လူေတြအေၾကာင္း တရားက်စရာေလးေတြကို ေျပာျပခ်င္လို႔ပါ၊ ဟဲ ဟဲ…၊ လူေတြထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္လည္း ပါတယ္ေနာ္၊ ေတာ္ၾကာ… ကၽြန္ေတာ့္ကို နတ္သား ေအာက္ေမ့ၿပီး ထုတ္ထားလိုက္မွာ စိုးလို႔၊ ဘာတဲ့… လူေတြ… လူေတြ… လူေတြ…။
လူ႔စိတ္က ေမ်ာက္နဲ႔တူသတဲ့၊ ခုန္ဆြ ခုန္ဆြနဲ႔… ေတာင္ေရာက္ ေျမာက္ေရာက္ ဟိုေရာက္ ဒီေရာက္။ ေလာဘကလည္း ႀကီးလိုက္ေသး… ၀ါးေနတာက တတုံး၊ ပန္းကန္ထဲမွာ တတုံး၊ ခပ္ေနတာ တတုံးလို႔ ဆိုရမယ္။ ဒါေတာင္ စားၿပီးရင္ သုံးေလးတုံးေလာက္ ထုပ္(ထည့္)သြားဦးမွ ဆိုတာမ်ဳိးက ေတြးတတ္ေသးတယ္။
ဥပမာဗ်ာ… ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက အမႀကီးတေယာက္နဲ႔ စကားလက္ဆုံက်မိတယ္ ဆိုပါစို႔၊ ေဟ့… ခ်ာတိတ္ အခုေနတဲ့ ေနရာမွာ ေနရထိုင္ရတာ အဆင္ေျပလားလို႔ သူက ေမးလာတယ္ ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္က ဘာျပန္ေျဖမယ္ ထင္သလဲ။
“ဟုတ္ကဲ့၊ မမ… အဆင္ေျပပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔နားမွာ ကုလား စားေသာက္ဆိုင္ေတြ မ်ားတယ္ေလ၊ ကၽြန္ေတာ္က ကုလားစာ ႀကိဳက္ေတာ့ အိုေက ေနတာေပါ့၊ အာလူးေၾကာ္နဲ႔ ၾကက္ေၾကာ္ ေရာင္းတဲ့ ဆုိင္လည္း ရွိေတာ့ စားေရးေသာက္ေရးလည္း မပူရဘူးေလ၊ ကၽြန္ေတာ္က ခ်က္မွ မစားတာ“
“အခန္းကေရာ အိုေကလား၊ ျမန္မာေတြနဲ႔လား“
“ျမန္မာေတြနဲ႔ေတာ့ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ ႏိုင္ငံစုံကပဲ… ၀င္လိုက္ထြက္လိုက္ပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္သာ ၾကာၾကာေနေနတာ၊ အိမ္သူႀကီး (တအိမ္လုံးကို တာ၀န္ခံ ယူထားၿပီး အခန္းတခန္းခ်င္း ျပန္ငွားစားသူ) တရုတ္မကလည္း မဆိုးပါဘူး။ ေတာ္ေတာ္ေလး အသန္႔ႀကိဳက္တယ္။ သူ႔နားရက္ဆို အိမ္ပဲ ရွင္းေနတာပဲ… ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္စကဆို ကၽြန္ေတာ့္အခန္းပါ လာၿပီး ဖုန္စုပ္စက္နဲ႔ လာစုပ္ေနလုိ႔ ေနေန ကၽြန္ေတာ့္ဘာသာ လုပ္မယ္ဆိုၿပီး တားထားရတယ္“
“ေကာင္းတာေပါ့ဟဲ့… ဘယ္ေလာက္ေပးရလဲ“
“အခန္းကေတာ့ က်ဥ္းတယ္ဗ်ာ၊ ၆ ေပ၊ ၁၀ ေပ ေလာက္ပဲ ရွိတယ္။ ကုတင္တလုံး စားပြဲတလုံးပဲ။ တပတ္ ၇၅ ေပါင္“
“ဘယ္ဇုန္ထဲမွာလဲ“
“ဇုန္ သုံး ဗ်“
“ဟယ္… မ်ားတာေပါ့“
“အင္း… နည္းနည္းေတာ့ မ်ားတယ္ထင္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ အခန္းေလးက မဆိုးပါဘူး၊ အေပၚထပ္ျဖစ္ၿပီး အေရွ႕ဘက္ မ်က္ႏွာစာက လမ္းမကို ျမင္ရတယ္ေလ၊ ေနာက္ၿပီး ေခါင္းရင္းက တံခါးမႀကီးက ဆြဲဲဖြင့္လို႔ ရတယ္။ ႏွစ္ရြက္တံခါးဗ်… ေႏြရာသီမွာ ေနရသက္သာတာေပါ့“
ကၽြန္ေတာ္တို႔ အျပန္အလွန္ ေျပာျဖစ္က်တာကို ေရးျပလိုက္တာပါ။ ဟုတ္တယ္၊ အခန္းခက တကၠစီဆရာက စလာပို႔ ကတည္းက အခန္းကုိ တခ်က္ၾကည့္ၿပီး ဘယ္ေလာက္လဲ၊ ၆၅ ေပါင္လားတဲ့။ ကၽြန္ေတာ္က ၇၅ လို႔ ျပန္ေျပာလိုက္ေတာ့ မ်ားတယ္ဗ်တဲ့ ေျပာဖူးတယ္။ ဘယ္တတ္ႏိုင္မလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အေရးေပၚ အခန္းရွာ ေျပာင္းခဲ့ရေတာ့ မဆိုးဘူးဆိုၿပီး ယူမိလိုက္တာပဲ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သေဘာက်တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္ရင္ ၿပီးတာပဲ မဟုတ္လား။
ဆက္ရရင္ ခုန မမနဲ႔ ေနာက္ သုံးေလးလေလာက္က်ေတာ့ တခါ စကားေျပာျဖစ္ျပန္တယ္။ ဟိုေျပာဒီေျပာ ေျပာေနရင္း မတ္တပ္ကေန ေနေရးထိုင္ေရး စားေရးေသာက္ေရးဘက္ ေရာက္သြားျပန္တာေပါ့။ မမေတြက ေမာင္ေလးအရြယ္ဆိုရင္ ကေလးေလးလို သေဘာထားတယ္ မဟုတ္လား၊ တေယာက္ထဲ ေနရတဲ့ ေမာင္ေလးကို သနားလို႔နဲ႔ တူပါတယ္၊ ခုနကလို အလားတူ စကားေတြ ျပန္ေမးျပန္ပါတယ္။
“…. …. ….“
“…. ….“
“…. …. ….“
“တပတ္ ၇၅ ေပါင္“
“ဟယ္… တန္တာေပါ့“
“ဟင္… ဟုတ္… ဟုတ္… ဟုတ္…“
ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခ်င္တာက အဲဒါပါပဲ။ လူေတြ မဟုတ္လားဗ်ာ၊ စိတ္ေျပာင္းသြားတာကိုး…။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ဒုကၡေရာက္သြားတာေပါ့။ သူနဲ႔ ပထမတခါ ဒီအေၾကာင္းအရာကိုပဲ ေျပာဆုိထားခဲ့ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က မွတ္မိေနတယ္ေလ။ မမႀကီးက မမွတ္မိေတာ့ဘူး။ သူပဲ မတန္ဘူးေျပာလုိက္၊ တန္တယ္ေျပာလိုက္နဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္မွာသာ…။
မမအေၾကာင္း ေျပာၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း ဆက္ေျပာမွ ျဖစ္မယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အြန္လိုင္းမွာ သူငယ္ခ်င္းေလးေတြနဲ႔ စကားေျပာတဲ့အခါ အရင္က သိသိ၊ ခုမွ သိသိ ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာတတ္တယ္ေလ။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆိုတတ္ေအာင္ တတ္သေလာက္ မွတ္သေလာက္ တဖက္တလမ္းက ကူညီေပးေနတာပါလို႔ ေျပာရင္ေတာ့ နည္းနည္း ေဖာင္းရာက်မယ္၊ ဆရာႀကီး လုပ္ရာက်မယ္။ တကယ္ေတာ့ ရည္ရြယ္ရင္းက အဲဒါပါပဲ။
အသက္ ၂၀ ကို ေတာ္ေတာ္ ေက်ာ္သြားတဲ့ ေယာက္်ားေလး၊ မိန္းကေလးေတြထဲက တခ်ဳိ႕က ေၾကာက္ၾကတယ္ဗ်။ ဘာမွမဟုတ္တဲ့ ဟိုအေၾကာင္း ဒီအေၾကာင္း ေတာအေၾကာင္း ေတာင္အေၾကာင္းကိုေတာင္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း မေျပာရဲၾကဘူး၊ ႏိုင္ငံေရးေတြ မပါပါနဲ႔တို႔၊ ဦးေလးက ႏိုင္ငံေရး လုပ္ေနတာလားလို႔ ဘာတို႔ ျပန္ျပန္ေမးလာတတ္တယ္။ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ… ဒီအေၾကာင္းအရာက ဘာမွလည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ ေျပာလို႔ဆိုလို႔ ရပါတယ္။ တကယ္လို႔ မေျပာခ်င္ဘူး ဆိုရင္လည္း ရပါတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔ မေျပာခ်င္တာပါ ဆိုတဲ့ ခိုင္လုံတဲ့ အေၾကာင္းေတာ့ ရွိရမွာေပါ့လို႔ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပန္ေျပာမိပါတယ္။
တခ်ဳိ႕ကေတာ့ တခုခုမ်ား ေျပာမိရင္ ဒုကၡေရာက္မွာ… အဖမ္းခံရမွာကို စိတ္ပူပုံ ရပါတယ္။ မိဘ၊ ဆရာသမား၊ ေဆြမ်ဳိးနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကပဲ အဲဒီလို ေျပာထား ေျခာက္ထားသလားေတာ့ မသိပါဘူး။ ဒါမွမဟုတ္ တေယာက္ေယာက္ကမ်ား ေျပာထားသလုိ ျဖစ္ေနသလားေတာ့ မသိပါ၊ သူတို႔ စိတ္ထဲ အဲဒီလို စြဲေနပါတယ္။ တကယ္ေတာ့ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာဆို သုံးသပ္ခြင့္က လူတိုင္းမွာ ေမြးကတည္းက ပါလာတဲ့ အခႊင့္အေရးပါ။ ဘာကိစၥကိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ကိုယ့္စိတ္ထဲ ရွိတာကို ေျပာႏိုင္ပါတယ္၊ ျငင္းႏိုင္ပါတယ္။ ဘယ္သူ တဦးတေယာက္၊ အဖြဲ႕အစည္း တခုခုကမွ လာၿပီး ကန္႔သတ္ ပိတ္ပင္ တားျမစ္ အေရးယူလို႔ မရပါဘူး။
ဒါကိုပဲ ဒီေန႔ေခတ္မွာ လက္ေတြ႕ က်င့္သုံးေနတဲ့ လူေတြ အမ်ားႀကီးပါ၊ အထူးသျဖင့္ လူငယ္ေတြေပါ့၊ တခ်ဳိ႕မ်ား ေျပာလြန္လြန္းလို႔ ကၽြန္ေတာ္ကေတာင္ သတိ ျပန္ေပးရပါေသးတယ္။ ခက္ေနတာက တခ်ဳိ႕က မလိုအပ္ဘဲ ေၾကာက္ေနၾကတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီလို ရွင္းျပ ေျပာျပေတာ့ တခ်ဳိ႕လည္း လက္ခံပါတယ္၊ တခ်ဳိ႕လည္း ရွင္းျပလိုက္ကာမွ ဒီလူႀကီး ငါ့ပါ စည္းရုံးေနၿပီဆုိၿပီး ေၾကာက္သြားၾကလို႔ စကားကို လာမေျပာေတာ့ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စကားေျပာဘက္ေတြရဲ႕ အေၾကာင္းေတြ ေျပာၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ စကားေျပာပုံကို ဆက္ရပါမယ္။ ကၽြန္ေတာ္က အထက္က ဆုိခဲ့သလို ရင္းရင္းႏွီးႏွီး ေျပာလိုက္ေတာ့ ရင္းႏွီးၿပီးသား သိၿပီးသား လူေတြကေတာ့ ဘာမွ မျဖစ္ဘူးေပါ့၊ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ ရင္ထဲကို ျမင္ေနၾကတာကိုး။ သိပ္မရင္းႏွီးတဲ့သူက်ေတာ့ ဘယ့္ႏွယ့္ပါလိမ့္၊ မသိသား နားမလည္ ဆုိး၀ါးလွပါလား ဆုိၿပီး လက္လန္ သြားပါေတာ့တယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကလည္း စတတ္ေနာက္တတ္ေတာ့ အခုတမ်ဳိး၊ ေတာ္ၾကာတမ်ဳိး လုပ္တတ္တာမ်ဳိးေတြလည္း ရွိပါတယ္။ တခါတေလ စကားကို ခ်ဳိခ်ဳိသာသာ ေျပာတတ္ေပမယ့္ တခါတေလ ဘုေတာ တတ္ပါတယ္။ စကားေျပာ ေလ့က်င့္ေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒါေပမဲ့ ဒီစကား… ဒီစကားေတြပဲ ထပ္တလဲလဲ ေျပာတတ္တဲ့ သူေတြထဲမွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မပါခ်င္ပါဘူး။
ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္ရင္ေတာ့ တခုခု ထူးဆန္းသြားရမယ္၊ တခုခု အျငင္းအခုံ ျဖစ္ရမယ္၊ တခုခုေတာ့ စဥ္းစားစရာ ျဖစ္သြားရမယ္… အဲဒါမ်ဳိးကိုမွ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာခ်င္တာပါ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း စဥ္းစားမိပါတယ္၊ ငါကလည္း သူမ်ားကိုသာ ေလွ်ာက္ေ၀ဖန္ေနတယ္၊ ငါကိုယ္တိုင္ကလည္း အခုတမ်ဳိး ေတာ္ၾကာတမ်ဳိးပါလားလို႔…။
ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း စကားေျပာႏိုင္တာ၊ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ စကားေျပာတတ္တာ၊ စကားကို လိပ္ပတ္လည္ေအာင္ ေျပာတတ္တာ ေကာင္းပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဲဒါမ်ဳိးေတြက ဟန္ေဆာင္ၿပီး ေျပာေနလို႔ မရပါဘူး။ လူ႔စိတ္ဆိုတာက ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့သလုိ ခုန္ေန၊ ေျပာင္းေနေတာ့ သာေတာင္မွ မလြယ္ပါေသးတယ္။
ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း ေျပာလာေပမယ့္ နည္းနည္းေလးလည္း ဆြလိုက္ေရာ ဆဲေတာ့တာပါပဲ၊ တခါ တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ရွိလွခ်ည္လားလို႔ ေအာက္ေမ့မိေပမယ့္ ေနာက္တခါ ေျပာေတာ့ ေနာက္တမ်ဳိး ျဖစ္ေနတာလည္း ေတြ႕ဖူးပါတယ္။ တခ်ဳိ႕မ်ားက်ေတာ့လည္း စကားေတြသာ အမ်ားႀကီး ေျပာေနတာ ဘာေျပာလို႔ ဘာေျပာေနမွန္း မသိတဲ့ သူေတြလည္း ျမင္ရျပန္ပါတယ္။
သူမ်ားသာ ေျပာမိပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း တခါတခါ အဲဒီလို ျဖစ္ေနတယ္လို႔ ဆရာသမားေတြက ဆုံးမၾကပါတယ္။ မင္း ဘာကို ဆုိလိုမွန္း ငါ မသိဘူးတဲ့၊ ဆရာသမား တေယာက္က ကၽြန္ေတာ့္ကို အဲဒီလို ေျပာဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ငါ ဆရာ့ကို အေတာ္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ေျပာလိုက္ႏိုင္တာပဲလုိ႔ ေအာက္ေမ့တဲ့ အခ်ိန္မွာ ဆရာက အဲဒီလို မွတ္ခ်က္ျပဳလာတာ ျဖစ္ပါတယ္။
စကားေျပာတာမွာ စေနာက္ေျပာရတာကလည္း ဒီဂရီေတြ ရွိပါတယ္။ လူတိုင္းက အခ်ိန္တိုင္း အဆင္ေျပေန ေပ်ာ္ေနၾကတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အမ်ားစုက ရုန္းဟယ္ ကန္ဟယ္နဲ႔ လုံးပန္းေနရတာပါ။ တခါ ဘ၀ေနာက္ခံ အေၾကာင္းေတြကလည္း တေယာက္နဲ႔တေယာက္ မတူၾကပါဘူး။ လူတိုင္းကို ကိုယ့္လိုခ်ည္းထင္ၿပီး စကားေတြ စြတ္ေျပာလို႔လည္း မရပါဘူး။
စေနာက္ေျပာတာမွာ ဒီဂရီရွိတယ္ဆိုတာက ဒီစကား ဒီေနာက္ေျပာင္ ေျပာဆုိမႈကိုပဲ အခ်ိန္တခုမွာ သူေရာကိုယ္ပါ ရယ္ႏိုင္ေပမယ့္ တျခားအခ်ိန္တခုမွာေတာ့ သူ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္က မရယ္ႏိုင္တဲ့အျပင္ ေဒါသျဖစ္တာမ်ဳိးေတာင္ ရွိလာႏိုင္ပါတယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္မၾကည္မလင္ ျဖစ္သြားတာမ်ဳိး ရွိႏိုင္ပါတယ္။ ဟ… ဘယ္ႏွယ့္ ျဖစ္တာလဲ၊ ဒါေလးကိုမ်ား စိတ္ဆိုးစရာလားလို႔ သြားေျပာလို႔ မရပါဘူး။
လူေတြက စိတ္ဆင္းရဲေနခ်ိန္မွာ စိတ္ဓာတ္က ပုံမွန္ အေနအထား မဟုတ္ေတာ့ပါဘူး၊ ပိုၿပီး စိတ္က်လြယ္၊ စိတ္ထိခိုက္လြယ္၊ ေဒါသထြက္လြယ္ပါတယ္။ အဲဒီ အခ်ိန္မွာ ကိုယ္က တခုခု ေပါ့ေပါ့ပါးပါး ေျပာလိုက္ေပမယ့္ တဖက္လူက အမ်ားႀကီး ခံစားသြားရတတ္ပါတယ္။ ဘယ္ေတာ့မွလည္း မေမ့ေတာ့ဘဲ မွတ္ထားတတ္ ပါတယ္။ မလိုအပ္ဘဲ မေခၚႏိုင္ မေျပာႏိုင္ ဒါမွမဟုတ္ စိတ္၀မ္းကြဲသြားႏိုင္တဲ့ အေျခအေနပါ။
ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ မျဖစ္မေန ေလွ်ာ့လိုက္ရတဲ့ အေျခအေနမ်ဳိးကလြဲလို႔ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ႕ ယုံၾကည္ခ်က္နဲ႔ အယူအဆကို မေလွ်ာ့ေပးပါဘူး။ တုန္႔ျပန္မႈကလည္း ျမန္တတ္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း လူေတြထဲက လူပဲေလ… ကၽြန္ေတာ္လည္း စိတ္ေျပာင္းလြယ္ ျပင္လြယ္ပါတယ္။ ဘယ္အရာမွ အၾကာႀကီး မဟုတ္ဘူး ဆုိတာကိုလည္း နားလည္ထားပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ ပိုေတာင္ ေျပာင္းပါေသးတယ္။
ဒီေတာ့ ငါေတာ့ သတိထားမွ ေတာ္မယ္၊ စိတ္အေျပာင္းအလဲ မ်ားတာ မေကာင္းဘူးဆုိၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ကၽြန္ေတာ္ ဆုံးမပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ လူပါးေလး လုပ္လိုက္မယ္၊ ပဲေလးနဲ႔ ယဥ္ယဥ္ေက်းေက်း လိမ္လိမ္မာမာ ရိုရိုေသေသ ေျပာဆို ဆက္ဆံမယ္လို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါတယ္။ စကားကိုလည္း အနည္းဆုံး ေျပာမယ္၊ လိုမွသာ ေျပာမယ္လို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ဆုံးမလို႔ လိုက္နာၾကည့္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့လည္းေလ… လူေတြထဲက လူတေယာက္မို႔…။
၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၂၅ ရက္။
ည ၁၀ နာရီ။
မိုးစက္ေမွာ္ 