by Myo Tha Htet on Thursday, 11 October 2012 at 21:52·

ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထီးတေခ်ာင္း ရွိတယ္၊ အေမ ေပးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။ သုံးဆစ္ခ်ဳိးမို႔ မိန္းမေဆာင္းထီးလို႔ ေျပာႏိုင္ပါတယ္။ အနက္ေရာင္ျဖစ္ၿပီး အျဖဴေရာင္လိုင္းနဲ႔ ေလးကြက္က်ားဒီဇိုင္းမို႔ မိန္းမေတာ့ သိပ္မဆန္ဘူးလို႔ ထင္ရတာပါပဲ။ ရန္ကုန္ကေန လန္ဒန္ကို အလာမွာ မိုးရြာရင္ ေဆာင္းရေအာင္ ေပးလိုက္တာလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ ပထမေတာ့ မိုးရြာရင္ ေဆာင္းမယ္ဆိုၿပီး ရုံးသြားတဲ့အခါ အိတ္ထဲထည့္ ယူယူလာပါေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ လန္ဒန္မိုးရဲ႕ ဖြဲဖြဲညင္းညင္း ေအးေအးအရသာကို ႀကိဳက္မိၿပီး ထီးကို ထုတ္မေဆာင္း ျဖစ္ရာကေန သယ္ရတာ ေလးပါတယ္ဆိုၿပီး ေဆာင္ေတာင္ မထားေတာ့ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့ လန္ဒန္မွာလည္း တခါတခါ မိုးက မဖြဲဘဲ သည္းတဲ့ဘက္ကိုလည္း မေရာက္ဘဲ ဖြဲပိုသည္းေလ်ာ့ ရြာတတ္ျပန္ေလေတာ့ ထီးက ေဆာင္းရျပန္ပါတယ္။ ႏို႔မို႔ရင္ အိမ္နဲ႔ဘူတာၾကား ဒါမွမဟုတ္ ဘူတာနဲ႔ရုံးၾကားကို ထီးအလြတ္ ေလွ်ာက္လိုက္မိရင္ ေတာ္ေတာ္ ရႊဲစိုသြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒီေတာ့လည္း ဒီထီးေလးကို ေဆာင္းရျပန္ပါတယ္။ မလိုရင္ ပစ္ထားလိုက္၊ လိုရင္ ထုတ္သုံးလိုက္နဲ႔ ထီးက ၾကာလာေတာ့ အေရာင္နည္းနည္း မြဲလာပါတယ္။ အနက္ေရာင္က မြဲရင္ ျဖဴေရာ္ေရာ္ ျဖစ္လာျပန္ပါတယ္။ မိုးစိုျပန္ရင္ေတာ့ အေရာင္က စိုသြားျပန္ပါတယ္။

တေလာက နယူးေယာက္ကို သြားရေတာ့ ဒီထီးကို ထည့္ယူသြားဖို႔ မသြားဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ သုံးေၾကာ့ေလာက္ စဥ္းစားပါေသးတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ သယ္ရမွာေတြက တအား မ်ားတာနဲ႔ ဒီထီးကို ထားခဲ့ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္မိတယ္။ ပထမရက္ေတြမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ဟာ မမွားပါဘူး ဆိုတာကို စဥ္းစားမိၿပီး သေဘာက်ခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ႏွစ္ရက္ ၾကာေတာ့ ငါ့ ထီးကေလး ယူခဲ့ရင္ အေကာင္းသားလို႔ ေတြးမိပါေတာ့တယ္၊ အႀကီးအက်ယ္လည္း ေနာင္တရမိပါေတာ့တယ္။

တည ဟိုတယ္ကေန အျပင္ထြက္လို႔ ညစာသြားစားတဲ့အခါ မိုးက နည္းနည္းစက်ပါတယ္၊ ေအာ္… ဒီမွာလည္း မိုးရြာတာပဲလို႔ ေတြးရင္း လန္ဒန္လို ေအာက္ေမ့လို႔ စိတ္ေအးလက္ေအးပဲ မုိးထဲမွာ ဆက္ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဆိုင္ေရာက္ေတာ့ မိုးက တအားကုန္ သည္းပါေလေရာ… ရန္ကုန္မိုးလိုပဲ အညွိဳးႀကီးႀကီးနဲ႔ကို ရြာတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆိုင္ေပါက္ကေန မိုးကို ၾကည့္ၿပီး သေဘာက်တာကေတာ့ ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့… မိုးတြင္းမွာ ဖြားခဲ့သူေလးမို႔ မိုးကို ခ်စ္တာကလည္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ ႏွစ္ေယာက္မရွိတဲ့သူပါ။

ကၽြန္ေတာ္က မိုးကို ခ်စ္သေလာက္ မိုးက ကၽြန္ေတာ့္ကို မခ်စ္ခဲ့ပါဘူး။ မိုးနည္းနည္း အသည္းေလ်ာ့ခ်ိန္မွာ ဟိုတယ္ကို ျပန္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ဟိုတယ္ေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ မိုးေရ ေတာ္ေတာ္ ထိသြားခဲ့ပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္ မွားသြားခဲ့တာက ေရခ်ဳိးခ်ပစ္လိုက္ရမွာပါ၊ ဒါေပမဲ့ တကယ့္တကယ္က် ေရမခ်ဳိးဘဲ ဒီအတိုင္း အ၀တ္လဲၿပီး ေနလိုက္ေတာ့ မၾကာပါဘူး၊ ကိုယ္ေတြ ပူတက္လာၿပီး ေနမထိ ထုိင္မသာ ျဖစ္ေတာ့တာပါပဲ။

ပုံမွန္ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေနမေကာင္း ျဖစ္ခဲပါတယ္၊ ခႏၶာကိုယ္ရဲ႕ ခုခံအားစနစ္ အားေပ်ာ့ခ်ိန္မွာ နယူးေယာက္မိုးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဆာ့သရမ္းသြားပါတယ္။ ဘာဆိုဘာမွ မတတ္ႏိုင္ေတာ့ဘဲ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ခံရတဲ့ဘက္မွာပဲ ရွိခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ပထမဆုံး မိုးကို စိတ္ဆိုးမိသလို ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ထီးကေလးကိုလည္း ပိုလို႔ သတိရခဲ့ပါတယ္။ ထီးကေလးအေပၚ လြမ္းစိတ္ကေလးေတာင္ ျဖစ္လို႔… ဘာမဆိုင္ ညာမဆိုင္…။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထီးကေလး တေခ်ာင္း ရွိတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို ပစ္လို႔ ထားခဲ့တယ္။ အေရးအေၾကာင္းက် (သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ လိုအပ္တဲ့ အခ်ိန္မွာ) သူက အေ၀းမွာ ေရာက္ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို မကူႏိုင္ဘဲ ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။ တကယ္ေတာ့ ထီးကေလးက သုံးဆစ္ခ်ဳိး ထီးကေလးသာရယ္ပါ၊ လူႀကီး လက္တဆုပ္ပဲ ရွိတဲ့ ေသးေသးသာသာ ထီးကေလး ျဖစ္ပါတယ္။ ထီးကေလးေသးေပမယ့္လို႔ အလုံးအထည္ႀကီးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို သဘာ၀ ေဘးဒဏ္ကေန ကာကြယ္ေပးႏိုင္စြမ္းေတြ ေလာက္ေလာက္လာလား ရွိေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာေပါက္သြားပါတယ္။

နယူးေယာက္မွာက ေနာက္ရက္မွာလည္း မိုးက ရြာတာပါပဲ။ ၾကယ္ပြင့္အေရအတြက္မ်ားတဲ့ ဟိုတယ္ေတြမွာက်ေတာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေဆးနဲ႔ သူ႔ဟိုတယ္ နာမည္ ရိုက္ႏွိပ္ထားတဲ့ ခ်ာလီထီးပုံစံ ေခါက္ခ်ဳိးလို႔လည္း မရတဲ့ ဖဲထီးရွည္ႀကီးေတြကို သူ႔ဧည့္သည္ေတြကိုေရာ သူ႔ဧည့္သည္ရဲ႕ ဧည့္သည္ေတြကိုပါ ေဖာေဖာသီသီ ေပးပါတယ္။ ထီးအသစ္ေတြ ထည့္ထားတဲ့ စကၠဴကတ္ပုံးလိုက္ ပုံးလိုက္ကို ယူထုတ္လာၿပီး ထီးေတြကို လိုသူေတြအတြက္ ေ၀ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကံအေၾကာင္း သင့္ျပန္ေတာ့ တုတ္ေကာက္ပုံစံ ထီးရိုးရွည္တေခ်ာင္း ရလာျပန္ပါတယ္။

ဒီေတာ့ မိုးရြာတဲ့အခါ ဖြင့္ေဆာင္းတယ္၊ မိုးမရြာတဲ့အခါ (ဒါမွမဟုတ္ ေဆာင္းဖို႔ မလိုေလာက္ေအာင္ မိုးမသည္းတဲ့အခါ) ထီးရြက္ေတြကို လိပ္ပတ္ခ်ည္ၿပီး တုတ္ေကာက္ပုံစံ ကၽြန္ေတာ္ သုံးတယ္။ နယူးေယာက္မွာပဲ တရက္ေတာ့ ျမန္မာ၀တ္စုံကို အက်အန၀တ္ၿပီး (မိုးကလည္း မရြာတာနဲ႔) ထီးထမ္း လမ္းေလွ်ာက္ေနခဲ့တယ္။ အဲဒီေတာ့မွ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္ပုံစံအမွန္ကို ကိုယ္ျပန္ၾကည့္မိၿပီး သေဘာေပါက္ေတာ့တယ္။ လိုတဲ့အခါ သုံးဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထီးတေခ်ာင္း လိုေနခဲ့တာပဲ။

အဲ… တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ထီးတေခ်ာင္း ရွိပါတယ္။ အဲဒီထီးကို အေမ ေပးခဲ့တာ ျဖစ္ပါတယ္။

၂၀၁၂ ေအာက္တုိဘာ ၁၁၊ ည ၉ နာရီ။

လန္ဒန္။