လူငယ္ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ အိပ္မက္ေတြ ရွိၾကပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာလည္း ရွိခဲ့တာေပါ့။ အိပ္မက္မ်ားစြာ စိတ္ကူးမ်ားစြာ ဘ၀မ်ားစြာ…။

တခ်ဳိ႕အိပ္မက္ေတြက စိတ္ကူးရုံသက္သက္၊ အိပ္မက္ထဲက အိပ္မက္အဆင့္ပဲ၊ တကယ္မျဖစ္ႏိုင္ဘူး၊ တခ်ဳိ႕ဟာေတြက တဆင့္ျခင္း ႀကိဳးစားသြားရင္ တကယ္ျဖစ္ႏိုင္တယ္။

အိပ္မက္ေတြကို တကယ္ျဖစ္ခ်င္ရင္ အႀကိမ္ႀကိမ္ မက္ရတယ္၊ သတိရတိုင္း မက္ေနရတယ္။ ေမ့သြားရင္ေတာ့ ဒါဟာ တကယ္ျဖစ္ခ်င္တာ မဟုတ္ဘူးလို႔ ယူဆစရာရွိတယ္။

ကၽြန္ေတာ့္မွာ အိပ္မက္ေတြ ရွိတယ္

ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္ကေတာ့ အေမ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ ဆရာ၀န္၊ အင္ဂ်င္နီယာ၊ အေဖ ျဖစ္ေစခ်င္တဲ့ စစ္ဗိုလ္၊ ႏိုင္ငံေရးသမား၊ စာေရးဆရာ ဒါေတြကို အိပ္မက္ မက္ဖူးတယ္။ ဒါေတြကို အိပ္မက္ အႀကီးႀကီးေတြလို႔ ေျပာလို႔ရတယ္၊ ဘ၀အိမ္မက္ေတြေပါ့။

စိတ္ကူးအိပ္မက္ေတြလည္း ကၽြန္ေတာ္မက္တာပဲ။ ဖတ္ခဲ့ဖူးတဲ့ အခ်စ္၀တၳဳေတြထဲက ဇာတ္လိုက္မင္းသား ျဖစ္ခ်င္တဲ့ အိပ္မက္မ်ဳိး၊ ၾကည့္ခဲ့ဖူးတဲ့ ရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြထဲက မင္းသမီးႀကိဳက္တဲ့ ဇာတ္လိုက္မင္းသားလို ျဖစ္ခ်င္တဲ့ အိပ္မက္မ်ဳိး။ ဒါေတြက စိတ္ကူးယဥ္ အိပ္မက္ေတြ…။

တခါ ေဘာလုံးပြဲေတြၾကည့္ေတာ့ ႏိုင္ငံေက်ာ္ ေဘာလုံးသမား၊ ကမၻာေက်ာ္ ေဘာလုံးသမား ျဖစ္ခ်င္တဲ့ အိပ္မက္ေတြ၊ လက္ေ၀ွ႔ပြဲေတြ ၾကည့္ေတာ့ လက္ေ၀ွ႔သမား ျဖစ္ခ်င္တဲ့ အိပ္မက္ေတြ၊ စာေတြမ်ားမ်ား ဖတ္လာေတာ့ စာေရးဆရာ၊ ကဗ်ာဆရာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ အိပ္မက္ေတြ၊ ေဗဒင္ လကၡဏာေတြ အေမနဲ႔လိုက္ၾကည့္ျဖစ္တာ မ်ားလာေတာ့ အဲဒီလို ေဗဒင္ဆရာ လကၡဏာဆရာ ျဖစ္ခ်င္တဲ့ အိပ္မက္ေတြ…၊ မ်ားမွမ်ားပါလားဗ်ာ။
ုံ
အိပ္မက္ အေသး အႀကီး အလတ္၊ ပုံစံမ်ဳိးစုံ၊ တစ္ခါသာမက္တဲ့အိပ္မက္ အႀကိမ္ႀကိမ္မက္တဲ့ အိမ္မက္၊ ကၽြန္ေတာ့္အိပ္မက္ ေသးေသးႀကီးႀကီးေတြထဲက တစ္ခုကေတာ့ ရုပ္ရွင္ေတြၾကည့္ၿပီး ရခဲ့တဲ့ အိပ္မက္တစ္ခုပါပဲ။ အဲဒါကေတာ့ ျမင္းစီးတာပါ။
ု
စီးတာမွ လယ္ကြင္းေတြ၊ ေတာတန္းေတြ၊ ေတာင္ကုန္းေတြေပၚမွာ ေျပးေျပးလႊားလႊားစီးရတာမ်ဳိးပါ။ ျမင္းႀကီးစီးၿပီး ျမင္းႀကီးေပၚမွာ အခန္႔သားထိုင္၊ တခါတခါ ေလးညွိဳ႕က လႊတ္လိုက္တဲ့ ျမားလို ဒုန္းစိုင္း…၊ တေန႔ေတာ့ အဲဒီလို စီးပစ္မယ္ကြလို႔ မက္ခဲ့တဲ့ အိပ္မက္တစ္ခု ရွိခဲဲ့ဖူးတယ္။ အႀကိမ္ႀကိမ္လည္း သတိရတိုင္း ျပန္ျပန္မက္တယ္။

ေက်ာင္းစာနဲ႔ အလုပ္သာ အဲဒီေလာက္ အႀကိမ္ႀကိမ္ မမက္ရင္ ေနမယ္၊ ျမင္းစီးဖို႔ အိပ္မက္ကိုေတာ့ လြယ္လြယ္နဲ႔ ေဖ်ာက္ပစ္လို႔ မရခဲ့ပါဘူး။

အေတြ႕ေလးရယ္မွ အိုအႀကံဳ

လန္ဒန္ေရာက္ၿပီး ဒုတိယမၸိ အားလပ္ရက္ရေတာ့ ျမင္းစီးဖို႔ကိစၥ အေကာင္အထည္ ေဖာ္ရေတာ့တယ္။ ဒီနယ္ပယ္သစ္မွာ ကိုယ့္ထက္ ပိုကၽြမ္းက်င္သူေတြလည္း ေမးစမ္းၾကည့္ေပါ့ေလ။ ခက္တာက သူတို႔က ကားေတြသာ ကိုယ္ပိုင္၀ယ္ၿပီး ေမာင္းေနၾကတာ၊ ျမင္းစီးတဲ့ အေတြ႕အႀကံဳေတာ့ သိပ္မရွိၾကဘူး။ သူတို႔ကလည္း ျမင္းစီးတာ မႀကိဳက္လို႔ ထင္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခု… သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ ေျပာတာက ကားေမာင္းတာက စက္ပစၥည္းမို႔ ကားက ကိုယ္ထိန္းခ်ဳပ္ထားတဲ့ေအာက္မွာ ၁၀၀ ရာခိုင္ႏႈန္း ရွိေနတယ္တဲ့။ မင္း ျမင္းက မထင္ရင္ မထင္သလို လုပ္မွာတဲ့၊ နည္းနည္း အႏၱရာယ္ ရွိတယ္လို႔ ေျပာတယ္။

ျမင္းေတြဟာ ခက္မွန္းရ ခက္တယ္တဲ့

ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ကားမေမာင္းတတ္လို႔လား မသိဘူး၊ ကားေမာင္းတာက ပိုအႏၱရာယ္ ရွိတယ္လို႔ ယူဆတယ္။ ကားေတြ ေမာင္းလို႔ တိုက္ၾက၊ ဒဏ္ရာရၾက၊ ေသၾကတာေတြ အမ်ားႀကီး ေတြ႕ဖူးျမင္ဖူး ထားတာကိုးဗ်။ ျမင္းၾကေတာ့ သူနဲ႔ကိုယ္နဲ႔ၾကားမွာ ခ်ိတ္ဆက္မႈေတြ ရွိေနတယ္၊ နားလည္မႈေတြ ရွိေနတယ္။ ပိုရင္းႏွီးလြယ္ ဆက္သြယ္လြယ္တယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ထင္တာပဲ။

တစ္ခု ျဖစ္ႏိုင္တာကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ ျမင္းစီးအိပ္မက္က ကားေမာင္းတဲ့ အိပ္မက္ထက္ ႀကီးေနလို႔ ျမင္းဘက္ အေလးသာတာလည္း ျဖစ္ႏိုင္ပါတယ္။ ကားလည္း ေမာင္းတတ္ခ်င္ပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္တိုင္ကားေမာင္းရတာထက္ ကားကို ေဘးက ထိုင္စီးရတာကိုေတာ့ ပိုႀကိဳက္ပါတယ္။

ဆက္ရရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုလည္း ေမးၾကည့္တဲ့အခါ ႏွံ႔ႏွံ႔စပ္စပ္ရွိတဲ့ သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ျမင္းစီးႏိုင္တဲ့ေနရာေတြကို ေသခ်ာရွင္းျပတယ္၊ ေျပာျပတယ္။ လိုက္ေတာင္ ပို႔ေပးမယ္လို႔ စီစဥ္ေသးတယ္။ ေနာက္ေတာ့ ျမန္မာျပည္က ေရာက္တာမၾကာေသးတဲ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ သူ႔ကို အားနာၿပီး ကိုယ့္ဘာသာ ဂူဂဲလ္ကေန ရွာလိုက္တာ ျမင္းစီးဖို႔ ေကာင္းတဲ့ေနရာတစ္ခုေတြ႕ၿပီး ျမင္းစီးခရီးစဥ္တစ္ခု (package တစ္ခု) ၀ယ္ျဖစ္သြားတယ္။

လိုက္ပို႔မယ့္သူငယ္ခ်င္းကေတာ့ သူ႔ကိုမေျပာဘဲ ၀ယ္လိုက္ေတာ့ နည္းနည္းစိတ္ဆိုးသြားပုံရပါတယ္။ သူက လိုက္ပုိ႔မယ္ဆိုၿပီး ခြင့္ေတြဘာေတြ ယူထားတယ္လို႔ ဆိုတာကိုး။ ကၽြန္ေတာ္က အားနာလို႔ ဆက္မေျပာေတာ့တာပါလို႔ ဆင္ေျခေပးတာကို ဒီမွာ အားနာတယ္ဆိုတာ မရွိဘူး။ ငါလုပ္ႏိုင္လို႔ မင္းကို လိုက္ပို႔ေပးမယ္လို႔ ေျပာတာ၊ မင္းအခု လုပ္ပုံက မေကာင္းဘူးလို႔ ဆုံးမပါတယ္။

ျမင္းေတြေကာ အားနာတတ္သလား

အရင္တခါကလည္း တျခားသူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္က တျခားၿမိဳ႕က သူငယ္ခ်င္း တစ္ေယာက္ဆီ အလည္သြားမွာကို ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အဲဒီသြားမွာမို႔ ကားႀကံဳလိုက္ခ်င္တယ္၊ ဒါေပမဲ့ အဆင္မေျပရင္လည္း ကိုယ့္ဘာသာ ဘတ္စ္ကားနဲ႔ သြားပါမယ္၊ အားမနာပါနဲ႔လို႔ ေျပာလိုက္မိပါတယ္။ သူက ခ်က္ခ်င္းပဲ “ဒီမွာ… ကိုယ့္လူ ကိုယ့္မွာ အားနာတယ္ ဆိုတာ မရွိပါဘူး၊ လိုက္လုိ႔ မရရင္ မရဘူးပဲ ေျပာပါတယ္“လို႔ ျပန္ေျပာတာမ်ဳိးနဲ႔ ႀကံဳဖူးပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ့္ကိုယ္ကိုယ္ ေတာ္ေတာ္ အားမနာတတ္သူလို႔ ထင္ထားတာပါ။ ဒါေပမဲ့ လန္ဒန္မွာေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ဟာ အားနာတယ္ဆိုတဲ့ သူငယ္နာ မစင္ေသးတဲ့သူ တစ္ေယာက္ျဖစ္ေနဆဲပါပဲ။

လန္ဒန္မွာလည္း အခ်ိန္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ရတာပဲ၊ စင္ကာပူမွာလည္း အခ်ိန္နဲ႔ အလုပ္လုပ္ၾကတာပဲ၊ ရန္ကုန္မွာလည္း အခ်ိန္နဲ႔ တြက္ခ်က္ၿပီး လုပ္ၾကတာပဲ။ လန္ဒန္နဲ႔ စင္ကာပူမွာၾကေတာ့ အခ်ိန္ေတြ တိတိက်က်နဲ႔ အလုပ္လုပ္ရၿပီး ရန္ကုန္ၾကေတာ့ အခ်ိန္ေတြဟာ ျခြင္းခ်က္ေတြ၊ အားနာတယ္ဆိုတာေတြနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနၾကတာ ဘာေၾကာင့္ပါလဲ။ ဒါေပမဲ့ ကၽြန္ေတာ္ ယုံပါတယ္ေလ၊ အားနာတတ္တယ္၊ အားနာပါဦး ဆိုတာေတြမွာလည္း ေကာင္းတဲ့ အခ်က္ေလးေတြ ရွိေနမယ္ဆိုတာကိုပါ။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ အားမနာတိုင္း ေကာင္းတာမဟုတ္ဘူးေလ…။

ဆက္ပါဦးမယ္ေလ…၊ ကၽြန္ေတာ္၀ယ္တဲ့ ခရီးစဥ္က ေတာ္၀င္နယ္လို႔ သတ္မွတ္ထားတဲ့ လန္ဒန္ရဲ႕ေျမာက္ဘက္ကို မိုင္ ၅၀ သာသာသြားရတဲ့ အဂၤလန္ အေရွ႕ေတာင္ပိုင္းက Royal Berkshire နယ္ထဲမွာပါ။ အဂၤလန္ရဲ႕ အေစာဆုံးစီရင္စုပိုင္ နယ္တစ္ခုျဖစ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္က ရထားနဲ႔ သြားလိုက္ေတာ့ လန္ဒန္ကေန တစ္နာရီသာသာပဲ စီးရပါတယ္။ အိမ္ကေန လန္ဒန္ဘူတာရုံကို တစ္နာရီနီးပါးစီးရေတာ့ အိမ္နားက ဘူတာကေန Berkshire ရဲ႕ Pangbourne ဘူတာအထိဆိုရင္ ရထား ၂ နာရီၾကာ စီးရပါတယ္။

Pangbourne ဘူတာရုံကေလး

Pangbourne ဘူတာ ေရာက္ေတာ့ ဖုန္းဆက္လိုက္တဲ့အခါ ကားနဲ႔ လာေခၚပါတယ္။ လန္ဒန္က ရထား စထြက္ေတာ့ တစ္ခါ၊ ရထား ခရီးစဥ္ တစ္၀က္ (မေရာက္ခင္ နာရီ၀က္တစ္ခါ) ဖုန္းေခၚထားတာေတာင္ ကားကို ၁၅ မိနစ္ေလာက္ ေစာင့္ရပါတယ္။

အဂၤလန္နယ္ေတြကို အလည္အပတ္သြားမယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ပိုင္ကားရွိမွ အဆင္ေျပတာပါ၊ ရြာအဆင့္ ၿမိဳ႕ငယ္အဆင့္ ရြာေတြ၊ ၿမဳိ႕ေတြမွာ လန္ဒန္လို ရထားေတြ၊ ဘတ္စ္ကားေတြ မရွိတတ္ေတာ့ ကိုယ္ပိုင္ကားမရွိရင္ ေတာ္ေတာ္ အဆင္မေျပပါဘူး။ အခုေတာင္ သူတို႔ လာႀကိဳေပးလို႔ အဆင္ေျပသြားပါတယ္။

ဧက ၄၀၀ က်ယ္၀န္းတဲ့ Herons ျမင္းၿခံႀကီး

ဘူတာကေန ဧက ၄၀၀ က်ယ္တယ္ ဆုိတဲ့ ျမင္းစီးရမယ့္ လယ္ေတာႀကီးထဲကို ၈ မိနစ္ေလာက္ ေမာင္းရပါတယ္။ လာႀကိဳတာက သူ႔ကိုယ္သူ ဒီလုပ္ငန္းရဲ႕ မန္ေနဂ်ာလို႔ မိတ္ဆက္တဲ့ ဂ်ဳိး ဆိုတဲ့ ေကာင္မေလးပါ။ လန္ဒန္ဘူတာ ကေန မြန္းတည့္မွာ ထြက္ခြာခဲ့ေတာ့ ၿခံထဲ ေရာက္ခ်ိန္မွာ မြန္းလြဲ တစ္နာရီခြဲေလာက္ ျဖစ္သြားပါတယ္။

အိမ္မႀကီးေဘးမွာ ကားရပ္ၿပီး အိမ္ထဲ၀င္လာၾကေတာ့ ေျမဧက ၄၀၀ ပိုင္ရွင္ မက္ဂီဆိုတဲ့ အမ်ဳိးသမီးႀကီးက ႀကိဳဆိုၿပီး၊ ေန႔လယ္စာ စားၿပီးၿပီလားလို႔ ေမးပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္က မစားရေသးပါဘူး၊ အခု စားပါမယ္၊ ဆင္းဒ၀စ္နဲ႔ လက္ဖက္ရည္ ေသာက္ခ်င္ပါတယ္လို႔ ေျပာလိုက္ပါတယ္။

၁၈ ရာစုကလို႔ဆိုတဲ့ တစ္ထပ္တိုက္ပုေလး

သူက ေကာင္းပါၿပီလို႔ ဆိုၿပီး ကၽြန္ေတာ္ ေနရမယ့္ တစ္ထပ္ တိုက္ပုေလးကို လိုက္ျပေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း အိတ္ေလးဆြဲၿပီး သူ႔ေနာက္က လိုက္ရပါတယ္။ သူ႔အိမ္မႀကီး ကေန ေပ ၁၀၀ သာသာ ေလာက္ ေလွ်ာက္လိုက္တဲ့ အခါ ကိုယ္ေနရမယ့္ flat လို႔ေခၚတဲ့ တစ္ထပ္ တိုက္ပုေလးဆီ ေရာက္သြား ပါတယ္။ ၁၈ ရာစုက ေဆာက္ထားတဲ့ တုိက္ကေလးေတြ လို႔ေတာ့ သူတို႔ ၀က္ဘ္ဆိုက္မွာ ေရးထားတာ ေတြ႕ပါတယ္။

ခါးလယ္က ျဖတ္ထားတဲ့ ႏွစ္ရြက္တံခါး

တိုက္နီနီပုပုေလးနဲ႔ အ၀င္ တံခါးက ကၽြန္ေတာ့္ကို ဖမ္းစား လိုက္ပါတယ္၊ အ၀င္ တံခါးမက ခါးလယ္ ကေန ႏွစ္ျခမ္း ျဖတ္ထားတဲ့ တစ္ရြက္ျခင္း ဖြင့္လို႔ ပိတ္လို႔ ရတဲ့ တံခါး ျဖစ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္က တရားရုံး တခ်ဳိ႕ကို အေမနဲ႔ လုိက္ခဲ့တုန္း ကေတာ့ ဆင္နားရြက္ တံခါးလို႔ ေခၚတဲ့ ခါးအထက္ေလာက္ ေနရာမွာမွ အ၀င္ အထြက္ကို အဖြင့္ အပိတ္ လုပ္ႏိုင္တဲ့ ႏွစ္ရြက္ တံခါးမ်ဳိး ေတြ႕ဖူးေပမယ့္ အခုလို ခါးလယ္က ျဖတ္ထားတဲ့ တံခါး ကေတာ့ အခုမွပဲ ေတြ႕ဖူး တာပါ။ ျမင္းေတြ ေမြးထားတဲ့ ၿခံထဲက အိမ္မို႔ ဒီပုံစံမ်ဳိး တံခါး လုပ္ထား တာပဲလို႔ ေတြးမိပါတယ္။

ဧည့္ခန္းေသးေသးေလး

ကၽြန္ေတာ္ေနရတဲ့ တစ္ထပ္ တုိက္ပုေလးဟာ အေတာ္ ခ်စ္ဖို႔ ေကာင္းပါတယ္။ ဘီဘီစီ အပါအ၀င္ ရုပ္သံ ငါးလိုင္း ၾကည့္ႏိုင္တဲ့ ၁၂ လက္မ တီဗီ ေသးေသး တစ္လုံးနဲ႔ ႏွစ္ေယာက္ထိုင္ ဆိုဖာ ဆက္တီ တစ္လုံးပါတဲ့ ဧည့္ခန္း ေသးေသး၊ ႏွစ္ေယာက္ ေနမယ္ဆို ေနႏိုင္ေအာင္ ဧည့္ခန္းနဲ႔ ကပ္ရပ္ ခ်ထားတဲ့ တစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္တစ္လုံး၊ ကုတင္ေဘးမွာ ခ်က္ျပဳတ္ ေက်ာ္ေလွာ္ ႏိုင္တဲ့ မီးဖိုေဆာင္၊ မီးဖိုေဆာင္နဲ႔ ကပ္ရပ္ကေတာ့ အိမ္၀င္ေပါက္ရဲ႕ ညာဘက္ျခမ္း ေရခ်ဳိးခန္း၊ အိမ္သာ ျဖစ္ပါတယ္။

ေခတ္သစ္ ေကာင္းဘိြဳင္စည္ပိုင္း

ဒီမွာလည္း တစ္ခု ထူးဆန္း ျပန္တာက ေရခ်ဳိးခန္း ထဲက ေရခ်ဳိး ဇလုံပါ၊ ဟုိတယ္ေတြ၊ တည္းခုိခန္း ေတြမွာ ေတြ႕ရတဲ့ ရွည္ေမ်ာေမ်ာ အ၀၀က်ယ္က်ယ္ ေရခ်ဳိးဇလုံ မဟုတ္ဘဲ လူတစ္ကိုယ္ ၀င္ထိုင္ ေရခ်ဳိးႏိုင္တဲ့ ေဇာက္နက္တဲ့ ဆလင္ဒါပုံ ေရခ်ဳိးဇလုံ ျဖစ္ပါတယ္။ ေနရာက်ဥ္းတဲ့ ေရခ်ဳိးခန္းမွာ ဒီဇလုံမ်ဳိးဟာ သင့္ေတာ္ၿပီး ဒါလည္း ေကာင္းဘိြဳင္ေတြ ခ်ဳိးတဲ့ စည္ပိုင္းပုံရဲ႕ ေခတ္သစ္ စည္ပိုင္းလို႔ ေခၚႏိုင္တာပဲလို႔ ေတြးမိရင္း ၿပံဳးျဖစ္ပါတယ္။

လူႀကီးေတြအတြက္ေတာ့ ဒီဇလုံဟာ အဆင္ေျပမွာ မဟုတ္ပါဘူး။ ဘာျဖစ္လို႔လဲဆိုေတာ့ သုံးေပအျမင့္ေလာက္ကို ေက်ာ္တက္ေက်ာ္ထြက္ လုပ္ရမွာမို႔ပါ။ မက္ဂီကေတာင္ ေခြးေျခယူမလားလို႔ ေမးေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္အရပ္နဲ႔ဆို ေက်ာ္၀င္ေက်ာ္ထြက္ လုပ္ႏိုင္ပါတယ္၊ မယူေတာ့ပါဘူးလို႔ ေျပာလိုက္ရပါတယ္။

အိပ္ခန္းကေတာ့ အိမ္၀င္ေပါက္ရဲ႕ဘယ္ဘက္ကျဖစ္ၿပီး ႏွစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ႀကီး တစ္လုံးတည္းနဲ႔ ျပည့္ေနပါတယ္၊ အ၀တ္ဗီရုိေတြ၊ အ၀တ္အံဆြဲေတြလည္း အမ်ားႀကီး ပါပါတယ္။ စာၾကည့္မီးကလည္း ဘယ္တစ္လုံး ညာတစ္လုံး ႏွစ္လုံးရွိပါတယ္။ စုံတြဲဆိုရင္ ႏွစ္ေယာက္စလုံးက စာဖတ္မယ္ဆိုရင္ အဆင္ေျပတာေပါ့ေလ။

ဒီမွာက အားလပ္ရက္ခရီးကို စုံတြဲဲေတြ သြားၾကတာမ်ားေတာ့ ကၽြန္ေတာ္တစ္ေယာက္တည္း ျမင္းလာစီးတာကိုေတာ့ သူတို႔က နည္းနည္း အံ့ၾသေနၾကပါတယ္။ အံ့သာၾသတာပါ၊ ႏွစ္ေယာက္ခန္းကို တစ္ေယာက္တည္းေနလို႔ဆိုၿပီး package ထဲပါတဲ့ ႏႈန္းအတိုင္းထက္ တစ္ညကို ေပါင္ ၂၀ စီ ထပ္ပိုးယူလို႔ ေပါင္ ၄၀ ထပ္ေဆာင္း ေပးခဲ့ရပါတယ္။

ဆိုင္း အမွတ္အသားေတြ

ကၽြန္ေတာ့္ package က မနက္စာ (Breakfast) ပါတဲ့ ႏွစ္ညတာ အိပ္စက္ နားေန ဖို႔ရယ္၊ ျမင္းစီးခ်ိန္ ေလးခါရယ္ (စုစုေပါင္း ၆ နာရီေတာ့ ျမင္းေက်ာေပၚ ေနခဲ့ ရပါတယ္)။ ဒါပါပဲ၊ အဲဒီသြားဖို႔ ရထား လက္မွတ္ အသြား အျပန္ ၀ယ္ရပါတယ္ (ဘူတာ လာႀကိဳ ျပန္ပုိ႔ေတာ့ လုပ္ေပး ပါတယ္)။ ေန႔လယ္စာ သုံးႏွပ္နဲ႔ ညစာ ႏွစ္ႏွပ္ မွာစားတာ ပိုက္ဆံ ထပ္ေပး ရပါတယ္။

ေပါင္မုန္႔တို႔၊ ၾကက္ဥတို႔၊ စားခ်င္တာေတြ ၀ယ္ခဲ့ၿပီး မီးဖုိေဆာင္ထဲက ေရခဲေသတၱာထဲထည့္၊ စားခ်ိန္မွာ ခ်က္ျပဳတ္စားလည္း ရေပမယ့္ နားနားေနေန ေနခ်င္တာနဲ႔ မက္ဂီ ဆီကသာ မွာစားခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ခ်က္ျပဳတ္ခ်င္သူေတြအတြက္

မိသားစုလိုက္ လာတဲ့ သူေတြကေတာ့ ကားေလးနဲ႔ ရြာထဲေမာင္း (ရြာဆိုတာက ျမန္မာျပည္က ၿမိဳ႕အဆင့္ထက္ မနိမ့္တဲ့ ဖက္ရွင္ ပစၥည္းေတြပါ ၀ယ္လို႔ရတဲ့ ေနရာပါေလ)၊ ၀ယ္ျခမ္းၿပီး ျပန္လာ ခ်က္စား ၾကတာ ေတြ႕ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ခ်က္ရမွာလည္း ငပ်င္း ဆိုေတာ့ ကားလည္း မရွိတာနဲ႔ မက္ဂီ ခ်က္ေကၽြးတာသာ စားခဲ့ပါတယ္။ အဂၤလိပ္ အစားအစာ ေတြကို အဂၤလိပ္မႀကီး ခ်က္ေကၽြးတာ စားျဖစ္သြားတာ ေပါ့ေလ။

မက္ဂီေနတဲ့ အိမ္မႀကီး

မက္ဂီက ကၽြန္ေတာ့္ကို ေနရာခ်ေပး၊ ျပေပးၿပီး ၁၀ မိနစ္ ၾကာရင္ အိမ္မႀကီး ဆီကို ျပန္လာခဲ့ပါ၊ ေန႔လယ္စာ စားဖို႔ အဆင္သင့္ ျဖစ္ေနပါမယ္လို႔ ေျပာၿပီး ျပန္သြားခဲ့ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း အခန္းကို တခါ လွည့္ပတ္ ၾကည့္ရႈ ပါတယ္။ တစ္အိမ္လုံးကို သစ္သားေတြ မ်ားမ်ား သုံးၿပီး ေဆာက္လုပ္ ထားတာမို႔ country စတိုင္ျဖစ္ၿပီး၊ တကယ့္ကို ျမင္းၿခံထဲ ေရာက္ေန သလုိ ခံစားရ ပါတယ္။ ဧည့္ခန္းမွာ ခ်ည္ထိုး ပန္းခ်ီကား တစ္ခ်ပ္ ရွိရာမွာလည္း ျမင္းတစ္ေကာင္နဲ႔ လူတစ္ေယာက္ပံုသာ ျဖစ္ပါတယ္။

အဂၤလိပ္လက္ဖက္ရည္

လန္ဒန္နဲ႔ မိုင္ ၅၀ ေလာက္ပဲ ေ၀းတဲ့ ေနရာက ဧက ၄၀၀ က်ယ္၀န္းတဲ့ ၿခံ၀န္းႀကီးထဲ ႏွစ္ညအိပ္ သုံးရက္ၾကာ ျမင္းစီး ခရီးေလးအတြက္ ေပါင္ ၄၀၀ ေက်ာ္ သုံးစြဲရတာ တန္ရဲ႕လားလို႔ ကိုယ့္ဘာသာ ျပန္ေမးရင္း… ကိုယ္ေနရမယ့္ တစ္ထပ္ တိုက္ပုေလး ကိုေတာ့ သေဘာက်ေန မိပါတယ္။ ၿပီးမွ ေန႔လယ္စာ သြားစားရဦးမွာပဲလို႔ သတိရၿပီး ျမန္ျမန္ လက္ေဆးၿပီး ထြက္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ဆက္ပါဦးမယ္။

ျမင္းၿခံႀကီးအေၾကာင္း အေသးစိတ္ သိခ်င္ရင္ေတာ့ ဒီမွာၾကည့္ပါ။ http://www.cullinghood.co.uk/

၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ စက္တင္ဘာလ ၆ ရက္၊ မြန္းတည့္။