by Myo Tha Htet on Saturday, 4 February 2012 at 07:29·
“ဘုရားေရ… ကၽြန္မမွာ ကိုယ္၀န္ရွိေပါ့၊ ကေလးအေဖ ဘယ္သူပါလိမ့္“ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီလိုေလး ရြတ္ရင္း ေၾကာ့ကို ၿပဳံးၿပီး ၾကည့္ေတာ့ သူ မရယ္…၊ တမင္ပင္ ခပ္မဲ့မဲ့ ရြဲ႕လိုက္ေသးတယ္။ ဟား ဟား… ေၾကာ့က တကယ့္ ကေလးလုိပါပဲ။ အရင္တုန္းကေတာ့ ဒီေကာလိပ္ေက်ာင္းသူေလးရဲ႕ ေတာ္ခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတူ ခ်ီးက်ဴးခဲ့ဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ရယ္စရာ ဟာသေလး ျဖစ္ခဲ့ဖူးတယ္။
အခုေတာ့ အေျခအေနေတြက မတူေတာ့ပါေလ… ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာပါ၊ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္ဘာသာ ရယ္စရာအျဖစ္ ေျပာလုိက္တာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေၾကာ့နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ မေခၚၾကေသး…။ ေၾကာ့က မေခ်ာ့၊ ကၽြန္ေတာ္က ခပ္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ေပမယ့္ မေပ်ာ့၊ ႏွစ္ေယာက္လုံးက ခပ္ေကာ့ေကာ့ ေမာ့ေနၾကတယ္။
မေခၚၾကခ်ိန္မွာ တေယာက္အေၾကာင္းတေယာက္ ပိုေတြးျဖစ္သလားမသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္မွတ္မိေသးတယ္… ေၾကာ့ကို တခါက ကၽြန္ေတာ္ ကန္စြန္းဥႏွစ္ဥ ေကၽြးဖူးတယ္။ ေစတနာနဲ႔ပါ… ေရႊကန္စြန္းဥေတာ့ မဟုတ္… ငခ်ိတ္။ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ၊ ေၾကာ့က မစား… မစားတဲ့အျပင္ ခုနင္ကလိုပဲ မဲ့လိုက္ရြဲ႕လိုက္ေသးတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က အေကာင္းနဲ႔ ေကၽြးခဲ့တာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေၾကာ့က သူ႔ဟာသူ ဘာအေတြးေတြ ေပါက္သလဲေတာ့ မသိ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကုိလည္း ေျပာလိုက္ေသးတယ္… မဲ့ရြဲ႕တဲ့ ၾကားထဲကပဲေပါ့၊ ေယာက္်ားေလးတန္မဲ့ ဥသိပ္ႀကိဳက္သလားတဲဲ့။ အဲဒီလိုခက္တဲ့ ေၾကာ့။
သူက ေခ်ာကလက္စားခ်င္ပုံေပၚရဲ႕… ဟဲ ဟဲ… ဆိုင္ဆိုင္မဆိုင္ဆိုင္ ၁၄ ရက္ကလား နီးလာမင့္ကိုး…။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မႀကိဳက္၊ ေၾကာ့လိုပင္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရြဲ႕ခ်င္မဲ့ခ်င္တတ္တယ္။ ၁၄ ရက္ေန႔က်ရင္ ေခ်ာကလက္ထုပ္လို ထင္ရေအာင္ ထန္းလ်က္ေတြကို ထုပ္ၿပီး ေပးရင္ေကာင္းမလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားခဲ့တယ္။
အဲဒီလိုလုပ္ခဲ့ရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ေၾကာ့ၾကားက ရွိစုမဲ့စု သံေယာဇဥ္ေလး အေသအခ်ာ ျပတ္သြားႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ အတပ္ မေျပာႏိုင္… စမ္းသပ္ၾကည့္ရင္ ေကာင္းမလားလို႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားမိဖူးတယ္။ ေၾကာ့က ထန္းလ်က္ေကာ ႀကိဳက္ရဲ႕လား… သူ ႀကံသကာ ႀကိဳက္တယ္လို႔ေတာ့ တခါက ေျပာဖူးတယ္။ ဘာတဲ့… ေၾကာ့တို႔ ငယ္ငယ္တုန္းက ထမင္းပူပူကို ဆီဆမ္း ဆားျဖဴးၿပီး ႀကံသကာနဲ႔ ေလြးခဲ့ရတာ သိပ္ေကာင္းဆိုပဲ…။
တကယ္ေတာ့ ေၾကာ့က မလွပါ။ ဒါျဖင့္ရင္ လွတာကို အလြန္အမက္ ႀကိဳက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ေၾကာ့ကို ဘာျဖစ္လို႔ တခုတ္တရ ျဖစ္ေနတာလဲလို႔ ေမးစရာ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အေျဖ အဆင္သင့္ ရွိပါတယ္။ ေၾကာ့က သတၱိရွိလို႔ပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က လွတဲ့ မိန္းကေလးေတြကို အလြန္ သေဘာက်သလို သတၱိရွိတဲ့ မိန္းကေလးကိုေတာ့ တျမတ္တႏုိး ေလးစားတတ္ျပန္တယ္။
မိန္းမတေယာက္ကို ေလးစားၿပီး ခ်စ္ေနရတာက တကယ္တမ္းက်ေတာ့ သိပ္မမိုက္ျပန္… ေယာက်္ားမာန က်ဳိးရေလတယ္။ အခုပဲၾကည့္… ေၾကာ့က ေခါင္းမာေနၿပီေလ။ မေခၚ မေျပာ အေရးမလုပ္… ဒီရင္ႏုႏု နာလုၿပီ။ ရယ္သြမ္းေသြးရင္း ငိုခ်င္လာေနမိ…။ ေၾကာ့ကို ကၽြန္ေတာ္ မုန္းလိုက္ရ ေကာင္းမလား…။
ေစာေစာပိုင္းကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း မိန္းကေလးေတြကို ေယာက်္ားယူဖို႔ခ်ည္း၊ အရြယ္ေကာင္းတုန္း ကေလးေမြးဖို႔ခ်ည္း ကၽြန္ေတာ္ ေတာက္ေလွ်ာက္ တိုက္တြန္းေနခဲ့မိပါတယ္။ မိန္းကေလးတေယာက္က အရြယ္ေတာ္ တဆိတ္ဟိုင္းေလာက္တဲ့အထိ ပိုက္ဆံေတြရွာ၊ ပညာေတြသင္၊ အလုပ္ေတြ ပိေနေအာင္လုပ္… ဘာလုပ္မွာလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးခဲ့ဖူးတယ္။
တင့္ေတာင့္တင့္တယ္ ကိုယ့္ကို ထားႏိုင္မယ့္ အမ်ဳိးေကာင္းသား ေယာက္်ားတေယာက္ကို ယူ၊ ကေလးေတြ ေမြး၊ ေပ်ာ္စရာ မိသားစု ဘ၀ေလး တည္ေဆာက္ႏိုင္ရင္ မေကာင္းဘူးလားလို႔ သူတို႔ကို ေမးခြန္းထုတ္ခဲ့ဖူးတယ္။ မိန္းမတေယာက္ဟာ သိပ္ေတာ္ဖို႔ မလိုပါဘူး၊ ေယာက္်ားတေယာက္ကို သူဟာ မိန္းမတေယာက္ရဲ႕ အခုိင္းခံေနရမွန္း မသိရေလာက္ေအာင္ ပါးပါးနပ္နပ္ စည္းရုံး ေျပာဆို သိမ္းသြင္းထားႏိုင္တဲ့ အိမ္ေထာင္ရွင္မဘ၀ဟာ မလုံၿခဳံ မေအးေဆးဘူးလားလို႔ သူတို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာဆိုခဲ့ဖူးတယ္။
အခုေတာ့ ဒီလိုအေမး၊ ဒီလုိအေတြးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ ေျပာင္းလိုက္ရေတာ့မွာလား။ ေၾကာ့ဟာ ဘယ္လိုမိန္းမမ်ဳိးလဲ… ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ တခါမွေတာ့ မေတြ႕ဖူးေသးဘူး မွတ္တာပဲ။ တခုပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာႏိုင္တာက ေၾကာ့ဟာ သတၱိရွိတယ္။ သတၱိရွိတဲ့ မိန္းကေလး… ဒါပဲ… ဒီတလုံးထဲ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာႏိုင္တယ္။
တကယ္ေတာ့ ေယာက်္ားတေယာက္နဲ႔ မိန္းမတေယာက္တို႔ ခ်စ္ၾကၿပီဆိုရင္ ဘာေတြ ၿပိဳင္သင့္တာလဲ။ အခ်စ္ေတြ၊ အၾကင္နာေတြ၊ အေထြးအေပြ႕ အယုအယေတြ ၿပိဳင္သင့္တာ မဟုတ္ဘူးလား။ နားလည္မႈေတြ၊ စာနာမႈေတြ၊ ျဖည့္ဆည္းေပးမႈေတြ ကဲလြန္ ၿပိဳင္ဆရမွာ မဟုတ္ဘူးလား။
ကၽြန္ေတာ္တို႔က ဘာေၾကာင့္ ပညာေတြ ၿပိဳင္ေနၾကရတာလဲ။ ဘာေၾကာင့္ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မဲ့ရြဲ႕ သြမ္းေသြးေနၾကတာလဲ။ ေၾကာ့ကပဲ သိပ္ရဲေနတာလား၊ ကၽြန္ေတာ္ကပဲ သိပ္ကဲေနတာလား။ ဘာျဖစ္လို႔ ႏွစ္ေယာက္စလုံးကလည္း ဒီပုံစံကိုပဲ ႀကိဳက္ေနၾကရတာလဲ။ ေၾကာ့ မေမာေသးဘူးလားေတာ့ မသိ၊ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ တခါတခါ ပန္းလွၿပီ။
ေၾကာ့က ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခ်ာ့မယ္လို႔ မထင္ေတာ့ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကုိယ္ကၽြန္ေတာ္ အလြန္ အထင္ႀကီးတဲ့ေကာင္ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ၾကားက သံေယာဇဥ္ႀကိဳးေလးေတြ အမွ်င္ေလးေတြမွာ ေလ်ာ့ဖို႔ မျမင္ေတာ့ပါ။ ျပတ္လုလုပင္ တင္းမာေနခဲ့ၿပီလား မသိပါ။ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက မရွိသင့္တဲ့ မာနေတြကို ၿပိဳင္ေနၾကတာဟာ ခ်စ္သူေတြလို႔ေတာင္ ေျပာဖုိ႔ ခပ္ခက္ခက္ ျဖစ္ပါတယ္ေလ…။
ကၽြန္ေတာ့္ကိုယ္ကၽြန္ေတာ္လည္း အားမရ၊ ေၾကာ့ကိုလည္း ဘာမွမေျပာသာ… ေသာင္မတင္ေရမက် ဘ၀ဟာ ေနရခက္လွပါသဗ်ာ…။ တခုေတာ့ ရွိပါတယ္။ ေၾကာ့ကို လွပ ႏူးညံ့တဲ့ မိန္းကေလးအသြင္ ေရာက္ေအာင္ အဖ ဘုရားသခင္က ေျပာင္းလဲေပးပါမယ္လို႔ မဟာဂရုဏာေတာ္နဲ႔ စိတ္ဆင္းရဲေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို မိန္႔ျမြက္လာရင္ေတာင္ ဘုရားသခင္ကို ေတာင္းပန္တိုးလွ်ဳိးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ပယ္ေလွ်ာက္ပါလိမ့္မယ္။
ေၾကာ့ကို သတၱိပဲ ရွိေစခ်င္ပါတယ္။ သတၱိရွိတဲ့ မိန္းကေလးပဲ ျဖစ္ေစခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေခၚေတာ့လည္း ေနပါေစေတာ့…၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို မေခ်ာ့ေလလည္း ရွိပါေစေတာ့… ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ထားလိုက္ပါေတာ့… ေၾကာ့ ရင္ကေလး ေကာ့ေနပါေစ၊ ေၾကာ့ ေခါင္းကေလး ေမာ့ေနပါေလ…။
၂၀၁၂ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၄၊ မြန္းလြဲ ႏွစ္ခ်က္တီး
ဘန္ေကာက္။
မိုးစက္ေမွာ္ 