by Myo Tha Htet on Friday, 13 July 2012 at 20:06·
ကြၽန္ေတာ့္ စိတ္ေတြ ေနာက္က်ိ ရႈပ္ေထြးေနတယ္၊ ေနလို႔ မေကာင္းဘူး။ ထမင္းလည္း မစားခ်င္ဘူး၊ ဘာမွလည္း မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး။ စာလည္း မဖတ္ခ်င္ဘူး၊ ရုပ္ရွင္လည္း မၾကည့္ခ်င္ဘူး။ စိတ္ပန္းေနတယ္၊ လူပင္ပန္းတာက နားလိုက္ရင္ သက္သာသြားေပမယ့္လို႔ စိတ္ပန္းတာက ကုစားရခက္တယ္။ စိတ္အနာဟာ ဘယ္လို ေဆးစား၊ ေဆးေသာက္ႏိုင္မလဲ။ ကြၽန္ေတာ္ ေတြးတယ္။
ဘႀကီးကေတာ့ တရားနာဖုိ႔ ေျပာတတ္တယ္၊ တကယ္ေတာ့ စိတ္ပင္ပန္းခ်ိန္မွာ တရားလည္း မနာႏိုင္ဘူး။ တရားထဲမွာလည္း စိတ္ဟာ မရွိေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမဲ့ တခါတခါ သက္သာလုိျငား တရားနာၾကည့္တယ္။ အဲဒီအခါ ကြၽန္ေတာ္ဟာ တရားသံကိုေတာ့ ၾကားတယ္၊ ဒါေပမဲ့ နာယူေနတာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးက ဘာေတြ ေျပာေဟာေနမွန္းလည္း ကၽြန္ေတာ္ မသိေတာ့ဘူး။ ကြၽန္ေတာ္ အနားယူဖို႔ လိုၿပီ၊ စိတ္ရွင္းသြားေအာင္ အနားယူသင့္ၿပီ။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဘႀကီးလို ခင္ရတဲ့ လူတေယာက္ရွိတယ္။ သူ႔နာမည္က ကိုေက်ာ္မိုးပါ၊ ဒါေပမဲ့ အေျပာအေဟာ ေကာင္းတယ္၊ လူစကား လူနားလည္ေအာင္ ေျပာတတ္တယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က သူနဲ႔ စကားေျပာရတာကို ေပ်ာ္တယ္၊ ေလးလည္း ေလးစားတယ္။ အသက္ မကြာေပမဲ့လို႔ သိကၡာနဲ႔ အေတြးအေခၚ ကြာတာမို႔ ဦးႀကီး၊ ဘႀကီးလို စိတ္ထဲ ထင္မိတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ကိုေက်ာ္မိုးကို ဘႀကီး၊ ဘႀကီးနဲ႔ ေခၚမိတယ္။
အခုလည္း စိတ္ေတြက မတည္ၿငိမ္ေလာက္ေအာင္ ေနာက္က်ိေနတာမို႔ စိတ္အနားရေအာင္ အႀကံေကာင္းေလး တခ်က္ ထြက္ႏိုင္ေကာင္းရဲ႕လုိ႔ အေတြးေပါက္ၿပီး ဘႀကီးဆီ စကားေျပာဖို႔ ထြက္ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္အိမ္က မေ၀းသမို႔ လမ္းေလွ်ာက္ရင္းနဲ႔ ေရာက္ခဲ့တယ္။ ကံဇာတာ စန္းလဂ္ ထြန္းတက္ဖို႔ ရွိသလား၊ ဒါမွမဟုတ္ တကယ္ပဲ ျမန္မၾကာ စိတ္အနားရဖို႔ ကံဖန္ေလးသလားေတာ့ မသိပါဘူး၊ ဘႀကီးနဲ႔ အရန္သင့္ တိုးတယ္။
ဒါနဲ႔ပဲ ဘႀကီးကို ႏႈတ္ဆက္၊ ကိုယ့္ေရွ႕ ေတြ႕တဲ့ အၾကမ္းတခြက္ကို ေမာ့ခ်လိုက္ၿပီး စိတ္ထဲ ခံစားေနရတဲ့ အေမာအပန္းေတြ ေျပေပ်ာက္သြားႏိုင္ဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ သိလုိေနတဲ့ အေျဖအတြက္ အခုလို ေမးခြန္းကို လိုရင္း တဲ့တိုး ေမးခ်လိုက္မိတယ္။
“ဘႀကီး… စိတ္အနားယူတယ္ဆိုတာ ဘာလဲဗ်“
ဘႀကီးက နည္းနည္း အံ့ၾသတဲဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို တခ်က္ၾကည့္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ သူ႔ အၾကည့္က ေလးနက္ပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလို ေျဖတယ္။
“ကိုယ္ခႏၶာႀကီး အနားရဖို႔ သက္ေသာင့္သက္သာျဖစ္ဖို႔ လဲေလွာင္း၊ အိပ္စက္ အနားေပးရတယ္မို႔လား၊ ဒီလိုပဲေပါ့… စိတ္ကုိလည္း အနားေပးရတာေပါ့ကြ။ အဲဒါကို စိတ္အနားယူတယ္လို႔ ေျပာႏိုင္တာေပါ့“
ဘႀကီးက ေျဖေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မရွင္းပါဘူး၊ သူက ကိုယ္နဲ႔ စိတ္ကို ယွဥ္ျပတာပဲ မဟုတ္လား။ အေျဖမွ မဟုတ္တာ…။
“စိတ္ကို ဘယ္လို အနားေပးရသလဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ကေတာ့ အခုတေလာ တယ္မၿငိမ္ဘူး။ အၿမဲ လႈပ္ေနတာပဲ“
ဘႀကီးက တခ်က္ သူ႔ေခါင္းကို ညိတ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့ စဥ္းစားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေစာင့္ေနရတယ္။ ဘႀကီးဟာ စာလည္း ဖတ္ပုံရပါတယ္၊ အေတြ႕အႀကဳံလည္း မ်ားပုံရတယ္။ သူ စကားေျပာတဲ့အခါ အကိုုးအကား တခါတခါမွ ပါတတ္ေပမယ့္ စကားေျပာ ရွင္းတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒါကို သေဘာက်တယ္။ သူက စကားကိုလည္း ေစာင့္ၿပီး ေျပာတတ္တယ္၊ ေျပာရၿပီးေရာ စြတ္မေျပာဘူး။ နားလည္း ေထာင္တယ္၊ ေျပာလည္း ေျပာတတ္တယ္။ ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ဘႀကီးနဲ႔ စကားေျပာရတာကို သေဘာက်တာပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ အဲဒီေလာက္ စကားရွင္းရွင္း ေျပာတတ္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ တခါတခါ သူ ေျပာတာေတြကို လြယ္လြယ္နဲ႔ နားမလည္ပါဘူး။
ဘႀကီးက သူ႔စကားကို ဆက္တယ္။
“စိတ္ကို အနားေပးနည္း သုံးနည္း ရွိတယ္ဗ်၊ ၀င္စားတာရယ္၊ ေစစားတာရယ္၊ လႊတ္ထားတာရယ္…“
“ဟုတ္လား၊ သုံးနည္းေတာင္မွလားဗ်“
ခႏၶာကိုယ္ကို အနားေပးဖို႔ တရက္ ၂၄ နာရီရဲ႕ သုံးပုံတပုံ ၈ နာရီ အိပ္စက္သင့္တယ္လို႔ ေယဘူယ်အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ထားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ကြန္ပ်ဴတာကို တရက္ ၁၀ နာရီကေန ၁၂ နာရီေလာက္ ၾကည့္ေနတဲ့ သူေတြက ပိုလို႔ေတာင္ အိပ္စက္သင့္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္ဖူးတယ္။ မ်က္စိကို မ်ားမ်ားသုံးရင္ ပိုၿပီး အနားေပးရမယ္တဲ့…။ ခႏၶာကိုယ္ကိုလည္း အသုံးမ်ားရင္ အနားေပးရတာေပါ့။
ဒါျဖင့္ စိတ္ကိုေရာ အဲဒီလို အိပ္စက္ခိုင္းလိုက္လို႔ မရဘူးလား။ ဘႀကီးကေတာ့ စိတ္ကို နည္းသုံးနည္းနဲ႔ အနားေပးရမယ္တဲ့။ စိတ္၀င္စားစရာေတာ့ ေကာင္းလာၿပီ။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ထက္စာရင္ ရုပ္၀တၳဳကို ပိုစိတ္၀င္စားသူ ျဖစ္ပါတယ္။ စိတ္က မျမင္သာတဲ့ ကိစၥ၊ ရုပ္က ျမင္သာတဲ့ ကိစၥ။ လူၿပိန္းလို႔ ဆိုခ်င္ဆို ကၽြန္ေတာ္က ျမင္သာတာေတြ၊ အေကာင္အထည္ ရွိတာေတြကို ပိုလို႔ သေဘာက်တယ္၊ ရွင္းတယ္လို႔လည္း ျမင္တယ္။ အခုေတာ့ ဘႀကီးက စိတ္အေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေဟာေလၿပီ။
“၀င္စားတာက ရွင္းရွင္းေျပာရရင္ေတာ့ ၀ါသနာတခုခုကို လုပ္ေဆာင္တာေပါ့ဗ်ာ၊ အပန္းေျဖရင္းေပါ့။ တခ်ဳိ႕က ပန္းခ်ီေရးရင္း စိတ္ကို ထြက္ေပါက္ ေပးလိုက္တယ္၊ အနားေပးတယ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေျပာတတ္တယ္မို႔လား စိတ္၀င္စားတယ္လို႔… အဲဒါေပါ့ဗ်“
“ဟင္… ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ ျဖဴျဖဴ႕ကို စိတ္၀င္စားတယ္ဆိုတာကေရာ… စိတ္အနားေပးတာပဲလား၊ စိတ္အပန္းေျဖတာပဲလား။ တူသလား“
ကၽြန္ေတာ္က ဘႀကီးကို အခုလို ခြ(ဂြ)တိုက္တဲ့ ေမးခြန္းေတြကို ေမးေလ့ရွိတယ္။ ေဖာက္တယ္လို႔ ေျပာရမလား။ ဘႀကီးက ရယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့မွ ႏႈိင္းႏႈိင္းဆဆနဲ႔ ျပန္ေျပာတယ္။
“ဒါလည္း ေမာင္ရင့္ အေပၚမွာ တည္တာေပါ့၊ သူ႔ကို စိတ္၀င္စားတာ အပန္းေျဖဖုိ႔လား၊ စိတ္အနားရဖို႔လား။ သူ႔အေပၚ ကိုယ့္စိတ္ကေလး ရွိေနရတာကို ကိုယ္က သာယာသလား၊ ေအးေဆးသလား၊ စိတ္ၾကည္သလား၊ သက္သာသလား… ဒါဆိုရင္ ဟုတ္တယ္၊ တူတယ္လို႔ ကိုယ္ ေျဖရမွာေပါ့“
“ဟဲ ဟဲ… သူ႔အေၾကာင္း စဥ္းစားတုန္းေတာ့ စိတ္ၾကည္ႏူးတယ္ဗ်။ ရင္ေတာင္ ခုန္လာၿပီဗ်ာ“
ကၽြန္ေတာ္ ျဖဴျဖဴ႕ကို သတိရသြားပါတယ္။ ဘႀကီးက ၀င္စားမႈက စိတ္အပန္းေျပေစတယ္လို႔ ေျပာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အလုပ္တခုခုကို စိတ္၀င္စားၿပီး လုပ္မိေနတယ္ဆိုရင္ ပင္ပန္းတယ္လို႔ မျမင္ေတာ့ဘဲ စိတ္လက္ၾကည္ႏူးေနတတ္တယ္ ဆိုတာကိုလည္း ျပန္အမွတ္ရလိုက္တယ္၊ ဟုတ္ေပသားပဲလို႔လည္း ေတြးလိုက္မိတယ္။ ဒါနဲ႔ ေစစားတယ္ဆိုတဲဲ့ အပိုင္းကို ဆက္ေမးဖုိ႔ ျပင္ရျပန္တယ္။
“၀င္စားတာကေတာ့ ရွင္းၿပီဗ်ာ၊ ေစစားတာက…“
“ေစစားတယ္ဆိုတာက ၀င္စားတာထက္ ေနာက္တဆင့္ ျမင့္သြားတယ္ဗ်၊ အထူးျပဳလုပ္ ခိုင္းေစတာေပါ့ဗ်ာ“
ဘႀကီးက ရွင္းေအာင္ ေျပာေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ နားရႈပ္သြားတယ္။ စိတ္ကို အနားေပးပါတယ္ဆိုကာမွ အထူးျပဳလုပ္ ခိုင္းေစတာေပါ့ ဆုိေတာ့ ပန္းေနလို႔ နားေစပါတယ္ဆိုမွ ခိုင္းေစတယ္ဆိုေတာ့ကာ…မရႈပ္လားဗ်ာ။
“နားပါတယ္ဆိုမွ ခိုင္းေစတယ္ဆုိေတာ့ စိတ္က အနားရပါေတာ့မလားဗ်“
ဘႀကီးက ၿပဳံးတယ္၊ ဒီ ငနဲေလးကေတာ့ လုပ္ျပန္ၿပီဆိုတဲ့ အထာနဲ႔… ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မရွင္းဘဲနဲေတာ့ အင္း မလိုက္ခ်င္သူ…။
“ေစစားတယ္ဆိုတာ စိတ္ကို အလုပ္ ထပ္ေပးလိုက္တာ၊ ထပ္ဆင့္ ခိုင္းလိုက္တာ… ဆုိတာကေတာ့ ဟုတ္ပါတယ္ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ စိတ္ဆိုတာ ေမြ႕ေနရင္ ပန္းတယ္လုိ႔ကို မထင္ေတာ့ဘူးဗ်။ တေနရာထဲ တည္တည္ထားလုိ႔ ေစစားထားႏိုင္သလို… ဥပမာ တရားမွတ္တာေပါ့ဗ်ာ… ဒါမွမဟုတ္လည္း ဆင့္ကဲ ေတြးေတာတာမ်ဳိး… ဥပမာ ဥာဏ္ကစားေနတာမ်ဳိး… အဲဒီလို ေစစားႏိုင္တယ္ဆိုရင္ သိပ္ကို ႏွစ္သက္ဖြယ္၊ စိတ္ခ်မ္းသာဖြယ္ ျဖစ္တယ္လို႔ ဆိုၾကသဗ်“
ဘႀကီးက ဆုိၾကသဗ်နဲ႔ စကားကို ပိတ္တယ္၊ ဆိုလိုတာက သူ႔ အေတြ႕ မဟုတ္ဘူးလုိ႔ စကားပလႅင္ခံတဲ့ သေဘာ…။ ဘႀကီးက စကား ရွင္းေအာင္ ေျပာတတ္ေပမယ့္ သူ႔ကိုယ္သူေတာ့ တခါတခါ ဖြက္ထားေလ့ ရွိတယ္။ သူက တရားလည္း ထိုင္တတ္တယ္၊ စဥ္းစားမႈလည္း အားႀကီးတယ္။ ဒါေပမဲ့ စကားကိုေတာ့ ေရွာင္ေျပာ၊ ေလွ်ာ့ေျပာေလ့ ရွိတယ္။ ဒါကို သူနဲ႔ စကား အႀကိမ္ႀကိမ္ ေျပာဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ရိပ္စားမိတယ္။
“ဆိုၾကသဗ် ဆိုေတာ့ ဘႀကီး အႀကဳံအေတြ႕ေတာ့ မဟုတ္ဘူးေပါ့၊ ဒီလိုလား…။ ေစစား ရွင္းျပတာေတာ့ ရွင္းလွသဗ်ာ“
ကၽြန္ေတာ္က ဘႀကီးကို ေမးခြန္း ျပန္လွန္ထုတ္ရင္း သူ ရွင္းျပတာကို သေဘာက်ေၾကာင္း ေျပာလိုက္ေတာ့ ဘႀကီးက ၿပဳံးျပန္တယ္။ တျခားေတာ့ ဘာမွ ထပ္မေျပာဘူး။ ကဲ… အခ်ိန္မလင့္ခင္ လက္က်န္တခုကို သိရဖို႔ ကၽြန္ေတာ့္ အေမး ဆက္ရပါတယ္။
“ကဲဗ်ာ… လႊတ္ထားတယ္ဆိုတာကေရာ… အင္း… အနားရဖို႔ စိတ္ကို လႊတ္ထားပါလို႔ ေျပာတာက ဆိတ္ေက်ာင္းသလိုမ်ဳိးလား“
ကၽြန္ေတာ္က ေဖာက္လိုက္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က စကားေျပာရင္ အၿမဲဆိုသလို အရႊန္းအေဖာက္ ေျပာတတ္တယ္။ အဲ… တခါတခါ တည္တည္ ေျပာတယ္၊ တခါတေလ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ေျပာတတ္တယ္။ အဲဲဒီမွာ ျပႆနာ တက္ေတာ့တာပဲ…၊ တဖက္သားက မပါးတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ္ ေဖာက္ေနမွန္း မသိဘူး၊ ရုပ္ခံနဲ႔ စိတ္ဟန္ကို ၾကည့္ၿပီး အတည္မွတ္လို႔ သူတုိ႔အေတြး တည္တတ္ၾကတယ္။ အဲဒီအခါက် ေဖာက္သာေဖာက္လိုက္ရတယ္၊ မရႊင္ရဘဲ ျပန္ေမာေနတတ္တာက ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ပါပဲ။ ဘႀကီးကေတာ့ အပါးဆုံးလူ၊ ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္ေတာ့ အေပ်ာ့ေလာက္ မွတ္ထားသူ…။
“ခင္ဗ်ားက အေဖာက္ေျပာေပမယ့္ အေခါက္သေဘာ ယူရင္ေတာ့ ရတယ္ဗ်၊ အႏွစ္သေဘာကေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အဆစ္ေျပာမွ ရမယ္“ လို႔ ဇာတ္သံေလးနဲ႔ေတာင္ စီကာစဥ္ကာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ပက္ရင္း ရွင္းတယ္။
“ဒီလိုေလဗ်ာ… ဆိတ္ေက်ာင္းတယ္ ဆိုတာကလည္း ဆိတ္ေတြကို ကိုယ္လိုရာဆီ ပို႔တာပဲ မဟုတ္လား၊ လုိရာေရာက္ေတာ့ အလုပ္ၿပီးတယ္၊ သေဘာက်တယ္ မဟုတ္လား။ အဲ… တခါတခါေတာ့ ဆိတ္ဆိုး တေကာင္တေလ ပါတဲ့အခါ ေျပးရလုိက္ရ ေျခာက္ရေငါက္ရတာေတာ့ ရွိႏိုင္တာေပါ့ေလ။ ပုံမွန္ဆိုရင္ေတာ့ သူတုိ႔က ေရွ႕က ေအးေအးသြား၊ ကိုယ္က ေနာက္က ျဖည္းျဖည္း ေမွ်ာလိုက္သြားရုံပဲ ရွိတာမို႔လားဗ်ာ“
ဘႀကီးက ရွည္ရွည္ ရွင္းတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ၀င္စားၿပီး နားေထာင္ေနတယ္။ တခ်ိန္ထဲမွာပဲ ေစစားၿပီး ဥာဏ္ဆင့္လို႔ သုံးသပ္ၾကည့္တယ္။ အခုအခံမရွိ စိတ္ကို လႊတ္ေပးထားလို႔ရတယ္။ နားေထာင္လို႔ ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ… ေခ်ာေနတာပါပဲ။ ဘႀကီးက ဆက္ျပန္တယ္။
“စိတ္ကိုလည္း ဒီလို လႊတ္ေပးထားလို႔ရတယ္၊ ေမ်ာခ်င္ရာ ေမ်ာပါေစေပါ့။ အေတြးတန္းေပါ့ဗ်ာ… လူဆိုတာ အတၱႀကီးတဲ့ သတၱ၀ါမို႔ ခံစားလို႔ ေကာင္းတာ၊ ကိုယ္ အသာရတာ၊ ကိုယ္ ေအာင္ျမင္တာမ်ဳိးကိုဆို ေက်နပ္ သေဘာက်ၿပီး အေတြးထဲမွာ နစ္ေနတတ္တယ္ဗ်။ အခုအခံ မရွိဘဲ ဒီလို ေတြးေန၊ ကိုယ့္လုပ္ရပ္ ကိုယ္ျပန္စဥ္စားၿပီး ေက်နပ္ေနရတဲ့ အရသာမ်ဳိးကလည္း စိတ္ကို ၾကည္လင္ေစတယ္ဗ်“
ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ဘႀကီးတရားကေတာ့ အရင္အေခါက္ေတြလိုပါပဲ၊ ေကာင္းေလစြကို ပါဠိလို “သာဓု“ လို႔ ေခၚသလို အခုလည္း သူ႔ေဟာေျပာမႈအတြက္ သာဓုသုံးႀကိမ္မွ် ေခၚဖို႔ ရွိတာပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဘုန္းႀကီးတရား မဟုတ္ေလေတာ့ သာဓုလို႔ ကၽြန္ေတာ္ မေခၚဘဲ ေကာင္းေလစြလို႔ ေျပာၿပီး စကား၀ိုင္းသိမ္း ကၽြန္ေတာ့္ ေက်နပ္မႈကို ၿငိမ္းေစမွပဲလို႔ အေတြး ေပါက္လာတာမို႔ ႏႈတ္ဆက္စကား ဆိုလိုက္ရပါတယ္။
“ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ၊ ရွင္းလိုက္တာ ဘႀကီးရာ… ဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ဘႀကီးနဲ႔ စကား အၿမဲ ေျပာခ်င္ေနတာဗ်။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။ ကဲ… အခ်ိန္လည္း လင့္ေနၿပီမို႔ စကားအရွိန္ကို သင့္ၿပီလို႔ ေတြးမွတ္ပါသျဖင့္ ဘႀကီးေရ… လစ္ၿပီဗ်ဳိ႕“ လို႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘႀကီးကို ဇာတ္သံေႏွာလို႔ အရႊန္းေဖာက္ရင္း အိမ္ဘက္ ျပန္ေလွ်ာက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ေတြ လန္းရႊင္ၾကည္လို႔…
၂၀၁၂ ဇူလိုင္ ၁၃၊ ေသာၾကာ။ ည ၈ နာရီ။
လန္ဒန္။
မိုးစက္ေမွာ္ 