by Myo Tha Htet on Tuesday, 20 March 2012 at 21:42·
ကၽြန္ေတာ္က ကၽြန္းပိုင္ရွင္တေယာက္ပါ။ ကာရစ္ဘီယံ ကၽြန္းစုထဲက ကၽြန္းေတြကို ပိုင္တာလား ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္တည္တည္ ျငင္းရပါလိမ့္မယ္။ ဒါျဖင့္ရင္ အင္ဒိုနီးရွား ဘာလီကၽြန္းစုထဲကလား ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ ဟင့္အင္း လုပ္မွာပါပဲ။ ဒါျဖင့္ရင္ ဘယ္ေနရာက ကၽြန္းလဲလို႔ ေမးလာရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ေအးေအးေဆးေဆး ေျဖပါ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ဖ၀ါးေပၚက လကၡဏာေရးေၾကာင္းေပၚက… ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ ႏွလုံးလမ္းေၾကာင္းေပၚက ကၽြန္းေတြေပါ့ေလ…။
အဆိုေတာ္ စိုင္းထီးဆိုင္က အဲဒီသီခ်င္း ဆိုတယ္မုိ႔လား… လကၡဏာဆရာက ေျပာတယ္ေမရယ္… ႏွလုံးလမ္းေၾကာင္းမွာ ကၽြန္းခံေနတယ္… မိန္းမနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ အၿမဲတမ္းပဲ ကံံဆိုးေနမယ္… အခန္႔မသင့္ရင္ အခ်စ္အေရးအတြက္ ကုိယ့္အသက္ေတာင္ ရန္ရွာလိမ့္မယ္… မ်က္ကန္း အခ်စ္သမားရယ္တဲ့…။
အရင္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လက္ဖ၀ါးေလးေတြက ေသးေသးေလးေတြေပါ့၊ အခုေတာ့ သမုဒၵရာ ၀မ္းတထြာဆိုတဲ့ အေရးေတြေၾကာင့္ လက္ဖ၀ါးေလးကလည္း လက္ဖ၀ါးႀကီးျဖစ္လို႔… ႏုေထြးတဲ့ လက္ဖ၀ါးေလးကလည္း ၾကမ္းေထာ္လို႔ ရင့္ေရာ္ခဲဲ့ၿပီေပါ့ေလ…။ ထူးျခားတာကေတာ့ အေရးအေၾကာင္းေတြေပၚက ကၽြန္းေတြကေတာ့ ေပ်ာက္မသြားပါဘူး။ ႀကီးေတာင္လာခဲ့မွေကာ…။
ကၽြန္ေတာ္က ေဗဒင္ေလး၊ လကၡဏာေလးကလည္း နည္းနည္းပါးပါး ေမးတတ္ျမန္းတတ္ေတာ့ ေမးၾကည့္ပါတယ္။ “ဟ… ဆရာသမားက ရုပ္ရည္ကေလးကေတာ့ သနားကမားနဲ႔ ႏွလုံးလမ္းေၾကာင္းက ဖ်က္ေနတယ္တဲ့။ ဒါေၾကာင့္ အသည္းကြဲရင္ကြဲ… မကြဲရင္ ေသမွာပဲ“ တဲ့…။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေၾကာက္တာေပါ့ေလ…။ ဒါျဖင့္ရင္ ယၾကာေလး ဘာေလး ေခ်လို႔ မရဘူးလားလို႔ ဆက္ေမးရေတာ့တာေပါ့ဗ်ာ။
ရသမွ သိပ္သိပ္ရဆိုၿပီး ေဗဒင္ဆရာေတြ၊ လကၡဏာဆရာေတြ မ်က္ႏွာေတြ ၀င္းလက္သြားတာမ်ား ေန႔ခင္ႀကီး လမင္းေတြ ထြက္ျပဴလာသလိုပါပဲဗ်ာ။ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ယၾကာဖိုးေတြ ေတာ္ေတာ္ကုန္ခဲ့ေပါ့။ ယၾကာေတြပဲ စြမ္းလို႔လား… ေဗဒင္နဲ႔ လကၡဏာဆရာေတြကပဲ သူေတာ္ေကာင္းႀကီးမို႔ ေစာင့္ေရွာက္လိုက္ေလသလားေတာ့ မသိပါဘူးဗ်ာ…၊ အခုထက္ထိေတာ့ မာမာခ်ာခ်ာ ရွိေနတုန္းပါပဲ။
ဒီလိုနဲ႔ ၾကာလာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ယၾကာ ဆက္မေခ်ျဖစ္ေတာ့ပါဘူး။ အသည္းကြဲမယ့္တူတူ ေသေသာ္မွတည့္ ေၾသာ္ေကာင္း၏လို႔ ပိုင္းျဖတ္ၿပီး သကာလ ကၽြန္ေတာ္ ေအးေအးပဲ ေနပါေတာ့တယ္။ တခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ လက္ဖ၀ါးျပင္ေပၚက ကၽြန္းေတြကို ပိုင္းျခားေလ့လာၿပီး သူတို႔ရဲ႕ သက္တမ္းကို စိတ္မွန္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တြက္ခ်က္ၾကည့္ေတာ့တာပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က သခ်ၤာေတာ္တယ္ေလ… ဒါဆို တြက္ႏိုင္ရမွာေပါ့လို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အားတင္းလို႔ တြက္ၾကည့္ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္ႏွလုံးလမ္းေၾကာင္းက လက္သန္း အေျခေအာက္ တလက္မ မရွိတရွိကေန လက္ခလည္ေအာက္ တည့္တည့္ တလက္မ မရွိတရွိ အထိ ရွိေနတာမို႔ ႏွလုံးလမ္းေၾကာင္းက အသက္ ၅၅ ႏွစ္ေလာက္အထိ အလုပ္ျဖစ္မယ့္ သေဘာေတာ့ ရွိေနပါတယ္။ ဒါက ေယဘူယ် ေကာက္ခ်က္ခ်ၾကည့္တဲ့ သေဘာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္းေတြကို စီတန္းလို႔ တြက္လိုက္မယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ၁၀ ကၽြန္း မက ရွိေနတယ္၊ ဒီေတာ့ တကၽြန္းကို သုံးႏွစ္နဲ႔ တြက္မယ္ဆိုရင္ ၃၆ ႏွစ္အထိကေတာ့ ကၽြန္းခံတုန္းပါပဲ။ ဒါဆိုရင္ သခၤ်ာေဗဒအရ စီးၾကည့္ရင္ေတာ့ ၃၆ အလြန္မွာ ၃၇ ရွိတယ္။ ဒီေတာ့ ၃၇ က စၿပီး ကၽြန္းေပ်ာက္ၿပီလို႔ ကၽြန္ေတာ္ လက္ခေမာင္း ခတ္လိုက္တယ္။
ဒါက ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ တြက္ထားတာပါ။ မွန္ခ်င္လည္း မွန္တယ္၊ မမွန္ခ်င္လည္း မွားမွာေပါ့။ မွားလည္းမွားေပါ့ေလ… ဘာအေရးလဲ။ ကၽြန္ေတာ္က ပိုက္ဆံယူၿပီး ေဟာစားတဲ့ ေဗဒင္ဆရာလည္း မဟုတ္ဘူးေလ… ျပႆနာက ေဟာစားၿပီး မမွန္တဲ့ ေဗဒင္ဆရာေတြလည္း ရွိေသးတာပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္က အေမက သားႀကီးမို႔ ပညာေရး ေကာင္းေစခ်င္တယ္။ ကန္ေတာ္ေလးက ေဗဒင္ေရာ လကၡဏာပါ ရတဲ့ နာမည္ေက်ာ္ ေဗဒင္ဆရာႀကီး တေယာက္ဆီမွာ သြားေမးတယ္။ အဲဒီတုန္းက အခုေလာက္ ေဗဒင္တို႔ ဘာတို႔ ကၽြန္ေတာ္ မယုံေသးဘူး။ ကိုယ္ လုပ္မွ ကိုယ္ျဖစ္တာဆိုၿပီး ခပ္မာမာ သေဘာထား ရွိတဲ့ အခ်ိန္ေပါ့။
အဲဒီဆရာက ကၽြန္ေတာ့္ ေမြးေန႔ ေတာင္းၿပီး တြက္လိုက္တယ္၊ လကၡဏာလည္း တခ်က္ ဖမ္းၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ ၿပီးေတာ့ ခပ္တည္တည္ ေဟာခ်လိုက္တယ္။ မင္း ပညာေရး ဆုံးခန္း မတိုင္ဘူးတဲ့။ အေမ့မွာ မ်က္ရည္ေလး ဘာေလး ၀ဲေပါ့ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္က ရယ္ေနတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေလာက္ စာေတာ္တဲ့ ေကာင္ကိုမွ ဒီဆရာ တလြဲေဟာတယ္လို႔…။
ဒါေပမဲ့ ဟုတ္တုတ္တုတ္ေတာ့ ေျပာရမလား မသိပါဘူးဗ်ာ၊ ၁၀ တန္းေအာင္ၿပီး ၁၀ ႏွစ္ၾကာမွ ဘြဲ႕တခု ရခဲ့ပါတယ္။ အေမ့ ယၾကာေတြမ်ား ေကာင္းသြားလို႔လားလည္း မဆိုႏိုင္ပါဘူး။ အဲဒီ ဆရာကပဲ ဆက္ေဟာ ေသးသဗ်ာ… “ဟ… မင္းက ႏိုင္ငံျခား သြားမယ့္ ေကာင္ပဲ“ တဲ့…။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ကိုယ့္ အေဖ အရြယ္ေလာက္ ရွိတဲ့ ေဗဒင္ဆရာ ဆုိေပမယ့္ ခပ္ရြတ္ရြတ္သမား ဆိုေတာ့ “ဟုတ္လားဆရာ… ႏိုင္ငံျခား ဘယ္လို သြားရမွာလဲ“ လို႔ ျပန္ေမးတာေပါ့။
ကၽြန္ေတာ္ ေမးတာက ေက်ာင္းသြားတက္ရမွာလား၊ သေဘၤာတက္ရမွာလား (ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခတ္က သေဘၤာသား ေခတ္စားတယ္ေလ၊ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ၁၀ တန္းေအာင္ၿပီး ခဏေနေတာ့ သေဘၤာတက္ကုန္ၾကတာပဲေလ)၊ ဘာသြားလုပ္ဖို႔ ႏိုင္ငံျခား သြားရမွာလဲေပါ့၊ အဲဒီလို ေမးမိတာပါ။ အဲဒါကို ဆရာက ပိုင္ႏိုင္တဲ့ အာလုပ္သံႀကီးနဲ႔ ရြဲ႕တာလားေတာ့ မသိပါဘူး၊ ခပ္တည္တည္ ျပန္ေျဖပါတယ္… အခုလို…။
“ႏိုင္ငံျခားကို ေလယာဥ္စီးသြားရတယ္“ တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က မ်က္လုံးျပဴးၿပီး တခြန္းပဲ ေျပာႏိုင္လိုက္တယ္။
“ဟင္“ လို႔…။ အဲဒီလို ေဟာစားတဲ့ ေဗဒင္ဆရာမ်ဳိးလည္း ကၽြန္ေတာ္ ႀကဳံဖူးပါတယ္။ သူကပဲ ေဟာပါေသးတယ္၊ မင္း အခုႏွစ္ထဲ (၁၉၉၃) ႏိုင္ငံျခား သြားရမွာတဲ့။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ရင္ေတြပန္းေတြေတာင္ ခုန္ခဲ့ရေသးတယ္။ စိတ္ထဲကေတာ့ ဟုတ္မွလည္း လုပ္ပါဆရာရာလို႔ ျပန္ေျပာလိုက္မိေသးတယ္။ လူက ၁၀ တန္းေလာက္ ရွိေသးတာကိုးဗ်။
အဲ… တခုေတာ့ ရွိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ တိုက္ခန္း ေအာက္ဆုံးထပ္က သေဘၤာ အင္ဂ်င္နီယာ ရခုိင္သားႀကီးကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ႏိုင္ငံျခားသြားဖုိ႔ တအားကို အားေပးေနခ်ိန္ဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ တကယ္ပဲ ငါမ်ား ႏိုင္ငံျခား သြားရေတာ့မွာလားလို႔လည္း ေတြးမိိေသးတယ္။
ရခိုင္ႀကီးက ဒီလို… တညေနခင္းမွာ သူက ရက္ဒ္ေလး ျဖည္းျဖည္းေသာက္လို႔ ေကာင္းေနပုံရပါတယ္။ သူ႔အခန္းေရွ႕က ျဖတ္ေတာ့ လွမ္းေခၚတယ္။ ဒါနဲ႔ သူ႔အိမ္ထဲ ၀င္သြားေတာ့ သူ႔မိန္းမက သူ႔ေဘး မလွမ္းမကမ္းမွာ ထိုင္ေနတယ္။ သူတုိ႔မွာက သားသမီးငယ္ေလးေတြလည္း ရွိပုံရပါတယ္။
သူက ေျပာတယ္။ “မင္း အရပ္အေမာင္းနဲ႔ဆို သေဘၤာသား လုပ္လို႔ေကာင္းတယ္“ တဲ့။
“ဟ… ဘာမွလည္း မဆိုင္ပါလားကြ“ လို႔ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ထဲ ေတြးတယ္။
သူက ေမးျပန္တယ္။ “မင္းအသက္ အခု ဘယ္ေလာက္လဲ“ တဲ့။
“၁၇“ ကၽြန္ေတာ္က ျဖည္းျဖည္း ေျဖတယ္။
“ဟ… ေကာင္းလိုက္တာကြာ“ တဲ့။ ရခုိင္သားႀကီးက နည္းနည္းေတာ့ တကယ္ေကာင္းေနပုံလည္း ရပါတယ္။
ၿပီးေတာ့ ဆက္ျပန္တယ္။
“မင္း စဥ္းစားၾကည့္ေလ… ဒီအရြယ္ေလာက္ကေန စျပင္ဆင္ၿပီး သေဘၤာ တက္လိုက္မယ္ဆိုုရင္ ပထမတေခါက္ သုံးႏွစ္၊ မင္းျပန္လာ စာေမးပြဲ ေျဖ၊ ေနာက္တေခါက္တက္ သုံးႏွစ္၊ ျပန္လာ စာေမးပြဲ ေျဖ၊ ဘယ္ေလာက္ ရွိသြားၿပီလဲ“
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ဒုကၡေရာက္ပါေတာ့တယ္။ သူက သေဘၤာသားလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ျဖစ္ေစခ်င္ပုံ ရတယ္။ အင္ဂ်င္နီယာပီပီ သခ်ၤာေတြလည္း အတင္းတြက္ခုိင္းပါေတာ့တယ္။
တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က သေဘၤာတက္ရမွာကို အေသေၾကာက္ေနတာပါ။ ဒီေလာက္ ပင္လယ္ျပင္ အက်ယ္ႀကီးထဲမွာဗ်ာ… သေဘၤာက ဘယ္ေလာက္ႀကီးႀကီး ပိစိေကြးေလးပဲ မဟုတ္လား၊ လိႈင္းေတြ ေလေတြထဲ သြားေနတာ တခုခု ျဖစ္သြားရင္ ကၽြန္ေတာ္ ေရွာမွာေလ… ဥစၥာကံေစာင့္ အသက္ဥာဏ္ေစာင့္ မဟုတ္လား၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ မခ်မ္းသာခ်င္ရင္လည္း ေနပါေစ၊ သေဘၤာသားေတာ့ မလုပ္ဘူးလို႔ ေတြးၿပီး ေၾကာက္ေနတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ဆီက အေျဖ အမွားေရာ အမွန္ပါ တခုမွ မရေတာ့ ရခိုင္သားမို႔လားဗ်ာ၊ သူ႔ဟာသူ ရေအာင္တြက္ပါတယ္။
“မင္း ၂၃၊ ၂၄ ဆို အရာရွိ ျဖစ္ၿပီ၊ စဥ္းစားေလ… သေဘၤာကုန္းပတ္ အရာရွိ လုပ္မလား၊ ငါ့လို အင္ဂ်င္နီယာလိုင္း လုိက္မလား။ ႀကိဳက္တာေရြးေပါ့။ မင္း စာေမးပြဲေတြ တခုၿပီးတခု ေအာင္ရင္ ၃၀ ေက်ာ္မွာပဲ သေဘၤာ ကပၸတိန္ျဖစ္မယ္။ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသလဲ“
သူကေတာ့ တကယ့္တြက္ကိန္းနဲ႔ တကယ္လည္း ေကာင္းေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ပင္လယ္ေရျပင္ အျပာႀကီးကို စိတ္နဲ႔ပဲ ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ၿပီး ေၾကာက္ေနပါၿပီ။ ပင္လယ္ျပင္ကိုလည္း ေၾကာက္တယ္၊ ဒီရခိုင္ႀကီးနဲ႔လည္း ေနာက္တခါ မေတြ႕ေအာင္ ေရွာင္မွလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ သတိလည္း ေပးရင္းနဲ႔ ျပန္ဖို႔ လုပ္ရတယ္။
“ဟုတ္ကဲ့၊ ေကာင္းပါတယ္ခင္ဗ်ာ။ အေမနဲ႔လည္း တုိင္ပင္ၾကည့္ပါဦးမယ္။ အေမက သားႀကီးဆိုေတာ့ အားကိုးတယ္ ထင္ပါရဲ႕ဗ်ာ။ ဘယ္မွ ေ၀းေ၀းကြာကြာ မသြားေစခ်င္ဘူး ထင္ပါရဲ႕“ လို႔ အေမ့ဘက္ လႊဲခ်ၿပီး ကၽြန္ေတာ္လည္း အသာထလာခဲ့မိတယ္။
“ေအး ေအး… ငယ္တုန္းႀကိဳးစားကြ၊ မင္း တကယ္ တက္မယ္ဆို ငါ့ ကုမၸဏီကေန ေသခ်ာ စီစဥ္ေပးမယ္၊ ဟုတ္လား“ တဲ့။ ရခိုင္ႀကီးကား အဲဒီညေနက အႀကီးအက်ယ္ စိတ္ေကာင္း၀င္ေနခဲ့ပုံ ေပၚပါတယ္။ ပိန္ပိန္ရွည္ရွည္ ကလန္ကလား က်ားက်ားယားယားမို႔ သူ႔ဘာသာသူ ကၽြန္ေတာ့္ၾကည့္လို႔ အားရေနၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ အနာဂတ္ေရး အခမဲ့ လမ္းညႊန္ေပးခဲ့သူ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အာဂေယာက္်ားပီပီ သေဘၤာတက္ဖို႔ အလြန္ ေၾကာက္ခဲ့ပါတယ္။
အခန္းအေပၚထပ္ ျပန္တက္ခဲ့ၿပီးေနာက္မွာေတာ့ အေမ့ကို ေျပာျပရပါတယ္။ အေမေရ… ေအာက္ထပ္က သေဘၤာ အင္ဂ်င္နီယာႀကီးကေတာ့ ဒီလိုဒီလို ေျပာတယ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားေပါ့၊ သေဘၤာတက္မယ္ဆုိ သူ ေသခ်ာ ကူညီေပးမယ္လို႔ ေျပာတယ္ေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္က အေမ့ကို ျပန္ေဖာက္သည္ ခ်လိုက္တယ္။ အေမဆိုေတာ့ သားကို ခ်စ္တယ္မို႔လား၊ မလုပ္ပါနဲ႔ကြယ္… အႏၱရာယ္ မ်ားပါတယ္… ဘာညာ သရကာ အခ်ဳိအေခ်ာ့ေလးမ်ား ၾကားရမယ္ မွတ္ထားတာေပါ့ေလ။ အေမေလ… ကၽြန္ေတာ့္ အေမေလ… သိတယ္မို႔လား။ တကယ္ပါပဲဗ်ာ။
“မင္း သေဘာပဲေလ၊ လုပ္ခ်င္လုပ္ေပါ့၊ ေယာက္်ားပဲကြာ“ တဲ့။
ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ “ဟာ… ဒုကၡပါပဲ“ လုိ႔ စိတ္အေတာ္ႀကီးကို ဆင္းရဲသြားပါေတာ့တယ္။ ေၾကာက္ပါတယ္ဆိုမွ ၿဖဲေျခာက္သလိုႀကီး ျဖစ္ေနတာေပါ့ဗ်ာ။ အဲဒီလို ကၽြန္ေတာ္ပါ၊ ပင္လယ္လည္း မသြားရဲ ကၽြန္းေတြကိုလည္း မကပ္ရဲခဲ့သူ တေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။
အဲဒီလို ႏိုင္ငံျခားသြားဖို႔ အခြင့္အလမ္း ေပၚခဲ့ေပမယ့္ ေၾကာက္ေနတဲ့ (မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ေၾကာင့္ တိုင္းျပည္က မခြာတာ မဟုတ္ပါ၊ သေဘၤာတက္ရမွာ ေၾကာက္လို႔ပါ) ကၽြန္ေတာ္ဟာ ၁၉၉၃ မွာ ႏိုင္ငံျခား သြားရမယ္လို႔ ေဟာလာတဲ့ ေဗဒင္ဆရာကို အယုံအၾကည္ မရွိခဲ့ပါ။ လူကဲခတ္ မညံ့တဲ့ ေဗဒင္ဆရာကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ သူ႔မယုံတာ (သူ႔စကားကို မယုံတာ) ကို သိပါတယ္။ သူက ဆက္ျပန္ပါတယ္။
“ထပ္ေျပာလိုက္မယ္ကြာ… ၉၃ မွာ မသြားရရင္ ၉၄ မွာ သြားရလိမ့္မယ္၊ က်ိန္းေသပဲ“ တဲ့။
ေျပာလည္း ေျပာ၊ ကၽြန္ေတာ့္လက္ကိုလည္း တခ်က္ ဆြဲယူၿပီး ထပ္ၾကည့္လိုက္ေသးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လူပ်ဳိေပါက္ သိပ္ရစ္တတ္တဲ့ အရြယ္ေလဗ်ာ။ အေမ ထိန္းရခက္ေနတဲ့ အရြယ္ေပါ့။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ေဗဒင္ဆရာကို အေငၚတူးလိုက္တယ္။
“၉၄ မွာ မသြားရရင္ေကာ ဆရာ“
ေဗဒင္ဆရာဟာ အင္မတန္လည္ပါတယ္၊ လ်င္လည္း လ်င္ပါတယ္။ ဧကႏၱေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္လို အခ်ဥ္ေလးေတြ အရင္ကလည္း တေယာက္မက ေတြ႕ခဲ့ၿပီးၿပီ ထင္ပါတယ္။ လူရႊင္ေတာ္ ႏွစ္ေယာက္ အခ်ီအခ် အတုိင္အေဖာက္နဲ႔ ဟာသေတြကို တလုံးၿပီးတလုံး ျပက္ၿပီး ပရိသတ္ တဟားဟား ျဖစ္ေအာင္ လုပ္ေနသလိုပါပဲ။ ပက္ကနဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ေျပာပါတယ္။
“၉၅ ေပါ့ဗ်ာ“ တဲ့…။ ေသေရာ…။
ကၽြန္ေတာ္လည္း ပညာထပ္မစမ္းေတာ့ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ၿငိမ္ခံလိုက္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ ေဗဒင္ဆရာကို အစြမ္းကုန္ စိတ္ကုန္သြားလို႔ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္အေနနဲ႔ အျမန္ဆုံး ေဗဒင္ဆရာအခန္းကေန ထြက္ခြာခ်င္ေနပါၿပီ။ ဆုတ္ခြာျခင္းေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္ မရႈမလွ ရႈံးေနၿပီကိုးဗ်ာ။
ကၽြန္ေတာ္ ေလွ်ာ့လိုက္မွန္းသိေတာ့ ေဗဒင္ဆရာက ထပ္အႏိုင္ယူပါတယ္။ သူက ဒီလို ဆက္ေဟာပါတယ္။
“မင္း ေသခ်ာ မွတ္ထားလိုက္စမ္းပါကြာ… ၉၅ မဟုတ္ရင္ ၉၆၊ ၉၆ မွ မဟုတ္ေသးရင္ ၉၇၊ ၉၇ မဟုတ္ရင္ ၉၈ ကြာ… ၉၈ မဟုတ္ရင္ ၉၉။ ငါ ကိန္းေတြ ျမင္လို႔ တကယ္ ေဟာေနတာပါကြာ၊ မင္း တကယ္ ႏိုင္ငံျခား သြားရမွာပါ“ တဲ့။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေဗဒင္ဆရာဟာ လူရႊင္ေတာ္လုပ္ရင္ ကိုဇာဂနာတုိ႔လို သိပ္ေအာင္ျမင္မွာပဲလို႔ ေတြးမိပါတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ… ကၽြန္ေတာ္တို႔ ငယ္ငယ္ အေရးအခင္းႀကီးၿပီးစက ဇာဂနာတို႔၊ အရိုင္းတို႔ အတြဲက သိပ္နာမည္ႀကီးၿပီး ရယ္ရတာကိုးဗ်ာ။ မိုးဒီနဲ႔ ေမာ့စ္တို႔ အတြဲကလည္း ရွိေသးတယ္။ အခု ေဗဒင္ဆရာကလည္း အဲဒီလိုပါပဲ၊ အင္မတန္ ရယ္ရပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ညစ္ညစ္နဲ႔ ဘာမွလည္း မေျပာေတာ့ပါဘူး၊ ဘာမွလည္း ေျပာခ်င္စိတ္လည္း မရွိေတာ့ပါဘူး။ ေဗဒင္ဆရာေရွ႕ကေန အသာထလို႔ အခန္းျပင္ ထြက္ခဲ့ပါတယ္။ ဧည့္ခန္းမွာ ခဏထိုင္ၿပီး စာတအုပ္ ဆြဲယူဖတ္ေနလိုက္ပါတယ္။ အေမကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ ေအာက္က အငယ္ႏွစ္ေယာက္အတြက္ ဆက္ေမးေနတုန္း…။
ကၽြန္ေတာ့္ကို ခုနစ္ႏွစ္ဆက္တိုက္ တႏွစ္မဟုတ္တႏွစ္ ႏိုင္ငံျခားသြားရမယ္လို႔ အတင္းေဟာတဲ့ ေဗဒင္ဆရာရဲ႕ အေဟာ တမင္တကာ မမွန္ေအာင္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ ႏိုင္ငံျခား မထြက္တာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ တကယ္ကို မသြားခဲ့ရပါဘူး။ ၉၉ အထိလည္း ႏိုင္ငံျခားဆိုတာ ဘာမွန္း မသိပါဘူး။ ၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္မွာလည္း မထြက္ရပါဘူး။
9/11 လို႔ ထင္ရွားတဲ့ ၂၀၀၁ စက္တင္ဘာ အေမရိကန္ ျပည္ေထာင္စု၊ နယူးေယာက္ခ္ၿမိဳ႕က ကမၻာ့ကုန္သြယ္ေရး အေဆာက္အအုံ အျမြာေမွ်ာ္စင္ႀကီးကို ဘင္လာဒင္တို႔ တုိက္ခုိက္ၿပီးေနာက္ ရက္ပိုင္းအတြင္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ပထမဆုံး ႏိုင္ငံျခား ခရီးျဖစ္တဲ့ ကေမၻာဒီယားကို ထြက္ခဲ့ရပါတယ္။ အဲဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ ေဗဒင္ဆရာကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး။
အဲဒီလို ကၽြန္းကို ေရွာင္လို႔ ပင္လယ္ မထြက္ရဲခဲ့သူ၊ ကံၾကမၼာကို ေဗဒင္ဆရာနဲ႔ ေဆာ့ကစားခဲ့သူ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အခုတေလာမွာေတာ့ လက္ဖ၀ါးျပင္ေပၚက အေရးအေၾကာင္း နိမိတ္ေတြကို တြက္ခ်က္ စစ္ေဆးေနမိပါေတာ့တယ္။ အဆိုးအျပစ္ အက်ဳိးအျဖစ္ေတြကိုလည္း သခ်ၤာနည္းနာေတြနဲ႔ ခုႏွစ္ရစ္ပိုင္းလို႔ ဂဏန္းျပန္ကိုင္ေနမိပါတယ္။
ေဗဒင္ဆရာကို ရစ္ခဲ့တာေတြက ၀ဋ္ျပန္လည္ၿပီးလားေတာ့ မသိပါဘူး… ကၽြန္ေတာ့္ကို ကၽြန္ေတာ္လည္း ေဟာခဲ့တာေတြ တႏွစ္ၿပီးတႏွစ္သာ ကုန္လာတယ္၊ တခါမွေတာ့ မမွန္ေသးပါဘူး။ သေဘၤာအင္ဂ်င္နီယာ ရခိုင္ႀကီးကို ေနာက္ေတာက္ေတာက္ လုပ္ခဲ့တာေတြကလည္း အက်ဳိးေပးလာၿပီ ထင္ပါရဲ႕… ေျပးမရေတာ့ဘူး…။ အခုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္းပိုုင္ရွင္ႀကီး…။
တခါတခါေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိဘူး… ယူက်ဴ႕ကို ေရာက္ေရာက္သြားတတ္တယ္။ ၿပီးေတာ့ သီခ်င္းေလးတပုဒ္ကို ရွာလို႔ ဖြင့္လိုက္တယ္။ ဟုတ္ပါတယ္… ကၽြန္ေတာ္တို႔လို႔ ခ်ာတိတ္ေတြ အတြက္ေတာ့ ဘိုျဖဴေပါ့…။
လကၡဏာဆရာက ေျပာတယ္ေမရယ္… ႏွလုံးလမ္းေၾကာင္းမွာ ကၽြန္းခံေနတယ္… မိန္းမနဲ႔ ပတ္သက္လာရင္ အၿမဲတမ္းပဲ ကံံဆိုးေနမယ္… အခန္႔မသင့္ရင္ အခ်စ္အေရးအတြက္ ကုိယ့္အသက္ေတာင္ ရန္ရွာလိမ့္မယ္… မ်က္ကန္း အခ်စ္သမားရယ္တဲ့…။
၂၀၁၂ မတ္ ၂၁၊ မနက္ ၃ နာရီ။
ဘန္ေကာက္။
မိုးစက္ေမွာ္ 