သီခ်င္းေလးဆိုရင္း လမ္းေလွ်ာက္ေနမိတာ ေတာ္ေတာ္ေတာင္ၾကာေနၿပီ၊ မိုးရြာလိုက္ ေနသာလိုက္… ဗြက္ေရွာင္လိုက္ တတ္ေယာင္ဂိုက္နဲ႔ ရပ္လိုက္ သြားလိုက္၊ ဒီလိုနဲ႔ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ေစရင္း ေနရာမ်ားမ်ားကို တတ္ႏိုင္သမွ် ေရာက္ဖူးေအာင္ ႀကိဳးစားေနမိတယ္။
သီခ်င္းကလည္း ပါးစပ္ထဲေတြ႕တာ ညည္းမိတာပါ၊ တြံေတးသိန္းတန္ေရာက္လိုက္… ကိုမင္းေနာင္ေရာက္လိုက္… မာမာေအးေရာက္လိုက္ စြမ္းသမွ်ေလးနဲ႔ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ မပ်င္းေအာင္ ေဖ်ာ္ေျဖေနရတာပါ၊ အေဖာ္မွ မပါဘဲကိုး…။
ေနရာကေတာ့ တကယ္လွတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ႀကိဳက္တဲ့ ပင္လယ္၊ ေကာင္းကင္၊ ကြင္းျပင္နဲ႔ ေတာင္တန္း၊ တခါ နားမယ္စားမယ္ဆို ပါ့ဘ္ ထိုင္မလား၊ ေကာ္ဖီဆိုင္ ထိုင္မလား။ ဖိအားမ်ားတဲ့ ၀န္းက်င္ (အလုပ္) က ခဏခြာ၊ ႏွစ္ရက္ သုံးရက္ေလာက္ ခရီးထြက္၊ အခုလို နားရတာ အရသာ ရွိလွတယ္။ ပင္ကိုယ္ ေစးႏွဲသူ ျဖစ္ေပမယ့္ ေရာမေရာက္ေတာ့ ေရာမစတိုင္ေပါ့။ လုပ္တဲ့အခါ လုပ္၊ နားတဲ့အခါ နားေပါ့။
အရသာ
ေဂါက္ကြင္း အ၀င္မွာ ေရးထားပါတယ္၊ “ေဂါက္သီး ကစားနည္းဟာ အင္မတန္ အႏၱရာယ္မ်ားတဲ့ အားကစား ျဖစ္ပါတယ္“တဲ့၊ “ျပင္းထန္စြာ ထိခိုက္တတ္တယ္“တဲ့၊ “ကြင္းထဲမွာ ၀ဲပ်ံလာတဲ့ ေဂါက္သီး သတိထားပါတယ္“တဲ့။ ရပါတယ္ကြာ… ၾကည့္ေရွာင္တာေပါ့ဆိုၿပီး ကြင္းၿခံစည္းရုိးကေန ၀င္သြားလိုက္တယ္။
ေကာင္းကင္က ၾကည္လင္ ျပာလြင္ ေနတယ္၊ sky blue ေခၚမလား။ ေနမင္းက ပုန္းလိုက္ ထြက္ျပဴလိုက္ ကိုယ့္မ်ား သူ႔ရည္းစား မွတ္ေနလား မသိ။ အေ၀းမွာ ပင္လယ္ႀကီး (အတၱလႏၱိတ္ သမုဒၵရာႀကီးေပါ့) အနီးမွာ စိမ္းၿပီး အေ၀းမွာ ျပာေနတာေလ… ရက္ရက္စက္စက္ေပါ့ လွခ်က္၊ ေဂါက္ကြင္းျမက္ခင္း စိမ္းတာကိုေတာ့ အပို မၾကြားေတာ့ပါဘူး။
ပင္လယ္ႀကီးကို ခဏေငးၾကည့္… ေလကို တခ်က္ႏွစ္ခ်က္ ရႈ၊ အို… ေမာပါတယ္ကြာဆိုၿပီး လုပ္ ရႈမေနေတာ့ဘဲ သက္ေသာင့္သက္သာ ေနလိုက္တယ္။ ေကာင္းကင္ကို ေနမင္း… တိမ္ကြယ္ေနတုန္း ရႊန္းရႊန္းစားစား တခ်က္ၾကည့္လိုက္တယ္၊ အရသာ ရွိလိုက္တာ… သဘာ၀ဟာ သိသိႀကီးနဲ႔ကို လွေနပါလား။ စာေရးဆရာေတြ ေရးတဲ့အတိုင္း ေတြ႕ရပါေပါ့လား။ စာေရးဆရာဆိုတာ လိမ္ညာေရးသူ နည္းပါတယ္ေလ၊ ပိုသာေရးသူသာ မ်ားတယ္မို႔လားဗ်ာ၊ ယုံပါ… ကၽြန္ေတာ္က စာေရးဆရာ မဟုတ္ပါဘူး။
ေအာ္… ျမက္ခင္းစိမ္းေလး က်န္ေသးတယ္၊ ဘာလုပ္ရမလဲ။ အမွန္ေတာ့ သူေဌးေတြ ေဂါက္သီး ကစားဖို႔ ေသခ်ာစိုက္ပ်ဳိး ရိတ္သိမ္း ညီညာေအာင္ ညွိထားတဲ့ ေနရာ၊ သူတို႔ နင္းေလွ်ာက္မယ့္ ေနရာ… အနင္းခံ ျမက္ကိုမွ ကိုယ္က ခ်စ္ေနမိေတာ့… မေျပာမဆို သူတို႔အေပၚ ဖိခ်လို႔ လွဲအိပ္လိုက္မိတယ္။ သူတို႔ကပဲ ကိုယ့္ ဆြဲေဆာင္ေလသလား၊ ရုံးက အမႀကီးေျပာသလို ကိုယ္ကပဲ အာသာငမ္းေလသလား။ ကိုယ့္အတြက္ေတာ့ ညစဥ္အိပ္ေနက် အိပ္ရာထက္ အိစက္ေနတယ္လို႔ ထင္မိတယ္။
စာေရးဆရာႀကီး ေဇာ္ေဇာ္ေအာင္ရဲ႕ ယုဇန မခင္ပ်ဳိ ေမာ္ဒန္၀တၳဳထဲက ေလနဲ႔ဆိုရင္ေတာ့ “အထင္ဆိုသည္မွာ ရွိတတ္စၿမဲပါပဲ“ေပါ့ေလ၊ “အရာရာကို အသင့္အတင့္ ႏွလုံးသြင္းတတ္ေသာ ရင့္က်က္ျခင္းအဆင့္သို႔ ေရာက္ၿပီဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ထင္ထားသည္“ ဆိုေပမယ့္ ျမက္ခင္းေလးေတြေပၚမွာ ကိုယ့္စိတ္ကို လႊတ္ေပးလိုက္မိတယ္။ စိတ္မဆိုးၾကပါနဲ႔ကြယ္တို႔…။
ျမက္ခင္းေပၚမွာ အိပ္စက္၊ ေကာင္းကင္ႀကီးကို ခိုးၾကည့္၊ ပင္လယ္ဘက္ကို ေစြေစာင္း၊ ေလညင္းကေလးကို မွ်ဥ္းရႈ… ကၽြန္ေတာ္ဟာ တေယာက္တည္းနဲ႔ကို မဟုတ္တာ လုပ္ေနသလိုပါပဲ။ တေယာက္တည္း ေပ်ာ္ေနရတဲ့ အရသာ… ဘ၀မွာ မွတ္မိသေလာက္ ဒီတေခါက္ကို နံပါတ္စဥ္ ၁ လို႔ ေရးလိုက္လို႔ရၿပီ ထင္ပါရဲ႕။
တေယာက္တည္း ေပ်ာ္ၿပီးေတာ့ အတန္ၾကာမွ အေမ့ကို သတိရလာတယ္၊ အေမ့ကို ဒီေနရာေလး ေခၚျပရရင္ ေကာင္းမယ္၊ အေမလည္း သေဘာက်မွာပဲလို႔…၊ အသက္ႀကီးတဲ့သူေတြကေတာ့ ေယဘူယ်အားျဖင့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔လို ခ်ာတိတ္ေတြေလာက္ေတာ့ အႏုအရြ အလွအပမွာ အလုိလိုေနရင္း သမုဒယေတြ ထေနမွာေတာ့ မဟုတ္ေတာ့ဘူးေပါ့ေလ၊ သမုဒယကို ဒုကၡလို႔ ျမင္ေအာင္ ၾကည့္ေနၾကသူေတြကိုးဗ်ာ၊ သို႔ေပမယ့္လည္း အစားေကာင္း စားရရင္၊ အရသာေကာင္း ခံစားမိရင္ ခ်စ္သူ ခင္သူေတြကို သတိရတယ္မို႔လား၊ အေမ့ကို တန္းေအာက္ေမ့တာေပါ့ေလ။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲဒီ အခုိက္အတန္႔ေလးကို ေပ်ာ္ေနမိတယ္၊ ေက်နပ္ေနမိတယ္။ ဒါဟာ ဘ၀ရဲ႕ တစိတ္တပိုင္းေလးပါ၊ အခုိက္အတန္႔ေလးတခုပါ၊ အသက္ ၃၅ ႏွစ္ တြင္းထဲက ခံစားမႈေလးတခုပါ။ သဘာ၀က ကၽြန္ေတာ့္ကို လွေစခဲ့တာပါ၊ ျမက္ခင္းစိမ္းေလးေတြကေတာ့ သဘာ၀နဲ႔အတူ ပနံရေအာင္ ညွိထား ျပင္ထားရတာ ေပါ့ေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ကေရာ ဘာထူးလို႔လဲ… သဘာ၀နဲ႔ လိုက္ညိွလိုက္တာမို႔လားဗ်ာ။ အားေတာ့ နာပါတယ္ေလ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆုိေတာ့ သဘာ၀ဟာ သဘာ၀ပါလို႔ အဆိုေတာ္ႀကီး စိုင္းထီးဆိုင္က ဆိုထားခဲ့တယ္မို႔လား၊ ကၽြန္ေတာ္က သဘာ၀မွ မဟုတ္တာေလ…။
ကၽြန္ေတာ္ဟာ အမွတ္တရ အခိုက္အတန္႔ေလးကို ေနာင္မ်ား ျပန္ၿပီး ခံစားရႏိုင္မလားလို႔… အလြမ္းေျပေလးျဖစ္ျဖစ္ေပါ့ေလ၊ ဓာတ္ပုံရိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ပါတယ္။ ကင္မရာကို ၁၀ စကၠန္႔ ဆက္တင္ေလး ခ်ိန္ၿပီးေတာ့ ရိုက္ၾကည့္တာေပါ့၊ ခက္တာက ကၽြန္ေတာ့္ ခံစားမႈက သဘာ၀ကို အမွီျပဳၿပီး ပုံသြင္းလိုက္တဲ့ အေပ်ာ္ (၀ါ) ေက်နပ္မႈ၊ အခု အဲဒါကို ေကာ္ပီျပန္လုပ္ဖို႔ ႀကိဳးစားၾကည့္ေတာ့… ဟား ဟား၊ ကၽြန္ေတာ္က သရုပ္ေဆာင္မွ မဟုတ္တာ၊ ဆယ္ခါျပန္လုပ္တာေတာင္ မရခဲ့ပါဘူးေလ။
အရသာဆိုတာ ေျပာျပရ၊ မွတ္တမ္းတင္ရ ခက္လွပါလားဗ်ာ…။
၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ မတ္လ ၄ ရက္။
မြန္းတည့္ခ်ိန္။
မိုးစက္ေမွာ္ 