စာ​မေ​ရး​ျ​ဖစ္တာ​ေ​တာ​င​္ ၾ​ကာ​ျ​ပ​န​္ေ​ပါ့၊ ခက္တ​ယ​္… အခ်ိန္အား​က မ​ရွိ၊ အခ်ိန္ရွိ​ျ​ပ​န​္ေ​တာ့ ဖီ​လင္က မ​လာ… ဒါ​နဲ​႔​ပဲ ေ​န​႔ေ​ရႊ​႕ ညေ​ရႊ​႕ မေ​ရး​ျ​ဖ​စ​္… မေ​ရး​ျ​ဖ​စ​္ေ​တာ့ ဘာ​ျ​ဖစ္သ​တုံး၊ ဘာ​ညစ္သ​တု​န​္း​လို​႔ ေ​မး​လာ​ရ​င​္ေ​တာ့ ဘာ​မွ​မျ​ဖစ္ပါဘူး၊ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြထဲမွာ “ေ​မာင္ရ​င​္ ေ​ရး​တာ​ေ​လး​ေတြက မ​ဆိုး​ဘူး… ေ​ကာ​င​္း​သား​ပဲ“ လို႔ ေျ​ပာ​တဲ့​လူတခ်ဳိ႕ ရွိ​သ​လို “င​ၾ​ကြား… အပို​ေ​တြ ေလွ်ာ​က​္ေ​ရး​ေ​န​တာ​“လို​႔ ေ​မး​ေ​ငါ့​တဲ့ လူ​ေ​တြ​လ​ည​္း မ​ရွား​ပါ​ဘူး။ ဘာ​ပဲ​ျ​ဖ​စ​္ျ​ဖ​စ​္ က​ၽြ​န​္ေ​တာ​့္​ကို ေ​မ​တၱာ​ထား​ၾ​က​တယ္လို​႔​ပဲ ေ​အာ​က​္ေ​မ့​မိ​ပါ​တ​ယ​္ေ​လ…။

ဆက္ရ​ရ​င​္ လက္က​သာ ကြန္ပ်ဴ​တာ ကီး​ဘု​တ​္ေ​ပ​ၚ ေျ​ပး​လႊ​ား​ၿ​ပီး စာခ် မေ​ရး​ျ​ဖစ္တာ​ကိုးဗ်ာ၊ အေ​တြး​နဲ​႔​ကေ​တာ​ာ့ ေ​ရး​ေ​န​တာ ေ​န​႔​တု​ိ​င​္း​နီးပါး​ပါ​ပဲ၊ တ​ခါ​တေ​လမ်ား တေ​န​႔​ကို သုံး​ပု​ဒ​္ေ​လာက္ကို အေ​တြး​နဲ​႔ ေ​ရးခ်ပစ္လိုက္တာ… အေ​တြး​နဲ​႔ေ​ရး​ေ​တာ့ ဘာ​ျ​ဖစ္သ​လဲဆိုေတာ့ စာ​ၿ​ပီး​ျ​မန္တ​ယ​္၊ ေ​နာ​က​္​ၿ​ပီး ဇာတ္လ​မ​္း​ၾ​ကြ​တယ္ခင္ဗ်။ တ​ခါ က​ၽြ​န​္ေ​တာ​္​က အေ​တြး​သမား​လ​ည​္း ျ​ဖ​စ​္၊ အေ​တြး​ျ​မန္သူ​လ​ည​္း ျ​ဖ​စ​္ေ​တာ့ ဇာတ္က သြက္သ​လား မေ​မး​နဲ​႔… ေ​ကာ​င​္း​မွေ​ကာ​င​္း၊ ကို​ယ​့္​ငါးခ်ဥ္ကိုယ္ခ်ဥ္တယ္လို​႔ ထင္ထ​င​္၊ မ​တတ​္ႏို​င​္ပါ၊ စိတ္ထဲ ရွိ​တာ​ေ​တာ့ ရိုးရိုးသားသား ထုတ္ေဖာ္ ေျ​ပာ​ဆိုပစ္ရ​မွာ​ပါ​ပဲ။

ျ​ပႆ​နာ​က အဲ​ဒီ​အေ​တြး​ဇာ​တ​္ေ​တြ​ဟာ တ​က​ယ​္ အခ်ိန္ရ​လို​႔ ျ​ပ​န​္ေ​ရး​မယ္လ​ည​္း​ဆို​ေ​ရာ ၾကက္ေပ်ာက္ငွ​က​္ေပ်ာ​က​္ ျ​ဖစ္ကုန္တာဗ်၊ ဘယ္လို​မွ မ​ထြ​က​္ေ​တာ့​ဘူး။ အေ​တြး​ဆို​ေ​တာ့​လ​ည​္း ရ​စ​္ေ​ကာ္​ဒါ​နဲ​႔ ဖ​မ​္း​ထား​လု​ိ​႔​လ​ည​္း မ​ရ… ခက္လွခ်ည္ရဲ​႕… ခက္လွခ်ည္ရဲ​႕နဲ​႔​ပဲ တ​ကယ္တ​မ​္း ေ​ရးခ်င္တဲ့​စိတ္က တား​မ​ရ ဆီး​မ​ရ ဆည္က်ဳ​ိး​သ​လို ျ​ဖစ္တဲ့​အခါ ကို​ယ​့္​အေ​ၾ​ကာ​င​္း​ပဲ ေ​ရး​မိ​ျ​ပ​န​္ေ​တာ့​တ​ယ​္။ ဒါ​က အပိုင္ဆုံး ဆက္ဗဂ်​က​္ ျ​ဖ​စ​္ေ​န​တာ​ကိုးဗ်။ မ​သူ​ေ​တာ​္​လု​ိ​႔ ေ​ခ​ၚေ​လ​မ​လား…။

အခု​တေ​လာ စာ​မေ​ရး​ျ​ဖ​စ​္ေ​ပ​မ​ယ​့္ ေ​ဖ့စ္ဘုတ္ရဲ႕ status ေ​န​ရာ​မွာ မ​တ​္ေ​ဆ့ဂ်​္ေ​လး​ေ​တြ ေ​ရး​ျ​ဖစ္တ​ယ​္၊ အလုပ္က သ​တ​င​္းေ​တြ ဖတ္ရ၊ သ​တ​င​္းေ​တြ ဘာသာ​ျ​ပန္ရ​ဆို​ေ​တာ့ ႏိုင္ငံ​တကာက အေ​ၾ​ကာ​င​္းအရာစုံေ​တြ ဖတ္ရ​တဲ့​အခါ ကို​ယ​့္ႏိုင္ငံ​နဲ​႔​ယွ​ဥ​္​ၿ​ပီး စ​ဥ​္း​စား​မိ​တာ​ေ​လး​ေ​တြ ရွိ​လာ​တ​ယ​္၊ အဲ​ဒါ​ေ​တြ​နဲ​႔ ပတ္သ​က​္​ၿ​ပီး ပြ​င့​္​ပြ​င​့္​လ​င​္း​လ​င​္း ကို​ယ​့္​အျ​မ​င​္ေ​လး​ေ​တြ ေ​ရး​မိ​တ​ယ​္။ ေ​ရး​မိ​ေ​တာ့ ဘာ​ျ​ဖစ္သ​လဲ…။

ခု​န ေျ​ပာ​သ​လု​ိ​ပါ​ပဲ… ခင္ဗ်ား ဒႆ​နေ​လး​ေ​တြ ေကာင္းပါတယ္ဆို​ၿ​ပီး… သိပ္မ​ႀ​ကိ​ဳက္တဲ့ သေ​ဘာ ေျ​ပာ​တာ​ရွိ​တ​ယ​္၊ ဘယ္လု​ိ​မွ မေ​နႏ​ိုင္သူ​ေ​တြ ၾကျ​ပ​န​္ေ​တာ့​လ​ည​္း ဒီခ်ာ​တိ​​တ္ကို န​ည​္း​န​ည​္းေ​တာ့ ပညာ​ေ​ပး​ဦး​မွ ဆု​ိ​ၿ​ပီး ၀င္ဆုံး​မ​တ​ယ​္၊ ေ​ကာ​္​မန​္​႔ေ​ပး​တ​ယ​္၊ တခ်ဳ​ိ​႕​က​လ​ည​္း ေျ​မွာ​က​္ေ​ပး​ၾ​က​တ​ယ​္၊ ေျမွာက္ေပးသူေတြကေတာ့ တ​က​ယ​့္​အေ​ရးက်ရင္ “က​ၽြ​န​္ေ​တာ​္​မ​ဟုတ္ဘူး… သူ သူ သူ​“လို​႔ လု​ပ​္ႏိုင္တာ​ေ​ပါ့​ေ​လ… စ​တာ​ပါ၊ ဘာ​ပဲ​ျ​ဖ​စ​္ျ​ဖ​စ​္ တ​ဖက္တ​လ​မ​္း​က ကူညီ​ေ​ပး​ၾ​က​တယ္ပဲ ေ​အာ​က​္ေ​မ့​မိ​ပါ​တ​ယ​္။

ျပန္ဆက္ရ​ရ​င​္ န​ည​္း​န​ည​္းေ​တာ့ ၀​မ​္း​သာ​မိတယ္၊ ရယ္မိတယ္။ ရယ္မိတယ္ဆိုတာ ပါးစပ္ေလး ဟလိုက္တာကို ေျပာတာပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္မွာ ရွိတုန္းက ကိုရီးယား ဇာတ္လမ္းတြဲေတြ အၾကည့္မ်ားခဲ့တာကိုးဗ်ာ၊ အဲဒီမွာ ဇာတ္ေဆာင္ေတြက တခုခုကို စိတ္ညစ္၊ စိတ္ပ်က္သြားရင္ ဟက္ကနဲ တခ်က္ ရယ္လိုက္ၾကတယ္ေလ၊ ပါးစပ္ေလးဟၿပီး “ဟ ဟ“ ဆိုတဲ့ သေဘာမ်ဳိးလုပ္တယ္ေလ၊ မခ်ိၿပဳံးလို႔ ဆိုရမလား။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္စိတ္နဲ႔ သေဘာမေတြ႕တာေလးေတြ ေတြ႕ခဲ့ရင္ အဲဒီလို လုပ္တတ္ေနတယ္၊ အက်င့္ေတာင္ ပါေနၿပီ။

ဒီေတာ့ အျပင္မွာမ်ား ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီလို ရယ္မိတာေတြ႕ရင္ သတိထားရမွာက “ဒီေကာင္ ငါတို႔ကို မၾကည္ေတာ့ဘူး“ ဆိုတာပါ၊ ရယ္တယ္ထင္လို႔ အေကာင္းမမွတ္က်လင့္လို႔ သတိေပးတာပါ။ ဟဲ ဟဲ…။ ကုလားလူမ်ဳိးေတြ ေခါင္းတခါခါ လည္တခါခါ လုပ္ေနတာ ရက္စ္လို႔ အနက္ထြက္သလိုေပါ့။

သိတယ္ေနာ္… ကုလားလူမ်ဳိးေတြက သေဘာတူတယ္၊ လက္ခံတယ္၊ ႏွစ္ၿခိဳက္တယ္၊ စားမယ္ဆိုရင္ ေခါင္းတခါခါ လည္တခါခါ လုပ္တယ္ေလ၊ အဲဒါကို ကိုယ္က သူတို႔အေၾကာင္း မသိေတာ့ ဒီေကာင္ ငါ့မႀကိဳက္ဘူးလား မသိဘူး၊ ငါေျပာတာ လက္မခံဘူးလား မသိဘူးဆိုၿပီး ေျပာင္းျပန္ စဥ္းစားမိမွာ စိုးလို႔ ႀကံဳလို႔ ထည့္ေျပာလိုက္တာပါ။ သူ႔လူမ်ိဳး၊ သူ႔ယဥ္ေက်းမႈ၊ သူ႔စရိုက္၊ သူ႔အက်င့္ေပါ့ေလ… ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ စိတ္ပ်က္ေလ… ပိုရယ္မိေလပါပဲ။

တကယ္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က အခ်စ္၀တၳဳ သိမ္သိမ္ေမြ႕ေမြ႕ေလးေတြ ေရးခ်င္တာပါ၊ ခက္တာက ကိုယ္က မခ်စ္ဘူးေတာ့… တခါ အခ်စ္လည္း မခံရဘူးေတာ့ ေရးရတာ အသက္မပါသလို ျဖစ္ေနတယ္၊ အသက္မပါမွေတာ့ ၀တၳဳက ေသေနမယ္ေလ၊ ဇာတ္လမ္းက ရႊင္မွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး၊ လြမ္းစရာလည္း ေကာင္းမွာ မဟုတ္ေတာ့ဘူး။ ဒါနဲ႔ပဲ အဲဒီဘက္ကို ကၽြန္ေတာ္ လက္ေရွာင္ထားလုိက္တယ္။

သတင္းဆာင္းပါးက်ေတာ့လည္း အလုပ္အတြက္သာ ေရးျဖစ္တာေလ… သက္သက္အခ်ိန္ေပးၿပီး ေရးဖို႔က်ေတာ့လည္း မျဖစ္ႏုိင္ျပန္ဘူး။ ဒီေတာ့ ကိုယ္ေတြ႕ေလးေတြ၊ ကိုယ္ခံစား သုံးသပ္မိတာေလးေတြကိုပဲ ခ်ေရးျဖစ္တယ္။ ဒီမွာလည္း အဓိက က ေမးခြန္းေတြေပါ့၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ေမးတဲ့ ေမးခြန္းေတြကို ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ေျဖၾကည့္ၿပီး သူမ်ားေတြေရာ ဒီလိုေတြးၾကသလားဆိုတာကို သိခ်င္လို႔ ကၽြန္ေတာ္က တင္လိုက္တာေပါ့ေလ၊ အဲဒီမွာ ဖတ္တဲ့သူေတြဆီကေန ကိုယ္နဲ႔တူတယ္၊ မတူဘူး တခုခု သေဘာထားတုန္႔ျပန္သံ ရမွာပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္က ယူဆတယ္။

တခ်ဳိ႕ကလည္း ေျဗာင္ကို ေျပာဆိုေ၀ဖန္တယ္ေပါ့၊ တခ်ဳိ႕ကလည္း တိုးတိုးတိတ္တိတ္ ဆုံးမတယ္ေပါ့။ ခ်ဲ႕လင္လုပ္တဲ့အခါလည္း ရွိတာေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ ႀကိဳက္ပါတယ္။ ဒီလိုပဲ အျပန္အလွန္ ေျပာဆိုေ၀ဖန္ၾကမွ တိုးတက္တယ္လို႔လည္း ထင္ပါတယ္။

တခါ စာေရးမယ္ဆိုေတာ့ သူမ်ားေတြ ဘာေတြ ေရးေနၾကသလဲဆိုတာကိုလည္း လိုက္ဖတ္ရေသးတယ္ဗ်၊ ကိုယ္ကခ်ည္း ထင္ရာ ေလွ်ာက္ေရးေနလို႔ မျဖစ္ဘူးေလ၊ သိပ္ေတာ္တဲ့သူမ်ားက်ေတာ့ တမ်ဳိးေပါ့ေလ၊ သူတုိ႔က်ေတာ့ တကူးတကေတာင္ ေစာင့္ဖတ္ေနၾကရတာကိုးဗ်ာ။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ သာမန္ ဒါမွမဟုတ္ သာမန္ေအာက္အဆင့္ေလးဆိုေတာ့ စာမေပါ့ေအာင္ စာက်စာနေကာင္းေအာင္ နည္းနည္းေတာ့ ေလ့လာေစာေၾကာ ရေသးတာေပါ့။ မဟုတ္ဘူးလား…။

ကၽြန္ေတာ္က လူေတြကိုပဲ စိတ္၀င္စားတာဆိုေတာ့ လူေတြအေၾကာင္း ေရးျဖစ္တာမ်ားတယ္၊ ဥပမာ ကိုယ့္အေၾကာင္း၊ ကိုယ့္အလုပ္ထဲက လူေတြအေၾကာင္း၊ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြေတြအေၾကာင္း၊ ေနာက္ အိမ္နဲ႔ရုံးၾကားက လူေတြအေၾကာင္း ဒါေတြကို မွတ္သားေလ့လာ ထူးေအာင္ ျမင္ေအာင္ၾကည့္ၿပီး အာလူးနည္းနည္းေရာ ေရးရတာေပါ့ဗ်ာ။

ဟင္းခ်က္တဲ့အခါ ၾကက္သားခ်ည္းဆို ဘယ္စားေကာင္းလိမ့္မလဲ၊ အီတီတီျဖစ္ေနမွာေပါ့၊ အာလူးေလး သုံးေလးလုံးထည့္ထားလိုက္ေတာ့ အဲဒီ အာလူးေလးကိုေတာင္ လိုက္လုစားရတယ္မို႔လား။ အဲဒီလိုေပါ့ စာေရးေတာ့လည္း ျမင္သမွ်၊ ေတြ႕သမွ်ခ်ည္း ေရးျပတာထက္စာရင္ နည္းနည္းေလး အပိုအလို ျဖည့္စြက္ခံစားၿပီး အာလူးေလး၊ ဆားေလး၊ သၾကားေလး ထည့္ရတာေပါ့။

တခါ သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားစျမည္ေျပာျဖစ္တာေလးေတြကို ျပန္ေရးဖို႔လည္း စဥ္းစားမိတယ္၊ တခါတေလ ေျပာဆုိတာေတြမွာ အမ်ားႀကီး အႏွစ္သာရ ပါတာေတြ ရွိေနတာကိုးဗ်ာ။ အဓိက ကေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆုံးမၾကတာ မ်ားပါတယ္။ ကိုယ္က မေက်လည္ရင္ ျပန္ျပန္ေမးေပါ့ေလ၊ ေမးတဲ့အလုပ္ကလည္း ကိုယ့္အလုပ္လို ျဖစ္ေနေတာ့ သူတို႔မွာလည္း ကၽြန္ေတာ္နဲ႔စကားေျပာရင္ ေတာ္ေတာ္ အားစိုက္ရမယ္ ထင္ပါတယ္။ အေမးအျမန္းထူတာကိုးဗ်ာ… ေနာ္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဗ်ာ။

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ၾကြားတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူးဗ်ာ၊ အဲဒီကၽြန္ေတာ့္ အေတြးေတြကို ဖမ္းႏိုင္တဲ့ ရစ္ေကာ္ဒါတလုံးေတာ့ လိုခ်င္မိတာပါပဲ။

၂၀၁၁ ခုႏွစ္၊ ဇန္န၀ါရီလ ၂၄ ရက္။
နံနက္ ၁၀ နာရီ။