by Myo Tha Htet on Sunday, 26 February 2012 at 11:19·
သူ႔ကို မသြားေစခ်င္ေသး၊ သူကလည္း သြားမယ္ တကဲကဲ… ေစာနကဆို ပိုေတာင္ဆိုးေသး၊ အခုပဲ ေတြ႕ၿပီး အခုပဲ ထျပန္မယ္လို႔ ေျပာလားေျပာရဲ႕… ဒီဘက္ကို သူမၾကည့္… ႏွစ္ေယာက္အတူရွိၿပီး တေယာက္ထဲ လြမ္းေနရတဲ့ ဘ၀။ မညိဳျပာဘ၀ဟာ ဘယ္တုန္းကမွ မလွခဲ့ဘူးလား။
ကိုယ့္ဘ၀ ကိုယ္သိတယ္၊ ကိုယ့္အလွမွာ ကိုယ္ထိတယ္။ သမုဒၵယကို ဒုကၡလို႔ ျမင္ေအာင္ ၾကည့္မိတာလည္း အႀကိမ္ႀကိမ္… ဒါေပမဲ့ ကိုယ္လည္းေလ ေလာကီသားေပမို႔လား မသိ။ ခ်စ္မိတဲ့၀န္တာ ခံရခက္သေပါ့။ ဒါကို ေကာင္ေလးက ငယ္သူမို႔ မသိဘူးထင္ပါရဲ႕…။ ေျပာခ်င္တာေျပာ၊ ဆိုခ်င္တာဆို… ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းဟန္နဲ႔ ခင္စရာ ေကာင္းတာကလြဲလို႔ အစိမ္းသက္သက္ေလး…။
“မင္း လက္ကေလးကို ကိုက္စားခ်င္လိုက္တာ… ေကာင္ေလးရယ္“
ထင္တဲ့အတိုင္း၊ မၿပဳံးတၿပဳံး ၿပီတီတီနဲ႔ အဲဒီအၾကည့္က ဘာမွန္းမသိပါဘူး။ အေမေျပာတဲ့ ေခၚေတာၾကည့္ဆိုလားေတာ့ မသိ။
“ဘာရယ္တာလဲ၊ ရုပ္ကိုက… ကိုက္စားလိုက္ရမလား“
ဘာေၾကာင့္မွန္းမသိ၊ ေကာင္ေလးနဲ႔ အတူ ရွိေနခ်ိန္ေလးက သာသာယာယာ ရွိေနပါတယ္။ အျပင္မွာ ပူေနေပမယ့္ ရင္ထဲ ေအးေနတယ္။ ဒါကို အခ်စ္လို႔ ေခၚမလား၊ ခ်စ္ရတာေတြက မ်ားေနေတာ့ ရႈပ္ေတာင္ေနပါၿပီ။ ေကာင္ေလးရဲ႕ လက္ကေလးကို ဆုပ္၊ ဘာျဖစ္မွန္းမသိ… ခုနကလို စကားလုံးေလးေတြ ႏႈတ္က ထြက္ၾကကုန္တယ္။
ရွိေနတဲ့ စကားလုံးေတြကို ရင္ထဲ ဒီအတိုင္း မထားရက္လို႔ ထုတ္ေဖာ္လိုက္တယ္၊ ဘာျဖစ္သလဲ… ဘာမွမျဖစ္ပါဘူး။
စိတ္ထဲျဖစ္တယ္၊ ႏႈတ္ကထြက္တယ္… ေကာင္ေလး ရယ္တယ္။ ေၾကာက္သလုိလိုနဲ႔ သူ႔လက္ကို ရုပ္တယ္။ ငါ တကယ္ ကိုက္မစားပါဘူးလို႔လည္း စိတ္ထဲက တိုးတိုးေလး ေျပာလိုက္တယ္။ ေတြးေနရင္းနဲ႔ကို ၀မ္းနည္းသြားသလိုလို…။ ဒီေကာင္ေလးေၾကာင့္ေတာ့ ခက္ေနပါၿပီ။ အင္… ဟုတ္ပါရဲ႕… ငါဟာ ဘယ္တုန္းကေရာ လြယ္ခဲ့ဖူးလုိ႔လဲ၊ ခက္ခက္ကိုမွ လိုခ်င္တတ္သူ တေယာက္ မဟုတ္ဘူးလား။
သီခ်င္းသံက လြင့္လာျပန္တယ္။
“ဘာေၾကာင့္မ်ား ကိုယ့္ေပၚကို မင္းတေယာက္ နိုင္ခ်င္သလဲ…“ တဲ့…။
တကယ္ေတာ့ ေကာင္ေလးက မႏိုင္ပါဘူး။ ၿပီတီတီလုပ္တာကိုပဲ ကိုယ္က မုန္းမိေနတာပါ။
++++
လကြယ္မတိုင္မီ ႏွစ္ညဆိုေတာ့ လက မရွိသေလာက္ ေမွာင္တယ္၊ ၾကယ္က မစုံဘူး။ ကိစၥမရွိပါဘူး… ဒီည မလင္းတာကို ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူ႔မွ အျပစ္မေျပာလိုဘူး။ ေလက နည္းနည္း တိုက္ေနတယ္၊ ညနည္းနည္းတိုးနက္လာေနသလုိ ေဖေဖာ္၀ါရီလထဲမို႔ အေအးက ရွိေနတုံး…။
“မေအးဘူးလား မညိဳျပာ…“
ခပ္ေမွာင္ေမွာင္ထဲမွာပဲ မညိဳျပာ မ်က္၀န္းေတြက ေတာက္ေနတယ္။ သိပ္မလွတဲ့ မညိဳျပာဟာ ဒီတညမွာ လွေနတယ္။ ေအးေနလို႔ ထင္ပါတယ္၊ ရင္ဘတ္ထဲက ႏွလုံးသားေလးက ထုံးစံအတိုင္းပဲ ခုန္တယ္။ ညဟာ တျဖည္းျဖည္းေတာ့ ကဗ်ာဆန္စ ျပဳလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာဆရာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ညထဲက မညိဳျပာ လွတာကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။
မညိဳျပာက နည္းနည္းေလး ပိုၿပဳံးလိုက္ၿပီး အင္း လို႔ တလုံးထဲ ေျပာတယ္။ ၿပီးေတာ့ မၾကည့္ခ်င္ၾကည့္ခ်င္၊ မၾကည့္ရက္ၾကည့္ရက္၊ မၾကည့္ရဲၾကည့္ရဲ သုံးမ်ဳိးေပါင္းထားတဲ့ အၾကည့္တစုံနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္မေလးေတြရဲ႕ အၾကည့္ကို ၾကာၾကာေရာ၊ မၾကာမၾကာပါ အၾကည့္ခံရဖူးတယ္။ မညိဳျပာအၾကည့္နဲ႔ေတာ့ နည္းနည္းမွ မတူ…။
“ညဟာ မလွဘူးလားဗ်ာ၊ ဟုိဘက္ကို လွမ္းၾကည့္ပါဦး… မီးေရာင္စုံေတြနဲ႔ မလွဘူးလား“
ေမးခြန္းႏွစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ့္ႏႈတ္က ဆက္တိုက္ထြက္သြားေပမယ့္ အမဟာ လွလွေလးပဲ ၿပဳံးလုိ႔ေနဆဲ…။ ဒီေကာင္ေလးနဲ႔ စကားေျပာရတာ စိတ္၀င္စားဖုိ႔ ေကာင္းတယ္လို႔မ်ား ထင္ေနသလား၊ အူေၾကာင္ေၾကာင္ေလးပါလားလို႔ ျမင္ေနမလား။ မညိဳျပာဟာ စကားနည္းၿပီး အသိရခက္တာကေတာ့ အေသအခ်ာ…။
“မင္းလွတယ္ဆို လွတယ္ေပါ့၊ မင္းမလွဘူးဆိုလည္း မလွဘူးေပါ့၊ မင္းပဲ ဆုံးျဖတ္တာပဲ ေကာင္ေလးရာ… အမေတာင္ မင္းက မလွဘူးလို႔ ေျပာတာပဲ မဟုတ္လား“
မညိဳျပာ စိတ္မ်ား စိုးေလေရာ့သလား၊ ဒါေပမဲ့ သူ ေျပာတာ မွန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အမကို မလွဘူးလို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ မၾကာခဏ ေျပာခဲ့ဖူူးပါတယ္။ ဒါကို သူကလည္း မွတ္ထားၿပီး ကၽြန္ေတာ့္အလွ၊ ကၽြန္ေတာ့္ခံစားခ်က္ဟာ ကၽြန္ေတာ့္သေဘာလို႔ ေျပာလာေနပါၿပီ။ ဒါဆို သူ ေျပာသလို တရားပဲ ေသခ်ာေပါက္ေနၿပီလား၊ အရာအားလုံးဟာ အခိုက္အတန္႔တခု အတြင္းမွာပဲ ျဖစ္ၿပီးပ်က္တယ္လို႔ ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္လို႔မ်ား ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလွ်ာ့ေပးေနတာလား။ ေလွ်ာ့ေပးလို႔ ႏိုင္လိုက္ရတဲဲ့ အႏိုင္တခုကို ကၽြန္ေတာ္ မလိုခ်င္ပါဘူး။
“မဟုတ္ပါဘူး၊ အေမွာင္ထဲမွာ မီးေရာင္စုံေတြနဲ႔မို႔ လွတယ္ ေျပာတာပါ။ ေအးလွၿပီ“
ကၽြန္ေတာ္ ဘာကို ဆိုလိုတယ္ဆိုတာကို အသက္ႀကီးတဲ့ မညိဳျပာ သိမွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္စကားကို ကၽြန္ေတာ္ ေသေသခ်ာခ်ာ နားလည္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အမနဲ႔ေတြ႕တိုင္း ကၽြန္ေတာ္ဟာ ရွက္ေနဆဲပဲ၊ အမကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို မရွက္ေနေပမယ့္ အကန္႔အသတ္ေဘာင္ကေလး တခုအတြင္းမွာပဲ အလွပဆုံး လႈပ္ရွားတယ္။ သူက စၿပီး ဘာအကြက္မွ မေရႊ႕ဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အရဲမကိုးတဲ့ စစ္ထိုးသမားလို…။ ပတ္၀န္းက်င္ အကဲခတ္ရင္းနဲ႔ပဲ တခ်က္မွကို မပစ္ေဖာက္ခဲ့ဘူး။ အနည္းဆုံး ေခ်ာက္သေလာက္ေတာင္ မေဖာက္ခဲ့ဘူး။
++++
“ခဏေနရင္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မယ္ အမ“
မညိဳျပာ ရယ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ ေျပာတယ္။
“မင္း ခဏခဏ ျပန္ေနတာပဲေလ…“
“ဟင္“
ကၽြန္ေတာ္ ဟင္ တလုံးပဲ လိုက္ႏိုင္တယ္။
မိန္းမဆိုရင္ ေခ်ာရင္ၿပီးေရာ အရြယ္စုံႀကိဳက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ ဘ၀မွာ မိန္းမေတြနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္၊ မနီးတကပ္၊ တနီးမကပ္ ေနခဲ့ဖူးပါတယ္။မညိဳျပာလို တည္ၿငိမ္ ရင့္က်က္တဲ့ အမ်ဳိးသမီးမ်ဳိးေတာ့ မေတြ႕ခဲ့ဖူးဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်တဲ့ မိန္းကေလးမ်ဳိးဟာ မညိဳျပာလိုလား၊ ကၽြန္ေတာ္ အခုထက္ထိေတာ့ တိတိပပ မေ၀ခြဲႏိုုင္ေသး… ကၽြန္ေတာ္ ဘာကို ေစာင့္ေနတာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္သူ႔ကို ေစာင့္ေနတာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေ၀ေ၀၀ါး၀ါး။ မညိဳျပာဟာ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အေျဖလား၊ ပုစၦာလား။
“အမ ေအးေအးေနပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မယ္… ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္“
မညိဳျပာ ကၽြန္ေတာ့္ေဘးမွာ ရပ္ရက္က နည္းနည္းခြာတယ္။ ဘာမွ မေျပာဘူး။ ေခါင္းကို ငုံ႔ထားေတာ့ မညိဳျပာ့မ်က္လုံးကို ကၽြန္ေတာ္ မျမင္ရဘူး။
ကၽြန္ေတာ္စိတ္ထဲ တခုခုကို စိုးထိတ္ေနဆဲ…။ ဘာကို ဘယ္လို ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ…။ ခဏခဏဟာ တဘ၀ရဲ႕ အစိတ္အပိုင္းေတြပဲ မဟုတ္လား။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားရဦးမွာကိုပဲ စဥ္းစားေနမိတယ္။
“ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ရမယ္ အမ၊ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ရဦးမယ္။ ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္“
ဒုတိယမၸိ ျပန္ေတာ့မယ္ေနာ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ သာသာေပ်ာင္းေပ်ာင္း ေျပာတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ကို မညိဳျပာ ျဖည္းျဖည္းေလးေလး ေမာ့ၾကည့္လာတယ္၊ သူ႔မ်က္လုံးမွာ မ်က္ရည္စေတြ ေ၀့သီ၀ဲလို႔…။
ဆက္မၾကည့္ရဲလို႔ လွည့္ထြက္လိုက္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ရမယ္ေလ…။ တကယ္ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္ရမယ္။
စိတ္ထဲကေတာ့ တိုးတိုးေလး ရြတ္လို႔…။
မငိုပါနဲ႔ မညိဳျပာ
၂၀၁၂ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၂၆ ရက္၊ ညေန ၆ နာရီ။
ဘန္ေကာက္ၿမိဳ႕။
မိုးစက္ေမွာ္ 