မ်ဳိးခ်စ္စိတ္ အားေကာင္းတယ္လို႔ နာမည္ႀကီးတဲ့ ျမန္မာေတြ ဒီဘက္ႏွစ္ေတြမွာေတာ့ ႏိုင္ငံျခားခ်ည္း ထြက္ကုန္ၾကတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း အပါအ၀င္…၊ ေျပာရရင္ ႏိုင္ငံျခားေရာဂါ ထၾကတယ္။ ေရာဂါဆိုမွေတာ့ ဘယ္ေရာဂါမွ မေကာင္း…။

***

ဒီညေနပဲ လန္ဒန္ ပတၱေရာင္ရဲက ကၽြန္ေတာ့္ကို စစ္တယ္၊ သူတို႔ တမ်ဳိးသားလုံးသိတဲ့ သတင္းဌာနမွာ အလုပ္ လုပ္ပါတယ္ ဆိုတာေတာင္မွ ကတ္ျပား ျပစမ္းပါလို႔ ထပ္ေျပာလို႔ ထုတ္ျပရတယ္။

အေၾကာင္းက ႏွစ္ခု၊ သူေမးတာကို ကၽြန္ေတာ္က သြက္သြက္လက္လက္ မေျဖႏိုင္တာက တေၾကာင္း (အဂၤလိပ္အစစ္ေျပာတဲ့ အဂၤလိပ္စကားက ျမန္ျမန္ ေျပာရင္ နားမလည္ေသးဘူး)၊ ေနာက္တစ္ခုက ယူေကေလဆိပ္တစ္ခုမွာ မေန႔ကမွ ေဖာက္ခြဲေရးပစၥည္း မိထားတာက တေၾကာင္းမို႔ လုံၿခံဳေရးအရ ရဲေတြ ကင္းလွည့္ရာမွာ ကၽြန္ေတာ့္ပုံစံကို မႀကိဳက္လို႔ စစ္တာလည္း ျဖစ္ႏိုင္တယ္။

လန္ဒန္အေရွ႕ပိုင္းက ကၽြန္ေတာ္ေနတဲ့ ရပ္ကြက္ေလးကို ညဘက္ အလုပ္က ျပန္လာရင္ တခါတခါ ဒီလိုပဲ ရဲေတြက စစ္တတ္တယ္၊ သူမ်ားေတြ အစစ္ခံရတာကို ၾကည့္ၾကည့္ၿပီး စိတ္မေကာင္း ျဖစ္မိတယ္။

ရဲက သူ႔တာ၀န္အရ စစ္တာ (လန္ဒန္ရဲေတြက အားကိုးရတယ္လို႔ နာမည္ႀကီးတယ္)၊ အစစ္ခံရတဲ့ သူကလည္း မဟုတ္တာ မလုပ္ထားရင္ ဘာမွေတာ့ ေၾကာက္စရာ မရွိပါဘူး။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က အဲဒီလို ေတြ႕ရင္ ၾကားက စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရတယ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ေလ ရဲက စစ္ေနေတာ့ သူမ်ားေတြက ၾကည့္ၾကမွာေပါ့။

အခုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္မွာေနသလဲ၊ ဘယ္သြားမွာလဲ၊ အေထာက္အထား တစ္ခုခု ဘာပါလဲ ေမးတာေပါ့ေလ။ အဲဒီလို ေမးတာကို ကၽြန္ေတာ္ မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ ေမးတုန္းေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ျပန္ေျဖလိုက္ပါတယ္၊ မဟုတ္ရင္ အလုပ္ပိုရႈပ္မွာစိုးလို႔…၊ ဒါနဲ႔ အျပန္အလွန္ စကားေျပာၿပီး ထြက္လာေတာ့ “ဒါ ငါ့ ႏိုင္ငံ မဟုတ္လို႔ပဲ“လို႔ စိတ္ထဲေတြးမိတယ္။ ကိုယ္က ဒီမွာေတာ့ ႏိုင္ငံျခားသားကိုး…။

***

မေန႔ကပဲ တခါ ရုံးမွာ လုပ္ေဖာ္ကိုင္ဘက္ အဂၤလိပ္တစ္ေယာက္က ေမးတယ္၊ “မင္း ဒီမွာ ေနရတာ ႀကိဳက္လား၊ အၿမဲ ေနသြားမွာလား“ တဲ့။

“အင္း… အခုေတာ့ ေနလို႔ ေကာင္းပါတယ္၊ အၿမဲေတာ့ မေနပါဘူး“ လို႔ ခ်က္ခ်င္း ကၽြန္ေတာ္ ေျဖတယ္။ စဥ္းစားစရာကို မလိုတဲ့ ေမးခြန္းေတြလို႔ ေတြးမိတယ္။ ေျဖၿပီးမွ ငါ ဒီေလာက္ ျမန္ျမန္ ဘာလို႔ ေျဖႏိုင္ေနတာလဲလို႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ျပန္ေမးရင္း ေခတၱခဏေတာ့ ေနလို႔ ထိုင္လို႔ ေကာင္းတဲ့ အရသာ ခံစားခဲ့ရတယ္။

***

ၿပီးခဲ့တဲ့ တစ္ပတ္က စင္ကာပူက အစ္မတစ္ေယာက္နဲ႔ စကားေျပာျဖစ္တယ္၊ အဲဒီအစ္မက သိပ္ေတာ္ သိပ္ထက္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ရန္ကုန္မွာတုန္းက အလုပ္တစ္ခု ကေန အဆင္မေျပလို႔ ထြက္ၿပီး ေနာက္အလုပ္တစ္ခု မရခင္ စိတ္ဓာတ္က်ခ်င္သလိုလို ျဖစ္တုန္း သူက စကားတစ္ခြန္း ေျပာတယ္။

“ေဟ့ေကာင္… မင္း ထြက္ခဲ့တဲ့ အလုပ္ထက္ ေကာင္းတဲ့ အလုပ္တစ္ခု မၾကာခင္ ရလိမ့္မယ္၊ တစ္ခုခု ပိုရခ်င္ ပိုျမင့္ခ်င္ရင္ နဂိုေနရာကို စြန္႔ရတယ္၊ ခြာရတယ္ကြ၊ အေျပာင္းအလဲ လုပ္ရတယ္“ လို႔ ေျပာတယ္။

ကၽြန္ေတာ္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယုံၾကည္သူတစ္ေယာက္ ျဖစ္တာမို႔ အဲဒီလို လုပ္ခဲ့တာ ျဖစ္ေပမယ့္ ကိုယ္မွန္းထားတဲ့ အခ်ိန္ကာလ တစ္ခုအတြင္းမွာ ေနာက္ထပ္ အလုပ္တစ္ခု ကိုယ့္စိတ္ႀကိဳက္ ျပန္မရေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယုံၾကည္မႈ မဆိုစေလာက္ က်ဆင္းစ ျပဳခ်ိန္မွာပဲ အစ္မက အဲဒီလို အားေပးခဲ့ဖူးတယ္။ မွတ္မွတ္ရရ အစ္မနဲ႔စကားေျပာၿပီး တစ္ပတ္အတြင္းမွာပဲ ကၽြန္ေတာ့္စိတ္ႀကိဳက္ အလုပ္ကို ရခဲ့တယ္။

အစ္မနဲ႔ စကားနည္းနည္း ေျပာျဖစ္ေတာ့… “ေဟ့ေကာင္… ငါ ႏိုင္ငံျခား ဘာျဖစ္လို႔ လာသလဲ သိလား“ တဲ့၊ “လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္တဲ့ အရြယ္မွာ လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္ေၾကာင္း ျပဖို႔နဲ႔ ပိုက္ဆံ၊ ပညာ၊ အေတြ႕အႀကံဳ ရွာဖို႔ကြ“ တဲ့။

အစ္မက စကားေျပာ ျပတ္တယ္၊ စကားျပတ္သလို သူ႔ဘ၀ ေအာင္ျမင္ေနေအာင္ အလုပ္ လုပ္တာလည္း ျပတ္သား တိက်တယ္။

ႏိုင္ငံျခားကို အေပ်ာ္လာတာ မဟုတ္ဘူး၊ ႏိုင္ငံျခားကို လြတ္လပ္မႈ ရွာဖို႔ လာတာ မဟုတ္ဘူး၊ ႏိုင္ငံျခားကို ေယာက်္ား၊ မိန္းမ ရွာဖို႔ လာတာ မဟုတ္ဘူး။

ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေျပာရရင္ အစိုးရ မေကာင္းလို႔၊ ဘာျဖစ္လို႔ ညာျဖစ္လို႔၊ လို႔… လို႔… လို႔…. ေတြနဲ႔ သူလာတာ မဟုတ္ဘူး။ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယုံၾကည္လို႔ လာတာ၊ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ခ်င္လုိ႔ လာတာ ဒါမွမဟုတ္ ကိုယ္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ခြင့္ရလို႔ လာတာ။

***

ျမန္မာႏိုင္ငံဟာ အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံေတြနဲ႔ပဲ ယွဥ္ရင္ေတာင္ ပညာေရး၊ က်န္းမာေရး၊ စီးပြားေရးေတြ က်ဆင္းေနတာ လူေတြ အကုန္သိေနတာပဲ။ အလုပ္အကိုင္ အခြင့္အလမ္းေတြ နည္းေနတာလည္း ဟုတ္တာပဲ၊ တပိုင္တႏိုင္ လုပ္ငန္းထူေထာင္ဖို႔ မလြယ္ကူတာလည္း မွန္တာပဲ… ဒါေပမဲ့ ႏိုင္ငံျခားလာမယ္ဆိုရင္ေတာ့ ျပင္ဆင္စရာေတြ ျပင္ဆင္လာခဲ့ဖို႔ လိုတယ္၊ မျပင္ဆင္လာခဲ့ရင္ ဒုကၡလွလွ ေတြ႕ႏိုင္တယ္၊ ဒါမွမဟုတ္ ႏိုင္ငံျခားေရာဂါရဲ႕ ႏွိပ္စက္တာကို ခံရလိမ့္မယ္။

ျမန္မာျပည္မွာ ႏိုင္ငံျခားေရာဂါကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကၽြမ္းေနၿပီလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရပါတယ္။ ျမန္မာႏိုင္ငံ အေရွ႕၊ အေနာက္၊ ေတာင္၊ ေျမာက္၊ ႀကိဳက္တဲ့ ၿမိဳ႕ရြာကို သြားလိုက္ပါ၊ အဲဒီ ၿမိဳ႕ရြာတိုင္းက လူတစ္ေယာက္ကေန ရြာလုံးကၽြတ္အထိ ႏိုင္ငံျခားကို သြားေနၾကပါတယ္။ ရန္ကုန္၊ မႏၱေလးလုိ ၿမိဳ႕ႀကီးေတြကေတာ့ ထည့္ကို မေျပာပါနဲ႔ေတာ့…။

***

စင္ကာပူေရာဂါ
ူ
ၿမိဳ႕ႀကီးေတြမွာေတာ့ စင္ကာပူေရာဂါက အေတာ္ေလး ပ်ံ႕ပြားပါတယ္။ ပညာသင္ဖို႔နဲ႔ အလုပ္လုပ္ဖို႔ စင္ကာပူကို ထြက္ၾကပါတယ္။

၁၉၉၀ ျပည့္ႏွစ္ အေစာပိုင္းႏွစ္ေတြက စၿပီး စင္ကာပူက ေခတ္စားလာပါတယ္။ အင္းစိန္ဂ်ီတီအိုင္လို ေက်ာင္းက စင္ကာပူမွာ ပိုလီဆိုၿပီး ဖြင့္ထားတာကို သြားတက္ၾကတာပါ။ အရင္ကေတာ့ အင္းစိန္ ဂ်ီတီအိုင္ေက်ာင္းက ႏိုင္ငံတကာက အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။ အင္းစိန္ေက်ာင္းက ဆင္းရင္ ႏိုင္ငံျခားမွာ လစာေကာင္းေကာင္း အလုပ္ေတြ အသာေလး ရပါတယ္။ ဒီအစိုးရတက္မွပဲ အင္းစိန္ေက်ာင္းလည္း ဘ၀ပ်က္ပါေတာ့တယ္။

အဲဒီ အင္းစိန္ဂ်ီတီအိုင္လို ပိုလီေက်ာင္းကို စင္ကာပူမွာ သြားတက္ရင္ ေက်ာင္းၿပီးတာနဲ႔ စင္ကာပူအစိုးရက ေနထိုင္ခြင့္ေပးၿပီး၊ အလုပ္ပါ ေပးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ပဲ စင္ကာပူ ပိုလီက ေခတ္စားလာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္ေတာင္ သြားတက္ပါလားလို႔ အေမက ေျပာပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အင္းစိန္ေက်ာင္းပဲ ခပ္တည္တည္ တက္ခဲ့ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားေရာဂါ ကၽြန္ေတာ့္ဆီ မ၀င္ေသးပါဘူး။

ပိုလီေက်ာင္းဆင္းေတြ အလုပ္ျဖစ္ေတာ့ စင္ကာပူ သြားသူေတြ မ်ားလာလိုက္တာ ပိုက္ဆံရွိတဲ့၊ စာနည္းနည္းေတာ္တဲ့ ေက်ာင္းသား ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား သြားၾကပါတယ္။

၂၀၀၀ ျပည့္ႏွစ္ ေနာက္ပိုင္းႏွစ္ေတြမွာေတာ့ စင္ကာပူက ခြင္တစ္ခုလို ျဖစ္လာတာပါ။ ေျပာရရင္ေတာ့ စင္ကာပူမွာ လူက ေတာ္ေတာ္မ်ားေနပါၿပီ၊ စင္ကာပူ အစိုးရကလည္း ေတာ္ေတာ္စစ္ေဆးၿပီးမွ လက္ခံေနပါၿပီ။

ဒါေတာင္ ရန္ကုန္အေျခစိုက္ ေအဂ်င္စီတခ်ဳိ႕ရဲ႕ ရိုက္စားေတြနဲ႔ ကေလးက ေတာ္ေတာ္ မိဘက ကဲကဲ ျဖစ္ေနတဲ့ စင္ကာပူေရာဂါရွင္ေတြ အေတြ႕မွာ အလုပ္ျဖစ္တဲ့ ေအဂ်င္စီနဲ႔ အထုပ္ပ်က္သြားတဲ့ မိသားစုေတြလည္း တျဖည္းျဖည္း မ်ားလာခဲ့ပါတယ္။

ရန္ကုန္မွာ အလုပ္လုပ္ကိုင္ရင္း ေနာက္ေျခတစ္လွမ္းတုိးလို႔ စင္ကာပူ ထြက္ အလုပ္ရွာသူေတြလည္း တစ္လၾကာ တခါ သက္တမ္းတိုး ႏွစ္လၾကာ ေနလို႔မွ အလုပ္မရရင္ ျပန္လာၿပီး တစ္က ျပန္စရသူေတြလည္း ရွိခဲ့ၾကပါတယ္။

အခုေတာ့ စင္ကာပူမွာ အလုပ္ဘက္မွာဆို ျမန္မာေတြ မ်ားလာေတာ့ အၿပိဳင္အဆိုင္ ေလွ်ာ့ေစ်းနဲ႔ ရွိတဲ့အလုပ္ ေခၚတဲ့ေနရာ ၀င္လု လုပ္ကိုင္ရင္း စင္ကာပူ အလုပ္ရွင္နဲ႔ ျမန္မာအလုပ္ရွင္ေတြရဲ႕ ေခါင္းပုံျဖတ္တာကို ခံတဲ့သူက ခံ၊ အေမက ငါ တလမ္းလုံး တရပ္ကြက္လုံးကို ၾကြားထားၿပီးၿပီ၊ ျပန္မလာခဲ့နဲ႔ ပိုက္ဆံလုိသလား ပို႔ေပးလိုက္မယ္ဆိုၿပီး ေျပာေနလို႔ စင္ကာပူေနရၿပီးေရာဆုိၿပီး ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းသေဘာပိုက္လို႔ ေနေနၾကသူေတြရဲ႕ ေရာဂါကလည္း မေသးလွေၾကာင္းပါ။

ၿပီးခဲ့တဲ့တစ္ႏွစ္ေလာက္ စင္ကာပူမွာ အခ်ိန္ပိုင္း အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးတဲ့ ဆရာအလုပ္ လုပ္ခဲ့ၿပီး၊ အခု ျမန္မာျပည္ ခဏျပန္ေနတဲ့ ညီမငယ္ တစ္ဦးကေတာ့ ႏိုင္ငံျခားေရာဂါ အထူးသျဖင့္ စင္ကာပူ ေရာဂါကို ကုစားႏိုင္မယ့္ တခုတည္းေသာ ေဆး၀ါးဟာ “ပညာ“ ျဖစ္တယ္လို႔ ရဲရဲရင့္ရင့္ ေျပာလာပါတယ္။ သူက စင္ကာပူမွာ ဘ၀ပ်က္ၾကတဲ့ ျမန္မာ ညီငယ္ ညီမငယ္ေတြကို ဒိ႒ မ်က္ျမင္ ေတြ႕ထားသူပါ။

“အဆင္ေျပတဲ့လူ လက္တဆုပ္စာကိုပဲ ၾကည့္ၿပီး ထြက္သြားၾကတယ္၊ အဆင္မေျပတဲ့လူက ေထာင္ေသာင္းမက ရွိတယ္။ သမုဒၵရာထဲ ေမ်ာေနတဲ့ ေရခဲတုံးႀကီးလိုေပါ့ရွင္၊ ေရေပၚျမင္ေနရတဲ့ အပိုင္းက နည္းနည္းေပါ့၊ ေရေအာက္ထဲမွာက မိုင္နဲ႔ခ်ီကို ရွိေနတာကိုး… ဒီလိုပါပဲ က်ရႈံးသြားတဲ့လူေတြ အမ်ားႀကီးေလ…၊

ဆယ္တန္းေအာင္ရုံ သင္ခဲ့တဲ့ အဂၤလိပ္စာေလာက္နဲ႔ စင္ကာပူမွာ ေက်ာင္းလာတက္ေတာ့ စာေမးပြဲက်တာ ေက်ာင္းသား အျပစ္ မဟုတ္ဘူးလို႔ေတာင္ ေျပာလို႔ရပါတယ္“ လို႔ ကိုယ့္သားသမီး အရည္အခ်င္း ကိုယ္မသိဘဲ စင္ကာပူေရာဂါထေနတဲ့ မိဘေတြနဲ႔ စင္ကာပူ စြဲလန္းသူ လူငယ္တခ်ဳိ႕ကို ရည္ညႊန္းၿပီး သူက ေျပာပါတယ္။

“စင္ကာပူ ေနခ်င္လို႔ ကိုယ္တတ္တဲ့ အရာေတြ၊ အဆင့္ေတြ ေဘးခ်ၿပီး အိမ္ေဖာ္ ၀င္လုပ္ေနတဲ့သူ ရွိတယ္၊ အခု အိမ္ေဖာ္ အလုပ္ေခၚတဲ့ ေၾကာ္ျငာမွာ “ျမန္မာအိမ္ေဖာ္ အလိုရွိသည္“ ဆိုၿပီး ေခၚတယ္၊ မတတ္သာလို႔ ၀င္လုပ္ၾကသူေတြ ရွိတယ္၊ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုလုပ္သလဲ စဥ္းစားလို႔ မရဘူး၊ “အလုပ္ဟူသမွ် ဂုဏ္ရွိစြ“ ဆိုတာ ဟုတ္ေပမယ့္ ဒါမ်ဳိးေတာ့ လုပ္စရာ မလိုပါဘူး၊ ျမန္မာျပည္မွာ ဒီထက္သာတာ အမ်ားႀကီး လုပ္ႏိုင္ပါတယ္“လို႔ သူက ဆိုတယ္။

အဂၤလိပ္စကား ေကာင္းေကာင္း မေျပာတတ္လို႔ ဆိုၿပီး ေက်ာင္းအပ္ ဗီဇာယူထားေပမယ့္ မိန္းမ လုပ္စာ ထိုင္စား ေနတဲ့သူ ရွိတယ္၊ ဘာလို႔ အလုပ္မလုပ္သလဲ ေမးၾကည့္ေတာ့ “အစ္မ ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာက္တယ္၊ သူတို႔ ေျပာတာ ဘာမွ နားမလည္ဘူးတဲ့၊ လက္ဖ်ားေရာ ေျခဖ်ားေရာ ခါတယ္“ လို႔ အရည္အခ်င္းမဲ့ ျမန္မာ လူငယ္ေတြ စင္ကာပူမွာ ေပကပ္ေနထိုင္ေနတာကို သူက ခံျပင္းတဲ့ ပုံစံနဲ႔ ေျပာေနတယ္။

“မိဘေတြကလည္း လြဲေနတယ္၊ ကိုယ့္သားသမီးက အဆင္မေျပဘူး ေျပာရင္ ဟဲ့… ဒီမွာ သူမ်ား သားသမီးေတြဆိုရင္ အကုန္ အဆင္ေျပတဲ့သူေတြခ်ည္းပဲ… ပိုက္ဆံ သိန္းနဲ႔ခ်ီ ျပန္ပို႔ေနၾကတဲ့ သူေတြခ်ည္းပဲ၊ နင္ပဲ အဆင္မေျပ ျဖစ္ေနတာ…၊ ျပန္မလာနဲ႔ဆိုၿပီး ေျပာေတာ့ ေနာက္ပိုင္း ကေလးေတြက ဘာမွ ျပန္မေျပာေတာ့ဘူး၊ ျဖစ္သမွ်အေၾကာင္း အေကာင္းဆိုၿပီး ေနေနၾကတယ္၊ တခ်ဳိ႕ အတန္းေရာက္သြားတယ္“ လို႔ ေျပာၿပီး မိဘေတြ အသုံးမက်တဲ့ အတြက္ မိဘေတြကိုပါ သူ စိတ္ဆိုးေနတယ္။

မိဘေတြက သူကိုယ္တိုင္ စင္ကာပူေရာဂါ ထလို႔ သားသမီးကို အတင္းပို႔လႊတ္ၿပီး၊ သူက ရပ္ကြက္ထဲ လွည့္ပတ္ ၾကြားေနတယ္။ သားသမီးက အျဖစ္မွန္ ေျပာေတာ့လည္း လက္မခံဘူးဆိုတာကေတာ့ တကယ့္ကို အဆင္အျခင္မဲ့တဲ့ မိဘလို႔ ေျပာရမွာပါပဲ။

အဲဒီလို မိဘမ်ဳိး ရွိသလို လင္သားကို စိတ္မခ်လို႔ ေနာက္က လိုက္လာတဲ့ မိန္းမေတြေၾကာင့္ ခဏေနေတာ့ လင္မယားခ်င္း ျပႆနာေတြ တက္ကုန္ၿပီး စင္ကာပူမွာပဲ လင္ကြာ မယားကြာေတြ ျဖစ္မယ္ တကဲကဲ ဆိုတဲ့ ဇာတ္လမ္းေတြလည္း ရွိသတဲ့။ အိုး… ဒို႔ ျမန္မာလို႔ ဂုဏ္ယူရမွာလား။

“စင္ကာပူက အခုေနာက္ပိုင္း အလုပ္လုပ္ခြင့္ မရွိဘဲ လုပ္တဲ့ ေက်ာင္းသားေတြဆို ေရွ႕ေပါက္ေနာက္ေပါက္ ပိတ္ၿပီး ဖမ္းတယ္၊ ပါ့စ္ပို႔ သိမ္းတယ္၊ ေက်ာင္းသားဗီဇာ ရုတ္တယ္၊ ျပန္လို႔လည္း မရ၊ ေက်ာင္းလည္း ဆက္တက္လို႔ မရဘူး၊ တစ္ႏွစ္အတြင္း တစ္လ တခါ လက္မွတ္သြားထိုးရတယ္။ တခါ စာေမးပြဲေၾကး ေပးႏိုင္ဖို႔ ပိုက္ဆံေထာက္ပံ့ႏိုင္တဲ့ ေယာက်္ားရွာရတဲ့သူ ရွိတယ္“ လို႔ သူက ဆက္ေျပာတယ္။

ခက္တာက ေယာက်္ားေတြကလည္း အတည္တြဲသူ၊ ယူသူက ရွားတယ္၊ သူတို႔လည္း သူတို႔ဟာသူတို႔ အႏိုင္ႏိုင္ ရုန္းဟယ္ကန္ဟယ္ဆိုေတာ့ တြဲတယ္၊ ေနတယ္၊ ခဏေနေတာ့ ခြာၾကတယ္၊ ဒါနဲ႔ပဲ မိန္းကေလးတခ်ဳိ႕ ဘ၀ပ်က္ရတယ္“ လို႔ သူက ဆက္ေျပာတယ္။ သူ႔အသံထဲမွာ မိန္းကေလးေတြအတြက္ မခ်ိတင္ကဲ ျဖစ္ေနတဲ့ အသံ ကၽြန္ေတာ္ ၾကားရတယ္။

သူ အပိုေတြ ေျပာေနတာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒီမိန္းကေလးေတြ ဒီလိုတပည့္ေတြကို အဂၤလိပ္စာ သင္ေပးခဲ့တဲ့ ဆရာမမို႔ သူမိန္းမခ်င္း ကုိယ္ခ်င္းစာပုံ ေပၚပါတယ္၊ သူတို႔နဲ႔ ထပ္တူ ခံစားၿပီး သူေျပာျပေနတာလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ယုံၾကည္ပါတယ္။

ဒီစာစုေလး ေရးျဖစ္တာကလည္း အပိုေတြ ခ်ဲ႕ကားၿပီး ေရးေနတာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဒါေလး ဖတ္မိတဲ့ မိဘေတြ၊ ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္းေတြ၊ ေမာင္ႏွမေတြ ကိုယ့္ႏွမ၊ ကိုယ့္အစ္မေတြမ်ား စင္ကာပူ ဆိုတာကို သြားျဖစ္ခဲ့ရင္၊ စင္ကာပူေရာဂါမ်ား ထလာရင္ ေဆးညႊန္းရွာထားႏိုင္ေအာင္ပါ။

ေဆးညႊန္းကေတာ့ အထက္မွာ ဆိုခဲ့သလို ပညာပါပဲ။ အိမ္နဲ႔ေက်ာင္းေလာက္သာ က်င္လည္ဖူးရုံနဲ႔၊ အေမမွာတဲ့ ဆန္တခြဲ သုံးတင္းနဲ႔ မလဲဆိုသလိုမ်ဳိး၊ ဆရာေျပာသမွ် အမွန္လို႔ စြတ္ယုံတတ္သူမ်ဳိးေတြ ႏိုင္ငံျခားမွာ ဒုကၡနဲ႔လွလွ ေတြ႕တတ္ႏိုင္ေၾကာင္း နည္းနည္း စဥ္းစားမိသြားရင္ ေရးရက်ဳိး နပ္ပါတယ္။

ႏိုင္ငံျခားေရာဂါကို ပညာေဆး၀ါးနဲ႔ ေပ်ာက္ကင္းေအာင္ ကုသႏိုင္ၾကပါေစဗ်ာ။

အလုပ္တစ္ခုခု လုပ္ႏိုင္ဖို႔ ပညာျပည့္ခဲ့ရင္၊ ဘာသာစကား ေျပာႏိုင္ဆိုႏိုင္ ေရးႏိုင္ရင္၊ ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ယုံၾကည္ရင္ေတာ့ ငယ္တုန္း လုပ္ႏိုင္ကိုင္ႏိုင္တုန္းမွာ အစ္မ ေျပာသလို ပိုက္ဆံ၊ ပညာ၊ အေတြ႕အႀကံဳရွာေရးအတြက္ ႏိုင္ငံျခားထြက္ဖို႔ကို ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ အားေပးပါတယ္။ ယုံၾကည္ရင္ ရဲရဲလာခဲ့ပါေလ…။

၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ေအာက္တိုဘာလ ၃၁ ရက္။
ညည့္သန္းေခါင္