ျမန္မာ့ဒီမိုကေရစီပန္းဖူးနဲ႔အတူ အၿပိဳင္ဖူးရုံမက ပြင့္လို႔ အာလုိ႔ ေၾကြဖို႔ေတာင္ တာဆူေနတာက သတင္းသမားေတြထဲက သတင္းသမားေတြေပါ့။ ဒါဆိုရင္ အအာလြန္လို႔ ေၾကြသြားခဲ့ရင္ အစားထိုးဖို႔ ျပင္ဆင္ထားဖို႔ လိုေပလိမ့္မယ္။ ဘယ္သူ သတင္းေထာက္ လုပ္ၾကမလဲ၊ တကယ္ေတာ့ ဘယ္သူမဆို သတင္းေထာက္ လုပ္ႏိုင္သားပဲ မဟုတ္လား။ ၾကည့္ၾကရေအာင္ဗ်ာ။
ႏွစ္ႏွစ္ရြယ္ကစလို႔ စကားစမ္းတယ္ဆိုပါစို႔…၊ ေပေပ… ေမေမနဲ႔ စလိုက္ခဲ့ရင္ ေနာက္ေတာ့ ဖိုးဖိုး ဖြားဖြား ရလာလိမ့္မယ္၊ စားမယ္၊ သြားမယ္၊ ေကာင္းတယ္ကေန ႀကိဳက္ဘူး၊ ခါးတယ္ အလယ္ထားလို႔ ဒါဘာလဲ၊ ဘာျဖစ္တာလဲ အဆုံး ေမးခြန္းေတြနဲ႔ ေထြးလုံးလာေတာ့မယ္။ မေျဖႏိုင္ရင္ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္မရွည္တဲ့ မိခင္ငယ္ေလးမ်ဳိးက ကေလးငယ္ေလး ေခါင္းကို တိန္ကနဲမည္ေအာင္ ေခါက္လို႔ “လွ်ာရွည္ဦး ေသနာေလး… နင့္အေဖကို စိတ္ဆိုးရတဲ့အထဲ…“ ေျပာတာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္သြားႏိုင္တယ္။
ဆိုခ်င္တာက လူရယ္လို႔ ျဖစ္လာရင္ စကားေျပာတတ္စ အရြယ္ကထဲက သူမ်ားေျပာတဲ့ စကားေတြကို နားေထာင္တယ္၊ မရွင္းရင္ ေမးတယ္ ဒါမွမဟုတ္ သိခ်င္တာကို ေမးတယ္။ လက္မခံရင္ ျငင္းတယ္။ သတင္းေထာက္ကလည္း သတင္းရင္းျမစ္ ေျပာတာကို နားေထာင္တယ္၊ မေက်လည္ရင္ ေထာက္တယ္။ မေျပာေသးတာကို ႏႈိက္တယ္၊ လိမ္ညာေျပာေနရင္ အမွန္က ဒီလို မဟုတ္လားလို႔ ေစာဒက တက္တယ္။
ဒါဆို ဘယ္သူမဆို သတင္းေထာက္ လုပ္လို႔ မရဘူးလား။ လုပ္ေလ… ရႏိုင္တာေပါ့။ ဒီေန႔ေခတ္လို ျမန္မာျပည္မွာ သတင္းစာေတြ၊ သတင္းဂ်ာနယ္ေတြ၊ သတင္းနည္းနည္း စလႊင့္ေနတဲ့ အက္ဖ္အမ္ ေရဒီယိုလိုင္းေတြ၊ တိုက္ရိုက္ေတာင္ မၾကာခဏ ထုတ္လႊင့္လာေနၿပီျဖစ္တဲ့ အစိုးရနဲ႔ အစိုးရ-ပုဂၢလိကဆက္စပ္ ရုပ္သံလိုင္းေတြ မ်ားလြန္လြန္းလို႔ သတင္းေထာက္ေတြ လိုမွလို၊ ေကာင္းတဲ့ ေတာ္တဲ့ လူေတြ မရလို႔ေတာင္ ရတဲ့လူနဲ႔ လုပ္ေနၾကရတာ ျမင္ေန/ ၾကားေနရသားပဲ မဟုတ္လား။
အဲ… သတင္းေထာက္ အလုပ္ဆုိတာက ေဆာ့သလိုေတာ့ လုပ္ေကာင္းတဲ့အရာ မဟုတ္ျပန္ေပဘူး။ တခါ သတင္းေထာက္ ျဖစ္သြားရင္ တသက္လုံး သတင္းေထာက္ ျဖစ္တတ္တယ္ ဆိုတဲ့ ဆိုရိုးစကားတခု ၾကားဖူးတယ္။ စြဲေစတတ္တဲ့ အလုပ္ေတြထဲမွာ သတင္းေထာက္ အလုပ္ကလည္း ပါေပတယ္။ စိတ္မပါလို႔… စိတ္ေတြ ေနာက္က်ိ ရႈပ္ေထြးေလာက္ေအာင္ ဖိအားေတြ မ်ားလာလို႔ “ေတာ္ပါၿပီ၊ စိတ္ကုန္တယ္၊ ေတာထဲက သစ္ပင္ေပၚမွာ သြားေနမယ္“ ဆိုတာမ်ဳိးက တႏွစ္မွာ တခါ၊ ႏွစ္ခါ (တခ်ဳိ႕လည္း အခါခါေပါ့) ျဖစ္တတ္ေပမယ့္ တျခား အလုပ္ကိုလည္း ဘယ္လိုမွ မလုပ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ စြဲေလာက္ပါတယ္လို႔ဆိုရင္ ေမာင္ရာ… လြန္တာေပါ့ကြာလုိ႔ ေျပာၾကမလားေတာ့ မသိပါဘူး။
မယုံရင္ စမ္းၾကည့္ေပါ့လို႔ စိန္ေတာ့ မေခၚ၀ံ့ပါဘူး၊ ဆက္ပါရေစဦး။ ဒီေန႔ေခတ္မွာက အင္တာနက္ေၾကာင့္ ကြန္ပ်ဴတာရွိသူေတြ၊ အခုဆို လက္ကိုင္တယ္လီဖုန္း ေကာင္းေကာင္းရွိသူေတြဟာ သတင္းအခ်က္အလက္ေတြကို ျမန္ျမန္နဲ႔မ်ားမ်ား ရေနၾကပါတယ္။ ဒီေတာ့ သတင္းေၾကာနပ္လာသလို၊ သတင္းပါးလည္း ၀လာၾကပါတယ္။ ျပည္တြင္းေရာ ႏိုင္ငံတကာ သတင္းေတြကိုပါ အႀကိမ္ႀကိမ္ အထပ္ထပ္ ဖတ္ေန ၾကည့္ေနႏိုင္တဲ့အတြက္ ေတာ္ရုံ သတင္းထက္ကို သုံးသပ္ ေ၀ဖန္ ပိုင္းျခားမႈေတြကိုလည္း သိလို ၾကားလိုသလို ေျပာခဲ့သလို ၾကာလာတဲ့အခါမွာ ကိုယ္တိုင္လည္း မသိမသာကေန သိသိသာသာ ပိုင္းျခားေ၀ဖန္သူ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။
သတင္းေထာက္အဆင့္သာမကေတာ့ဘဲ သတင္းကို ပိုင္းျခားေ၀ဖန္ႏိုင္သူအဆင့္အထိ တက္လာတာဟာ သတင္းကို ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့အက်ဳိးနဲ႔ စူးစမ္းစိတ္ျဖာ အားသန္မႈတို႔ေၾကာင့္ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီေန႔ေခတ္လို ၀က္ဘ္ တူးပြိဳင့္ ဇီးရိုးေခတ္မွာ သတင္းေထာက္ေပးတဲ့ သတင္းကို ယူရုံတင္မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ကိုယ္တုိင္ကပါ ပိုင္းျခား ေ၀ဖန္ တုန္႔ျပန္မႈေတြကို ခ်က္ခ်င္း လက္ငင္း လုပ္လာႏိုင္တဲ့ အက်ဳိးဆက္တခုကလည္း ရွိလာပါတယ္။ သတင္းဌာနေတြ၊ သတင္းစာေတြ၊ ဂ်ာနယ္ေတြ ကိုယ္တိုင္ကကို ပရိသတ္ကို အဲဒီ အခြင့္အလမ္း ေပးလာရပါတယ္။
နဂိုက ကိုယ္ခ်ည္းေျပာတယ္၊ ေပးတယ္။ အခုက် ယူသူဘက္က အေကာင္း/အဆိုး၊ ေက်နပ္၏/မေက်နပ္၏၊ လက္ခံတယ္/လက္မခံပါ ဆိုတာေတြကိုလည္း တၿပိဳင္နက္တည္း ျပန္လို႔ လက္ခံလာရပါတယ္။ ဒီေတာ့ သတင္း၀ိုင္းဟာ ပိုၿမိဳင္လာတယ္၊ ၿမိဳင္လာသလို ဆူညံသံေတြလည္း ပါလာပါတယ္။ ရင္ထဲအရိုးခံ ေ၀ဖန္ သုံးသပ္သူ ပါသလို၊ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ ေအာ္မယ့္သူလည္း ၀င္လာပါတယ္။ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ သတင္းနဲ႔စပ္လို႔ အသံေတြ ပိုမ်ားလာတာကေတာ့ ေသခ်ာပါတယ္၊ အရင္နဲ႔ကို လုံး၀ မတူေတာ့ပါဘူး။
ဟုတ္ၿပီ၊ ဒီေတာ့ အခုလို အသံစုံတဲ့ေခတ္မုိ႔ ေစာနေျပာခဲ့သလို သတင္းကို လက္ခံယူေနၾကတဲ့ သူေတြေရာ သတင္းေထာက္ အလုပ္ကို မလုပ္ႏိုင္ဘူးလား။ သိပ္လုပ္ႏိုင္တာေပါ့၊ တခ်ဳိ႕လည္း လုပ္ေနၾကပါတယ္။ ႏိုင္ငံသားသတင္းေထာက္ အဂၤလိပ္လို စီတီဇင္ ဂ်ာနယ္လစ္ စီ-ေဂ်ေတြ ေပါမွေပါ မဟုတ္ဘူးလား၊ တခါတေလ သူတို႔ကေတာင္ ျမန္လြန္လြန္းလို႔ အံ့ၾသေလးစားေနၾကရတယ္။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔က သူတုိ႔ တတ္သေလာက္၊ မွတ္သေလာက္ လုပ္တာျဖစ္လို႔ ဆုိခဲ့ပါအတိုင္း ပိုင္းျခားေ၀ဖန္မႈနဲ႔ ခ်င့္ခ်ိန္ဆက္စပ္ စဥ္းစားရမယ့္ တာ၀န္ဟာ လက္ခံသူ၊ ယူသူမွာ ရွိလာတတ္တယ္။ ဒါက တပိုင္း…။
ဒုတိယတပိုင္းကက်ေတာ့ စီ-ေဂ် လုပ္တာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ တကယ့္ သတင္းေထာက္ေတြ ကိုယ္တုိင္ကိုက ပိုင္းျခား ေ၀ဖန္မႈ၊ သုံးသပ္ ေျပာဆိုမႈအထိ မသြားပါနဲ႔ဦး…၊ ကိုယ္လိုက္ခဲ့တဲ့ သတင္းတပုဒ္၊ ေရးထုတ္လိုက္တဲ့ စာတပုဒ္ကိုပဲ ဖတ္သူ စိတ္၀င္စားေအာင္၊ အျငင္းထြက္ စဥ္းစားတတ္ေအာင္၊ လက္ခံမႈ/ျငင္းပယ္မႈေတြနဲ႔ ၿငိတြယ္သြားေအာင္ ေရးတတ္ဖို႔မွာကိုပဲ အားနည္းေနေသးတာကို ေတြ႕ေတြ႕ေနရပါတယ္။
ေရဒီယိုနဲ႔ ရုပ္သံသတင္းေထာက္တခ်ဳိ႕ဆို ပိုဆိုးေသးေပါ့၊ ေျပာခဲ့သလို လူနဲ႔ အလုပ္မွာ အလုပ္ေနရာ လိုအပ္ခ်က္က ပိုေနၿပီး လူက ရွားေနေလေတာ့ သတင္းေရႊေခတ္လို႔ ဆိုႏိုင္တဲ့ ဒီခ်ိန္ဒီခါမွာ တီဗီကင္မေရာ ေရွ႕ေမွာက္မွာေတာင္ စကားလုံးကြဲ ပီပီျပင္ျပင္ ခရားေရလႊတ္ မေျပာႏိုင္ေသးတာ ေတြ႕ရပါတယ္။ သတင္းေထာက္၀ါ အနည္းဆုံး ေလးငါးႏွစ္ ရွိၿပီးသူေတြေတာင္ အဲဒီလို မေျပာတတ္ဘူးဆိုရင္ မေန႔တေန႔ကမွ ၀င္လုပ္တဲ့ သူေတြဆို ဘယ္လိုလုပ္ၾကမလဲလို႔ စဥ္းစားစရာ ေကာင္းပါတယ္။
လူတိုင္းေတာ့ လုပ္ႏိုင္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ေနရာရၿပီးသူေတာင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ မလုပ္ႏိုင္ေသးတာ ေတြ႕ရေတာ့… အခုတေလာ စိတ္ထဲ အာသီသ ေပၚမိတာကေတာ့ ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚကေန တည့္တည့္ေရာ ဆင္ျခင္သိနဲ႔ပါ ကၽြန္ေတာ္ ပညာယူေနရတဲ့ လူငယ္၊ လူလတ္၊ လူႀကီးေတြမ်ား ဒီေနရာေတြ ၀င္ၿပီး၊ လစ္ေန လပ္ေနတဲ့ မီဒီယာတာ၀န္ကို ဦးထမ္းပဲ့ထမ္းလိုက္ၾကရင္ ဘယ္ေလာက္ ေကာင္းေလမလဲလို႔ ရိုးရိုးသားသား ျဖစ္မိတာပါပဲ။
ေတာ္တဲ့သူဟာ ဘာလုပ္လုပ္ ျဖစ္ေအာင္/ေကာင္းေအာင္/ထူးခၽြန္ေအာင္ လုပ္တတ္ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျမင္ေနရတဲ့လူေတြလည္း လုပ္ရင္ ျဖစ္ၾကမွာပါပဲ။ ဒီေလာက္ႀကီး မဟုတ္တဲ့ လူေတြေတာင္ လုပ္လို႔ ျဖစ္ေသးတယ္ဆိုရင္ အမ်ားႀကီး တတ္ထား၊ မွတ္ထား၊ ေလ့လာထားတဲ့ သူေတြ အေျခခံ သတင္းေထာက္ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ကိုပဲ နည္းနည္းေလာက္ ဆ၀ါးၾကည့္လုိက္ရင္ပဲ လုပ္လို႔ ျဖစ္ၾကမွာပါလို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။ တကယ္သာ လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္သူ ျဖစ္ပါေစေလ၊ အခြင့္အလမ္းနဲ႔ ခံစားခြင့္ေတြက တျခားအလုပ္ေတြေအာက္ မေလ်ာ့ဘူး ဆိုတာကိုလည္း အာမခံႏိုင္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ယုံပါတယ္၊ စကားေျပာတတ္သူ နားၾကားသူ စာေရးစာဖတ္တတ္သူတိုင္း ေလ့လာ ႀကိဳးကုတ္မႈနဲ႔ အားထုတ္ ဖန္တီးမႈ ရွိမယ္ဆို သတင္းေထာက္ေကာင္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ စိတ္၀င္စားလို႔ လုပ္မယ္ဆိုရင္ေတာ့ ေသခ်ာ စဥ္းစား ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါေလ… တခုေတာ့ ထပ္ၿပီး သတိေပးလိုက္ပါရေစ… ဒီအလုပ္က စြဲတတ္ပါသေလ။
၂၀၁၂ ႏို၀င္ဘာ ၂၂၊ ည ၁၁ နာရီခြဲ။လန္ဒန္။
မိုးစက္ေမွာ္ 