by Myo Tha Htet on Thursday, 4 October 2012 at 21:40·
လန္ဒန္ကို လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးႏွစ္ေက်ာ္က စေရာက္ေတာ့ ဘယ္လိုမွ ထူးၿပီးမေနခဲ့ပါ၊ ရန္ကုန္အေသးေလးကေန ရန္ကုန္အႀကီးႀကီးဆီ ေရာက္လာတယ္လို႔ပဲ အလြယ္မွတ္လိုက္ပါတယ္။ ၀န္ေဆာင္မႈ ကြာတာေတြေတာ့ ရွိတာေပါ့၊ တယ္လီဖုန္းကို အလြယ္၀ယ္လို႔ ရတယ္၊ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရးက ေကာင္းတယ္၊ အစားအေသာက္ေတြ သန္႔သန္႔ျပန္႔ျပန္႔ေရာင္းတဲ့ စတိုးဆိုင္ႀကီးေတြ ေပါတယ္။ အ၀တ္အစားေတြ ေကာင္းေကာင္းကန္းကန္း (ေစ်းေတာ့ႀကီးတာေပါ့) ၀ယ္၀တ္ႏိုင္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ရန္ကုန္သားအတြက္ လန္ဒန္ဟာ အသားက်လြယ္တယ္။
တေလာကေတာ့ အလုပ္ကိစၥနဲ႔ နယူးေယာက္ကို ၁၀ ရက္ေလာက္ ေရာက္ခဲ့ရတယ္။ နယူးေယာက္က မန္ဟန္တန္ အရပ္မွာ ေနရ၊ သြားရ၊ လာရ၊ စားရ၊ ေသာက္ရေတာ့ မႏၱေလးၿမိဳ႕ႀကီးကို သတိရတယ္။ နယူးေယာက္ဟာ မႏၱေလးနဲ႔ တူလွခ်ည္လားလို႔ စိတ္ထဲက ျဖစ္မိတယ္။ ဟုိနားဒီနား လိုက္ပို႔ေပး၊ လိုသမွ်ကို ေထာက္ကူေပးတဲ့ အကို ဖိုးေထာင္နဲ႔ ေမးစမ္းၾကည့္ေတာ့လည္း “ေအး… မင္း အထင္လည္း မမွားပါဘူး“ လို႔ သူက ျပန္ေျပာတယ္။
မႏၱေလးနဲ႔တူတယ္လို႔ ဘာေၾကာင့္ ေျပာသလဲဆိုေတာ့ နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ကြက္ (မန္ဟန္တန္အပိုင္းေပါ့ေလ) က စတုဂံကြက္ ေဖာ္ထားတာ ျဖစ္တယ္၊ လမ္းေတြက မႏၱေလးလိုပဲဲ ရက္ေဖာက္ထားတယ္။ တကၠစီငွားၿပီး တေနရာသြားမယ္ဆို ဘယ္လမ္းနဲ႔ ဘယ္လမ္းေထာင့္လို႔ အလြယ္ေျပာႏိုင္တယ္။ အဲဒါဆို တန္းတန္းမတ္မတ္ကို ေရာက္သြားေတာ့တာပါပဲ။ မန္ဟန္တန္မွာေတာ့ အပိုင္းႏွစ္ပိုင္းရွိတယ္၊ ပဥၥမရိပ္သာလမ္းက အေရွ႕အေနာက္ကို ပိုင္းျခားထားၿပီး က်န္တာကေတာ့ ရိပ္သာလမ္းေတြရယ္၊ နံပါတ္နဲ႔ လမ္းေတြရတယ္ ရွိတယ္။
လြန္ေလတဲ့ သမၼတေဟာင္းနာမည္ေပးထားတဲ့ နယူးေယာက္၊ ေဂ်အက္ဖ္ေက ေလဆိပ္ကေန နယူးေယာက္၊ မန္ဟန္တန္ကို လာရင္ ျမစ္ႀကီးတစင္းကို ျဖတ္ေက်ာ္လာခဲ့ရတယ္။ ဒီျမစ္ႀကီးကပဲ နယူးေယာက္ကို ေခြရစ္ၿပီး စီးဆင္းေနတယ္။ ေလဆိပ္ကေန ပထမ တံတားကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီး ျမစ္ကို ျဖတ္လာတဲ့အခါ အေရွ႕အရပ္မွာရွိလို႔ အေရွ႕ျမစ္ East River လို႔ ေခၚသတဲ့၊ ဒီျမစ္ႀကီးပဲ အေနာက္ဘက္ကို ေရာက္သြားေတာ့ ဟတ္ဆန္ျမစ္လို႔ ေခၚသတဲ့။
နယူးေယာက္က တကၠစီေတြက အ၀ါေရာင္ေတြ ျဖစ္တယ္၊ Yellow Cab လို႔ ေခၚၾကတယ္။ လန္ဒန္မွာေတာ့ တကၠစီေတြက အနက္ေရာင္ေတြ ျဖစ္တယ္၊ Black Cab လို႔ ေခၚၾကတယ္။ ရန္ကုန္နဲ႔ မႏၱေလးက တကၠစီေတြကေတာ့ အေရာင္စုံေတြပဲ ျဖစ္တယ္။ ဒါေတာင္ မႏၱေလးက ေလးဘီးေတြ သုံးေတာ့ အျပာေရာင္ေတြ မ်ားတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရတယ္။ Blue Cab ေပါ့။
နယူးေယာက္ၿမိဳ႕ႀကီးက တကယ္ေတာ့ အပိုင္းငါးပိုင္းနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားတာ ျဖစ္တယ္။ မန္ဟန္တန္၊ ဘေရာင့္စ္၊ ကြင္းစ္၊ ဘရြတ္ကလင္းနဲ႔ စတိတ္တန္အိုင္လန္းတို႔ ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ၁၀ ရက္ အတြင္းမွာ မန္ဟန္တန္နဲ႔ ကြင္းစ္ကိုပဲ သြားခဲ့လာခဲ့ရတယ္။ နယူးေယာက္ဟာ လူဦးေရ ၈ သန္းေက်ာ္ မွီတင္းေနထိုင္ၿပီး ၀ီကီပီဒီးယား အဆိုအရ ဘာသာစကားေပါင္း ၈၀၀ ေလာက္ကို ေျပာဆိုသူေတြ ေနၾကတယ္လို႔ ဆုိပါတယ္။
လန္ဒန္ကလည္း လူဦးေရ ၈ သန္းေက်ာ္ ေနထိုင္ၿပီး ဘာသာစကားေပါင္း ၃၀၀ ေက်ာ္ကို ေျပာဆိုၾကတယ္။ ရန္ကုန္ကေတာ့ အခုဆို လူဦးေရ ၆ သန္းနီးပါး ေနထိုင္လာၾကၿပီလို႔ ဆိုတယ္။ ရန္ကုန္မွာ မတူတဲဲ့ ဘာသာစကားကြဲ ဘယ္ႏွမ်ဳိးေလာက္ ေျပာဆုိၾကမလဲ။ အလြန္ဆုံး ေလးငါးဆယ္ေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ တိတိက်က် စာရင္းေကာက္ယူထားတာေတာ့ မရွိေသးဘူး။ မႏၱေလးကေရာ… ေနထိုင္သူဦးေရ ႏွစ္သန္း၀န္းက်င္ ဒါမွမဟုတ္ ႏွစ္သန္းေအာက္ ရွိမယ္လို႔ ခန္းမွန္းရတယ္။ ဘာသာစကားေပါင္း ဘယ္ႏွမ်ဳိးေလာက္ ေျပာဆိုၾကသလဲ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ မေျပာႏိုင္ဘူး (ကၽြန္ေတာ္ မသိဘူး)။
နယူူးေယာက္မွာဆို တိုင္းစကြဲယား၊ ကုလသမဂၢ အေဆာက္အဦး၊ ေလဘာတီရုပ္၊ အခုေနာက္ပိုင္း ၉/၁၁ တာ၀ါႀကီး စသျဖင့္ တိုးရစ္ေတြ သြားလာၾကည့္ၾကတဲ့ ေနရာေတြ ရွိတယ္။ လန္ဒန္မွာဆုိလည္း ပါလီမန္၊ လန္ဒန္နာရီစင္၊ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ေနအိမ္ (အမွတ္ ၁၀၊ ေဒါင္းနင္းလမ္း)၊ လန္ဒန္ရဟတ္ႀကီး၊ မဒမ္တူးေဆာ့ ဖေယာင္းျပတိုက္၊ ဂရင္းနစ္စံေတာ္ခ်ိန္နာရီ စသျဖင့္ သြားလာ လည္ပတ္စရာ ေနရာေတြ ရွိတယ္။ အဲဒါေတြကို ၾကည့္ဖို႔ျပဳဖို႔ တိုးရစ္ေတြ သန္းေပါင္းမ်ားစြာ တႏွစ္တႏွစ္ လာေနၾကတယ္။
ရန္ကုန္မွာဆိုရင္ေတာ့ အထြတ္အျမတ္ ေရႊတိဂုံေစတီေတာ္ျမတ္ႀကီး၊ ရန္ကုန္ဆိပ္ကမ္း (ဒလဘက္ကမ္း)၊ အင္းလ်ားကန္/ ကန္ေတာ္ႀကီး၊ (ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ကေရာ ပါရဲ႕လားမသိ)၊ ဗိုုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းေစ်း၊ (၀န္ႀကီးမ်ားရုံးလည္း မပါေလာက္ေသးဘူး)၊ တခ်ဳိ႕ ဧည့္လမ္းညႊန္ေတြကေတာ့ အခုေနာက္ပိုင္း ကမၻာေက်ာ္ ၿငိမ္းခ်မ္းေရး ႏုိဗယ္လ္ဆုရွင္ ေဒၚေအာင္ဆန္းစုၾကည္အိမ္ကို လိုက္ျပရတယ္လို႔ ေျပာၾကတယ္။
မႏၱေလးေရာ… မႏၱေလးကမွ ျပစရာ၊ ၾကည့္စရာ ပိုမ်ားတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။ မဟာမုနိ ရုပ္ရွင္ေတာ္ျမတ္ႀကီး၊ မႏၱေလးေတာင္၊ မႏၱေလးနန္းနဲ႔ က်ဳံး၊ ဦးပိန္တံတား၊ ကမၻာ့အႀကီးဆုံး စာအုပ္ႀကီး၊ တျခား အႏုအမြတ္ ေက်ာင္းတိုက္ႀကီးေတြ၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊး လူျပက္ညီအကိုေတြ စသျဖင့္ ျပစရာ/ ေျပာစရာ၊ ရွင္းျပစရာေတြ မ်ားမယ္လုိ႔ ထင္မိတယ္။ ေျခမ်က္စိ မေရာက္တရာက္အထိ ထဘီ၀တ္ၿပီး ေရႊေျခခ်င္း ၀တ္ထားတဲ့ မႏၱေလးသူေတြကိုေရာ တိုးရစ္ေတြ ေတြ႕ရဦးမွာလား၊ သိပ္ေတာ့ မေတြ႕ရႏိုင္ေတာ့ဘူး။
နယူးေယာက္ကို ကုလသမဂၢ ႏွစ္ပတ္လည္ အစည္းအေ၀းက်င္းပခ်ိန္သြားေတာ့ ဟိုတယ္ခန္းေတြက အင္မတန္က်တယ္/ က်ပ္တယ္။ ဟိုတယ္ခန္းရဖို႔ေတာင္ မနည္းရွာခဲ့ရတယ္။ ၁၀ ေပ ပတ္လည္ေလာက္ စားပြဲ၊ ကုလားထိုင္မပါ အခန္းေလး (အိမ္သာ/ ေရခ်ဳိးခန္းက အမ်ားနဲ႔ မွ်ေ၀ သုံးစြဲရတယ္) ကို တည ေဒၚလာ ၂၀၀ နီးပါးေတာင္ က်သင့္တယ္။ ေရသန္႔ေသာက္ခ်င္ရင္ စက္ကေန ၀ယ္ေသာက္ရတယ္။ ေရဗူးေသးတဗူးကို ဆင္ဂယ္ႏုတ္လို႔ေခၚတဲ့ တေဒၚလာေပးေပေတာ့ပဲ။
အေမရိကန္စတိုင္လို႔ ေခၚရမယ့္ အားလုံးကို ကိုယ္တုိင္လုပ္ေပပဲ၊ ဟိုတယ္ေနတယ္ဆိုေပမယ့္ ဘာမွကို ၀န္ေဆာင္မႈ အပိုေတာင္းလို႔ မရဘူး။ ဟိုတယ္က ခပ္ေသးေသးဆုိေတာ့ ဟုိတယ္တခုလုံးကို ေကာင္တာက လူတေယာက္ထဲထိုင္ၿပီး စီမံခန္႔ခြဲေနတယ္။ ေသာက္ေရရမလားလို႔ ေမးရင္ ေအာက္ဆုံးထပ္ (ေျမေအာက္ထပ္မွာ) ေရသန္႔၊ အခ်ဳိရည္ ေရာင္းတဲ့ စက္ထားထားတယ္၊ အဲဒီမွာ ကိုယ္တိုင္၀ယ္ပါလို႔ ေျပာတယ္။
အခန္းကို သန္႔ရွင္းေရး ၀င္လုပ္ၿပီး ေရခ်ဳိးတဲ့အခါ သုံးဖို႔ တဘက္ေတြ ထားမသြားဘူး၊ တယ္လီဖုန္း ဆက္ၿပီး ေတာင္းတဲ့အခါ “ငါ… လာ မေပးႏုိင္ဘူး၊ မင္း ေအာက္ေရာက္တဲ့အခါ ယူပါ“ တဲ့။ မနက္ ဘယ္ႏွနာရီ ကားမွာထားခ်င္တယ္ဆိုေတာ့ “မင္း ဘယ္အခ်ိန္သြားမွာလဲ၊ အဲဒီအခ်ိန္ လမ္းေပၚက yellow cab တားလိုက္ရုံပဲတဲ့၊ yellow cab က ၂၄ နာရီ အလုပ္ လုပ္ပါတယ္“ တဲ့။ မိုက္တယ္၊ အားလုံးက ကိုယ့္အားကိုယ္ကိုး ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္ပဲ။ ဟိုတယ္ေနတယ္ဆိုၿပီး စိတ္ကူးယဥ္ဖို႔ မႀကံေလနဲ႔ပဲ။
တခုေတာ့ ေကာင္းတယ္၊ အားလုံး ကိုယ့္ဘာသာ လုပ္ရေတာ့ ၀န္ေဆာင္ခ မေပးရေတာ့ဘူး။ မဟုတ္ရင္ အေမရိကမွာက ဘာစားစား၊ ဘယ္သြားသြား၊ ဘာလုပ္လုပ္ ၀န္ေဆာင္မႈ တခုခုကို ယူလိုက္တိုင္း က်သင့္ေငြရဲ႕ ၁၀ ကေန ၁၅ ရာခိုင္ႏႈန္းအထိကို ၀န္ေဆာင္ခဆိုၿပီး သက္သက္ေပးရေသးတယ္။ ဥပမာ တကၠစီငွားစီးလို႔ ၁၀ ေဒၚလာ က်င့္သင့္တယ္ဆို အနည္ဆုံး ၁၁ ေဒၚလာ ေပးရမယ္။ အစားအေသာက္ တခုခုမွာစားလို႔ ေဒၚလာ ၃၀ က်သင့္တယ္ဆို ပိုက္ဆံရွင္းတဲ့အခါ ၃၅ ေဒၚလာေလာက္ ေပးရမယ္။ အဲဒီလို ရွိတယ္။
တခ်ဳိ႕လည္း အေၾကာင္းမသိေတာ့ ၀န္ေဆာင္ခ ၁၀ ကေန ၁၅ ရာခိုင္ႏႈန္း မေပးမိၾကဘူး၊ ဒါမွမဟုတ္ ေပးဖို႔ လက္တြန္႔ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ေရာင္းသူ/ ၀န္ေဆာင္မႈေပးသူက ဘာလုပ္သလဲ ဆိုေတာ့ အူတူတူမွန္း/ အထာမသိမွန္း သိရင္ ေဘလ္ေတာင္းတဲ့အခါ တခါထဲ ၀န္ေဆာင္ခပါ ေရးခ်ထားလိုက္တယ္။ ရန္ကုန္နဲ႔ မႏၱေလးမွာက အမ်ားစုက ေပးမွ မေပးရဘဲ၊ အရက္ေသာက္တဲ့အခါမွသာ စားပြဲထိုးက အလိုက္သိၿပီး အျပဳအစုေကာင္းေနရင္ ျပန္တဲဲ့အခါ က်ပ္ ၅၀၀ မ်ဳိး၊ ၁၀၀၀ မ်ဳိး ေပးတာပဲ ရွိတာ မဟုတ္လား။ ဒါေတာင္ ေပးခ်င္မွ ေပးတာပါ၊ မေပးလည္း ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။
အေမရိက ကေတာ့ မရဘူး၊ ေပးကို ေပးရတယ္။ ၂၀၀၇ က တခါ အေမရိကန္- အာဆီယံ ဆက္ဆံေရး ႏွစ္ ၃၀ ျပည့္ အေမရိကန္ ႏိုင္ငံျခားေရးဌာနက ဖိတ္ၾကားလုိ႔ တေခါက္သြားဖူးတယ္။ မသြားခင္ကထဲကကို ရန္ကုန္က အေမရိကန္သံရုံးက ေသခ်ာမွာပါတယ္၊ အေမရိက ေရာက္တဲ့အခါ အဲဒီလို ၀န္ေဆာင္ခမ်ားကို ခ်ီးျမွင့္ေပးကမ္းဖို႔ လိုတယ္လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မွာၾကားလိုက္ပါတယ္။
လန္ဒန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္စားတဲ့ ဆိုင္ေလးေတြက ေသးတာကတေၾကာင္း၊ တေယာက္ထဲ သြားစားျဖစ္တာကတေၾကာင္းမို႔ ၀န္ေဆာင္ခက ထူးၿပီး ေပးစရာ မလိုပါဘူး။ အဲ… လန္ဒန္ တရုတ္တန္းက တရုတ္စားေသာက္ဆိုင္မွာေတာ့ တေယာက္ထဲစားရင္ ေပးစရာ မလိုေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္ကေနအထက္ စားရင္ေတာ့ သူလည္း အနည္းဆုံး ၁၀ ရာခိုင္ႏႈန္းေလာက္ေတာ့ ၀န္ေဆာင္ခ ေပးခဲ့မွ ကိုေရႊစားပြဲထိုးေတြက မ်က္ႏွာထားၾကည္ပါေပတယ္။
ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးက တခ်ဳိ႕ဆိုင္ေတြက ၀န္ေဆာင္မႈ ေကာင္းေပမယ့္လို႔ ဆိုင္တခ်ဳိ႕ကေတာ့ ၀န္ေဆာင္မႈညံ့ပါတယ္။ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ကိုယ္ သူေရာင္းတဲ့ေစ်း/ ေတာင္းတဲ့ေစ်းလည္း ေပးစား (၀န္ေဆာင္မႈ ရယူ) ပါရက္နဲ႔ တခါတခါ ေပးတဲ့ ၀န္ေဆာင္မႈေတြက ေတာ္ေတာ္ဆိုးပါတယ္။ ဥပမာ အစားအေသာက္မွာရင္ ပူပူေလာင္ေလာင္ ျဖစ္မေနတာ၊ စားပြဲထိုးေတြရဲ႕ မ်က္ႏွာထား အခ်ဳိးအပိုးနဲ႔ စားသုံးသူကို မေလးမစား လုပ္တာမ်ဳိးေတြ ေတြ႕ရတတ္ပါတယ္။ အဆိုးဆုံးတခုကေတာ့ ျမန္မာခ်င္းကို ပမာမခန္႔လုပ္ၿပီး ႏိုင္ငံျခားသားက်ေတာ့ လိုတာထက္ ပိုၿပီး ၀န္ေဆာင္မႈေတြ ေပးေနတာမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားတိုင္းက ပိုက္ဆံသုံးႏိုင္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္တမ္းဆုိရင္ ျမန္မာေတြကမွ ပိုက္ဆံပိုက်တာပါ၊ ပိုက္ဆံပိုသုံးတာပါ။ တကယ္တမ္းသာ ၀န္ေဆာင္မႈ ေကာင္းေကာင္းေပးပါ၊ ျမန္မာေတြက က်ပ္ ၅၀၀၊ ၁၀၀၀ ေပးဖို႔ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မေနပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ဆို တခါတေလမ်ား သူတုိ႔နဲ႔ သြားလာတဲဲ့အခါ က်ပ္ ၃၀၀၀၊ ၅၀၀၀ ဒီအတိုင္း ေပးပစ္ေနတာမ်ဳိး ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ အဲ… နည္းနည္းေလးေတာ့ ၀င္ထား/ ေသာက္ထားတဲ့အခါမ်ဳိးေတြမွာေပါ့ေလ။
တကယ္ေတာ့ အထူးအေထြလုပ္ၿပီး ေရးစရာလည္း မ်ားမ်ားစားစား မရွိပါဘူး၊ ႀကဳံေတြ႕ခံစားရတာေလးေတြကို သူမ်ားၿမိဳ႕ႏွစ္ၿမိဳ႕၊ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ႏွစ္ၿမိဳ႕ ယွဥ္ၿပီး ေရးၾကည့္ခ်င္စိတ္ ေပၚလာတာနဲ႔ ေရးခ်လိုက္မိတာပါ။ လန္ဒန္ကို ေနရထိုင္ရတာ ေအးေဆး တည္ၿငိမ္တယ္ဆုိၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္မိပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ဇာတိျဖစ္တဲ့ ရန္ကုန္ကိုေတာ့ ပိုခ်စ္ပါတယ္။ နယူးေယာက္ကိုေတာ့ လန္ဒန္ထက္စာရင္ လႈပ္ရြ ရင္ဖိုေစတယ္ဆိုၿပီး သေဘာက်မိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အႏုအလွ အယဥ္အေက်း ျပည့္တဲ့ မႏၱေလးကိုေတာ့ ပိုႀကိဳက္ပါတယ္။
၂၀၁၂၊ ေအာက္တိုဘာ ၄။ ည ၉ နာရီခြဲ။
လန္ဒန္။
မိုးစက္ေမွာ္ 