by Myo Tha Htet on Sunday, 29 April 2012 at 17:23·
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးတယ္။ သူ႔ကို ဘာလို႔ ခ်စ္တာလဲတဲ့။ ရုတ္တရက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေျဖရ က်ပ္သြားပါတယ္။ မိန္းကေလးေတြက မထင္မွတ္တဲ့ ေမးခြန္းေတြ ေမးတတ္တယ္လား။ ကၽြန္ေတာ္က သိပ္မလည္၀ယ္သူ… မတတ္ႏိုင္။ ဟန္ကိုယ္ဖို႔ မာန္သူ႔ဖို႔ ဆိုတဲ့ စကားအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ ေျဖရပါေတာ့မယ္။
“မရဲ႕ အၿပဳံးေလးကို ခ်စ္လို႔ပါ“
သူက ရယ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ရိုးရိုးသားသား ေျဖလိုက္တာေပမယ့္ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို လည္တယ္လို႔ ထင္သြားပါတယ္။ မတတ္ႏိုင္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲရွိတာကို ေျပာခ်လိုက္တာ ဆိုတာကိုေတာ့ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ယုံၾကည္ပါတယ္။ မိန္းကေလးေတြကို ရင္မဆိုင္ရဲတဲ့ အခ်က္ ႏွစ္ခ်က္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိတယ္။
တခုက မိန္းမတေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို စူးစူးစုိက္စိုက္ ရဲရဲတင္းတင္း ၾကည့္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ မခံႏိုင္ဘူး၊ ေနာက္တခုက မိန္းကေလးတေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၿပီး ရယ္မယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ မခံႏိုင္ဘူး။ စိတ္ထဲမွာ ေနမထိ ထိုင္မသာ ျဖစ္တတ္တယ္။ ေယာက္်ားခ်င္းဆိုလို႔ကေတာ့ အၾကည့္ခ်င္းလည္း ဆိုင္လို႔ရတယ္၊ အရယ္ခ်င္းလည္း ၿပိဳင္လို႔ရတယ္။ မိန္းကေလးေတြနဲ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မၿပိဳင္လိုဘူး။
မ က ကၽြန္ေတာ့္ကို ရယ္ၿပီး မၿပီးေသးဘူး၊ ဆက္ၿပီး ေမးခြန္းထုတ္တယ္။ သူ႔အတြက္ခ်ည္း သက္သက္ဟုတ္ဟန္ေတာ့ မတူဘူး၊ တခုခုေတာ့ ထူးျခားမႈ ရွိပုံေပၚတယ္။
“ယူ… မိန္းကေလးတေယာက္ကို ဘယ္အခ်က္ေတြနဲ႔ ေရြးခ်ယ္တာလဲ“
ခက္ေတာ့ ခက္ေနပါၿပီ။ မ က ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘာေၾကာင့္ ဒီေမးခြန္းေမးလာတာလဲဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ နားမလည္ေတာ့ဘူး။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို ရထားႏွင့္ၿပီပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ အေျဖေတြက ဘာတန္ဖိုး ရွိဦးမွာလဲ။ တခု ျဖစ္ႏိုင္ေခ် ရွိတာကေတာ့ သူနဲ႔ ကြဲတဲဲအခါ တျခား သူေတြ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြကို သူ႔ဘဲေဟာင္း အေၾကာင္း ေျပာခဲ့ခ်င္လို႔နဲ႔ တူတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ အေကာင္းဘက္က လွည့္ေတြးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က နဂိုမူလကတည္းက မိန္းမတေယာက္ ဒါမွမဟုတ္ မိန္းကေလးတေယာက္ကို ဘာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္မွာလဲ၊ လိုခ်င္မွာလဲ၊ ယူမွာလဲလို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတြးၿပီးသား ျဖစ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျဖရမယ့္ အေျဖက အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ မူလဂ်ီတြန္ဂ်ီ လုပ္ခ်င္ျပန္တယ္၊ တျခားေၾကာင့္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ မ ကို စခ်င္လို႔ပါ။
“မ ကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳက္ေနၿပီပဲ၊ ဒီ အေျဖကို မ မသိဘူးလား၊ ညံ့ပါ့“
သူ မ်က္ေစာင္းထိုးတယ္၊ လွတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တယ္။ ဒါေပမဲ့ သူ႔မ်က္ႏွာက ရုတ္ခ်ည္း ဆိုသလို တည္သြားတယ္။ ဘာသေဘာပါလိမ့္… တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မိန္းမက်မ္းေက်သူ ၀ါ မိန္းမအေၾကာင္း စင္းစင္းသိသူ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟဲ ဟဲ… ခပ္တည္တည္ေတာ့ ရႊီးတတ္တယ္၊ အိမ္ေထာင္သည္ေတြထက္ေတာင္ ပိုေျပာတတ္ေသးတယ္။
“ယူ မေနာက္နဲ႔…၊ အတည္ေမးေနတာပါ။ ေျပာပါ၊ ဘယ္အခ်က္ေတြနဲ႔ မိန္းမတေယာက္က္ုိ ေရြးခ်ယ္တာလဲ“
ဗုေဒၶါ၊ သူ႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာေတာင္ သူက မသိခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေနျပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ အေျဖက အဆင္သင့္ ရွိၿပီးသားပါ။ သူ႔ကို ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာ ဒီအခ်က္ေတြေၾကာင့္လို႔ ေျပာမ်ားျပရင္ သူ စိတ္ဆိုးဦးမလား။ ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းမာသူမို႔ ကၽြန္ေတာ့္ စဥ္းစားခ်က္၊ ဆုံးျဖတ္ခ်က္ကို ေျပာျပဖို႔ ၀န္ေလးသူ မဟုတ္…။
“မ… ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ နံပါတ္တစ္ အေရးအႀကီးဆုံးကေတာ့ မိန္းမတေယာက္ဟာ ေခ်ာရမယ္“
သူ အံၾသဟန္ျပတယ္။ အသံေတာင္ ထြက္သြားေသးတယ္၊ ေနာက္ဆက္တြဲ ေမးခြန္းက တြဲပါလာတယ္။
“ဟင္… ေတာ္ရမွာ မဟုတ္ဘူးလား“
“ႏိုး၊ ေခ်ာရမွာ… ေတာ္တဲ့ မိန္းမထက္ ေခ်ာတဲ့ မိန္းမကို ကၽြန္ေတာ္ ပိုႀကိဳက္တယ္“
သူ ႏႈတ္ခမ္း စူတယ္၊ ဒုတိယမၼိ မ်က္ေစာင္း ထုိးတယ္။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေလ… ကၽြန္ေတာ္ ယုံၾကည္တာကိုေတာ့ ဆက္ေျပာရမွာပဲ မဟုတ္လား။
“ဒါဆို ဒုတိယ အခ်က္က…“
မိန္းမတေယာက္အေပၚ ကၽြန္ေတာ့္ ရႈျမင္ခ်က္၊ သတ္မွတ္ခ်က္၊ တိုင္းတာခ်က္ေတြကို သူ သိပ္သိခ်င္ေနပုံေပၚတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ နံပါတ္ နွစ္၊ သုံး၊ ေလး၊ ငါး ေတြကို ဆက္သိခ်င္ေနပုံရတယ္။
“ဒုတိယ အခ်က္က သူ႔အတြက္ေရာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေရာ အေရးအႀကီးဆုံး အခ်က္ပဲဗ်၊ ခ်စ္တတ္ရမယ္။ မခ်စ္တတ္သူဟာ ဆက္ဆံေရးရဲ႕ တံတိုင္းပဲ၊ အတားအဆီးပဲ၊ ေခ်ာက္ပဲဗ်“
သူ ရယ္မလို မဲ့မလို လုပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီလို မလုပ္တတ္ဘူး။ ရယ္ဆို ရယ္တတ္တယ္၊ မဲ့ဆို မဲ့တတ္တယ္။ အဲဒီ ႏွစ္ခုလုံးေတာ့ တၿပိဳင္နက္ မလုပ္တတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ နံပါတ္သုံးကို သူ ဆက္သိခ်င္ေနတယ္ဆိုတာ သိပ္ကို ေပၚလြင္ေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို တည့္တည့္ စိုက္ၾကည့္ေနတယ္။ ခက္တာက အဲဒီလို ၾကည့္လာရင္ ကၽြန္ေတာ္က မေနတတ္ေတာ့ဘူး။
“ဆက္ပါဦး… ဆရာႀကီးရဲ႕…“
သူ႔ပုံစံ ရြဲ႕တဲ့တဲ့ ပုံစံ၊ ကၽြန္ေတာ္က ႏွစ္ျပန္ရြဲ႕တတ္သူ…။ ဒါေပမဲ့ မိန္းမတေယာက္နဲ႔ေတာ့ မလိုအပ္တဲဲ့ ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္ မၿပိဳင္ခ်င္ဘူးေလ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရွိၿပီးသား အေျဖေတြကို ဆက္ေျဖရတယ္။ သူကေတာ့ စိတ္၀င္တစား ရွိေနဆဲပါ။ ခ်စ္သူတေယာက္ကို ခ်စ္သူအျဖစ္ အေတာ္ၾကာေအာင္ ထားၿပီးမွ၊ ခ်စ္တယ္ ႀကိဳက္တယ္ ေျပာၿပီးမွ အခုလို ေမးခြန္းေတြ ေမးလာ၊ ေျဖေပးတဲ့ အေျဖေတြကို သူက ေလးေလးစားစား မွတ္သားနားေထာင္ေနတာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ တကယ့္ ထူးျခားမႈႀကီးပါပဲ။
“တတိယအခ်က္ကို ေျပာပါဆိုရင္ေတာ့ မပ်င္းရဘူး။ မိန္းမတေယာက္ပ်င္းတယ္ဆိုရင္ သြားၿပီပဲ၊ သူ႔အိမ္၊ သူ႔ေယာက္်ား၊ သူ႔အိမ္ေထာင္ ပ်က္ၿပီပဲ“
သူ တည္တည္ေနတယ္၊ စဥ္းစားေနပုံရတယ္။ သူ႔မ်က္လုံးေတြမွာေတာ့ အေရာင္ မရွိေတာ့ဘူး။ မ က တကယ္ေတာ့ ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းတယ္၊ အလြန္လည္း ေတာ္သူ တေယာက္ျဖစ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါ ဒါမွမဟုတ္ ရွိေနတဲ့အခါမွာ သူဟာ ဘာမွမသိ၊ မတတ္သူ တေယာက္လို လုပ္ေနတာကေတာ့ တခါတေလ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာင္ သတိထား ေျပာဆိုရေတာ့တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ပညာစမ္းေနတာလား၊ အကြက္သစ္ေတြ ထြင္ေနတာလား၊ ကၽြန္ေတာ္ မသိေတာ့ဘူး။
“မိန္းမတေယာက္ ပ်င္းတယ္ မပ်င္းဘူးဆုိတာက အေရးႀကီးလို႔လား၊ ယူက မိန္းမေတြ မပ်င္းရဘူးလို႔ ဆုိခ်င္တာလား“
သိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာတုိင္း သူ လက္မခံတတ္ဘူး ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။ အခုလည္း သူက ေမးခြန္း ျပန္ထုတ္လာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္အတြက္ေတာ့ ပ်င္းတဲ့ မိန္းမနဲ႔ မပ်င္းတဲဲ့ မိန္းမ ခြဲရတာ အလြယ္ေလးပါပဲ။ လူေရာ၊ အလုပ္ေရာ၊ အိမ္ေရာ ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္၊ တင္းတင္းရင္းရင္း၊ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ထားႏိုင္တဲ့ မိန္းမဟာ မပ်င္းတဲ့ မိန္းမပါပဲ။ အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ရင္ေတာ့ ေျပာင္းျပန္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ မေျဖေတာ့ဘူး၊ စတုတၳအခ်က္ကို ဆက္ေျပာလိုက္တယ္။
“ေနာက္တခ်က္ကေတာ့ စည္းကမ္းရွိတာပါ၊ စည္းကမ္းမရွိတဲ့ မိန္းမကို ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳက္ဘူး“
စည္းကမ္းဆိုတာ သန္႔ရွင္းတာကို ေျပာတာပါ။ ကိုယ္၏ သန္႔ရွင္းျခင္း၊ စိတ္၏ သန္႔ရွင္းျခင္း ရွိတဲ့ မိန္းမေတြဟာ စည္းကမ္းရွိတဲ့ မိန္းမေတြေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ မ ကိုေတာ့ ရွင္းမျပေတာ့ဘူး၊ ရွင္းျပဖို႔လည္း မလိုဘူး ထင္လို႔ပါ။ သူက တထြာျပရင္ တေတာင္ျမင္တဲ့ သူပါ။ သူက ဒီတခါေတာ့ မ်က္လုံး အေရာင္ေတာက္ေတာက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကုိ ရႊန္းရႊန္းစားစား ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို အမွတ္ေပးတဲ့ ပုံစံမ်ဳိးေပါ့။ ထားပါေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ့္သာသာကိုယ္ ထင္ေနတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။
ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ နံပါတ္ငါး အခ်က္နဲ႔ ေနာက္ဆုံးအခ်က္ကို ဆက္ေျပာတယ္။ သူက အံ့ၾသေနတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ… သူက နံပါတ္တစ္ ထားခ်င္တာကို ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ဆုံးမွာ ထားလိုက္တာကိုးဗ်။ ရယ္ေတာ့ ရယ္ရတယ္။ သူလည္း ရယ္ေနတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း အားပါးတရ ရယ္လိုက္တယ္။ ကိုယ့္ခ်င္းကိုယ့္ခ်င္းေတြ အနက္ဖြင့္ရတာ အားနာစရာ မဟုတ္လားဗ်ာ။
“မိန္းမတေယာက္ ေတာ္ဖို႔လိုတာကို ကၽြန္ေတာ္က ေနာက္ဆုံးမွာ ထားတယ္၊ ေတာ္ေတာ့ေတာ္ ေနာက္က ေတာ္ေပါ့“
သူ တအားရယ္တယ္၊ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း လုိက္ရယ္မိတယ္။ ရွက္ရွက္နဲ႔ေတာ့ မဟုတ္၊ တကယ္ သေဘာက်လို႔ ရယ္မိတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေတာ္ေတာ္နဲ႔ အရယ္ မရပ္ၾကဘူး။ ေျမြေျမြခ်င္း ေျချမင္တဲ့ သူေတြပီပီ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏွစ္ေယာက္ ဘာေၾကာင့္ ရယ္ေနၾကသလဲ ဆုိတာလည္း အခ်င္းခ်င္း သိၾကတယ္။ ရယ္စရာ မေကာင္းဘူးလားဗ်ာ။
“ဘာေၾကာင့္ ေနာက္ဆုံးမွာ ထားတာလဲ၊ ေမာင့္ကို ပတ္တီးခ်မွာ စိုးလို႔လား“
သူက ေမးခြန္းထုတ္တယ္။ ေမးခြန္းက ၾကမ္းေပမယ့္ ၾကင္နာတဲ့ ေလသံပါေအာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမာင္လို႔ သူ နာမ္စား သုံးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိတာကို သူလည္း သတိထားမိပုံရတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာ ေသြးေရာင္လႊမ္းသြားၿပီး ရွက္ေနတယ္။ သူက ေမာင္လို႔ ေတာ္ရုံ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေခၚတတ္ဘူး။ သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို သိပ္ခ်စ္တယ္လို႔ ထင္တဲ့အခါ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ့္ အျပဳအမူ အေျပာအဆို တခုခု သေဘာက်တဲ့ အခါမွသာ ေခၚတတ္တာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ေမးခြန္းကို အခုလို ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ေျဖလိုက္တယ္။
“မဟုတ္ဘူး၊ ဆရာႀကီး လုပ္မွာစိုးလို႔… မိန္းမတေယာက္က မလိုအပ္ပါဘဲ ဆရာလုပ္ေနမွာကို ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳက္ဘူး။ မိုက္မဲတဲ့ မိန္းမပဲ ကၽြန္ေတာ္ လိုခ်င္တယ္“
သူ ကၽြန္ေတာ့္ကို လွမ္းရိုက္တယ္၊ ပါးစပ္ကလည္း ပြစိပြစိလုပ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လိုက္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ ေနာက္ဆုံး စကားကို သူ မႀကိဳက္ဘူးဆိုတာကိုပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ရြဲ႕တတ္ေတာ့ သူ စိတ္ဆိုးေအာင္ စကားကို ေျဖာင့္ေျဖာင့္ပဲ ေျပာလိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ စကားကို လွည့္တတ္ပတ္တတ္ ေကြ႕တတ္ေကာက္တတ္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ေျပာတတ္ပါတယ္။ ကိုယ့္ခ်စ္သူကိုေတာ့ မေျပာခ်င္ဘူးေလ၊ ဒါေၾကာင့္ ဘြင္းဘြင္းပဲ ေျပာလိုက္တာပါ။
ဒါေပမဲ့ မိန္းမဟာမိန္းမပါပဲ။ သူသည္လည္း မိန္းမတေယာက္မို႔ ကၽြန္ေတာ့္ စကားေတြကို သူ မႀကိဳက္ပါဘူး၊ မ်က္ႏွာ ပ်က္ေနတယ္။ မတတ္ႏို္င္ေပးဘူး။ ကၽြန္္ေတာ္ေတာ့ မိန္းမတေယာက္ ကိုယ့္ကို က်ဖို႔၊ ႀကဳိက္ဖို႔ အာလူး၊ ဗူးသီး ေလွ်ာက္မေျပာခ်င္ေတာ့ဘူး။ အမွန္ေျပာလို႔ မခ်စ္ခ်င္လည္း ေနပါေစေတာ့၊ ခ်စ္ေစဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာက္မေျပာခ်င္ဘူး။
“ကၽြန္မေတာ့ မိုက္မဲတဲ့ မိန္းမ မလုပ္ႏိုင္ဘူး“
ဒီတခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္တဲ့ အလွည့္ပါပဲ၊ သူက ျပဴးတူးေၾကာင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္တယ္။ ရယ္စရာ မဟုတ္တာကို ကၽြန္ေတာ္က ဘာေၾကာင့္ ရယ္ေနသလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းပါတဲ့ အၾကည့္မ်ဳိးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္တာကို ရပ္လိုက္တယ္၊ ေၾကာက္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ရတဲ့ မိန္းမတေယာက္ကို ကၽြန္ေတာ့္ေၾကာင့္ စိတ္အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ေစခ်င္ဘူး။
“ကဲ… မ ကေရာ… ေျဖဦးေလ၊ ေယာက္်ားတေယာက္ကို ဘာေၾကာင့္ လက္ခံတာလဲ၊ ေရြးတာလဲ“
သူ႔ မ်က္လုံးအေရာင္ လက္ကနဲ ျဖစ္သြားတယ္၊ စေျပာဖို႔ ႏႈတ္ခမ္းသပ္ၿပီး ျပင္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမေျပာ ညာမေျပာနဲ႔ သူ႔ကို ဖက္ၿပီး နမ္းလိုက္တယ္။
၂၀၁၂၊ ဧၿပီ ၂၉။ ည ၁၁ နာရီ။
ဘန္ေကာက္။
မိုးစက္ေမွာ္ 