by Myo Tha Htet on Sunday, 6 May 2012 at 22:44·
ဒီဇာတ္လမ္းေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေရးေတာ့ ပထမေတာ့ ဘယ္သူမွ သိပ္ စိတ္မ၀င္စားၾကပါ၊ ေနာက္ေတာ့ ဖတ္ၾကည့္သူ တေယာက္စ၊ ႏွစ္ေယာက္စက မင္း ေရးထားတာ မဆိုးဘူးလို႔ ေျပာလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေပ်ာ္လုိက္ရတဲ့ ျဖစ္ျခင္း… ကလို႔ေတာင္ ေနလိုက္ပါေသးတယ္။ တခါ ခင္ရသူတဦးက ဆုိလာျပန္ပါတယ္။ “ေမာင္ရင္က… လုံးခ်င္းအထိေတာင္ ေရးမလို႔လား၊ မေကာင္းပါဘူး။ ဇာတ္သိမ္းလိုက္ပါေတာ့…“ တဲ့။ အဲဒီလို အားရပါးရ အားေပးလာေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရယ္ကာေမာကာ ေနလုိက္ရပါေတာ့တယ္။
ဟုတ္ပါတယ္၊ မူလကေတာ့ အခုလို အပိုင္းေလးေတြ ခြဲေရးသြားၿပီး အပိုင္း ၂၀ ေလာက္ ဆိုရင္ ငါေတာ့ စာတအုပ္ ထုတ္လိုက္ႏိုင္မွာပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စိတ္ကူးေလးေတာ့ ခပ္တည္တည္ တေခါက္ ယဥ္လိုက္ဖူးပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါ၊ သို႔မို႔ေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္ ဒီဇာတ္လမ္းရိုးႀကီးကို အခုပဲ သိမ္းလိုက္ပါေတာ့မယ္ေလ…။
ကၽြန္ေတာ္က မ ၿပဳံးရယ္တာကို ေစာင့္လုိ႔ ေငးရင္း ၾကည္ႏူးရပါတယ္။ ကို္ယ္ ခ်စ္ရသူ၊ ခင္ရသူတဦး ရယ္ေမာေနတာေလးကို ၾကည့္ေနရတာကိုက အရသာပါ။ အခ်စ္ရဲ႕အရသာ၊ ေမတၱာဓာတ္ရဲ႕အရသာလို႔ ေျပာရမလား။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ခံစားလို႔ သိပ္ေကာင္းတာပါပဲ။
“မ… ၿပဳံးရင္ သိပ္လွတာပဲဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေတြ႕ရင္ အၿမဲၿပဳံးေနပါလား“
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္ကာမွ သူက ေစ်းကိုင္ပါေလေတာ့တယ္။ ရုတ္ခ်ည္း တည္သြားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္ႏွာတည့္တည့္ စိုက္ၾကည့္ပါေတာ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မ်က္ႏွာလႊဲရျပန္ေလတယ္။ မိန္းကေလးတေယာက္ကို ခင္တဲ့ခ်စ္တဲ့ ေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္က အင္မတန္ ဇီဇာေၾကာင္တဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တဲ့ခင္တဲ့ မိန္းကေလးေတြကို ဘယ္လို ေရြးသလဲဆိုတာကို ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။
ေကာလိပ္တက္တဲ့ အခ်ိန္က စလို႔ေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္ ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားဘ၀က ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ခင္မင္ခဲ့တဲ့ မမေတြ ရွိခဲ့ျပန္တယ္။ တေယာက္ကဆို အခု သရီးဒီနဲ႔ ျပန္ျပေနတဲ့ ကမၻာေက်ာ္ အခ်စ္ဇာတ္ကား တကားျဖစ္တဲ့ တုိင္တန္းနစ္ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားထဲက သရုပ္ေဆာင္ မင္းသမီး ကိတ္ ၀င္းစလက္နဲ႔ တူတယ္။ တေယာက္ကေတာ့ ဂ်ပန္ကာတြန္း ဇာတ္ေကာင္ပုံစံနဲ႔ တူတယ္။ ထားပါေတာ့…။
သူတုိ႔ေတြက ထင္သေလာက္ လွသူေတြေတာ့ မဟုတ္ၾက၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္က မိန္းကေလးတေယာက္ကို ေရြးတဲ့ ေနရာမွာ လွတာကို နံပါတ္စဥ္ တစ္ ေရးထိုးလို႔ ေရြးခ်ယ္ခဲ့သူ…။ ဒီေတာ့ ဒီေနရာမွာ ၀ိေရာဓိ ျဖစ္ခ်င္စရာ ေကာင္းေနပါတယ္။ ေနာက္ျပႆနာတခုကလည္း အလွဆိုတာ ၾကည့္သူေပၚမွာ မူတည္တယ္လို႔ ဆိုၾကျပဳၾကျပန္ေလေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္စိထဲ လွသူေတြဟာ တျခားသူေတြ အတြက္ေရာ လွပါရဲ႕လားဆိုတဲ့ ေမးခြန္းတခု ထြက္လာျပန္ေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ခုန ေျပာတဲ့ မမႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ အမ်ားအတြက္ မလွေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ လွပါတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သူတို႔မွာ လွပတဲ့ အၿပဳံးေတြ ရွိၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မိန္းမတေယာက္ရဲ႕ အၿပဳံးကို အႀကိဳက္ဆုံး ဆိုတာကို သြားေတြ႕ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို တခါက ေမးဖူးပါတယ္။ မိန္းမတေယာက္ရဲ႕ အလွဟာ ဘယ္ေနရာမွာ ရွိတာလဲတဲ့။ သူက နည္းနည္းလည္း စဥ္းစားဥာဏ္ႀကီးတဲ့သူဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ေပါ့ေပါ့ေတာ့ မေျဖရဲပါဘူး။
“အမ်ဳိးမ်ဳိးေပါ့ကြာ… တခ်ဳိ႕က မ်က္ႏွာေလးကို ႀကိဳက္ၾကတယ္၊ တခ်ဳိ႕က ကိုယ္လုံးကို ၾကည့္ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ကေတာ့ အမူအရာ၊ အေျပာအဆို…။ တေယာက္ေယာက္နဲ႔ တေယာက္ေတာ့ ဘယ္တူပါ့မလဲ“
ကၽြန္ေတာ္က အဲဲဒီလို ေျဖခဲ့ဖူးတယ္။ သူငယ္ခ်င္းလည္း ေခါင္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္နဲ႔ စကားဆက္ မလာေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အေျဖကို လက္ခံသြားသလား၊ ဒါမွမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ့္အေျဖက သိပ္ကို ကေလးဆန္ေနလို႔မ်ား ထည့္မတြက္ခ်င္ေလာက္ေတာင္ ခ်ဳခ်ာတဲ့ အေတြးအေခၚပဲလို႔ သူ႔ဘာသာ ယူဆၿပီး ဆက္မေမးေတာ့တာလား မသိပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႔ ေဆြးေႏြးဖက္ ျဖစ္မလာခဲ့ပါဘူး။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္အႀကိဳက္ဆုံးကေတာ့ မိန္းမတေယာက္ရဲ႕ အၿပဳံးပါပဲ။ မရဲ႕ အၿပဳံးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ကို ေႏြးေထြးေစပါတယ္၊ ခႏၶာကိုယ္ကို ပိုၿပီး သန္မာေစပါတယ္၊ အမိုက္ဆုံးကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ကို ၾကည္ၾကည္ႏူးႏူး လြင့္လြင့္ျမဴးျမဴး ရွိလာေစတယ္။ အခုေတာ့ မ က တည္သြားပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနတယ္။
“ယူလည္း ၿပဳံးလိုက္ရင္ လွပါတယ္၊ ပါးခ်ဳိင့္ေလးေတာင္ ပါေသးတယ္“
မ က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတာက္ေလွ်ာက္ၾကည့္ေနၿပီး ေျပာလာပါတယ္။
“ယူ က သိပ္စဥ္းစားတာပဲ၊ တခါတေလ ေပါ့ေပါ့ပါးပါးေလး ေနစမ္းပါကြ။ ယူပဲ ေခ်ာတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို ႀကိဳက္တယ္ဆို… အဲဒီ မိန္းကေလးေတြက သိပ္ေလးေလးနက္နက္ ထားစရာ မလိုပါဘူး“
မ က ဘာျဖစ္လို႔ ဒီစကား ေျပာသလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္စဥ္းစားမိေသးတယ္။ ေခ်ာတဲ့ ေကာင္မေလးေတြကို သူ မနာလို ျဖစ္ေနပုံ ရတယ္လုိ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိတယ္။ ဒါေပမဲ့ တခုရွိတာက မ ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကိုပဲ စိတ္၀င္စားၿပီး၊ ကၽြန္ေတာ္ တျခား မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ေျပာတာဆိုတာ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ရွိတာကိုေတာ့ လုံး၀ စိတ္၀င္စားဟန္လည္း မျပဘူး၊ ဘာမွလည္း မေျပာဘူး။ သူ႔ကိုယ္သူ ယုံၾကည္မႈအျပည့္ ရွိဟန္တူပါတယ္။
“ဟဲ ဟဲ… ဘာေတြ ေျပာေနတာလဲဗ်။ ေခ်ာလည္းေခ်ာ ေတာ္လည္းေတာ္တဲ့ မိန္းမေတြလည္း အမ်ားႀကီးပါဗ်ာ။ မ လိုေပါ့“
သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို မ်က္ေစာင္းထုိးျပန္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ေျပာမနာဆိုမနာလည္း ရွိၾကတယ္။ သင့္တင့္တဲ့ အရြယ္အသက္ေတြလည္း အသီးသီး ရွိၾကၿပီမို႔ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း စကားေျပာလို႔ ရတာကိုက အရသာတခုလည္း ျဖစ္ပါတယ္။ မလိုအပ္ပါဘဲ အာလူး၊ ဗူးသီးေတြ အမ်ားႀကီး ေပးေန၊ ေျပာေနစရာ မလိုတာကိုက ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အလြန္ သေဘာက်တာပါပဲ။
“ယူက အေျပာလည္း ေကာင္းတယ္၊ စာေရးလည္း ေကာင္းတယ္။ ကိုယ္တို႔ေတြ အေၾကာင္းကိုေတာ့ ေပါက္ကရေတြ ေလွ်ာက္မေရးပါနဲ႔…“
ကၽြန္ေတာ္ စာေလးဘာေလး တခါတခါ ေရးတာကို မ က ဖတ္ၾကည့္ၿပီး ေ၀ဖန္တတ္တယ္။ အခုလုိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေဆြးေႏြးျဖစ္တာေတြကို စာထဲ ထည့္ေရးမွာကိုလည္း သူက သိေနပုံပါပဲ။ အဲဒီလို ေရးတဲ့အခါမွာလည္း တခါတေလက်ေတာ့ စာဖတ္သူ ဖတ္လို႔ေကာင္းေအာင္ စာေခ်ာေအာင္ နည္းနည္းပါးပါး လုိတုိးပိုေလွ်ာ့ ေရးရတာေတြ ရွိတာကိုလည္း သူက သိေနပုံပါပဲ။ သူ႔ဘက္က အေတြးေတြကို စာဖတ္သူ ျမင္ေအာင္ ေတြ႕ေအာင္ ေရးထည့္လိုက္မွာကို သူက စိတ္ပူပန္ေနပုံပါ၊ ေလွ်ာက္မေရးနဲ႔ေနာ္လို႔ ထည့္ေတာင္ ေျပာလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ဘာေတြကို ေလွ်ာက္ေရးရမွာတုံးဗ်ာ…။
“မ က ဘာျဖစ္လို႔ ေခ်ာတဲ့ ေယာက္်ားကို မႀကိဳက္တာလဲ“
ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို စခ်င္တာနဲ႔ အဲဒီ ေမးခြန္းကို ေမးလိုက္ပါတယ္။ သူက တည့္တည့္ႀကီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ျပန္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေခါင္းေလးကို အသာေလး ကိုင္တယ္။
“ေခ်ာတဲ့ ေယာက္်ားေတြက ေပြတတ္ရႈပ္တတ္တယ္ကြ၊ အဲဒီေတာ့ အလကားေနရင္း ကိုယ္က ဒုကၡမ်ားတာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား“
ကၽြန္ေတာ္က ေခါင္းကို လာပြတ္ေနတဲ့ သူ႔လက္ကေလးကို ကယုကယင္ကိုင္ရင္း ကၽြန္ေတာ့္ပါးနဲ႔ အပ္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ အခုလို ေျပာလိုက္တယ္။
“မ က သိပ္အစြန္းေရာက္တာပါပဲ၊ ခုနင္ကလည္း ေခ်ာတဲ့ ေကာင္မေလးေတြကို အေလးအနက္ ထားစရာမလိုဘူးလို႔ ေျပာတယ္။ အခုလည္း ေခ်ာတဲ့ ဘဲေတြၾကေတာ့ ေပြတတ္ရႈပ္တတ္တယ္လို႔ ေျပာျပန္တယ္။ သူတို႔ေတြ ၾကားရင္ေတာ့ မ ကို မုန္းေနၾကမွာပဲ။ ဘာျဖစ္လို႔ အလြတ္ႀကီး သူမ်ားကို အပုပ္ခ်ရတာလဲ“
သူ႔မ်က္ႏွာ တည္တည္ေလး ျဖစ္သြားတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မ ကို ၿပဳံးေစခ်င္တာပါ။ အခုလို စကားေတြ ေျပာေနၾကတယ္ ဆိုတာလည္း အေလးအနက္ေတြ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ဟာ မ ကို သက္သက္မဲ့ ေထာက္ေန ျငင္းေနတာလားလို႔ေတာင္ ေတြးမိေသးတယ္။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က စ တတ္တယ္၊ မ ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလးေလးစားစားနဲ႔ အတည္ႀကီး ဆက္ဆံ ေျပာဆိုေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အားနည္းခ်က္က ခ်စ္တဲ့ခင္တဲ့သူေတြကို အဲဒီလိုပဲ ခပ္တည္တည္ႀကီး ေျပာဆို ဆက္ဆံလို႔ စ ေနတတ္တယ္။
“သူမ်ားကို အပုပ္ခ်တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ယူ သိေအာင္ ေျပာျပတာပါ။ ေတာ္တဲ့ အရည္အခ်င္းရွိတဲဲ့ ေယာက္်ားပဲ ကိုယ္လိုခ်င္တယ္။ ဒါပါပဲ… ကိုယ့္ဘဲက ေခ်ာဖို႔ မလိုပါဘူး၊ တကယ္ပါ“
ဒီတခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္သြားရပါတယ္။ မခ်ိသြားၿဖဲေလးနဲ႔ စကားဆက္ရျပန္ပါတယ္။
“မ က ၿပဳံးရင္ သိပ္လွတယ္၊ ဒီေတာ့ မ ၿပဳံးဖို႔အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ သီခ်င္းဆိုျပမယ္… ဘယ္ႏွယ့္လဲ“
သူက ရယ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ မ်က္လုံးေလးေတြ လက္ေအာင္ ၿပဳံးရင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို စူးစူးစိုက္စိုက္ၾကည့္တယ္။ မ အၾကည့္က အားပါတယ္၊ အၿပဳံးက ရဲေနတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အႀကိဳက္ ခ်စ္စရာေလး ထပ္ၿပဳံးရင္း ဘာသီခ်င္း ဆိုမွာလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးတယ္။
“ဆု ေပါ့“
“ဟဲ ဟဲ“
မ က လြတ္လြတ္ကေလး ရယ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဆုိေလၿပီ…။
“စိတ္မဆိုးနဲ႔ေနာ္… ခြင့္လႊတ္ပါကြယ္… ကိုယ္ ရိုင္းေနရင္… ကိုယ့္ စိတ္က အရင္ဒီလို မဟုတ္ဘူးကြယ္၊ မင္းနဲ႔မွ ေျပာင္းလဲ ကုန္ၿပီ။ အားလုံးလည္း ငါ မယုံႏိုင္… မင္းေလးကို ဘယ္သူ႔မွ မေပး… မေပး မေပးႏိုင္ဘူး။ မင္းေလးဟာ ငါ့အခ်စ္ပဲ၊ မင္းေလးဟာ ငါ့အတြက္ပဲ… လြန္တယ္လို႔ မင္းမထင္နဲ႔…“
အားလုံးေပ်ာ္ရႊင္ၾကပါေစ။
၂၀၁၂၊ ေမ ၆။ ည ၁၀ နာရီ။
လန္ဒန္။
မိုးစက္ေမွာ္ 