အဖိုးႀကီး

by Myo Tha Htet on Sunday, 13 May 2012 at 12:43·

မ်က္ႏွာရဲ႕ ဘယ္ဘက္ျခမ္း မ်က္ခုံးေမႊး သုံးေလးပင္က လိုတာထက္ ပိုရွည္ေနၿပီး မ်က္လုံးေရွ႕မွာ လာက်ေနေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကြန္ပ်ဴတာ ၾကည့္တဲ့အခါ ရႈပ္သလို ခံစားရပါတယ္။ မ်က္ခုံးေမႊးက ဒီေလာက္ေတာင္ ရွည္လာၿပီ ဆိုတာဟာ အသက္ႀကီးလာတာကိုလည္း တနည္းတလမ္းနဲ႔ ခႏၶာကိုယ္က ထုတ္ျပလုိက္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ခုံးေမႊးေတြကို ၂၀၀၉ သႀကၤန္ကာလ ကေမၻာဒီယားႏိုင္ငံ၊ ၿမိဳ႕ေတာ္ ဖႏြမ္းပင္မွာ သကၤန္းဆီးတုန္းက ရိပ္လိုက္ရပါေသးတယ္။ (သူတို႔ အယူအဆအရ သာသနာ့ေဘာင္ ၀င္တဲ့အခါမွာ ေခါင္းေမႊးေရာ မ်က္ခုံးေမႊးပါ ရိပ္ရပါတယ္၊ အေမႊးနည္းေလ တဏွာ ရာဂပါးေလလို႔ တြက္ဆၾကသလားေတာ့ မသိပါဘူး)။ အဲဒီမတိုင္ခင္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ခုံးေမႊးတခ်ဳိ႕ နည္းနည္း ရွည္ေနတာကိုေတာ့ သတိထားခဲ့မိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကေတာ့ ဒီလို မ်က္ခုံးေမႊးေတြ လိုတာထက္ ပိုရွည္ေနတဲ့ အဖိုးႀကီးေတြ၊ နားရြက္ထဲက အေမႊးရွည္ႀကီးေတြ ထြက္ေနတဲ့ အဖိုးႀကီးေတြကို ေတြ႕ခဲ့ဖူးၿပီး၊ သေဘာက်ခဲ့ဖူးပါတယ္။ ငါလည္း တေန႔ေတာ့ ဒီလိုပဲ ျဖစ္လာမွာပဲလို႔လည္း ထင္ခဲ့မိပါတယ္။ အခုေတာ့ မ်က္ခုံးေမႊး သုံးေလးပင္က သာမန္ထက္ပိုၿပီး ရွည္ေနေတာ့ ျမင္ကြင္းမွာ ကန္႔လန္႔ခံေနသလုိ ျဖစ္လာပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ငါ အသက္ႀကီးလာရင္ ဘယ္လိုပုံေပါက္မလဲ၊ ဘယ္လို ေနထိုင္ စားေသာက္မလဲလို႔ အၿမဲ စဥ္းစားပါတယ္။ ငယ္ငယ္ကထဲကေန ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေနခဲ့ဖူးတဲ့ ေယာက္်ားသားေတြကလည္း မ်ားမ်ားစားစားေတာ့ မရွိ။ အဖိုး၊ အေဖ၊ ဦးေလးနဲ႔ ကိုးကြယ္တဲ့ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး လူေလးဦးကို သြားေတြ႕ပါတယ္။

အဖိုးက ဆစ္ခ္ပန္ခ်ာပီမို႔ အရပ္ေျခာက္ေပေလာက္ ျမင့္ပါတယ္။ လူကလည္း ေပါင္ ၂၀၀ ေလာက္ (မကခ်င္သာ ေနပါလိမ့္မယ္) ရွိေတာ့ ငယ္ငယ္ေလးတုန္းကဆို အဖိုးကို ေမာ့ၾကည့္ရတာ အလြန္ျမင့္တဲ့ လူႀကီးလို႔ ထင္ခဲ့မိပါတယ္။ အေဖနဲ႔အေမက အရပ္ ငါးေပစီသာ ျမင့္တာမို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြ အခုလုိ အရပ္ျမင့္ေနတာဟာ အဖိုးဆီကေန ဂ်င္းန္(မ်ဳိးရိုး)တဆင့္ ခုန္ပ်ံေက်ာ္လႊားလာတာ ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။

အဖိုးဟာ အဖိုးႀကီး ျဖစ္လာေတာ့ သူ႔အရိုးအဆစ္ေတြ ျပန္တိုသြားပုံ ရပါတယ္။ ျဖစ္ပုံက အရိုးအဆစ္ေတြ တခုနဲ႔တခု ၾကားမွာ ေထာက္မ ပင့္ထားတဲ့ အေၾကာေတြ၊ အဆီေတြ၊ အရည္ေတြက ခမ္းလာ ေပ်ာက္လာေတာ့ အရိုးခ်င္းထိကုန္ၿပီး သြားလာရင္လည္း ပန္းတယ္၊ နာတယ္ ျဖစ္ကုန္ပါတယ္။ အရပ္လည္း နိမ့္သြားပါတယ္၊ ခါးကလည္း ကုန္းလာၿပီး လူကလည္း ပိန္က်သြားပါတယ္။

အလုပ္တခုခု အားစိုက္လုပ္ရရင္ (အိမ္အလုပ္တခုခုကို ေျပာပါတယ္) အဖိုးဟာ ေမာေနၿပီး ပါးစပ္ဟထား ရပါတယ္၊ အဲဒီအခါမွာ သြားရည္ေတြလည္း က်လာတတ္ပါတယ္။ ပုဆိုး၀တ္ၿပီး ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္လုိ႔ ေနတဲ့အခါမွာလည္း ေအာက္စေတြ ဘာေတြ လြတ္လာပါတယ္။ ထမင္းလည္း အမ်ားႀကီး မစားႏိုင္ေတာ့တာကို သတိထားမိပါတယ္။

ငယ္ငယ္တုန္းက အေမနဲ႔အဖြား ေျပာတာ ၾကားဖူးတာကေတာ့ အဖိုးဟာ ငယ္ငယ္က ဆိတ္သားဟင္းေတြ ဘာေတြဆိုရင္ အမ်ားႀကီးကို (ဟင္းတအိုးလုံး) စားပစ္လုိက္ႏိုင္တယ္လို႔ ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အရြယ္ေရာက္လို႔ အဖိုးဆီ ထမင္း၊ ဟင္း သြားပို႔ရင္ ျဖစ္ျဖစ္၊ အဖိုးက အိမ္လာလည္လို႔ ထမင္းေကၽြးရင္ ျဖစ္ျဖစ္ အဖိုးဟာ ထမင္းတပန္းကန္ကိုေတာင္ ေတာ္ေတာ့္ကို အားစိုက္ရၿပီး ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စားတာကို ေတြ႕ပါတယ္။ အဖိုးဆုံးေတာ့ အသက္က ၇၉ ႏွစ္ ျဖစ္ပါတယ္။

အဖိုးက စီးပြားရွာေဖြ လုပ္ကိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ သာမန္လူတဦးသာျဖစ္ၿပီး အဖိုးနဲ႔အသက္ နည္းနည္းႀကီးတဲ့ ေနာက္တဦးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကိုးကြယ္တဲ့ ဆရာေတာ္ ဘုရားႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာေတာ္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအကိုကို တခါတခါ သူ႔ေက်ာင္းသားအျဖစ္ ေခၚထားေလေတာ့ ဆရာေတာ့္နားမွာ ေျခဆုပ္လက္နယ္ျပဳလို႔ ၀တ္ျဖည့္ရပါတယ္။ တခါတခါလည္း ဆရာေတာ္ႀကီးက ေမးျမန္းတဲ့အခါ စကားလည္း ဘာေလး ေျပာရပါတယ္။

ဆရာေတာ္ႀကီးက်ေတာ့ ငယ္ျဖဴလည္းျဖစ္၊ အက်င့္သီလနဲ႔လည္း ျပည့္စုံေတာ့ သက္ေတာ္ ၈၀၊ ၀ါေတာ္ ၆၀ ေလာက္အထိကို သတိ အလြန္ေကာင္းၿပီး၊ တပည့္သားေျမးေတြအတြက္ ေလာကီေလာကုတ္ ႏွစ္ျဖာေသာ အက်ဳိးေတြ ျပည့္၀ေအာင္ ႏိုင္သေလာက္ ဆုိဆုံးမ တာေတြ၊ လုပ္ကိုင္ ေဆာင္ရြက္ေပးတာေတြ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္။ သာမန္လူနဲ႔ အက်င့္သိကၡာ ျပည့္၀သူရဲ႕ ကြာျခားခ်က္ကေတာ့ မိမိကိုယ္ ထိန္းခ်ဳပ္ႏိုင္မႈနဲ႔ သတိရွိတဲ့ေနရာ ကြာတာကို ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိခဲ့ပါတယ္။

ဆရာေတာ္ႀကီးကို ကၽြန္ေတာ့္အဖိုးလို အေနအထိုင္မ်ဳိး၊ ေမာေနတာမ်ဳိး၊ ေလးေနတာမ်ဳိး တခါမွ မေတြ႕ခဲ့ဖူးပါဘူး။ ဆရာေတာ္ႀကီးဟာလည္း သက္ေတာ္ ၈၇ မွာ ပ်ံလြန္သြားတယ္လို႔ မွတ္မိေနပါတယ္။

ေနာက္တဦးကေတာ့ အေဖ၊ အေဖက အရပ္ ငါးေပသာျမင့္ၿပီး ငါးေပနဲ႔ လိုက္ဖက္တဲ့ ခႏၶာကိုယ္ အေလးခ်ိန္ ရွိေပမယ့္လို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာ ကံၾကမၼာမုန္တိုင္း တုိက္ခဲ့ၿပီးေနာက္ အရက္ကို အေဖာ္အျဖစ္ မွီ၀ဲခဲ့ရင္း ေနထိုင္ခဲ့ေလေတာ့ အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ အရြယ္မွာပဲ ခႏၶာကိုယ္ အေလးခ်ိန္ေတြ က်ဆင္းကာ ေသးေသးေကြးေကြးေလး ျဖစ္လာတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ထင္တာပါပဲ။

အဖိုးႀကီးပုံေပါက္လာတဲ့ အေဖဟာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္စိထဲ ပိုခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းလာတယ္လို႔ ထင္မိေပမယ္လုိ႔ သြားေတြက မေကာင္းေတာ့ပါဘူး၊ မ်က္စိကလည္း တျဖည္းျဖည္း မြဲလာပါတယ္။ လူကလည္း အဟာရျပည့္ျပည့္၀၀ မစားရေလေတာ့ ခႏၶာကိုယ္မွာ ခုခံႏိုင္စြမ္း အင္အားက ယုတ္ေလ်ာ့က်ဆင္းလာခဲ့ၿပီး တခုေသာ ညမွာေတာ့ အရက္ကို အလြန္အကၽြံ ေသာက္မိလိုက္ပုံ ရပါတယ္။ ဦးေႏွာက္ ေသြးေၾကာျပတ္ခဲ့ၿပီး ရက္ပိုင္းအၾကာမွာပဲ ကြယ္လြန္ခဲ့ပါတယ္။ အေဖဆုံးေတာ့ ၅၉ ႏွစ္။

ေနာက္တဦးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဦးေလးတေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအကိုကိုလည္း မ်ားစြာ ဂရုစိုက္ ေစာင့္ေရွာက္ခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ သူလည္း ငယ္ငယ္က အားကစားကို အင္မတန္ လိုက္စားခဲ့သလို၊ အလုပ္အကိုင္တခုကိုလည္း ကိုယ္တိုင္ ဦးေဆာင္ လုပ္ကိုင္ေနသူ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အရြယ္ကလည္း ၅၀ ေက်ာ္လာ၊ အလုပ္အကိုင္ေတြကလည္း အရင္လို အဆင္ မေျပခဲ့ခ်ိန္မွာေတာ့ ကံဆုိးစြာနဲ႔ တီဘီေရာဂါကပါ ဘယ္ကေန ဘယ္လို ေရာက္လာတယ္ မသိပါဘူး၊ တီဘီေရာဂါ ရပါေတာ့တယ္။

အရက္ကို တခါတခါမွသာ ေသာက္တတ္ၿပီး ေဆးလိပ္လည္း မေသာက္တဲ့ ဦးေလးဟာ တီဘီေရာဂါေပ်ာက္ေအာင္ ေဆးရုံကိုသြားလုိ႔ တီဘီေဆးေတြကို စနစ္တက် စားပါေသာက္ပါေသာ္လည္း ေကာင္းမလာခဲ့ဘဲ ေဆးဒဏ္နဲ႔ တျဖည္းျဖည္း ပိန္ခ်ဳံးလာခဲ့ပါတယ္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့လည္း ဆုံးပါးသြားပါေတာ့တယ္။ အားကစားသမားတေယာက္လို ေနခဲ့တဲ့ ဦးေလးဟာ ပိန္ခ်ဳံးသြားခ်ိန္မွာ အေတာ့္ကို အဖိုးႀကီးပုံ ေပါက္သြားပါေတာ့တယ္။ ဦးေလးလည္း ၅၅ ႏွစ္ေလာက္မွာ ဆုံးပါးသြားခဲ့တယ္။

ဒါကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ရဲ႕ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး အဖိုးႀကီးတခ်ဳိ႕ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေလာကရဲ႕ အဖိုးႀကီးေတြထဲမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာအက်ဆုံးက သတင္းစာဆရာႀကီး၊ ၀ါရင့္ႏိုင္ငံေရးသမားႀကီး ဟံသာ၀တီ ဦး၀င္းတင္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ဆရာႀကီးဟာ အင္မတန္မွ စိတ္ဓာတ္ မာေၾကာသူ တေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး မရွိေပမယ့္လို႔ သူ႔ ခံယူခ်က္၊ ေျပာပုံဆိုေပါက္၊ စာအေရးအသားေတြကို ဖတ္ၿပီး အဲဒီလို အဖိုးႀကီးမ်ဳိးေတာ့ ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ အမ်ားႀကီးေတာ့ ႀကိဳးစားရပါဦးမယ္။

ေနာက္တေယာက္ အဖိုးႀကီးကို ျပပါဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ အဂၤလိပ္စာ ဆရာတဦးျဖစ္တဲ့ ဆရာဦးသိန္းလြင္ (အဂၤလိပ္စာ) ပါပဲ။ ဆရာက သူ႔ကို အဖိုးႀကီးထဲ ထည့္ထားလုိ႔ စိတ္ဆိုးေနမလားေတာ့ မသိပါဘူး။ ဆရာက အေမ့ရဲ႕ဆရာလည္း ျဖစ္တာမို႔ အဖိုးဆရာေနရာမွာ ျဖစ္ေနေလေတာ့ အဖိုးႀကီးလို႔ ေျပာလည္း မမွားေလာက္ဘူး ထင္တာပါပဲ။

ဆရာက အသက္ႀကီးမွ ဘာသာျပန္စာအုပ္ေတြကို သူ႔ေက်ာင္းသားေတြနဲ႔ စာဖတ္သူေတြ ေလ့လာၾကလို႔ ဗဟုသုတေတြ ရၾကေအာင္ အဂၤလိပ္-ျမန္မာႏွစ္ဘာသာတြဲလို႔ တြန္းေရး တြန္းထုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အမွတ္မမွားဘူးဆိုရင္ ၁၀ ႏွစ္ေက်ာ္အတြင္းမွာကို အုပ္ေရ ၁၀၀ ေက်ာ္ ေရးထုတ္ပစ္ပါတယ္။ (အခုဆိုရင္ေတာ့ အုပ္ေရ ၁၅၀ ေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ေနၿပီလို႔ ထင္ပါတယ္)။ တဖက္မွာ အဂၤလိပ္စာ သင္တန္းေတြကို ပို႔ခ်ေနရင္းကို တဖက္ကေနလည္း စာအုပ္ေတြကို ေဟာတအုပ္ ေဟာတအုပ္ ေရးထုတ္ႏိုင္ေလာက္ေအာင္ လုံလ ၀ီရိယ ႀကီးႀကီးနဲ႔ကို အလုပ္လုပ္ႏိုင္တဲ့အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေလးစားပါတယ္။ ဆရာကေတာ့ တကယ့္အဖိုးႀကီးတဲဲ့ အဖိုးႀကီးပါပဲ။

ႏိုင္ငံေရးေလာကမွာေတာ့ အဖိုးႀကီးတဦးျဖစ္တဲဲ့ ပ-မ-ည-တ အမတ္ေဟာင္း ၀ိဓူရ သခင္ခ်စ္ေမာင္ကို ရင္းႏွီးဖူးခဲ့ေပမယ့္ သူက်ေတာ့ အသက္က သိပ္ႀကီးသြားေတာ့ (ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ဆို အသက္က မတရား ကြာသြားေလေတာ့…) ေသခ်ာ မေလ့လာႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ အခုေတာ့ သခင္ခ်စ္ေမာင္လည္း ဆုံးပါးသြားပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ၾကည့္ရတာေတာ့ အေနေအးေအး၊ စိတ္ၾကည္ၾကည္၊ အေတြးရွင္းရွင္း ရွိပုံေတာ့ ေပါက္တယ္လို႔ ေတြးခဲ့မိဖူးတယ္။

ဒီမွာေတာ့ ရထားေတြ၊ ကားေတြစီးရင္းျဖစ္ျဖစ္၊ ပါ့ဘ္ေတြ ဘာေတြမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ အဖိုးႀကီးေတြကို ေတြ႕တဲ့အခါ သူတို႔ဟာသူတို႔ ဘ၀ကို အၿငိမ္းစားယူရင္း ေအးေအးေဆးေဆး ျဖတ္ေက်ာ္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ သူတုိ႔ခ်င္း စမတ္က်က် ၀တ္စားဆင္ယင္လို႔ ေသာက္ၾက၊ စားၾက၊ သြားၾက၊ လာၾကနဲ႔ မဆုံးပါးခင္မွာ ဘ၀ကို ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖတ္သန္းေနၾကပါတယ္။ ခ်မ္းသာသူေတြကလည္း ေဖာင္ေဒးရွင္းေတြ ထူေထာင္လို႔ လူမႈအက်ဳိးျပဳ လုပ္ငန္းေတြ လုပ္ၾကပါတယ္။

တေလာကဆို ပါရဂူဘြဲ႕ နွစ္ခုရ ပညာတတ္ လူပ်ဳိႀကီး အဖိုးႀကီးက ေက်ာင္းသားငယ္ေလးေတြ လမ္းျဖတ္ကူးဖို႔ ကားတားေပးတဲ့ အလုပ္ကို လုပ္ကိုင္ေနသတဲ့။ ဘယ္ေလာက္မုိက္သလဲဗ်ာ။

ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိတယ္…၊ အသက္ႀကီးလာတိုင္း အဖိုးႀကီး ျဖစ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ အသက္ႀကီးလာသလို မေသဆုံးခင္ က်န္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာလည္း အဖိုးတန္တဲ့ အလုပ္ကိုလုပ္မွ တကယ့္အဖိုးႀကီး ျဖစ္မွာ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခဏေနေတာ့ အသက္ႀကီးတဲ့ လူႀကီးတေယာက္ ျဖစ္လာမွာပါပဲ။ အဖိုးလိုျဖစ္မလား၊ အေဖ့လိုျဖစ္မလား၊ ဘယ္လို အဖိုးႀကီးျဖစ္မလဲ ဆိုတာကိုေတာ့ စိတ္၀င္စားေနမိတယ္။

၂၀၁၂ ေမ ၁၃၊ မြန္းတည့္။

လန္ဒန္။