေျပာၾကည့္ျဖစ္တယ္။ သူက အဲဒီေန႔က နည္းနည္းသန္႔ေနသလိုပါပဲ၊ ပုံမွန္ဆိုရင္ေတာ့ ဒီလူႀကီး ၾကည့္ရတာ အင္မတန္မွကို အက်ည္းတန္လြန္းပါတယ္။ မၿဖီးသင္တဲ့ ဆံပင္၊ မသုတ္သင္ထားတဲ့ မုတ္ဆိတ္၊ မ်က္ေပါက္ေမွးေမွးနဲ႔ အလိုမျပည့္တဲ့ လူတေယာက္လို အစဥ္အၿမဲ ရွိေနသူ တေယာက္ကို ျမင္သူတုိင္းက မႏွစ္ၿမိဳ႕ၾကတာ အထူးအဆန္းလုပ္ မေျပာသင့္တဲ့ ကိစၥပါ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တဲ့ ေန႔ကေတာ့ သူဟာ ေတာ္ေတာ့္ကို လန္းလန္းဆန္းဆန္း ရွိေနပါတယ္။
“ဦးေလး… ကၽြန္ေတာ့္နာမည္ ေမာင္ခ်ဳိလို႔ ေခၚပါတယ္၊ တာ၀တိန္သာလမ္းမွာ ေနပါတယ္“
သူက ကၽြန္ေတာ့္ဘက္ကို လွည့္ၿပီး ၾကည့္တယ္၊ မ်က္ေမွာင္တခ်က္ ကုတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ တဘက္ ျပန္လွည့္သြားၿပီး ေက်ာေပးရက္ကေန စကားျပန္ေျပာတယ္။
“မင္းနာမည္နဲ႔ ေနရပ္ေျပာေတာ့ ငါက ဘာလုပ္ရမွာလဲ၊ ရႈပ္ရႈပ္ရွက္ရွက္…“
“ဒီလိုပါ၊ ကၽြန္ေတာ္က မိတ္ဆက္တာပါ၊ ဦးေလးကို ကၽြန္ေတာ့္အမ်ဳိးတေယာက္လို စိတ္ထဲ ခံစားရလို႔ စကားလာေျပာၾကည့္တာပါ၊ ဦးေလးက ဘာျဖစ္လို႔ ႀကိဳးဆိုင္းေတြနဲ႔ ျဖစ္ေနရတာလဲ“
စကားအပိုေတြ မေျပာတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္၀သီအတုိင္း တိုက္ရိုက္ပဲ ေျပာခ်လိုက္တယ္၊ ဟုတ္တယ္ေလ… ဒီလူႀကီးကို အထူးအေထြ ကၽြန္ေတာ္ အခ်ိန္ေပး မေနႏိုင္ဘူး။ စကားေျပာလုိ႔ရရင္ ေျပာမယ္၊ ေမးစရာရွိ ေမးမယ္။ မဟုတ္ရင္လည္း ထားလိုက္ရုံပဲ၊ အေ၀းကေနပဲ စိတ္၀င္စားလိုက္ရုံပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ေ၀ခြဲမရႏိုင္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘာေၾကာင့္ စိတ္မရွည္သူတေယာက္ ျဖစ္ေနတာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ဘယ္ေတာ့မွ သည္းမခံႏိုင္ဘူး။ ဘာကိုမဆို ခ်က္ခ်င္းတုန္႔ျပန္တတ္တဲ့သူ ျဖစ္ေနတတ္တယ္။
လူႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်ာေပးရက္ကေန လွည့္လာျပန္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို တည့္တည့္ၾကည့္တဲ့ၿပီး…
“မင္းက ငါ့ကို ဘာျဖစ္လို႔ စိတ္၀င္စားရတာလဲ၊ ႀကိဳးဆိုင္းေတြနဲ႔လူဟာ အရုပ္ေပါ့ကြာ… ငါဟာ အရုပ္တရုပ္ေပါ့ကြာ“ လို႔ ျပန္ေျဖတယ္။
အရုပ္၊ အရုပ္… လူအရုပ္…။ လူဟာ အရုပ္လား၊ အရုပ္လုိ လူလား။ ႀကိဳးဆိုင္းေတြနဲ႔ လူႀကီးက သူဟာ အရုပ္တရုပ္ပါလို႔ ေျပာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သိတာကေတာ့ အရုပ္ဆိုတာ အရုပ္ပဲ၊ လူက လူပဲ။ အရုပ္နဲ႔လူက တူမွ မတူတာပဲ။ အရုပ္ကို ကေလးေတြက ကစားၾကတယ္။ လူႀကီးေတြကေတာ့ ၾကည့္ၾကတယ္၊ သေဘာက်တဲ့ အရုပ္ဆို သေဘာက်စရာ ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။ သေဘာမက်တဲ့ အရုပ္ေတြဆို သူတို႔ မၾကည့္ခ်င္ၾကဘူး။ ဒီေလာက္ပဲ။ ဒီလူႀကီးကေတာ့ အရုပ္တဲ့၊ ဒါေပမဲ့ စကားလည္း ေျပာတယ္၊ အစားလည္း စားတယ္၊ ေဆးလိပ္ေတာင္ တခါတေလ ေသာက္တာကို ေတြ႕ဖူးတယ္။
“ႀကိဳးေတြနဲ႔ ဆိုင္းထားတဲ့ လူမို႔ အရုပ္လို႔ ေျပာတာလား၊ ရုပ္ေသးရုပ္လို ျဖစ္ေနတဲ့ လူမို႔ အရုပ္လို႔ ေျပာတာလား“
ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ထဲ မရွင္းတာနဲ႔ အဲဒီလိုပဲ ေမးခ်လိုက္ေတာ့တယ္။ သူက မ်က္လုံးႀကီးျပဴးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးတာေတြဟာ သမားရိုးက် အေတြးေတြထဲက ေဖာက္မထြက္ႏိုင္ေသးဘူးလို႔မ်ား ထင္ေနသလား မသိပါဘူး။ (သူ တကယ္ အဲဒီလို ေတြးခဲ့ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ မတတ္ႏုိင္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္က အခ်က္အလက္အေပၚ အေျခခံရတဲ့ အလုပ္လုပ္ေနသူဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္ထား၊ မွတ္ထား၊ သိထားတာေတြ အေပၚမွာပဲ သုံးသပ္ ဆုံးျဖတ္တတ္တယ္၊ ေမးခြန္းေတြ ဆင့္ကာဆင့္ကာ ထုတ္တတ္တယ္)။
“အရုပ္ဆုိကထဲက ရွင္းေနၿပီးသားပဲ၊ ကိုယ္တိုင္ မလႈပ္ႏိုင္ဘဲ သူမ်ား လႈပ္ေပးမွ လုပ္ႏိုင္တာကို ေခၚတာပဲကြ။ ႀကိဳးေတြနဲ႔ ဆိုင္းထားတယ္ ဆုိတာကလည္း အဲဒီလို လႈပ္ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ႏိုင္ဖို႔ အတြက္ပဲ မဟုတ္လား။ ရွင္းေနတာေတြကို မင္းက ဘာေၾကာင့္ ရႈပ္ခ်င္တာလဲ ေမာင္ခ်ဳိရ…“
ကၽြန္ေတာ္ မိတ္ဆက္ထားတဲ့ နာမည္ကို ပထမဆုံး စေခၚလာၿပီ၊ ဒါဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ေအာင္ျမင္မႈလို႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးတယ္။ လူတေယာက္နဲ႔ လူတေယာက္ နာမည္ေခၚၿပီး ေျပာဆုိလာၾကၿပီဆိုရင္ ဒါဟာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ခ်ိတ္ဆက္မိသြားၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယူဆတယ္။ ဒါဆိုရင္ ဒီအရုပ္လူႀကီးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခ်ိတ္ဆက္မိသြားၾကၿပီလား။ ခ်ိတ္ဆက္တာ/ မခ်ိတ္ဆက္တာ ေနာက္ထားရမယ့္ အလုပ္ပဲ၊ တကယ့္အလုပ္က သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးခြန္းထုတ္ေနၿပီ၊ ရွင္းေနတာေတြကို ဘာေၾကာင့္ ရႈပ္ဖို႔ လုပ္သလဲတဲ့။
တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြဟာ ဒီလူႀကီး ေျပာသလို ရွင္းေနသားပဲလို႔ လူေတြက အထင္ေရာက္တတ္ပါတယ္။ တကယ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အေတြ႕အႀကဳံအရဆို… အဲဒါေတြဟာ တကယ္ မရွင္းပါဘူး။ “မရႈပ္ပါဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔က သက္ေသ မျပမခ်င္း ရွင္းေနသားပဲ“ လို႔ အလြယ္တကူ ေျပာလို႔ မရတတ္ပါဘူး။ ဒါကို အရွင္း/ အရႈပ္အေၾကာင္း ေကာင္းေကာင္းသိတဲ့ သူေတြ သိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း သိပါတယ္၊ တခ်ဳိ႕ေတာ့ မသိၾကဘူး။ အဲဒါကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိေနပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဘာျပန္ေျဖရမလဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေျဖရွိသလား။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အရုပ္တရုပ္လား။ လႈပ္တဲ့သူရွိမွ လုပ္တဲ့သူလား။ ဒီအဖိုးႀကီးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးေနၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အင္မတန္ စိတ္ျမန္တဲ့သူ ျဖစ္တယ္၊ ေယာက္်ားေလးတန္မဲ့ ဆတ္ဆတ္ထိ မခံတတ္သူလည္း ျဖစ္တယ္။ အရာရာကို တတ္သိနားလည္သူလို႔လည္း အထင္ေရာက္တတ္သူ ျဖစ္တယ္။ တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြဆို သူမ်ားေတြ မသိခင္ အရင္သိေနတတ္သူလို႔လည္း ဂုဏ္ယူခဲ့ဖူးတယ္။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အခက္ေတြ႕ၿပီ၊ ခက္ေနပါၿပီ။ ဘာတခုမ်ား ကၽြန္ေတာ္ ေျဖႏိုင္ပါ့မလဲ။
ႀကိဳးဆိုင္းေတြနဲ႔ လူႀကီးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၿပဳံးၿပဳံံးႀကီးၾကည့္ၿပီး ဟိုဘက္ ျပန္လွည့္သြားၿပီ၊ သူ႔ေခါင္းနားဆီကေန မီးခိုးေငြ႕ေတြေတာင္ ထြက္လာတာကို ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ေနရတယ္။ ေဆးလိပ္ ေသာက္ေနတာ ထင္ပါရဲ႕…။ ခဏေနေတာ့ ေခ်ာင္းေတြ တဟြတ္ဟြတ္ဆိုးသံ ၾကားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ဆြံအေနဆဲ… အေနမတတ္၊ အထိုင္မတတ္၊ ဟိုစပ္စပ္ ဒီစပ္စပ္လူ၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သိပ္သြက္တယ္လို႔ ထင္ခဲ့မိသူ၊ အခုေတာ့ ကိုယ့္ဒုကၡနဲ႔ကိုယ္… ကၽြန္ေတာ့္ပါးစပ္ဟာ ေစးကပ္ေနတယ္။
အေျဖကေတာ့ ရွင္းခဲ့ၿပီ။ ေအာ္ ေဟာ္ ေဟာ္… ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တုိင္သည္လည္း ႀကိဳးဆိုင္းေတြနဲ႔ လူ…။
၂၀၁၂ ေအာက္တိုဘာ ၂၊ ည ၁၁ နာရီ။
လန္ဒန္။
မိုးစက္ေမွာ္ 