by Myo Tha Htet on Friday, 17 August 2012 at 14:12·
ေမ၊ မိုး၊ မာ တို႔ မဆုံတာ အေတာ္ၾကာေပါ့၊ အခုေတာ့ ေႏြပီပီ ရာသီဥတု ေကာင္းေကာင္း… ၀ိုင္ျဖဴခြက္ ကိုယ္စီနဲ႔ ေလာက အရသာကို ခံစားေနၾကတာ သဘာ၀နဲ႔ ဣတၳိယတို႔ အလွၿပိဳင္ၾကသလို…။ အသက္ေတြက ေလးဆယ္ေက်ာ္ လာေပမယ့္ လွေနၾကတုန္း… ကေလးေတြ ကိုယ္စီ ေမြးထားၾကေပမယ့္လည္း ခႏၶာကိုယ္ ေလ့က်င့္ခန္း ျပင္းျပင္းေတြ ေသခ်ာ လုပ္ထားၾကေလေတာ့ “ငါတုိ႔က ေတာင့္တုန္းေျဖာင့္တုန္း ၄၃“ လို႔ အခ်င္းခ်င္း စၾကတယ္။
ေမ က စာေရးဆရာမ ဆိုေတာ့ အႏုအရြ အလွအပ သမုဒယ စာေလးေတြ ကိုယ္တုိင္ေရး၊ ကိုယ္တိုင္ထုတ္ ဘ၀ကို ခပ္ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ျဖတ္သန္းေနသူပါ၊ သူ႔မွာ အပူအပင္ စိတ္ရႈပ္ေထြးစရာ မရွိဘူးလား ဆုိရင္ေတာ့ တပုံရယ္နဲ႔မွ အိုတပင္လို႔ေတာင္ ေျပာရပါလိမ့္မယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုေမာင္ျမင့္နဲ႔ ႏွစ္ကိုယ္ ၾကင္ခဲ့ၾကၿပီးေနာက္ ကေလးႏွစ္ေယာက္ေတာင္ ရလို႔ ေလာကရယ္ကို ခါးေစာင္းတင္ႏိုင္ခဲ့ၿပီလို႔ပဲ ဘ၀အေတြ႕အႀကဳံေတြနဲ႔ ဆိုလင့္ရေတာ့မယ္။
ကိုေမာင္ျမင့္က အပါး၊ မယားအလွကို ေရွ႕မွာတင္ဆို… မယားစကား မပယ္ရွား… မယားဆုံးျဖတ္ခ်က္ အမွန္… ဒီလို ေယာက္်ားမ်ဳိး မင္း တသက္ မဟုတ္၊ ဆယ္သက္ ရွာစမ္းကြာလို႔ ဆိုတတ္ေလေတာ့ စာတတ္ ေပတတ္ စကားကပ္ စကားတတ္ ေမေတာင္ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွား ျဖစ္လို႔ သူေလ ေျပာတတ္တယ္လို႔ပဲ ဆိုႏိုင္ပါေတာ့တယ္။ ရိုင္းရိုင္း ေျပာရရင္ ကိုေမာင္ျမင့္က မယားေၾကာ နပ္သူလို႔ေတာင္ ေျပာရေလမလားလို႔ ေမ စဥ္းစားဖူးတယ္။
အဲဒီ… ကိုေမာင္ျမင့္ပဲေပါ့၊ ၾကဴၾကဴသက္ဆိုတဲ့ ေက်ာင္းဆရာမ အပ်ဳိႀကီးတေယာက္ကို အီစီဂလီလုပ္ရင္း ႀကိဳက္ခဲ့ျပန္သတဲ့။ အပ်ဳိႀကီး ဆရာမ… ေက်ာင္းသားေတြကိုပဲ ဗိုလ္က်တတ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ကိုေမာင္ျမင့္ကိုလည္း အအူ အအ မွတ္ၿပီး ဗိုလ္က် ရမယ္လို႔ အထင္နဲ႔ အိေလးဆြဲ အထာနပ္တဲ့ တမယား ႏွစ္ေယာက္ကေလး အေဖကို (ဟိုလူကလည္း လိမ္ထားလို႔ ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္မွာေပါ့ေလ) မ်က္စိလည္ လမ္းမွားၿပီး အခ်စ္လမ္းေၾကာင္းျပန္ ေမာင္းလို႔ ႀကိဳက္ခဲ့ဖူးသတဲ့ေလ…။
စကားတတ္တဲ့ ေမ က သူ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို အခုလို ေဖာက္သည္ခ်သတဲ့…။
“ငေမာင္ျမင့္ကြာ… မေကာင္းဘူး၊ ဆရာမ တေယာက္ဆီ သြားသြားေနသတဲဲ့၊ က်ဳပ္ အထိန္း လိုက္ခဲ့ရေသးတယ္“
ေရကူးကန္ နေဘးက သူတို႔ဟာ ေအးေအးသက္သာ ရွိလွတဲ့ ပတ္၀န္းက်င္ အလွကို စိတ္ညစ္ညဴးမႈေတြ ေခၚေဆာင္လိုက္ၾကတယ္။ မိုးက စီးကရက္ေငြ႕ေတြကို အနီေရာင္ ဆိုးထားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းလွလွေလးကေန ေ၀းသထက္ ေ၀းေအာင္ မႈတ္ထုတ္လုိက္တယ္။ သူ႔မွာကလည္း သူ႔ အေၾကာင္းနဲ႔သူ စိတ္ညစ္စရာေတြက ရွိေနတာကိုး…။ ခု သူငယ္ခ်င္း ေမ စကားကို သူ အသာ နားစိုက္မိတယ္။ ေမတေယာက္ ဘာမ်ား ဒုကၡႀကီးသလဲေပါ့။
မိုးက ႏိုင္ငံေရးပါတီတခုရဲ႕ စည္းရုံးေရးမွဴး၊ လာမယ့္ ေရြးေကာက္ပြဲမွာ အမတ္ေလာင္းအျဖစ္ ၿပိဳင္မယ့္သူ၊ တိုင္းျပည္ေရးအတြက္ စြမ္းစြမ္းတမံ လုပ္မယ္လို႔ အားခဲထားသလို လုပ္လည္း လုပ္ေနေပမယ့္လည္း ကိုယ့္မိသားစုေရးကေတာ့ မေအာင္ျမင္ဘူးလို႔ ေျပာရမယ္။ ကိုလူေအာင္က ကေလးသုံးေယာက္ ေမြးၿပီးကထဲက ဘာျဖစ္မွန္းမသိေတာ့ဘူး၊ ႏိုင္ငံေရးလည္း မလုပ္… စီးပြားေရးလည္း မလုပ္… ဘ၀ ေအာင္ျမင္ရာ တိုးတက္ေၾကာင္း ဘာတခုမွ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အရက္ခ်ည္း လွိမ့္ေသာက္ေနတာ ဘယ္နတ္ဆရာ၊ ယၾတာမွလည္း မႏိုင္ေတာ့တာ အခုထိ…၊ မိဘ ဘိုးဘြား ဘိုးစဥ္ေဘာင္ဆက္ ခ်မ္းသာလို႔ပဲ ေတာ္ေပေတာ့တယ္။
သားသုံးေယာက္ကလည္း ႏိုင္ငံျခား သြားလိုက္၊ သီခ်င္းဆိုလိုက္ ပန္းခ်ီေရးလိုက္ သူတို႔ကိုယ္ သူတို႔ေတာ့ ေခတ္သစ္ အႏုပညာရွင္ ေပါက္စေတြလို… မၾကာခင္ ျမန္မာျပည္ႀကီး ကမၻာ့တန္း၀င္ ႏိုင္ငံႀကီး ျဖစ္မွာက သူတို႔ အႏုပညာ အဆန္းပလန္းေတြေၾကာင့္လို႔ ထင္မွတ္ေနၾကသူေတြ… ဒီေတာ့ ဒီမိသားစုကို လက္လႊတ္လို႔ မုိးကေတာ့ စိတ္ဒုံးဒုံးခ်… ႏိုင္ငံေရးပဲ လုပ္ေတာ့မယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္ထားသူ… တခါတခါေတာ့ အခုလို ရင္ဘတ္ခ်င္းတူသူ ငယ္ေပါင္းမဟုတ္ ႀကီးေဖာ္ေတြနဲ႔ ဆုံတတ္ၾကတယ္။
မိုးဟာ သူ႔လူႀကီးကိုလည္း တခ်က္ သတိရ… ၿပီးေတာ့… တခါထဲ စိတ္လည္း ပ်က္သြားမိတယ္။
ဆယ္ေက်ာ္သက္ေတြ မဟုတ္ၾကေတာ့လို႔လည္း ေယာက္်ားေတြကို ဖမ္းမထားခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ လမ္းလြဲသြားမွာကိုလည္း စိုးထိတ္ဗ်ာပါ ရွိေနတာမို႔ ေမ့စကားကို မိုး ေထာက္လိုက္ရတယ္။
“ဆရာမေလးက မင္း ရွိမွန္း မသိဘူးလားတဲ့ကြာ“
ေမ က ႏႈတ္ခမ္းေလး တြန္႔ရယ္တယ္။ သူတုိ႔ သုံးေယာက္ထဲမွာ ေမ တေယာက္ပဲ အဲဒီလိုမ်ဳိး အလွဆုံး လုပ္တတ္တယ္။ ၿပီးမွ ၀ိုင္ခြက္ကို မလို႔ တငုံ စုပ္တယ္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးကို စူေအာင္ ခၽြန္လိုက္ၿပီးမွ ၀ိုင္အရသာခံရင္း…
“ငနဲသားက ဘာေတြ ေျပာထားမွန္းမွ မသိတာကြ၊ ဆရာမေလးကို အငယ္ေကာင္ေလး လက္ဆြဲလို႔ သြားေတြ႕ေတာ့… သူ႔ တပည့္ မဟုတ္တဲ့ ကေလးတေယာက္ရဲ႕ အေမကို အံ့ေနတာေပါ့ကြာ“
“ဒီေတာ့…“
“ေမပဲေလ… အရႈပ္ထဲမွာ ရွင္းေအာင္ေနတဲ့သူပဲ၊ ေျဗာင္ပဲ ေျပာခ်လိုက္တာေပါ့။ ကိုေမာင္ျမင့္ မိန္းမႀကီးပါေပါ့“
“ဟင္… ေမက မိန္းမႀကီးဆိုေတာ့…“
ႏိုင္ငံေရးသမား မိုးက ျပည္သူ႔ျပႆနာ သူ႔ျပႆနာလို႔ အၿမဲလိုလို မွတ္ေနတာမို႔ ေမ့ ျပႆနာကိုလည္း သူ႔ျပႆနာလို႔ပဲ ခ်က္ခ်င္းလက္ငင္း မွတ္လိုက္သလို ေက်ာင္းဆရာမ ျပႆနာကိုလည္း သူ႔ျပႆနာလို႔ မွတ္ေနျပန္တာေၾကာင့္ လတ္တေလာ အတြင္းမွာပဲ ျပႆနာေပါင္းစုံ သူ႔ေခါင္းပုံ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။
“ဒီလိုေလကြာ… သာသာနဲ႔ နာနာႏွက္ရတာေပါ့၊ ကိုယ္က မိန္းမႀကီးဆိုေတာ့ သူကေလး ဘာျဖစ္သြားမလဲ…၊ နည္းနည္း ဦးေႏွာက္ေလး သုံးၿပီး စဥ္းစားလိုက္စမ္းပါ မိန္းမရာ…“
“ဟီး ဟီး ဟီး…“
မလွပတဲ့ ရယ္သံႀကီးတခု ဟိန္းထြက္လာပါတယ္။ မိန္းမတေယာက္ဆီက ဒီလို ရယ္သံမ်ဳိး မထြက္သင့္မွန္း သိေပမယ့္ ေမ့စကားကို သေဘာ အက်ႀကီး က်သြားသူက မာ…။ သူ႔ရယ္သံ မလွမွန္း သိေပမယ့္လည္း သူ ဘယ္လိုမွ ေအာင့္ေနလို႔ မရေတာ့ဘူး။ ၀ိုင္ကလည္း အခုမွ ႏွစ္ခြက္ထဲ ရွိေသးတာ… ၀ိုင္ေၾကာင့္ေတာ့ လုံးလုံး မဟုတ္ဘူး။ ေမ့စကားေၾကာင့္ သက္သက္သာ…။
မာ က အက ဆရာမ၊ ျမန္မာေရာ ႏိုင္ငံတကာ အကေတြပါ ကၽြမ္းကၽြမ္းက်င္က်င္ ပိုင္ႏိုင္လွပစြာ ကတတ္သလို ကိုယ္တတ္သလို သူမ်ားေတြ တတ္ေအာင္လည္း သင္တန္းဖြင့္ သင္ၾကားေပးေနသူ။ အႏုပညာေလာကမွာ ထြန္းေပါက္ေနသူတခ်ဳိ႕က မာ့သင္တန္းဆင္းေတြ ပါပါတယ္။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က အက ဆရာမို႔ ခႏၶာကိုယ္ အခ်ဳိးအဆက္ အဆစ္အေပါက္က အင္မတန္ လွသေလာက္ အသံကေတာ့ ေဇာ္၀င္းထြဋ္အေမ ထားလို မဟုတ္ဘူး၊ ဆိုးမွဆိုး ဆူမွဆူ… ရယ္လိုက္ရင္ လူမိ မခံ၀ံ့သူ…။
အခုေတာ့ သူ ေမ့ေၾကာင့္ မလွမပ ရယ္မိၿပီ၊ မလွမပက အေရးမႀကီးဘူး… အားပါးတရ ရယ္မိတယ္။ တကယ္ေတာ့ ေမ့ေၾကာင့္ သက္သက္လည္း မဟုတ္ျပန္ဘူး၊ သူ႔အေတြးနဲ႔ သူ…။ ေမက ေျပာတယ္ေလ… သူက “မိန္းမႀကီး“ လို႔ ဆရာမေလးကို ခပ္ၾကြားၾကြား ေျပာလိုက္သတဲ့။ စကားတတ္ ေမ စာေရးဆရာမ ေမ… ဆုိလိုတာက သူက မိန္းမႀကီး ျဖစ္ရင္ ဆရာမေလးက မိ္န္းမငယ္ေပါ့၊ ေမ့ စကားအသြားအလာရဆိုရင္ မယားငယ္ေပါ့ (ႏွိမ္တဲဲ့ သေဘာေပါ့)။
မာ ေတြးမိ ရယ္မိတာက ဒီလိုမွ မဟုတ္တာဘဲ… ဆရာမေလးက “ဒါျဖင့္လည္း ထိုင္ပါဦး မမရယ္… ကိုေမာင့္ မိန္းမႀကီးကို ေတြ႕ရလို႔ ၀မ္းသာမိပါရဲ႕… ႏို႔… စကားမစပ္ ကိုေမာင့္ မိန္းမလတ္တို႔၊ မိန္းမငယ္တို႔ေရာ ရွိေသးပါရဲ႕လား၊ ဘယ္သူေတြပါလဲ ရွင္“ လို႔ ဆရာမပီပီ ေက်ာင္းသား ဒါမွမဟုတ္ ေက်ာင္းသားမိဘ ေတြ႕လို႔ အခြင့္ရတုန္း စစ္ေမးေနရင္ မခက္လားလို႔ စီးကရက္တရိႈက္ ရႈသြင္းရင္း မာ့ အရႊင္စိတ္ လင္းမိတာ အျပစ္လား…၊ အေတာ္ၾကာလာေတာင္ အရယ္မရပ္ အၿပဳံးမပ်က္ ေသးတဲ့ မာက အဲဒီလို ေတြးမိ ရယ္မိခဲ့တယ္။
“ဘာရယ္တာလဲ အမာမ…“
“ဟဲ ဟဲ… ဟုတ္ပါဘူး ေမရယ္… ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ ကိုယ္မို႔ပါ၊ ဒါနဲ႔ ဆရာမေလးက မင္းကို ဘာျပန္ေျပာသလဲကြ“
မာ က မ်က္ႏွာပိုး မသပ္တသပ္နဲ႔ ဘရိတ္မမိတဲ့ကား အခါခါ ဘရိတ္နင္းခဲ့ေပမယ့္ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကားက အရွိန္ကုန္လို႔ သူ႔ဘာသူ ရပ္သြားသလို အေနအထားျဖစ္ေအာင္ ထိန္းရင္း စကားေထာက္လိုက္ရတယ္။
“မင္း ရယ္ေနတာနဲ႔ ကိုယ့္စကားေတာင္ ဘယ္နား ေရာက္သြားမွန္း မသိေတာ့ဘူး။ ဘာျဖစ္ရမလဲကြ… မ်က္ႏွာငယ္ငယ္ေလးနဲ႔ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေမ့ကို သူ ေတာင္းပန္တာေပါ့။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ကလည္း ေအး… သိပါတယ္၊ ဆရာမ မသိလို႔ မွားတယ္ဆုိတာ သိလိုက္ပါတယ္လို႔…။ အခုေတာ့ သိရင္ အမွန္ကို ျပင္ပါေတာ့လုိ႔ ဆရာမကို ဆရာလုပ္ၿပီး ျပန္ခဲ့တာေပါ့ကြာ“
ခုနက သိပ္ကို အေရးႀကီးလြန္းတဲ့ ပုံစံမ်ဳိးနဲ႔ စိတ္၀င္စားေနတဲ့ မိုးခမ်ာ… ေမ့စကားေနာက္ ေမ်ာေနတာေရာ… မာ့ အရယ္အၿပဳံးေတြ ေဖာက္ ၀င္လာတာေၾကာင့္ပါ စိတ္ပိုေႏွာက္သြားပုံ ရေပမယ့္ အခုလို ေမ့ဇာတ္လမ္း ျမန္ျမန္ စခန္းသိမ္းသြားေတာ့ ဇာတ္ရည္လည္သြားခဲ့ၿပီး ရႊင္သြားပါတယ္။ ၀ိုင္ပုလင္းကို သတိထားကိုင္ၿပီး သူ တခြက္ ထပ္ထည့္တယ္။ ၿပီးမွ ၿပီတည္တည္ မ်က္ႏွာထားရယ္နဲ႔ ေမ့ ကို စတယ္။
“ဒီေတာ့ ေမက ကိုေမာင္ျမင့္ကို အပိုင္ ျပန္ခ်ည္လိုက္ၿပီေပါ့၊ ကိုယ့္ဆရာက ရုန္းခ်င္ေသးသလားကြ“
သူတုိ႔စကား သူတို႔ပဲ သိတယ္ဆုိုတဲ့ အထာနဲ႔ ေျပာေနၾကေပမယ့္ ရင့္က်က္တဲ့ ဘ၀ကို တက္လွမ္းလာေနၾကတဲ့ ထက္ျမက္တဲ့ မိန္းမေတြပီပီ ဟန္ကေလး၊ မာန္ကေလးေတြ ရွိေနၾကတယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ သူတို႔ အသံေလးေတြမွာ ေရာစြက္ပါေနတဲ့ ေျပာျပရခက္တဲ့ အနားသပ္ အဖ်ားခတ္ စကားလုံးေလးေတြက ေဘးက ၾကားမိသူေတြကို သတိျပဳမိေစမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
ေမကေတာ့ သူ႔ မူပိုင္ အလွဆုံး ႏႈတ္ခမ္းေလးကို ဒီညေနခင္းေလးအတြက္ တတိယပၸိ တြန္႔ျပန္တယ္။ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္မႈ အၿပဳံးေလးကလည္း စြက္လို႔…။
“မရုန္းတဲ့အျပင္ ကိုယ့္ဆရာက သူ႔ ႏြားသတ္ရုံ ပို႔ေတာ့မွာကို သိေနတဲ့ ငညိဳႀကီးလို လုပ္ေနလို႔ ကိုယ့္မွာ အသနား ပိုလြန္ကုန္မိၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေတာင္ မယုံမၾကည္ ျဖစ္ေနရတာမို႔ မင္းတို႔ကို ေျပာျပေနတာေပါ့ကြ“
“မိန္းမက ဘာ ထပ္လုပ္မိျပန္တာတုံး“
ဒီတခါေတာ့ မာ က မရယ္မၿပဳံးတဲ့အျပင္ ရုတ္ခ်ည္းဆိုသလို ေကာင္တာ (ျပန္ေထာက္) ေမးခြန္းကို ေကာက္ကာငင္ကာ ေမးခ်လိုက္ေတာ့တယ္။
“ဒီလိုေလ… ကိုေမာင္ျမင့္က ဆရာမဆီေတာ့… တို႔ သြားေတြ႕တာ သိသြားၿပီးေနာက္မွာ မသြားေတာ့ဘူးေလ၊ မသြားတဲ့အျပင္ လူကို အၾကင္နာေတြ ပိုၿပီး အကယ္ဒမီေရွာ့ေတြခ်ည္း လုပ္ေနလို႔ ကဲ… ဖယ္ပါဦး၊ ေတာ္ပါေတာ့ လို႔ ႏြဲ႔ႏြဲ႔မူ အိုက္တင္ေတြ က်ဴပ္မွာ လုပ္ေနရတယ္၊ ကေလးေတြနဲ႔လည္း သူ အခ်ိန္ ပိုေပးလာပါတယ္၊ အဲ… တခုပဲ…“
မိုးေရာ မာပါ စိတ္၀င္စားေနၾကတယ္။ ဇာတ္လမ္းက ဇာတ္သိမ္းေရာက္ခါနီး တမ္ပို (ဇာတ္ရွိန္ျမင့္တဲ့ေနရာ) ကို ဆြဲတင္ လိုက္သလို ျဖစ္သြားတာကိုး…။ ဒီတခါေတာ့ မိုးနဲ႔ မာ မ်က္လုံးခ်င္း တဲ့ဆိုင္ၾကည့္ၿပီး မၿပဳံးမရယ္ၾကဘဲ ရွိေနၾကၿပီး ေနာက္မွာမွ… မိုးက ေမးတယ္။
“မိန္းမ… ဘာ အဲတာလဲ၊ ကိုေမာင္ျမင့္ ဘာျဖစ္လို႔လဲ“
ဒီေတာ့မွ ေမက ေျပာသင့္ မေျပာသင့္ စဥ္းစားေနတဲ့… ဒါေပမဲ့ ေျပာကလည္း ေျပာကို ေျပာရမွာ ျဖစ္တာမုိ႔… မကၽြမ္းက်င္တဲ့ၾကားက စကားလုံး ေရြးေနရတဲ့ ရြာသူႀကီးလိုမ်ဳိး ပုံစံဖမ္းရင္း တဖက္ကလည္း အပ်ဳိမတမ္းေလး ပထမဆုံး ရည္းစားစကား အေျပာခံရသလို… ခုန္ေပါက္လည္း မေပ်ာ္ႏိုင္၊ လူမသိေအာင္ ထိန္းၿပီးလည္း ဟန္မေဆာင္ႏိုင္၊ မလုံမလဲ အိုးတိုးအမ္းတမ္း ၾကည္လည္းၾကည္ႏူး ရွက္ကလည္း ရွက္၊ အခက္ေတြ႕ေနေပမယ့္ မ၀ွက္ႏိုင္တဲ့ ၾကာမ်က္ႏွာနဲ႔ပဲ သူ႔သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္ကို အခုလို ေျပာခ်လိုက္ပါတယ္။
“ကိုယ္ေတာ္က မလိမၼာတခါမိုက္ ဖိုးသူေတာ္ ျဖစ္သြားတယ္ေလ၊ ဆရာမဆီလည္း သူ မသြားေတာ့ပါဘူးတဲ့။ တခါတေလေတာ့ သူ႔ဟာမ သတိရလို႔ ထင္ပါ့၊ တမႈိင္မိႈင္ တအီအီေတာ့ ျဖစ္သား… တေန႔ကေတာ့ ကိုယ့္နား သုံးေလးခါ လာ…၊ ဖက္လိုက္ နမ္းလိုက္…၊ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေတြ လုပ္လိုက္… အဲဒီလိုေတြ ခဏခဏ လုပ္ၿပီးမွ ေတာင္းဆိုတဲ့ စကားတခြန္း ရြံ႕တြန္႔တြန္႔နဲ႔ ေျပာလာတယ္“
“ဘာတဲ့လဲ“
မိုးနဲ႔ မာ ဆီက သံၿပိဳင္ ထြက္သြားတယ္။ သူတို႔ သိပ္ သိခ်င္ေနၾကတယ္ေလ။
ေမကေတာ့ အေတြ႕အႀကဳံရွိတဲ့ သူႀကီး… ေနာက္ဆုံးေတာ့ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေျပာခ်လိုက္ေတာ့မယ္ဆိုတဲ့ ပုံစံ၊ တခါ… မယုံႏိုင္ေလာက္ေအာင္ အခ်စ္ေတြ ထုံမြမ္းထားတဲ့ အပ်ဳိမေလးဟန္၊ တကုိယ္လုံး ေကာ့ေတာ့လန္ျပန္ေနတဲ့ ပုံစံမ်ဳိးနဲ႔ တဖက္သားကို မရိုးမရြျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနရင္း နာၾကားဖို႔ အသင့္ေစာင့္ေနတဲ့ မိုးနဲ႔ မာ ကိုေတာင္ အားမနာဘဲ အတန္ၾကာ ၿပဳံးတုံးတုံး လုပ္ၿပီးကာမွ…
“လာမယ့္ စေနေန႔က ဆရာမရဲ႕ ေမြးေန႔တဲ့ရွင့္… အဲဒါ ေသမလို ေၾကြေနတဲ့ ဘဲႀကီးက သူ႔အစား က်ဳပ္ကပဲ ဆရာမကို သြားေတြ႕ၿပီး ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ေပးရင္း တခုခု ေကၽြးေပးပါတဲ့“။
အရယ္၊ အၿပဳံးေလးေတြနဲ႔ ဆူညံခဲ့တဲ့ ညေနခင္းေလး တခုေပါ့…။
၂၀၁၂ ၾသဂုတ္ ၁၇၊ မြန္းလြဲ ႏွစ္ခ်က္တီး။
လန္ဒန္။
မိုးစက္ေမွာ္ 