တႏွစ္ေက်ာ္ကြဲကြာေနတဲ့ အမိျမန္မာေျမျပန္လည္ၿပီး လန္ဒန္ျပန္လာေတာ့ ဗိုက္ကေလးတလုံးနဲ႔ ျဖစ္လာပါတယ္၊ လန္ဒန္မွာ အစားအေသာက္ ထိန္းစားခဲ့သမွ် အိမ္လည္း ျပန္ေရာက္ေရာ စိတ္ႀကိဳက္တြယ္ပါေတာ့တယ္။ အေမေရာ၊ ႏွမကေလးကပါ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ႀကိဳက္ ခ်က္ေကၽြး၊ ၀ယ္ေကၽြးေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ေကၽြးသမွ် စားပစ္ေတာ့ ၀ကစ္လာပါေတာ့တယ္။ ခက္တာက စားသမွ် အာဟာရတို႔မွာ ညီညီညာညာ ခႏၶာကိုယ္အႏွံ႔ အခ်ဳိးက် မသြားဘဲ ဗိုက္ဆီသာ လာစုေနတာမို႔ လန္ဒန္ျပန္လာေတာ့ ဗိုက္ကေလးတလုံးနဲ႔… ျဖစ္လာပါေတာ့တယ္။

ျမန္မာျပည္ လြမ္းတယ္ဆိုတာ တကယ္ ဟုတ္ပါတယ္၊ ပထမေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ စိတ္ခိုင္သူလို႔ ထင္ခဲ့ပါတယ္။ ျမန္မာျပည္ကိုလည္း အနည္းဆုံး သုံးႏွစ္ မျပန္ဘဲ ေနႏိုင္တယ္လို႔ ခပ္ရဲရဲ ေတြးမိခဲ့ပါတယ္။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ မေနႏိုင္ခဲ့ပါ၊ ျပန္ခ်င္ေနခဲ့ပါတယ္။ ဘာလို႔ ဘာကို လြမ္းလို႔ လြမ္းမွန္း မသိဘူးလို႔ ေျပာရင္ေတာ့ တမ်ဳိးထင္စရာ ရွိပါမယ္၊ ဆိုေတာ့… ကၽြန္ေတာ္ ဘာကို လြမ္းပါသလဲ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔အိမ္မွာ ငယ္ငယ္ကတည္းက ဂ်ဳံနဲ႔လုပ္တဲ့ ခ်ာပါတီတို႔၊ ေပါင္မုန္႔တို႔ကို စားပါတယ္၊ ထမင္းလည္း စားပါတယ္။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ထမင္းမစားဘဲ ဂ်ဳံနဲ႔လုပ္တဲ့ ေပါင္မုန္႔တို႔၊ ကိတ္မုန္႔တို႔ စားလည္း ေနႏိုင္ပါတယ္။ ကိတ္မုန္႔ကလည္း ေစ်းေပါတဲ့ ဆိုင္မ်ဳိးမွာ ၀ယ္ရင္ တေတာင္ေလာက္ရွိတဲ့ ကိတ္မုန္႔ကိုမွ တေပါင္ခြဲေလာက္ ေပးရတာပါ၊ ေပါင္မုန္႔ကလည္း အခ်ပ္လိုက္ လွီးၿပီးသား အခ်ပ္ ၂၀ ေလာက္ပါတဲ့ တထုပ္မွ တေပါင္ေလာက္ပါပဲ။ ထမင္းကမွ ေစ်းႀကီးေနပါေသးတယ္၊ တခါစားကို တေပါင္ခြဲေလာက္ေပးရပါတယ္။ ဒီေတာ့ ဆိုရရင္ ေပါင္မုန္႔တို႔၊ ကိတ္မုန္႔တို႔ စားၿပီးလည္း ျမန္မာျပည္နဲ႔ အေ၀းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေနႏိုင္ပါတယ္။ ဒါဆို ဘာကို လြမ္းပါသလဲ။

မိတ္ေဆြတေယာက္ရဲ႕ အကိုကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာဖူးပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္လိုပဲ ႏိုင္ငံျခားမွာေနတဲ့ သူ႔ညီက သူ႔အေမကို ေျပာဖူးတယ္တဲ့… “အေမရယ္တဲ့၊ ျမန္မာျပည္ လြမ္းတာမ်ားဗ်ာ၊ ေနာက္ေခ်း(ႏြားေခ်း)နံ႔ေလးေတာင္ လြမ္းပါသဗ်ာ“လို႔ ဆိုတယ္တဲ့။ ရန္ကုန္သား ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီလိုမ်ဳိး ေရေရလည္လည္ မလြမ္းတတ္ပါဘူး၊ ဒါဆို ဘာကိုမ်ား ကၽြန္ေတာ္ လြမ္းမိပါလိမ့္ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္ ထပ္ဆင့္ပြားလို႔ လွ်ာမရွည္ခ်င္ေတာ့ပါဘူး၊ ရိုးရိုးေလးပဲ ေျပာလိုက္ပါေတာ့မယ္။ ကၽြန္ေတာ္လြမ္းတာ သူငယ္ခ်င္းေတြပါ၊ မိတ္ေဆြ အေဖာ္အသင္းေတြပါ။ ၀ိုင္းဖြဲ႕လို႔ အားရပါးရ စကားေျပာဖို႔၊ ဟက္ဟက္ပက္ပက္ ရယ္ေမာလိုက္ဖို႔ စိတ္တူကိုယ္တူ၊ လမ္းတူစခန္းတူ၊ ဘာသာစကားတူ အေတြးအေခၚတူသူေတြကိုပါ။

အဲဒါေလးကို ဒီတေခါက္ ရန္ကုန္အျပန္လမ္းမွာ ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕ခဲ့ရပါတယ္၊ ပထမေတာ့ စိတ္ထဲ အထင္အေနနဲ႔ပဲ ရွိခဲ့တာပါ။ တကယ္တမ္း လက္ေတြ႕မ်က္ေတြ႕ ႀကဳံႀကိဳက္ခံစားလိုက္ရမွ ကၽြန္ေတာ္ လြမ္းတာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဖက္ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းေတြပါလားဆိုတာကို သြားေတြ႕ပါေတာ့တယ္။

သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြဆိုတာ ဘယ္လိုမိတ္ေဆြ၊ သူငယ္ခ်င္းပါလဲ။ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာခဲ့သလိုပါပဲ၊ စိတ္တူသေဘာတူ၊ ရင္ဘတ္ခ်င္းတူတဲ့ သူေတြကို ေျပာတာပါ။ ရင္ဘတ္ခ်င္းတူဖို႔ဆိုတာ တကယ္ေတာ့ မလြယ္ပါဘူး၊ ဟန္ေဆာင္ထားလို႔လည္း မရပါဘူး။ သူ႔ဟာသူ သိေနတာပါလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာလိုက္ရင္ လြန္ရာမ်ား က်မလားေတာ့ မသိပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အဲဒီလို တကယ္ပဲ ခံစားရပါတယ္။

အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ့္လို အေပါင္းအသင္း နည္းနည္းပဲရွိတဲ့ သူက ပိုလို႔ သိပါတယ္၊ လူမ်ားမ်ားနဲ႔ ေနလို႔မရတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္မွာ သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြလည္း အမ်ားႀကီး မရွိပါဘူး။ ခင္တဲ့လူ မ်ားေပမယ့္ ရင္းႏွီးတဲ့သူ နည္းတဲ့ (အဲဒီလို ျဖစ္ေအာင္လည္း မရည္ရြယ္ဘဲနဲ႔ ဒါမွမဟုတ္ ရည္ရြယ္ၿပီး ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ လုပ္ထားခဲ့ပုံ ရပါတယ္) ကၽြန္ေတာ့္မွာ အခုတေခါက္ ရန္ကုန္အျပန္ ခရီးမွာလည္း တကယ့္ရင္းႏွီးသူေတြနဲ႔သာ ေတြ႕ခဲ့ ဆုံခဲ့ပါတယ္။

အခ်ိန္အတိုင္းတာေၾကာင့္ ရင္းႏွီးလြန္းၿပီး မေတြ႕မဆုံခဲ့ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြ၊ ဆရာသမားေတြလည္း က်န္ရစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ျဖစ္ေထြကို သူတို႔ သိနားလည္ သေဘာေပါက္လို႔ ခြင့္လႊတ္ႏိုင္ေကာင္းတယ္လို႔လည္း စိတ္ထဲ ကိုယ့္ဘာသာေတြးၿပီး သတ္မွတ္ထားလိုက္ပါတယ္၊ သနားသျဖင့္ အျပစ္မယူဘဲ ခ်စ္ၿမဲခ်စ္ဆဲ ျဖစ္ေစလို…။

သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ အမ်ားစုကေတာ့ ေယာက်္ားေလးေတြျဖစ္ၿပီး ေသာက္ၾက၊ စားၾက၊ ေျပာၾက၊ ဆိုၾကတဲ့ အရသာကေတာ့ တကယ့္ကို ဘာနဲ႔မွ မလဲႏိုင္တဲ့ အရသာပါပဲ။ လန္ဒန္ျပန္ေရာက္ၿပီးေနာက္မွာ ကၽြန္ေတာ့္ကို “မင္း… ရန္ကုန္မွာ လုပ္ေဆာင္ခဲ့သမွ်ထဲက အႀကိဳက္ဆုံး၊ အမွတ္မိဆုံး တခုကို ျပန္ေျပာပါ“ ဆိုရင္ေတာ့ အဲဒီ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေသာက္စားခဲ့တဲ့ ညေတြပါပဲ။

ဒီမွာလည္း ကၽြန္ေတာ္ တခါတေလ ေသာက္ပါတယ္၊ အထူးသျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္ အားေပးတဲ့ အျပာေရာင္ ျခေသၤ့ေတြ ကန္တဲ့ စေန၊ တနဂၤေႏြ ညေနခင္းေတြမွာ ဘီယာဆိုင္မွာ ေဘာလုံးပြဲၾကည့္ရင္း ကၽြန္ေတာ္ ေသာက္တတ္ပါတယ္။ အလြန္ေျခာက္ကပ္ကပ္ပါပဲ၊ ေဘာလုံးပြဲ ၾကည့္ခ်င္လို႔သာ ေသာက္ရပါတယ္၊ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ စကားေျပာေဖာ္လည္း မရွိ၊ ျပင္းျပင္းထန္ထန္ ျငင္းခုံလို႔လည္း မေကာင္း၊ စခန္း၀င္ တန္း၀င္ ဟန္လုပ္ေနရသလိုပါပဲ။ ရန္ကုန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ရခဲ့တဲ့ ညေတြနဲ႔ ဘာမွ မဆိုင္ပါလားဆိုတာ အခုမွ ပိုသိလာရပါတယ္။

တခုေတာ့ စဥ္းစားစရာ ရွိပါတယ္၊ အခုမွ တခါျပန္လုိ႔ အထာက်န္ေအာင္ လြမ္းသလား ဆိုတာကိုေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ စဥ္းစားပါတယ္၊ ေသခ်ာ စဥ္းစားပါတယ္။ မဟုတ္ဘူးဗ်၊ အခုမွ တခါျပန္လို႔ ေသေအာင္ လြမ္းတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဟိုးအရင္ကလည္း ဒီလိုေသာက္ဖူးေနတာပဲေလ၊ အဲဒီကတည္းက ဒီလိုအရသာ ရေနခဲ့တာပါ။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ နီးနီးေလးမို႔ အၿမဲတမ္း ဒီလိုေတြ ေသာက္ခြင့္ႀကဳံ၊ ေျပာခြင့္ေပ်ာ္ခြင့္ ႀကဳံဦးမွာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ အေလးမထားမိဘူးေပါ့။ အခုေတာ့ အဲဒါဟာ ရွယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ သိသြားပါၿပီ။

တကယ္ေတာ့ ေသာက္ရုံသက္သက္လည္း မဟုတ္ပါဘူး၊ “ေသာက္ၿပီး ေျပာ၊ ေျပာၿပီး ေပ်ာ္၊ ေပ်ာ္ၿပီး ေသာက္၊ ေသာက္ၿပီး ေျပာ“အဲဒီလို လည္လိုက္၊ ေသာက္လိုက္၊ ေျပာလိုက္ ေပ်ာ္လိုက္၊ ရယ္လိုက္ ေအာ္လိုက္ တကယ္မိုက္တဲ့ အရသာ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္မွရယ္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလိုအရသာကို သူငယ္ခ်င္းေတြကိုယ္တိုင္နဲ႔ စာေပ၊ သတင္း၊ အႏုပညာ စတဲ့ အလုပ္ေတြကို စိတ္၀င္စားသူတိုင္း ႀကိဳက္ၾကတာကို ကၽြန္ေတာ္ သတိထားမိပါတယ္။

အစားေကာင္း စားရရင္ ခ်စ္သူ၊ ခင္သူကို သတိရၾကတာ ထုံးစံပါ။ ဒီေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ အရသာတမ်ဳိးကို ခ်စ္တဲ့ ခင္တဲ့သူေတြကိုလည္း ရေစခ်င္၊ သိေစခ်င္၊ မွတ္မွတ္ထင္ထင္ ရွိေစခ်င္တာမို႔ လက္တို႔လို႔ အသိေပးလိုက္ပါတယ္။ ဒီတခါ ခ်ီးယားစ္ရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို သတိရလိုက္ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဲဒီလိုလုပ္မိရင္ သတိရလိုက္ပါ့မယ္။

သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ မိတ္ေဆြနဲ႔ ဆရာသမားမ်ား က်န္းမာ ခ်မ္းသာၾကပါေစ၊ ခ်ီးယားစ္…။
(ရန္ကုန္ျပန္ ဆုံခဲ့တဲ့ သူငယ္ခ်င္း၊ မိတ္ေဆြနဲ႔ ဆရာသမားမ်ား အမွတ္တရ)

၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ဧၿပီလ ၂၇ ရက္။
ညသန္းေခါင္။