by Myo Tha Htet on Friday, 4 May 2012 at 07:29·
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ႏုတ္ေတြကို ဖတ္ေနတဲ့ စာဖတ္ပရိသတ္တေယာက္ ရွိတယ္၊ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ပုဂၢိဳလ္ေရးလည္း ရင္းႏွီးၿပီး ကၽြန္ေတာ္ အာလူး၊ ဗူးသီး ေရးတာေတြကိုလည္း ေသခ်ာ ေစာင့္ဖတ္ေနသူလို႔ ေျပာပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ အခု ေရးတာေလးက ဖတ္လုိ႔ ေကာင္းသားလို႔ ေျမွာက္ေပးလာျပန္ပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ အခု တတိယပိုင္းကို ထိုးဇာတ္ခင္းလို႔ ကိုရီးယား ရုပ္သံ ဇာတ္လမ္းတြဲေတြလို မရွည္ရွည္ေအာင္ ဆြဲဆန္႔ၿပီး ေရးရျပန္ပါတယ္။ ေျမွာက္ေပးလို႔ကေတာ့ လက္မေခသူပါလို႔ ေျပာရမလားပါပဲဗ်ာ။
မ က ကၽြန္ေတာ့္ကို စူးစိုက္ၾကည့္ျပန္တယ္၊ ဒီတႀကိမ္လည္း အၾကည့္လႊဲရျပန္သူက မူလလက္ေဟာင္း ကၽြန္ေတာ္ပဲေပါ့။ ဘာကို ၾကည့္တာလဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ ၾကည့္တာလဲ။ သံသယဆန္တဲ့ ေမးခြန္းမ်ားစြာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္မွာ…၊ တည္ၿငိမ္ဟန္ေဆာင္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မသိမသာ ရင္ထဲ လႈပ္ခတ္လာေနတာကို သတိႀကီးႀကီး ရွိတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆုံးအႀကိမ္ သတိထားလိုက္မိပါတယ္။
ေျမြတေကာင္ဟာ သူစားမယ့္အေကာင္ကို ပထမအဆင့္အေနနဲ႔ ညိွဳ႕ယူလိုက္သလို မ က ကၽြန္ေတာ့္ကို ညွိဳ႕ေနၿပီလား။ ဒါဆို ကၽြန္ေတာ့္ကို ၀ါးၿမိဳဖ်က္ဆီးေတာ့မွာလား။ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္က အဲဒီလိုပဲ၊ မဟုတ္က ဟုတ္က ေတြးတဲ့ ေနရာမွာ ႏွစ္ေယာက္ မရွိသူပါ။ တကယ္ေတာ့ မ က ကၽြႏ္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနတာ အေၾကာင္းရွိပါတယ္။ သူက ညွိဳ႕ခ်င္တာထက္ ညွိခ်င္လို႔ ျဖစ္ပါတယ္။
“ယူ က ေခ်ာတာကို ဘာျဖစ္လို႔ ထိပ္ဆုံးမွာ ထားရတာလဲ၊ ကၽြန္မျဖင့္ လုံးလုံး နားမလည္ဘူး“
ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္၊ သူ ဘယ္လိုမွ မေနႏိုင္ေတာ့လို႔ ဒီေမးခြန္းကို ထုတ္ေမးလာတယ္ဆိုတာ… ေနာက္ၿပီး သူ႔အလွတရားမွာ သူ ေသခ်ာ မယုံၾကည္လာလို႔လည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ သူ႔ကို လက္ရွိ ခ်စ္ခင္ေနသူ ေယာက္်ားတဦးက ေခ်ာတာကိုမွ နံပါတ္တစ္ ဦးစားေပး ေရြးခ်ယ္သူပါလို႔ တိတိလင္းလင္း ဆိုလာေတာ့… ကိုယ္ကိုယ္တိုင္က မိန္းမတေယာက္ မာနျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ေခ်ာတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘူး ဆိုရင္ ယုံၾကည္မႈ နည္းနည္းျဖစ္ျဖစ္ က်ဆင္းသြားတတ္တာ ဓမၼတာပဲ မဟုတ္လားဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ့္ အေျဖကလည္း ရွင္းပါတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲမွာ ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ ယုံၾကည္ထားခ်က္ ျဖစ္ေနတာကိုးဗ်ာ။
“ဟ… ဒါ အရွင္းေလးပဲဗ်၊ ကိုယ္နဲ႔အတူ ေန႔ေရာ ညပါ ရွိေနမယ့္ မိန္းမတေယာက္ဟာ ေခ်ာေမာလွပသူ တေယာက္ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုလုပ္ အၾကာႀကီး သူနဲ႔အတူ ေနႏိုင္မလဲဗ်။ ဒီ ေမးခြန္းဟာ ေမးစရာ မလိုတဲ့ ေမးခြန္းပဲ“
ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီလို ခပ္တည္တည္ ေျပာလိုက္ေတာ့… မ က ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္ႏွာကိုေတာ့ မၾကည့္ေတာ့ဘူး၊ မ်က္စိကို မွိတ္လိုက္တာလည္း မဟုတ္ဘူး။ မ်က္ႏွာကို အေပၚဘက္ကို ေမာ့လို႔ စဥ္းစားေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူ ဘာကို စဥ္းစားေနသလဲလို႔ လိုက္စဥ္းစားတယ္။ စဥ္းစားမႈေတြဟာ သူနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ၾကားမွာ ရွိေနေတာ့တယ္။
“တကယ္ေတာ့ ေခ်ာတာဟာ ေရရွည္မခံဘူးပါကြာ၊ ေခ်ာတာဟာ တန္ဖိုးမရွိပါဘူး။ ေတာ္တာကမွ တကယ့္ အရည္အခ်င္းပါ“
မ က သူ႔အေျဖကို တကယ္ယုံၾကည္ဟန္နဲ႔ ေျပာတယ္လို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မထင္ဘူး၊ သူ႔စကားေတြက ေပ်ာ့ေတာ့ေတာ့ ညွင္းတင္းတင္းနဲ႔ ထြက္လာတာကို ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိေနလို႔ပဲ။ မ ဟာ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္လုံးထဲမွာေတာ့ ေခ်ာေမာလွပတဲ့ မိန္းမတေယာက္ပါပဲ။ ဒါေပမဲ့လို႔ သူ႔အလွကိုေတာ့ သူ ျပတ္ျပတ္သားသား ယုံၾကည္ပုံ မရဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ထင္ပါတယ္။ သူက ကိုယ္တိုင္ေတာ့ ထက္ျမက္သူ တေယာက္ျဖစ္လို႔ ေတာ္တာကို ေဇာင္းေပးခ်င္ပုံ ရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကြန္ပလိန္းတက္ရတယ္။
“မဟုတ္ဘူး၊ ေခ်ာတာဟာလည္း မိန္းမတေယာက္အတြက္ အရည္အခ်င္းတခုပဲ။ ေမြးရာပါ အရည္အခ်င္းလို႔ ဆိုခ်င္ဆို… ျပဳျပင္ဖန္တီးထားတဲဲ့ အရည္အခ်င္းလို႔ ေျပာခ်င္ေျပာ…၊ မိန္းမတေယာက္ဟာ ေခ်ာေမာ လွပဖို႔ အေရးႀကီးပါတယ္“
ကၽြန္ေတာ္က ဆက္ေျပာျပန္တယ္။
“အရင္ကဆို “ကၠတၳိ ရူပံ ဓနံ“ မိန္းမတို႔ အဆင္းသည္ ခ်မ္းသာမည္၏ လို႔ေတာင္ ဆိုၾကေသးတယ္ မဟုတ္လား။ မိန္းမတေယာက္ ရုပ္ေခ်ာတာဟာ သူ႔ရဲ႕ အရင္းအႏွီးပဲ၊ ခ်မ္းသာပဲဗ်“
ကၽြန္ေတာ္က က်မ္းကိုးနဲ႔ လႊတ္လိုက္ေတာ့ မ က မ်က္ေစာင္းထိုးတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ နတ္မိမယ္ေလးရဲ႕ မ်က္ေစာင္းပါပဲ။ သူကေတာ့ လုံး၀ ေက်နပ္ပုံ မရပါဘူး။ မိန္းမတို႔ သေဘာအတိုင္း သူ႔အလိုု မလိုက္လို႔ မေက်နပ္ခ်က္ေတြ သူ႔စိတ္ထဲ တိုးေနမယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ရိပ္မိေနပါၿပီ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေပေတေတ ကပ္တပ္တပ္ ခ်ာတိတ္မို႔ သူ႔ကို ဆက္လို႔သာ ထိထိမိမိေလး ခံစားေစဖို႔အတြက္ ေနာက္တဆင့္တိုး တုိက္ခုိက္ဖို႔ စစ္ေၾကာင္း ဖြင့္ျပန္ပါတယ္။
“ေနပါဦး… မ ကေရာ ဘာျဖစ္လို႔ ေတာ္တာကို နံပါတ္ တစ္ ထားရတာလဲ၊ ကိုယ့္ကို္ယ္ကိုယ္ သိပ္ေတာ္တယ္လို႔ ယုံၾကည္လြန္ေနလို႔လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္က မေတာ္ေနလို႔ ေတာ္တဲ့သူကို လိုခ်င္လို႔လား“
ကၽြန္ေတာ့္ ေမးခြန္းက ႏွစ္ခြ ျဖစ္ေနပါတယ္၊ စစ္တုရင္ ကစားသမား တေယာက္ အေနနဲ႔ ေျပာရရင္ေတာ့ ခြခ်က္လိုက္တာပါပဲ။ ကဲ… ဘယ္ေျပးမလဲ မိခ်ဳိသဲ။ ဒုတိယမၸိ မ်က္ေစာင္းထိုးျပန္ပါတယ္၊ ဒီတခါေတာ့ နည္းနည္းျပင္းတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း မၿပဳံးမရယ္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ သူ႔ အေျဖကို ေစာင့္တယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ အလြန္ရယ္ခ်င္ေနမိတယ္။ မိန္းမတေယာက္ဟာ ေယာက္်ားတေယာက္ကို အႏိုင္လုိခ်င္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ ဘယ္လို ႏိုင္ေအာင္ လုပ္ရမယ္ဆိုတာကို မ က မသိရွာေသးဘူး။ အဲဒါကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္က သေဘာက်ေနတာပါ။
“ယူ႔ ေမးခြန္းက ဘာဆိုတာကို ကၽြန္မ သိပါတယ္၊ ကၽြန္မကေတာ့ ယူ႔လို စကားမတတ္ပါဘူး။ ရွင္းရွင္းပဲ ေျပာပါ့မယ္၊ ကၽြန္မကို ဦးေဆာင္မယ့္ ေယာက္်ားတေယာက္ဟာ ေတာ္ဖို႔ လိုတယ္။ ႀကံရည္ဖန္ရည္ လုပ္ရည္ကိုင္ရည္ ရွိရမယ္။ ကၽြန္မ ယုံၾကည္ေလာက္တဲ့ အရည္အခ်င္း မရွိတဲ့၊ မေတာ္တဲ့ ေယာက္်ားတေယာက္နဲ႔ ဘယ္လိုလုပ္ ေရရွည္စခန္း သြားႏိုင္မွာလဲ“
မ က ေျဖရုံတင္ မဟုတ္ဘူး၊ ေမးခြန္းပါ ျပန္ထုတ္ေနတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ရိပ္စားမိပါတယ္။ သူ႔ အေျဖက ရိုးရွင္းေပမယ့္လို႔ ေမးခြန္းကို ေျဖရုံတင္ မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ကိုပါ ခ်ည္ေႏွာင္ေနတယ္ဆိုတာကိုပါ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သူ ေျပာသေလာက္လည္း မေတာ္ပါဘူး၊ ဂ်စ္တစ္တစ္ ခ်ာတိတ္တေယာက္ပါပဲ။ သတင္းေလး ဘာေလး ဖတ္ဖို႔ မွတ္ဖို႔ ၀ါသနာပါတဲ့သူမို႔ စကားႀကီး စကားက်ယ္ နည္းနည္းပါးပါး ေျပာတတ္သူလို႔ ေယဘူယ် အေနနဲ႔ ဆုိႏိုင္သူ တေယာက္ပါပဲ။
ဒါဆုိရင္ မိန္းမတေယာက္အတြက္က ေတာ္တဲ့၊ အရည္အခ်င္းရွိတဲ့ ေယာက္်ားတေယာက္ကို ရဖို႔ လိုသတဲ့လား။ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုယ္ေတြ႕ အေတြ႕အႀကဳံအရ ဆိုရင္ေတာ့ တခ်ဳိ႕ ေယာက္်ားေလးေတြဟာ မ ေျပာသေလာက္လည္း အရည္အခ်င္းေတြ၊ ေတာ္တာေတြ ရွိတာကို သိပ္မေတြ႕မိပါဘဲ ရည္းစားေတြ ရေနတာပါပဲ၊ အိမ္ေထာင္ေတြ က်ေနတာပါပဲ။ ဒါဆုိ မိန္းကေလးတိုင္းက မ လို မစဥ္းစားၾကဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မ နဲ႔ အတူ ရွိေနရင္းကေန ေမးခြန္းေတြၾကား ရုတ္တရက္ ေရာက္သြားျပန္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ေမာလ်သြားတယ္၊ မိန္းမဆိုတာ ေယာက္်ားတေယာက္ကို သူ ႀကိဳက္ခ်င္သလို ႀကိဳက္တာပဲ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ အေနနဲ႔ ေဂါက္သီးလို႔ ျမင္တဲ့ ေယာက္်ားတေယာက္ကိုလည္း ႀကိဳက္တဲ့ မိန္းမ ရွိေနတာပဲ၊ ေဆးဘဲလို႔ လူေတြ သိၾကတဲ့ ေယာက္်ား တေယာက္ကိုလည္း ႀကိဳက္တဲ့သူက ႀကိဳက္တာပါပဲ။ ဘာမွ လက္ေၾကာ မတင္းဘဲ ေတေလ ေပြရႈပ္တဲ့သူကိုလည္း ႀကိဳက္တဲ့မိန္းမက ႀကိဳက္တာပါပဲ။ ဘယ္ႏွယ့္လုပ္မလဲ၊ ေယာက္်ားက အရည္အခ်င္းရွိမွ၊ ေတာ္မွ မိန္းမက ႀကိဳက္တယ္၊ ႀကိဳက္မယ္ဆိုတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ လက္မခံခ်င္ဘူး။
တခုေတာ့ ရွိတယ္၊ မိန္းမေတြထဲမွာလည္း အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွိမွာေပါေ့လ။ တခ်ဳိ႕က တဘ၀စာကို စဥ္းစားတယ္၊ တခ်ဳိ႕က ခဏတာကို သာယာၿပီး ယစ္မူး ေပ်ာ္ရႊင္လိုပုံရတယ္။ ေရတိုစဥ္းစားတဲ့ မိန္းမနဲ႔ ေရရွည္စဥ္းစားတဲ့ မိန္းမလို႔ ႏွစ္မ်ဳိးခြဲျခားမလား။ ႏွလုံးသားကို ေရွ႕တန္းတင္ထားတဲ့ မိန္းမနဲ႔ ဦးေႏွာက္ကို စစ္ဦးစီးတင္တဲ့ မိန္းမလို႔ ေျပာမလား။ ဒါမွမဟုတ္ ႏွလုံးသား ၅၀၊ ဦးေႏွာက္ ၅၀ ေပါင္းစပ္ထားတဲ့ မိန္းမလို႔ ဆိုမလား။
မ နဲ႔ စကားေျပာေနရင္းကေန ကၽြန္ေတာ့္အေတြးေတြက စကၠန္႔ပိုုင္းအတြင္းမွာပဲ ေတာ္ေတာ္လြန္သြားတယ္။ မ ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေငးရီၾကည့္ေနတယ္။ သူ႔မ်က္၀န္းေလးေတြကလည္း ေလးေလးပင္ပင္၊ ႏြမ္းႏြမ္းလ်လ်…။ သူလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကိုသာ ၾကည့္ေနတာပါ၊ စိတ္က တျခားတပါးမွာ ေရာက္ေန ေတြးေနပုံရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ႏွစ္ေယာက္ မွားၿပီး ေတြ႕ေနၾကတာလား၊ ေတြ႕ၿပီး မွားေနၾကတာလား။ အေတာ္ၿပိဳင္ေနၾကတာလား၊ ပညာၿပိဳင္ေနၾကတာလား။ မဟုတ္ဘူး… ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညွိေနၾကတာပါ။ ဟုတ္ၿပီ…။
ဒါဆိုရင္ နံပါတ္တစ္ကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ ေက်ာ္လိုက္ၾကရေအာင္…။ မ က ဘာမွ မေျပာေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ စိတ္ မသက္မသာနဲ႔ဲဘဲ ေက်ာ္လိုက္ၾကတယ္။ နံပါတ္ ႏွစ္ ကေတာ့ သေဘာညီၾကေတာ့ အထူး ေဆြးေႏြးစရာ မလိုေတာ့ဘူး။ ဒါေတာင္ ျပႆနာ ျဖစ္ေစႏိုင္တာက ဘာေၾကာင့္ နံပါတ္ ႏွစ္ကို နံပါတ္ တစ္ ေနရာမွာ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက မထားခဲ့ၾကတာလဲ။ တကယ္ေတာ့ နံပါတ္ ႏွစ္ က အေရးအႀကီးဆုံး ျဖစ္မေနသင့္ဘူးလား။
ကၽြန္ေတာ္က ျမတ္စြာဘုရား ေဟာၾကားတဲ့ အေၾကာင္းအက်ဳိး သီ၀ရီကို ယုံၾကည္တယ္ေလ၊ အေၾကာင္းေၾကာင့္ အက်ဳိးျဖစ္တာ မဟုတ္လား။ ဒါေၾကာင့္ နံပါတ္ တစ္ေၾကာင့္ နံပါတ္ ႏွစ္ ျဖစ္တာပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ့့္မွာ အေၾကာင္းျပခ်က္ ရွိတယ္။ တခုေတာ့ ရွိတာေပါ့ေလ၊ နံပါတ္ တစ္နဲ႔ နံပါတ္ ႏွစ္ ဟာ တခ်ိန္တည္း တၿပိဳင္တည္း ျဖစ္သြားတာမ်ဳိးလည္း ျဖစ္ႏိုင္တာပါပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ နံပါတ္ တစ္ ဟာ အေၾကာင္းေတာ့ မွန္ပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ အတူတူ နံပါတ္ တစ္ ေတြ အမ်ားႀကီးထဲကမွ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီ နံပါတ္ တစ္ ကပဲ တကယ့္ နံပါတ္ တစ္ ျဖစ္လာသလဲ ဆိုတဲ့ ေမးခြန္းေပါ့။ ရႈပ္ေထြးသြားပါသလား၊ တခါတေလေတာ့ အဲဒီလို ရႈပ္ေထြးရတာကိုက လူ႔ဘ၀ အရသာပဲ မဟုတ္လားဗ်ာ။
ဒီတခါေတာ့ ေမးခြန္းကို စေမးလာသူက မ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ နံပါတ္ သုံး နဲ႔ ေလး ကို သူက တၿပိဳင္နက္ထဲ ေမးလာတာပါ။
“မပ်င္းဖုိ႔နဲ႔ စည္းကမ္းရွိဖို႔ကို ဘာျဖစ္လို႔ သုံးနဲ႔ ေလးမွာ ထားတာလဲ… ယူ က…“
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေျဖၿပီးသား အေျဖကိုပဲ ထပ္ေပးရပါေတာ့တယ္။
“မိန္းမတေယာက္ဟာ မပ်င္းမွ သူ႔ကိုယ္သူ၊ သူ႔အိမ္နဲ႔ သူ႔အိမ္ေထာင္ကို ႏိုင္ႏိိုင္နင္းနင္း ထိန္းသိမ္းႏိုင္မယ္ မဟုတ္ဘူးလား။ ေနာက္တခုကေတာ့ စည္းကမ္းရွိမွ တုိးတက္မယ္ေလ… မဟုတ္ဘူးလား။ စည္းကမ္း မရွိရင္ ပ်က္စီးမွာေပါ့လို႔“
ကၽြန္ေတာ့္ အေျဖက အလြန္ ေယဘူယ် က်တာကို ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မွန္လည္း မွန္ေနတာကိုး… မ က အထူး မေျပာေတာ့ပါ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ နံပါတ္ ငါး နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး အျငင္းပြားဖြယ္ ေမးခြန္းကို တင္လာပါေလေတာ့တယ္။
“ယူက မိန္းမတေယာက္ ေတာ္တာကို ဘာျဖစ္လို႔ လက္မခံႏိုင္ရတာလဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ ေနာက္ဆုံးမွာ ထားတာလဲ။ မိန္းမက ေတာ္ေနရင္ ယူ႔ကို ထိန္းေန ခ်ဳပ္ေနမွာ စိုးလို႔လား“
မ ေမးခြန္းက အေျဖေတြပါ ပါေနသလိုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း အေျဖက ေျဖစရာ မ်ားမ်ား မရွိ။ ဟုတ္တယ္ေလ… ကိုယ့္အေၾကာင္းနဲ႔ ကိုယ္ဆို…။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရယ္လို႔သာ ေနရပါေတာ့တယ္။
“ဘာရယ္ေနတာလဲ၊ ေမးေနတာ ေျဖေလ…“
အင္း… အဲ… နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မ်က္ႏွာပိုး မေသဘဲ ရူးေၾကာင္ေၾကာင္ လုပ္ေနရတာ ရွက္ဖို႔ပင္ ေကာင္းလွပါေတာ့တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ၊ ကၽြန္ေတာ့္ အေျဖက ရွင္းရွင္းေလးပဲ မဟုတ္လား။ မေျပာလည္း သိေနၿပီးတဲ့ ဥစၥာ…။
“ဟုတ္တယ္၊ မိန္းမေတြ သိပ္ေတာ္ရင္ ပြားမယ္၊ အာမယ္၊ ဆရာႀကီး လုပ္မယ္ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒါေတြကို မခံႏိုင္ဘူး။ ဆုံးမစာေတြ မသင္ယူခ်င္ေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတးဆို ေခ်ာ့သိပ္မယ့္ မိန္းမပဲ လိုခ်င္တာ… အာလူး၊ ဗူးသီး ေရာင္းမယ့္ မိန္းမကို မႀကိဳက္ဘူး“
ဒီတခါ ကၽြန္ေတာ့္ ပယ္ပယ္နယ္နယ္ အေျဖကို ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာေနသူက မ ပဲေပါ့။ မ က မတည္ဘဲ အဲဒီလို ရယ္လိုက္ရင္ သိပ္ လွတာပါပဲ။ သြားေလးေတြက ေဖြးေဖြးျဖဴျဖဴ သန္႔သန္႔စင္စင္… ခံတြင္းနံ႔ေလးေတြကလည္း အၿမဲေမႊးႀကိဳင္လုိ႔… အခုလို အရယ္အၿပဳံး စြက္ခ်ိန္ဆို နတ္သမီးေတြက အမ ေခၚရမယ့္ အခ်ိန္အခါေပါ့ဗ်ာ။ မ က ရယ္ေနရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို တည့္တည့္ၾကည့္ၿပီး ေျပာတယ္…။
“ယူက အရူးပါးပဲ“ တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္လည္း လွစ္ကနဲ တခ်က္ ရယ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္… တခ်က္ပဲ ရယ္လိုက္တယ္…။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ မ ကို ၿပဳံးၿပီး ဆက္လို႔ ၾကည့္ေနမိတယ္။ အရမ္းလွတာပါပဲဗ်ာ… ကၽြန္ေတာ္ ေျပာမျပတတ္ေတာ့ပါဘူး။
မ ကိုလည္း သူ႔သတ္မွတ္ခ်က္ လက္က်န္စံေတြအေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ ဆက္ မေမးေတာ့ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔ဆို မ ရယ္တာေတြ ရပ္သြားမွာ စိုးလို႔ပါ။
၂၀၁၂၊ ေမ ၄၊ နံနက္ ၇ နာရီ။
လန္ဒန္။
မိုးစက္ေမွာ္ 