ေက်ာ္လြင္ဦး ရင္ေတြ ခုန္ေနတယ္၊ ဘာေၾကာင့္လဲ… ခရီးထြက္ရမွာမို႔၊ ဘယ္သူနဲ႔လဲ… ဘုန္းႀကီးနဲ႔။ ဟား… ဟား… ရယ္စရာ မေကာင္းပါသလား၊ ဘုန္းႀကီးနဲ႔ ခရီးထြက္ရမွာကို ဘာေၾကာင့္ ရင္ခုန္ေနသလဲ။ မိဘ ေဆြမ်ဳိးေတြ မပါဘဲ တေယာက္ထဲ သြားလာခြင့္ ရမွာမို႔ ျဖစ္ပါတယ္။

ဘုန္းေတာ္ႀကီး ဦးဇ၀နက သံတြဲၿမိဳ႕ကေန ေလွတတန္၊ ကားတတန္ သြားရတဲ့ ဆင္ေခါင္းရပ္မွာ သီတင္းသုံးတယ္။ ရန္ကုန္က အျပန္ တပည့္ေက်ာ္ ေက်ာ္လြင္ဦးကို အလည္ေခၚတယ္။ ရန္ကုန္သား ေခၚသြားေတာ့ နည္းနည္းပါးပါး သူ ခိုင္းလို႔ရမယ္၊ ေနာက္ ငယ္ငယ္က တရားသင္ေပးထားတဲ့ေကာင္ ရခုိင္ဓေလ့လည္း နားလည္ သြားတာေပါ့လို႔ ဘုန္းႀကီးက ေတြးတယ္။

ဘုန္းႀကီး ဦးဇ၀နက အလုပ္ အလြန္မ်ားတယ္၊ သီတင္းသုံးရာ နယ္ပယ္မွာ ေက်ာ္ေဇာကိတၱိရွိဖို႔လည္း သူ အားထုတ္တယ္။ ရန္ကုန္အျပင္ ျမန္မာျပည္အႏွ႔ံ ၿမိဳ႕ရြာေတြ သူ ၾကြေရာက္တတ္တယ္။ ရန္ကုန္ကေတာ့ အ၀င္ ခလုတ္၊ အထြက္ ခလုတ္ေပါ့။ ရန္ကုန္ၾကြတဲ့ အခါတိုင္းလည္း ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္မွာ ရွိတဲ့ ေက်ာ္လြင္ဦးတို႔အိမ္ ၾကြၿမဲ၊ ခိုင္းစရာရွိရင္လည္း တပည့္ေက်ာ္ကို ခိုင္းတတ္တယ္။

အခုလည္း ရခိုင္ျပည္၊ သံတြဲ ဆင္ေခါင္းျပန္လာေတာ့ တပည့္ေက်ာ္ကို အပါေခၚလာခဲ့ၿပီ။ ကားလက္မွတ္က ခက္ေတာ့ ဆရာတပည့္ တကြဲတျပားစီ၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးမို႔ ဦးဇ၀နကေတာ့ ဒရိုင္ဘာေနာက္က ခုံမွာ ေနရာရတယ္။ ေက်ာ္လြင္ဦးကေတာ့ ရန္ကုန္-ေတာင္ကုတ္-သံတြဲ ေျပးတဲ့ အဆင့္ျမင့္ ဘတ္စ္ကားတစီးရဲ႕ ခါးလယ္ေလာက္မွာ… ဆရာဘုန္းႀကီးနဲ႔ အတူ မထိုင္ရတာကိုေတာင္ ေက်ာ္လြင္ဦးက ေပ်ာ္လို႔… အေတာ္ႀကီးပြားတိုးတက္ဦးမယ့္ တပည့္…။

ကားက ညေနမေစာင္းတေစာင္းမွာ ထြက္တယ္၊ ရန္ကုန္ကေန ျပည္၊ ျပည္ကေန ဧရာ၀တီ န၀ေဒး တံတားျဖတ္၊ ခရီးဆက္ေတာ့ ရိုးမကို ေရာက္ၿပီ။ ရိုးသည္ ရင္ကို ရိုင္းေစခဲ့ၿပီ။

ရခိုင္ရိုးမကို ျဖတ္ေက်ာ္ခ်ိန္မွာ ညသန္းေခါင္… ဘယ္လုိသန္းေခါင္မ်ဳိးလဲ… လျပည့္ည သန္းေခါင္…။ မိန္းကေလးတေယာက္ကို အလွဆုံး ျဖစ္ေစလို႔ ေယာက္်ားတေယာက္ကို ကာမဆႏၵ အၾကြဆံုး ျဖစ္ေစခဲ့ၿပီ။

ေက်ာ္လြင္ဦး ရန္ကုန္ အေ၀းေျပးကားဂိတ္မွာ ကားမထြက္ခင္ ကိုယ့္ထိုင္ခုံ ကိုယ္ထိုင္ေနတုန္း ေဘးနားမွာ မိန္းကေလးတေယာက္ လာထိုင္ဖို႔၊ အဲဒီမိန္းကေလးက ၾကည့္ေပ်ာ္ ရႈေပ်ာ္တဲ့ ရုပ္ကေလး ျဖစ္ေစဖို႔ ဆုေတာင္းခဲ့တယ္။

အရင္ကေတာ့ ေက်ာ္လြင္ဦးက သူ႔အေမနဲ႔ ခရီးေတြ သြားဖူးသလို တေယာက္တည္းလည္း အလုပ္နဲ႔ သြားလာဖူးတယ္။ အဲဒီလို သြားတဲ့အခါတိုင္း သူ႔ေဘးမွာ အလြန္တရာ ၀သူ၊ အရက္ေသစာ မွီ၀ဲထားသူ၊ ကေလးပါတဲ့ သားသည္မိခင္၊ အဖိုးႀကီး အဖြားႀကီးေတြနဲ႔ အႀကိမ္ႀကိမ္ ထိုင္ဖူးတယ္၊ က်ဖူးတယ္။ ေက်ာ္လြင္ဦး စိတ္ကုန္လြန္းလွၿပီ။ တခ်ဳိ႕မ်ား ေယာက်္ားခ်င္း ခပ္တည္တည္ ပခုံးေပၚ ေခါင္းတင္မွီ အိပ္တာမ်ဳိးက ရွိေသးတယ္။

အခုေတာ့ ေက်ာ္လြင္ဦး ဆုေတာင္းျပည့္ခဲ့ၿပီ။ ေဘးခုန္မွာ လာထိုင္သူက တကၠသိုလ္ ေက်ာင္းပိတ္လို႔ ရခုိင္ျပည္ ျပန္မယ့္ တကၠသိုုလ္ ေက်ာင္းသူေလးတေယာက္၊ တရုတ္ကျပားမေလး၊ အသားျဖဴျဖဴ ႏွာေခါင္းျပားျပား မ်က္ေပါက္က်ဥ္းက်ဥ္း…။ ဒါေပမဲ့ အလုံးအထည္ေလးနဲ႔ ၀တ္ပုံစားပုံေၾကာင့္ ၾကည့္ေပ်ာ္ရႈေပ်ာ္ထက္ေတာင္ ပိုခ်င္သလိုလို… ေက်ာ္လြင္ဦး ပီတိက ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသားပီပီ ႏွစ္နာရီေက်ာ္ တရားထိုင္ခဲ့ေပမယ့္ တခါမွ မျပင္ရဘဲ စိတ္ေရာ ကိုယ္ပါ ေပါ့ပါးေနသလို…။

ရိုးပတ္ေနတဲ့ ဘတ္စ္ကားက ဒီေလာက္ အေကာင္းႀကီး မဟုတ္၊ ဒါေပမဲ့ ဒရိုင္ဘာက ကားေမာင္းကၽြမ္းပုံရတယ္။ ရိုးက အေကြ႕အ၀ိုက္ မ်ားလွတယ္။ ကားကလည္း အရွိန္နဲ႔ ေကြ႕တာဆိုေတာ့ ၀ွီးကနဲ ၀ွိက္ကနဲ ဂ်ိမ္းစ္ဘြန္း ကားေမာင္းသလို ရွိန္းကနဲ ဖိန္းကနဲ ျဖစ္ေစတယ္… ေက်ာ္လြင္ဦး အပါအ၀င္ ရန္ကုန္သား တခ်ဳိ႕က ျပဴတူူးေၾကာင္ေတာင္… ေၾကာက္ေၾကာက္လန္႔လန္႔… ရင္ေတြဖိုဖို…။

ရခိုင္သူ ရခုိင္သား ခရီးသြားေတြကေတာ့ ကားေမာင္းတာ ဒရိုင္ဘာအလုပ္၊ ညဆိုတာ သူတို႔ အိပ္ဖို႔ သေဘာထားလို႔ အားလုံးက အိပ္ေမာက်လို႔… ဘတ္စ္ကား တစီးလုုံး တိတ္ဆိတ္ ၿငိမ္သက္… ခရီးေတြ အိပ္ေနလို႔ ကားမီး အေမွာင္ခ်… လျပည့္ည လေရာင္ကေလးကသာ တိမ္ေတြ စင္တာနဲ႔ လင္းလိုက္… သစ္ပင္ကြယ္တာနဲ႔ ေပ်ာက္လိုက္… ေက်ာ္လြင္ဦးနဲ႔ လိုက္တမ္း ေျပးတမ္း ကစားေနသလို…။

ေဘးက ေကာင္မေလးကို ေက်ာ္လြင္ဦး ၾကည့္လိုက္တယ္။ ၾကည့္ေပ်ာ္ ရႈေပ်ာ္ တရုတ္ကျပား မေလးဟာ ျပတင္းေပါက္ဘက္မွာ ထိုင္တာေၾကာင့္ ျပတင္းေပါက္ဘက္ကို ေခါင္းေစာင္းလို႔ အိပ္ေနတယ္။ အိပ္ေပ်ာ္သလား မေပ်ာ္သလားေတာ့ သူမွ သိလိုက္မယ္။ ေက်ာ္လြင္ဦးကေတာ့ သူကေလးကို ၾကည့္တယ္… မ်က္ႏွာလြဲတယ္၊ ၾကည့္တယ္… ခိုးၾကည့္တယ္… ၾကည့္တယ္။

ဘုန္းႀကီးလည္း တရားႏွလုံးသြင္းလို႔ ႀကိမ္းေနၿပီလား မသိ၊ ဒရိုင္ဘာကေတာ့ ေ၀ွ႕ကနဲ ၀ွိက္ကနဲ ေမာင္းႏိုင္ဖို႔ စတီယာရင္ေပၚမွာသာ သူ႔စိတ္ေတြ ရွိေနလိမ့္မယ္။ ကားတစီးလုံးရဲ႕ ခရီးသည္ ၉၀ ရာခိုင္ႏႈန္းကေတာ့ မ်က္လုံးေတြ ပိတ္ထားၾကလို႔ တျခားကမၻာကို ေရာက္ေနၾကေလာက္ၿပီ။ ကားေပၚမွာ မ်က္လုံးဖြင့္လို႔ သူခိုးအလုပ္ လုပ္ေနသူက ေက်ာ္လြင္ဦး။

ၾကည့္ေပ်ာ္ ရႈေပ်ာ္ တရုတ္ကျပားမေလးက ဥမၼာဒႏၱီ ျဖစ္သြားေရာ… ပပ၀တီဆိုရင္ေတာ့ ခုနစ္ေဆာင္ တိုက္ခန္း မီးမထြန္းဘဲ လင္းတယ္ဆိုလား…။ ဥမၼာဒႏၱီကေတာ့ ၾကည့္ဥူ (ေယာက်္ားေလးေတြ) ရူးေအာင္ လွတဲ့သူ…။ လေရာင္ေၾကာင့္ ရိုးက ေက်ာ္လြင္ဦး ရင္ကို ရိုင္းေစေလေတာ့တယ္။

တရုတ္ကျပားမေလးဟာ မ်က္စိဖြင့္ထားတဲ့ ဘတ္စ္ကားေပၚက ေက်ာ္လြင္ဦးအတြက္ အရွင္လတ္လတ္ ဥမၼာဒႏၱီ၊ သူ႔ပါးဟာ ဥမၼာဒႏၱီရဲ႕ အလွေတြ… ရူးၿပီေပါ့…။ ရူးတယ္ဆုိတာ အသိစိတ္ကင္းမဲ့သြားတာ… လုပ္ခ်င္ရာ ေျပာခ်င္ရာေျပာ ႀကံစည္ခ်င္တာ ႀကံစည္ေပါ့။ ေက်ာ္လြင္ဦး မွားေတာ့မယ္၊ မွားဖို႔နီးေနၿပီ၊ မွားခါနီးေနၿပီ။

ရိုးကို ေကြ႕တာ ၆၄ ႀကိမ္ေျမာက္တဲ့အခါမွာ ေက်ာ္လြင္ဦး ႏွာေခါင္း တရုတ္ကျပားမေလးရဲ႕ ပါးေပၚ ကမိတယ္။ တရုတ္မေလး ႏိုးတယ္ (အိပ္ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ရာကေန မ်က္လုံးဖြင့္ေလသလားေတာ့ မသိ) ၀င္း၀င္းေတာက္တဲ့ မ်က္လုံးေတြနဲ႔ ေက်ာ္လြင္ဦးကို ၾကည့္တယ္။ ၿပီးမွ ကိေလသာ ထၾကြ ေသာင္းက်န္သူေတြရဲ႕ ေဘးရန္က ကာကြယ္ႏိုင္ေစဖို႔ ခံတပ္တခု ရုတ္ခ်ည္း တည္လိုက္သလို ပါးအပါအ၀င္ မ်က္ႏွာတခုလုံးကို ပု၀ါစနဲ႔ ၿခဳံလို႔ ျပတင္းေပါက္ဘက္ ေခါင္းေလးကို ေစာင္းၿပီး ျပန္ေနတယ္။

ေက်ာ္လြင္ဦး ဘာျဖစ္မွန္းမသိ၊ ဒိန္းတလိန္းနတ္တို႔ သူ႔ရင္ဘတ္ထဲ ကခုန္ေနသလို… သူ႔လုပ္ရပ္ အမွန္အမွား မခြဲျခားႏိုင္၊ ကိေလသာ အမိႈက္ေမွာင္ေတြ ဖုံးေနဆဲ၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ တရားေဟာေျပာခ်က္ေတြ သူ႔နားမွာ ၾကားတခ်က္ မၾကားတခ်က္။ ေကာင္မေလးပါးကို ေနာက္တႀကိမ္ သူ နမ္းခ်င္ေနမိတယ္။ ရိုးမဟာ သူ႔ကို ဗိုက္ရာဂရာေတြ တိုက္ေကၽြး ထားလိုက္ၿပီ။

ရုိးနဲ႔ လဟာ ဆန္းေနတယ္၊ ေက်ာ္လြင္ဦးမွာ ပန္းေနတယ္၊ ကဗ်ာရြတ္အကေတြ လန္းေနတယ္။ အခ်ိန္ ခ်ိန္သီးကေတာ့ ရမ္းေနတယ္။ အခ်စ္ဟာ အားလုံးကို ကန္းေစတယ္။ အခုေတာ့ ရိုးေၾကာင့္ ေက်ာ္လြင္ဦးကို နမ္းေစခဲ့တယ္။

ခဏေနေတာ့ ေတာင္ကုတ္ကို ကား၀င္တယ္၊ ခရီးသည္ေတြ အစစ္ေဆးခံဖို႔ အားလုံး ေအာက္ဆင္းေပးရတယ္။ ကားအျပင္ဘက္မွာ ေအးလုိက္တာ မေျပာပါနဲ႔ေတာ့၊ ၿခဳံကြယ္မွာ အခင္းေလးသြားတဲ့ ေက်ာ္လြင္ဦး ေရစေတြမွာ အေငြ႕တေထာင္းေထာင္းေတြ႕တယ္။ ၿပီးေတာ့ တရုတ္ကျပားမေလးကို ေတြ႕တယ္၊ ဟာ… တရုတ္ကျပားမေလးမွာ ေနာက္ထပ္ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္ ပါေနေသးတယ္။ သူတို႔ တီးတိုးတီတိုး သဖန္းပိုး လုပ္ေနတယ္၊ ငါ့အေၾကာင္းလား၊ သူတို႔ တုိင္မ်ား တိုင္လိုက္မလား… ဘယ္သူ႔ကို တိုင္မွာလဲ၊ ဘုန္းႀကီးလား၊ ကားဆရာေတြလား။

ေက်ာ္လြင္ဦး ရင္ေတြ ခုန္ေနတယ္၊ ေရွ႕က ေကာ္ဖီမစ္ကို တခ်က္ စုပ္ငုံလိုက္တယ္။ အား… ပူလိုက္တာ၊ ခ်မ္းလြန္းလို႔ ေသာက္ခ်လိုက္ေပမယ့္ အပူက လည္ေခ်ာင္းကေန ရုတ္တရက္ မ်ဳိခ်လိုက္တာ အူတေလွ်ာက္ကို ပူေနေရာ… အစာအိမ္ထဲအထိ ပူသြားမယ္ထင္တယ္။ ေကာင္မေလးေရ… ငါ့ကို သနားပါကြယ္… ေက်ာ္လြင္ဦးဟာ ကြယ္လြန္သူ လူၾကမ္းမင္းသားႀကီး အံ့ေက်ာ္ မဲ့လိုက္တဲ့ အိုက္တင္မ်ဳိးနဲ႔… ရယ္ရတယ္။

ေနာက္တရက္ေစာေစာ သံတြဲေရာက္တယ္၊ အဲဒီကေန ဘုန္းေတာ္ႀကီးအိတ္နဲ႔ ကိုယ့္အိတ္နဲ႔ တဖက္ဆီ ဆြဲထားတဲ့ ေက်ာ္လြင္ဦး… ဆင္ေခါင္းေရာက္တယ္။ ဆင္ေခါင္းမွာ ေရလုပ္ငန္းေတြ ေလ့လာတယ္၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးကို ကူစရာရွိ ကူတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကားေပၚက ေကာင္မေလးကို သူ သတိရေနတတ္တယ္။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း၀င္းထဲ ေရာက္ေနတဲ့ သူ႔စိတ္ေတြ အခုေတာ့ ရိုင္းမေနေတာ့ပါဘူး။

ေကာင္မေလးရဲ႕ပါးမွာ သံလိုက္ဓာတ္ေတြ ရွိပုံရတယ္၊ သူ႔ႏွာေခါင္းဟာ အခုထက္ထိ နီေနဆဲပါ။ ဘုန္းေတာ္ႀကီးရဲ႕ တရားေတာ္ေတြဟာ ေက်ာ္လြင္ဦးကို မဖမ္းစားႏိုင္ေတာ့ဘူး၊ သူ႔ကို ဖမ္းစားႏိုင္တာက ရိုးရယ္၊ လျပည့္ညရယ္၊ ျဖဴေဖြးတဲ့ ပါးျပင္ေလးတဖက္ရယ္၊ ရင္ခုန္သံေတြရယ္…။

ေနာက္ေတာ့ ဘုန္းႀကီးက နည္းနည္းျပည့္စုံတဲ့ သူ႔တပည့္ေတြကို တာ၀န္ေပးလို႔ ရန္ကုန္က ေခၚလာတဲ့ တပည့္ကို ငပလီပို႔ေပးတယ္။ ငပလီမွာ သႀကၤန္က်ေနၿပီ။ သံတြဲကေန ငပလီကို စက္ဘီးနဲ႔ ေက်ာ္လြင္ဦးတုိ႔ သြားၾကတယ္။ ခရီးက မနီးဘူး၊ ေနက ပူေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ခရီးဆုံးရင္ ငပလီ ေရာက္မယ္ဆိုတာေၾကာင့္ ေခၽြးစီးေခၽြးေပါက္ၾကားကေန စက္ဘီးနင္းၾကတယ္။

ငပလီ မေရာက္ခင္ မ႑ပ္တခုမွာ တရုတ္ကျပားမေလးကို ေက်ာ္လြင္ဦး ျပန္ေတြ႕တယ္၊ ပထမေတာ့ သူ ႏႈတ္ခမ္းစူတယ္၊ ေကာင္မေလးဟာ ေက်ာ္လြင္ဦးကို စိုက္ၾကည့္တယ္… ၾကည့္တယ္… ၾကည့္တယ္… သူ႔မ်က္ႏွာေလးက တျဖည္းျဖည္း ၾကည္လင္လာတယ္၊ ရိုးေပၚက လမင္းႀကီး သံတြဲအလြန္ တေနရာ ေရာက္ေနပါၿပီ၊

ဖလားကို ကိုင္တယ္၊ ေရခပ္တယ္…. ဒီလူႀကီးကို ေလာင္းလိုက္တယ္…၊ သူက ေက်ာ္လြင္ဦး… ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသား… အေကာင္းစားေတာ့ မဟုတ္… အနမ္းခုိးစားသူ… သူ႔အျပစ္ခ်ည္းေတာ့ မဟုတ္… ရိုးမမွာလည္း အျပစ္ရွိတယ္… ရိုးက ေက်ာ္လြင္ဦး ရင္ကို ရိုင္းေစသကိုး…။

၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ၾသဂုတ္လ ၆ ရက္။
၀၀း၃၀ နာရီ။