by Myo Tha Htet on Wednesday, 21 March 2012 at 20:33·
ဒီညလည္း မေန႔ညကအတုိင္း သန္းေခါင္ကပ္လု… ရထားေပၚမွာပဲ သန္းေခါင္တီးသြားမွာပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးလိုက္ေသးတယ္။ တခါတေလေတာ့ လူက လန္းေနေသးရင္ အိတ္ထဲက စာတအုပ္ကို ကၽြန္ေတာ္ ထုတ္ဖတ္ ေနတတ္တယ္။ ဒီညေတာ့ မလန္းတာလည္း မဟုတ္၊ လန္းတာလည္း မဟုတ္… လူကလည္း တခုခု လိုေနသလိုလို၊ ဒီကေန႔ လုပ္လုိ႔ၿပီးရမယ့္ အလုပ္တခု မၿပီးျပတ္ခဲ့လုိ႔လား…၊ တခုခုေတာ့ တခုခုပါပဲ။
ရထားေပၚမွာပဲ ဟိုၾကည့္ဒီၾကည့္နဲ႔ ေျခာက္မွတ္တိုင္ျပည့္ေအာင္ ၁၂ မိနစ္ေလာက္ေတာ့ သည္းခံစီးရမွာပဲေလ… ဒီလိုမ်ဳိး ညတိုင္းလည္း စီးေနၾကပါပဲ၊ အထူးေတာ့ မဟုတ္…။ တခါတခါ လူသိပ္ပါးေနရင္ေတာ့ Ghost ဇာတ္ကားထဲက ဇာတ္၀င္ခန္း တခ်ဳိ႕ကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနမိတယ္။
ဇာတ္ကားထဲက မင္းသားက ရုတ္တရက္ ေသဆုံးၿပီး သရဲ ျဖစ္သြားတယ္။ ေနာက္ေတာ့ သူ႔ခ်စ္သူရဲ႕ အနားကပ္ရုံတင္ အားမရေတာ့ ကိုင္ခ်င္ ထိခ်င္လာတယ္။ အဲဒီမွာ အရာ၀တၳဳေတြ၊ လူေတြကို ထိလို႔ရေအာင္ သူက က်င့္ရတာကိုးဗ်၊ အဲဒီမွာ သရဲဆရာႀကီး တေယာက္ဆီကေန သူက သင္ယူရတာေပါ့ေလ။ ဘူတာက ရွင္းရွင္း၊ ဆရာႀကီးကလည္း ဂ်စ္ကန္ကန္… သူကလည္း က်ားကုတ္က်ားခဲ ႀကိဳးစားသင္…။
နည္းနည္းတတ္တာေတာ့ ဘူတာရုံကေန ရထားထဲ ၀င္လုိက္ထြက္လိုက္ လုပ္တယ္၊ အဲဒီလိုမ်ဳိးမ်ား သရဲတေယာက္ေယာက္က ၀င္လာၿပီး ကိုင္လိုက္မလားလို႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တခါတခါ စိတ္ပူတတ္ေသးတယ္။ မီးေရာင္ေတြ ရွိေပမယ့္ သန္းေခါင္ညဆိုရင္ သရဲေတြ ထြက္လာတတ္တယ္မို႔လား။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ သန္းေခါင္ညတိုင္းကို ႀကဳံလို႔…။
အိမ္နားက ဘူတာရုံေရာက္လာတာနဲ႔ ဘူတာကေန အထြက္… ပိုက္ဆံအိတ္ထဲက ခရီးစဥ္ အေရအတြက္အလိုက္ ၀ယ္ထားတဲ့ ကတ္နဲ႔ ထိလိုက္ေတာ့ ေအာ္တိုမစ္တစ္ ဆင္နားရြက္တခါးေလးက ပြင့္သြားတယ္။ အေျပးအလႊားေလး အထြက္… ေနာက္ကေန ဖတ္ဖတ္ဖတ္ အသံနဲ႔ အတူ ထပ္ခ်ပ္မခြာ တေယာက္ေယာက္က လုိတာထက္ပုိၿပီး အေျပးအလႊား ပုံစံ ကပ္လိုက္လာတာကို ခ်က္ခ်င္း သိလိုက္တယ္။
လူက ပင္ပန္းေနေပမယ့္ အာရုံေတြကို ႏိုးၾကားမႈ အဆင့္ ၁၀၀ မွာ အျပည့္ထားလိုက္တယ္။ နာနာဘာ၀ ၀ိနာဘာ၀လား၊ ဘာေၾကာင့္ ေနာက္က ကပ္လိုက္လာတဲ့ အသံက လိုတာထက္ ပိုၿပီး နားထဲမွာ အက်ယ္ႀကီး ၾကားေနရတာလဲ။ သတိကို ႀကီးႀကီးထားထားလို႔ ေနာက္လို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ လိေမၼာ္ေရာင္ ေတာက္ေတာက္နဲ႔
မိန္းမတေယာက္…။
မိန္းမတေယာက္ကို ၾကည့္တဲ့အခါ ေယာက္်ားတေယာက္ အေနနဲ႔ လက္ခံလို႔ ရေလာက္တဲ့ ရုပ္ရည္ အေနအထား ရွိမရွိ ပထမဆုံး ၾကည့္တတ္ၾကတဲ့ ထုံးစံအတိုင္း ကၽြန္ေတာ္ သူ႔မ်က္ႏွာကုိ ၾကည့္လိုက္တယ္။ ေယာက္်ားေတြက ဒီလိုပဲ… မိန္းကေလးတေယာက္ကို ၾကည့္တတ္ၾကတယ္ မဟုတ္လား။ လက္ခံေလာက္တဲ့ ရုပ္မ်ဳိး မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ သူတို႔ ဆက္မၾကည့္ေတာ့ဘူး၊ စိတ္မ၀င္စားေတာ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္လုိက္တဲ့ တခဏမွာလည္း လိေမၼာ္ေရာင္ ေတာက္ေတာက္ပဲ သတိထားလိုက္မိတယ္။ က်န္တာကေတာ့ ဘာမွ သတိမထားမိ… မ်က္ႏွာေတာင္ ခ်က္ခ်င္းကို မမွတ္မိေတာ့… ေသခ်ာတာကေတာ့ ေခ်ာေမာသူတေယာက္ လုံး၀ မဟုတ္…။ ကၽြန္ေတာ္ တခ်က္ ရပ္လိုက္တယ္၊ သူလည္း လိုက္ရပ္တယ္။ ျပႆနာပဲ…။
ကၽြန္ေတာ္ ခပ္သြက္သြက္ ေလွ်ာက္လိုက္တယ္၊ သူလည္း သြက္သြက္ လိုက္ေလွ်ာက္တယ္။ ေဘးဘီကို ကၽြန္ေတာ္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့လည္း ဘယ္သူမွ မရွိ… ဒုကၡပဲ။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ ကာလ ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ တည့္တည့္ မဟုတ္တဲ့ တေနရာမွာ…။
ကၽြန္ေတာ္ ေလွကား ဆင္းရေတာ့မယ္…။ ဒီေလွကားက ကၽြန္ေတာ္ ေန႔တုိင္း တက္လိုက္ ဆင္းလိုက္ လုပ္ေနၾက…။ အေမ တခါက ကၽြန္ေတာ့္ဆီ လာလည္တုန္းကလည္း ဒီကပဲ တက္ဆင္းခဲ့ရေသးတယ္။ အေမက လိုက္ပို႔တဲ့ေနရာေတြ၊ သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ စားေသာက္ၾကတာေတြ အကုန္ သေဘာက်တယ္။ ဒီေလွကားႀကီးကို ေျခလြတ္နဲ႔ ဆင္း၊ တက္ ရတာေတာ့ တယ္မႀကိဳက္လွခဲ့ဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ႀကိဳက္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေလ့က်င့္ခန္းဆိုလို႔ တေန႔ အတက္ တေခါက္၊ အဆင္း တေခါက္ တက္ဆင္းရတဲ့ ေလ့က်င့္ခန္း ဒီတခုပဲ ရွိတယ္။ အတက္က ၄၇ ထစ္၊ အဆင္းက ၄၇ ထစ္၊ တေန႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ၉၄ ထစ္ကို တက္ဆင္း လုပ္ေနတာ ျဖစ္တယ္။ တက္ဆင္းလိုက္တုိင္း ေကာင္းေကာင္း တက္ဆင္း မလုပ္ဘူး။ ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ျဖစ္ေအာင္ ကိုယ္ကို ေဖာ့ၿပီး တက္ဆင္း လုပ္တယ္။ ခႏၶာကိုယ္ႀကီးက သယ္ရေလးတယ္ေလ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္ေဖာ့ပညာ သင္ထားရတယ္။
ဒီၾကားထဲ ကၽြန္ေတာ္က ဦးေလးလို ခင္ရတဲဲ့ လူႀကီးတေယာက္က ဒီကေန႔ပဲ ေျပာျပျပန္တယ္။ “မင္း… ေလွကားတက္တဲ့အခါ တင္ပါးကို လက္နဲ႔မၿပီး တက္ရင္ ခႏၶာကိုယ္ဟာ မေလးဘဲ သယ္ရသက္သာတယ္“ တဲ့။ လိုအပ္သေလာက္ပဲ တင္ပါးရွိၿပီး ေခ်ာေမာတဲ့ မိန္းကေလးေတြ ဆိုရင္ေရာ ေလွကားတက္တဲ့အခါ အဲဒီလိုႀကီး ေအာက္ကေန ပင့္လုိ႔ လက္ႀကီးနဲ႔ မၿပီး တက္ေနၾကရင္ သင့္ေတာ္ပါ့မလား။ ကၽြန္ေတာ့္ တင္ပါးကေရာ ပင့္ဖို႔ လုိေနၿပီလား။
ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း စိိတ္ညစ္သြားတယ္။ တကယ္ ထိေရာက္လို႔ လူေတြကမ်ား လိုက္နာ က်င့္သုံးၾကမယ္ဆိုရင္ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦးဗ်ာ… ေလွကားတက္တဲ့အခါ ခႏၶာကိုယ္ သယ္ရေပါ့ေအာင္လုိ႔ ကိုယ့္ဖင္(တင္ပါး) ကိုယ္မၿပီး တက္ေနၾကပုံေတြ…။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အဲဒီလို လုပ္ဖို႔ စဥ္းစားပါဦးမယ္၊ ဒါေပမဲ့လို႔ အခုတေလာ ကၽြန္ေတာ့္ ခႏၶာကိုယ္ႀကီး ေလးလံလာတယ္လို႔ ထင္ေနမိတယ္။
အခုတေခါက္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္ကို အတတ္ႏိုင္ဆုံး ေဖာ့လုိက္ၿပီး ေလွကား တထစ္ခ်င္း ဆင္းလာခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေပါ့ေနတယ္ ထင္တာပါပဲ။ တကယ္တမ္း ေပါ့မေပါ့ ဆုိတာကိုေတာ့ သာမန္ အခ်ိန္မွာ ေလးတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ကိုယ္အေလးခ်ိန္နဲ႔ ကုိယ္ေဖာ့ထားခ်ိန္မွာ ေလးတဲ့ ကိုယ္ခႏၶာ အေလးခ်ိန္ ႏွစ္ခုကို ႏိႈင္းယွဥ္ မၾကည့္ထားလို႔ ေသခ်ာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေျပာႏိုင္ပါဘူး။
လိေမၼာ္ေရာင္လည္း အေနာက္ေန လုိက္လာတုန္းပဲ…။ ေလွကားအရင္းက ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေရာက္ၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ အပါ့မင့္ဘက္ သြားမယ့္ လမ္းဘက္ ေကြ႕လိုက္တယ္၊ သူကလည္း ေနာက္က တလွမ္းသာသာ ခြာၿပီး လုိက္လာတုန္းပဲ။ အို႔… ဘယ္ႏွယ့္လုပ္ရပါ့မလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ အႀကိဳက္ မိန္းကေလး တေယာက္ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီလို လုိက္ေနရင္ ကမၻာအျပင္အထိ ထြက္ရပါေစ… အဲဒီညမွာပဲ ကၽြန္ေတာ္ ထြက္သြားမွာ ျဖစ္ပါတယ္။ အခုက အဲဒီလို မဟုတ္ဘူးေလ…။
ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ရပ္လိုက္တယ္၊ လွည့္လိုက္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေမးၾကည့္တယ္။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ဘာလိုလို႔လဲ“
ကၽြန္ေတာ္က အဂၤလိပ္လို ေမးတာေပါ့၊ what? what do u want?
သူက ေခါင္းခါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာင္းေမးရျပန္တယ္။
“ဘာလုပ္ေပးရမလဲ“
အဂၤလိပ္လိုပါပဲ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေမးခြန္းက ျမန္မာလိုဆိုရင္ေတာ့ တမ်ဳိး အဓိပၸာယ္ ေပါက္ေနသလုိလိုလို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ေတြးမိသြားျပန္တယ္။ how can i help you?
သူက ေခါင္းပဲ ခါတတ္တယ္နဲ႔ တူပါတယ္။ ေခါင္းခါျပန္တယ္။ သတိေတာ့ ထားရမယ္ဗ်။
“ကုလားေတြ ေခါင္းခါက သေဘာတူတာဗ်“ လို႔ ကုလားအေၾကာင္း က်င္လည္သူ တေယာက္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာထားဖူးေသးတယ္။ ဒီေတာ့ ဒီ လိေမၼာ္ေရာင္ႀကီး ခါေနတာက နားမလည္တာလား၊ သေဘာတူတာလား။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ နားလည္း မလည္ေတာ့ဘူး၊ သူ လုိက္ေနတာကိုလည္း သေဘာမတူဘူး ျဖစ္ေနပါေတာ့တယ္။
ငါ ေျပာတာလည္း သူ နားမလည္၊ သူ (ေခါင္း) ခါေနတာလည္း ငါ အဓိပၸာယ္ မသိ…။ ဒီေတာ့ ငါ ဘာလုပ္ရမလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားတယ္။ ေယာက္်ားတို႔ ထုံး၊ ႏွလုံးမူလို႔ေပါ့ေလ…။ ၿပီးေတာ့ ေျပးတာပဲဗ်ဳိ႕…။ တကယ္ကို ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခဲ့တာပါ။
ကၽြန္ေတာ္က ေတြးတာက ေယာက္်ားတေယာက္ရဲ႕ အေျပးႏႈန္းကိုေတာ့ မိန္းမတေယာက္က မီေအာင္ မလိုက္ႏိုင္ေလာက္ဘူးလို႔ ေတြးမိတာကိုးဗ်ာ၊ နည္းနည္းလည္း စေၾကာက္လာတာလည္း ပါတာေပါ့ေလ။ ႀကိဳက္ရင္ေတာ့ ဘယ္ေလာက္ ေမွာင္ေမွာင္ မေၾကာက္ဘူးေပါ့ေလ၊ ခုက ႀကိဳက္လည္းမႀကိဳက္၊ ေမွာင္ကလည္း နက္သထက္နက္ လာၿပီ ဆိုေတာ့ ေျပးတာက အေကာင္းဆုံးလို႔ ေတြးထင္ခဲ့တာကိုး…။
ကၽြန္ေတာ္က ဘာေလ့က်င့္ခန္းမွ ႀကိဳမလုပ္ထားပါဘဲ အခုမွ အသားကုန္ ေျပးလိုက္ေတာ့ ေမာလိုက္တာဗ်ာ၊ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့…။ အေ၀းႀကီး က်န္ခဲ့ေလာက္ပါၿပီလို႔ ထင္ရတဲ့ အခ်ိန္ေလာက္မွာ လွည့္ၾကည့္ေတာ့ သူက လက္တကမ္းေတာင္ မေ၀းတဲ့ အကြာက…။ အမေလး… လန္႔သြားလိုက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့…။ ၿပီးေတာ့ သူ႔ ၾကည့္ရတာ ေမာပုံလည္း မရ၊ လႈပ္လိုက္ရတဲ့ ပုံေတာင္ မေပၚ… ေအးေအးစက္စက္…။ ညက မေအးေတာ့တဲ့ အခ်ိန္မို႔ ေတာ္ေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ ဆက္မေျပးရဲေတာ့ဘူး။ အသာ အရွိန္ေလွ်ာ့လို႔ ခဏေနေတာ့ ပုံမွန္ပဲ လမ္းေလွ်ာက္ေနလိုက္တယ္။ ေရွ႕နားေရာက္ေတာ့ လမ္းဆုံတခု တြန္းလွည္းေလးနဲ႔ မီးေခ်ာင္းေလးေတြ ထြန္းလို႔ ေရာင္းေနတဲ့ အစားအေသာက္ ေရာင္းတဲ့ ဆိုင္တဆိုင္ ေတြ႕တယ္။ တကယ္ေတာ့ ဒီဘက္ကို ကၽြန္ေတာ္ တခါမွ မေရာက္ဖူးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ အပါ့မင့္ဘက္လည္း ေက်ာ္လာခဲ့ပါၿပီ။ တမင္ကို ကၽြန္ေတာ့္ အပါ့မင့္ဘက္ မသြားခဲဲ့တာပါ။ ေက်ာ္ၿပီး လာခဲ့ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အရင္က မေရာက္ဖူူးတဲ့ ေနရာတခုကို ေရာက္လာခဲ့တယ္။
ဆိုင္ကို ေရာက္တယ္။ ဆိုင္ကလူေတြကို အရင္ၾကည့္ရေသးတယ္။ သန္းေခါင္က ေက်ာ္ေနၿပီေလ…။ ဒါေပမဲ့ သူတုိ႔က လူေတြပါ။ တရုတ္လိုလို ထုိင္းလိုလိုပါပဲ…။ ျမန္မာျပည္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ ညွပ္ေခါက္ဆြဲေၾကာ္လိုလုိဟာေပါ့။ သူတုိ႔က ဖတ္ထိုင္းလို႔ ေခၚတာေပါ့ေလ။ ၾကက္သား၊ ၾကက္ဥ၊ ပုစြန္ စသျဖင့္ မစို႔မပို႔ေလး ထည့္လို႔ ညွပ္ေခါက္ဆြဲ၊ ပဲျပား၊ ေျမပဲ၊ ပဲပင္ေပါက္၊ ၾကက္သြန္မိတ္၊ ဟုိနည္းနည္း ဒီနည္းနည္း ဆီမနည္းမမ်ားနဲ႔ ပလာတာ ေက်ာ္တဲ့ ဒယ္ျပားေပၚမွာ ေက်ာ္ထားတာပါ။
ငွက္ေပ်ာအူတို႔၊ ၾကက္သြန္မိတ္တို႔၊ ပဲပင္ေပါက္တို႔နဲ႔ အုပ္ထည့္(စား)ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ႀကိဳက္ပါတယ္။ ငန္ျပာရည္ နည္းနည္းထပ္ထည့္၊ ငရုတ္သီး အက်က္မႈန္႔ထည့္ၿပီး သံပရာ တစိတ္ညွစ္လို႔ အုပ္ထည့္လိုက္ရင္ ေခၽြးၿပဳိက္ၿပိဳက္ ၾကရတယ္။ ၿပီးရင္ ေရခဲမ်ားမ်ားနဲ႔ အေရာင္ပါတဲ့ အခ်ဳိရည္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ကို ေရႊတိဂုံ ဘုရားမွာ ဥပုသ္ေန႔ အေအးလွဴသလို ဒန္ခ်ဳိင့္ႀကီးနဲ႔ ထည့္ထားတဲ့ အထဲက ပလတ္စတစ္ခြက္နဲ႔ တခြက္ ခပ္ေသာက္လိုက္ရရင္ အင္မတန္မွကို အရသာ ရွိလွပါတယ္ဗ်ာ။ ၿပီးေတာ့ ဘတ္ ၃၀ ေလာက္ ေပးရတာပါ။ စားလုိ႔လည္း ဗိုက္ ၀တယ္၊ ေစ်းလည္း မမ်ားဘူး။
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဆိုင္ထဲ ၀င္ထုိင္လို႔ လက္ညွိဳးတညွဳိးေထာင္လို႔ တပြဲမွာစားေနရေပမယ့္ အရင္တခါေတြလို စားလို႔လည္း မေကာင္းပါဘူး။ ေၾကာက္ကလည္း ေၾကာက္ေနေသးတာမို႔ ထင္ပါရဲ႕…။ လိေမၼာ္ေရာင္ကိုေတာ့ မျမင္ရေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္လည္း စားေနရင္းနဲ႔ ဟိုလွည့္ဒီလွည့္ေတာ့ ၾကည့္ေသးတယ္။ မေတြ႕ေတာ့ဘူး။ အဲ… ပိုက္ဆံေပးၿပီးလို႔ ထခါနီးက်မွ အို႔… ဟိုဘက္ ကားလမ္းကူးလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင့္ၾကည့္ေနေသးတာပဲ။ ဒုကၡေတာ့ လွလွေတြ႕ပါေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္ ဆုံးျဖတ္လိုက္တယ္၊ အပါ့မင့္ေတာ့ ျပန္လို႔ မျဖစ္ဘူးလို႔…။ တေနရာေတာ့ သြားမွျဖစ္မယ္။ လူေတြ အုပ္လုိက္ ရွိတဲ့ တေနရာကို သြားမွ ျဖစ္မယ္။ တကယ္ေတာ့ မနက္ျဖန္လည္း ရုံးတက္ရဦးမွာမို႔ ဒီလို ၾကားရက္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္ ညဘက္ အျပင္ထြက္ေလ့ မရွိပါဘူး။ အခုကေတာ့ ထိတ္လန္႔စရာ ေကာင္းတဲဲ့၊ မယုံႏိုင္စရာ အျဖစ္အပ်က္တခု ျဖစ္ေနၿပီေလ။
ကၽြန္ေတာ့္ အပါ့မင့္က သူေဌးေတြ ေနတဲ့ ၿခံ၀င္းေတြနဲ႔ နီးတယ္၊ အရာရွိ အရာခံႀကီးေတြလည္း ေနၾကပုံရတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ အလံေတြ၊ ဘာေတြ လႊင့္ထားတာ… ကားႀကီး ကားေကာင္းေတြ ၀င္ထြက္ေနတာကို ေတြ႕ရတာကိုး…။ ဒီေတာ့ နည္းနည္း လူျပတ္တယ္။ ညကလည္း ေမွာင္တယ္။ အဲဒီနားမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲျဖတ္ေနၾက ကလပ္တခုေတာ့ ရွိတယ္။ လူကုံထံေတြ လာၾကတဲ့ ကလပ္လည္း ျဖစ္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိတာတခုလည္း ရွိေသးတယ္ဗ်။ ဘန္ေကာက္မွာက ကားသမားေတြ၊ ဆိုင္ကယ္သမားေတြက ရန္ကုန္က တခ်ဳိ႕ကားဆရာ၊ ဆိုင္ကယ္ ဆရာေတြလိုပဲ တအားေမာင္းတယ္၊ လမ္းေပၚ ပလက္ေဖာင္းေပၚက လူကို မညွာဘူး။ ပလက္ေဖာင္းေပၚမွာ ဆိုင္ကယ္ေတြ ႀကိဳက္သလို ေမာင္းေနၾကေတာ့ ေရာက္စက ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေနာက္ေက်ာ မလုံဘူး ျဖစ္ေနတယ္။ ေနာက္က ဆုိင္ကယ္က ငါ့ကို သမသြားမလားလို႔တဲ့ စိုးစိတ္ႀကီးနဲ႔ ေၾကာက္ေနခဲ့ရတယ္။
ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လူမိုက္ အလုပ္လုပ္တယ္၊ တိုက္ရဲတုိက္ၾကည့္စမ္းဆိုၿပီး… လမ္းလည္း မဖယ္ေတာ့ဘူး၊ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ဆက္ေလွ်ာက္ေနေတာ့တယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ… ပလက္ေဖာင္းဆိုတာ လူေလွ်ာက္ဖို႔ ထားတာ မဟုတ္လား။ ေစ်းေရာင္းဖို႔ မဟုတ္သလုိ ဆိုင္ကယ္ ေမာင္းဖို႔လည္း မဟုတ္ဘူးေလ…။
အဲဒီ ကလပ္ေရွ႕တုိင္းက ျဖတ္တုိင္းေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေက်နပ္တဲ့ အရသာကို ရခဲ့တယ္။ “ေအာ္… လူခ်မ္းသာေတြဟာ လူတင္ ခ်မ္းသာတာ မဟုတ္ပါလား၊ စိတ္ပါ ခ်မ္းသာၾကပါလား“ လို႔လည္း ေတြးမိတယ္။ အဲဒီကလပ္ကို ၀င္ထြက္တဲ့ ကားေတြဟာ တကယ့္ကို အေကာင္းစား ကားႀကီးေတြပါ။ ေမာင္းလာတဲ့ လူေတြကလည္း သက္လတ္ပိုင္း လူေတြ ျဖစ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ကို ေတြ႕တာနဲ႔ ၀င္တဲ့ကားျဖစ္ျဖစ္၊ ထြက္တဲ့ကားျဖစ္ျဖစ္ ရပ္ေပးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျဖတ္ေလွ်ာက္ၿပီးမွ သူတုိ႔ ၀င္ထြက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ သိပ္သေဘာက်တာပါပဲ။ သူ ခ်မ္းသာတယ္၊ ကားလည္း သိပ္ေကာင္းတယ္၊ ဒါေပမဲ့ လမ္းေပၚက လူကို သူ ေလးစားတယ္၊ ေနရာေပးတယ္။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳက္တယ္။ ကားလမ္းေပၚ အတင္းေမာင္းတဲ့ ကားေတြ၊ ပလက္ေဖာင္းေပၚ ေမာင္းခ်င္သလို ေမာင္းေနတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ ေမာင္းသူေတြ အတြက္ကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေကာင္းတဲ့ ခံစားခ်က္ မရွိပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီကလပ္ထဲ ၀င္ဖို႔ စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ဒါေပမဲ့ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။ ပထမတခ်က္က ကၽြန္ေတာ့္မွာ ပိုက္ဆံ အလုံ အေလာက္ မရွိဘူး။ ဒီကလပ္ေတြ သြားဖို႔ ပိုက္ဆံ
အမ်ားႀကီး သုံးဖို႔ လိုသလို အ၀တ္အစားကလည္း က်က်နန အေနာက္တုိင္းဆန္ဆန္ ၀တ္စားရမယ္။ ကၽြန္ေတာ့္လို အလုပ္က ျပန္လာတဲ့ ရြဲေနတဲ့ ပုံစံမ်ဳိးနဲ႔ လုံး၀ မျဖစ္ႏိုင္ဘူး။
ဒုတိယတခ်က္က ဒီကလပ္ေတြက ေကာင္းေကာင္း ကတတ္ရမယ္။ တန္ဂိုဆိုလည္း တန္ဂို၊ တျခား အကေတြဆိုလည္း အေက်အလည္ ကတတ္မွ ျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စည္းခ်က္အတုိင္း စိတ္ပါသလို လႈပ္တတ္တဲ့ေကာင္ဆိုေတာ့ မျဖစ္ေလာက္ဘူး။ ဒီႏွစ္ခ်က္ေၾကာင့္ အဲဒီထဲ ၀င္ဖို႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ ေရွာင္လုိက္ပါတယ္။
အခုက ေရးျပလိုက္လို႔သာ… ကၽြန္ေတာ့္အျဖစ္က တခုၿပီးတခု ျဖစ္ေနပုံ ေပၚတာပါ။ တကယ္ေတာ့ အဲဒီအရာအားလုံးဟာ သန္းေခါင္ေက်ာ္ ၄၅ မိနစ္အတြင္းေလာက္မွာ ျဖစ္ပ်က္ခဲ့တာပါ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ခ်င္ရာျဖစ္ဆုိၿပီး အပါ့မင့္ကို လာခဲ့ပါေတာ့တယ္။ ညဥ့္သန္းေခါင္ေက်ာ္လုိ႔ တခ်က္ေတာင္ တီးေတာ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပန္းေနၿပီ၊ နားခ်င္ေနၿပီ။
ကိုယ့္အခန္း၊ ကိုယ့္အိမ္ေလာက္ ဇိမ္ရွိတဲ့ေနရာက ေလာကမွာ မရွိဘူးမို႔လား။ ၿပီးေတာ့လည္း အပါ့မင့္က လုံၿခဳံေရးေတြ ဘာေတြလည္း ရွိတယ္ဆုိေတာ့ ရွင္းလို႔ ရေလာက္ပါတယ္လို႔လည္း ကၽြန္ေတာ့္ အေတြးက လင္းကနဲ ျဖစ္သြားတယ္။
“ဘာေၾကာက္စရာ ရွိသလဲ“ လို႔ စိတ္ထဲ တင္းၿပီး အသက္ကို ပုံမွန္ရႈလိုက္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလွ်ာက္လာခဲ့တယ္။ ေနာက္ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ ဒီအခါမွာ ကၽြန္ေတာ္ လမ္းေလွ်ာက္ရတာက ေပါ့လည္း မေနဘူး၊ ေလးလည္း မေနဘူး၊ ျမန္လည္း မျမန္ဘူး၊ ေႏွးလည္း မေႏွးဘူး။ ပန္းရာကေန တျဖည္းျဖည္း လန္းလာသလုိေတာင္ ျဖစ္လာတယ္။
ကတၱရာလမ္းမကေန အပါ့မင့္ထဲ ၀င္တဲ့လမ္းအတုိင္း ကၽြန္ေတာ္ ေကြ႕၀င္ၿပီး ေလွ်ာက္လိုက္တယ္၊ ေနာက္ေတာ့ လွည့္မၾကည့္ေတာ့ဘူး။ ေနာက္ မီတာ ၁၀၀ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ အပါ့မင့္ေရွ႕ေရာက္ၿပီ။ လမ္းနဲ႔ မွန္တံခါးၾကားမွာေတာ့ ၁၀ ေပ အက်ယ္ေလာက္အတြက္ ခင္းထားတဲဲ့ ေက်ာက္ျပားကြက္ေတြ ရွိတယ္။ အဲဒါေတြကို ျဖတ္ၿပီး ေလွ်ာက္လို႔ မွန္တံခါးကို တြန္းလို႔ ၀င္လိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္အပါ့မင့္ အေဆာက္အဦထဲ ေရာက္သြားၿပီ။ လုံၿခဳံမႈ အျပည့္ ကၽြန္ေတာ္ရၿပီ။
မွန္တံခါးဆီ မသြားခင္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ကို တခ်က္ လွမ္းၾကည့္လိုက္တယ္။ ဟိုး… အေ၀း မီတာ ၁၀၀ ေလာက္မွာ လူတေယာက္ ရပ္ေနတယ္။ လိေမၼာ္ေရာင္လုိလို အျပာေရာင္လုိလိုနဲ႔… လမ္းမီးတိုင္ေတြ ရွိေပမယ့္ ညဘက္ ေမွာင္ေနတာေရာ မီတာ ၁၀၀ ေလာက္ ေ၀းတာေၾကာင့္ ေရာမို႔… မမွတ္မိထားတဲ့ မ်က္ႏွာ… ေသခ်ာ မျမင္ရဘူး။ ဒါေပမဲ့ သူ ရယ္ေနတယ္လို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားလိုက္ရတယ္။ ဟုတ္တယ္… သူ အေ၀းႀကီးကေန ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ၿပီး ရယ္ေနသလိုပဲ…။
ကၽြန္ေတာ္လည္း တခ်က္ ၿပဳံးလိုက္တယ္။ ဒါဟာ တနာရီအတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ပထမဆုံး ၿပဳံးႏိုင္ခဲ့တာပဲ…။ ငါးလွမ္း ေျခာက္လွမ္းေလာက္ လွမ္းအၿပီးမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မွန္တံခါးကို တြန္းဖြင့္လုိ႔ ၀င္လိုက္တယ္။ ေနာက္မွန္တံခါး တခ်ပ္… ပိုက္ဆံအိတ္ကို တံခါး လက္ကိုင္ေနရာ (တြန္းတဲ့ေနရာ) နားက ဆန္ဆာမွာ ကပ္လိုက္မွ ပြင့္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ဓာတ္ေလွကားစီးလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ အခန္းဆီ လာခဲ့တယ္။ တံခါးဖြင့္ၿပီး ၀င္လိုက္တယ္၊ မီးဖြင့္လိုက္တယ္။
ရုတ္တရက္… တိုင္ကပ္နာရီက“ေဒါင္“ လို႔ တခ်က္ျမည္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ အရမ္း လန္႔ဖ်ပ္သြားတယ္။
၂၀၁၂ မတ္ ၂၂၊ မနက္ ၂ နာရီ။
ဘန္ေကာက္။
မိုးစက္ေမွာ္ 