by Myo Tha Htet on Wednesday, 14 March 2012 at 21:21·
ဖိုးလျပည့္ဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ေနမိတယ္၊ လြမ္းလို႔ ေသေလာက္တယ္ဆိုတာကို အရင္ကေတာ့ မယုံၾကည္… အခုေတာ့ ဟုတ္တယ္၊ တကယ္ ခံစားရတယ္။ မမမိုးဟာ စိတ္ဆိုးခ်င္စရာ ေကာင္းေလာက္ေအာင္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းသူ ျဖစ္တယ္။ မိုးဖြဲဖြဲမွာ မမမိုးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြ႕ခဲ့တယ္။
ညေနခင္းဟာ ေမွာင္ရီေ၀မွာပဲ လေရာင္ျဖဴေလး ျမင္ေနရၿပီ။ ငွက္ေလးေတြက အုပ္လိုက္ဖြဲ႕လို႔ အိပ္တန္းျပန္ၾကၿပီ။ အလုပ္သမားေတြက ရပ္ကြက္ထဲ တစုၿပီးတစု ျပန္၀င္လာၾကခ်ိန္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အေတြးစိမ့္စိမ့္ေတြးလို႔…။ လေရာင္ေအာက္က ျမက္ခင္းစိမ္းေပၚမွာ မမမိုးနဲ႔ အတူထိုင္ၾကမယ္။ “အနာဂတ္လမ္း“ဆုိတဲ့ ကဗ်ာေလးကို ရြတ္ျပမယ္လို႔ မွန္းထားခဲ့တာ အခုေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရပါ့မလဲ။
“အနာဂတ္လမ္း“
မူရာေတြ မပါပါဘူး
ကိုယ့္ဂစ္တာအိုးေလး ေမွာက္ရက္
တကိုယ္စာပဲ ခ်စ္ခဲ့တဲ့ ရက္ေတြကေန
အျပာလုိလို အေရာင္ေတြ လက္တဲ့အထိ
စိတ္ႏွလုံးေမြ႕ၾကည္ အရာရာဟာ မင္း
ရာသီေတြ အစုန္အဆန္ ဆင္းပါေစ
ခ်မ္းခိုက္ ေအးစို ေျခာက္သေယာင္း
ေမ်ာက္ေလာက္ေလးေတြ ေတးဆို
ပ်ဳိတိုင္းႀကိဳက္တဲ့ ႏွင္းဆီခိုင္တဲ့
တရက္မွ ေသာက္မပ်က္ပါဘူးဆို
မဟူရာညေတြလိုပဲ ရွိေနပါေစ
ဒီအဟုန္ေတြကိုမွ ရင္တုန္တယ္ဆို
ေမာင့္ဟုိဘက္ကမ္းမွာ…
အနာဂတ္လမ္းကေလး ရွိတယ္။
သိတယ္၊ မ်က္ႏွာေလး အူတူတူေလးနဲ႔ နားမလည္ဘူးလုိ႔ မမမိုးက ေျပာလိမ့္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ရယ္မိလိမ့္မယ္။ ၿပီးေတာ့ ဒီလုိေျပာမယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း မမ နားလည္ဖို႔ ေရးထားတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္ဖို႔နဲ႔ မမ နားေထာင္ဖုိ႔… ဒါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္ေရးေျမာက္ေရး ေရးခဲ့တဲ့ မမမိုးအတြက္ ဖတ္ျပဖို႔ ကဗ်ာေတြဟာ စာမ်က္ႏွာ ၈၀ ပါတဲ့ စာတအုပ္မက ရွိခဲ့ပါၿပီ။ မမမိုးနဲ႔ ေတြ႕ပုံဆန္းတယ္ေလ… အမွတ္မထင္လို႔လည္း ေျပာရတယ္၊ မမမိုးလို႔ ေခၚေနတာကို ၾကည့္… ဒီအေၾကာင္းကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ တသက္လုံး ၀ွက္ထားပါရေစ။ ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာသမားလိုလို စာသမားလိုလိုနဲ႔ စိတ္ကူး အင္မတန္ ယဥ္တတ္သူ… မမမိုးက ဘ၀ကို လက္ေတြ႕က်က် တဆင့္ၿပီး တဆင့္ စနစ္တက် ျဖတ္သန္းေနသူ။
ကၽြန္ေတာ္က တခါ ထမင္းတခါ စားၿပီး သုံးရက္ေလာက္ ဘာမွ မစားလည္း ရတယ္၊ မမမိုးက အခ်ိန္မွန္စား အခ်ိန္မွန္နား အခ်ိန္မွန္ သြားသူ ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အသိသစ္ အေတြးသစ္ ခံစားမႈသစ္ေတြကို ႀကိဳက္တယ္။ မမမိုးက ေနရာသစ္၊ လူသစ္၊ အခြင့္ေရးသစ္ေတြကို ရွာသူ ျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဟာ တေယာက္မွာ မရွိတဲ့ဟာကို တေယာက္က ယူသူေတြ ျဖစ္တယ္။ ဒါကိုပဲ အခ်စ္လို႔ ကင္ပြန္းတပ္ခဲ့ၾကတယ္။
တခါတုန္းက ျမစ္နေဘးက ၿမိဳ႕ေလးတၿမိဳ႕ကို အလည္သြားၾကေတာ့ ဆိုင္ကယ္တစီးငွားၿပီး ေလွ်ာက္လည္ၾကဖို႔ မမမိုးက ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ သူကပဲ ဦးေဆာင္ၿပီး ငွားလိုက္ေသးတယ္၊ ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမာင္းတဲ့…။ ခက္ေတာ့ေနပါၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္က ဆိုင္ကယ္ မေျပာနဲ႔၊ စက္ဘီးေတာင္ နင္းတတ္သူ မဟုတ္၊ ငယ္ငယ္က ခဏသင္တုန္း ဒူးၿပဲသြားလို႔ ေသြးေတြ ထြက္လာတာမွာ ငါ စက္ဘီးစီးမယ့္ ေကာင္ မဟုတ္ဘူးဆိုၿပီး ဆက္မသင္ျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဒီလိုေမာင္…။
“ဟ.. ကၽြန္ေတာ္မွ မေမာင္းတတ္ဘဲ“
မမမိုးက ေသာ့ကြင္းကို လက္ညွိဳးနဲ႔ လွည့္ေနၿပီး ရယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ အနီေရာင္ ဆိုးထားတဲ့ ႏႈတ္ခမ္းေလး တခ်က္တြန္႔ၿပဳံးလိုက္ၿပီး
“ဟင္… ဒါျဖင့္ ရွင့္ တင္ေမာင္းရမယ္ေပါ့“
အမွန္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ဆိုးခ်င္တယ္။ နည္းနည္းေလးလည္း ဆိုးမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ျမစ္ရိုးတေလွ်ာက္ လမ္းေလွ်ာက္လုိ႔ရတဲ့ ေနရာေလးမွာ မမမိုး လက္ကေလး တြဲၿပီး ေလွ်ာက္မယ္၊ ျမစ္ျပင္ႀကီးကို ေငးမယ္၊ ျမစ္ျပင္ကို ျဖတ္တိုက္လာတဲ့ ေလကို ရႈရႈိက္ၾကမယ္။ အဲဒီမွာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပါလို႔ သီခ်င္း ဆိုခ်င္လည္း ဆိုမယ္ေလ… မမမိုးက နားေထာင္ေပါ့၊ ၿပီးရင္ တေနရာေရြးလို႔ ထိုင္ၾကၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ အခ်စ္အေၾကာင္းေတြကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေျပာျပမယ္၊ လွလွပပေလး နမ္းခ်င္လည္း နမ္းမွာေပါ့။ အားလုံးကို ခံံစားမႈ ေပၚတဲ့အတိုင္း လုပ္ခ်င္သလို လုပ္မယ္၊ ဒါေပမဲ့ ခ်စ္စရာေကာင္းၿပီး ကဗ်ာဆန္ေနလိမ့္မယ္။ သြားၿပီ… အခုေတာ့ ေသၿပီဆရာပဲ။
“ခင္ဗ်ားက ဆရာႀကီးလုပ္ၿပီး ခပ္တည္တည္ ငွားတာကိုး၊ ေမးပါလား အရင္… ေမာင္းတတ္လားလို႔…“
“အို… သူကပဲ စိတ္ဆိုးေနေသးတယ္၊ ဘာ ခင္ဗ်ားလဲ… ငရဲႀကီးဦးမယ္။ ေယာက္်ားေလးျဖစ္ၿပီး ဆိုင္ကယ္ေတာင္ မစီးတတ္ဘူး“
မမမိုးက ရယ္ေနဆဲ…။ ကၽြန္ေတာ့္မ်က္ႏွာက ပုပ္ေနၿပီ။ စိတ္ဆိုးရတာ ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္းပါတယ္၊ မမမိုးကို ကၽြန္ေတာ္က ခ်စ္ခ်င္သူပါ၊ စိတ္ဆိုးဖို႔ မေျပာနဲ႔၊ စိတ္နဲ႔ေတာင္ ညစ္ခ်င္သူ မဟုတ္ပါ။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ညစ္ေနရၿပီေလ။ မိန္းကေလးတေယာက္ ေမာင္းတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္တည္တည္ ရွက္ရွက္နဲ႔ စီးရပါေတာ့မယ္။
“ေနာက္က ထိုင္လိုက္… ခါးေတာ့ အတင္းမဖက္နဲ႔… ဟုတ္လား“
ေျပာပုံက ၾကည့္… အဲဒီလို၊ ဒီခ်ာတိတ္ကို ငါ လုပ္ခ်င္ရာ လုပ္မယ္ လုပ္ႏိုင္တယ္လို႔ မမမိုးက ထင္ေနပုံရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကို ခဏခဏလည္း စတတ္ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က စတာေနာက္တာကို မႀကိဳက္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို တည္တည္တံ့တံ့ ဆက္ဆံတာကို ႀကိဳက္ပါတယ္။ မမမိုးနဲ႔ဆို ကၽြန္ေတာ္က အဖိုးႀကီးလိုလို ျဖစ္ေနတတ္တယ္။
“တေပေလာက္ ခြာထိုင္လိုက္မယ္ သိလား“
ေျပာမယ့္သာ ေျပာရတာ၊ ဆိုင္ကယ္ေလးနဲ႔ သြားရတာကလည္း အရသာတမ်ဳိး ရွိပါတယ္ေလ… ေလအဟုန္ကို ခြင္းၿပီး ေျပးေနတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေပၚမွာလည္း မမမိုးဆီက ရတဲ့ ေရေမႊးန႔ံနဲ႔ မလိုအပ္ပါဘဲ ဆိုင္ကယ္ကို တုန္႔ကနဲတုန္႔ကနဲ လုပ္လိုက္တာေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က ခါးတင္မဟုတ္၊ လူခ်င္းေတာင္ ကပ္ကပ္မိ သြားေသးေတာ့ အားေတာင္ နာရပါတယ္။ ဒါ တမင္လုပ္တာေတာ့ မဟုတ္ေလာက္ပါဘူး။
“ဘာလို႔ ဘရိတ္ ခဏခဏ ဆြဲေနတာလဲ၊ လဲဦးမယ္ဗ်“
“မင္းကမွ ဖက္မထားတာ…“
ကၽြန္ေတာ္ထင္တဲ့အတိုင္းပါပဲ၊ မမမိုးက အဲဒီလို… ေတာ္ေတာ္ဆိုးတယ္။ အဲဒီေန႔က ကၽြန္ေတာ့္ အစီအစဥ္ပ်က္ေပမယ့္လို႔ ေတာ္ေတာ္ ေပ်ာ္ခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီမမမိုးကို အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လြမ္းေနရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ခ်စ္တတ္သူ ဆုိေတာ့ အခ်စ္လည္း ၿပိဳင္ရဲတယ္၊ အလြမ္းလည္း ၿပိဳင္ရဲတယ္။ မမမိုးကေတာ့ ဒီလို မဟုတ္ပါဘူး။ သူ႔ကိုယ္သူ လွေအာင္ျပင္ဖို႔ရယ္၊ သူ႔ အလုပ္ေတြ အဆက္မျပတ္ လုပ္ေနဖို႔ရယ္ ဒါကိုပဲ စိတ္၀င္စားသူျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မေက်မနပ္ပါဘူး။
တခါကလည္း လေရာင္ေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ရူးေနခဲ့ဖူးတယ္။ လရယ္ ညရယ္ဟာ သိပ္လွတဲ့ အတြဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ့္အခန္းက ၾကည့္လိုက္ရင္ လရယ္၊ ညရယ္၊ သစ္ပင္အရိပ္ႀကီးေတြရယ္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေစာင့္ေနသလုိပါပဲ။ သူတို႔ရဲ႕ ေဘာ္ဒါ ခ်ာတိတ္ေလးဟာ အခန္းထဲ တေယာက္ထဲ ဘာလုပ္ေနပါသလဲ၊ ပ်င္းေနသလားလုိ႔ သူတို႔ ေတြးေနပုံ ရပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က သီခ်င္းေလး တပုဒ္ ေကာက္ညည္းရင္း ျပတင္းကို ဖြင့္ရတယ္။
လဟာ ျငင္ျငင္သာသာေလး လင္းလို႔… လကေလး လင္းဖို႔ ညဟာ ေမွာင္ထားေပးတယ္၊ ေမွာင္တာမွ တကယ့္ကို နက္နက္ကေလး…။သစ္ပင္ႀကီးေတြကေတာ့ ဇာတ္ပု႔ိဇာတ္ရံေတြေပါ့ဗ်ာ၊ ေလတိုးတိုင္း ယိမ္းေပးရတာကိုက သူတုိ႔ပါရတဲ့ အကြက္ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး သရုပ္ေဆာင္ေနသလိုမ်ဳိး။ ကၽြန္ေတာ္က ေတြးရင္း ရယ္မိတယ္။ ဒါနဲ႔မ်ား သူတုိ႔ ဘာလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမွ်ာ္သလဲေပါ့။
တကယ္က သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒါရိုက္တာေနရာက ပါေစခ်င္တာေလ…။ ကဗ်ာဆန္တဲ့ ရုပ္ရွင္တကား ရိုက္ဖို႔ေပါ့။ ဖိုးလျပည့္ ရိုက္ကူးသည္ ဆိုရင္ ရုံျပည့္ရုံလွ်ံ ျဖစ္သြားမွာ မဟုတ္လား။ လက မင္းသား၊ ညက မင္းသမီး၊ သစ္ပင္ႀကီးေတြနဲ႔ အတြဲညီလိုက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေစလိုရာကို သူတုိ႔က သရုပ္ေဆာင္မတဲ့… တကယ့္၀ါရင့္ႀကီးေတြပုံစံ…။ ေတြးေနၾကပုံကိုက အသည္းယားစရာ…။
ေရာင္စုံမီးေလးေတြ ထြန္းၿပီး သီခ်င္းေအးေအးေလး ေနာက္ခံဖြင့္လို႔ ေရာင္းတတ္တဲ့ အေအးဆိုင္ကေလးမွာ မမမိုးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ညဥ့္ သိပ္မနက္ခင္ တညက ထိုင္ဖူးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က ေထာပတ္သီးေဖ်ာ္ရည္ အႀကိဳက္ဆုံး၊ ဒါေပမဲ့ အဲဒီေန႔က အဲဒီဆိုင္မွာ ေထာပတ္သီး ေဖ်ာ္ရည္ မရတာနဲ႔ မမမိုးေသာက္တဲ့ သရက္သီးေဖ်ာ္ရည္ လိုက္ေသာက္လိုက္ရတယ္။ သီခ်င္းက ရဲသြင္ရဲ႕ “ခ်စ္ၿပီးမွေတာ့“တဲ့…။
“ခ်စ္ၿပီးမွေတာ့… တို႔ ေနာက္ဆုတ္ဖို႔ မလုိေတာ့ဘူးကြယ္…
ခ်စ္ၿပီးမွေတာ့… ေရွ႕ဆက္ခ်စ္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရမယ္
မင္းရဲ႕ႏွလုံးသား ခိုင္ၿမဲေအာင္ ႀကိဳးစားထား…“ တဲ့…။
ကၽြန္ေတာ္က ရဲသြင္ကို ႀကိဳက္တယ္။ မမမိုးက်ေတာ့ သိပ္ေအာ္တာပဲကြယ္တဲ့…။ တကယ္ကို ဘာမွ နားမလည္တဲ့သူ…။ သရက္သီး ေဖ်ာ္ရည္ဟာ ပိုခ်ဥ္လာတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားလိုက္ရတယ္။ မမမိုးဟာ အခ်စ္ဆိုတာကို တျခားအဓိပၸာယ္တခုလို႔ ခံယူထားပုံ ရတယ္။
မမမိုးမွာ ခ်စ္စရာေကာင္းတာဆိုလို႔ သူ စိတ္ပါတဲ့အခါ ကၽြန္ေတာ့္ နဖူးေလးကို ၾကင္ၾကင္နာနာ နမ္းတတ္တာ တခုပဲ ရွိပါတယ္။ က်န္တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာေတာ့ တကယ္ကို ေပါ့ပ်က္ပ်က္ ႏိုင္လြန္းပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ေတြ႕တဲ့ အခ်ိန္ေတြမွာ မမမိုးဟာ ခ်စ္သူနဲ႔ ရွိေနတာလို႔ ထင္ပုံ မရဘဲ ေခတၱခဏ အလုပ္ခြင္က ထလာၿပီး ေကာ္ဖီေသာက္သူလို၊ ေဆးလိပ္ေသာက္သူလို အနားယူတာမ်ဳိးလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးမိတာလည္း အႀကိမ္တရာ မကေတာ့ဘူး။
အခုေတာ့ မမမိုးလည္း ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ မရွိေတာ့ပါဘူး၊ လနဲ႔ ညဟာလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အရင္ေလာက္ မခင္ၾကေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ေတာင္ ကဗ်ာမဆန္ေတာ့တာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာခဲ့ၿပီလဲ။ ရဲသြင္လည္း အဖိုးႀကီး ျဖစ္သြားၿပီ ထင္ပါတယ္။ သီခ်င္းေတြေတာင္ ဆက္ဆိုတာ မၾကားရေတာ့ဘူး။
မမမိုးကိုေတာ့ တခါတခါ သတိရေနဆဲပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာ့ မမမိုးက သတိရခ်င္မွ ရေနေတာ့မွာပါ။ အဲ… ခပ္တည္တည္ႀကီးနဲ႔ ရွင့္ကို သိပ္ သတိရတာပဲလို႔လည္း ေျပာခ်င္ေျပာေနဦးမွာပါ။ မမမိုးက ေနာက္တီးေနာက္ေတာက္လည္း လုပ္တတ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို စခ်င္တဲ့အခါမ်ဴိးမွာ သူေျပာခ်င္ရာကို ေျပာတတ္တာကိုးဗ်ာ။ သူက ေနာက္ေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္က မေနာက္၀ံ့သူပါ။
ေမးရရင္ေတာ့ ေမးလိုက္ခ်င္ပါတယ္ေလ။
လ ေလာက္ လြမ္း လို႔ လား လို႔…။
၂၀၁၂ မတ္ ၁၅၊ မနက္ ၃ နာရီ။
ဘန္ေကာက္။
မိုးစက္ေမွာ္ 