ကၽြန္ေတာ့္မလဲ… စာကလည္း ေရးခ်င္… ဖြဲ႕ဖြဲ႕ႏြဲ႕ႏြဲ႕ကလည္း ေရးတတ္သူ မဟုတ္ေလေတာ့ ခရီးသြားတဲ့အေၾကာင္း၊ အလုပ္အေၾကာင္း၊ မိသားစုအေၾကာင္း၊ ကၽြန္ေတာ့္အေၾကာင္း ဒါေတြပဲ လွည့္ေရးေနရတယ္။ အဲ… အဲဒီလို ေရးတယ္ဆိုရာမွာလည္း တကယ္ေတာ့ ၀မ္းနည္းရတာေတြ၊ စိတ္ဒုကၡ ကိုယ္ဒုကၡ ခံစားရတဲ့ အေၾကာင္းေတြ မေရးခ်င္ဘူး၊ ဘာေရးခ်င္သလဲဆိုေတာ့ ရယ္စရာေတြ ေရးခ်င္တာဗ်။

ျပႆနာက စာေရးတာမွာ အဲဒီ ဟာသရသ (ရယ္စရာ)က အခက္ဆုံးလုိ႔ စာေရးသူ ဆရာႀကီးတခ်ဳိ႕က ေျပာၾကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အခက္ေတြ႕တာေပါ့ဗ်ာ။ ဒါေပမဲ့ လြယ္တာတခုရွိတာက ကၽြန္ေတာ္က အစအေနာက္သန္တယ္၊ လူရႊင္ေတာ္ေတြလို အပင့္အေထာက္၊ အျဖတ္အခုတ္ နည္းနည္းပါးပါး ေျပာတတ္တယ္။ ဒါေပမဲ့ ရုပ္ကအတည္ အေျပာက အရယ္ဆိုေတာ့လည္း တခ်ဳိ႕က အတည္မွတ္ရမလား၊ အၿပီလုပ္ေနသလား စဥ္းစားေနၾကတာနဲ႔ပဲ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာဆုိတာေတြက မရယ္ရတဲ့အျပင္ ပေဟဠိေတြ ျဖစ္ကုန္တာလည္း ရွိျပန္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ကံလို႔ပဲ ဆိုရမလား။

ပုိဆိုးတာက ကၽြန္ေတာ့္အေတြ႕အႀကဳံအရ ေျပာရမယ္ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္သြားၿပီး စမိေျပာမိတဲ့ (ေယာက်္ားေလးက ထားပါေတာ့၊ ကၽြန္ေတာ္အေနနဲ႔ စိတ္လည္း မ၀င္စားပါဘူး) မိန္းကေလးေတြက ကၽြန္ေတာ့္ထက္ ႀကီးသူဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို လည္ပင္းညွစ္ေတာ့တာပဲ (ခံခဲ့ရဖူးပါတယ္)၊ ငယ္တဲ့သူဆိုရင္ေတာ့ ပက္ပက္စက္စက္ ျပန္ေျပာ၊ ရန္ေထာင္လုပ္ၾကပါတယ္ (ခံခဲ့ရဖူးပါတယ္)။ ကံဆိုးလွပါတယ္။

တခါ သူတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ကို (ကၽြန္ေတာ့္အေပၚကို) အတည္ေျပာေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ ပါးစပ္ပိတ္လို႔ မရေအာင္ ရယ္မိတာက (အရႈိက္ထိလို႔လား မသိဘူး၊ ဒါမွမဟုတ္ အသက္အရြယ္ ေထာက္လာတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ လူႀကီးရွက္ေတာ့ ရယ္ဆိုသလို) “ႏွာဘူး“ လို႔ အေျပာခံရတဲ့ အခါမ်ဳိးေတြမွာပါ။ ဒါရယ္စရာလား…။ ႏို႔… ေနပါဦး မဟုတ္ဘူးလား… ဆိုေတာ့ ဟုတ္ေနျပန္ေရာ ဘုရားအမေရ႕… လို႔ ဆိုရမလိုပါပဲ။

ငယ္ငယ္က ရပ္ကြက္ထဲမွာ ကာလသားေခါင္း ကိုေဇာ္ႀကီးဆုိတာရွိတယ္၊ ညေနတိုင္း သူ႔ဆီ သြားသြားေမာ့ရတာေပါ့။ သူက လူငယ္လက္ခ်ာရိုက္တယ္ေလ… ေယာက်္ားတို႔ သိေကာင္းစရာေတြ ပို႔ခ်တာေပါ့…။ မိန္းကေလးတေယာက္ကို ေနာက္ကၾကည့္လိုက္… ေျခလွမ္း ေလးငါးလွမ္း လွမ္းပါေစ… ၿပီးရင္ အပ်ဳိလား အအိုလား တန္းေျပာႏိုင္ရမယ္။ တခါ မိန္းကေလးတေယာက္ကို ၾကည့္ရင္ (အလွခံစားမယ္ဆိုရင္) ဘယ္ကေန စၾကည့္မလဲ၊ ဘယ္လို အဆင့္ဆင့္ ၾကည့္မလဲ… ဘာကို အေရးတႀကီး ၾကည့္မလဲ… စသျဖင့္ေပါ့ေလ။ သူ ေျပာတာေတြက အမ်ားႀကီးပါပဲ၊ တခ်ဳိ႕လည္း ေမ့ေတ့ေတ့။

တရက္ေတာ့ စကား၀ိုင္းမွာ ေမာ့ေနတုန္း ကိုေဇာ္ႀကီးက မင္းတို႔ကို ေမးစရာ ရွိတယ္ဆိုၿပီး “မင္းတို႔ ႏွာဘူးလား၊ ဂန္ဒူးလား“တဲ့။ ခက္ေရာ… ရုတ္တရက္ ကၽြန္ေတာ္ နားလည္လိုက္တာက ႏွစ္ခုစလုံးကေတာ့ အဓိပၸာယ္ သိပ္မေကာင္းလွဘူး။ တခုခုေတာ့ ေျဖရေတာ့မယ္ေပါ့။ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္း အမ်ားစုကေတာ့ သိတဲ့အတိုင္းပါပဲ… ရိုးသားၾကပါတယ္၊ “ကၽြန္ေတာ္ ႏွာဘူးပါေပါ့“ တေယာက္ခ်င္းစီ ေျဖသြားၾကတယ္။

“ေဟ့ေကာင္ အႀကီးေကာင္… မင္းေရာ“ တဲ့။ ကုိေဇာ္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေမးေလးထိုးၿပီးေတာ့ ေမးလာတယ္။ ကိုေဇာ္ႀကီးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို သပ္သပ္ ညစ္ပတ္တာ၊ အရွက္ခြဲတာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ခံစားရတယ္။ ဘယ္ႏွယ့္ဗ်ာ သူေမးတာ ဘယ္တခုက ေကာင္းသလဲ။

အဲ… ကၽြန္ေတာ့္မွာ ညီတေယာက္ရွိေတာ့ အိမ္မွာေတာ့ အေမက ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ကိုႀကီး၊ ကိုလတ္လို႔ ေခၚတယ္၊ အမွန္ေတာ့ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိတာ ကိုႀကီး၊ ကိုေလးပဲ ျဖစ္ရမွာ မဟုတ္လား။ ဒီလိုဗ်… အေမက ေနာက္တေယာက္ ထပ္ေမြးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္မွာ ညီမတေယာက္ ထပ္တိုး လာတယ္။ အဲဒီမွာ ညီေလးက ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေမြးခ်င္းသုံးေယာက္မွာ အလတ္ျဖစ္သြားသလို အေမကလည္း အဲဒီတုန္းက မင္းသား ေက်ာ္ဟိန္းပါတဲ့ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားတကား သြားၾကည့္တယ္ဆိုလား၊ ေက်ာ္ဟိန္းရဲ႕ ဇာတ္ေကာင္နာမည္က ကိုလတ္တဲ့။ ဒါနဲ႔ ကိုႀကီး၊ ကိုလတ္ျဖစ္ေရာဆိုပါေတာ့…။

ဒါေပမဲ့ အိမ္မွာေတာ့ ကိုႀကီး၊ ကိုလတ္ေပါ့။ အင္း… သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာလည္း ရြယ္တူေတြနဲ႔ ငယ္သူေတြကေတာ့ ကိုႀကီး၊ ကိုလတ္ေပါ့… ေခၚၾကပါတယ္။ ရပ္ကြက္ထဲဆိုေတာ့ ေက်ာင္းနာမည္ အျပည့္အစုံ မေခၚၾကဘူးေပါ့။ တျခားသူငယ္ခ်င္းေတြဆုိလည္း သူတို႔ရဲ႕ ေက်ာင္းနာမည္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔က မေခၚပါဘူး။ ဘာတဲ့… ဟာကင္း… ခ်ဴးမန္း… ဂ်လားသင္း… ပီးပါ… ဖိုးသက္… ခ်ားကလီး… ေဘာစိ… ရတနာ… မိလဲ့ စသျဖင့္ေပါ့။ ရတနာနဲ႔ မိလဲ့က ေကာင္မေလးေတြပါ၊ စကား၀ိုင္းထဲ သူတို႔ မပါၾကပါဘူး။ စဥ္းစားမိလို႔ တခါထဲ ထည့္ေရးထားတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္နားမွာ မြတ္ဆလင္ သူငယ္ခ်င္းေတြက အမ်ားစုျဖစ္ေနေတာ့ အဲဒီနာမည္ေတြေပါ့၊ အခုထက္ထိလည္း သူတို႔ ေက်ာင္းနာမည္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ မသိပါဘူး။

ဆက္ရရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ညီအစ္ကိုကလည္း လမ္းထဲမွာ တပူးတြဲတြဲ အၿမဲရွိေလေတာ့ ကာလသားႀကီးေတြနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲက ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ကို ခပ္ရင့္ရင့္ ေခၚခ်င္တဲ့ေကာင္ေတြက အႀကီးေကာင္၊ အငယ္ေကာင္ စသျဖင့္ ေခၚၾကတာေပါ့ေလ။ အမယ္… အခုထိေတာင္ ကၽြန္ေတာ့္ညီငယ္က အိမ္မွာဆို ကၽြန္ေတာ့္ကို အႀကီးေကာင္က ဘာျဖစ္တယ္၊ ညာျဖစ္တယ္နဲ႔ လုပ္ေသးတာ…။ တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ညီက ဒီ စာနယ္ဇင္းေလာကထဲ အရင္ေရာက္ႏွင့္ၿပီး သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို သြန္သင္ ဆုံးမတာေတြဘာေတြ နည္းနည္းပါးပါး လုပ္ခဲ့ဖူးေတာ့ အကိုျဖစ္ေပမယ့္လည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို မေလးစားဘူး ထင္ပါတယ္ေလ။

အဲဒီေတာ့ ကိုေဇာ္ႀကီးက ေမးတယ္ေလ… မင္းကဘာလဲေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္က ေရွ႕ေနမသားပဲဗ်ာ… သူက ဘယ္လမ္းသြားေစခ်င္လို႔ ႏွပ္ေၾကာင္းေပးေမးခြန္းနဲ႔ ဒီလိုလာေမးေနတာလဲဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ရိပ္မိတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လို ေျဖတယ္မွတ္သလဲ… “ကၽြန္ေတာ္က ဘုန္းႀကီးလုပ္မွာပါ“လို႔…။ ကိုေဇာ္ႀကီး နည္းနည္းတင္းသြားတယ္။ သူ ထင္ထားတာက ကၽြန္ေတာ္လည္း ဘူးဂိုဏ္းထဲ အလြယ္ ၀င္မယ္လို႔ မွတ္ေနတာကိုး။

ကၽြန္ေတာ္က လူလည္ပဲ၊ သူမ်ားဘူးတိုင္း မဘူးႏိုင္ဘူးေလ၊ သူ႔ဆီက လုိခ်င္တဲ့ ပညာတခ်ဳိ႕ ရဖို႔သာ ကၽြန္ေတာ္တို႔က ေမာ့ေနရတာကိုး၊ ေျပာတိုင္းအမွန္လို႔ ဘယ္လိုလုပ္ယုံၾကည္ႏိုင္မလဲ… လက္ေတြ႕ လိုက္လုပ္ၾကည့္ၿပီးမွ ယုံသင့္တာ ခ်င့္ရုံရမွာ မဟုတ္ဘူးလား။ အဲဒီ အကိုႀကီးေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းႀကီးေတြ သင္ေပးတာေတြက တခ်ဳိ႕ဟာေတြက မမွန္ဘူးဗ်၊ ေတာ္ေတာ္ အီစိမ့္ေအာင္ ခံရတာေတြလည္း ရွိခဲ့ဖူးတာကိုး…။

ဒီေနရာမွာ တခုေျပာစရာ ရွိတာက ကိုေဇာ္ႀကီးရဲ႕ အစြမ္းအစပါ၊ သူ႔စကား ယုံၾကည္ရမႈ အတိုင္းအတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရြယ္တူသူငယ္ခ်င္းေတြအားလုံးတင္ မဟုတ္ဘဲ ကိုေဇာ္ႀကီးရဲ႕ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကိုယ္တိုင္ကိုက လက္ခံထားတာက “ေဇာ္ႀကီးက အာ (အာပလာ) မဟုတ္ဘူး၊ တကယ္စြမ္းတယ္ကြ“ ဆိုတာပါပဲ။

ဟုတ္ပါတယ္၊ ကိုေဇာ္ႀကီးကို လာလာေတြ႕ရတဲ့ သူ႔ရည္းစားလုိ႔ ေျပာတဲ့ ေကာင္မေလးေတြက တကယ့္အမိုက္ေလးေတြပါ၊ ဒီေန႔ေခတ္ မင္းသမီးေတြလို ပုံစံမ်ဳိးေတြပါ၊ အလြန္ေဂၚၿပီး (မိုက္ၿပီး) ျပင္တတ္ဆင္တတ္ ျခယ္သတတ္သူေတြပါ။ ဂ်င္းေဘာင္းဘီတို ဖင္က်ပ္၊ စြပ္က်ယ္အကၤ်ီ လက္ျပတ္အက်ပ္၊ ေမႊးႀကိဳင္ေနေအာင္ ျပင္ဆင္ျခယ္သၿပီး ေတာ္ေတာ္မိုက္ပါတယ္။ လူပ်ဳိေပါက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ခုိက္ၾကေတဲ့ မမအရြယ္ေတြေပါ့ဗ်ာ။

တခါတေလ “ကိုေဇာ္ႀကီး… ဟီး.. ဟီး.. ဟီး…“ လို႔ သူတို႔ စကားေျပာတဲ့ အနားသြားၿပီး အဲဒီမမရဲ႕ အလွအပနဲ႔ အနံ႔အသက္ကို အနီးကပ္ ရႈစား ခံစား ရပါတယ္။ ကိုေဇာ္ႀကီးက “ေဟ့ေကာင္… ဘာလဲ… ဒိုး.. ဒိုး.. ဒိုး.. (သြား.. သြား.. သြား)“ လို႔ ေအာ္တတ္ပါတယ္။

ကိုေဇာ္ႀကီးက ျပန္ေျပာပါတယ္။ “ေဟ့ေရာင္… ငါေမးတာ ဘုန္းႀကီး မပါဘူး၊ မင္း မေနာက္နဲ႔… ေကာင္းေကာင္းေျဖ… ဒူးသလား၊ ဘူးသလား“ တဲ့။ အဲဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ အခက္ေတြ႕ရပါတယ္၊ စိုတဲ့လက္လည္း မေျခာက္ခ်င္ဘူးေလ၊ ဟုတ္ဟုတ္ မဟုတ္ဟုတ္ သူ႔ဆီက တခ်ဳိ႕ပညာေလးေတြက ယူရ၊ ၾကားနာရဦးမွာဆိုေတာ့ “ကိုေဇာ္ႀကီးကလည္းဗ်ာ… ေမးခြန္းက မမိုက္ပါဘူး၊ ဟုတ္ၿပီဗ်ာ… မျဖစ္မေန ေျဖရမယ္ဆိုရင္လည္း ေျဖပါ့မယ္၊ ဒါေပမဲ့ မေျဖခင္ေတာ့ ဘူးတာက ဘာလဲ၊ ဒူးတာက ဘာလဲ အရင္ေျပာျပမွေပါ့ဗ်“ လို႔ ကၽြန္ေတာ္က အတြန္႔(အထြန္႔)တက္ပါတယ္။

“ေဟ့ေရာင္ ေသာက္(ေစာက္)ရူး မလုပ္နဲ႔… မင္းဖြန္ေၾကာင္တယ္၊ မိန္းမကို စိတ္၀င္စားတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒါ ဘူးတယ္လို႔ ေခၚတယ္။ ဒါမွမဟုတ္ မင္းက အေျခာက္… ေယာက္်ားမွ ႀကိဳက္တယ္ဆိုရင္ ဂန္ဒူး… ဒူးတယ္၊ ဒါပဲ… အပိုေတြ မေျပာနဲ႔… မင္းက ဘာလဲ“ လို႔ မေက်မနပ္နဲ႔… စကား ခပ္ဆတ္ဆတ္ ေျပာလို႔ ထပ္ေမးပါတယ္။

“ဒါဆိုလည္း… ဘူးဗ်ာ၊ ႏွာဘူး“။ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေအာက္သက္သက္နဲ႔ အေျဖေပးခဲ့ရပါတယ္။

ဟုိတေန႔ကေတာ့ ေဖ့စ္ဘုတ္မွာ တင္ထားတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ပရုိဖိုင္း ဓာတ္ပုံတပုံရဲ႕ေအာက္မွာ “ေအာင္မယ္ေလး… အၾကည့္နဲ႔တင္ ႏွာဘူးမွန္း သိသာတယ္“ လို႔ သူငယ္ခ်င္းတေယာက္က ကြန္မန္႔ေပးလာတာကို ဖတ္လိုက္ရေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္က ရပ္ကြက္ထဲက ကာလသားေခါင္း ကိုေဇာ္ႀကီးကို မျဖစ္မေန ေပးခဲ့ရတဲ့ အေျဖမ်ား မွန္ေနၿပီလားလို႔ ေတြးမိပါတယ္။

အခု စာဖတ္ေနတဲ့ သူကေရာ ဘယ္လို ထင္သလဲဟင္…။

၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၉ ရက္။
မြန္းလြဲ ၃ နာရီ။