အမွန္က လူဖတ္ေအာင္ လုပ္လိုက္တာပါ၊ ဇာဂနာနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္က ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး။ ေအာက္တိုဘာလ ၁၂ ရက္ သီတင္းကၽြတ္ လျပည့္ေန႔က ကမၻာေက်ာ္ ျမန္မာ့ လူျပက္ႀကီး ျပန္လြတ္လာေတာ့ ၀မ္းသာခဲ့ပါတယ္။ ထြက္ထြက္ျခင္း ေျပာတဲ့ ေျဖတဲ့ အေျပာေတြ၊ အေျဖေတြကလည္း ဒက္ကနဲ ဒုန္းကနဲ ဒိုင္းကနဲ ျဖစ္ေနေတာ့ သူ႔ကတုံးဟာ ေရႊခ်ထားဖို႔ ေကာင္းတယ္လို႔ပဲ စိတ္ထဲ ႀကိတ္ေတြး ခဲ့ပါတယ္။
ဦးေႏွာက္က ေကာင္းလြန္း ထက္လြန္း ေတာ္လြန္းေနတာကိုးဗ်ာ၊ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီလို ကမၻာ့အဆင့္မီ လူျပက္တေယာက္ ရွိေနတာ၊ ရထားတာ အင္မတန္ ဂုဏ္ယူဖို႔ ေကာင္းတယ္လို႔လည္း ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ ေက်နပ္မိပါတယ္။ ေဖ့စ္ဘုတ္ကေနတဆင့္ ဇာဂနာ့ အင္တာဗ်ဴးေတြ၊ သတင္းေတြ ဖတ္ရေတာ့လည္း ေကာင္းလိုက္တာဗ်ာ၊ ေျပာတတ္လုိက္ဗ်ာ၊ ေျဖတတ္လိုက္တာဗ်ာလို႔လည္း ေၾသာ္ခ် မိပါတယ္။
သတင္းေထာက္ေတြ၊ အင္တာဗ်ဴးတဲ့သူေတြ၊ ေမးခြန္းေမးသူေတြက ေမးခြန္းေတြ အမ်ားႀကီး မေမးႏိုင္ပါဘူး၊ ဒီ ေလး ငါး ဆယ္ခြန္းကိုပဲ ပတ္ေမးေနၾကရတာပါ။ ဇာဂနာဟာ ေမးခြန္းအတူကို အေျဖကြဲတဲ့ ခပ္သြက္သြက္နဲ႔ မွတ္သားစရာပါတဲ့ ဖတ္ထားတာေတြကိုပါ ေ၀မွ်လို႔ ေျပာဆုိသြားခဲ့တာကိုလည္း သူ႔အေျဖေတြ၊ သူ႔အင္တာဗ်ဴးေတြ ဖတ္တဲ့အခါ ေတြ႕ရျပန္ပါတယ္။ သတင္းေထာက္ကေတာ့ အစုံေမးတာကိုး… ေျဖသမွ်ထဲက တလုံးအထူး ပါလာရင္ တလုံး သတင္းလုပ္မွာကိုးဗ်ာ။ သတင္းေထာက္နဲ႔ လူျပက္ အားစမ္းတာလို႔ တနည္းတလမ္း သုံးသပ္မယ္ဆိုလည္း အလုပ္တခု ရႏိုင္ပါတယ္။
အဲဒီမွာ သတင္းဌာနတခုက ေမးတဲ့ ေမးခြန္းေလး တခုက ခ်စ္စရာပါ။ သမၼတ အိႏၵိယ ေရာက္ေနတယ္… ဇာဂနာ ဘာမ်ား ေျပာမလဲတဲ့။ လူျပက္ႀကီးက ျပန္ေျဖတယ္။ မလွလားဗ်ာ… “သမၼတႀကီး… လို႔ ။ အိႏၵိယ ေရာက္ရင္ ခ်ာပါတီ စားပါလို႔။ အာလူးပူရီ မစားပါနဲ႔…လို႔ က်ေနာ္ေျပာခ်င္ပါတယ္“ တဲ့။
ရယ္လိုက္ရတာ ဖတ္ဖတ္ေမာ… ရင္ဘတ္ေနာက္က ေက်ာ…။ ဇာဂနာဟာ လူျပက္ျဖစ္ေလေတာ့ တခၤဏုပၸတၱိဥာဏ္ (ရုတ္တရက္ ျဖစ္ေသာဥာဏ္) အလြန္ရႊင္ပါတယ္။ လူျပက္ေတြမွာ အေသာ အေဖာက္ အခံ အခု ညီညြတ္ရပါတယ္။ ဒါမွ ရယ္စရာ ျဖစ္ပါတယ္။ ေမးသူက ေမးေတာ့ ေျဖသူက ေျဖရပါတယ္၊ ရယ္ရပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ဖတ္ၿပီး ရယ္လုိက္မိပါတယ္။
ဇာဂနာကို လူျပက္ထက္ အမ်ားႀကီး ပုိျမင္တဲ့ သူေတြလည္း ရွိပါတယ္။ (ႏိုင္ငံေရးေခါင္းေဆာင္တေယာက္လို ျမင္ၾကတဲ့ လူငယ္ေတြ ရွိေနပါတယ္၊ ႏိုင္ငံေရးမႈနဲ႔ ေထာင္က်တယ္၊ ေထာင္ကထြက္လာတယ္၊ ႏိုင္ငံေရးသမားလို႔ ထင္ၾကတာပါ)၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဇာဂနာဟာ ႏိုင္ငံေကာင္းက်ဳိး၊ ျပည္သူေတြ ေကာင္းက်ဳိးအတြက္ တဖက္တလမ္းက သူႏိုင္တဲ့ဘက္က ေဆာင္ရြက္သူလို႔သာ ျမင္ပါတယ္။ (ႏိုင္ငံေရးသမားစစ္စစ္ေတာ့ မဟုတ္ေသးဘူးလို႔ ထင္ပါတယ္၊ ခဏေန ျဖစ္ခ်င္လည္း ျဖစ္မွာေပါ့ေလ။)
ဒီေတာ့ ဇာဂနာ ေျဖတဲ့ အေျဖ၊ ေျပာတဲ့ စကားေတြကို ရယ္စရာရွိရင္ ကၽြန္ေတာ္ ရယ္ပါတယ္။ ေသခ်ာ နားစိုက္စရာရွိရင္ ျပန္ဖတ္ၿပီး စဥ္းစားပါတယ္။ ေက်ာ္ေတြးပါတယ္။ တမ်ဳိး တေနရာ တေယာက္ တမီဒီယာကို ေျပာတဲ့ ပုံစံေတြ မတူတာကို ေလ့လာမိပါတယ္။
အဲဒီေတာ့ ျပန္ေကာက္ရရင္ ခုန ဇာဂနာ ေျပာလိုက္တဲ့ သမၼတ အိႏၵိယေရာက္တုန္း ခ်ာပါတီ စားပါ၊ အာလူးပူရီ မစားပါနဲ႔ကို ကၽြန္ေတာ္က တဟားဟား ရယ္မိပါတယ္။ ေကာင္းလိုက္တဲ့ ေခါင္းလို႔လည္း ေတြးမိလို႔ သေဘာက်မိပါတယ္။ ဇာဂနာ့ တခၤဏုပ္မ်ဳိးလည္း လိုခ်င္မိပါရဲ႕လို႔ ေတာင့္တမိပါတယ္။
ဒါေပမဲ့ အဲဒီဟာသကို နားမလည္လို႔ မရယ္ႏိုင္သူေတြ ရွိပါတယ္။ အထူးအားျဖင့္ေတာ့ အပ်ုိႀကီးေတြ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္၊ သူတို႔က ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ေစ့ေစ့ေတြးတတ္တာကိုးဗ်ာ (ေသခ်ာေတြးတယ္လို႔ ဆိုလိုတာပါ၊ ရိုးရိုးသားသား ေျပာပါတယ္)။ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ခင္တဲ့ အပ်ဳိႀကီးတေယာက္က လာေမးပါတယ္။ “ေမာင္ေလး… ေမာင္ေလး… ခ်ာပါတီစားပါ၊ အာလူးပူရီ မစားပါနဲ႔ဆိုတာ ဘာလဲ“တဲ့။
သူက ေတာ္ေတာ္ စဥ္းစားၿပီး စိတ္ညစ္ၿပီး ေနာက္ဆုံးမွ မိုးမိလို႔ တုပ္ေကြးျဖစ္ ေနမေကာင္းတာကို ကြမ္းယာဆိုင္ေဆးနဲ႔ ႀကိတ္ကုၾကည့္လို႔ မရတဲ့အဆုံး ပိုက္ဆံေလး ၅၀၀၀ က်ပ္ ခ်ဳိင္းညွပ္အိတ္ထဲ အသာထည့္လို႔ ေဆးလုိက္တယ္လို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ ရုပ္ဆိုးဆိုး လူပ်ဳိႀကီး ေဒါက္တာထုိင္တဲ့ ေဆးခန္းကို ရင္တမမနဲ႔ ထြက္ခဲ့ရတဲ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ အပ်ဳိႀကီးပုံစံနဲ႔ အရဲကိုးလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးတာပါ။
“ဘာလဲဟဲ့… ခ်ာပါတီစားပါ၊ အာလူးပူရီ မစားပါနဲ႔ ဆိုတာ“
အရယ္သန္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္က ရယ္ပါေလေရာ…။
“ဟင္း ဟင္း ဟင္း“
သူ႔ကိုယ္သူ ေရွ႕ ေနာက္ ျပန္ၾကည့္ၿပီး မလုံမလဲ ျဖစ္သြားပုံရတဲ့ အပ်ဳိႀကီးက တခါ…
“ဟဲ့… ေကာင္ေလး၊ ဘာရယ္တာလဲဟဲ့၊ ဒီက အေကာင္းေမးတဲ့ ဥစၥာ“
ကၽြန္ေတာ္ မ်က္ႏွာပိုးသပ္လို႔ အသာရပ္ရတယ္။ အပ်ဳိႀကီးေတြနဲ႔ ခင္ရတာ ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား၊ စလို႔ ရတယ္ေလ…၊ တခါတည္းနဲ႔ အျပတ္စိတ္ဆိုးေအာင္ စလို႔ မေကာင္ဘူး။ မွ်ဥ္းစရတာကိုးဗ်။
“အမ… ဇာဂနာ ဆိုတာ ဘာလဲ သိလား“
ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေမးၿပီး တလြဲေတြ ေတြးတတ္တဲ့ အပ်ဳိႀကီးမ်ား တေခ်ာ္ ေျဖမွာကိုလည္း ေၾကာက္မိတာနဲ႔ ကိုယ့္ဘာသာကိုယ္ပဲ ျမန္ျမန္ အေျဖထုတ္ေပးလိုက္ရတယ္။
“ဇာဂနာဆုိတာ လူျပက္ေလဗ်ာ၊ ရယ္စရာ ေျပာတဲ့သူေပါ့“
ကၽြန္ေတာ္က အတည္ရွင္းျပတယ္။ အပ်ဳိႀကီးက ကၽြန္ေတာ္ အတည္ေျပာတာကို ေနာက္တယ္လို႔ ထင္တယ္။ မယုံေသးဘူး၊ အပ်ဳိႀကီးေတြ သံသယႀကီးတာကို လက္ေတြ႕ မ်က္ေတြ႕ ေတြ႕ရျပန္တယ္။
“ဟုတ္ကဲ့လားကြယ္…၊ တျခားအေၾကာင္း တခုခုမ်ား ေျပာသလားလို႔…“
ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ေျပာရျပန္တယ္။
“ေမးတဲ့သူေတြကလည္း ေမးေတာ့ သူကလည္း စိတ္ထဲရွိတာ ေျပာတာေပါ့၊ မရယ္ရဘူးလား။ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ရယ္ရတယ္။ နဂိုကတည္းက အရယ္သန္လို႔လားေတာ့ မသိဘူး“
တဆက္တည္း အပ်ဳိႀကီးမမကိုလည္း ကၽြန္ေတာ္ အႀကံေပးလိုက္ေသးတယ္။ တခ်ဳိ႕က အခ်က္ျပမွ ရယ္တတ္ၾကတယ္ေလ။
“အမလည္း ရယ္ေလ၊ ဒါ ရယ္စရာေလ… ရယ္ပါ၊ ႀကိဳက္သလို ရယ္ပါ၊ တခစ္ခစ္နဲ႔ ရယ္ပါ“
သူက ရယ္ခ်င္ပုံ မရဘူး၊ “ေၾသာ္“ လို႔ပဲ အသံထြက္ရင္း ေငးမႈိင္မႈိင္ လုပ္ေနတယ္။
ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ တလုံးထည့္လိုက္တယ္။
“ရယ္စရာရွိတာ၊ ရယ္စရာ ေျပာတာကို မရယ္ဘူး ဆိုရင္ ေယာက်္ား မရႏိုင္ဘူး“
အပ်ဳိႀကီး စိတ္ဆိုးသြားၿပီ၊ တတ္ႏိုင္ေပဘူး။ ဒီေလာက္ ေျပာျပတာေတာင္ ခင္းေပးေနတာေတာင္ သူ႔ရယ္ေၾကာက ခက္လွတယ္။ ဒါေပသိ ေဒါကန္သြားတာေတြ႕ေတာ့ ျပန္ေခ်ာ့မွလို႔ လက္ကနဲ ခ်က္ခ်င္း အေတြးေပါက္တယ္။ ဒါနဲ႔ စကားေရာ ေဖာေသာ လုပ္ရျပန္တယ္။
“ဒီလို ရွိတယ္ေလ မမရယ္… ဇာဂနာ ေျပာတာကို ျဖန္႔ထြက္ေတြးခ်င္တယ္ဆိုလည္း ေတြးႏိုင္တာေပါ့“
ကၽြန္ေတာ္ လက္ခ်ာ ဆက္ရိုက္ရေတာ့တယ္၊ အပ်ဳိႀကီးက အတည္ႀကီးနဲ႔ နားေထာင္ေနတဲ့ပုံ လုပ္ေနၿပီ။
“ အိႏၵိယမွာက ခ်ာပါတီဆိုတာက ဂ်ဳံကို မီးကင္(ဖုတ္)တာေလ၊ ေကာင္းတယ္။ ဒီေတာ့ က်န္းမာေရးနဲ႔ ညီညြတ္တယ္“
“ဟုတ္တာေပါ့“
အမယ္ အပ်ဳိႀကီးက တလုံး ၀င္ေထာက္ခံလိုက္ေသးတယ္။
“အာလူးပူရီက်ေတာ့ ဆီေၾကာ္၊ ဂ်ဳံပဲျဖစ္ေပမယ့္ ဆီမ်ားမ်ား ထည့္ထားတဲ့ အိုးႀကီးထဲ ထည့္ေၾကာ္တာ…“
“ဒီေတာ့…“
အပ်ဳိႀကီးေတြဟာေလ တကယ္ပဲ ခက္ပါတယ္။ ရယ္စရာက်ေတာ့ မရယ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ေျပာတာက်ေတာ့ တေလးတစား နားေထာင္ေနတယ္။ သေဘာလည္း က်ပုံရတယ္၊ လိုက္လည္း ေထာက္ခံ (စကားေထာက္) ေနတယ္။
“ ဆီေၾကာ္ဆိုေတာ့ က်န္းမာေရးနဲ႔ မညီညြတ္ဘူး။ သမၼတႀကီးကလည္း က်န္းမာေရး သိပ္ေကာင္းလွတာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ၾကားတယ္။
အထူးသျဖင့္ ႏွလုံး (အေပၚဘက္ကဟာကို ေျပာတာပါ) မေကာင္းဘူးတဲ့။ ဒီလိုဆို ဆီေၾကာ္ေတြ စားရင္ ႏွလုံး အဆီပိတ္ႏိုင္တာေပါ့“
ကၽြန္ေတာ္ ခပ္တည္တည္နဲ႔ ျပည့္ျပည့္စုံစုံ ရွင္းျပလိုက္တယ္။
“ေၾသာ္“
အပ်ဳိႀကီးက ေၾသာ္ တဲ့၊ စကားတလုံး ေထာက္တယ္။ သူ အဲဒီလို မစဥ္းစားမိတဲ့အေၾကာင္း ရိုးရိုးသားသား ၀န္ခံေျပာၾကားတယ္။
ကၽြန္ေတာ္က ဇာဂနာအေနနဲဲ႔ သမၼတႀကီးအေပၚ ထားပုံရတဲဲ့ ေစတနာ တစိတ္တပိုင္းကို ေထာက္ျပၿပီး ေနာက္မွာ စိတ္၀င္တစား ျဖစ္ေနေသးပုံရတဲ့ အပ်ဳိႀကီးကို ဆက္ၿပီး စကားေျပာခ်င္ေသးတယ္။ ဆက္ရွင္းျပခ်င္ေသးတယ္။ အပ်ဳိႀကီးေတြအေပၚ ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ ေစတနာေတြ ပိုလြန္းတယ္လို႔ ေ၀ဖန္ခ်င္လည္း ေ၀ဖန္ဗ်ာ၊ မတတ္ႏိုင္ဘူး။ ဒါနဲ႔ ဆက္ျပန္တယ္။
“ေနာက္တခုကေတာ့ ဒီလို ေကာက္ယူ ဆက္စပ္ႏိုင္ေသးတယ္ဗ်။ အာလူးပူရီ မစားနဲ႔ဆိုတာ အာလူး မေပးနဲဲ႔လို႔လည္း ေျပာလို႔ရတာေပါ့။ ခ်ာပါတီက ခ်ာတာတာ လုပ္ရင္း ပါေအာင္ တီးခဲ့လို႔ ေျမွာက္ေပးတာေပါ့“
အပ်ဳိႀကီး မ်က္လုံးေတြမွာ အေရာင္ေတြ ထြက္လာတယ္၊ လက္လာတယ္။
“ဟယ္… အမ်ဳိးစုံ စဥ္းစားလို႔ ရတာပဲေနာ္…“
အမွန္ေတာ့ အပ်ဳိႀကီးေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အမ်ားႀကီး စဥ္းစားလိုက္ရတာပါ။ သူူကေတာ့ ေပ်ာ္ေနၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ဇာဂနာ စကားေၾကာင့္ ေခါင္းေတာင္ နည္းနည္း ေျခာက္စျပဳလာပါၿပီ။ ကၽြန္ေတာ့္ ဥာဏ္အေသးစား အႏုစားကေလး ျပန္ရႊင္ဖို႔ကေတာ့ အပ်ဳိႀကီး အေပၚမွာပဲ မူတည္ပါလိမ့္မယ္။ သူ႔ကို ျပန္စရပါမယ္။ ဒါနဲ႔…
“သိပ္မစဥ္းစားနဲ႔ခင္ဗ်၊ အေဒၚႀကီးလုပ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာင္ အမ်ားႀကီး စဥ္းစားလိုက္ရၿပီ။ ေလ်ာ္ေပး…“
အပ်ဳိႀကီးက ရယ္တယ္။
“ဟုတ္ပါရဲ႕… မုန္႔၀ယ္ေကၽြးပါ့မယ္“
ကၽြန္ေတာ္က စိတ္ဆိုးတဲ့ပုံစံေလးလုပ္လို႔ ရသမွ်ထည့္လိုက္တယ္။
“အပ်ဳိႀကီးေတြ ေတာ္ေတာ္ ခက္တာပဲ။ ရယ္စရာရွိတာကို မရယ္ဘဲ အခ်ိန္ေတြ အလကား အကုန္ခံေနၾကတယ္“
အပ်ဳိႀကီးကလည္း ေခသူမဟုတ္ဆိုေတာ့ ျပန္ပက္တယ္။
“ဟ… ခ်ာတိတ္ရ၊ နားမွ မလည္တာကြ။ ဟာသ ဆိုတာက နားလည္မွ ရယ္လို႔ရတာ မဟုတ္ဘူးလား“
ဒီေနရာမွာ ကၽြန္ေတာ္က လူလည္လူတတ္ႀကီး တခ်က္ ၀င္လုပ္လိုက္တယ္။ ဆုံးမသလုိလို ဘာလိုလိုနဲ႔…
“ဒါေၾကာင့္ ေျပာေျပာေနရတာေပါ့။ ရည္းစားထားပါ၊ စကားေျပာပါ၊ သူေျပာတာေတြ နားေထာင္ၿပီး ရယ္ပါ။ ဒါဆိုရင္ ေနာက္ဆို ရယ္စရာ ေတြ႕တာနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း နားလည္ၿပီး ရယ္တတ္သြားလိမ့္မယ္ဗ်“
အပ်ဳိႀကီးကလည္း မခံဘူးဗ်၊ မဟုတ္မခံ ဆတ္ဆတ္ႀကဲ(ဇတ္ဇတ္က်ဲ)ထဲက ထင္ပါတယ္။
“ဟိတ္… သူမ်ားကို လာမေျပာနဲ႔၊ ကိုယ့္ဘာသာပဲ အရင္စြံေအာင္ လုပ္စမ္းပါဦး။ သူကေတာ့ အျဖစ္ မရွိဘဲဲနဲ႔မ်ား သူမ်ားကို ဆရာလာလုပ္ခ်င္ေသးတယ္။ နားမလည္လို႔ ေမးမိပါတယ္၊ မွားပါတယ္“
အပ်ဳိႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကိုေတာင္ ဖိေဟာက္သြားေသးတယ္။ အပ်ဳိႀကီးမ်ား ခက္ပါရဲ႕ဗ်ာ… ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ဘယ္ေနလိမ့္မလဲ။
“ကၽြန္ေတာ္က နားလည္တယ္ေလ၊ ရယ္တတ္တယ္ေလ၊ အခုေတာင္ အမ်ဳိးမ်ဳိး ရွင္းျပလိုက္ေသးတယ္မို႔လား။ မတတ္ႏိုင္ဘူး အမ…၊ က်န္စစ္သားကေတာ့ ကယ္တာပဲ… ေစာလူးက ေအာ္တယ္ဆိုရင္ ေအာ္ေပါ့။ အုိေက… ေကာင္းေသာ ညေနခင္းပါ၊ က်န္းမာခ်မ္းသာပါေစ။ ဘိုင္…“
ကၽြန္ေတာ္ အပ်ဳိႀကီးနဲ႔ လမ္းခြဲလိုက္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ၿပဳံးေနမိတယ္။ ဇာဂနာ့ ၿပဳံးၿဖီးၿဖီး မ်က္ႏွာႀကီး (ကတုံးႀကီးနဲ႔ေလ…) ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲ ေပၚလာတယ္။
ဇာဂနာႀကီးကို ဒါေၾကာင့္ ျပည္သူေတြ (အစိုးရ အရာရွိေတြပါ မက်န္) ခ်စ္ၾကတာကိုးလို႔ ေတြးမိတယ္။ ဟုတ္တယ္ေလ… သူက ရိုးရိုးသားသားနဲ႔ ရယ္စရာေတြ ေျပာတတ္တာကိုးဗ်။
၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ေအာက္တုိဘာလ ၁၆ ရက္။
ညေန ၄ နာရီခြဲ။
မိုးစက္ေမွာ္ 