by Myo Tha Htet on Monday, 19 March 2012 at 20:54·
သူက ႏွင္းဆီတပြင့္လုိ လွတယ္၊ ရဲတယ္ တင္းတယ္ ၾကြတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကိုလည္း လြမ္းတတ္ေအာင္ သင္ေပးတယ္။ အလြမ္းကို ခ်စ္တတ္သြားေအာင္ သူ လုပ္ခဲ့တယ္။ မိန္းကေလးေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိေနတာ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀မွာ မ်ားမ်ားစားစား မရွိပါဘူး။ အဲဒီထဲမွာမွ သူ တေယာက္ပါတယ္ေပါ့။
ေနဦးဗ်…၊ မေမ့ခင္ေလး တခု ေျပာလိုက္ဦးမယ္။ သူတို႔ အေၾကာင္း ေတြးလိုက္တိုင္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ေက်နပ္ေစသူ အမ်ဳိးသမီးေတြထဲမွာ ဒီကေန႔ပဲ ေနာက္တေယာက္ကို ထပ္တိုးလိုက္တယ္။ ဘယ္သူလို႔ ထင္လို႔လဲ…၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရုံးက မန္ေနဂ်ာမမပါ။ သူက အပ်ဳိႀကီး တေယာက္ပါ၊ သူ႔ကို အားရင္ ဘာလုပ္သလဲလို႔ တခါက ေမးမိေတာ့ တရားထိုင္တယ္တဲ့…၊ ေသေရာ…။ ခင္ဖို႔ေတာ့ ေကာင္းပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က မိန္းကေလးေတြနဲ႔ သိပ္စိတ္မရွည္တတ္ဘူး။ တကယ္ေတာ့ မိန္းကေလးမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘာကိုမွ သိပ္စိတ္ရွည္တာ မဟုတ္ပါဘူး။ တခါတေလ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ေတာင္ ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ကိုယ္ ရန္ျဖစ္ခ်င္ ျဖစ္ေနတတ္သူမ်ဳိးပါ။ ဒီေတာ့ ရုံးကိစၥေတြ ဘာေတြ ဆိုလည္း စိတ္က သိပ္မရွည္တတ္ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က စိတ္မရွည္ရင္ စကားလည္း မေျပာေတာ့ဘူး၊ ဒီေတာ့ ရုံးက မမက ေျပာတယ္၊ “မင္းကလဲကြာတဲ့… စိတ္ရွည္စမ္းပါ“တဲ့…။ ဒီေန႔ေတာ့ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၿပဳံးၿပီး ၾကည့္ေနတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က အေကာင္းမွတ္လို႔…။ အပ်ဳိႀကီး ငါ့ကို လာၾကည့္ေနပါလားလို႔ ေတြးမိၿပီး စိတ္ထဲမွာ ေပ်ာ္သလိုလို ဘာလိုလို ညာလိုလိုေပါ့။ စိတ္ကူးေတြ ဘာေတြေတာင္ အေျပးအလႊား ယဥ္လိုက္ေသးတယ္။ ဟဲ ဟဲ… စိတ္သာ မရွည္တာပါ၊ စိတ္ကူးကေတာ့ အင္မတန္ ယဥ္တတ္တဲ့ေကာင္…။ ေနာက္မွ သိရတာက အပ်ဳိႀကီးက ၿပဳံးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္ေနတာက အေၾကာင္းက ရွိေနတာကိုးဗ်။ ကၽြန္ေတာ္က သူ ၀ယ္ထားတဲ့ သူ႔ ေကာ္ဖီခြက္နဲ႔ ဒီကေန႔က်မွ ေကာ္ဖီေဖ်ာ္ေသာက္မိတာကိုး…။ ဟား ဟား ဟား… တကယ္ရယ္ရတယ္။ ဒါေၾကာင့္ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာခဲ့ဖူးတာကိုး…။ မင္းကလဲကြာ… စိတ္ရွည္စမ္းပါတဲ့။
စိတ္ရွည္ဖို႔ ေျပာတဲ့အထဲမွာ ကိုလင္းေလးလည္း ပါတယ္ဗ်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔က တခါတခါ ေသာၾကာညေတြမွာ ေလွ်ာက္လည္တတ္ၾကတယ္။ လူငယ္ေလးေတြပီပီဗ်ာ၊ တခါတေလလည္း ကလပ္ေလး ဘာေလးသြား ဒန္႔ၾကတာေပါ့ေလ။ အဲဒီမွာလည္း တခါတခါ အမိုက္စားေလးေတြ ေတြ႕ရတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မယ္… ဘယ္ေတာ့မွ အလုပ္မျဖစ္ဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲသိလား… စိတ္မရွည္လို႔…။
ကိုလင္းေလးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆုံးမတယ္။ “ခင္ဗ်ားကလဲဗ်ာ… နည္းနည္းေတာ့ စိတ္ရွည္မွေပါ့“ တဲ့။ “အခု ေရတြင္းတူး အခု ေရၾကည္ေသာက္လုိ႔ေတာ့ ဘယ္ရမလဲ“ တဲ့။ သူ ေျပာတာကလည္း ဟုတ္တုတ္တုတ္… သူကေတာ့ သိပ္စိတ္ရွည္တဲ့လူ…။ ၾကာလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ စိတ္မရွည္တဲဲ့ေရာဂါ ရလာေရာဆိုပါေတာ့ဗ်ာ။ စိတ္သာ မရွည္တာ ကၽြန္ေတာ္က အရယ္ေတာ့ သန္သဗ်။
က်န္ေသးတယ္ဗ်၊ ေနာက္တေယာက္ ရွိေသးတယ္။ “မင္း… မိန္းမလိုခ်င္ရင္ စိတ္ရွည္ရမယ္“ တဲ့။ ဦးသူရဆိုတဲ့ လူႀကီးတေယာက္က ေျပာတာဗ်။ ကိုဇာဂနာကို ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္ အသိတေယာက္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တခါက အတူ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ၾကတုန္း ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္မိတာကိုးဗ်။ “ကၽြန္ေတာ္လည္း မိန္းမေလး ဘာေလး ယူရင္ ေကာင္းမလား မသိဘူးဗ်ာ“ လို႔ ညည္းသလိုလို ေဆြးသလိုလို ေျပာထြက္သြားေတာ့ သူက ခုနင္ကလို ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာတာပါ။
မိန္းမေတြက လူကို ယူတာ မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ စိတ္ကို ယူတာတဲ့…။ အဲ အဲ… သူက အဲဒီလို ေျပာေသးတာဗ်။ သူက စာေလးဘာေလးလည္း နည္းနည္းပါးပါး ေရးတယ္ဆိုေတာ့… ေနာက္ၿပီး မိန္းမကလည္း ႏွစ္ေယာက္လား (မိန္းမတေယာက္နဲ႔ ရည္းစားတေယာက္လား မသိပါဘူး) ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေလးေလးစားစားေတာ့ နားေထာင္ခဲ့မိပါတယ္။ လိုက္ေတာ့ မလိုက္နာျဖစ္ေသးပါဘူး။ ဒီေတာ့… ဟုတ္တာေပါ့၊ အခုထိ လူပ်ဳိပါပဲ။
အဲ… မသင္းၾကည္ ေျပာတာေလးကိုလည္း မွတ္မိတုန္း ျပန္ေျပာလိုက္ဦးမယ္ေနာ္။ သူနဲ႔က ေျပာမနာ ဆိုမနာလည္း ျဖစ္၊ တရပ္ကြက္ထဲလည္း ျဖစ္ေတာ့ ခင္ေနတယ္ေလ။ သူက ကိုယ့္ကို ေမာင္ေလး အမွတ္နဲ႔ ေျပာျပတာပါ။ အိမ္ေထာင္သည္လည္း ျဖစ္ေနေတာ့ သူ႔လင္ေတာ္ေမာင္ ကိုခင္ေအာင့္ဆီ သြားလည္တဲ့အခါ သူက တခါတခါ ခပ္တည္တည္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စကား၀ိုင္းထဲ ၀င္၀င္ၿပီး လက္ခ်ာရိုက္တတ္တယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မသင္းၾကည္ကို သံသယ ျဖစ္လာတာနဲ႔ ကိုခင္ေအာင့္ဆီေတာင္ မသြားျဖစ္ေတာ့ဘူး။ ဟုတ္တယ္ေလ… သူ႔ေယာက္်ားကို သူ ေျပာခ်င္တဲ့ စကားေတြကို ကၽြန္ေတာ္ကေန တဆင့္ (ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာသလိုလို သင္ေပးသလိုလိုနဲ႔…) ေျပာေနတယ္လို႔ ခံစားရလာလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မရွည္ေတာ့ျပန္ဘူးေလ…။
သူက ဘာေျပာတာလဲဆိုေတာ့ “ေမာင္မ်ဳိးေရ… မိန္းကေလး တေယာက္ကို ခ်စ္မယ္ ခင္မယ္ဆို သူ႔ကို ကိုယ္က ေလးစားရဲ႕လားဆိုတာ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အရင္ေမးပါ“ တဲ့။ “မေလးစားဘဲနဲ႔မ်ားေတာ့ သြား မခ်စ္ေလနဲ႔တဲ့“ ေလ။ ကၽြန္ေတာ့္မယ္ “ခင္ဗ်ားကိုေရာ… ကိုခင္ေအာင္က ေလးစားရဲ႕လား“ လို႔ ေမးလိုက္ခ်င္တာ အာကို ယားေနေတာ့တာပါပဲဗ်ာ။ ေနာက္ေတာ့ မေမးျဖစ္ေတာ့ပါဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ဆိုေတာ့ ကိုခင္ေအာင့္ ဟန္ပန္ကလည္း မ.ယ.က လိုလို ဘာလိုလိုဆိုေတာ့ေလ။
တခုပဲ ရွိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အားပါးတရ ရယ္လိုက္ရတယ္။ ျဖစ္ပုံက ဒီလို… မသင္းၾကည္ကို ျပန္မေမးခဲ့ရ၊ မေျပာခဲ့ရေတာ့ စိတ္ထဲ ကသိကေအာင့္ျဖစ္ေနၿပီး ေနာက္ဆုံး မေနႏိုင္တာနဲ႔ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္မွာ တခါ ကိုတုတ္ႀကီးကို ျပန္ေျပာျပမိတာကိုး…။ “မသင္းၾကည္ကဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို အဲဒီလို သင္တယ္ဗ်ာ“ လို႔ ကိုတုတ္ႀကီးကို ေျပာေတာ့ ကိုတုတ္ႀကီး ျပန္ေျပာတဲ့ စကားေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရယ္လိုက္တာ ေရေႏြးကို သီးေရာ…။ “ေအးေပါ့ကြာ၊ သိပ္ေလးစားရေအာင္… အသက္ႀကီးႀကီးကို ယူေပါ့၊ ဒီေတာ့လည္း အိပ္ရာမ၀င္ခင္ေလးမွာ ရွိခိုးကန္ေတာ့ၿပီး ၀င္လိုက္ေပါ့“ တဲ့။
အဲဒါေတြကေတာ့ စိတ္မရွည္ဘဲနဲ႔ အရယ္သန္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းေတြေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္က မႏွမ္းဆီကိုေတာ့ အခုေတြး အခုခင္ေနဆဲပါပဲ။ တကယ္ေတာ့ သူ႔နာမည္က မႏွင္းဆီပါ။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ခင္လာေတာ့ တရက္မွာ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ… ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို မႏွမ္းဆီလို႔ ေခၚမိသြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အလုပ္ သဘာ၀ေၾကာင့္ စကားကို အၿမဲဆုိသလို ပီပီသသ ႀကိဳးစားေျပာတတ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မႏွင္းဆီကို မႏွမ္းဆီလို႔ သြားေခၚမိတယ္။ သူက စိတ္မဆိုးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ေနာက္တယ္လို႔ ထင္ေနတာေပါ့။
ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္က အၿမဲတမ္း အဲဒီလုိပဲ ေခၚခဲ့ေတာ့တယ္။ သူကလည္း တခါဖူးမွ “ေဟ့… ငါ့နာမည္က မႏွင္းဆီကြ၊ မႏွမ္းဆီ မဟုတ္ဘူး“ လို႔ တခါမွ မေျပာခဲ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္က သူနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္တည္း ေတြ႕မွပဲ မႏွမ္းဆီလို႔ ေခၚတာပါ၊ လူၾကားထဲမွာဆို တခါဖူးမွ အဲဒီလို မေခၚပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကြဲသြားတဲ့အထိလည္း လူၾကားထဲမွာ ေခၚတာေရာ၊ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား ေခၚတာမွာပါ တခါဖူးမွ မမွားခဲ့ဖူးပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္တာကို ေျပာခ်င္တာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ႏႈတ္ခမ္းေလးက သူ႔ေနရာ သူသိၿပီး မွန္မွန္ကန္ကန္ အလုပ္ လုပ္သြားတာကို ေျပာျပတာပါ။
မႏွမ္းဆီကို အၿမဲမွတ္မိေနတာက သနပ္ခါးေရာင္ ဂါ၀န္ေလးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေပးလိုက္တဲ့ ႏွင္းဆီပြင့္ေလး တပြင့္ရယ္၊ သူေပးလိုက္တဲ့ အလြမ္းေလးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျငင္းခုန္ၾကတဲ့ စကားေလးေတြရယ္ ဖြဲ႕သီထားတဲ့ ျမက္ခင္းစိမ္းေပၚက ညေနခင္းေလးေတြနဲ႔ တဆက္တည္း တြဲလို႔ေပါ့။ ႏွင္းဆီပြင့္ေလးဟာ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ စိတ္ရွည္သူ တေယာက္ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔က်မွ စိတ္ရွည္ခဲ့သူပါ၊ ဒါေပမဲ့ အၾကာႀကီး စိတ္မရွည္တတ္သူပီပီ အခ်ိန္တခုမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို အလြမ္းေတြ ဆုအျဖစ္ေပးလို႔ ထားရစ္ခဲ့ပါတယ္။
“ေဟ့… ကိုယ္လွဖို႔ေတာင္ စိတ္မရွည္လို႔ ေဒါက္ျမင့္ ဖိနပ္ေတာင္ မစီးဘူးကြ… သိလား“ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္ႏွယ့္သိမလဲ။ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္စီးရင္ လွသလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ျပန္ေမးမိေသးတယ္။ မႏွမ္းဆီက မ်က္ေစာင္းထိုးတာေပါ့။ ေနာက္မွ မသီတာကို ေမးၾကည့္ရတယ္။ သူ ေျဖတာလည္းၾကည့္ဦး၊ ေဒါက္ျမင့္ဖိနပ္စီးေတာ့ ေျခသလုံးနာတာေပါ့ကြာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဆက္ မစုံစမ္းေတာ့ပါဘူး။
အခုတေလာေတာ့ မႏွမ္းဆီကို ကၽြန္ေတာ္ သတိရေနေတာ့တယ္။ ပိုဆိုးသြားတာက ၿပီးခဲ့တဲ့ ေသာၾကာညက ဘယ္မွ မသြားျဖစ္ဘဲ အိမ္ကို အလုပ္ကေန တန္းတန္းမတ္မတ္ ျပန္လာခဲ့တဲ့ ည…။ သန္းေခါင္ေတာင္ ေက်ာ္ေနၿပီေပါ့…။ ကားလမ္းေတြ အေပၚက ေဖာက္ထားတဲ့ ရထားလမ္းေပၚ ေျပးေနတဲ့ ေနာက္ဆုံး ရထားထဲမွာ… သနပ္ခါးေရာင္ ဂါ၀န္၊ ႏွင္းဆီပန္းနီနီေလး တပြင့္ကို ကိုင္လို႔… လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြး မ်က္ႏွာေလးနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲ သတိရေနတတ္တဲ့… ရတုိင္းလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ၿပဳံးမိေစတဲ့ သူ… မႏွမ္းဆီ…။
ကၽြန္ေတာ္က သူ႔ကို ၾကည့္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ မ်က္လုံးေတြ စက္ကြင္းမိသြားတယ္။ သူက ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္တယ္၊ မ်က္ႏွာလႊဲသြားတယ္။ တေယာက္ကို တေယာက္ၾကည့္ၿပီး မေတြ႕ဘူး ျဖစ္ေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ လြမ္းသြားတယ္… ဒီတခါလည္း ကၽြန္ေတာ္ စိတ္မရွည္ခဲ့ျပန္ဘူး…။
ေျခသံ မၾကားတဲ့ ေျခသံ… ဒါေပမဲ့ ေျခရာနဲ႔…။
၂၀၁၂ မတ္ ၂၀၊ မနက္ ၂ နာရီ။
ဘန္ေကာက္။
မိုးစက္ေမွာ္ 