by Myo Tha Htet on Wednesday, 7 March 2012 at 18:45·
ရဲေခါင္ ခုတေလာ ရင္ေတြ ခုန္လြန္းေနတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ပင္ အံ့ၾသေနမိတယ္။ ဘ၀ကို ေျခာက္ကပ္ကပ္ အလ်ားလိုက္ ေနလာခဲ့ၿပီးမွ ကန္႔လန္႔ျဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနမိတာ မွားမ်ားေနသလားလို႔ စဥ္းစားမိေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္း ဟင့္အင္း လုပ္ပစ္လိုက္တယ္။ လျပည့္ဟာ သူ႔ဘ၀ရဲ႕ လမင္း… ထြန္းလင္းမွ လွမယ့္ လမင္း….။ လင္းလိုက္စမ္းပါ စႏၵာရယ္ေပါ့…။
မနက္ခင္းတုိင္း ေနေရာင္ေအာက္က စိမ္းစိုးေနတဲ့ ၀ါးရုံခင္းကို ၾကည့္တိုင္း ၀ါးရုံပင္ဖ်ားမွာ Crouching Tiger Hidden Dragon ရုပ္ရွင္ကားထဲက တရုတ္ မင္းသမီးေလး က်န္က်ိယီ ဓားေရးျပ ကစားေနသလို လျပည့္ေလးကုိ ေတြ႕တယ္။ မင္း ျဖည္းျဖည္းသြားေနာ္… ၀ါးရုံေလးေတြဟာ ႏြဲ႕တယ္ ေပ်ာ့တယ္ကြဲ႕လို႔ စိတ္ထဲေျပာရင္း ရင္ေမာေနရၿမဲ…။ အို… လူကို ရူးေစပါလားကြယ္။
သီခ်င္းေတြဟာ ငါ့ႏႈတ္ခမ္းဆီကို ဘာေၾကာင့္ အလိုလို ေရာက္လာေနသလဲ မသိ…။ မပြင့္တပြင့္နဲ႔ ရုပ္မလွတဲ့ ငါဟာ လြန္ေလတဲ့ မင္းသား၀င္းဦးလို ကိုယ္ကို ႀကဳံလွီရင္း ဆိုညီးေနမိတယ္။ ငါ အတၱႀကီးလား၊ ငါ မာနႀကီးသလား၊ ငါ မစၦရိယမ်ားသလား။ မင္းနဲ႔ေတာ့ ငါ့မွာ ဘာမွမရွိပါဘူးလို႔ ရဲေခါင္ေတြးတယ္။ မင္း ပါးျပင္ေလးေတြ၊ သြယ္တန္းေနတဲ့ မ်က္ခုံးေလးေတြ၊ ေကာ့ညႊတ္တဲ့ မ်က္ေတာင္ေလးေတြနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားတဲ့ မ်က္လုံး၊ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးေတြ နမ္းမ၀ဘူး ျဖစ္ျဖစ္ေနတာကိုက ရယ္စရာပါပဲ…။
လျပည့္ရယ္… ႏြမ္းရတဲ့ ညေတြကို လြန္ပါေစေတာ့ကြယ္၊ ဒီမွာ လြမ္းလွေပါ့…။ ျမက္ခင္းစိမ္းေတြေပၚမွာ ႏွင္းပုလဲတို႔ တြဲခို၊ အရာရာဟာ မညီမမွ် ျဖစ္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး… တဦးက ေမတၱာ၊ တဦးက ေစတနာ ဆိုသလိုေပါ့ကြာ…။ ညနက္ၿပီးရင္ မနက္ဆိုတာလည္း ေရာက္လာဦးမွာေပါ့။ နက္တဲ့ညမွာ ေပ်ာ္ေအာင္ေနၾကဖို႔ကပဲ လိုရင္း မဟုတ္လား။ အမ်ားႀကီးေတြးရင္ အားႀကီးေငး သြားရမယ္ေလ…။ ေရာင္နီမလာခင္ ၀ေအာင္ ကၾကစို႔… ဒီ-ေဂ် ေကာင္မေလးလည္း ဒီည လွတယ္… ေတြ႕တယ္မုိ႔လား…။
ရဲေခါင္က စကားလုံး အစုံသုတ္ ေရာင္းခ်ခ်င္သူ… ကမၻာေပၚမွာ ဒီအစုံသုတ္ ေရာင္းခ်သူ မ်ားမ်ား မရွိေသးဘူးလို႔ ထင္ထားသူပါ။ သံစဥ္ေတြနဲ႔ညမွာေတာ့ သူ႔စကားလုံး အသုတ္ဟာ ေရာင္းရဖို႔ မျမင္…။ လူေတြမွာက အခ်ဳိႀကိဳက္သူ မ်ားတယ္မို႔လား… ေခၽြးသံတရဲရဲ က်ေစမယ့္ စကားလုံး အသုတ္ကို ဘယ္သူမွ မႀကိဳက္…။ ႀကိဳက္လို႔စားသူေတာင္ စိတ္မႏွံ႔သူလို႔ အထင္ခံရမွာ ေသခ်ာပါတယ္။
ရဲေခါင္ကေတာ့ မရဲဘဲ ကၽြဲၿပဲစီးခ်င္သူပါ၊ ေလာကကို တခါတခါ အေကာင္းျမင္၊ တခါတခါ တေယာက္ထဲ စိတ္ဓာတ္ေတြက်၊ တခါတခါေတာ့ ၀င္းပေနတဲ့ လျပည့္ကေလးနဲ႔ ေနရတာကိုပဲ ေလာကနိဗၺာန္လို႔ ထင္… သူကေလး ေနမေကာင္းခ်ိန္၊ စိတ္ေကာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ တေလာကလုံးကို အမုန္းစိတ္နဲ႔ ျမင္…။ ကမၻာဟာ လင္းရက္နဲ႔ ေမွာင္ေနသလုိလို…။ အားလုံးဟာ ေနသားတက် မရွိေတာ့… သူ႔ၾကည့္ရတာကိုက ရဲေခါင္ဟာ ရဲေခါင္ မဟုတ္ေတာ့သလို…။
ကို၀တုတ္သာ မေ၀ဖန္ခဲ့ဘူးဆိုရင္ ရဲေခါင္ဟာ သူ႔စကားလုံးအလုပ္ကို အဟုတ္မွတ္ေနဦးမယ္။ သူ႔မွာ လုပ္စရာ ရွိတာဆိုလို႔ စိတ္ကူးယဥ္တာရယ္၊ တျဖည္းျဖည္း ပူလာေနတဲ့ ဗိုက္ကို က်မသြားေအာင္ ဘီယာေလး ပုံမွန္ေသာက္ေပး ေနရတာရယ္၊ ႏိုင္ငံေရးသမားလိုလို စာေပသမားလိုလို ေတာင္ေျပာေျမာက္ေျပာ၊ ေတာင္ေရးေျမာက္ေရး၊ ေတာင္ေဆြးေႏြး ေျမာက္ေဆြးေႏြး လုပ္ရတာရယ္… ကမၻာထဲမွာပဲ ကမၻာျခားေနတဲ့ လူသားတေယာက္လို…။
လျပည့္က သူ႔ကို ေျပာတတ္တယ္၊ အလုပ္ကုိ ေသခ်ာလုပ္ဖို႔… အနာဂတ္ဆိုတာကို လက္ရွိအေျခအေနေတြကေန တျဖည္းျဖည္း တိုးျမွင့္ တည္ေဆာက္ဖို႔… အခ်ိန္ေတြ မျဖဳန္းဘဲ တခုခုကို ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ဖို႔…။ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ေနသေလာက္ တဘူတာၿပီး တဘူတာ ေရာက္ေနလို႔… ခရီးေပါက္ဖို႔ကို လျပည့္က သတိေပးတတ္တယ္၊ ဆုံးမတတ္တယ္။
ရဲေခါင္က ခပ္ဟဟရယ္တယ္၊ မိန္းမတေယာက္ကမ်ား သူ႔ကို ဆုံးမရတယ္ ရွိေသးတယ္လို႔လည္း မခံခ်ိမခံသာျဖစ္တတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီမိန္းမက တျခားသူမဟုတ္… သူ ခ်စ္ရတဲ့သူ၊ သူရဲ႕လမင္း… ထြန္းလင္းေကာင္းကင္… စကားလုံးၾကယ္လင္းေတြ ခစားရတဲ့သူ…။ ကဗ်ာေတြေတာင္ သူ႔ေလာက္ကဗ်ာမဆန္၊ နတ္သမီးေတြ ေငးရတဲ့သူ၊ ရဲေခါင္ကို ရူးေစသူလို႔ အဆုံးသတ္လည္း မမွားတဲ့ စကား…။
ဒါေပမဲ့ ရဲေခါင္သိေနတယ္။ ေယာက္်ားတေယာက္ကို ခပ္ေပါ့ေပါ့ ျမင္တတ္တဲ့ မိန္းမတေယာက္ဟာ တသက္လုံး ဒီေယာက္်ားကို ဒီလိုပဲ ျမင္သြားလိမ့္မယ္ ဆိုတာကို… သူကေတာ့ မိန္းမတေယာက္ကို ေလးေလးစားစားနဲ႔ပဲ ခ်စ္ခ်င္တယ္၊ ရင္ခုန္သံေတြ တုန္တုန္နဲ႔ အေယာင္ေယာင္ အမွားမွားျဖစ္လို႔… အခု လျပည့္ကို ခ်စ္ေနရသလိုမ်ဳိး ေလးေလးစားစား ခ်စ္ခ်င္ေနတယ္။ ေခ်ာင္ေခ်ာင္ခ်စ္လို႔ ေျပာရမလားေတာ့ မသိပါဘူး… လျပည့္ေၾကာင့္ သူ႔ဦးေႏွာက္ေတြဟာ တျဖည္းျဖည္း အလုပ္ မလုပ္ေတာ့ဘူး ထင္ပါရဲ႕…။
လျပည့္ဟာ အခုတေလာ သူ႔ကို စကား သိပ္မေျပာေတာ့ဘူးလို႔ ရဲေခါင္ ခံစားရတယ္။ ဒီညဟာ လျပည့္ည… သိပ္လွတဲ့ လျပည့္ညေပါ့။ ဘယ္ေလာက္လွလွ သူမွ မထြန္းလင္းရင္ အလကားပါပဲလို႔ ရဲေခါင္ေတြးတယ္။ စိတ္ထဲမွာလည္း မခ်င့္မရဲ… မပိုင္၀က္ေမြး ဘ၀မို႔ ဘ၀ဟာ ဆိုးလွတယ္လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ မွန္ျပန္ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းငုိက္စိုက္မိတာ အႀကိမ္ႀကိမ္… မ်က္ႏွာေတာင္ အခုတေလာ မည္းမည္း လာတယ္။
လျပည့္ရယ္… ကလိုက္စမ္းပါ…။ ငါ့စကားလုံးေတြကို ပစ္ေပါက္ ဟစ္ေၾကြးလိုက္ပါရေစ… ဂီတသံစဥ္ေတြကို စိတ္ႀကိဳက္ သီက်ဴးခြင့္ေပးပါ။ ျပန္မရေတာ့မယ့္ အခ်ိန္ေတြမို႔ အမ်ားႀကီး မစဥ္းစားစမ္းပါနဲ႔… အမ်ားႀကီး မေတြးစမ္းပါနဲ႔…၊ ငါ့ကိုလည္း အမ်ားႀကီး မတြန္းထိုးပါနဲ႔…။ မေက်နပ္လို႔ အေသသတ္ခ်င္လည္း သတ္ပါ၊ ဒါမွမဟုတ္ အေနခက္လို႔ ဒီကမၻာမွာ ငါ့ကို ထားလုိ႔ တျခားကမၻာကို သြားလိုလည္း သြားပါ။ တခုေတာ့ ေတာင္းဆိုပါရေစ… ၀င္းပစမ္းကြယ္… လျပည့္ရယ္…။
၂၀၁၂၊ မတ္ ၇။ တေပါင္းလျပည့္၊ ညသန္းေခါင္။
ဘန္ေကာက္။
မိုးစက္ေမွာ္ 