by Myo Tha Htet on Sunday, 5 February 2012 at 07:41·
“ႏႈတ္ခမ္းစူ မူတာ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ေရွးရိုး အက်င့္စရိုက္ေလးပါ“ (ေဟမာေန၀င္း- ခြင့္လႊတ္ေနာ္)။
သီခ်င္းေလး လိုက္နားေထာင္ရင္း ကိုကို႔ကို သတိရေနမိတယ္။ ဒီအခ်ိန္ဆို ကိုကိုတေယာက္ ဘာလုပ္ေနမွာပါလိမ့္…။ ပိုပိုတေယာက္ထဲ ေတြးမိၿပီး ၀မ္းနည္းသလိုလုိ လြမ္းသလိုလုိ ျဖစ္လာတယ္။ ကိုကို႔ကို ပိုပို ခဏခဏ ႏႈတ္ခမ္းစူ၊ စိတ္ေကာက္လုပ္ခဲ့တာပဲ။ ဒါေပမဲ့ ဒီလူႀကီးရဲ႕ အခ်စ္ကို တစိတ္တသားမွ ေလွ်ာ့လို႔မရႏိုင္ခဲ့… ကိုယ္ဆိုးေလ၊ သူက တိုးခ်စ္ေလလား မသိပါဘူး။ တခါကဆို… သူ႔ကို အျပတ္ကို မခ်စ္ႏိုင္ဘူး၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးလို႔ ေျပာခဲ့ဖူးတယ္။
“ကိုေက်ာ္လင္း… ကၽြန္မတို႔ ဒီေနရာမွာ ရပ္လိုက္ရင္ ေကာင္းမယ္။ ေရွ႕ဆက္ဖို႔ဆုိတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ ေနာက္ဆို… မေခၚပါနဲ႔ေတာ့ေလ“
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ… ခ်စ္ေလးရာ၊ ကိုယ္ ဘာမ်ား အမွားလုပ္မိလို႔လဲ“
“အမွားေတြ၊ မမွားတာေတြ ေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့… ကၽြန္မတို႔ လုပ္ေနတာေတြ ရပ္မွျဖစ္မယ္။ အေဖသိသြားရင္ မလြယ္ဘူး။ အေဖက ဘယ္နည္းနဲ႔မွ သေဘာတူမွာ မဟုတ္ဘူး“
“ခ်စ္ေလး… ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ၊ ေနမေကာင္းျပန္ဘူူးလား။ ရုတ္တရက္ႀကီး ဘာေတြ ျဖစ္သြားတာလဲ။ ေနာက္မွ ေတြ႕ၾကမလား၊ နားလိုက္မလား…၊ ဒါဆို ဘိုင္ဘိုင္ေလ… ေနာ္…၊ စာေတြခ်ည္း တအားလုပ္မေနပါနဲ႔… ကုလားကားေလး ဘာေလး သြားၾကည့္ပါလား။ ၿပီးခဲ့တဲ့ တပတ္က ရွာရြတ္ခန္ကားအသစ္ ရုံတင္တယ္ဆို…“
“ကိုေက်ာ္လင္း… ေလွ်ာက္မေျပာေနနဲ႔… ကၽြန္မတို႔ ဇာတ္လမ္းျပတ္ၿပီ… ဒါပဲ“
ပိုပိုတို႔ အြန္လိုင္းကေန ဗီဒီယိုခ်က္တင္ လုပ္ေနၾကတာပါ။ ကိုကိုလုိ႔လည္း ပိုပိုက နာမ္စား မသုံး၊ ကိုေက်ာ္လင္းလုိ႔ ကိုကို႔နာမည္ အရင္းအတိုင္း ေခၚဆုိေျပာဆိုမိခဲ့တယ္။ ပုိပို သိပ္မ်ား တစိမ္းဆန္လို႔ ရိုင္းသြားၿပီလား။ တကယ္ေတာ့ ပိုပိုလည္း ဆုံးျဖတ္ၿပီးသားမို႔ ကိုကို႔ကို အျပတ္ေျပာသာေျပာလိုက္ရတယ္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ မေကာင္း… ဒီေန႔ မိုးမရြာလို႔ လိုင္းၾကည္ေနတာေၾကာင့္ ကိုကို႔မ်က္နာကိုလည္း ကြန္ပ်ဴတာ စကရင္မွာ အထင္းသား ျမင္ေနရပါတယ္။ သူ႔မ်က္ႏွာက ရြာေတာ့မယ့္ မိုးလို မႈိင္းညိဳ႕လို႔… တခါ သူ႔ မ်က္နွာေလး ျဖစ္ပ်က္ေနတာမ်ား ဆီးရြက္ေလာက္ ရွိေတာ့တယ္။ ေျပာေနရင္းနဲ႔ ပိုပိုလည္း တခ်က္တခ်က္ မိုက္ကနဲ ျဖစ္ခ်င္ေနတယ္။
ဒါေပမဲ့လို႔ သံေယာဇဥ္ေတြ ဒီထက္ တိုးလို႔ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ဆုံးျဖတ္ၿပီး ျဖစ္တာေၾကာင့္ ပိုပို အခုလို အျပတ္ေကာ၊ အျပတ္ေျပာေန ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကိုကိုက ေမးလာျပန္တယ္။
“ခ်စ္ေလးရယ္… ျပႆနာတိုင္းမွာ အေျဖဆုိတာ ရွိပါတယ္။ ဘာျဖစ္တာလဲဆိုတဲ့ အေၾကာင္းခံကို မေျပာဘဲ နင္းကန္ႀကီးကို မျဖစ္ေတာ့ပါဘူး၊ ဇာတ္လမ္း ဒီတင္ ရပ္ပါၿပီလို႔ ေျပာေနတာ ဘာေတြမ်ား ျဖစ္ကုန္လို႔လဲ။ တျခားတေယာက္မ်ား ေတြ႕ထားေနလို႔လား။ အိမ္က ဘာေတြမ်ား လွမ္းေျပာလို႔လဲ… ဒီလူကို ဘာေၾကာင့္ ဒီေလာက္ ရုတ္တရက္ ခါးခါးသီးသီး ျဖစ္ေနရတာလဲ။ ကိုယ့္မွာ ဘာအျပစ္ရွိလို႔လဲ ခ်စ္ေလးရာ… ေျပာျပလို႔ရရင္ ေျပာျပစမ္းပါေလ“
အို… ကိုကို႔ အသံေတြ တုန္ယင္ဆို႔နစ္ေနပါလားလို႔ ပိုပိုေတြးရင္း စိတ္မေကာင္း ပိုျဖစ္မိတယ္။ ကမၻာရဲ႕ တျခားတဖက္မွာ ရွိေနတဲ့ ကိုကို ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို ခံစားေနရပါလားလို႔လည္း ပိုင္ပိုင္ႀကီး ပိုပို သေဘာေပါက္လိုက္တယ္။ ဒီလူႀကီးကိုက ခက္ေနပါၿပီ။ ဒီရင္ အူႏုကို သူ႔ခ်စ္ ကၽြဲဂ်ဳိႀကီးနဲ႔ ခတ္ခ်ေနပါေရာ့လား။ အို႔… ကိုကို ငိုလို႔ေတာင္ ေနပါေရာ့လားရွင္… စိတ္မေကာင္းလိုက္တာ…။
ပိုပို႔ဘ၀မွာ ေမေမရယ္၊ အေဒၚေတြရယ္ ၾကားမွာသာ ႀကီးျပင္းလာခဲ့တယ္။ ေယာက်္ားသားဆုိလို႔… ခပ္တန္းတန္း ေနတတ္တဲ့ အေဖရယ္၊ သူ႔ဟာနဲ႔သူ အလုပ္ေတြ ရႈပ္ေနတတ္တဲ့ အကိုႀကီးရယ္၊ တျခားတေနရာမွာေနတဲဲ့ အဖိုးရယ္… ဒီသုံးေယာက္ပဲ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေတြ႕ျမင္ဖူး တာကိုး…။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ေတြကို တခါဖူးမွ မ်က္ရည္က်တာမ်ဳိး မေတြ႕ဖူးခဲ့ဘူး။ အေဖဆို မာလိုက္သမွ အၿမဲတမ္း ေဟာက္ခ်ည္းေနလို႔ “အေဖရယ္… သမီး အေခ်ာအလွေလးကို မခ်စ္ဘူးလား“ လို႔ေတာင္ ေတြးခဲ့မိေသးတယ္။ ၾကားဖူးသမွ် အေဖေတြက သမီးေတြဆို ပိုလို႔ ခ်စ္သတဲ့ ဆိုတာကိုးရွင္။
အခုေတာ့ ကိုကိုလို႔ ပိုပိုက ေခၚတတ္တဲ့ ကိုေက်ာ္လင္းႀကီးက မ်က္ရည္ေတြ ေတြေတြက်လို႔ စကားေတြေတာင္ မပီမသ ေျပာေနပါၿပီကိုး၊ ရင္ထဲ တဆစ္ဆစ္နာက်င္လို႔… ခက္လွပါသရွင္။ ဒီလူႀကီးေတာ့ ပိုပုိ႔ဘ၀ေလးကို လႊမ္းမိုးျခယ္လွယ္အား ႀကီးေတာ့မယ္ ထင္ပါရဲ႕…။ ဘုရားသခင္ ကယ္ေတာ္မူပါ… ဒီလူဟာ တပည့္ေတာ္မရဲ႕ ဖူးစာဖက္ပါလား၊ ဒီလူႀကီးဆီ အခ်စ္ဒီဂရီ ေရစီးေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ကူးလူး စီးဆင္းေနပါပေကာ ဘုရား…။
ပိုပို သိလုိက္ပါၿပီ။ ဒီေန႔ ကိုကိုနဲ႔ ေျပာဆိုမိတဲ့ စကားေတြဟာ မွားခဲ့တယ္ဆိုရင္ေတာင္ တဘ၀စာအတြက္ မွန္တဲ့ဘက္ကို ေရာက္ဖို႔ ျဖစ္သြားခဲ့ၿပီဆုိတာ… ဒီလူႀကီးရဲ႕ အခ်စ္ေတြဟာ ပိုပို႔ကို လႊမ္းမိုးခဲ့ၿပီ။ ဒီလူႀကီးကို မုန္းဖုိ႔၊ ေမ့ဖို႔၊ ျပတ္ဖို႔၊ ျဖတ္ဖို႔ ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ့ဘူးဆိုတာ ပိုပိုသိလို႔သြားပါၿပီ။ ဒီလူဟာ ပိုပုိ႔ရဲ႕ တျခားတ၀က္ေပပဲ… ဘ၀ရဲ႕ တျခားတ၀က္ကို ေတြ႕ခဲ့ၿပီ။ ပိုပို တခ်က္ၿပဳံးလိုက္တယ္… ခ်စ္ရည္ေတြ ၀လို႔… စိတ္ထဲမွာလည္း ေတာ္ေတာ္ႀကီးကို သက္ေသာင့္သက္သာ ရွိသြားတယ္။ တဘ၀မွာ တခါသာ ခံစားဖူးတဲ့ အရသာမ်ဳိး…။ ေက်နပ္ ႏွစ္သက္မႈ အျပည့္…။
“ေဟ့… လူႀကီး၊ မရွက္ဘူးလား… ေယာက္်ားႀကီးျဖစ္ၿပီး မ်က္ရည္ေတြ က်လုိ႔… ႏွပ္ေတြ သုတ္ပစ္ပါဦး… ရြံဖုိ႔ေကာင္းလုိက္တာ…“
မ်က္လုံးႀကီးျပဴးလို႔ ပိုပို႔ကို မယုံမရဲ ၾကည့္ေနတဲ့ ကိုကို… အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္လို႔…၊ တကယ္ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းတဲ့ လူႀကီး…။ ပိုပို ဘာမွ မေတြးႏိုင္ေတာ့… ကြန္ပ်ဴတာ စကရင္ႀကီးကို ကုန္းနမ္းလိုက္ေတာ့တယ္။ တကယ္ဆိုးတဲ့ လူႀကီး… ဒီရင္မွာ ေျဗာင္းဆန္ကုန္ၿပီ။
+++
မ်က္၀န္းလွ
ၿပဳံးတစျဖင့္
လႊမ္းမိုးျခယ္လွယ္
ငါ့ေတြးနယ္သို႔…
ကြန္ပ်ဴတာ စကရင္က vzo အေကာင့္ ဗီဒီယိုခ်က္ကို မလုပ္ခ်င္လုပ္ခ်င္နဲ႔ ကိုေက်ာ္လင္း တေယာက္ sign out လုပ္လိုက္ရတယ္။ တေယာက္ တႏိုင္ငံစီ ေရာက္ေနရတဲ့ ဘ၀ ဆုိးလွသဗ်ာ။ ေဘးနားမွာ ရွိေနတဲ့ ခ်စ္သူဆိုရင္ေတာ့ ႏွာေခါင္းတခုလုံး က်ဳိးေက်သြားပါေစ သူ႔ပါးမွာအပ္ၿပီး အနမ္းေတြ အားပါးတရ ေခၽြမိမွာပဲ။ အခ်စ္သူခိုးမေလး… အရမ္းဆိုးတာပဲ… ဒီလူကို စိတ္ဆင္းရဲေအာင္ လုပ္ရက္တယ္။ သူကိုယ္တိုင္လည္း ေရွာင္ခြာေျပးႏိုင္တာ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ဘယ္သူ ေျမွာက္ေပး သင္ေပးလုိက္တဲ့ စကားေတြမွန္း မသိ… ဒီလူႀကီး ရင္ကြဲေအာင္ ေျပာရက္တယ္၊ ေျပာထြက္တယ္။
ကိုယ္တုိင္လည္း ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိ၊ အ၀မ္းနည္းႀကီး ၀မ္းနည္းလို႔ မ်က္ရည္ေတြဟာ တေပါက္ေပါက္က်ကုန္တယ္။ ဘ၀မွာ တခါမွ ဒီလို မ်က္ရည္ေတြ ပိုးပိုးေပါက္ေပါက္ မက်ခဲ့ဖူးဘူး။ ကိုယ္တိုင္လည္း ထူးဆန္းေနသလုိ သေဘာအက်ႀကီးလည္း က်လို႔… အခ်စ္ရဲ႕ေစ့ေဆာ္မႈ၊ အခ်စ္ရဲ႕တြန္းအား၊ အခ်စ္ရဲ႕ ေစစားမႈမ်ား… ျမားနတ္ေမာင္ရယ္… ဘာေၾကာင့္မ်ား ႏွလုံးအိမ္ကို မပစ္ဘဲ မ်က္လုံးႀကီးကို ထိုးခတ္ခြင္းရက္သလဲ… ကြန္ပ်ဴတာ စကရင္ေရွ႕မွာ က်သြားခဲ့တာဟာ မ်က္ရည္ေတြလား… ႏွလုံးေသြးစက္ေတြလား…။
လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးႏွစ္ေက်ာ္ကာလ ခ်စ္ေလးနဲ႔ ပထမဆုံး ေတြ႕တဲ့ အခိုက္အတန္႔… ပိုင္စိုးမႈ ဧကရီ အလွနတ္ဘုရားေလးတပါး…။ခုနက ရုတ္တရက္ ႏႈတ္ထြက္ ရြတ္ခဲ့တဲ့ ကဗ်ာေလးရဲ႕ ပိုင္ရွင္ အရွင္သခင္… ဒီမ်က္နက္၀န္းေလး၊ သြားေဖြးေဖြးေလးေတြပါတဲ့ အၿပဳံးေလး တကြက္၊ ဆံႏြယ္ေလးေတြ အ၀ဲ… ဘေလာက္စ္ အကၤ်ီေလးနဲ႔ ဒူးအထက္တက္ေနတဲ့ စကပ္တိုေလး… အျဖဴေရာင္ ၀မ္းဆက္နဲ႔ သန္႔စင္တဲ့ နတ္သမီးေလးဟာ ပိုပိုဆိုတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ခ်စ္သူေလးေပါ့။
“ကိုေက်ာ္လင္း… ငိုင္လွခ်ည္လား၊ ဘာေတြ စဥ္းစားေနတာလဲ“
ကားေမာင္းေနတဲ့ အကိုႀကီးရဲ႕ အေမးတခြန္းနဲ႔ စကားေျပာလာမွ ေခါင္းကို တခ်က္ ခပ္သြက္သြက္ရမ္းရင္း ရယ္က်ဲက်ဲနဲ႔ နတ္သမီးအိပ္မက္ထဲက ႏိုးထြက္လိုက္ရတယ္။ စကၠန္႔ပိုင္းေလာက္ အခိုက္အတန္႔ေလးမွာကို ေန႔ခင္းေၾကာင္ေတာင္ႀကီး ေႏြလယ္ အိပ္မက္ ရုတ္တရက္ မက္သြားခဲ့တာကိုး…။
“မဟုတ္ပါဘူး… အကိုႀကီး၊ အို… ဟို ဟို… ေကာင္မေလးက အေခ်ာေလးပဲဗ်… ခ်စ္စရာေလး“
“ကိုေက်ာ္လင္း သေဘာက်လား။ သူ႔မိဘေတြက သူ႔ကို အိမ္ေထာင္ခ်ေပးမလုိ႔တဲ့“
“ေအာ္…“
ကိုေက်ာ္လင္းနဲ႔ အကိုႀကီးတို႔ ဆိုတာက ညေနပိုင္း မဟာဘြဲ႕တန္း အတူတက္ရင္း ေက်ာင္းသြားဖက္၊ စာေဆြးေႏြးဖက္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျဖစ္သလုိ အကိုႀကီးက ပိုပိုေလးနဲ႔လည္း တျခား သင္တန္းတခုမွာ အတူတက္ေနၾကသတဲ့။ စာအုပ္တအုပ္ သြားငွားမလို႔ လုိက္ခဲ့ပါဆုိတာနဲ႔ ကုိေက်ာ္လင္းက လုိက္လာျဖစ္ရင္း ပိုပိုေလးကိုေတြ႕ေတာ့ ဘ၀ါဘ၀က အဆက္ဆက္ ေပါင္းဖက္ခဲ့တဲ့ ခ်စ္သူကို ျပန္ေတြ႕ရသလုိမ်ဳိး ကိုေက်ာ္လင္းမွာ ခံစားခဲ့ရတယ္။
အခုေတာ့ အိမ္ေထာင္ခ်ေပးမလို႔ သူ႔မိဘေတြက စီစဥ္ေနၾကတယ္ဆိုတဲဲ့ အကိုႀကီးရဲ႕ သတင္းစကားေနာက္မွာ ေအာ္ တလုံးသာ သူ လိုက္ႏိုင္ေတာ့တယ္။ တခုခုကို ဆုံးရႈံးရေတာ့မွာမုိ႔ စိတ္ပူမိသလိုမ်ဳိးလည္း တခါထဲ ခံစားလိုက္ရၿပီး ကိုေက်ာ္လင္းရဲ႕ ဦးေခါင္းတခုလုံးဟာ အိုးထိန္းစက္လို ခ်ာခ်ာကို လည္လို႔…။
“ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို သေဘာက်တယ္ အကိုႀကီးရာ…“
ဒီလို စကားမ်ဳိး ေျပာခဲတဲ့ ကိုေက်ာ္လင္း သူ႔ႏႈတ္က ရုတ္တရက္ ထြက္သြားတာကို ကိုယ္တိုင္လည္း အံ့ၾသလို႔… အကိုႀကီးကလည္း ကားေမာင္းရင္း ဘရိတ္ကိုေတာင္ ရုတ္တရက္ ေဆာင့္နင္းလုိက္ၿပီး အံ့ၾသလို႔…။ ၿပီးမွ စားေသာက္ၾကဖုိ႔ တခုခု ၀ယ္သြားရင္ ေကာင္းမလားလို႔ လို႔ မဆီမဆိုင္ စကားေတြ ေျပာလာတယ္။ လူႀကီးဆိုေတာ့ ရယ္က်ဲက်ဲ…။
ကိုေက်ာ္လင္းမွာလည္း ၿပီးခဲ့တဲ့ နာရီပိုင္းက အေကာင္း… ခုေတာ့ မအီမသာ၊ မအီမလည္၊ မအီ… အို ဘာမွန္းလို႔ေတာင္ မေျပာတတ္ေတာ့ပါဘူး ဆုိတာလိုျဖစ္လို႔…။ အို… ရွင္းသန္႔တဲ့ နတ္သမီးေလးရယ္… ဘုံႀကိဳးျပတ္လို႔ လူ႔ျပည္ ၀င္စားေလေရာ့သလားကြယ္…။
ေနာက္ေတာ့ အကိုႀကီးေကာင္းမႈ အေၾကာင္းျပဳလို႔ ကိုေက်ာ္လင္းနဲ႔ ပိုပိုတုိ႔ ရင္းႏွီးမႈဇာတ္လမ္း တစခန္းထဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာတယ္။ အခ်စ္စစ္ရဲ႕တန္ခိုးလို႔ဆိုဆို… သူေတာ္ေကာင္း နတ္ေကာင္းမတယ္လို႔ေျပာေျပာ… မွန္ကန္တဲ့ အေၾကာင္းခ်င္းရာေတြ ျဖစ္လာတာကို ကိုေက်ာ္လင္း ၀မ္းပန္းတသာႀကိဳဆို ေပ်ာ္ျမဴးေနခဲ့မိတယ္…။
ပိုပိုက ကေလးေတြကို အဂၤလိပ္စာျပတဲ့ ဆရာမ… အခုေတာ့ သူေလးက တႏိုင္ငံ တရပ္ျခားမွာ ကိုေက်ာ္လင္းတို႔၊ အကိုႀကီးတို႔ သင္ယူေနတဲ့ မဟာဘြဲ႕ကို သြားယူမတဲ့။ သူ႔အေဒၚတေယာက္ကလည္း အဲဒီႏုိင္ငံမွာ တာ၀န္က်ေနတယ္ဆိုလား… အဲဒီေက်ာင္း၀င္ခြင့္ ေအာင္ျမင္ဖို႔ ကိုေက်ာ္လင္းက စာျပေပးရမယ္တဲ့။ ကိုေက်ာ္လင္းခမ်ာ ေပ်ာ္လြန္လြန္းလို႔ အစိုးရ ေအာင္ဘာေလထီ မဂၤလာစုံတြဲ ၁၂ တြဲ ဆက္တိုက္ ေပါက္တယ္လို႔ ေအာက္ေမ့တာပါပဲ။ ျဗဟၼာ့ျပည္က အပ္တစင္း လႊတ္ခ်ခဲ့လို႔ လူ႔ျပည္က အပ္တစင္းနဲ႔ ထိခ်င္ထိသြား ႏိုင္တယ္ေလ… ဒီလို အခြင့္အေရးမ်ဳိး ရဖို႔ဆိုတာက မလြယ္မွ မလြယ္ႏိုင္တာကိုးဗ်။
“အိပ္မက္ဟာ တကယ္ ျဖစ္လာတာ…“ လို႔ သီခ်င္းပဲ ဆိုရမလုိ၊ အကိုႀကီးလို ဂုဏ္သေရရွိ လူႀကီးမ်ဳိးနဲ႔ ေက်ာင္းအတူတက္ခြင့္၊ ရင္းႏွီး ခင္မင္ခြင့္ ေပးထားတဲ့ ကံတရားကိုပဲ ေကာင္းခ်ီးေပးရမလိုလို ဘာလုပ္လို႔ ဘာကိုင္ရမွန္းမသိ… ေမ်ာက္အုန္းသီးရတဲ့ ေပ်ာ္ရႊင္မႈမ်ဳိးနဲ႔… ကိုေက်ာ္လင္းခမ်ာ… အကိုႀကီး မဟုတ္တဲ့ တျခားလူတေယာက္က ေတြ႕ရင္… ဥပမာ သူတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက ရုပ္ေခ်ာသေလာက္ အေျပာေကာင္းတဲ့ ကိုမ်ဳိးေဆြ တေယာက္မ်ား အခုလို ျဖစ္ေနတဲ့ ကိုေက်ာ္လင္းႀကီးကို ေတြ႕ရင္ အကိုႀကီး ကားေသာ့ အေျပးေတာင္းၿပီး ရြာသာႀကီး ပို႔မယ္လို႔ အတင္းလုပ္မွာ…။
++++
၁၅၀၀ သင္ခန္းစာ
ပိုပို႔ေက်ာင္း၀င္ခြင့္ ေအာင္ျမင္ဖို႔အတြက္ စာျပေပးရမယ့္ ပထမဆုံးေန႔ သင္ခန္းစာအတြက္ ေနရာက အကိုႀကီးရုံးခန္း…၊ အိမ္က ကားကို အကို ယူသြားတာနဲ႔ ကားငွားစီးလို႔ အကိုႀကီး ရုံးလာခဲ့တာ ကားခက ျမန္မာေငြ ၁၅၀၀ က်ပ္ေတာင္းေတာ့ အတိတ္နမိတ္ေကာင္းလို႔ ယူဆၿပီး လူပ်ဳိႀကီး ကိုေက်ာ္လင္း ၿပဳံးၿပဳံးႀကီး ေစ်းမဆစ္ေတာ့ဘဲ ေပးပစ္ခဲ့တာ… အဲဒီအၿပဳံးႀကီးက တကၠစီကားေလး အကိုႀကီးတုိ႔ ရုံးဖြင့္ထားတဲ့ ၿခံထဲကို ၀င္လာတဲ့အထိ…။
အမယ္ ဆရာ ကိုေက်ာ္လင္း မေရာက္ခင္ ဆရာမ-တပည့္မေလးက ေရာက္ေနလို႔ အကိုႀကီးနဲ႔ စကားေတြ ေျပာေနၾကတယ္။ ဆရာမ-တပည့္မလို႔ ေျပာရတာက အေၾကာင္းရွိတယ္။ သူ႔ဟာသူဆို ကေလးေတြ အဂၤလိပ္စာသင္တဲ့ ဆရာမ၊ အခု ကိုေက်ာ္လင္းနဲ႔ေတြ႕ေတာ့ သူကေလးက တပည့္မ။
တကယ္ေတာ့ ကိုေက်ာ္လင္းအတြက္လည္း သူကေလးက… ရွင္းသန္႔နတ္သမီးေလးက ဆရာမေလးပါပဲ။ ဒီလူႀကီး ရင္ေတြ ခုန္လႈပ္ေအာင္ အခ်စ္ေတြ တဖန္ႏိုးၾကားေအာင္ ႏွလုံးသား သင္ခန္းစာ အသစ္ေတြ တက္ျဖစ္ေအာင္ မ်က္၀န္းႀကိမ္ တရႊမ္းရႊမ္း၊ အၿပဳံးႀကိမ္း တဟမ္းဟမ္းနဲ႔ တြန္းထိုး သင္ၾကားေတာ့မယ့္… မထင္မွတ္ခ်ိန္ စာေမးပြဲ စစ္ေမးေတာ့မယ့္ အခ်စ္ဆရာမေလးပါပဲ။ အနာဂတ္ဘ၀ရဲ႕ လမ္းညႊန္ဆရာမေလးပါပဲ။ ဆရာမေလးရဲ႕ဆရာ ကိုေက်ာ္လင္းအေတြးေတြ လူကၽြံေဘာ ျဖစ္ေနၿပီလားေတာ့ မသိ…။
ဒီလိုနဲ႔ အကိုႀကီးက ေဘးကေန နားေထာင္ေန… ကိုေက်ာ္လင္းနဲ႔ ပိုပိုတို႔က သင္ခန္းစာ စာအုပ္ လွန္လိုက္၊ ဖတ္လိုက္၊ ရွင္းလိုက္၊ တြက္လိုက္ လုပ္ေနၾကတာေပါ့။ တႀကိမ္မွာေတာ့ စီမံအုပ္ခ်ဳပ္မႈပညာနဲ႔ ပတ္သက္လို႔ စကားစပ္မိၾကၿပီး ကိုေက်ာ္လင္းက ေမးခြန္းထုတ္ လိုက္တယ္။ အလြယ္တကူေတာ့ မဟုတ္… အသည္းတယားယား ရင္တလွပ္လွပ္နဲ႔… သူ မေနႏိုင္ေတာ့ဘူး။ ဒီယုန္ျမင္လို႔ ဒီခ်ဳံထြင္မိၿပီ။
စာေတြသာ သင္ေန၊ ရွင္းေနရတာကိုး… အခ်စ္အရွိန္ေတြ ေဇာေတြက ရြပိုးထိုး ၾကြေနေတာ့ ရွင္းသန္႔သူေလးသာ မသိရင္ေနေရာ့မယ္။ ဒီလူမွာ ေနမထိ ထုိင္မသာ ျဖစ္ေနၿပီေလ။ အသက္အရြယ္အရသာ ဟန္ကိုယ့္ဖုိ႔ မာန္သူ႔ဖို႔ ထိန္းႏိုင္မယ္၊ အခ်စ္တြန္းအား တန္ခိုးရွိန္၀ါကိုေတာ့ သူမလိမ္ႏုိင္ေတာ့ဘူး။ စကားသံေတြလည္း တုန္လာၿပီ၊ မ်က္လုံးခ်င္းလည္း ဆိုင္မၾကည့္ရဲေတာ့ဘူး… ရိပ္မိသြားလို႔ ေနာက္ေန႔ေတြ မသင္ေတာ့ဘူးဆိုရင္ အခက္…။
“ပိုပို… ေဒတာနဲ႔ အင္ေဖာ္ေမးရွင္း ဘာကြာလဲ… သိသလား“
အဂၤလိပ္စာသင္ေနတဲ့ ဆရာမေလးကို ပညာစမ္းမိပါၿပီေကာ…။ Data နဲ႔ Information…။ ဒီလူႀကီး ဘာေၾကာင္တာလဲဆိုတဲ့ အၾကည့္ တခ်က္ထိတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဂၤလိပ္စာသင္တဲ့ ျမန္မာဆရာမေလးကလည္း သိသလုိလိုနဲ႔ ေသခ်ာမသိ ဆိုသလို ဆရာ ကိုေက်ာ္လင္းကို ဘာအေျဖ ျပန္ေပးရမွန္း မသိ၊ ျပဴးလို႔ၾကည့္…၊ ၿပီးေတာ့ ဒီလူႀကီး ရင္တုန္လႈပ္ရွားေအာင္ ေခါင္းေလးခါလို႔ ငုံ႔ကနဲ တခ်က္အရယ္… အျဖဴေရာင္ ျမားေလးေတြ ဒီရင္ကို စိုက္ျပန္ေပါ့။
မရွိတဲ့ သမာဓိကို ဆရာဂုဏ္ဆိုတဲ့ ၾကားဖူးနား၀ႀကီးနဲ႔ ႀကိဳးစားထိန္း… သူ႔အသံကို တည္ၿငိမ္ေအာင္ လုပ္ၿပီး သကာလ ကိုေက်ာ္လင္းက ေမးခြန္းေတြနဲ႔ စကားစတယ္။
“ပိုပို… ကၽြန္ေတာ္ ေမးတာေတြကို ေျဖၾကည့္ပါ၊ ၿပီးရင္ ရွင္းသြားလိမ့္မယ္။ ကဲ… စမယ္၊ ပိုပိုတို႔ ေနတဲ့ ရပ္ကြက္က…“
“ေမခအိမ္ရာ၊ ၿခံနံပါတ္ ++၊ သဃၤန္းကၽြန္းၿမိဳ႕နယ္“
“ဟုတ္ၿပီ၊ မိဘေတြ အမည္၊ အလုပ္အကိုင္… ေမြးခ်င္းေတြ အမည္၊ အလုပ္အကိုင္“
“ဦးစိုးပိုင္၊ ေဒၚခင္ပို၊ အကိုက ကိုထင္ေပၚ… အေဖနဲ႔အကိုက ဆရာ၀န္၊ အေမက အိမ္ရွင္မ“
“ပိုပိုနာမည္ရင္းနဲ႔ အလုပ္အကိုင္လည္း ေျပာေလ၊ အသက္ပါ ေျပာလို႔ရရင္ ေျပာပါ“
“ပိုပိုပိုင္၊ အလြတ္ အဂၤလိပ္စာျပဆရာမ၊ အသက္က တကယ္ ေျပာရမွာလား… မေျပာလို႔ မရဘူးလား“
“ေျပာပါ၊ အေၾကာင္းရွိလို႔ပါ…“
“အင္း… ၂၆“
“ရည္းစားေရာ ရွိသလား“
“ရွင္…“
အကိုႀကီးက ငိုက္ေနေလၿပီ။ ပိုပိုေလးကလည္း အံ့ၾသလို႔… ရုတ္တရက္ မ်က္နွာႀကီး နီျမန္းလာၿပီး ရွက္ေနေလၿပီ။ ပိုလို႔ မ်က္ႏွာႀကီး နီျမန္း ရွက္ရမ္းေနတာက ကိုေက်ာ္လင္း…။ ဒါေပမဲ့ ဆရာဂိုက္နဲ႔ မာန္တင္းထားဆဲ…။
“မဟုတ္ပါဘူး… ေဒတာနဲ႔ အင္ေဖာ္ေမးရွင္း ဘယ္လို ျခားနားသလဲ ဆုိတဲ့ အေၾကာင္း ေျပာမလို႔ေလ… ကဲ ကဲ… ခုနင္ကဟာေလး ေျဖၿပီးရင္ ရွင္းေတာ့မယ္“
“ဟို ဟို… အဲ.. ဟဲ.. မ… ရည္းစားကေလ… မရွိေသးပါဘူး“
“ဟုတ္ၿပီ၊ ရၿပီ… အဲဒါေလး ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျဖစ္သြားရင္ ရွင္းျပေတာ့မလို႔ပါ“
ကုိေက်ာ္လင္း အေပ်ာ္၊ အၿပဳံးက ဖုံးမရ ဖိမရ… လူပ်ဳိႀကီးေတြမ်ား မိန္းကေလးေတြနဲ႔ ေတြ႕ရင္ ေၾကာင္တာ၊ ျပဳတာ သိပ္သိသာတာပါပဲ ဆုိတာ ကြက္တိျဖစ္ေနပါၿပီ။
“ခုန ပိုပို ေျပာသြားတာေတြက… အခ်က္အလက္ေတြေပါ့ေလ၊ ေဒတာလို႔ ေခၚသေပါ့။ ပိုပို႔ရဲ႕ အခ်က္အလက္ေတြ၊ ေဒတာေတြကို ဒီအတိုင္းထားရင္ ဒါမွမဟုတ္ မသုံးတဲ့သူ၊ မလိုတဲ့သူဆီ သြားေပးထားရင္… ဥပမာ ကၽြန္ေတာ္ ခုန ၁၅၀၀ ေပး စီးလာတဲဲ့ တကၠစီသမားကို သြားေျပာရင္… သူကလည္း ပိုပိုေလးကို သာမန္ လူသားတေယာက္လို႔ပဲ သေဘာထားရင္ ဒါဟာ အခ်က္အလက္သက္သက္ပဲ၊ ရိုးရိုးေဒတာပဲ… ဟုတ္တယ္ေနာ္…“
“အင္း…“
ပိုပိုက အင္းတလုံးလိုက္တယ္။ တကယ္ေရာ သေဘာေပါက္ရဲ႕လား မသိ။ ၁၅၀၀ တကၠစီ… သူ႔မွာ ရည္းစား ရွိ၊ မရွိ ေမးခြန္း… အသုံးမတည့္သူကို ေပးရင္ ေဒတာတဲ့… ထားပါေတာ့…။
“အဲ… ပိုပိုေျပာတာေတြက ကၽြန္ေတာ့္အတြက္က်ေတာ့ တဆင့္ျမင့္သြားၿပီ။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီေဒတာေတြကို သုံးမွာကိုး… ေဒတာကို သုံးေတာ့ အင္ေဖာ္ေမးရွင္း ျဖစ္သဗ်။ ရွင္းသလား“
“ဟင္… ဘယ္ေဒတာေတြကို သုံးမွာလဲ။ ဘာလုပ္မွာလဲ“
“အမ္… ဘာမွ မလုပ္ဘူးေလ၊ ေဒတာနဲ႔ အင္ေဖာ္ေမးရွင္း ျခားနားတာကို ရွင္းျပတာေလ…။ သေဘာပါရဲ႕လား“
ျဖဴစင္ရွင္းသန္႔သူေလးက ေၾကာင္တိေၾကာင္ေတာင္… ပီဘိခ်စ္စရာေလး…. မိုးနတ္မင္းႀကီးေရ… သားေတာ္ႀကီးကို ေကာင္းေကာင္း ေစာင့္ေရွာက္ပါေပတယ္၊ ေက်းဇူးႀကီးပါေပတယ္။ ပိုပိုေလး ရွင္း၊ မရွင္းေတာ့ သူ႔စိတ္ထဲ ကိုယ္လည္း ၀င္ၾကည့္လို႔ မရႏိုင္တာမို႔ ကိုေက်ာ္လင္း ေသခ်ာ မသိႏိုင္… သူကေတာ့ က်ိန္းေသေပါက္ ရွွင္းသြားပါတယ္ေလ။ ရွင္းသန္႔ နတ္သမီးေလးမွာ ရည္းစား မရွိဘူးတဲ့…။
ကိုေက်ာ္လင္းနဲ႔ ပိုပိုတို႔ ေဒတာနဲ႔ အင္ေဖာ္ေမးရွင္း ရွင္း၊ မရွင္း အျငင္းအခုံက နည္းနည္းညံသြားလုိ႔လားေတာ့ မသိ၊ ငိုက္ေနတဲ့ အကိုႀကီး မ်က္လုံးျပဴးေၾကာင္လုိ႔ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည့္တယ္။ ခဏေနေတာ့ သူ႔ဟာသူ ရွင္းသြားတဲ့ပုံနဲ႔ ျပန္ငိုက္သြားျပန္တယ္။
ကိုေက်ာ္လင္းကေတာ့ သူ႔ဟာနဲ႔သူ ေကာင္းေကာင္းႀကီးကို ရွင္းလို႔… အဲဒီလို ရွင္းလိုက္ရတာကိုလည္း အသံေတြ တုန္ေနတဲ့ ၾကားက ၀မ္းေတြသာလုိ႔…။ ပိုပိုေလးကလည္း ဒီလူႀကီး တခုခုေတာ့ တခုခုပဲ ဆုိတာကို ရိပ္မိသလိုလို ျဖစ္သြားပါၿပီ… ရည္းစားဆိုတာကို တခါဖူးမွ မတခါဖူးရေသးေတာ့ ရိပ္မိသလိုလုိေလာက္ပဲ ပိုပိုေျပာႏိုင္တာေပါ့။
++++
ခြင့္လႊတ္ေနာ္
ေဟမာေန၀င္းရဲ႕ “ခြင့္လႊတ္ေနာ္“ သီခ်င္းသံေလးက ပုိပုိ႔အခန္းထဲမွာ ပ်ံ႕လြင့္ေနတယ္။ ကိုကို႔ကိုလည္း သတိေတြရလို႔… ညက်မွ တေခါက္ ေတြ႕ရဦးမယ္။ ႏွစ္ေယာက္ ႏွစ္ကမၻာ ႏွစ္ႏိုင္ငံ ျခားေနေတာ့ အခ်ိန္ေတြကလည္း ေန႔တ၀က္ေလာက္ ကြာေနေလေတာ့ ခ်စ္ရတာ ကိႏၵရီ ေခ်ာင္းျခား… စိတ္ညစ္ဖို႔ ေကာင္းပါဘိ…။
စိတ္ညစ္ေနတုန္းမွာပဲ စိတ္ကူးေတြကလည္း ေရာက္ခ်င္ရာ ေရာက္သြားျပန္တယ္။ ဒီလူႀကီးတေယာက္ ဒီျပင့္ေကာင္မေလးေတြနဲ႔မ်ား အၾကည္ဆိုက္ေနေလေရာ့သလား။ စကားေျပာတတ္၊ စာသင္တတ္နဲ႔ တပည့္မေလးေတြမ်ား ထပ္မ်ား ရေနေလေရာ့သလား။
ကိုကိုေရ… တူတူေနခ်င္လွပါၿပီေကာ… တူတူေနရမွ ရင္ခြင္ထဲက မထြက္တမ္း ဖက္ထားလိုက္မယ္။ ကိုကိုသြားသမွ် လည္ဟီးခိုလို႔ လိုက္မယ္၊ အေပါ့သြားရင္ေကာ… အို… ကိုရီးယားကားေတြထဲကလို ေက်ာကုန္းေပၚ ခြခုန္တက္ၿပီး လိုက္မွာေပါ့။ ၾကာလို႔ ရိုးအီလို႔မ်ား “ဟာ… မင္းကလည္းကြာ… ခဏ ေ၀းေ၀းေနစမ္းပါလို႔“ ေအာ္ရဲဟစ္ၾကည့္ပါလား… ႏႈတ္ခမ္းစူလို႔ ေျခေဆာင့္ပစ္လုိက္မွာေပါ့။
ဒီလူႀကီး မ်က္ရည္ေတြက်ေအာင္ အၾကာႀကီး မေခၚလို႔ ပစ္ထားလုိက္မွာေပါ့… ေနာက္ဆုံး ကုန္ကုန္ေျပာမယ္… “ရွင့္ကို မခ်စ္ဘူးလို႔“ ေအာ္ႀကီးဟစ္လိုက္မွာေပါ့လို႔ ပိုပိုတေယာက္ထဲ အေတြးေခၚရာေနာက္ လိုက္ေနမိတယ္။ေတြးရတာနဲ႔တင္ ေပ်ာ္ဖို႔ေကာင္းလိုက္တာ… သိပ္ခ်စ္တာပဲ ကိုကိုရယ္…၊ အို… ေဟမာေန၀င္း အသံကလည္း ညံလုိက္တာ… သူခ်ည္း ရွိေနတာ က်ေနတာပဲ။ ဘာတဲ့…။
“ႏႈတ္ခမ္းစူ မူတာ မိန္းကေလးေတြရဲ႕ ေရွးရိုး အက်င့္စရိုက္ေလးပါ“
၂၀၁၂ ေဖေဖာ္၀ါရီ ၅၊ ႏွစ္ခ်က္တီး တနဂၤေႏြ။
ဘန္ေကာက္။
မိုးစက္ေမွာ္ 