ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာကို သေဘာက်တယ္။ သူက စကားလုံးေတြ တီထြင္တယ္၊ စကားလုံး အလွေတြ သုံးတယ္၊ ကဗ်ာစပ္တယ္။ ဘ၀ကို ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလး ေနထိုင္တယ္။ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးကို လိုလားတယ္။ စႏၵရား တီးခတ္တယ္။ ဆရာႀကီးကို ေလးစား အားက်တဲ့ တပည့္တပန္းေတြက မ်ားလွတယ္၊ တခ်ဳိ႕လည္း မႀကိဳက္ၾကဘူး၊ ေ၀ဖန္ၾကတယ္။

ဆရာႀကီးက အႏုအရြ အလွအပ ႀကိဳက္ေပမယ့္ အိမ္ေထာင္ေတာ့ မျပဳဘူး၊ လူပ်ဳိႀကီးဘ၀နဲ႔ပဲ ေနထိုင္တယ္။ ကိုယ့္စာ ကိုယ့္အေတြး ကိုယ့္အေရးနဲ႔ပဲ ဆရာႀကီးမွာ ခ်ာလည္ပတ္လည္ ျဖစ္ေနတာမို႔ ေနာက္တေယာက္အတြက္ ေနရာမေပးႏိုင္ေတာ့ဘူးလို႔ ထင္မိတာပဲ။ ေနာက္တခုက သူက မ်က္မွန္အထူႀကီးနဲ႔ ျဖစ္ေနတယ္၊ ဆံပင္အရွည္ ထားတယ္ (မဂၢဇင္းေတြမွာ ေတြ႕ဖူးတာပါ၊ အျပင္မွာ တခါမွ မေတြ႕ဖူးပါဘူး)၊ သူ႔ကို ၾကည့္တာနဲ႔တင္ ကဗ်ာျဖစ္ေနတယ္ ထင္တာပဲ။

ေရဒီယုိမွာ သူ႔ကို အင္တာဗ်ဴးေမးတာ ေျဖတာေတြ ၾကားရေတာ့ လူကသာ ႏုပုံ၊ အႏုပညာဆန္ပုံ ရေပမယ့္ စကားေျပာ မေပ်ာ့ဘူး၊ သူ ေျပာခ်င္တာကို ထိထိမိမိ ေျပာတတ္တယ္၊ သူ ေျပာတဲ့ အေၾကာင္းအရာေတြအတြက္ သူ႔မွာ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ ရွိေနၿပီးသား ျဖစ္ေနတယ္။ ကိုယ့္တာကိုယ္လုံေအာင္ လုပ္ထားတတ္သူလို႔ သတိထားမိတယ္။

ကၽြန္ေတာ္က ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာအေၾကာင္းကို ေျပာမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္းကို ေျပာမွာပါ။ အခုတေလာ စာဖတ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေပမယ့္ စာအုပ္ ကိုင္လိုက္တာနဲ႔ တခုခု ေရးခ်င္စိတ္က ေပၚေပၚလာတယ္၊ အမွန္က မ်ားမ်ားဖတ္ နည္းနည္းေရး ျဖစ္ရမွာ… ၀မ္းစာျပည့္မွ စာေကာင္းထြက္မွာ မဟုတ္လား။ အခုက ေတြးခ်င္စိတ္နဲ႔ ေရးခ်င္စိတ္က မ်ားေနတယ္။ ဒါမ်ဳိးက တခါတခါမွ ျဖစ္တတ္ေတာ့လည္း မုဒ္ေလး၀င္တုန္း ေရးမွဆိုၿပီး စာအုပ္ေတြ၊ သတင္းစာေတြ ေဘးခ်ၿပီး အေတြးေလးေတြကို စီကာစဥ္ကာ ေရးခ်မိေတာ့တာေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္က ငယ္ငယ္ကတည္းက အေတြးသမား ျဖစ္ေလေတာ့ ကဗ်ာဆရာ သိပ္ျဖစ္ခ်င္ခဲ့ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာဘ၀ဟာ ေတာ္ေတာ္ေလးကို လွပမယ္လို႔လည္း ထင္ခဲ့ပါတယ္။ ရွစ္တန္း၊ ကိုးတန္းေလာက္မွာေတာ့ ေတာင္ေတြးေျမာက္ေတြး ေတာင္ေရးေျမာက္ေရး ေရးတတ္ေနပါၿပီ။ မွတ္မွတ္ရရ ဂ်ီတီအိုင္္ တက္တဲ့အခါမွာေတာ့ ကဗ်ာဆရာ စာေရးဆရာတေယာက္နဲ႔ အဖြဲ႕က်ၿပီး ကဗ်ာေတြ မ်ားမ်ားေရးျဖစ္လာပါတယ္။ သူကလည္း လက္ဖက္ရည္၀ိုင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ပို႔ခ်တာေပါ့ေလ။

သူက ေမာ္ဒန္က ဘာ… ပို႔စ္ေမာ္ဒန္က ဘာ… ဆာရီရယ္လစ္ဇင္က ဘာ… အိတ္ဇစ္စတန္ရွယ္လစ္ဇင္က ဘာ… စသျဖင့္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း စာသင္ခန္းထဲမွာေတာ့ ေက်ာင္းစာ လက္ခ်ာလိုက္၊ လက္ဖက္ရည္၀ိုင္းမွာေတာ့ ကဗ်ာဆရာရဲ႕ လက္ခ်ာလိုက္ေပါ့။ တခါတေလလည္း ျပန္ေဆြးေႏြးရင္း ေမးခြန္းေတြ ျပန္လွန္ထုတ္ရင္း တပည့္မ်ားျဖစ္ၾကတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ကဗ်ာဆရာနဲ႔ၿပိဳင္ၿပီး အျငင္းအခုံျပဳလုိ႔ေပါ့။ အင္းစိန္ဂ်ီတီအိုင္ႀကီးရဲ႕ မ်က္ႏွာစာတန္း လက္ဖက္ရည္ဆုိင္ (နာမည္ေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး)မွာ ခုံပုေလးေတြနဲ႔ ထိုင္လုိ႔တမ်ဳိး၊ ခုံျမင့္နဲ႔ တခါတခါ ထိုင္လို႔တဖုံ အမ်ဳိးမ်ိဳး ေျပာဆုိခဲ့ၾကတာေတြဟာ အခုအခ်ိန္မွာ ကဗ်ာတပုဒ္ ျဖစ္ေနခဲ့ၿပီေပါ့။

အဲဒီလို ကဗ်ာမုဒ္သြင္းေပးခဲ့တဲ့ ကဗ်ာဆရာ ဦးေဆာင္တဲ့ စကား၀ိုင္းေတြဟာ အင္မတန္ အရသာရွိေနခဲ့တာကို အဲဒီအခ်ိန္ကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္း ခံစားမိခဲ့တယ္။ ကဗ်ာဆရာဟာလည္း ဆရာႀကီး ဒဂုန္တာရာကို ခ်စ္တယ္ထင္ပါရဲ႕… အင္မတန္ ႏူးႏူးညံ့ညံ့ေလး ေနထိုင္တယ္၊ စကားအေျပာအဆို အင္မတန္ ညင္သာတယ္၊ ေဒါသထြက္ခဲတယ္။ ကဗ်ာဆရာကိုယ္၌က ကဗ်ာဆန္ေနတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ သိပ္ကံေကာင္းခဲ့တာေပါ့။ ကဗ်ာဆရာက သိသင့္သိထိုက္တာေတြကို ပို႔ခ်ရင္း သူ ေရးထားတဲ့ ကဗ်ာေတြကို ဖတ္ခိုင္းတတ္တယ္၊ ဒါက ေမာ္ဒန္ေပါ့၊ ဒါကေတာ့ ပို႔စ္ေမာ္ဒန္ေပါ့၊ ဒါကေတာ့ အိတ္ဇစ္စတန္ရွယ္လစ္ဇင္ေပါ့၊ ဒါကေတာ့ ဆာရီရယ္ေပါ့။

ေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ နည္းနည္းနားရည္၀လာေတာ့… ၿပီးေတာ့ သူ႔လိုပဲ လိုက္ေရးႏိုင္လာေတာ့ ကဗ်ာဆရာက ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္ ၃၃ လမ္း (အထက္) ဓမၼာရုံေရွ႕ မ်က္ႏွာစာေလးမွာ ဖြင့္ထားတဲ့ ေလထန္ကုန္းလို႔ေခၚတဲ့ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေလးကို ေခၚလာခဲ့တယ္။ အဲဒီမွာ ကဗ်ာဆရာေတြ၊ စာေရးဆရာေတြ ထိုင္ၾကတယ္၊ ေလကန္ၾကတယ္၊ ေတြ႕ဆုံၿပီး ကဗ်ာေတြ၊ စာမူေတြ အျပန္အလွန္ျပၾက၊ ဖတ္ၾက၊ ျငင္းခုံၾက၊ စာမူေပးၾက၊ စာမူခယူၾက၊ မဂၢဇင္း ဂ်ာနယ္ေတြ စာအုပ္ေတြ လက္ေဆာင္ေပး၊ ယူၾကေပါ့။

ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း စားပြဲတ၀ိုင္းယူၿပီး လက္ဖက္ရည္က်စိမ့္ တခြက္စီ မွာယူၾကတယ္ (က်စိမ့္ကလည္း ကဗ်ာဆရာေတြ ေသာက္ၾကတာ မ်ားတယ္လို႔ ကဗ်ာဆရာက ဆိုေသးတာကိုး)၊ ကဗ်ာဆရာကေတာ့ စီးကရက္ေသာက္ေသးတယ္ ထင္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က မေသာက္ဘူး၊ ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း ေရာက္တတ္ရာရာ ေျပာဆိုၾကတာေပါ့။

အဲဒီအခ်ိန္က ကဗ်ာဆရာက ျမွားနတ္ေမာင္မဂၢဇင္းမွာ ကဗ်ာေလးေတြ ပါေနၿပီ၊ ခံစားမႈေဆာင္းပါးေလးေတြလည္း ပါတတ္တယ္။ တျခား မဂၢဇင္းေတြကိုလည္း စာမူေတြ ပို႔တဲ့အခါ ပို႔တတ္တယ္လို႔ ဆိုတယ္။ အဲဒီလိုပို႔လို႔ ပါတဲ့အခါက်ရင္လည္း ေက်ာင္းကို သူ႔စာမူေတြ၊ ကဗ်ာေတြပါတဲ့ မဂၢဇင္းေတြ ယူလာၿပီး ၾကြားရတာ ကဗ်ာဆရာမွာ ေမာမဆုံး ေျပာမဆုံးေပါ့။ သူငယ္ခ်င္းေတြျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကလည္း ကဗ်ာဆရာနဲ႔အတူ ၀ိုင္းေပ်ာ္ရ၊ အားက်ၾကနဲ႔ေပါ့။

ေျပာခ်င္တာက အဲဒီလို ကဗ်ာပါဖူး စာပါဖူးတဲ့ ကဗ်ာဆရာဟာ အယ္ဒီတာတခ်ဳိ႕၊ စာေရးသူတခ်ဳိ႕နဲ႔လည္း သိေနတာေပါ့၊ ေလထန္ကုန္းမွာ ထိုင္ၾကေတာ့ ဟိုဘက္၀ိုင္း ဒီဘက္၀ိုင္းမွာ ကဗ်ာဆရာနဲ႔ သိတဲ့သူေတြဆိုရင္ သူက ထထႏႈတ္ဆက္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔နဲ႔လည္း မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း နာမည္ႀကီးေတြပါ၊ တခ်ိဳ႕လည္း ကဗ်ာဆရာ မိတ္ဆက္ေပးမွ ၾကားဖူးတဲ့ ဆရာေတြလည္း ပါတာေပါ့ေလ။

ကဗ်ာဆရာေတြ စာေရးဆရာေတြကလည္း ခ်ာတိတ္ေတြ၊ ေက်ာင္းသားေတြဆုိေတာ့ ၿပဳံးျပႏႈတ္ဆက္ၿပီး သူတုိ႔ဘာသာသူတို႔ စကားဆက္ေျပာ၊ အလုပ္ဆက္လုပ္ေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း စကားဆက္ေျပာၾကတာေပါ့။ အဲဒီလို ေလထန္ကုန္းထိုင္ၿပီး စကားေျပာရတာကလည္း အရသာတခုလို႔ ကဗ်ာဆရာက ေျပာထားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း လက္ဖက္ရည္ေလး ေသာက္လိုက္၊ စကားေျပာလိုက္နဲ႔ အရသာ ခံတာေပါ့ေလ။ ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီအခါကလည္း အရသာ ခံခဲ့တာပါပဲ။

အဲဒီလို စာေပေလာကထဲက စာေရးဆရာေတြ ကဗ်ာဆရာေတြနဲ႔ ႏႈတ္ဆက္ ခင္မင္တဲ့အထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနတဲ့ တေယာက္ကေတာ့ တမ်က္ႏွာ ၀တၳဳတို အေရးေကာင္းတဲ့ ကိုျမင့္ေအာင္ပါ (ေနာက္ေတာ့ သူက သူ႔သားေလး နာမည္ျဖစ္တဲ့ ေမာင္မိုးဦးနဲ႔ အေရးမ်ားတယ္)၊ သူက တကယ့္ကို ႏူးညံ့တဲ့သူပါ၊ ဘ၀ကို ရိုးရိုးေလး ျမင္တတ္၊ ၾကည့္တတ္သူလို႔ အဲဒီကတည္းက ကၽြန္ေတာ္ ခံစားရတယ္။ သူ႔စိတ္က လွေနတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္။

ကဗ်ာဆရာရဲ႕ စိတ္ကလည္း ခ်ဳိခ်ဳိေလးပဲ… ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ ကံေကာင္းၾကတာေပါ့။ ကိုျမင့္ေအာင္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းလည္း တခါ လိုက္လာဖူးတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို ေက်ာင္းသားဆုိၿပီး ခ်ာတိတ္ေတြလို႔ သူ မတြက္ဘူး၊ ေလးေလးစားစား ဆက္ဆံတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ေမးလို႔ ၀တၳဳတို (တမ်က္ႏွာ၀တၳဳ) ေရးပုံကို ေျပာျပဖူးတယ္။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းတသိုက္ထဲမွာ အားလုံးကလည္း ကိုယ့္နည္းကိုယ္ဟန္နဲ႔ ကဗ်ာေလးေတြ ေရးၾကတယ္။ ကဗ်ာဆရာကေတာ့ အမ်ားဆုံး ေရးႏိုင္တာေပါ့၊ ေနာက္ၿပီး သူေရးတဲ့ ကဗ်ာေတြက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ လိုက္မီခံစားရသေလာက္ အလြန္ေကာင္းတဲ့ ကဗ်ာေတြပဲ။ ေနာက္ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲကဆို ေကာင္းညြန္႔၀င္းတုိ႔၊ ကိုေက်ာ္မင္းဦးတို႔ ရွိတယ္။ ေကာင္းညြန္႔၀င္း ကဗ်ာေလးေတြက ႏူးညံ့တယ္၊ လွတယ္၊ ပူးကပ္ခံစားႏိုင္စြမ္းရွိတယ္။ ကိုေက်ာ္မင္းဦး ကဗ်ာေတြက ရဲတယ္၊ ျပတ္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္တယ္၊ သူက နည္းနည္းပဲ ေရးတယ္၊ ေရးတာေလးေတြကလည္း ေကာင္းတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကဗ်ာဆရာကို လုိက္တုေရးတာေပါ့ေလ၊ မ်ားမ်ားလည္း ေရးတယ္၊ ေမာ္ဒန္ပုံစံထြက္ေအာင္လည္း ေရးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ အခုထက္ထိ မွတ္မိေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ကဗ်ာတေၾကာင္းက ဒီလို… “ၿပိဳက်သြားတဲ့ သဲနံရံႀကီး ျပန္ေထာင္ဖို႔ ေလွကားတစင္း လိုပါတယ္“ တဲ့။ လြန္ခဲ့တဲ့ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္က ကၽြန္ေတာ္ ေရးခဲ့တဲ့ စာတေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္ အခုထက္ထိ မွတ္မိေနတယ္။ အဲဒီကဗ်ာေလး အပါအ၀င္ ကၽြန္ေတာ့္ကဗ်ာ သုံးပုဒ္လား ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထုတ္တဲ့ ကဗ်ာစာအုပ္ထဲမွာ ပါခဲ့တယ္။

အဲဒီကဗ်ာစာအုပ္ အဖုံးကို ကဗ်ာဆရာကပဲ လုပ္တယ္၊ အဖုံးဒီဇိုင္းက ေကာက္ေၾကာင္းေတြနဲ႔ ေရးထားတယ္။ ေကာက္ေၾကာင္းေတြၾကားမွာ အေရာင္ေတြ (ေရာင္စုံ) ျဖည့္ရတယ္။ ေဆာ့ပင္တကတ္ ၀ယ္ၿပီး တေယာက္တလွည့္ ျဖည့္ၾကတာပဲ။ တေယာက္ကို ၁၀ ဖုံးစီေလာက္ အေရာင္ျဖည့္ခြင့္ရတယ္၊ က်န္တာကိုေတာ့ ကဗ်ာဆရာက လုပ္တယ္။ ကဗ်ာစာအုပ္ မ်က္ႏွာဖုံးကိုက ေမာ္ဒန္ျဖစ္ေနတာေလ… အဖုံးက တအုပ္နဲ႔တအုပ္ လုံး၀ မတူဘူး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အုပ္ ၁၀၀ ေလာက္ ထုတ္တယ္မွတ္တာပဲ၊ မမွတ္မိေတာ့ဘူး (၅၀ ေလာက္ေတာ့ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး)။

ကဗ်ာလည္း ကိုယ့္ဘာသာေရး၊ စာရိုက္ခ၊ စကၠဴခ၊ မိတၱဴကူးခေတြလည္း အားလုံး အခ်ဳိးက် ၀ိုင္းထည့္ၿပီး လုပ္ၾကတာပါ၊ ေပ်ာ္စရာေကာင္းပါတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ကုန္က်စရိတ္ကို အေခ်ာထြက္လာမယ့္ စာအုပ္အေရအတြက္နဲ႔ စားၿပီး၊ စာအုပ္တန္ဖိုး တြက္ခ်က္သတ္မွတ္လို႔ ေရာင္းခ်ၾကပါတယ္။ မားကတ္တင္းပိုင္းလည္း မကၽြမ္းက်င္ပါဘူး။

ဒါေပမဲ့လည္း သိတဲ့အတုိင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္မေလးေတြက ဒီေကာင္ေတြ (ကၽြန္ေတာ္တို႔) ဘာေတြမ်ား ေပါက္တတ္ကရ ေရးထားမလဲလို႔ ဖတ္ၾကည့္ခ်င္တာနဲ႔ တေယာက္တအုပ္ ၀ယ္ၾကတာပါပဲ။ ဒါေတာင္ ၀ယ္ခ်င္တဲ့သူက ၀ယ္ခ်င္တာေတာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ တုန္တုန္ယင္ယင္နဲ႔ ေကာင္မေလးေတြ ထိုင္ေနတဲ့ ေနရာကို မသြားရဲ၊ မေရာင္းရဲ ျဖစ္ၾကေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့လည္း ေရွ႕မ်က္ႏွာ ေနာက္ထား ေရာင္းလိုက္ေတာ့လည္း ၿပီးသြားတာပါပဲ။

ကဗ်ာစာအုပ္နာမည္က “ခရမ္းေရာင္ ျမစ္တစင္း တည္ေဆာက္ျခင္း“ ဆိုလား။ ကဗ်ာဆရာေပးတဲ့ နာမည္ပါပဲ။ ကဗ်ာဆရာက ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ဦးေဆာင္လုပ္သြားပါတယ္။ သူက အေတြ႕အႀကဳံရွိတာကိုး။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ့ သူ႔ေနာက္လိုက္… သူခိုင္းတာကို လုပ္ေပါ့။ လုိအပ္တဲ့ အႀကံဥာဏ္နဲ႔ ျဖည့္စြက္ခ်င္တာေလးေတြကိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေျပာျပၾကတာေပါ့။

ကဗ်ာဆရာက ေကာင္းတာက အဲဒီကတည္းက ဒီမိုကေရစီကို က်င့္သုံးတယ္၊ လူ႔အခြင့္အေရးကို ျပဌာန္းေပးတယ္။ သူက ေခါင္းေဆာင္ ဆုိေပမယ့္ လုပ္ခ်င္တာ မလုပ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေသခ်ာရွင္းျပတယ္။ ေထာက္ခံလား၊ သေဘာတူလား ေသခ်ာေမးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုလည္း ေနရာစုံမွာ နည္းနည္း နည္းနည္းစီ ပါ၀င္ခြင့္ေပးတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ေျပာေရးဆုိခြင့္ေပးတယ္။ ကဗ်ာဆရာဟာ တကယ္ႏူးညံ့တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ကဗ်ာအေၾကာင္းေတြတင္ မကဘူး၊ ႏူးညံ့မႈကိုပါ သင္ေပးလိုက္တယ္၊ ဒီမိုကေရစီနဲ႔ လူ႔အခြင့္အေရးကို သူ တရားမေဟာဘူး၊ လက္ေတြ႕က်င့္သုံးျပသြားတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကဗ်ာဆရာကို အမ်ားႀကီး ေလးစားအားက်ခဲ့တယ္။ သူ႔လိုျဖစ္ခ်င္ခဲ့တယ္။ သူနဲ႔ပတ္သက္ၿပီး လွပတဲ့ ေနာက္ခံ ဇာတ္ေၾကာင္း တခုကလည္း မွတ္မွတ္ရရ ရွိေနေသးတယ္။ သူ႔မိသားစုနဲ႔ သူကိုယ္တိုင္က ကဗ်ာဆရာဟာ စစ္အတြင္းက ေသတဲ့ ဂ်ပန္၀င္စားတာလို႔ ယုံၾကည္တယ္။ ဂ်ပန္ကျပား အႏုပညာရွင္ တဦးျဖစ္တဲ့ အဆုိေတာ္ ခင္၀မ္းကိုလည္း ကဗ်ာဆရာဟာ အားက်ပုံရတယ္။ ကဗ်ာဆရာကေတာ့ အသည္းညိဳသူ မည္းသူဆိုေတာ့ ဂ်ပန္၀င္စားတာ ဆိုရင္ေတာင္ ဂ်ပန္မည္းပဲ ျဖစ္မယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ အခု စာေရးေနရင္း ေတြးမိတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ သူ႔ကို ဂ်ပန္ျဖဴ (ဂ်ပန္ပါပဲ… ကၽြန္ေတာ္က ခပ္တည္တည္ ဂ်ပန္ျဖဴေတြဘာေတြ လုပ္ေနမိတယ္) မွတ္ခဲ့တာပါပဲ။

ကဗ်ာဆရာက ေမွာ္ဘီမွာ ေနသူ ျဖစ္တယ္။ ေမွာ္ဘီကေန အင္းစိန္ကို ေန႔ခ်င္းျပန္ ေက်ာင္းလာတက္ရတဲ့ ကဗ်ာဆရာဟာ အေတာ္ပင္ပန္းမွာပါပဲ။ သူက ေက်ာင္းအားရက္ေတြမွာ ဂ်ပန္ကင္ဒို(ဓား) ကစားတယ္လို႔ ေျပာျပဖူးတယ္။ ဒီေတာ့ ကဗ်ာဆရာဆိုတာ လုိအပ္လာရင္လည္း ရဲရင့္ေနဖို႔ ထက္ျမက္ေနဖို႔ စိတ္ဓာတ္အင္အား သာမကဘဲ ရုပ္ပိုင္းဆုိင္ရာလည္း ေတာင့္တင္း ႀကံ့ခိုင္ေနဖို႔ လိုတယ္လို႔ ကဗ်ာဆရာက မသင္ဘဲ သင္ျပေနသလို ကၽြန္ေတာ္ ခံစားရျပန္တယ္။

ပိုၿပီးထူးဆန္းတာက ကဗ်ာဆရာဟာ သူ႔ဆံပင္ပုံစံကို ဂ်ပန္ဆာမူရိုင္းပုံစံ ထားလိုက္တာပါပဲ။ ဂ်ပန္ဆာမူရိုင္းပုံစံက ဘယ္လိုပါပဲ၊ ဆံပင္ကို ေခါင္းလုံးအလယ္ တည့္တည့္ေလာက္ကေန နဖူးစပ္အထိ ဆံပင္ကို ကတုံး ရိပ္ထားရတယ္၊ ေခါင္းကို ကတုံးတျခမ္း ရိတ္ထားတာပါပဲ၊ ေနာက္ေစ့ပါတဲ့ ေခါင္းရဲ႕ ေနာက္ဘက္ျခမ္းမွာသာ ဆံပင္ရွိတယ္။ အဲဒီ ေနာက္က ဆံပင္ေတြက လည္ပင္းအထိ ရွည္လ်ားက်ေနမယ္၊ နားရြက္ကို ဖုံးထားလိမ့္မယ္။

ေရွ႕ဘက္ကေန ၾကည့္လိုက္ရင္ေတာ့ ကတုံး၊ ေနာက္ဘက္ကေန ၾကည့္ရင္ ဆံပင္ရွည္ပုံစံျဖစ္ေနတယ္၊ အဲဒါ ဂ်ပန္ဆာမူရိုင္းေတြ ထားတဲ့ ဆံပင္ပုံစံပဲ၊ ၿပီးရင္ ကီမိုႏို၀တ္ၿပီး ကင္ဒိုကို ကိုင္ၿပီး ေျပးမယ္၊ ဂ်ပန္ဆာမူရိုင္းကားေတြ ၾကည့္ဖူးတယ္ မဟုတ္လား၊ ကဗ်ာဆရာဟာ အဲဒီ ဆံပင္ပုံစံနဲ႔ ေက်ာင္းကို အၿပီးအထိ တက္သြားတယ္။ ေတာ္ရုံ ယုံၾကည္မႈ၊ ေတာ္ရုံ သတၱိနဲ႔ ေမွာ္ဘီ-အင္းစိန္ ေန႔တုိင္း သြားလာေနဖို႔ ဆိုတာ မျဖစ္ႏိုင္ပါဘူး။ လမ္းသြားေနတုန္းေတာ့ သူ ဦးထုပ္ ေဆာင္းထားတတ္တယ္လို႔ မွတ္ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာက ယုံၾကည္တာကိုု သတၱိရွိရွိလုပ္ဖို႔ မေျပာဘဲ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပန္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကဗ်ာဆရာျဖစ္ဖို႔ကို အႀကိမ္ႀကိမ္ ေတြးခဲ့ဖူးပါတယ္။ ကဗ်ာေလးေတြလည္း ကၽြန္ေတာ္ေရးတတ္သလို ပုံစံနဲ႔ ေရးျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ေလထန္ကုန္းမွာ ခဏခဏ ထိုင္ခဲ့ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္၊ ကဗ်ာဆရာေတြကို အနီးကပ္ ေတြ႕ခဲ့ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္၊ အယ္ဒီတာေတြနဲ႔ စကားေျပာခဲ့ဖူးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္… ကဗ်ာဆရာ လုပ္ဖုိ႔ကို စိုးေၾကာက္ခဲ့ပါတယ္။ ကဗ်ာဆရာဆိုတာ ေတာ္ရုံသတၱိနဲ႔ လုပ္လို႔မရပါဘူး။ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ပူတာကေတာ့ ေငြေၾကးအားျဖင့္ လုံး၀ မခိုင္တဲ့ ကိစၥပါပဲ။

မိသားစုမွာ သားႀကီးျဖစ္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မိသားစုအတြက္၊ အိမ္အတြက္ လုပ္ကိုင္ရွာေဖြ ေကၽြးေမြးရမယ့္ တာ၀န္က ရွိပါတယ္။ ဒီေတာ့ ေငြေၾကး ခိုင္မာတဲ့ ေသခ်ာတဲ့ အလုပ္တခု လုပ္မွ ျဖစ္မွာပါလို႔ ေတြးမိလိုက္တုိင္း ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ဖို႔ကို ေၾကာက္ေၾကာက္ သြားပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုလိုတာက ကဗ်ာဆရာအျဖစ္ လုံး၀ ခံယူေနထိုင္ဖို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ မရဲဘူးလို႔ ေျပာတာပါ။

ကဗ်ာဆရာတေယာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္သေဘာက်တဲ့ အပိုင္းကေတာ့ အေတြးရွင္ ျဖစ္ေနတာကိုပါ။ အေတြးမွာ ေမ်ာေန လြင့္ေနရတဲ့ အရသာက အင္မတန္မွ ေကာင္းမြန္လြန္းပါတယ္။ ေနာက္သေဘာက်တဲ့ အခ်က္တခုကေတာ့ စကားလုံးေတြနဲ႔ ေဆာ့ကစားခြင့္ ရွိေနတာပါ။ ေတာ္ရုံလူ ပုံမွန္စာေရးဆရာမွာ အဲဒီအခြင့္အေရး မရထားပါဘူး။ အေတြးကို ႀကိဳက္သလို ေတြးႏိုင္ၿပီး စကားလုံးကို စိတ္ႀကိဳက္ သုံးႏႈန္း ေစစားပိုင္ခြင့္ရွိတဲ့ ဘ၀ကို ကၽြန္ေတာ္ တမ္းတမိတာ အျပစ္မဟုတ္ေလာက္ပါဘူးေနာ္။

“မညာပါနဲ႔ ေမ“

ျပည့္ျပည့္ေလး ပဲတင္းေနပါ
ေစြ႕ေစြ႕ေလး ေလွ်ာက္လာလွမ္းေလ
ေဘာလုံးပုံ သစ္ပင္တန္းေတြမွာ
ေမာင္ ကန္းေနလိုက္မယ္… ဘာမွ မျဖစ္ဘူး။

ျမက္ခင္းျပင္ အက်ယ္ႀကီးမွာမွ
ဒီပန္းေတြ ခရမ္းေရာင္ ရင့္ပုံက
ေမာင့္နန္းကို စိန္ေခၚေနသလိုပ…
ဆဲပစ္ခ်င္ေပမယ့္ ဒီလူက ေျပာမထြက္ျပန္ဘူး။

မေျပးပါနဲ႔ေလ စိတ္ထဲမွာ မရွိဘူးဆိုလည္း
ရင္ထဲမွာ မစိဘူးဆိုလည္း
ဒီလမ္းကို ေနာက္ျပန္လွမ္းလိုက္မယ္
မ်က္ႏွာအထူႀကီးနဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ အသိဆုံး…။ ။

၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၁၁ ရက္။
ည ၉ နာရီ။