by Myo Tha Htet on Tuesday, 14 February 2012 at 10:39·
ခ်စ္သူမ်ားေန႔ဟာ ခ်စ္သူခင္သူေတြအတြက္ေတာ့ အမွတ္ရစရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ အမွတ္ရခ်က္ကေတာ့ တဘ၀စာပါပဲ။ ဒါေတာင္ တခ်က္တခ်က္ ေမ့ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္သြားတတ္ပါေသးတယ္။ ေသေသာသူ ၾကာရင္ေမ့ ဆိုတဲ့ စကားဟာ တကယ္မ်ား သက္၀င္ခဲ့ၿပီလား။ ၁၉၉၉ ခုႏွစ္၊ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၄ ရက္ေန႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ေက်းဇူးရွင္ ဖခင္ႀကီး ဆုံးပါးသြားခဲ့ပါတယ္။ လူပ်ဳိေပါက္အရြယ္ ေကာလိပ္ၿပီးလုလု ေက်ာင္းသားေလး ကၽြန္ေတာ္ အသက္ ၂၃ ႏွစ္၊ မ်က္ရည္ေတြ ခင္းက်င္းထားတဲ့ မေမ့ႏိုင္စရာ ေန႔ကေလး တေန႔ပါပဲ။
အေဖ
ကေလးအရြယ္မွာ အေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ခဲ့တဲ့၊ အားက်ခဲ့တဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြ အေတာ္မ်ားမ်ား ရွိခဲ့ပါတယ္။ မွတ္မိသေလာက္ ေျပာရရင္ေတာ့ ပထမဆုံး အေဖ့လက္ဖ၀ါးႀကီးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ သေဘာက်ခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ အသက္ ၅ ႏွစ္ေလာက္ ရွိဦးမွာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ဖ၀ါးေလးေတြက ေသးေသးေလးေတြေပါ့၊ အေဖ့လက္ဖ၀ါးႀကီးကို ကိုင္ၾကည့္ၿပီး အေဖ့လိုပဲ လက္ဖ၀ါး အႀကီးႀကီး ရွိခ်င္ခဲ့တယ္။ အေဖ့လက္ဖ၀ါးႀကီးေတြကို ကိုင္ၾကည့္လိုက္တဲ့ အခိုက္အတန္႔မွာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ အင္အားေတြ အမ်ားႀကီး ရွိသြားသလိုပါပဲ။
အသက္ ၇ ႏွစ္၊ ဒုတိယတန္းေလာက္မွာေတာ့ အေဖ့ကို ကၽြန္ေတာ့္ အားက်ခ်က္က ေတာက္မယ့္မီးခဲ တရဲရဲ ဆုိသလိုေပါ့… အေဖ ေဆးေပါ့လိပ္ ေသာက္တာကို အားက်ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဘယ္ေသာက္ရပါမလဲေလ၊ အဗ်င္းခံရမွာေပါ့။ ဒါနဲ႔ပဲ အတုခိုးလို႔ရတဲ့ဟာကို အတုခိုးခဲ့ ပါတယ္။
အဲဒါကေတာ့ မနက္မိုးလင္းတာနဲ႔ အေဖက မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး ေစာင့္ေနခ်ိန္ သတင္းစာပို႔သမား စက္ဘီး အနင္းမပ်က္ ပစ္ထည့္သြားတဲ့ သတင္းစာကို တနာရီေလာက္ ၾကာေအာင္ မွင္နီ၊ မွင္ျပာနဲ႔ တားရင္း ဖတ္တတ္တဲ့ အေဖ့အက်င့္ကို အတုခိုးခဲ့တာပါ။ ပထမေတာ့ စာလုံးေပါင္းဖတ္ေပါ့၊ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သတင္းစာကို ခပ္သြက္သြက္ ကၽြန္ေတာ္ ဖတ္လာႏိုင္ပါတယ္။ ျမန္မာ့ဆုိရွယ္လစ္လမ္းစဥ္ပါတီ ဥကၠဌႀကီး ဦးေန၀င္း၊ ႏိုင္ငံေတာ္ သမၼတႀကီး ဦးစန္းယု စသျဖင့္ ႏိုင္ငံေတာ္အဆင့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြ၊ ျပည္နယ္/တိုင္းအဆင့္ ေခါင္းေဆာင္ေတြကို အဲဒီအခ်ိန္ ကထဲက ကၽြန္ေတာ္ရင္းႏွီး ကၽြမ္း၀င္ေနခဲ့ပါၿပီ။
အေဖက မေအာင္ျမင္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ ရည္မွန္းခ်က္ျပင္းျပင္း မရွိတဲ့ သာမန္စာေပသမား ျဖစ္တာမို႔ ေလသာ မ်ားတယ္၊ အလုပ္ မျဖစ္ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ သုံးသပ္ခဲ့ပါတယ္။ အေဖ့ကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ ေ၀ဖန္ႏိုင္စြမ္းရွိတဲ့ အသက္အရြယ္ကစလို႔ ေ၀ဖန္ခဲ့ပါတယ္။ အေဖဆိုေတာ့ ေပၚတင္ႀကီးေတာ့ ေျပာလို႔ မရဘူးေပါ့ေလ၊ ဟိုလိုလုိ ဒီလိုလို ေျပာတာေပါ့။ သားပါးစပ္ ဟလိုက္တာနဲ႔ အူဘယ္ႏွေခြ ရွိတယ္ ဆိုတာကို သိတဲ့အေဖက စကားပိတ္ တခြန္းေျပာလိုက္ရင္ ကၽြန္ေတာ္ အၿမဲလုိလို ဇက္ပုသြားရပါတယ္။ “မင္းက အေဖလား၊ ငါက အေဖလား“ တဲ့။
အေမ့သားကၽြန္ေတာ္
တကယ္ေတာ့ အေမနဲ႔အေဖက ကၽြန္ေတာ္ ၁၃ ႏွစ္သားမွာ ကြဲသြားၾကတာပါ၊ သားႀကီးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္အပါ၀င္ သားသမီးသုံးေယာက္က အေမနဲ႔ အတူေနထိုင္ၿပီး၊ အေဖကေတာ့ သူ႔မိခင္ႀကီးအိမ္မွာ အခန္းေလး တခုယူလို႔ တေယာက္ထဲ ေနထိုင္ရတာ ျဖစ္ပါတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ မပီျပင္တဲ့ ႏိုင္ငံေရးသမားနဲ႔ အသည္းကြဲ စာေပသမားႀကီးဟာ အရက္ကိုသာ ပဓာနအေဖာ္အျဖစ္ မွီ၀ဲရင္း တကိုယ္ေတာ္ဘ၀မွာ ၁၀ ႏွစ္ၾကာ ရြက္လႊင့္ခဲ့ၿပီး ဆုံးပါးခဲ့ပါတယ္။
အေမ့ရဲ႕ အေဖ့ကို မုန္းတဲ့ အမုန္းေတြ၊ ခပ္ရဲရဲ ေ၀ဖန္သုံးသပ္ခ်က္ေတြကို ေန႔စဥ္ကေန အၿမဲလိုလို ၾကားခဲ့ရတဲ့ သားႀကီး ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေယာက္်ားတေယာက္ဟာ မေအာင္ျမင္ရင္ ဂြမ္းၿပီဆိုတဲ့ အသိတခုကိုေတာ့ ငယ္ငယ္ေလးကထဲက ပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ ရရွိခဲ့ပါတယ္။ အေဖ့ကို အားမလို အားမရ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အေမ့ပုံစံ၊ အေမ့ဟန္ေတြကိုပဲ အားက်ခဲ့ပါေတာ့တယ္။ အေဖ့သားထက္ အေမ့သား ကၽြန္ေတာ္ ျဖစ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
သားရယ္ ဂုဏ္ယူစမ္းပါရေစကြာ
အေဖဟာ မေအာင္ျမင္သူမွန္း သူ႔ကိုယ္သူလည္း သိပါတယ္။ သူဟာ အဂၤလိပ္-ျမန္မာ ႏွစ္ဘာသာလည္း ဖတ္ႏိုင္၊ ေရးသားႏိုင္ပါတယ္၊ အေျပာ အေဟာလည္း ေကာင္းပါတယ္၊ အေရးအသားကလည္း မညံ့တဲ့ထဲကပါ၊ ဒါေပမဲ့ မေအာင္ျမင္ခဲ့ပါဘူး။ ဘာေၾကာင့္လဲလို႔ သားျဖစ္သူ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ သုံးသပ္ၾကည့္ေတာ့ အေဖ့မွာ ျပင္းျပတဲ့ ရည္မွန္းခ်က္ မရွိတာရယ္၊ တခုခု တဘက္ဘက္မွာ ေပါက္ေျမာက္ေအာင္ ဆက္တိုက္ အလုပ္ မလုပ္ခဲ့တာရယ္ကို ေတြ႕မိပါတယ္။
အဲဒီလို အေဖက လူပ်ဳိေပါက္ ျဖစ္ေတာ့မယ့္ သားႀကီးကို ဆုံးမဖို႔က်ေတာ့ သူကိုယ္တုိင္ မယုံမရဲ ျဖစ္ေနခဲ့ပုံရပါတယ္။ အေမက အေဖနဲ႔ ေတြ႕တာကို မႀကိဳက္ေပမယ့္ သားဆိုတာမ်ဳိးက အေဖကို အားက်တတ္တဲ့ အမ်ဳိးဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအကိုဟာ အလွည့္က် ဆိုသလို အေဖနဲ႔ ခုိးခိုးေတြ႕တတ္ပါတယ္။ ညီငယ္ကေတာ့ အေဖ့လိုပဲ အေျပာေကာင္း၊ အေဟာေကာင္းဆိုေတာ့ သူတို႔ ဘယ္လိုေတြ စကားေျပာသလဲ ဆိုတာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ ဆိုရင္ေတာ့ အေဖက အင္မတန္ ေလးနက္ေနၿပီး၊ တခုခုကို ခံစားေနရတဲ့ အသြင္လည္း ေဆာင္ေနတတ္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကေရာ ဘာထူးဦးမွာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အေဖနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါ ၾကက္ႀကီး လည္လိမ္ခံထားရသလို ခံစားေနရတာေပါ့…၊ စိတ္ထဲမွာ ေတြးမိတာကေတာ့ ငါတို႔ သားအဖ ကံႏွယ္… ဆိုးလိုက္တာ၊ ဘာျဖစ္လုိ႔မ်ား ဒီလို အေျခအေနေတြ ျဖစ္လာတာလဲေပါ့။
ေနာက္ၿပီးေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္တခုမွာ သားအဖ ႏွစ္ေယာက္ ေတြ႕ၾကတာဆိုေတာ့ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြကလည္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစု အေၾကာင္း သိေနၾကတာေပါ့။ ဒီေတာ့ သူတို႔ကလည္း ဂရုဏာသက္တဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ရွိၾကတာေပါ့။ တကယ့္ကို အဆင့္ျမင့္ ျမန္မာဗီဒီယိုဇာတ္ကားထဲက မ်က္ရည္ခ်ဳ ဇာတ္ကြက္တကြက္ပါပဲ။
အေဖကေတာ့ သူ႔ရွိစုမဲ့စုေလးနဲ႔ သား လက္ဖက္ရည္ေသာက္၊ အီၾကာေကြးစား၊ မုန္႔ေတြ စားဖို႔ ေျပာတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ အေမ မသိေအာင္ အခ်ိန္ေလး ခိုးျပဳၿပီး လာရတာ၊ အေဖ ေျပာစရာရွိ ေျပာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆုံးမစရာ ရွိလည္း နားေထာင္မယ္ေပါ့။ လူငယ္ဆိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းတာကတပိုင္း၊ စားစရာရွိတာလည္း ႀကိတ္လိုက္တာေပါ့ေလ။ ၿပီးေတာ့ ငူတူတူနဲ႔ ပါးစပ္ေလး ဟၿပီး အေဖ့ကို ၾကည့္ေနတာေပါ့။
အေဖက ေျပာတယ္၊ ဆုံးမတယ္ ဆိုတာေတြကလည္း အရင္တေခါက္ေတြ အတိုင္းပါပဲ။ လိမ္လိမ္မာမာေနဖို႔၊ အေမ စိတ္ဆိုးေအာင္ ဂ်စ္ကန္ကန္ေတြ မလုပ္ဖို႔၊ ညီနဲ႔ ညီမငယ္ေလးကို အကိုႀကီးပီပီ ၾကည့္ရႈေစာင့္ေရွာက္ဖို႔နဲ႔ ေနာက္ဆုံးတခုကိုေတာ့ သူ ေလသံတိုးတိုး အားေလ်ာ့ေလ်ာ့နဲ႔ ေျပာတာပါ။ အဲ… တခုခု အကူအညီလိုရင္ သူ႔ကို ေျပာဖို႔ေပါ့၊ အေဖ မတတ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဘယ္ေျပာပါ့မလဲဗ်ာ… ဒါေပမဲ့ အေဖဆိုေတာ့လည္း သူ႔အေနနဲ႔ ေျပာစရာရွိတာေတြေတာ့ ေျပာတာေပါ့။
ေျပာေနရင္းတန္းလန္းနဲ႔ “သားႀကီးကလဲကြာ… အဲဒီလို ပါးစပ္ႀကီးဟၿပီး မေနစမ္းနဲ႔ကြာ… အေဖ မႀကိဳက္ဘူး“ တဲ့။ ၿပီးေတာ့ အေဖဟာ တဖက္ကို လွည့္ၿပီး ၀မ္းနည္းလာတဲ့ စိတ္ကို ထိန္းလိုက္ပုံ ရပါတယ္။ ၿပီးေတာ့ ဆက္ေျပာတယ္ “ႏႈတ္ခမ္းကို တင္းတင္းေစ့ထားစမ္းကြာ၊ ေယာက္်ားဆိုတာ ဘာမဆုိ လုပ္ႏိုင္ရတယ္ကြ၊ ေနာက္တခါ အေဖနဲ႔ ေတြ႕တဲ့အခါ ပါးစပ္ႀကီးဟၿပီး ေငးေနတာမ်ဳိး မေတြ႕ခ်င္ဘူး“ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ အံ့ၾသသြားပါတယ္။
အေဖဟာ သူ႔ ရင္ထဲမွာ သည္းလိႈက္အူလႈိက္ ၀မ္းပန္းတနည္း ခံစားေနရၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာတာက်ေတာ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္တေယာက္က သူ႔တပ္သားသစ္တေယာက္ကို အမိန္႔ေပးသလို ခိုင္းေနတာမ်ဳိးပါ။ သူ႔ သားႀကီးကို ေငးေငးငိုင္ငိုင္ ေယာင္ေတာင္ေတာင္ အားေပ်ာ့ေပ်ာ့ ခ်ာတိတ္တေယာက္ ျဖစ္သြားမွာကိုေတာ့ သူလုံး၀ကို မလိုလားပါဘူး။ ဒါကို ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့ဆီမွာ ေတြ႕လိုက္ရလို႔ ၀မ္းသာပါတယ္။ အေဖ့ကိုလည္း တအားခ်စ္သြားပါတယ္။
အဲဒီကထဲကေန ၁၄/၅ ႏွစ္သားေလးဟာ ကၽြန္ေတာ္ဟာ လိုအပ္လည္း တည္၊ မလိုအပ္လည္း တည္ၿပီး ေနခဲ့မိပါေတာ့တယ္။ အေဖ ငါ့ကို ျမင္တုိင္း ဂုဏ္ယူ အားကိုးေလာက္တဲ့ ေယာက္်ားမ်ဳိးပုံစံ ေပါက္ေနေစရမယ္လို႔လည္း ကိုယ့္ဘာသာ ဆုံးျဖတ္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။
အေဖဟာ မဆုံးခင္ တႏွစ္၊ ႏွစ္ႏွစ္အတြင္းမွာေတာ့ အေတာ္ႀကီးကို က်သြားခဲ့ပါၿပီ။ အသက္ ၅၇၊ ၅၈ တြင္းလည္း ေရာက္လာခ်ိန္မွာေပါ့။ အေဖနဲ႔အေမဟာ အရပ္ ၅ ေပစီပဲ ရွိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမာင္ႏွမေတြက မ်ဳိးဆက္တဆက္ ခုန္ေက်ာ္တဲ့ ဗီဇကို ရလို႔ ထင္ပါတယ္။ သားသမီးေတြက်ေတာ့ ႏွစ္ဘက္ အဖိုးအဖြားေတြအတိုင္း အရပ္ျမင့္ၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဆို ၅ ေပနဲ႔ ၁၀ လက္မ ျမင့္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အရပ္ကို ၾကြားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ေျပာျပခ်င္တာက ခုနလို ေတာ္ေတာ္က်သြားတဲ့ အေဖဟာ သူ႔ဆီ သြားလည္တဲ့အခါက်ရင္ သူ႔သားႀကီး ေကာလိပ္ေက်ာင္းသားကို ျဖတ္သန္းသြားလာေနၾကတဲ့ ရပ္ကြက္ထဲက သူ႔မိတ္ေဆြေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ၊ အမ်ဳိးေတြကို ၾကြားတတ္ပါတယ္။ ဒီေကာင္က ေကာလိပ္တက္ေနတာ… ကၽြန္ေတာ့္ သားႀကီးေပါ့၊ စာသိပ္ေတာ္တဲ့ေကာင္ဆုိၿပီး ၾကြားေတာ့တာပါပဲ။
အမွန္က ကၽြန္ေတာ္ ဒီေလာက္ မေတာ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သာ အသိဆုံးပါ။ ေနာက္ၿပီး အသက္ ၅၀ ေက်ာ္ အဖိုးႀကီးေပါက္စက အဲဒီလို စကားေတြ ေျပာေနတာမွာ သူ႔ဟာသူ ဘယ္လိုမွ မေနတဲ့အျပင္ ေပ်ာ္ေနတာကို ေတြ႕ရပါတယ္။ အသက္ ၂၀ ၀န္းက်င္ လူပ်ဳိေပါက္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ရွက္ေနပါတယ္။ အေဖ့ကို ေၾကာက္လို႔သာ ဘာမွ မေျပာတာပါ၊ ေျပာခြင့္သာရင္ေတာ့ အေဖရယ္၊ ေလွ်ာက္မေျပာပါနဲ႔ဗ်ာလို႔ ေျပာလိုက္ခ်င္တာပါ။
ဒါေပမဲ့ သုံးေခါက္ေလာက္ အေဖ အဲဒီလို လုပ္ၿပီးခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေျပာင္းသြားပါတယ္၊ ရွက္တဲ့ စိတ္လည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ နဂိုကလို ရယ္က်ဲက်ဲ၊ မခ်ိတိတိလည္း မလုပ္တဲ့အျပင္ အဲဒီလူေတြကိုေတာင္ ကၽြန္ေတာ္ ႏႈတ္ဆက္စကား ေျပာလိုက္ပါေသးတယ္။ အေဖ့ကိုလည္း ခပ္တင္းတင္း ဖက္လိုက္မိပါတယ္။ အေဖ့ဦးေခါင္းဟာ ကၽြန္ေတာ့္ရင္ဘတ္ထဲမွာ ျဖစ္ေနခဲ့ပါၿပီ…။
အေဖက တႀကိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးခဲ့ဖူးပါတယ္။ မင္းက အေဖလား၊ ငါက အေဖလားတဲ့။ အခုေတာ့ အေဖ့ဟာ ကေလးေလး တေယာက္ေလာက္ပဲ ရွိပါလားလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေတြးခဲ့မိပါတယ္။ အေဖကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းတင္းတင့္ေစ့ထားတဲ့အျပင္ ထြားထြားႀကိဳင္းႀကိဳင္းႀကီး ျဖစ္ေနတဲ့ သူ႔သားႀကီးအတြက္ အင္မတန္မွကို ဂုဏ္ယူေနခဲ့ပါတယ္။
ခ်စ္သူမ်ားေန႔ အေဖထြက္ခြာ
ကၽြန္ေတာ္ဟာ တေန႔ေသာ ရက္တခုကို စိတ္တထင့္ထင့္နဲ႔ ေစာင့္ေနခဲ့ဖူးပါတယ္။ အဲဒါကေတာ့ တေယာက္တည္း အထီးက်န္ေနထိုင္ ေနရတဲ့ အေဖတေယာက္ ဆုံးပါးမယ့္ အခ်ိန္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမန္မာရုပ္ရွင္ေတြမွာ ၾကည့္ဖူးသလို (စကားမစပ္ ငယ္ငယ္က ကၽြန္ေတာ္ ျမန္မာရုပ္ရွင္ကားေတြ အၾကည့္မ်ားခဲ့ပါတယ္) တေယာက္ေယာက္က “မင္း… အေဖ ဆုံးၿပီ“ လို႔ သတင္းစကား ပါးလာမယ့္ေန႔ပါ။ အေဖနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တေနရာစီ ေနၾကရေတာ့ အေဖဆုံးၿပီဆိုရင္ တေယာက္ေယာက္က အဲဒီလို ေျပာလာမွာပဲဆိုၿပီး စိတ္ပူပင္စြာနဲ႔ ေစာင့္ေနခဲ့တာပါ။
တကယ္ပဲ အဲဒီေန႔ဟာ ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ တညမွာ (၉ နာရီသာသာေလာက္မွာ) အေဖ့မိတ္ေဆြ လူငယ္တေယာက္က လမ္းထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ကို အက်ယ္ႀကီး ေအာ္ေခၚေနပါတယ္။ ပထမေတာ့ အိပ္မက္ မက္ေနတယ္လို႔ေတာင္ ထင္တာပါ။ ေနာက္မွ အေမက ဟဲ… နင့္နာမည္ ေအာ္ေနတာပဲ၊ ထြက္ၾကည့္စမ္းဆိုေတာ့မွ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္ေနရာကေန ထြက္ၿပီး ေမးစမ္းၾကည့္ေတာ့ အဲဒီ အကိုက “မင္း အေဖ… အေျခအေန မေကာင္းေတာ့ဘူး၊ အျမန္လိုက္ခဲ့… ေဆးရုံေတာ့ ပို႔သင့္တယ္“ လို႔ ေျပာပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အသက္ ၂၀ ေက်ာ္ အရြယ္သာဆိုေတာ့ ဘာလုပ္လို႔ဘာကိုင္ရမွန္း မသိဘူးေပါ့ဗ်ာ၊ ေနာက္ၿပီး အေဖဟာ သူ႔အေမအိမ္မွာ ေနတာပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ အဲဒီအိမ္က လူေတြက မၾကည့္တာလဲ၊ ေဆးရုံေတြ ဘာေတြ ဘာလို႔ မပို႔တာလဲလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ အမွန္ေတာ့ အေဖ့ မိခင္ႀကီး၊ အေဖ့ အမ အပ်ဳိႀကီးေတြက ဆုံးပါးသြားပါၿပီ။ ညီေတြ၊ ညီမေတြကလည္း ေစာေစာပိုင္းက ၾကည့္ၾကေပမယ့္ ၾကာလာေတာ့ သူတို႔လည္း မၾကည့္ရႈ၊ မေစာင့္ေရွာက္ေတာ့ပါဘူး။
ဒီေတာ့ အေဖက သူ႔တကိုယ္စာ စားေလာက္ေအာင္ သူ႔သူငယ္ခ်င္း မုန္႔ဖိုကေန မုန္႔ဟင္းခါးနဲ႔ ေခါက္ဆြဲဖတ္ေတြ ယူၿပီး သူ႔အခန္းေလး ေရွ႕မွာ ေရာင္းရပါတယ္။ သူ႔အတြက္ေတာ့ စားေလာက္တာေပါ့ေလ။ အခုလို ေသေရး၊ ရွင္ေရးျဖစ္ေတာ့ အေဖ့ ညီေတြ၊ ညီမေတြကလည္း သူတို႔ ပိုက္ဆံကုန္မွာစိုးလို႔ ထင္ပါတယ္၊ ဘာမွ မလုပ္ေပးၾကပါဘူး။ သူတို႔ေတြကလည္း သားသမီးေတြ မ်ားၿပီး သိပ္လည္း ေျပလည္ၾကသူေတြ မဟုတ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘယ္သူ႔အျပစ္တင္ရမွန္း မသိေတာ့ပါဘူး။
ေနာက္ေတာ့ အေမက ပိုက္ဆံေတြ ထုတ္ေပးၿပီး “ကဲ… မင္းက သားႀကီးပဲ၊ လိုက္သြား… မင္း အေဖကို ေဆးရုံပို႔ေပါ့“ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အေမ့ကို ေက်းဇူးတင္တဲ့ အၾကည့္နဲ႔ ၾကည့္ၿပီး ပိုက္ဆံကို လြယ္အိတ္တလုံးနဲ႔ ထည့္လို႔ လာေခၚတဲ့ အကိုနဲ႔အတူ အေဖ့အခန္း ျပန္ေျပးလာၿပီး အေဖ့ကို ေဆးရုံတင္ရပါေတာ့တယ္။
အရက္ေတြ ေသာက္တာမ်ားၿပီး၊ ဦးေႏွာက္ေသြးေၾကာ ျပတ္သြားပုံရတဲ့ အေဖဟာ ေဆးရုံသြားေနတဲ့ အငွားကားေပၚမွာပဲ သတိ မရွိေတာ့ပါဘူး။ “အေဖေရ… အေဖေရ… အားတင္းထားပါဦးဗ်ာ၊ အေဖအားကိုးတဲ့ သားႀကီး အေဖ့ေဘးမွာ ရွိေနၿပီေလ“လို႔ အသံထြက္တဲ့အထိ ေျပာေပမယ့္လည္း အေဖၾကားမၾကား ကၽြန္ေတာ္ မသိေတာ့ပါဘူး။ အေဖဟာ မ်က္စိလည္း မဖြင့္ေတာ့ပါဘူး၊ အသိလည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။
အေဖ့ကို ရန္ကုန္ေဆးရုံႀကီး အေရးေပၚတင္၊ ေနာက္ေတာ့ ဦးေႏွာက္နဲ႔ အာရုံေၾကာေရာက္… အေဖ့ဟာ သတိျပန္မလည္လာေတာ့ဘဲနဲ႔ သုံးရက္ေျမာက္ေန႔မွာ ထင္ပါတယ္၊ ဆုံးပါးသြားပါေတာ့တယ္။ အဲဒီေန႔ဟာ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၄ ရက္ေန႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ဘ၀ထဲက စိတ္အထိခိုက္ရဆုံး ေန႔တေန႔ပါပဲ။
မေန႔ညကေတာ့ အေမနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာ ေတြ႕လို႔ စကားေျပာၾကပါတယ္။ သာေၾကာင္းမာေၾကာင္းေျပာဆုိၿပီး အေမက အြန္လိုင္းကေန ဆင္းသြားပါတယ္၊ ခဏေနေတာ့ အေမ ျပန္တက္လာျပန္ပါတယ္။ ဘာမ်ား အေရးတႀကီး ေျပာစရာ က်န္ေနပါလိမ့္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ထင့္သြားပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အေမ ေျပာတာက ကၽြန္ေတာ္ ေမ့ေနတဲ့ အေဖ့ အေၾကာင္းပါ။
“သားႀကီး… မနက္ျဖန္ မင္းအေဖ ႏွစ္ပတ္လည္ပဲ၊ အေဖ့ကို သတိတရ ရွိခိုးၿပီး၊ မင္း ျပဳခဲ့သမွ် ကုသိုလ္ေတြကို အေဖ အမွ်ယူပါလို႔ အမွ်ေ၀ပါ“ တဲ့။ အေမက ဒါပဲ ေျပာၿပီး အြန္လိုင္းကေန ျပန္ဆင္းသြားပါတယ္။
အင္း… ကၽြန္ေတာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ဆိုးတဲ့ သားပဲ၊ အေဖ့ကို ေမ့သြားတယ္။ ေသေသာသူ ၾကာရင္ ေမ့တဲ့၊ တကယ္ေတာ့ မၾကာေသးပါဘူး… လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၃ ႏွစ္ကပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ အေဖ့အေၾကာင္း ျပန္စဥ္းစားလိုက္တုိင္း အေဖနဲ႔ပတ္သက္တဲ့ အေၾကာင္းအရာတိုင္းဟာ လတ္လတ္ဆတ္ဆတ္ႀကီးကို ခံစားေနရပါေသးတယ္။ အေဖေရ… သားႀကီး ေတာင္းပန္ပါတယ္၊ ရိုရိုက်ဳိးက်ဳိးလည္း အေဖ့ကို ရွိခုိးပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ျပဳခဲ့သမွ် ေကာင္းမႈကုသိုလ္ေတြအတြက္လည္း အမွ်ယူပါခင္ဗ်ာ။
၂၀၁၂ ေဖေဖာ္၀ါရီလ ၁၄ ရက္၊ ခ်စ္သူမ်ားေန႔။
မြန္းလြဲ တခ်က္တီး၊ အဂၤါေန႔၊ ဘန္ေကာက္။
မိုးစက္ေမွာ္ 