by Myo Tha Htet on Sunday, 2 September 2012 at 21:41·
ငယ္ငယ္က ဇာတ္ပြဲေတြၾကည့္ေတာ့ ဇာတ္သိမ္းခန္း (၀ါ) ဇာတ္ေပါင္းခန္း ေရာက္လာရင္ ဆိုင္ရာအခန္း အသီးသီးက ကခဲ့ၾကတဲ့ သရုပ္ေဆာင္တိုင္းက ဇာတ္စင္ေရွ႕ ျပန္ထြက္လာၾကၿပီး ပရိသတ္ကို လက္အုပ္ခ်ီမိုး ႏႈတ္ဆက္ၾကတယ္။ အားေပးခ်ီးျမွင့္ပါတဲ့ အတြက္ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေပါ့၊ ထမင္းရွင္ႀကီးမ်ားကို ဂါရ၀တရား၊ ေမတၱာတရားထားလုိ႔ သာပါေစေၾကာင္း၊ မာေစေၾကာင္း ဆုေတာင္းမြန္ေျခြ ျပဳတတ္ၾကပါတယ္။
အခုလည္း အစိုးရသစ္သက္တမ္း စလိုက္တဲ့ ၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၃၀ ကေန စေရတြက္လိုက္မယ္္ဆိုရင္ ၿပီးခဲ့တဲ့လကုန္ ၾသဂုတ္ ၃၀ ကဆို ၁၇ လ တင္းတင္း ျပည့္ခဲ့ၿပီေပါ့။ ၁၇ လ ၾကာ မနားတမ္း အသုံးေတာ္ခံ၊ စြမ္းေဆာင္ လုပ္ကိုင္၊ ေျပာဆုိ ေ၀ဖန္၊ ေတြးေခၚ ႀကံဆ၊ က်ရာေနရာ ႀကဳံရာ အခန္းကေန ပါ၀င္ခဲ့ၾကသူေတြ ဇာတ္ေပါင္းခန္း ေရာက္ၿပီလားလို႔ ေတြးမိပါတယ္။
ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ မ်က္ေမွာက္ျမန္မာ့ႏိုင္ငံေရးမွာ ထဲထဲ၀င္၀င္ပါေနၾကတဲ့ အစိုးရ၊ လႊတ္ေတာ္၊ ႏိုင္ငံေရးပါတီေတြ၊ ပြင့္လင္း လူမႈ၀န္းက်င္ ထြန္းကားေရး ႀကိဳးပမ္းေဆာင္ရြက္ေနသူေတြ၊ တိုင္းရင္းသား လက္နက္ကိုင္ အဖြဲ႕အစည္းေတြ၊ ႏိုင္ငံတကာက သံတမန္ေတြ၊ ႏိုင္ငံတကာက အဖြဲ႕အစည္းေတြ၊ ျပည္ပေန အတိုက္အခံ ႏိုင္ငံေရး အင္အားစုေတြ၊ မီဒီယာေတြ၊ စာေဟာဆရာေတြ သူ႔ေထာင့္သူေနရာကေန ပါ၀င္သူေတြ အားလုံး ဒါမွမဟုတ္ အားလုံးနီးပါးဟာ ရန္ကုန္မွာ ဆုံၾကျပဳၾက၊ ေျပာၾကဆုိၾက၊ ေဆြးေႏြးၾက တုိင္ပင္ၾက လုပ္ေနၾကပါၿပီ။
တလက္စထဲမွာပဲ အရင့္အရင္က ျဖစ္ခဲ့တဲ့ အျဖစ္အပ်က္ေတြ၊ သေဘာကြဲမႈေတြ၊ လမ္းခြဲမႈေတြ၊ ကိုယ္ေပါင္း စိတ္ခြာ၊ စိတ္ေပါင္း ကိုယ္ခြာ၊ တေျမျခားေနတဲ့ ညီအကိုေတြ၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြ၊ ရဲေဘာ္ရဲဘက္ေတြ၊ ရန္ဘက္ကန္ဘက္ေတြ အစုံတကာ့အစုံဆုံးလို႔ ေျပာႏိုင္မယ့္ အေနအထားတခု ျဖစ္လာခဲ့ပါၿပီ။
ဒါဟာ အခ်ိန္က်လို႔ ျဖစ္လာခဲ့တာလား၊ အခ်ိန္က်ေစဖို႔ ျဖစ္ေစခဲ့တာလား ဆုိတာကေတာ့ စိတ္၀င္စားဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ပုဂၢိဳလ္ေရးဆိုင္ရာ ရွင္းရလင္းရမယ့္ ကိစၥေတြ ရွိေနသလို၊ အဲဒါေတြကို ေဘးဖယ္လို႔ အျဖစ္ႏိုင္ဆုံးနဲ႔ အျဖစ္သင့္ဆုံးကေန စတင္ လွမ္းေလွ်ာက္ရမယ့္ လုပ္ငန္းေတြကလည္း ရွိေနမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အားလုံးေပါင္းလုပ္မွရမယ့္ အေရးႀကီးလြန္းတဲ့ ကိစၥေတြ ရွိေနသလို၊ ကိုယ္နဲ႔ဆိုင္ရာ ကိုယ္ကၽြမ္းက်င္ရာ ကိုယ္လိမၼာရာကေန ထမ္းရြက္ရမယ့္ အလုပ္သေဘာေတြလည္း ပါေနတယ္လို႔ ဆုိႏိုင္ပါတယ္။
ဒါကိုပဲ ဇာတ္ေပါင္းခန္းလားလို႔ ေတြးထင္မိေပမယ့္ အခုမွ ဇာတ္လမ္းက စတာလို႔ ေျပာဆုိမယ့္သူလည္း ရွိေနႏိုင္ပါတယ္။ အဓိက မ်က္ႏွာမူ သင့္တာကေတာ့ တေမာ့ေမာ့နဲ႔ တသက္တာလုံး ေစာင့္ခဲ့ရတဲ့ ပြဲၾကည့္သူ ျပည္သူပါပဲ။ ပြဲခြင္ဟာ ႏိုင္ငံလို႔ဆိုရင္ ပြဲၾကည့္သူဟာ ျပည္သူပါပဲ။
ဒီကေန႔ ဒီမိုကေရစီ ဇာတ္ေပါင္းခန္းထဲ ပါလာၾကတဲ့ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ပရိသတ္အမာခံ ရွိသူေတြ၊ ပန္းကုံးေတြ လည္ဆြဲ ဆုတံဆိပ္ေတြ ဆြဲထား၊ ခ်ိတ္ထားသူေတြဟာ ျပည္သူေတြ ေမာ့ေန (ဒါမွမဟုတ္ ၀ရံတာပါတဲ့ အထပ္ အဆင့္ဆင့္ ဇာတ္ရုံအျမင့္ႀကီးက ၾကည့္တယ္ဆို ငိုက္(စိုက္)ၾကည့္ေန) တာကိုေတာ့ သိၾကရမွာပါ။
ဇာတ္သမားကေတာ့ မွတ္သားစရာေတြ ထားခဲ့ေပမယ့္ စာခ်ဳပ္ေၾကးေတြ၊ ၀င္ေၾကးေတြ၊ ဂရုဏာေၾကး၊ ေမတၱာေၾကး၊ လက္ေဆာင္ေၾကးေတြ ယူထားၿပီးၿပီမို႔ လက္ဆယ္ျဖာအုပ္မိုးလို႔ ရွိခိုးဦးတင္ ႏႈတ္ဆက္ရင္း ေနာက္ႏွစ္ခါ ဆက္ဆက္ ဆုံၾကပါေစေၾကာင္း အသာအပို စကားခ်ဳိေတြနဲ႔ လက္ျပႏႈတ္ဆက္သြားၾကမွာပါ။ ဇာတ္ပြဲလာ ပရိသတ္ကလည္း ဒီအေၾကာ ေနာေက်ေအာင္ သိပင္သိျငား ဒီတညမွာျဖင့္ စိတ္ေက်နပ္ခဲ့ၿပီမို႔ ကိုယ္တုိင္ကပင္ ၀မ္းေျမာက္စြာ တုန္႔ျပန္ ႏႈတ္ဆက္ ႏိုင္ၾကမွာ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲ… တကယ့္ ဒီမိုကေရစီဇာတ္ေပါင္းခန္းက်ေတာ့ ဒီလို မဟုတ္ေပဘူး။
ဒါေၾကာင့္…
“အားလုံးက အေမွ်ာ္လင့္ႀကီး ေမွ်ာ္လင့္ထားခဲ့ရသူေတြ
တခါ တိုင္းျပည္နဲ႔ လူထု အက်ဳိးအတြက္
အခ်ဳပ္၊ ေထာင္၊ တန္း
အဟုတ္ေရွာင္ ဇာတိလြမ္းေတြနဲ႔
၂၀ ေက်ာ္ ႏွစ္ကာလေတြ ျခားေအာင္
ျမန္မာေျမမွာ ပြင့္ကာပ ဒီလမ္းဖြင့္ဖုိ႔
ဒီမိုကေရစီပင္ပ်ဳိပန္းကိုလ
အသက္၊ ေသြး၊ ေခၽြး ေထြေထြ ကမ္းလို႔ရယ္
စိုက္ခဲ့ၾကတယ္။
ဒီေတာ့…
ဒီတႀကိမ္ ဖူးမယ္ ႀကံၿပီမို႔…
အေႏွာင့္အယွက္ ေဘးဘယက္ေတြ
အေ၀းထြက္ေစဖို႔
စာပန္းခ်ီ ျခယ္သူ ဒီေမာင္က…
ေၾကာင့္ၾကရယ္ ေတာင့္တရယ္ ႏွစ္ေထြယွက္ပါလို႔…
ဆုမြန္ခါခါေတာင္း…
ဒီမိုကေရစီ တရာအလီလီ သာေစေၾကာင္း…။
၂၀၁၂ စက္တင္ဘာ ၂၊ ည ၉ နာရီ။
လန္ဒန္။
မိုးစက္ေမွာ္ 