ျမင့္ေမာင္က ႏႈတ္ခမ္းႀကီးကို စူထားလိုက္တယ္၊ သူတခုခုကို မေက်နပ္ရင္ ဒါမွမဟုတ္ ေလးေလးနက္နက္ စဥ္းစားစရာရွိရင္ အဲဒီလိုမ်ဳိး လုပ္တတ္တယ္။ အခုေရာ… စိတ္ဆိုးေနတာလား၊ စဥ္းစားေနတာလား။

ျပႆနာက သူက မ်က္ႏွာတည္ႀကီးနဲ႔လည္း ေနတတ္တယ္၊ တခါတခါေတာ့ ကြယ္လြန္သူ ရုပ္ရွင္မင္းသားႀကီး ၀င္းဦးလိုလို အိုက္တင္ လုပ္တတ္ျပန္ေသးတယ္။ ဟန္ပန္က အစ လက္ကေလးပင့္၊ ကိုယ္လုံးေလး ၀င့္ၿပီး လုပ္ျပတတ္တယ္။ စကားေျပာရင္လည္း နည္းနည္းေခါခ်င္ေနတဲ့ အေပၚသြားေတြကို အေပၚႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ပဲ လုံေအာင္ကာၿပီး မပြင့္တပြင့္ ေျပာတတ္ေတာ့ သူ႔ၾကည့္ရတာ ၀င္းဦးကို အတင္းႀကီးေရာ အဓမၼပါ တုပသလို ျဖစ္ေနေသးေတာ့တယ္။

တခါ ျမင့္ေမာင္က တကယ္ေတာ့ ဘာေၾကာင့္မွန္း မသိပါဘဲ အဂၤလိပ္ ပရီးမီးယားလိဂ္က ခ်ယ္လ္ဆီးအသင္းကို အားေပးတယ္။ ပထမေတာ့ ေမာ္ရင္ဟုိ မန္ေနဂ်ာ လုပ္တုန္းက သေဘာက်ၿပီး အားေပးခဲ့တာလို႔ ေျပာတတ္ပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေမာ္ရင္ဟို မရွိေပမယ့္လည္း သူ ခ်ယ္လ္ဆီးကိုပဲ ဆက္အားေပးေနတာပါ။

ခ်ယ္လ္ဆီး ကစားသမားေတြက တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ ကစားလို႔မ်ားလား…။

အဲဒါက ႏႈတ္ခမ္းႀကီး စူထားတဲ့ ျမင့္ေမာင္ စဥ္းစားေနတဲ့ အေၾကာင္းလား…။

ျမင့္ေမာင္က အရပ္ကလန္ကလားနဲ႔ ငယ္ငယ္ကတည္းက ေဘာလုံးကန္ခဲ့တယ္၊ လူခ်တယ္၊ ၾကမ္းတယ္။ သူကစားတာက အကြက္လည္း သိပ္ေတာ့ မရွိပါဘူး။ ေျပးတယ္၊ ကန္တယ္၊ နင္းတယ္၊ ေက်ာ္တယ္၊ အရပ္ရွည္တာကို အခြင့္အေရး အေနနဲ႔ သုံးၿပီး တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ ကစားတာပါပဲ။ ဥာဏ္မပါပါဘူး… မလွပါဘူး။ အဲ… အဲဒီလို ကစားရတာကိုပဲ သူ႔ဟာသူေတာ့ ေပ်ာ္ေနတတ္တယ္။

အခုေတာ့ အသက္ႀကီးလာတဲ့ ျမင့္ေမာင္တေယာက္ နည္းနည္းပါးပါး ေျပးရလႊားရတာကိုပဲ ေမာတတ္ေနပါၿပီ၊ ေဘာလုံးကန္ဖို႔ ဆိုတာကေတာ့ ေ၀လာေ၀းေပါ့ေလ…။ ဒါေပမဲ့ ျမင့္ေမာင္က နည္းနည္းလည္ေတာ့ ေဘာလုံးပြဲ ၾကည့္တာေပါ့… ေဘာလုံးပြဲမွ သူက အဂၤလိပ္ ပရီးမီးယားလိဂ္ကို ၾကည့္ပါတယ္။

အားေပးတာကေတာ့ ခုန ေျပာသလို တြန္းတြန္းတိုက္တုိက္ ကစားတတ္တဲ့ ခ်ယ္လ္ဆီးအသင္း… နည္းနည္းၾကမ္းတဲ့ အသင္းေပါ့။ ၿပီးေတာ့ အဲဒီ အသင္းက သူႀကိဳက္တဲ့ အေရာင္ျဖစ္တဲ့ အျပာေရာင္ အကၤ်ီ၀တ္ၿပီး ကစားၾကတယ္။

ျမင့္ေမာင္က ႏႈတ္ခမ္းႀကီး စူထားဆဲပါပဲ… တခုခုကို မေက်နပ္ေနပုံေတာ့ ရပါတယ္။ လူေတြဟာ ေပ်ာ္ေနခ်ိန္မွာ မၿပဳံးေတာင္ ၾကည့္ေပ်ာ္ ရႈေပ်ာ္ ရုပ္ခံရွိတတ္ၾကတယ္မို႔လား၊ အခုက ႏႈတ္ခမ္းႀကီး ေထာ္လို႔ စူထားေတာ့ ျမင့္ေမာင္ ေပ်ာ္ေနတာ မဟုတ္ဘူး ဆုိတာကေတာ့ သိသာပါတယ္။

ရုပ္ကလည္း နဂိုကထဲကမွ ၾကည့္ေကာင္းလွတဲ့သူ မဟုတ္ေတာ့ ျမင္ေယာင္သာ ၾကည့္လိုက္စမ္းပါဗ်ာ… ဘယ္လိုမွ မလွတဲ့ရုပ္… သနားစရာ ကုုလားမသာလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ မရပါဘူး။

သူ စဥ္းစားေနတာကေတာ့ စိတ္၀င္စားဖုိ႔ ေကာင္းပါတယ္။ ဘာတဲ့… ေဘာလုံး ေဖ်ာက္ၿပီး လူေတြ တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ လုပ္ေနၾကတာ ဘာေၾကာင့္လဲဆိုလား။

ေဘာလုံးကြင္းဆိုတဲ့ သတ္မွတ္စည္းကမ္းနဲ႔ သတ္မွတ္ဧရိယာရွိတဲ့ ေနရာတခုမွာ ေဘာလုံးဆိုတဲ့ ျမင္သာတဲ့ အရာတခုကို အားထုတ္မႈရွိတဲ့ ေျပးလႊား လုယူမႈ ေပါင္းထည့္ၿပီး ရည္ရြယ္ခ်က္ဆိုတဲ့ ဂိုးထဲေရာက္ေအာင္ (ဒါမွမဟုတ္ မေရာက္ေအာင္ မ၀င္ေအာင္) ေျခညီ အားညီ ႀကိဳးစားေနၾကတာကို ေဘာလုံး ေဖ်ာက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဘယ္လို ျဖစ္သြားမလဲဆိုတာ…။

နည္းနည္းေတာ့ ေဂါက္ပါတယ္ဆိုတာကေတာ့ အထူး ေျပာစရာေတာင္ မလုိေတာ့ပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ တခ်ဳိ႕ေနရာေတြမွာ တခ်ဳိ႕အခ်ိန္ေတြမွာ တခ်ဳိ႕ လူေတြဟာ အဲဒီလို တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ လုပ္ေနၾကသလားလို႔ ျမင့္ေမာင္က စဥ္းစားတာ…။

အလဲ့… တယ္ဟုတ္ပါလားလို႔ေတာ့ အေတြးမေစာ၊ အခ်ီးက်ဴး မေစာလိုက္ပါနဲ႔…။ သူ စဥ္းစားတာက ဟုတ္မလုိလိုနဲ႔ မဟုတ္ပါဘူး။ တကြက္ လိုေနပါေသးတယ္။

တြန္းတယ္ တိုက္တယ္ ဆိုတာက ေဘာလုံးကစားနည္း တခုတည္းမွာမွ ရွိတာမွ မဟုတ္တာေလ… ဒီတခ်က္ကို ျမင့္ေမာင္ ေခ်ာ္ေတြးေနတာက ျပႆနာတခုပါ။ သူ႔မွာက ေဘာလုံးအေတြ႕အႀကဳံေလာက္သာ ခိုင္ခိုင္မာမာ ရွိေနတာကိုး…။

တခ်ဳိ႕ကိစၥေတြက ေဘာလုံးပြဲမွ မဟုတ္တာ…။

ဒီေနရာမွာ တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ဆိုတဲ့ စကားလုံးကိုယ္၌ကိုက စိတ္၀င္စားဖုိ႔ မေကာင္းဘူးလားဗ်ာ။

တြန္းတယ္… ေရြ႕ေအာင္လုပ္တာ၊ ဖယ္ပစ္တာ၊ သူမ်ားကို ဒုကၡေရာက္ေအာင္လုပ္တာ၊ အားထည့္လုပ္တာ… ဒီလိုေတြ ရွိတယ္မဟုတ္လား။

တိုက္တယ္ဆုိတာကေတာ့ ရွင္းပါတယ္။ တိုက္ခိုက္တာ၊ ထိုးတာ၊ တြန္းပစ္တာ၊ မညီညြတ္ေအာင္လုပ္တာ၊ ဒုကၡေပးတာ၊ တည့္တည့္တိုးတာ ဆိုေတာ့ နည္းနည္းေတာ့ ျပင္းထန္တဲ့ အဓိပၸာယ္ေတြ ရွိေနတာေပါ့ေလ။

တကယ္ေတာ့ ျမင့္ေမာင္က တြန္းတြန္းတိုက္တိုက္ ဆိုတာကို ကစားတာမွာ ႀကိဳက္ခဲ့သူပဲ… ဒါဆို ဘယ္အရာမွာ မႀကိဳက္တာလဲ…။

၀င္းဦးနဲ႔တူေအာင္ တခါတခါ လုပ္တတ္ ေျပာတတ္တဲ့ ျမင့္ေမာင္ကေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းႀကီးကို စူထားဆဲပါပဲ…။

ဘယ္လိုမွ ၾကည့္လုိ႔ မေကာင္းပုံမ်ားေလ…။

ျပခ်င္လိုက္တာဗ်ာ…။

၂၀၁၁ ခုႏွစ္ ႏို၀င္ဘာလ ၁ ရက္။
မနက္ ၁ နာရီ၊ ဘန္ေကာက္။