ရန္ကုန္က ကၽြန္ေတာ့္ အခ်စ္ဆုံးၿမိဳ႕ဆိုရင္ မႏၱေလးဟာ ကၽြန္ေတာ့္ အႀကိဳက္ဆုံးၿမိဳ႕လို႔ ဆိုရပါမယ္၊ ရန္ကုန္ကလြန္ရင္ ဘယ္ၿမိဳ႕မွာ မင္း ေနခ်င္သလဲလို႔ ေမးလာရင္ စဥ္းစား မေနဘဲ ေျဖလိုက္မယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အေျဖက မႏၱေလးပါပဲ။
ကၽြန္ေတာ္စသိတဲ့ မႏၱေလး
အေရးအခင္းျဖစ္ၿပီးစမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ရဲ႕ အနာဂတ္ေကာင္းေအာင္ အဂၤလိပ္စာေတာ္ေအာင္ဆိုၿပီး အေမက ျပင္ဦးလြင္က ခရစ္ယာန္ ဘုရားေက်ာင္းကို ေက်ာင္းအိပ္ေက်ာင္းစားပို႔ဖို႔ လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီမွာ မႏၱေလးကို စေရာက္ဖူးတာပါ၊ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ့္အသက္က ၁၃ ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတာကတေၾကာင္း၊ ေနာက္ၿပီး မႏၱေလးဆိုတာေလာက္သာသိၿပီး၊ ျပင္ဦးလြင္ ဆက္တက္သြားတာကတေၾကာင္းမို႔ အဲဒီအခ်ိန္က မႏၱေလးကို မ်က္စိထဲ ျပန္မျမင္ေတာ့ပါဘူး။
ျပင္ဦးလြင္ေက်ာင္းကလည္း ေက်ာင္းသားဦးေရျပည့္ေနေတာ့ လက္မခံေတာ့တာနဲ႔ ေက်ာက္မဲေက်ာင္းကို သြားေနရပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ လက္သန္ေျပာင္ေျပာင္နဲ႔ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္ ေက်ာင္းကျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္တိုင္း ရန္ကုန္ကို စာခ်ည္းထိုင္ေရးေနေတာ့ သားတုိ႔စာဖတ္ရတဲ့ အေမ့မွာ မ်က္ရည္နဲ႔မ်က္ခြက္ျဖစ္ၿပီး ရန္ကုန္ျပန္ေခၚလိုက္ရပါတယ္။ အဲဒီလို စာအေရးအသား လက္သံေျပာင္ခဲ့တဲ့ ညီေနာင္ပါ။
တခါ ၁၀ တန္း စာေမးပြဲေျဖၿပီးေတာ့ (၁၇ ႏွစ္သားေပါ့) အဘိုးရဲ႕အေထာက္အပံ့နဲ႔ ျပင္ဦးလြင္ကို ပို႔ျပန္ပါတယ္။ ညီအကိုႏွစ္ေယာက္ပါပဲ၊ အေၾကာင္းအရာက ေမၿမိဳ႕က ဆစ္ခ္ဘုရားေက်ာင္းမွာ ဆစ္ခ္ဘာသာတရားအေျခခံနဲ႔ ဟိႏၵီဘာသာစာေပ အေျခခံသင္ၾကားဖို႔ပါ။ အဲဒီမွာတခါ မႏၱေလးေရာက္ျပန္ပါတယ္။ ျပင္ဦးလြင္ သြားဖို႔ မႏၱေလးကို ျဖတ္ရတာကိုး။ အဲဒီတုန္းကလည္း မႏၱေလးက ဆစ္ခ္ဘုရားေက်ာင္းမွာ တေထာက္နားတာရယ္၊ က်ဳံးပတ္လည္ ေလွ်ာက္ၾကည့္တာေလာက္ရယ္၊ မုန္႔ေလးဘာေလးစားတာေလာက္နဲ႔ပဲ ၿပီးျပန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ မႏၱေလးကိုေတာ့ ႀကိဳက္မိသြားပါတယ္။
အလုပ္၀င္ျပန္ေတာ့လည္း မႏၱေလးက ဆရာသမားေတြနဲ႔ အလုပ္လုပ္မိပါတယ္။ အဲဒီမွာ အလုပ္၀င္ၿပီး ေျခာက္လေလာက္ၾကာေတာ့ သႀကၤန္က်ပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆရာျဖစ္တဲ့ အယ္ဒီတာခ်ဳပ္ ကိုေနထြတ္အပါအ၀င္ တရုံးလုံးက မႏၱေလးျပန္ၾကေတာ့ ရန္ကုန္သား ဘာသာျပန္ကေလးေတြကိုလည္း တပါတည္းလိုက္ခဲ့ဖုိ႔ ေခၚပါတယ္။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ… မႏၱေလးသႀကၤန္ကို က်ခ်င္ေတာ့ လိုက္သြားၾကပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အသက္က ၂၄ ေလာက္ ရွိေသးတာေပါ့။ ဘာေျပာေကာင္းမလဲ… ေပ်ာ္လိုက္ၾကတာ၊ မႏၱေလးသႀကၤန္ကို ခ်စ္မိသြားျပန္တယ္။
က်ဳံးပတ္လည္က မ႑ပ္ေတြလည္ရတာ၊ ေရေတြတေ၀ါေ၀ါနဲ႔ပက္ၾကေလာင္းၾကတာ၊ ဆိုင္ကယ္သံတဗ်င္းဗ်င္းနဲ႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေမာင္းႏွင္သြားၾကတာ၊ ဘီယာ အရက္ စာကေလးေၾကာ္နဲ႔ ႏွက္ခဲ့ၾကတဲ့ သႀကၤန္ရက္ေတြဟာ အခုျပန္ေတြး အခုမွတ္မိေနဆဲပါ။ ညလုံးေပါက္ဖြင့္တဲ့ မႏၱေလးက လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေတြ ထိုင္ရင္း ေကာ္ဖီမစ္တခြက္နဲ႔ စကားေတြေျပာရတာကလည္း မႏၱေလးအရသာလို႔ ဆိုရမလားပါပဲ။
ေနာက္ေတာ့ မႏၱေလးဟာ အထက္အညာဘက္ၿမိဳ႕ရြာေတြသြားတိုင္းမွာ တေထာင့္နား၊ ခဏ၀င္တဲ့ၿမိဳ႕ ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။ မူဆယ္သြားလည္း မႏၱေလးကို ၀င္ခဲ့ၾကတယ္၊ ခႏၱီးသြားလည္း မႏၱေလးမွာ နားခဲ့ၾကတယ္၊ ပုဂံဆိုလည္း မႏၱေလးဘက္ ဆက္ခဲ့ၾကတယ္။ ဒီလိုနဲ႔ မႏၱေလးကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေရာက္ခဲ့တယ္၊ ေသာက္ခဲ့တယ္၊ ႀကိဳက္လ်က္ကြယ္…။
ဒီႏွစ္ သႀကၤန္မတိုင္ခင္ေလးမွာပဲ မႏၱေလးကို ေရာက္ခဲ့ျပန္တယ္၊ မႏၱေလးက ကိုရဲက “ေဟ့လူ… မႏၱေလးကို ၾကည့္ထားစမ္းပါဦး၊ ၾကည့္သြားစမ္းပါဦး“ လို႔ တခုတ္တရမွာေတာ့ ပညာရွိတို႔ ႏႈတ္ထြက္ အဟုတ္ဟဲ့ မွတ္မွလုိ႔ ဆိုတဲ့ၿပီး သြားခဲ့ရတာေပါ့။ ျမစ္ႀကီးနားခရီးက ဆင္းလာၿပီး မႏၱေလးကို ၀င္ၾကတယ္။
ျမစ္ႀကီးနားရထားက မႏၱေလးကို မနက္ေျခာက္နာရီေလာက္မွာ ၀င္လာခဲ့တယ္၊ ဧၿပီလ ၈ မနက္… အလုပ္လုပ္ၿပီးေနာက္ပိုင္း မႏၱေလးေရာက္တိုင္း ပထမဆုံး ဒါမွမဟုတ္ မျဖစ္မေန လုပ္တာကေတာ့ ဘုရားႀကီးကို ဦးတိုက္တာပါပဲ။ ဒီေတာ့ ဘူတာက ဆင္းတာနဲ႔ ေလးဘီးတစီးနဲ႔ ဘုရားႀကီး (မဟာမုနိ ရုပ္ရွင္ေတာ္ျမတ္ႀကီး) ကို ဦးတိုက္ဖို႔ ထြက္လာပါတယ္။ ေလးဘီးကေတာ့ ေတာင္းတဲ့ေစ်း ေပးစီးလိုက္တာပါပဲ၊ မႏၱေလးေလးဘီးေတြက ပိုက္ဆံမတရား မေတာင္းဘူး ထင္တာပါပဲ။ ၂၅၀၀ လား၊ ၃၀၀၀ က်ပ္ လား ေပးရတယ္ မွတ္တာပဲ။
ဘုရားဖူးၿပီးေတာ့ မနက္စာ စားၾကတယ္၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီဘုရားႀကီးေရွ႕မွာ ဂိတ္ထိုးထားတဲ့ မႏၱေလး-ျပင္ဦးလြင္ ဘုရားဖူး ဟိုင္းလပ္ကားေတြရွိတယ္။ မနက္ ၆ နာရီ ထြက္၊ ညေန ၆ နာရီ ျပန္၀င္ ဟိုင္းလပ္ကားေတြနဲ႔ ထြက္ၾကတယ္။ ေနာက္ကစီး ၅၀၀၀၊ ေရွ႕ကစီး ၆၀၀၀ က်ပ္။ ျပင္ဦးလြင္၀န္းက်င္က ေျခာက္ေနရာေလာက္ လိုက္ပို႔ေပးတယ္။
ျပင္ဦးလြင္ ႏွီးဘုရားႀကီး၊ မဟာအံ့ထူးကံသာ (ျပည္ေတာ္ခ်စ္ဘုရားႀကီးလို႔လည္း ေခၚတယ္၊ တရုတ္ျပည္က ၀ယ္လို႔ သယ္တာ ဘုရားက မလုိက္ခ်င္ဘူးနဲ႔ တူပါရဲ႕၊ အဲဒီနားမွာ တုံးလုံးပက္လက္က်ေရာ… ဒါနဲ႔ ဘုရားေက်ာင္းေဆာင္ ေဆာက္ၿပီး ကိုးကြယ္ၾကတယ္၊ ဘုရားေခါင္းေပၚက မ်က္ႏွာက်က္မွာ ဗိုလ္ခ်ဳပ္မွဴးႀကီး သန္းေရႊ ႏွင့္ ဇနီး ေဒၚႀကိဳင္ႀကိဳင္ မိသားစုေကာင္းမႈလို႔ အလွဴရွင္ကမၺည္းစာ ေရးထားတယ္)၊ ပိတ္ခ်င္းေျမာင္ သဘာ၀လႈိဏ္ဂူ၊ ပြဲေကာက္ေရတံခြန္ (BE Fall)၊ ရုကၡေဗဒဥယ်ာဥ္ (အခုေတာ့ အမ်ဳိးသားကန္ေတာ္ႀကီးနဲ႔ သဘာ၀ဥယ်ာဥ္လို႔ ေခၚတယ္) နဲ႔ တရုတ္ဘုံေက်ာင္းတို႔ကို ပို႔ေပးတယ္။
အမ်ားနဲ႔သြားရဆုိေတာ့ ကသုတ္ကရတ္ေတာ့ နည္းနည္းျဖစ္တာေပါ့၊ ၿပီးေတာ့ ဟိုလူ႔ေစာင့္ ဒီလူေစာင့္ဆိုတာကလည္း နည္းနည္းပါးပါး ရွိတာေပါ့။ ဒါေပမဲ့ ေပ်ာ္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ပိတ္ခ်င္းေျမာင္မွာ ေရခ်ဳိးလိုက္ၾကေတာ့ လန္းသြားၾကတာေပါ့။ အမ်ဳိးသားကန္ေတာ္ႀကီး ဥယ်ာဥ္ထဲ၀င္ေတာ့ တေယာက္ကို ၀င္ေၾကး ၁၀၀၀ က်ပ္ ေပးရတယ္။ ဒါေပမဲ့ ပန္းၿခံႀကီးက ျပဳျပင္ထားတာ ေတာ္ေတာ္လွတယ္၊ ဓာတ္ပုံရိုက္လို႔ ေကာင္းတယ္။ လွည့္ပတ္ၾကည့္စရာ ပန္းေတြကလည္း အမ်ားႀကီးပဲ။ ခ်စ္သူနဲ႔အတူ လမ္းေလွ်ာက္ေနရရင္ေတာ့ အင္မတန္လွေနမွာေပါ့။
အေျပးအလႊားသြားလာၾကၿပီး မႏၱေလးျပန္ဆင္းလာေတာ့ ည ၇ နာရီ ေက်ာ္ေနၿပီ၊ ထုံးစံအတိုင္း မႏၱေလးမွာက မီးေတြက ပ်က္ေနၿပီ။ မီးစက္သံေတြနဲ႔ ဆူေနၿပီ၊ ရာသီဥတုကလည္း ပူေနၿပီ။ မႏၱေလးကေတာ့ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းဆဲပါပဲ။ ပထမဆုံး တည္းခုိခန္းတည္းဖုိ႔လုပ္ေတာ့ အရင္အလုပ္ကိစၥနဲ႔ တည္းခိုဖူးတဲ့ ေစ်းခ်ဳိဟုိတယ္ သြားလိုက္တာ စိတ္ညစ္စရာ ေကာင္းပါေလေရာ…။
ဧည့္သည္က တေယာက္မွ မရွိ၊ ၀န္ထမ္းေတြက ႀကိဳမယ့္သူ မရွိ၊ အခန္းလိုက္ျပေတာ့ အခန္းေတြက အနံ႔အသက္ မေကာင္း၊ အဲကြန္းက ပ်က္ေန ေတာ္ေတာ္ စိတ္ညစ္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ၿမိဳ႕လယ္ေခါင္ ေနရာေကာင္းႀကီးမွာ ရွိေနရက္သားနဲ႔ စီမံခန္႔ခြဲမႈေတြက ညံ့ဖ်င္းေတာ့ ဆုံးရႈံးမႈေတြ မ်ားေနလိုက္တာလို႔ ေတြးမိၿပီး စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ မႏၱေလးမွာ လည္သူေတြက လည္သေလာက္ ခ်ာသူေတြက ခ်ာလွခ်ည္လားလို႔ စိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတယ္။ အဲဒါဟာ အလကားခ်ာတာ မဟုတ္ဘူး… အေၾကာင္းရွိတယ္ ခ်ာတိတ္ရ ဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ပဲ အမွန္ခ်ာတာ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္။ ေစ်းခ်ဳိဟုိတယ္က တညတာ တည္းခိုခကေတာ့ ၂၅၀၀၀ က်ပ္ ေတာင္းပါတယ္။
ဒါနဲ႔ ပိုက္ဆံေပးၿပီးကာမွ ဘယ္လိုမွ ေနဖို႔မျဖစ္ႏိုင္တာနဲ႔ အထုပ္အပိုးေတြ ျပန္ယူ၊ ေစ်းခ်ဳိဟုိတယ္ကေန ေအာက္ဆင္း ဆိုကၠားတစင္း အကူအညီနဲ႔ ယူနတီ ဟိုတယ္ကို ေရႊ႕ခဲ့ရပါတယ္။ ယူနတီကေတာ့ ဟုိတယ္ေတြ သတ္မွတ္ခ်က္ အဆင့္အတန္းအရဆိုရင္ သိပ္ေကာင္းတဲ့ ဟုိတယ္ (တည္းခုိခန္း) မဟုတ္ေပမယ့္ ေပးရတဲ့ေစ်းနဲ႔ ရတဲ့၀န္ေဆာင္မႈ သင့္တင့္တယ္လို႔ေတာ့ သုံးသပ္မိပါတယ္။ တညတာကို ၁၇၀၀၀ က်ပ္ သတ္မွတ္ပါတယ္။ မနက္စာ Breakfast သင့္ရုံ ေကၽြးပါတယ္။ (သင့္ရုံလုိ႔ ေျပာရတာက သူတုိ႔ေကၽြးတဲ့ မနက္စာ စားၿပီး လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ထပ္သြားၿပီး အ၀အၿပဲ အုပ္ရလို႔ပါ)။
ဒီေနရာမွာ တခုေျပာခ်င္တာ ျမန္မာျပည္က ဟုိတယ္ေတြ၊ တည္းခိုခန္းေတြရဲ႕ ေစ်းက မေသးပါဘူး (ႀကီးပါတယ္)၊ ဒါေပမဲ့လို႔ ၀န္ေဆာင္မႈကေတာ့ ခ်ဳိ႕တဲ့တဲ့ပါ။ ဟိုတယ္၀န္ေဆာင္မႈမွာ လုပ္ေနသူ အမ်ားစုကလည္း တကယ့္သင္တန္းဆင္းေတြ၊ ကၽြမ္းက်င္သူေတြ မဟုတ္ၾကပါဘူး။ ဒီလိုပဲ လက္သင္၀န္ေဆာင္ေနၾကတာပါပဲ။ ဟုိတယ္၀န္ထမ္းဆိုသူေတြက ကိုယ့္ဆီလာတဲ့ ဧည့္သည္ကို Thank you! (ေက်းဇူးတင္ပါတယ္) How are you? Are you alright? How’s everything going? အဆင္ေျပပါသလား၊ ေနသာပါသလား ဆိုတာမ်ဳိးေလးေတြေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မေမးတတ္ၾကေသးပါဘူး။
အဲလိုေမးရမယ့္အစား သူတို႔ ေမးတတ္တာက “အကို ဘာလိုအပ္သလဲ၊ ဘာလုပ္ခ်င္သလဲ၊ အကုန္အဆင္ေျပရမယ္“ “လိုတာေျပာေနာ္၊ ဘာလိုအပ္သလဲ“ စတဲ့ ေမးခြန္းမ်ဳိးေတြပါ။ သူ႔ေမးခြန္းမွာ ထိုက္သင့္တဲ့ အဓိပၸာယ္ေတြ ပါ၀င္ေနတယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ ရိပ္မိေပမယ့္ ဘာမွန္းျပန္ေျပာျပဖို႔က်ေတာ့လည္း ကၽြန္ေတာ္လည္း ေသခ်ာမသိပါဘူး။ မႏၱေလးက ဟိုတယ္ေတြ၊ တည္းခိုခန္းေတြမွာ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ တည္းဖူးေပမယ့္ အိပ္ရုံေလာက္ပဲ ေနခဲ့တာဆိုေတာ့ က်န္တာေတြေတာ့ သိပ္မသိလို႔ ေရးမျပႏိုင္ပါဘူး။
ေနာက္တရက္မွာေတာ့ ေတြ႕ခ်င္စကားေျပာခ်င္တဲ့ ကိုရဲနဲ႔က မေတြ႕လိုက္ရပါဘူး။ သူက စင္ကာပူ ထြက္သြားတယ္လို႔ သိလိုက္ရပါတယ္။ မႏၱေလးသားတခ်ဳိ႕ဟာ ကိုယ့္ၿမိဳ႕ကိုယ္ရြာနဲ႔ ႏိုင္ငံရပ္ျခားကို ဥဒဟို သြားလာေနၾကတာကေတာ့ ဂုဏ္ယူ၀မ္းေျမာက္ဖြယ္ရာပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာေတာ့ ကိုရဲနဲ႔ မေတြ႕လိုက္ရေပမယ့္ ကိုၿဖိဳးနဲ႔ ခ်ိန္းမိၾကလို႔ ကိုၿဖိဳးက မႏၱေလးေတာင္၊ ဦးပိန္တံတားနဲ႔ မႏၱေလးစက္မႈဇုန္တုိ႔ကို လိုက္ျပေပးပါတယ္။ မႏၱေလးေတာင္ကလည္း ေရာက္လိုက္တိုင္း သေဘာက်စရာပါပဲ။ ဧၿပီလ ၉ ရက္ေန႔ ေနကေတာ့ ေရေရလည္လည္ကို ပူတာပါပဲ။ ကၽြပ္ေနေအာင္ ပူတယ္ဆိုတာမ်ဳိးကို လက္ေတြ႕ႀကဳံလိုက္ရပါတယ္။
ဦးပိန္ကလည္း လွမွလွပါပဲ၊ တံတားေပၚမွာ ျဖတ္ေလွ်ာက္သြားတဲ့ စုံတြဲေလးေတြ၊ ကေလးေတြ၊ ကိုရင္ေတြ၊ ေစ်းသည္ေတြ အစုံပါပဲ။ ကိုယ့္အလုပ္နဲ႔ကိုယ္၊ ကိုယ့္အာရုံနဲ႔ကိုယ္ သြားလာေနၾကတာပါပဲ။ တံတားေအာက္မွာလည္း ငါးဖမ္းသူဖမ္း၊ ေလွေလွာ္သူေလွာ္၊ ငါးရွဥ့္ႏိႈက္သူကႏိႈက္နဲ႔ ကိုယ့္အလုပ္ကိုယ္ လုပ္ေနၾကတာကိုလည္း ေတြ႕မိပါတယ္။ ေခြးေတာင္မွ ပူလြန္းလို႔ ေရစိမ္ေနတာကို ေတြ႕လုိက္ေတာ့ ဟ… ဒီေကာင္ႀကီး ဇိမ္ၾကလွခ်ည္လားလို႔ ေတြးမိၿပီး ၿပဳံးမိပါတယ္။
ဦးပိန္တံတားအ၀င္မွာေတာ့ စက္ဘီး၊ ဆိုင္ကယ္မ၀င္ႏိုင္ေအာင္ အေပါက္ကို နံရံပိတ္ကြက္က်ားပိတ္ရိုက္ပစ္ၿပီး လူေျခေက်ာ္၀င္ႏိုင္ရုံ အေပါက္ပဲ ေဖာက္ထားပါတယ္။ ဒါေတာင္ စက္ဘီးသမားေတြက စက္ဘီးကိုပါ ေက်ာ္မယူၿပီး အေပါက္လြန္ေတာ့ တံတားေပၚ ျပန္စီးသြားၾကတာပါပဲ။ အဲဒီေနရာမွာ ဒီစက္ဘီးသမားေတြရဲ႕ အခက္အခဲကို နားလည္ပါတယ္။ ဒီလိုမွ မစီးရင္လည္း သူတို႔စက္ဘီး အပါမသယ္ႏိုင္ဘူးဆိုတာပါ။
ဒါေပမဲ့ မႏၱေလးရဲ႕ ယဥ္ေက်းမႈအေမြအႏွစ္တခု ျဖစ္လာေနတဲ့ ဦးပိန္တံတား ေရရွည္ခံဖို႔ ဆုိရင္ေတာ့ ဒီလို တံတားေပၚ စက္ဘီးစီးတာမ်ဳိးက မလုပ္သင့္ပါဘူး။ တကယ့္ကို ရင္ထဲအသည္းထဲက ဘယ္သူမွ ခုိင္းတာမ်ဳိး မဟုတ္ဘဲ လိုက္နာတာမ်ဳိး လုပ္ရပါလိမ့္မယ္။ သူလည္းစီး ငါလည္းစီးဆိုရင္ေတာ့ တံတားျမန္ျမန္ ပ်က္မွာပါပဲ။ ထိန္းသိမ္းမႈကလည္း လုံး၀မေကာင္းပါဘူး။ က်ဳိးပ်က္ေနတဲ့ လက္ရမ္းေတြ၊ တိုင္ေတြကို ကြန္ကရစ္တုိင္ေတြ၊ လက္ရမ္းေတြနဲ႔ အစားထိုး ထည့္ပစ္တာကို ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အလြန္စိတ္ပ်က္မိတာပါပဲ။
ႏိုင္ငံျခားမွာဆိုရင္ ဒီလို ယဥ္ေက်းမႈတခုလို ျဖစ္လာတဲ့ အရာေတြဆိုရင္ အေသအလဲ ထိန္းသိမ္းၾကတာပါ၊ ၿမိဳ႕ခံေတြေရာ ဧည့္သည္ေတြကပါ ဂုဏ္ယူလို႔ စည္းကမ္းရွိရွိလိုက္နာ ထိန္းသိမ္းၾကတာ ျဖစ္ပါတယ္။ မႏၱေလးမွာေတာ့ ဦးပိန္ထိန္းသိမ္းေရး အဖြဲ႕ေတြဘာေတြ ရွိသလားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိပါဘူး။ ျဖစ္သလို ကြန္ကရစ္ေတြနဲ႔ ရုပ္ဆိုးပန္းဆိုး ျပင္ထားတာေတာ့ ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္၊ ႏွလုံးမခ်ိလွဘူး။
မႏၱေလးေရာက္တုန္းေရာက္ခိုက္ ကိုယ့္ကိုအြန္လိုင္းမွာ သြန္သင္ဆုံးမတတ္တဲ့ဆရာမတေယာက္ကိုလည္း ေတြ႕ဆုံႏႈတ္ဆက္ ၾသ၀ါဒခံယူရပါေသးတယ္။ စာေပ၊ ဂီတ၊ သဘင္၊ ရုပ္ရွင္ ယဥ္ေက်းမႈမွာ မႏၱေလးက သာလွသမို႔ ဆရာမကို ေတြ႕ရႏႈတ္ဆက္ရတာေပါ့ေလ။
မႏၱေလး ႏွစ္ညေနခဲ့တာမွာ အရသာေတြ႕ခဲ့တာကေတာ့ ေႏြပူပူ ညေနခင္းေတြမွာ ထိုင္လို႔ေကာင္း ေသာက္လို႔ေကာင္းတဲ့ အကင္ဆိုင္ေတြပါပဲ။ ဆိုင္ေနရာ က်ယ္က်ယ္၀န္း၀န္းနဲ႔ ဖြင့္တဲ့ဆိုင္ေတြဆိုရင္ ပိုသေဘာက်ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ သေဘာက်စရာ မေကာင္းတာက မီးစက္သံေတြ ညံေနတာပါပဲ။ မီးကလည္း ဘယ္ေတာ့မ်ားမွ မီးစက္မဖြင့္ဘဲ ရႏိုင္ပါ့မလဲ မသိပါဘူး။ ဘီယာေအးေအးနဲ႔ ကိုယ္ႀကိဳက္တဲ့ အကင္ေတြ စားရတာဟာ နတ္စည္းစိမ္ပါပဲ။
ဒါေပမဲ့ ဒီစည္းစိမ္ကလည္း ခပ္သုတ္သုတ္လုပ္ရျပန္ပါတယ္၊ ဟ… ဘာေၾကာင့္တုန္းလို႔ေမးေတာ့ သက္ဆုိင္ရာက ည ၁၁ နာရီ မထိုးခင္ ပိတ္ရမယ္လို႔ မွာၾကား ထားတာေၾကာင့္ပါပဲ။ ရန္ကုန္မွာလည္း အဲဒီလို မွာၾကားတာမ်ဳိးေတြ ရွိတယ္လို႔ ႀကဳံခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ နားမလည္ႏိုင္ပါ၊ ပိုက္ဆံလာေပးတဲ့သူကို “ေဟ့လူ… ျမန္ျမန္ဆို႔ ျမန္ျမန္ၿမိဳ… ပိုက္ဆံျမန္ျမန္ေပးၿပီး ျမန္ျမန္လစ္ေတာ့“ လို႔ ေျပာေနသလိုပါပဲ။ မႏၱေလးသားေတြ အဲဒီလို မေျပာမွန္း ကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္၊ ဒါေပမဲ့ တေယာက္ေယာက္က ေျပာေနသလိုပါပဲ။
အမွန္ေတာ့ တေနကုန္တေနခမ္း အလုပ္လုပ္ထားတယ္၊ ညေနဘက္က အပန္းေျဖ ေသာက္ၾကစားၾကတယ္၊ ေရာင္းတဲ့သူကလည္း ေရာင္းေပးတယ္၊ ၀ယ္စားတဲ့ သူေတြကလည္း ၀ယ္စားတယ္ဆုိရင္ ဘာေၾကာင့္ သက္ဆိုင္ရာေတြ၊ အာဏာပိုင္ေတြက ၀င္ရႈပ္သလဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္ျဖင့္ ေတြးမိတာပါပဲ။ စားသူရွိလို႔ ေရာင္းသူကေရာင္း၊ ပတ္၀န္းက်င္ကို အေႏွာင့္အယွက္ မျဖစ္ရင္ ၿပီးတာပဲလုိ႔ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ထင္မိပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ္ကသာ စြတ္တင္ေနတာပါ၊ မႏၱေလးသားေတြကလည္း ညဥ့္နက္တဲ့အထိ ထိုင္သူ၊ ေသာက္သူ နည္းတယ္လို႔ ထင္ပါတယ္၊ ရန္ကုန္နဲ႔ ႏိႈင္းယွဥ္ရင္ ေျပာပါတယ္။ တခါသားမွာ ခႏၱီးကေန ဆင္းလာၾကတာ မႏၱေလးကို ည ၉ နာရီေလာက္ ၀င္ၾကေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္း အိပ္ခ်ၿပီး ထမင္းစားဖို႔ ထြက္တာေတာင္ ဆိုင္ မေတြ႕ႏိုင္ဘဲ ေတာ္ေတာ္လိုက္ရွာႏိုင္ၾကလို႔သာ တရုတ္ဆိုင္တဆိုင္ ေတြ႕ခဲ့ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္၊ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ေတာ့ မႏၱေလးညေတြကို ေနာက္ပိုင္းမွာ တရုတ္ စားေသာက္ဆုိင္ေတြကမ်ား သိမ္းပိုက္သြားမလား မသိပါဘူး။ အခုေတာင္သိမ္းပိုက္ေနၿပီလား မသိပါဘူး။
မႏၱေလးဟာ ရန္ကုန္နဲ႔ ယွဥ္လိုက္ရင္ ရုတ္တရက္ၾကည့္ျပန္ေတာ့ ရြာက်ေနတယ္လို႔ ျမင္မိျပန္ပါတယ္။ ရြာမက်လို႔ ရမလား… မႏၱေလးအျပင္ထြက္တာနဲ႔ တျခား ၿမိဳ႕ရြာေတြကို ေရာက္သြားမယ္ မဟုတ္လားလို႔ေတာ့ ေျပာစရာ ရွိပါတယ္။ မႏၱေလးၿမိဳ႕လယ္မွာပဲ ေခါင္မိုးေပၚ လူတက္စီးထားတဲ့ ကားေတြ၊ နယ္ၿမိဳ႕ေတြကေန ၿမိဳ႕လယ္ကို ၀င္ထြက္ေနတဲ့ လိုင္းကားေတြ၊ ေမာင္းခ်င္သလို ေမာင္းေနတဲ့ ဆိုင္ကယ္ေတြနဲ႔ မႏၱေလးဟာ ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာ ကိုယ့္အထာေတြနဲ႔ ၿမိဳ႕ေတာ္လို႔လည္း ေျပာလို႔ရလိမ့္မယ္ ထင္ပါတယ္။
မႏၱေလးဟာ ဘီယာဆိုင္ေတြကို ရန္ကုန္က အေအးဆိုင္ေတြလုိ ဖြင့္ေနပါၿပီ။ မႏၱေလးဟာ စီးပြားေရးသမားေတြအတြက္ လုပ္စားကိုင္စား ပိုေကာင္းလို႔ ေနပါၿပီ။ ေစ်းခ်ဳိဟာ ေစ်း၀ယ္လို႔ ပိုေကာင္းပါတယ္။ မႏၱေလးမွာ အစားအေသာက္ေတြ စုံတယ္၊ မႏၱေလးကေန ျပန္မယ္ဆို လက္ေဆာင္ေတြ ၀ယ္ခဲ့ရတယ္။ မႏၱေလးဟာ မၾကာမီႏွစ္ေတြအတြင္းမွာ ရန္ကုန္ကိုေတာင္ ေက်ာ္တက္သြားႏိုင္တယ္လို႔ တခ်ဳိ႕က မွန္းဆၾကပါတယ္။
ရန္ကုန္ကို ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္ပါတယ္၊ မႏၱေလးကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ႀကိဳက္ေနဆဲပါ။
၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၁၃ ရက္။
နံနက္ ၁ နာရီ။
မိုးစက္ေမွာ္ 