မနက္က ရုံးထြက္လာေတာ့ လမ္းမွာ လူတေယာက္နဲ႔ ေတြ႕တယ္။ လမ္းထြက္လို႔ လူေတြ႕တာ ဆန္းသလားလို႔ေတာ့ ေမးစရာရွိတယ္။ ဆန္းတာက ဒီလူက စၿပီး လာစကားေျပာတာပါ။ ပန္ခ်ာပီ ေဗာင္းထုပ္နဲ႔ ခပ္ဖိုင့္ဖိုင့္၊ အရပ္ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ေအာက္ နည္းနည္းနိမ့္တယ္လို႔ ထင္မိတယ္။
သူက အဂၤလိပ္လို စကားစေျပာလာတယ္။ “မင္း မ်က္ႏွာကို ငါ ၾကည့္ေနတာ… မင္းက ကံေကာင္းတဲ့ လူတေယာက္ပဲကြ၊ အခုလလည္း ကံေကာင္းတယ္၊ ေနာက္လမွာလည္း ကံဆက္ေကာင္းဦးမယ္“ လို႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ တေပခြဲေလာက္ အကြာမွာ မ်က္ဆိုင္ရပ္ၿပီး စကားေျပာလာတယ္။
ဒါမ်ဳိးအကြက္ေတြက ရိုးပါတယ္ေလ၊ ႀကဳံရတာေတြလည္း မ်ားေတာ့ သိပ္ေတာ့လည္း မထူးဆန္းေတာ့ပါဘူး။ အြန္လိုင္းမွာလည္း ဒါမ်ဳိးေတြက ခဏခဏ ႀကဳံေနၾက၊ ေအာဖ့္လိုင္း ဒါမွမဟုတ္ အျပင္ေလာကမွာလည္း တခါနဲ႔တခါ မရိုးေအာင္ ႀကဳံေနၾကဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေတာ့ ထူးဆန္းမေနပါဘူး၊ ကံေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာလို႔လည္း ထူးၿပီး ၀မ္းမသာလွပါဘူး။
ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပဲ စိတ္ညစ္မိပါတယ္။ ငါ့ရုပ္က အရိုးရုပ္၊ အ အ ရုပ္၊ ၾကည့္တာနဲ႔ ငဒူရုပ္…။ ဒီရုပ္ ဘာေၾကာင့္ ေပါက္ေနရတာလဲ ဆိုတာကိုပဲ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္။ ဒီလိုလူေတြက… လူကဲခတ္ ေကာင္းတယ္။ ရိုးပုံရိုးလက္နဲ႔ ေျပာရင္ နားေထာင္မယ့္သူ ဆုိတာကို ၾကည့္တာနဲ႔ သိတယ္။ ေနာက္ၿပီး မဟုတ္တာသာ လုပ္တာ၊ သမာဓိအား ေကာင္းတယ္လို႔ ေျပာရမလား မသိဘူး။ လူတဖက္သား က်ေအာင္ ေျပာတတ္ ဆိုတတ္ စည္းရုံးတတ္တယ္။
ခက္တာက ကၽြန္ေတာ္က နည္းနည္းပါးပါး ဘာသာေရးေလး ဘာေလးကလည္း လိုက္စားေတာ့ ေတာ္ေနၾကာ ဘုိးေတာ္အစစ္နဲ႔ ေတြ႕လို႔ ကိုယ္က မယုံမၾကည္ မေလးမစား လုပ္ေနမိရင္လည္း ဥဳံဖြ ဆိုၿပီး အ မခံရမယ့္ အခြင့္အေရးေလးေတြ လြတ္သြားမွာကိုလည္း တဖက္က စိုးရိမ္ပူပန္မိေနေသးတယ္။
ဒါနဲ႔ ေဗာင္းထုပ္နဲ႔ ပန္ခ်ာပီကို ရယ္က်ဲက်ဲေလး လုပ္ၿပီး “ဒီေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲဗ်၊ ကံေတြ ႏွစ္လ ဆက္တိုက္ ေကာင္းေနေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ“ လို႔ လူကသာ ရယ္ေနေပမယ့္ စကားအတည္နဲ႔ ေထာက္ၿပီး ေမးလိုက္ပါတယ္။ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာကလည္း ေခသူမဟုတ္ ဆိုေတာ့ ပြဲက လွခ်င္သလိုလုိေတာင္ ျဖစ္သြားမယ့္ပုံ…။
“ဘာျဖစ္သလဲဆိုေတာ့ ျဖစ္တာေပါ့၊ ေျပာျပခ်င္လို႔ လာခဲ့တာပဲ“
“မေျပာနဲ႔ေတာ့… မေျပာနဲ႔ေတာ့… ရတယ္၊ မေျပာနဲ႔ေတာ့… ရုံးသြားစရာ ရွိတယ္။ သြားၿပီ“ ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ထြက္လာခဲ့တယ္။
မိုးပ်ံရထား (အမွန္ေတာ့ ကားလမ္းမထက္ ေဖာက္ထားတဲ့ ရထားလမ္းက ေျပးတာကို မိုးပ်ံရထားလို႔ ေခၚတာပါ) ဘူတာေပၚတက္ ရုံးကို ဆက္ထြက္လာၿပီး ရထားေပၚမွာ ကၽြန္ေတာ္ ဆက္စဥ္းစားၾကည့္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အထူးတလည္ ကံမေကာင္းခ်င္ပါဘူး။ ကံေကာင္းတယ္ဆိုတာကလည္း အလုပ္ေကာင္းမွ ကံေကာင္းတာပါ၊ အလုပ္မေကာင္းရင္ ကံမေကာင္းပါဘူး။ ဘယ္သူမွ မလႈပ္ရွားဘဲ ထမင္း မစားရပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္ တေယာက္တည္း ကံေကာင္းေနလို႔လည္း ဘာမွ ထူးၿပီး ေပ်ာ္စရာ မေကာင္းပါဘူး။ မိသားစုေရာ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြေရာ၊ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ေတြေရာ၊ ေဆြမ်ဳိး မိတ္သဂၤဟေတြေရာ၊ ဆရာသမားနဲ႔ လူႀကီးမိဘေတြေရာ၊ ပတ္၀န္းက်င္ အသိုင္းအ၀ိုင္းေရာ ရပ္ရြာကစလို႔ တတိုင္းျပည္လုံး ကံေကာင္းပါမွ အားလုံးေပ်ာ္ၾကရမွာပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘူတာစဥ္ ေျခာက္ခုအတြင္းမွာ စဥ္းစားျဖစ္သြားတယ္။
တေလာကပဲ (ၿပီးခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းကပဲ) ျမန္မာျပည္ တေခါက္ေရာက္ၿပီး ျပန္လာခဲ့သူမို႔ ရင္ခုန္စရာ အေျပာင္းအလဲတခ်ဳိ႕ ျမင္ျပန္လာရတယ္၊ စိတ္ထဲမွာလည္း သေဘာက်သလိုလုိ ျဖစ္မိတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီထက္ပို ေျပာင္းလဲရမွာေတြ၊ တကယ့္ အေျပာနဲ႔ အလုပ္ ညီညြတ္ရမွာေတြ က်န္ေနေသးတယ္။ ေနာက္တခုက အစိုးရ တခုတည္းထက္ ဆိုင္ရာလူေတြ အားလုံးက တက္ညီလက္ညီနဲ႔ ၀ိုင္းလုပ္ၾကဖို႔၊ အဲဒီလို လုပ္ခြင့္ေတြ သာေနဖို႔ကလည္း လိုေနေသးတယ္။ အေျပာင္းအလဲရဲ႕ အစကို ဒါမွမဟုတ္ အစြန္အဖ်ားကို အေျခခံ ျပည္သူေတြကလည္း ျမည္းစမ္းခံစားခြင့္ ရဖို႔ကလည္း က်န္ေနေသးတယ္။
ဆိုခ်င္တာက ျမန္မာျပည္ကို ကံေကာင္းေစခ်င္တယ္။ ဟိုးေရွးေရွးက ဟာေတြကို ထားလိုက္ပါေတာ့… အေ၀းႀကီးေျပာၿပီး ေ၀၀ါးေနရင္ မေကာင္းပါဘူး။ လြတ္လပ္ေရးရတဲ့ ၁၉၄၈ က စၿပီး တုိင္းသူ ျပည္သားေတြခမ်ာ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ရႊင္ရႊင္ ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ေနရတာမ်ဳိးထက္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ရုန္းကန္ ရွင္သန္ေနၾကတာက မ်ားပါတယ္။
ေတာ္ေလာက္ပါၿပီ၊ လြန္သင့္ပါၿပီလို႔ စိတ္ထဲက တကယ္ျဖစ္မိတယ္။ ေကာင္းဖုိ႔ စိတ္ဆႏၵရွိၿပီးရင္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ရင္ ျဖစ္ရမွာေပါ့လို႔လည္း အႀကိမ္ႀကိမ္ စဥ္းစားမိတယ္။ ဗုဒၶဘာသာ၀င္လည္းျဖစ္လို႔ ကံနဲ႔ ကံရဲ႕အက်ဳိးကိုလည္း ယုံၾကည္သူ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဒီတခ်ီေတာ့ ျမန္မာျပည္ ကံေကာင္းပါေစလို႔ ဆုုေတာင္းမိပါတယ္။ ဆုေတာင္းသလိုလည္း ၀ိုင္းလုပ္ဖို႔လည္း လုိတာေပါ့ေလ…။
ကံေကာင္းဖို႔ဆုိတာကလည္း အလုပ္ေကာင္းဖို႔ကလည္း အေရးႀကီးျပန္တယ္။ အေျပာေလးနဲ႔ ကံေကာင္းေစလို႔ မရဘူး မဟုတ္လား၊ အလုပ္ကေလးကလည္း ေရွ႕က ဦးေဆာင္ျပပါမွ ကံကေလးက ေနာက္က လိုက္မွာကိုးဗ်ာ။ အခုေတာ့ အလုပ္ထက္ အေျပာေတြက မ်ားၾကတာကို ေတြ႕ေနရျပန္ေတာ့ အားေတာ့ တယ္မရလွပါဘူး။
အေျပာကေတာ့ လြယ္တယ္၊ အလုပ္က ခက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ အေျပာက အရင္ စရတတ္တယ္၊ အလုပ္က ေနာက္က လိုက္ရတတ္တယ္။ မေျပာဘဲလုပ္ေနရင္လည္း မလုပ္ဘူးလို႔ ထင္တတ္ၾကတယ္။ ဒီေတာ့ ေျပာလည္းေျပာ လုပ္လည္းလုပ္၊ ေျပာသေလာက္ လုပ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ေျပာတာထက္ ပိုလုပ္ၾကရင္ေတာ့ ျမန္မာျပည္ ကံေကာင္းႏိုင္တယ္လို႔ မုခ်မွတ္ပါတယ္။
အခုကေတာ့ ဘယ္ေနရာမဆို ေျပာသူက မ်ားတယ္၊ မ်ားတဲ့အျပင္ ေျပာလုိ႔ကို မ၀ႏိုင္ၾကဘူး ျဖစ္ၾကတယ္။ ေျပာရတာက လြယ္တာကိုးဗ်၊ မ၀ႏိုင္တာကေတာ့ အခုမွ ေျပာခြင့္သာၾကလုိ႔ေပါ့၊ ႏို႔ျဖင့္ အရင္ကေရာ… အရင္ကေတာ့ ဒီေလာက္ ေျပာခြင့္ မသာဘူး။ အခုေတာ့ တအား သာတယ္၊ ေျပာခ်င္ရာ ေျပာၾကတယ္။ ေျပာတတ္တဲ့သူက ပိုေျပာတယ္၊ မေျပာတတ္တဲ့သူကလည္း ေျပာတတ္သေလာက္ ေျပာတယ္။
အေျပာ အလုပ္ကေန အဟုတ္ျဖစ္ၾကေစဖို႔
အေကာင္းဘက္ အေပါင္းထပ္ေဆာင္လို႔
ေရႊျမန္မာတို႔ အလုပ္ညီတူ စုလုပ္ၾကရင္း
ျမန္မာျပည္ ကံေကာင္းပါေစလို႔
ရိုးေစတနာနဲ႔ ျမန္မၾကာ တိုးျဖာေ၀ေစဖို႔
ဆုမြန္ေတာင္းလိုက္ ရပါေၾကာင္း…။
၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၁၈ ရက္။
မနက္ ၁ နာရီ၊ ဘန္ေကာက္။
မိုးစက္ေမွာ္ 