by Myo Tha Htet on Tuesday, 28 August 2012 at 22:09·
ခုတေလာ ေဖ့စ္ဘုတ္ သုံးရတာ အရသာ ေတြ႕လွပါတယ္။ ၀မ္းသာစရာ သတင္းမ်ားကလည္း ဆက္တိုက္ဆိုသလို ၾကားရပါတယ္။ သူမ်ား ဒုကၡေရာက္လို႔ ၀မ္းသာတာမ်ဳိးေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ အမ်ားအတြက္ ေရရွည္မွာ ပိုေကာင္းေလမလားဆိုတဲ့ စဥ္းစားခ်က္နဲ႔ ၀မ္းေျမာက္မႈမ်ဳိးပါ။
ေဖ့စ္ဘုတ္အရသာဆိုတာက ဒီလိုပါ။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ေဖ့စ္ဘုတ္ႏိုင္ငံေရး၊ ေဖ့စ္ဘုတ္ လႊတ္ေတာ္လို႔ ေခၚေ၀ၚလာၾကပါတယ္။ မဟုတ္ဘူးလား ဆိုေတာ့… ဟုတ္သေပါ့ဗ်ာ၊ လႊတ္ေတာ္ရုံးက ေဖ့စ္ဘုတ္ေပၚမွာ ရွိေနပါတယ္။ ျပည္သူ႔လႊတ္ေတာ္ နာမည္နဲ႔ အေကာင့္ဖြင့္ထားၿပီး လႊတ္ေတာ္တြင္း တင္ျပ၊ ေဆြးေႏြးသမွ်ေတြကို အခ်ိန္မဆိုင္းဘဲ တင္ျပေနတာက ေစာင့္ဖတ္စရာေတာင္ ေကာင္းလွပါတယ္။
တခါ သမၼတရုံး ညႊန္ၾကားေရးမွဴးကလည္း ခုရက္ပိုင္း ၀န္ႀကီးေတြ အေျပာင္းအလဲကို သမၼတႀကီးက ျပည္သူေတြရဲ႕ သုံးသပ္ ေျပာဆုိမႈေတြအေပၚ တုန္႔ျပန္တာပါလို႔ ေျပာထည့္လိုက္ေတာ့ ျပည္သူ႔အသံကို သမၼတႀကီးက ေဖ့စ္ဘုတ္ကေန နားေထာင္ေနသလားရယ္လို႔ေတာင္ အေတြးပြားမိပါေသးတယ္။
တလက္စတည္း ေဖ့စ္ဘုတ္က ႏိုင္ငံေရးသုခမိန္တခ်ဳိ႕ ေျပာၾကတာေတြကိုလည္း ျပန္စဥ္းစားမိျပန္ပါတယ္။ ၀န္ႀကီးေတြ အေျပာင္းအလဲကိုပဲ ၾကည့္ပါ၊ အဲ… အမ်ဳိးသမီး ဘယ္ႏွေယာက္ေတာ့ ၀န္ႀကီးေတြ (ဒု၀န္ႀကီး) ေတြ ျဖစ္လာျပန္ၿပီဟဲ့…၊ ဘယ္ဌာနေတြမွာေတာ့ ၀န္ႀကီးေတြ လစ္လပ္သြားတာေပါ့၊ ဟို ဒုတိယ ၀န္ႀကီးေတြက ၀န္ႀကီးေတြ ျဖစ္လာလိမ့္မယ္လား။
သမၼတအစား ႏိုင္ငံေရးက်ားကြက္ ၀င္ေရႊ႕ေပးေနတဲ့ လူေတြကို ေဖ့စ္ဘုတ္မွာ ေတြ႕လာရတာကေတာ့ ပညာေတြ တိုးတဲ့အျပင္ ၀မ္းအသာႀကီး သာမိပါတယ္။ တကယ္တမ္း ေျပာရရင္ေတာ့ ျမန္မာေတြက တျခားႏိုင္ငံသားေတြထက္ ႏိုင္ငံေရး ႏိုးၾကားမႈ၊ တက္ၾကြမႈ ပိုတယ္/မ်ားတယ္လို႔ အကဲခတ္တခ်ဳိ႕က သုံးသပ္တာေတြကို ၾကားဖူးခဲ့ပါတယ္။
တခါတေလေတာ့လည္း သူတုိ႔ သုံးသပ္ခ်က္ေတြ ဟုတ္ရဲ႕လားလို႔ သံသယျဖစ္မိေပမယ့္ တကယ့္တကယ္တမ္းေတာ့ ႏွစ္ေပါင္း ၅၀ ေလာက္ တင္းက်ပ္တဲ့ ဖိႏွိပ္မႈေအာက္ ေနခဲ့စားခဲ့၊ ပါးစပ္ပိတ္ နားပိတ္ ေသခဲ့ရေတာ့ အခုလို ႏိုင္ငံေရးနယ္ပယ္နဲ႔စပ္လို႔ အမ်ားႀကီး တက္တက္ၾကြၾကြ ရွိေနတာဟာ ေက်နပ္စရာပါ။ မေၾကာက္ရတဲ့ေခတ္မို႔ ေအာ္တယ္ဆိုဦးေတာ့ ေၾကာက္ၾကတဲ့ေခတ္က ၿငိမ္တာထက္ေတာ့ သာတယ္လိို႔ ေတြးမိပါတယ္။
လက္ရွိကာလအထိေတာ့ အေျပာင္းအလဲေတြကို အေပၚပိုင္း အေျပာင္းအလဲလို႔ပဲ သတ္မွတ္ၾကပါေသးတယ္။ ေအာက္ေျခကို မထိေသးဘူး၊ ေအာက္ေျခဟာ မေျပာင္းေသးဘူးလို႔ အမ်ားစုက သုံးသပ္ၾကပါတယ္။ အေျပာင္းအလဲေတြကို ေစာေၾကာၾကတဲ့ ပညာရွင္တခ်ဳိ႕ကလည္း ဒါကို လက္ခံတယ္၊ ဟုတ္တယ္… အေျပာင္းအလဲဆိုတာ အထက္က အရင္ေျပာင္းရတယ္၊ သူတုိ႔က ေျပာင္းႏိုင္တာကိုး… ေျပာင္းခြင့္ရွိတာကိုး။ အဲဒီကေနမွ ေအာက္ေျခကို တဆင့္ခ်င္း၊ တျဖည္းခ်င္း ေရာက္တယ္လို႔ သူတို႔က ေျပာတတ္ၾကတယ္။
ဒီေတာ့ အထက္ေျပာင္းကို လက္ခံၿပီဆို… ဘယ္သူက ေျပာင္းေနသလဲကို ၾကည့္ရဦးမယ္။ ေခါင္းေဆာင္က ေျပာင္းေနတယ္၊ ေျပာင္းမယ္လို႔ ေျပာခဲ့ၿပီးၿပီမို႔ ေျပာင္းေနတယ္။ ေျပာလည္း ေျပာခဲ့ၿပီးသားေပပဲ… ပုံစံအသစ္နဲ႔ သြားမယ္၊ ေရွးရိုးစြဲေတြ အေျပာင္းအလဲကို ခုခံေနသူေတြကို ထားခဲ့မယ္လို႔ သမၼတက ေျပာခဲ့တယ္။ အခုေတာ့ သူ တကယ္ လုပ္လိုက္ၿပီေပါ့။
သမၼတရဲ႕ ၀န္ႀကီးအေျပာင္းအလဲ သတင္းေတြဖတ္ၿပီး၊ ေဖ့စ္ဘုတ္က သုံးသပ္ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြမွတ္ၿပီး အႀကီးအမွဴး ၀ါ ေခါင္းေဆာင္ဆိုတာကို အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ခဲ့မိတယ္။
အႀကီးအမွဴးဆိုတာကို ျမန္မာအဘိဓာန္ကေတာ့ ရိုးရိုးပဲ အနက္ေပးပါတယ္။ အႀကီးအကဲတဲ့… ေခါင္းေဆာင္တဲ့…။
အႀကီးအကဲေတြမွာ နာယကဂုဏ္ေတြ ရွိတယ္။ ငယ္ငယ္ကထဲက အလႊတ္က်က္ခဲ့ရတယ္။ “ထၾကြ၊ ႏိုးၾကား၊ သနား၊ သည္းခံ၊ ေ၀ဖန္၊ ေထာက္ရႈ ဤေျခာက္ခု“တဲ့။ တကယ့္ အႀကီးအကဲ ဟုတ္မဟုတ္ကိုု ဒါေတြနဲ႔ တုိင္းတာလို႔ ရႏိုင္ပါတယ္။
အႀကီးအမွဴးဆိုတာ သာမန္အားျဖင့္ေတာ့ အဆဲခံရတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္တဲ့သူူပဲလို႔ ထင္ခဲ့မိတယ္။ လူမ်ဳိးတမ်ဳိးနဲ႔တမ်ဳိးေတာ့ အႀကီးအမွဴးကို ရႈျမင္ပုံ ကြာျခားပါလိမ့္မယ္။ သင္ဖူးတဲဲ့ စီမံခန္႔ခြဲမႈစာအုပ္ထဲမွာေတာ့ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္သူဆိုတာ လူေတြနဲ႔ အလုပ္ၿပီးေအာင္ လုပ္တဲ့သူလို႔ ေျပာထားေတာ့ လူေပါင္းစုံနဲ႔ လူအမ်ား အက်ဳိးမ်ားတဲ့ အလုပ္ကို အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ႏိုင္တဲ့သူဟာ ေအာင္ျမင္တဲ့ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္သူေပါ့။
လူမ်ားေတာ့ အေတြးစုံပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က်လည္း လူႀကီး ေျပာတဲ့အတိုင္း လုပ္ၾကတယ္၊ တခ်ဳိ႕က်လည္း လူႀကီး ေျပာတာကို အေျခခံၿပီး ကိုယ့္ပုံစံနဲ႔ လုပ္တတ္တယ္၊ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ လူႀကီးေျပာတာထက္ ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္လုပ္တယ္။ ဒီေတာ့ အႀကီးအမွဴးက ဂုဏ္ေတြကို ညွိၿပီး အလုပ္ျဖစ္ေအာင္ စီမံခန္႔ခြဲႏိုင္မွ ေတာ္ကာၾကပါတယ္။
ေ၀ဖန္ရတာက လြယ္ပါတယ္၊ လက္ေတြ႕ လုပ္ရတာက ခက္ပါတယ္။ ပရီးမီးယားလိဂ္က မန္ေနဂ်ာေတြကေတာ့ ပြဲရလဒ္ အေျခအေနေတြ မေကာင္းတာနဲ႔ ျပဳတ္ေစာ္နံပါတယ္။ စိတ္မရွည္တဲ့ သူေဌးမ်ဳိးနဲ႔ဆို ခ်က္ခ်င္းေတာင္ ျပဳတ္ပါတယ္။ ကစားသမားထဲမွာ စြာသူပါေနရင္လည္း မန္ေနဂ်ာက ပါးပါးနပ္နပ္နဲ႔ ကိုင္တတ္ရပါတယ္၊ မီဒီယာေတြကလည္း ၾကည့္ေနပါတယ္၊ နာမည္ရဖို႔ထက္ နာမည္ပ်က္ဖို႔က ပိုမ်ားပါတယ္။
ျမန္မာျပည္မွာေတာ့ အႀကီးအမွဴးတခ်ဳိ႕က ေနရာမ်ားမ်ား ယူခ်င္ပါတယ္။ ငါ့တပည့္ႀကီး လုပ္ပစ္ခ်င္သူေတြက မရွားပါဘူး။ ၀န္ႀကီးကလည္း ဒုတိယ၀န္ႀကီးကစလို႔ သူ႔၀န္ႀကီးဌာနရဲ႕ ေအာက္ဆုံးအဆင့္ သန္႔ရွင္းေရးသမားအထိကို သူ႔တပည့္လို႔ခ်ည္း ထင္တတ္ပါတယ္၊ ဘာမွလည္း မဆိုင္ပါဘူး။ ဂ်ာနယ္ေတြ၊ မဂၢဇင္းေတြမွာဆိုလည္း ဂ်ာနယ္တေစာင္လုံး၊ မဂၢဇင္းတေစာင္လုံးက လူေတြကို သူ႔တပည့္ခ်ည္း ထင္တတ္တဲ့ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္မ်ဳိးလည္း ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ ဘာျဖစ္လို႔မ်ား အႀကီးအမွဴးတခ်ဳိ႕က အဲဒီလိုေတြ ေတြးတတ္ၾကသလဲေတာ့ မသိပါဘူး။
တကယ္တမ္း အႀကီးအမွဴး ေကာင္း/မေကာင္းကို အႀကီးအမွဴး ကိုယ္တိုင္က ေျပာရတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ သူ႔လက္ေအာက္မွာ အမႈထမ္းဖူးတဲ့သူ၊ သူနဲ႔အတူ အလုပ္လုပ္ဖူးသူေတြက ေျပာရတာမ်ဳိးဆိုတာကို အဲဒီအႀကီးအမွဴးေတြ ဘာျဖစ္လို႔ မသိၾကတာလဲ ဆုိတာကို စဥ္းစားလို႔ မရပါဘူး။ ျမန္မာအေၾကာင္း ေျပာရင္ ႏိုင္ငံျခားနဲ႔ပဲ ယွဥ္ေျပာရတာကေတာ့ မေကာင္းပါဘူး။
ႏိုင္ငံတခ်ဳိ႕မွာဆို ေက်ာင္းဆရာ လုပ္တဲ့သူကေတာင္ အၿမဲဆရာ လုပ္မေနပါဘူး။ သူ ယူစရာရွိရင္ တပည့္ဆီကလည္း ျပန္ယူတာပါပဲ။ ဒီေကာင့္ဆရာ ငါကြလို႔လည္း ဘယ္သူကမွ ပလႊားမေနပါဘူး။ သူ႔အလုပ္သူလုပ္ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္လုပ္လို႔ပဲ ခံယူထားၾကသူေတြပါ။ ႏိုင္ငံတခ်ဳိ႕မွာဆိုရင္ တပည့္လုပ္သူေတြက ဆရာေတြအေပၚ မယဥ္ေက်းလြန္းလို႔ေတာင္ အံ့ၾသရတာမ်ဳိး ရွိဖူးပါတယ္။
တကယ္ေတာ့ အႀကီးအမွဴးရဲ႕ တာ၀န္က လက္ေအာက္ငယ္သားကို ဒါမွမဟုတ္ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ကို ပံ့ပိုးေပးရတာ၊ ေစာင့္ေရွာက္ေပးရတာ၊ ေက်ာသားရင္သား မခြဲျခားဘဲ အခြင့္အေရး ေပးရတာမ်ဳိး ျဖစ္ပါတယ္။ တခ်ဳိ႕က်ေတာ့ ခိုင္းစရာရွိ ေအာက္ကို ဖိခိုင္းၿပီး၊ အခြင့္အရး ယူစရာရွိ ကိုယ္ပဲယူ၊ စားစရာရွိ ကိုယ္ပဲစား ဆုိတာမ်ဳိးၾကေတာ့ အႀကီးအမွဴးလို႔ မေျပာထိုက္သူေတြပါ။
အရည္အခ်င္းေၾကာင့္ လုပ္ငန္း အေျခအေနအလိုက္ အႀကီးအမွဴး လုပ္သူေတြက လစာ၊ အေယာင္အေဆာင္နဲ႔ ခံစားခြင့္ေတြ ရတာမ်ဳိးေတာ့ ရွိတတ္ပါတယ္။ အစိုးရ အႀကီးအကဲေတြ၊ ေကာ္ပိုရိတ္ လုပ္ငန္းႀကီးေတြရဲ႕ ထိပ္တန္း အရာရွိႀကီးေတြ၊ ဘဏ္သူေဌးေတြႀကီးဟာ ခံစားခြင့္ ႀကီးမားလွပါတယ္။ အႀကီးအမွဴးဟာ လုိတာထက္ ယူတာ၊ စားတာ မ်ားရင္ေတာ့ ေ၀ဖန္ခံရတတ္ပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အႀကီးအမွဴးဟာ ခ်ိနဲ႔သူ၊ ေပ်ာ့ညံ့သူေတာ့လည္း မျဖစ္ရပါဘူး။ ထက္ျမက္သူ၊ ရဲတင္းသူ၊ အားမာန္ႀကီးသူ ျဖစ္ရပါတယ္။ ေနာက္လိုက္က အားကိုးခ်င္ေလာက္တဲ့၊ အမိန္႔ခံယူထိုက္ေလာက္တဲ့ သူေတာ့ ျဖစ္ရပါမယ္။ ကိုယ့္ေခါင္းေဆာင္ကို ကိုယ္သေဘာက်ေနတဲ့ ေနာက္လိုက္ေတြ ျဖစ္ေအာင္လို႔ အႀကီးအမွဴးမွာ စြမ္းရည္ ရွိရပါမယ္။
အႀကီးအမွဴး လုပ္ရတာ တကယ္ေတာ့ မလြယ္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ လူေတြအမ်ားႀကီးကို ေကာင္းစြာ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္ႏိုင္မွ အႀကီးအမွဴးေကာင္း ျဖစ္တာပါ။ သနားတတ္ရသလို သည္းခံတတ္ရပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ ကိုယ့္ေခါင္းေပၚလည္း အတက္မခံရပါဘူး။ ေျပာစရာရွိ ေျပာ၊ ဆိုစရာ ဆို၊ ဆဲစရာရွိ ဆဲ၊ ဆုခ်စရာရွိ ဆုခ် သင့္သလို ေ၀ဖန္ေထာက္ျပ ခ်ီးပရတာမ်ဳိးလည္း လုပ္ရပါတယ္။
အႀကီးအမွဴးေကာင္းတို႔မည္သည္ ကိုယ့္အတြက္ထက္ အမ်ားအက်ဳိးကို ၾကည့္ၾကရပါတယ္။ သမၼတကစလို႔ အစိုးရ ၀န္ႀကီးဌာန အႀကီးအကဲေဟာင္း/သစ္တို႔ က်န္းမာခ်မ္းသာစြာနဲ႔ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူထုအက်ဳိး သယ္ပိုး ေဆာင္ရြက္ရင္း ေနာက္လိုက္ေတြနဲ႔ အမ်ားျပည္သူရဲ႕အဆဲဲေပါ့ အမုန္းေလ်ာ့ၿပီး၊ ခ်ီးပသံေတြ ညံ့လို႔ ခ်စ္ခင္မႈေတြ တိုးရၾကပါေစေၾကာင္း ဆုမြန္ေတာင္းလိုက္ရပါတယ္။
၂၀၁၂ ၾသဂုတ္ ၂၈၊ ည ၁၀ နာရီ။
လန္ဒန္။
မိုးစက္ေမွာ္ 