ပန္ခ်ာပီ

“ပန္ခ်ာပီ“

“ဘုရာ့“

“ပဲဟင္း ဘယ္လို ခ်က္လဲကြ“
ြြ
“ကုလားပဲခ်က္မလား၊ ပဲစင္းငုံခ်က္မလား၊ ပဲ၀ါေလးခ်က္မလား… ပဲေရြးရမယ္ ဘုရား၊ ပဲ အမ်ိဳးအစား ေရြးခ်ယ္ၿပီးရင္ စားမယ့္သူ အေရအတြက္နဲ႔ ပဲကိုယူ၊ အမႈိက္နဲ႔ ခဲ စင္ေအာင္ ပဲေရြး၊ ၿပီးရင္ ပဲကို ေရေဆးရပါမယ္ဘုရား၊ ၿပီးေတာ့ ေရ အေလာေတာ္ ထည့္ၿပီး မီးဖိုေပၚတည္၊ ပြက္ေလာက္ရင္ မေ၀ခင္ အိုးဖုံးဖြင့္ ေမႊေပး၊ ပဲႏူးနပ္တဲ့ အထိ ေစာင့္ၿပီး ဆီသတ္လိုက္တဲ့အခါ ပဲဟင္း ရပါတယ္ဘုရား“

“ေအးေဟ့..မင္းဟာက အလြယ္သားပါလား၊ အခ်ိန္ေကာ ဘယ္ေလာက္ ၾကာသလဲကြ“

“ပဲေပၚမူတည္ၿပီး မီးေကာင္းရင္ေတာ့ နာရီ၀က္ တစ္နာရီအတြင္း ပဲဟင္းတစ္ခြက္ ရပါၿပီဘုရား“

“မင္းဟာက ပဲကုလားဟင္းေတာ့ မဟုတ္ဘူးကြ၊ အသီးအရြက္ေတြ မထည့္ဘူးလားကြ“

“တပည့္ေတာ္ဆုိရင္ေတာ့ ပဲခ်ည္းသက္သက္ခ်က္တဲ့ အလြတ္ကို ႀကိဳက္တယ္ဘုရား၊ တပည့္ေတာ္ညီနဲ႔ အိမ္ကေတာ့ သီးစုံပဲကုလားဟင္းလို အသီးအရြက္ေတြ ထည့္တာကို ႀကိဳက္တယ္ဘုရာ့“

“ေအး…ဒါဆို အသီးအရြက္ ဘယ္အခ်ိန္ ထည့္သလဲကြ“

“ပဲခ်ည္းသက္သက္ ျပဳတ္တဲ့အခါ ဆူပြက္လာၿပီး ပဲႏူးခ်ိန္မွာ လီွးခၽြတ္ ေရေဆးထားတဲ့ အာလူး၊ ခရမ္းသီး၊ ပန္းေဂၚဖီ၊ ပဲသီး၊ ဒန္႔သလြန္သီး၊ ရုံးပတီသီး ႀကိဳက္ရာ ထည့္လို႔ ရပါတယ္ဘုရား။ ပဲသီးတို႔၊ ရုံးပတီသီးတို႔က ပဲအိုးဆီသတ္ခါနီးမွ ကပ္ထည့္ရင္ ရတယ္ဘုရား“

“ေအးကြ၊ မင္းက ေတာ္ေတာ္ ခ်က္တတ္တာပဲ၊ အသားဟင္းေတြေရာ ခ်က္တတ္လားကြ“

“ခ်က္တတ္ပါတယ္ ဘုရား“

“ေအး ေအး၊ မင္းတို႔ ညီအစ္ကိုေတြ တယ္ေတာ္ပါလားေဟ့၊ မင္းညီက ပိုေတာင္ တတ္ေသးကြ၊ ငါ့ ပဲဟင္းခ်က္ကပ္ဖို႔ေတာင္ လုပ္ေသးတာ ဒီေကာင္…“

ဒါေတြက ကိုယ္တို႔ ကိုးကြယ္တဲ့ ဆရာေတာ္ဘုရားႀကီး ေန႔ဆြမ္း ဘုဥ္းေပးၿပီး၊ ခဏနားၿပီးေနာက္မွာ ဆရာေတာ္ႀကီးက ခိုင္းလုိ႔ ၀တ္ျဖည့္ရင္း (၀တ္ျဖည့္=ရဟန္း သံဃာေတာ္မ်ားကို ေျခဆုပ္ လက္နယ္ ျပဳသည္) ဆရာေတာ္ႀကီးက ေမးလို႔ ျပန္ေျဖေနတာေတြ ေရးျပခဲ့တာပါ။

ဆရာေတာ္ႀကီးက ေက်ာင္းေန ေက်ာင္းသားေတြထဲက ကိုယ္တို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကို ပန္ခ်ာပီေလးေတြကို ေခၚပါတယ္။ ကိုယ္တို႔ကလည္း ပန္ခ်ာပီေသြး ပါေနတာကိုး။ ဒီေတာ့ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားရင္ ကိုယ္တို႔ညီအစ္ကိုဟာ ပန္ခ်ာပီေလးေတြ ျဖစ္သြားၿပီး၊ ဆစ္ခ္ဘုရားေက်ာင္းသြားရင္ေတာ့ ဗမာေလးေတြ ျဖစ္သြားျပန္ပါတယ္။ ဒါေတာင္ မြန္ေက်ာင္း မသြားလို႔…အျဖစ္က ဒီလို…။

******

“ကုလားေလးေတြ လာတယ္ေဟ့“

ဒါက အေဖ့ညီ ဦးေလးတစ္ေယာက္က လွမ္းေအာ္ေျပာလိုက္တာပါ။ ကိုယ့္အေဖက သူ႔အေမ ကိုယ့္အဖြားအိမ္ကို လႊတ္လိုက္တာ ျဖစ္ပါတယ္။

“ႀကီးဥ..ေနေကာင္းလား၊ အေဖလႊတ္လိုက္တာ၊ ငံျပာရည္နည္းနည္း ေပးလိုက္ပါ“တဲ့။

ဒါက ႀကီးေတာ္ အပ်ဳိႀကီးႏွစ္ေယာက္ထဲက အႀကီးျဖစ္တဲ့ ႀကီးဥကို ေတြ႕ေတာ့ အဖုံးပါတဲ့ ေၾကြေရသုတ္ခြက္ေလး ကိုင္ရင္း ခပ္ရြံ႕ရြံ႕ လွမ္းေျပာလိုက္တာပါ။

တကယ္ေတာ့ အေဖေတာင္းခိုင္းလိုက္တာ ငံျပာရည္ထက္ ပိုတယ္ဆိုတာကို ကိုယ္သိေနပါတယ္။ ကိုယ္ေတာင္သိေနရင္ ကိုယ့္ထက္ အသက္ႀကီးတဲ့သူေတြက ပိုလို႔ေတာင္ သိၾကမွာေပါ့။

(ကိုယ္က ရန္ကုန္သားဆိုေတာ့ အေဖ၊ အေမကလည္း ေသခ်ာ မေျပာထားေတာ့ အေဖနဲ႔ အေမဘက္က ေဆြမ်ဳိးေတြကို ဦးေလး၊ အေဒၚ၊ အရီး၊ ဘႀကီး မခြဲတတ္၊ မေခၚတတ္ဘူး ခင္ဗ်၊ နည္းနည္းႀကီးမွ အေဖ့ အစ္ကိုဆို ဘႀကီး၊ အေဖ့ညီဆို ဘေထြး၊ အေဖ့အစ္မ ဒါမွမဟုတ္ ႏွမဆိုရင္ အရီး ဒီလိုေခၚရမွာကိုး၊ ဒီလိုပဲ အေမ့ အစ္ကို ဒါမွမဟုတ္ ေမာင္ဆိုရင္ ဦးႀကီး ဒါမွမဟုတ္ ဦးေလး၊ အေမ့အစ္မဆိုမွ ေဒၚႀကီး၊ ႀကီးေဒၚ၊ အေမ့ညီမဆိုမွ ေဒၚေလး၊ ဒီလိုေခၚရမွာကိုး)

“အေမ..ေမာင္မ်ိဳးညြန္႔ သားႏွစ္ေကာင္ လာတာ၊ ငံျပာရည္ ေတာင္းခိုင္းလိုက္လို႔တဲ့“။ ႀကီးေဒၚ (ႏႈတ္က်ဳိးေနၿပီ၊ သိလည္း အရီးေခၚမွာေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ မွားမွန္းသိရက္နဲ႔ ေတာက်တယ္ ထင္မွာစိုးလို႔ ေခၚပါ့မလားလို႔ အခု စာေရးရင္း ေတြးမိတယ္၊ အခုေတာ့ ေတာက်တယ္လို႔ မထင္ေတာ့ပါ။ ဒီအညာေလေတြက တယ္လည္း ယဥ္ေက်းသကိုးဗ်)က သူ႔အေမ ကိုယ့္အဖြားကို လွမ္းေျပာလိုက္တယ္။

“ေအးေအး၊ ထည့္ေပးလိုက္ေလ၊ ၀က္သားဟင္းလည္း ရွိတယ္မို႔လား။ ထည့္ေပးလိုက္ တစ္ခြက္၊ ေမာင္မ်ဳိးညြန္႔က ၀က္သားဟင္း ႀကိဳက္တယ္“

“ဟုတ္ကဲ့ အေမ“

တကယ္ ထိုင္ရာက ထၿပီးထည့္ေပးတာက အေဖ့အစ္မ ေနာက္တစ္ေယာက္ အပ်ိဳႀကီးအငယ္ ႀကီးျမ။ အငယ္ဆိုေတာ့ သူက လုပ္ေပးရတာေပါ့။ သူတို႔သား သူတို႔ေမာင္ ကိုယ့္အေဖကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ခ်စ္ပုံရတယ္။ တကယ္ေတာ့ အဖြားေနတဲ့ အိမ္ကို အိမ္ေထာင္ဦးစီးလုပ္ေနတာက ႀကီးဥနဲ႔ ႀကီးျမ… အပ်ဳိႀကီး ႏွစ္ေယာက္၊ အိမ္နဲ႔ မလွမ္းမကမ္းက လမ္းေပၚက ပ်ံက်ေစ်းမွာ ငရုတ္သီးမႈန္႔၊ ဆႏြင္းမႈန္႔၊ ၾကက္သြန္၊ အာလူး အေျခာက္အျခမ္းေလးေတြ ဆိုင္ခင္း ေရာင္းၾကတယ္။

အဲဒီမွာ ကိုယ္တို႔ ၃၊ ၄ တန္းအရြယ္ ငယ္ငယ္က ငရုတ္သီးမႈန္႔တို႔၊ ဆႏြင္းမႈန္႔တို႔ သြား၀ယ္ရင္ ႀကီးေဒၚေတြက မေပးနဲ႔၊ မင္းတို႔ မုန္႔၀ယ္စားၾက ဆိုၿပီး မယူၾကဘူး။ ဒါေပမဲ့ အေမက သူမ်ားပစၥည္း အလကားယူတာ မႀကိဳက္ေတာ့ မုန္႔ဖိုးလိုခ်င္ေပမယ့္ ခဏခဏ သြားမ၀ယ္ရဲျပန္ဘူး။

ဆက္ရရင္ အပ်ဳိႀကီးေတြ သူတို႔ပိုက္ဆံသူတို႔ ရွာႏိုင္ေပမယ့္ သူတို႔အေမ မုဆိုးမ ကၽြန္ေတာ့္အဖြားရဲ႕ ဆိုဆုံးမမႈေအာက္မွာ ၿငိမ္ၿငိမ္၀ပ္၀ပ္ရွိၾကတယ္။ တစ္ခါတေလ အခါႀကီးရက္ႀကီးေတြမွာ အလွဴအတန္း လုပ္ၾကတယ္။ နတ္ကလည္း အိမ္ေရွ႕တည့္တည့္က နတ္စင္မွာ တစ္ခါတခါ ကၾကေသးတယ္။

ကိုယ္တို႔ငယ္ငယ္က နတ္ဒိုးေတြ နားေထာင္၊ အရက္ေတြ ၾကက္ေတြပါတဲ့ နတ္ကတာေတြၾကည့္ၿပီး မုန္႔ဆီေၾကာ္ အျဖဴ အနီေတြ စားရတာေတာ့ မွတ္မိေနေသးတယ္။ ၂ ရက္၊ ၃ ရက္ ကၾကတာကိုး…အေဖ့ညီ ေနာက္တစ္ေယာက္ ဦးေလးအငယ္တို႔အဖြဲ႕ဆို နတ္၀င္ကတယ္ ထင္တယ္၊ ေသခ်ာေတာ့ မမွတ္မိေတာ့ဘူး။

အေဖ့ညီ ကိုယ္တို႔ဦးေလးက ေျခဆံလက္ဆံရွည္ၿပီး မ်က္လုံး မ်က္ခုံးေကာင္းတဲ့ ကိုယ္တို႔ ညီအစ္ကိုႏွစ္ေယာက္ကို ကုလားေလးေတြလို႔ ေခၚေတာ့ ညီေလး စိတ္ထဲေတာ့ ဘယ္လိုေနတယ္မသိ၊ ကိုယ္ကေတာ့ ကိုယ့္ကို ကုလားလို႔ေခၚရင္ နည္းနည္းမွ မႀကိဳက္။ ငါ ကုလားမဟုတ္ဘူးလို႔ခ်ည္း ေတြးေနမိတတ္တာ။

အခုအကြက္ကေတာ့ အေဖ့အကြက္မို႔ အေဖ့သားျဖစ္တဲ့ ကိုယ္လည္း ခံလိုက္ရတာေပါ့။ မတတ္ႏိုင္ဘူးေပပဲ။ အေဖဟာ အစားေကာင္းႀကိဳက္တယ္၊ ျဖစ္သလို မစားႏုိင္ဘူး။ အေမကေတာ့ ျဖစ္သလို စားႏိုင္တယ္။ သူမ်ားဆီက ေတာင္းမွ စားရတာမ်ဳိးကို မႀကိဳက္ဘူး။ ဒါေပမဲ့ အိမ္ေထာင္ဦးစီးျဖစ္တဲ့ အေဖက အလုပ္အကိုင္ အတည္တက်မရွိေတာ့ အေမ ႀကံဖန္ထားတဲ့ အစားအေသာက္ကို မစားႏိုင္၊ ဒီေတာ့ အေဖက သူ တစ္ေယာက္တည္း လမ္းေလွ်ာက္သလို ဘာလိုလုပ္ၿပီး သူ႔အေမအိမ္ အ၀ သြားစားလိုက္တာပါပဲ။ သူ႔အကြက္နဲ႔သူေတာ့ လွေနတာေပါ့။

ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ အေမ့အိမ္ အစ္မေတြဆီလည္း စားရတာရွက္လို႔လား၊ သူသြားစားရင္ သူတစ္ေယာက္တည္းစားရမယ္။ သားကို လႊတ္ၿပီးေတာင္းခိုင္းလုိက္ရင္ သူေရာ သားႏွစ္ေယာက္ေရာ စားရမယ္လို႔ ေတြးသလား မသိ။ ကိုယ္က အခုျပန္စဥ္းစားလည္း ေသခ်ာေတာ့ မသိပါဘူး။ ကိုယ္သိတာကေတာ့ ငယ္ငယ္ကထဲက အဲဒီလုိ သြားမေတာင္းခ်င္ဘူး။

ေတာင္းရတာ ေအာက္က်တယ္။ အမ်ဳိးဆီကပဲ ေတာင္းေတာင္း၊ ဘယ္သူ႔ဆီကပဲ ေတာင္းေတာင္း ေတာင္းရတာ မေကာင္းဘူး။ ေပးရတာက ေကာင္းတယ္။ ေတာင္းတဲ့အခါမွာလည္း ေက်းဇူးက ရွိသြားၿပီ။ ခဏေနလို႔ ကိုယ္က သေဘာရိုးနဲ႔ပဲေမ့ေမ့၊ ဘ၀ျမင့္လို႔ပဲ(ဘ၀င္ျမင့္လို႔ပဲ)ေမ့ေမ့ ကိုယ့္က ေမ့သြားတဲ့အခါ ေငြေၾကး ဒါမွမဟုတ္ တစုံတရာ အကူအညီေပးခဲ့ဖူးသူက ရယ္လိမ့္မယ္၊ ေျပာလိမ့္မယ္။ ဟား ဟား…ဒီေကာင္(မ) ငါ ကူညီခဲ့တဲ့ေကာင္(မ)ပါလို႔ ေျပာတတ္ၾကတယ္။

အေမကေတာ့ မာနႀကီးတယ္။ အေဖ သူ႔ဘာသာသူ တစ္ေယာက္တည္း သူ႔အေမအိမ္ သြားစားတာလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ သားေတြကို သြားေတာင္းခိုင္းတာလည္း မႀကိဳက္ဘူး။ ေနာက္ၿပီး ဘာပဲပါလာလာ သူဘယ္ေတာ့မွ မစားဘူး။ ကိုယ္တို႔ကေတာ့ ကေလးဆိုေတာ့ ေတာင္းရတာ အလြန္ရွက္ေပမယ့္ စားရတာေတာ့ အလြန္ သေဘာက်တယ္။ အထူးသျဖင့္ အေဖ့အစ္မေတြက ဟင္းခ်က္ေကာင္းေတာ့ သူတို႔ ဘာခ်က္ခ်က္ စားလို႔ေကာင္းေနတာေပါ့။

ေနာက္ဘိတ္ဆုံး ဟင္းက မရွိေတာ့လို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ သူတို႔ေမာင္ ကိုယ့္အေဖ မႀကိဳက္တဲ့ဟင္းျဖစ္ေနလို႔ပဲျဖစ္ျဖစ္ ရာ၀င္အိုးေလးေတြနဲ႔ စိမ္ထားတဲ့ တညင္း(ဒညင္း)သီး ဆားေရစိမ္ေတာ့ ေပးလိုက္တတ္တယ္။ ငါးေျခာက္ေၾကာ္ေလး ထည့္ေပးလုိက္တတ္တယ္။

တခါ ေနာက္ ဦးေလးတစ္ေယာက္ (အေဖတို႔က သားခ်င္း မ်ားတယ္၊ အမ်ဳိးနဲ႔ပဲ ရြာတည္ခဲ့ပါတယ္။ ေအာက္ဘက္မွာ ေရးျပပါမယ္။ အေဖေျပာျပလို႔ မွတ္သားဖူးတာကေတာ့ အေဖ့အေမ ကိုယ့္အဖြားဟာ ကိုယ္၀န္ ၂၂ ခါ ေဆာင္ၿပီး၊ ကေလး ၁၇ ေယာက္ အဖတ္ တင္သတဲ့) ရဲ႕မိန္းမ အဖြားေခၽြးမတစ္ေယာက္က ဘိတ္သူ(ၿမိတ္သူ) ဆိုေတာ့ သူမွာေပးလို႔ ဘိတ္ကလာတဲ့ ငံျပာရည္ထင္ပါရဲ႕။ အဖြားအိမ္က ငံျပာရည္က သိပ္ေကာင္းတာပဲ။ ဒီအတိုင္း ထမင္းနဲ႔ခ်ည္း နယ္စားတာေတာင္ စားလို႔ရတယ္၊ အရသာရွိေနတယ္။

ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ စားရေသာက္ရေပမယ့္ ကုလားေလးေတြလို႔ အေဖ့ညီ ကိုယ္တို႔ဦးေလး လုပ္သူက စ ေနာက္ ေခၚတာကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ မႀကိဳက္ခဲ့ပါ။ တစ္ခါတေလ မ်က္ရည္ေတာင္ ၀ဲမိပါရဲ႕။ အဖြားအိမ္ကို ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း မသြားရဲလို႔၊ သြားရမွာ ရွက္လို႔ အေဖာ္လိုက္ေပးတဲ့ ညီေလးကေတာ့ ဘယ္လို ခံစားရလဲ မသိ။ သူလည္း ခံစားေကာင္း ခံစားရမွာပဲေလ။

ပန္ခ်ာပီေလးေတြ…

ဒါနဲ႔ ကိုယ္တို႔ ဇာစ္ျမစ္ကို ျပန္စစ္ၾကည့္ေတာ့ အေမ့အေဖ ကိုယ့္အဖိုးဟာ ဒုတိယကမၻာစစ္ကာလ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀ ေက်ာ္၊ ၇၀ နီးပါးက အဂၤလိပ္ သိမ္းထားတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံေအာက္ပိုင္းကို ကုန္သည္အလုပ္နဲ႔ စီးပြားရွာဖို႔ ေရာက္လာခဲ့တယ္။

အခုပါကစၥတန္၊ အိႏၵိယ ႏွစ္ႏိုင္ငံလုံးမွာ နယ္ေျမေတြ ပါေနတဲ့ ပန္ဂ်ပ္ျပည္ကေန ကိုယ့္လက္ရွိအသက္အရြယ္ (အသက္ ၃၀ ေက်ာ္) ေလာက္မွာ အဖိုးဟာ ဆန္ေရစပါး၊ ေကာက္ပဲသီးႏွံ၊ ကၽြန္းသစ္၊ ေရနံ ေပါၾကြယ္၀တယ္ဆိုတဲ့ ျမန္မာႏိုင္ငံကို စီးပြားရွာဖို႔ စြန္႔စားထြက္လာခဲ့တယ္။ အဖိုးငယ္ငယ္ကေတာ့ ကိုယ္တို႔ စာမက်က္ရင္ သူ႔အေၾကာင္း ေျပာျပတတ္တယ္။

“မင္းတို႔ ေတာ္ေတာ္ညံ့တာပဲ။ မင္းတို႔အရြယ္က ငါ ႏိုင္ငံျခားသြားဖို႔၊ ပိုက္ဆံရွာဖို႔ စဥ္းစားေနၿပီ“တဲ့။ အဖိုးေျပာတာပါ။

“ငါ ဒီကိုလာေတာ့ (ဗမာ) စကားလည္း မတတ္ဘူး၊ စာလည္း မတတ္ဘူး၊ အလုပ္ပဲ လုပ္တတ္တယ္“

အဲဒီတုန္းက အဖိုးမ်က္ႏွာကို ကိုယ္ ၾကည့္ၾကည့္တယ္။ အဖိုး မ်က္ရည္လဲ့ေနတယ္၊ မ်က္ႏွာရဲေနတယ္။ ကိုယ္တို႔ ညီအစ္ကိုအေပၚမွာ အားမလိုအားမရျဖစ္တဲ့ စိတ္ေတြ ႀကီးစိုးေနတဲ့ အဖိုးမ်က္ႏွာႀကီးကို ၾကည့္ရတာ ကိုယ္ေတာ့ ရွက္ေနခဲ့တယ္။

အဖိုးက သူပုိင္တဲ့ ႏြားေတြ ေမာင္းခ်လာခဲ့တယ္လို႔ ေျပာတယ္။ အဖိုးဟာ ဒီဘက္ကို ထြက္မလာခင္ကတည္းက ပန္ဂ်ပ္မွာ အလုပ္ေတြ လုပ္ေနၿပီ။ သူပိုင္တဲ့ စီးပြား ဥစၥာရွိေနၿပီလို႔ ဆိုတယ္။ မင္းတို႔က အလကားပဲလို႔ ကိုယ္တို႔ကို ဆူတယ္။

အသက္ ၄ ႏွစ္ခြဲ ၅ ႏွစ္ အရြယ္က ပန္ဂ်ပ္မွာရွိတဲ့ အဖိုးရဲ႕မိဘအိမ္ကို အလည္ေရာက္ဖူးတဲ့ အေမကေတာ့ အဖိုးတုိ႔ မိသားစုဟာ စည္းကမ္းႀကီးတယ္၊ ခ်မ္းသာတယ္၊ အဲဒီနယ္က အုပ္ခ်ဳပ္သူ လူတန္းစားထဲ ပါတယ္လို႔ သူ မွတ္မိတဲ့အေၾကာင္း ကိုယ့္ကို ေျပာျပဖူးတယ္။

ပန္ဂ်ပ္ျပည္ဟာ အလြန္ႀကီးမားတဲ့ ျပည္ႀကီးတစ္ခုျဖစ္တယ္။ အခုေတာ့ ပါကစၥတန္ႏိုင္ငံထဲ နယ္ေျမေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားပါေနၿပီး တခ်ဳိ႕အစိတ္အပိုင္းက အိႏၵိယႏိုင္ငံ ထဲေရာက္ေနတယ္။ ၿဗိတိသွ်ဆီကေန လြတ္လပ္ေရးရတဲ့အခ်ိန္မွာ အိႏၵိယနဲ႔ ပါကစၥတန္ နယ္ေျမေတြ ခြဲေ၀ယူေတာ့ ပန္ဂ်ပ္လည္း အဲဒီလို ကြဲသြားတာပဲ။

ကိုယ္ အခု ျပန္ဖတ္ၾကည့္ေတာ့ ပန္ခ်ာပီဆိုတာက ပန္ဂ်ပ္ျပည္မွာ ေနတဲ့ ေမြးတဲ့ လူမ်ဳိးျဖစ္တယ္။ ဘာသာကေတာ့ ဟိႏၵဴအယူ ယူရင္ ဟိႏၵဴပန္ခ်ာပီ၊ ပါကစၥတန္ထဲ ေနၿပီး အစၥလာမ္ဘာသာ ကိုးကြယ္ရင္ေတာ့ မြတ္ဆလင္ပန္ခ်ာပီ၊ ခရစ္ယာန္ကို ယုံၾကည္ရင္ ခရစ္ယာန္ပန္ခ်ာပီ၊ ဗုဒၶဘာသာကို ယုံၾကည္ရင္ ဗုဒၶဘာသာပန္ခ်ာပီ၊ အဲ…အဖိုးကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀၀ ေလာက္ကမွ ေပၚေပါက္လာတဲ့ ဆစ္ခ္ Sikh ဘာသာကို ကိုးကြယ္ယုံၾကည္သူ ျဖစ္ေလေတာ့ ဆစ္ခ္ပန္ခ်ာပီ ျဖစ္ပါတယ္။
ွ
ေခတ္ေဟာင္း ျမန္မာရုပ္ရွင္ဇာတ္ကားေတြ ၾကည့္ဖူးသူေတြကေတာ့ ဆရာ၀န္အလုပ္ကို အၿမဲသရုပ္ေဆာင္တတ္တဲ့ ဆစ္ခ္ပန္ခ်ာပီ သရုပ္ေဆာင္ကို ေတြ႕ဖူးၾကလိမ့္မယ္။

အိႏၵိယသမိုင္းကို ဖတ္ထားတဲ့သူေတြကေတာ့ သိၾကမွာပါ။ အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ႔ လြတ္လပ္ေရးႀကိဳးပမ္းမႈေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္တဲ့ ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းတို႔နဲ႔ ေခတ္ၿပိဳင္ တစ္ခါ အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ႔ ပထမဆုံး ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ဂ်၀ါဟလာ ေနရူး Jawaharlal Nehru ရဲ႕သမီး အဲဒီတုန္းက လက္ရွိ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ (အိႏၵိယရဲ႕ ပထမဆုံးနဲ႔ တစ္ဦးတည္းေသာ အမ်ဳိးသမီး၀န္ႀကီးခ်ဳပ္) အင္ဒီရာ ဂႏၵီ Indira Gandhi ကို (သူတို႔ရဲ႕ အထြတ္အျမတ္ထားရာ ဘုရားရွိခိုးေက်ာင္း Golden Temple နဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး) လုပ္ႀကံသတ္ျဖတ္လိုက္တဲ့ ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ ကိုယ္ရံေတာ္ေတြဟာ ဆစ္ခ္ပန္ခ်ာပီေတြပါ။

အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ႕ စီးပြားေရးျပဳျပင္ ေျပာင္းလဲမႈေတြကို ေဆာင္ရြက္ခဲ့သူ စီးပြားေရးပညာရွင္နဲ႔ အခုလက္ရွိ အိႏၵိယ၀န္ႀကီးခ်ဳပ္ မန္ မိုဟန္ဆင္း Manmohan Singh ဟာလည္း ဆစ္ခ္တစ္ေယာက္ ျဖစ္ပါတယ္။ သူဟာ အိႏၵိယႏိုင္ငံရဲ႕ ပထမဆုံး ဆစ္ခ္၀န္ႀကီးခ်ဳပ္လည္း ျဖစ္ပါတယ္။

အရင္ကေတာ့ ျမန္မာမွာေကာ ႏိုင္ငံတကာမွာပါ ဆစ္ခ္ေတြဟာ ဆရာ၀န္ေတြ၊ အင္ဂ်င္နီယာေတြ၊ ပညာတတ္ေတြ၊ စီးပြားေရးသမားေတြ အမ်ားစု ျဖစ္ေပမယ့္ အခုေတာ့ သိပ္မျပည့္စုံသူေတြလည္း ေတြ႕လာေနရပါတယ္။

ႏိုင္ငံရပ္ျခားမွာ စီးပြားရွာဖို႔လာတဲ့ အဖိုးဟာ ပန္ဂ်ပ္ကေန ခရီးမိုင္ ၁၈၀၀ ေလာက္ရွိတဲ့ မြန္ျပည္နယ္ က်ဳိက္ထိုၿမိဳ႕ကို ေရာက္လာၿပီး အဖြားနဲ႔ ညားပါတယ္။ အဖိုး ဘာေၾကာင့္ က်ဳိက္ထိုလာသလဲဆုိတာကို ကိုယ္ စဥ္းစားပါတယ္။

အဂၤလိပ္ေတြက တျပည္လုံး သိမ္းထားတာဆိုေတာ့ ရန္ကုန္တို႔၊ ပဲခူးတို႔၊ ေမာ္လၿမိဳင္တို႔လည္း သြားလို႔ရပါလ်က္နဲ႔ ဘာေၾကာင့္ က်ဳိက္ထိုကို သြားခဲ့ပါသလဲ။ အညာကို ဘာလို႔မသြားခဲ့တာလဲ။ ေပ်ာ္ဘြယ္၊ ရမည္းသင္း ဒါမွမဟုတ္ ျမစ္ႀကီးနား၊ ေမၿမိဳ႕ကို ဘာလို႔ မသြားခဲ့တာလဲ။

မင္း…ျဖစ္လာဖို႔အတြက္ေပါ့ကြာလို႔ ေျဖရမွာလား။ မွန္ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ အဖိုးအရင္ အဖိုးလိုပဲ အေရွ႕ဘက္ထြက္လာတဲ့သူေတြ ဆစ္ခ္ေတြ က်ဳိက္ထိုကို အရင္ေရာက္ႏွင့္ၿပီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဒါေၾကာင့္ အဖိုးလည္း တဆင့္စကား တဆင့္နားနဲ႔ က်ဳိက္ထိုကို တန္းတန္းမတ္မတ္ လာခဲ့ပုံရပါတယ္။

ဆစ္ခ္ေတြ က်ဳိက္ထိုကို အရင္လာခဲ့ပုံရတယ္လို႔ ဘာေၾကာင့္ေျပာႏိုင္သလဲဆိုေတာ့ အဖြားအေမ က်ဳိက္ထိုသူ မြန္မႀကီးဟာ ဆစ္ခ္ပန္ဂ်ာပီကိုပဲ ယူခဲ့လို႔ပါ။ သူ႔မိခင္ႀကီး အဖြားရဲ႕အဖြား ျဖစ္သူက ဆစ္ခ္ပန္ခ်ာပီ ယူမယူ ေသခ်ာမသိပါ။ ဒါေပမဲ့ အဲဒီတုန္းကေတာ့ ဆစ္ခ္ေတြ က်ဳိက္ထိုကို မေရာက္ေလာက္ေသးဘူးလို႔ ယူဆရပါတယ္။

ဒီေတာ့ အဖြားရဲ့အေမကို မြန္အစစ္လို႔တြက္ၿပီး သူ႔ေယာက်္ားကို ဆစ္ခ္ပန္ခ်ာပီလို႔တြက္ရင္ အဖြားဟာ မြန္+ဆစ္ခ္ပန္ခ်ာပီ(ကျပား) ျဖစ္ပါၿပီ။ အဖြားနဲ႔ အဖိုးအေၾကာင္းပါေတာ့ အေမ့ကို ေမြးတဲ့အခါ (မြန္+ဆစ္ခ္ပန္ခ်ာပီ)+ဆစ္ခ္ပန္ခ်ာပီ ျဖစ္တာမုိ႔ အေမဟာ (မြန္တစ္မတ္ ၂၅၊ ဆစ္ခ္ သုံးမတ္ ၇၅) ျဖစ္ခဲ့ပါတယ္။

အဖိုးဟာ က်ဳိက္ထိုမွာ စီးပြားေရးအဆင္ေျပေတာ့ တခါ ရန္ကုန္တက္ စီးပြားနယ္ခ်ဲ႕ပါတယ္။ အေမ့ကို ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လယ္က ေဆးခန္းတစ္ခု (အဖြားက လတၱာလမ္းလို႔ အသံထြက္ပါတယ္၊ အခုေတာ့ တရုတ္တန္းက လသာလမ္းျဖစ္ပါတယ္) မွာ ေမြးပါတယ္။ အေမျပထားလို႔ အဲဒီေဆးခန္းေနရာကို သိပါတယ္။

အေမက ဆယ္တန္းေအာင္ၿပီးစမွာ အိမ္ေထာင္က်၊ ေယာက်္ားရၿပီးမွ အိမ္ေထာင္က်တာ (လင္ယူမိတာ) မွားၿပီဆုိၿပီး ညည္းတတ္ေပမယ့္ ပထမႏွစ္ေက်ာင္းသူ ဘ၀မွာ ကၽြန္ေတာ္၊ ဒုတိယႏွစ္မွာ ညီေလး၊ စတုတၳႏွစ္မွာ ညီမေလး ေမြးပါတယ္။

ဥပေဒေက်ာင္းသူ အေမက အိမ္ေထာင္က်ၿပီးမွ တကၠသိုလ္တက္ရတာမို႔ စာေပးစာယူ (ကိုယ္တို႔ေခတ္က်ေတာ့ အေ၀းသင္လို႔ ေခၚပါတယ္) ငါးႏွစ္ တက္ခဲ့ရပါ တယ္။ အေမရာ…အေဖ့ကို စိတ္ဆိုးလို႔ပဲ ေတာ္ေတာ့တယ္ဗ်ာ၊ မဟုတ္ရင္ ေနာက္ထပ္ ညီေတြ၊ ညီမေတြ ထပ္ရေနဦးမယ္လို႔ ကိုယ္က စေတာ့ ပထမေတာ့ စိတ္ဆိုးပါတယ္၊ ေနာက္ေတာ့ ဘာမွ မေျပာေတာ့ပါဘူး။

တကၠသိုလ္ေက်ာင္းတက္ေတာ့ ပိုက္ဆံကုန္၊ အိမ္ေထာင္ဦးစီး ေယာက်္ားက အလုပ္မရွိ၊ ကေလးေတြက တစ္ေယာက္ၿပီးတစ္ေယာက္ မ်ားလာေတာ့ အေမ့မွာ သူ႔အေဖဆီကပဲ ပိုက္ဆံေတာင္းရပါေတာ့တယ္။ “နင္တို႔ကို ငါ့အေဖပိုက္ဆံနဲ႔ေမြးတာ…“လို႔ အေမက စိတ္ဆိုးရင္ ေျပာတတ္ပါတယ္။

ဆစ္ခ္ပန္ခ်ာပီျဖစ္တဲ့ အဖိုးကလည္း သမီးေမြးထားေတာ့ သမီးကေနမွ ျဖစ္လာတဲ့ ေျမးေယာက်္ားေလး ကိုယ္တို႔ ညီအစ္ကို ကို အလြန္ခ်စ္ပါတယ္။ ေျမးဦးျဖစ္တဲ့ ကိုယ့္ဆို တကယ့္ အသည္းအသန္ ခ်စ္ပါတယ္။ အဖြားကဆို ပိုဆိုးပါတယ္။ အဖြားက ကိုယ့္ဆို အလြန္ အလိုလိုက္ပါတယ္။

ဆစ္ခ္ပန္ခ်ာပီဆုိေတာ့ ကုလား၊ တရုတ္တို႔လိုပဲ သမီးထက္ သားကို ပိုအေလးထားတာကိုးဗ်ာ။ တကၠသိုလ္ေက်ာင္းလည္း တက္ေနရေတာ့ အေမဟာ ကိုယ္ ၄၅ ရက္သားမွာပဲ အဖိုးအဖြားဆီ ပို႔လိုက္ပါေတာ့တယ္။ ေနာက္ ကိုယ္တို႔သြားႏိုင္လာႏိုင္တဲ့အရြယ္ေရာက္ေတာ့ အဖိုးရဲ႕ အကူအညီေတြ အေထာက္အပံ့ေတြ အမ်ားႀကီး ယူထားတဲ့ အေမဟာ သူ႔အေဖ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ကိုယ္တို႔ကို ဆစ္ခ္ဘုရားေက်ာင္း ထည့္ေပးပါတယ္။

ကိုယ္တို႔ဟာ အဖိုးနဲ႔အတူ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕၊ သိမ္ျဖဴလမ္းေပၚမွာရွိတဲ့ စိန္ေပါေက်ာင္းေရွ႕က ဆစ္ခ္ဘုရားေက်ာင္းကို တနဂၤေႏြေန႔ေတြမွာ တက္ရပါတယ္။ အဲဒီက်ေတာ့ ကိုယ္တို႔ ညီအစ္ကို ကို ဗမာေလးေတြတဲ့။ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းသြားေတာ့ ကုလားေလးေတြ တစ္နည္း ပန္ခ်ာပီေလးေတြ၊ ဆစ္ခ္ဘုရားေက်ာင္းသြားေတာ့ ဗမာေလးေတြ ျဖစ္ျပန္ပါေရာ…။

ဟုတ္ပါတယ္ေလ၊ ဗမာေတြၾကားမွာေတာ့ ဗမာအစစ္ရုပ္ မဟုတ္တာက သိသာေနသလို၊ ႏႈတ္ခမ္းေမႊးေတြ၊ မုတ္ဆိတ္ေတြ၊ ေခါင္းေပါင္းေတြနဲ႔ ဆစ္ခ္ေတြၾကားမွာလည္း ကိုယ္တို႔ရုပ္ေတြက ဗမာေလးေတြပါပဲ။ တစ္ကိုယ္ ႏွစ္ဘ၀ေပါ့ေလ။ အဖိုးေက်နပ္ေအာင္ ကိုယ္ ဆယ္တန္းေျဖၿပီးကာစက တခါ ေမၿမိဳ႕မွာ ဖြင့္လွစ္တဲ့ ဆစ္ခ္ဘာသာေရး အေျခခံသင္တန္းကို တက္ခဲ့ရပါေသးတယ္။ အဖိုးေပးတာ ေကၽြးတာေတြ စားခဲ့၊ အဖိုးျပင္တာ ဆင္တာေတြ ၀တ္ခဲ့၊ အဖိုးထားေပးတဲ့ ေက်ာင္းမွာ ေနခဲ့ရေတာ့လည္း ဒီေလာက္ေတာ့ ျပန္ေက်းဇူးဆပ္ရတာေပါ့ေလ။

ဆစ္ခ္ဘာသာကေတာ့ လြန္ခဲ့တဲ့ ႏွစ္ေပါင္း ၆၀၀ ေလာက္ (၁၅ ရာစု) က ပန္ဂ်ပ္ျပည္မွာ စတင္ေပၚေပါက္လာတာပါ။ ကမၻာေပၚက အဓိက ဘာသာႀကီးေလးခု (ဟိႏၵဴ၊ ဗုဒၶဘာသာ၊ ခရစ္ယာန္၊ အစၥလာမ္) ၿပီးရင္ ပဥၥမေျမာက္ ကိုးကြယ္ယုံၾကည္သူ အမ်ားဆုံးဘာသာလို႔ ၀ီကီမွာေတာ့ ေရးထားပါတယ္။ ဆစ္ခ္ဆိုတာဟာ ဆရာသခင္ရဲ႕ အဆုံးအမကို လိုက္နာသူမ်ားလို႔ အဓိပၸာယ္ရပါတယ္။

သူတို႔ဟာ ဘုရားသခင္ဆိုတာကုိ ယုံၾကည္ၿပီး၊ ဆရာသခင္ (ဂုရု) ဆယ္ပါးကို ကိုးကြယ္လို႔ သူတို႔ရဲ႕ အဆုံးအမေတြကို လိုက္နာက်င့္သုံးပါတယ္။ ဆရာသခင္ အဆက္ဆက္ လမ္းညႊန္ဆုံးမ ေရးသားထားတာေတြကို ေနာက္ဆုံးဂုရုက ျပန္ေရးသား တည္းျဖတ္္ၿပီး စာတစ္အုပ္ေရးထုတ္လိုက္ေတာ့ အဆုံးအမေပါင္းခ်ဳပ္ ျဖစ္လာပါတယ္။ အဲဒါကို ဘာသာရဲ႕လမ္းညႊန္(ဓမၼ)အျဖစ္ ခံယူထားၾကသူေတြပါ။ ဗုဒၶကိုလည္း ရိုေသေလးစားၿပီး ဂုရုတစ္ပါးအျဖစ္ အသိအမွတ္ျပဳပါတယ္။

အေမဟာ ဆစ္ခ္ေသြး ၇၅ ရာခိုင္ႏႈန္းပါေပမယ့္ ဆစ္ခ္ဘုရားေက်ာင္းကို သူငယ္ငယ္က သြားတာကလြဲလို႔ မသြားေတာ့ပါ။ အေမဟာ ငယ္ငယ္က အတူေနတဲ့ (ကိုယ့္အဖြားရဲ႕အမ) သူ႔ႀကီးေတာ္၊ သူ႔အမေတြနဲ႔ ေႏြရာသီ ဗုဒၶဘာသာ တရားစခန္း၀င္တာစကလို႔ ေန႔စဥ္ဘုရားရွိခိုးတာ၊ ဘုရားဆုေတာင္းတာ၊ ဘုရားကို အလြန္ယုံၾကည္တာ စသျဖင့္ ဗုဒၶဘာသာကို ႏွစ္ႏွစ္ကာကာ သက္၀င္ယုံၾကည္ပါတယ္။

ဗမာအစစ္ျဖစ္တဲ့ အေဖ့ထက္ေတာင္ ဗုဒၶဘာသာကို ပိုၿပီး သက္၀င္ ယုံၾကည္ပါတယ္။ အေဖကေတာ့ စာေတြဖတ္ၿပီး ဘာသာေရးနဲ႔ပတ္သက္လို႔ အမ်ားႀကီး သိထားေပမယ့္ အေမ့လို တကယ္ယုံၾကည္သလို လက္ေတြ႕က်င့္ၾကံ အားထုတ္တာမ်ဳိး သိပ္မေတြ႕ရခဲ့ပါဘူး။

အေမ့ဘက္က ဇာစ္ျမစ္ကို တူးၿပီးျပန္ေတာ့ ကိုယ့္အေဖဘက္ လွည့္ရမယ္ဆိုရင္ အေဖ့ကေတာ့ ဗမာအစစ္ျဖစ္ၿပီး ေစာနေျပာခဲ့တဲ့ အဖြားေယာက်္ား ကိုယ့္အဖိုးက သူႀကီး ျဖစ္ပါတယ္။ ဧရာ၀တီျမစ္၀ကၽြန္းေပၚေဒသ ဖ်ာပုံၿမိဳ႕ဘက္ကေန ရန္ကုန္တက္လာပုံရၿပီး အေျခခ်ျဖစ္တဲ့အခါ တစ္ရပ္လုံးက အမ်ဳိးေတြျဖစ္ေလေတာ့ အဖိုးက သူႀကီး လုပ္ပါတယ္။ ရန္ကုန္ ေက်ာက္ေျမာင္းရပ္ အရိုးကုန္းလို႔ ေခၚတဲ့ေနရာက ျဖစ္ပါတယ္။

အေမတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္က အဖိုးနဲ႔ အဆင္မေျပျဖစ္တုန္း ေက်ာက္ေျမာင္းရပ္က အေဖ့မိဘအိမ္မွာ အိမ္ငွားအျဖစ္ ေခတၱခဏ လာငွားေနေလေတာ့ ကိုယ့္လိုမဟုတ္ဘဲ စကားခ်ဳိခ်ဳိသာသာ ေျပေျပျပစ္ျပစ္ ေျပာတတ္တဲ့ အေဖဟာ အကယ္ဒမီေရွာ့ေတြ ဘယ္ေလာက္လုပ္လိုက္တယ္ မသိပါဘူး။ ကိုယ့္တုိ႔တေတြျဖစ္လာမယ့္ ဇာတ္လမ္းဖန္ခဲ့ပါေတာ့တယ္။

ဒီေတာ့ ကိုယ္တို႔ေမာင္ႏွမေတြဟာ (မြန္တစ္မတ္ ၂၅ + ဆစ္ခ္သုံးမတ္ ၇၅)+ဗမာ ၁၀၀ ေပါင္းထားတဲ့ ေသြးစပ္ ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။ အေျဖထုတ္လိုက္ရင္ေတာ့ ကိုယ္ဟာ ဗမာ ငါးမူး ၅၀+ ဆစ္ခ္ပန္ခ်ာပီ တစ္မတ္ေက်ာ္ ၃၇.၅ + မြန္ အ၀က္သား ၁၂.၅ ျဖစ္ပါတယ္ခင္ဗ်။

ဆစ္ခ္ပန္ခ်ာပီေသြး အဖိုးဆီကပါလာေတာ့ အရပ္ ၅ ေပစီပဲရွိတဲ့ မိဘႏွစ္ပါးက ေမြးတဲ့ကိုယ္ဟာ မ်ဳိးဗီဇ တဆင့္ခုန္ေက်ာ္ၿပီး၊ ၅ ေပ ၁၀ လက္မ အရပ္ ရလိုက္ပါတယ္။ မာတာမိခင္ ေက်းဇူးရွင္အေမရဲ႕ မ်ားလွစြာေသာ ေက်းဇူးေတြထဲမွာ အရပ္ျမင့္ျမင့္ေမြးထားတာ တစ္ခုထဲနဲ႔တင္ ေက်းဇူးေက်ေအာင္ ဘယ္လို ဆပ္ရမွန္း မသိေသးပါ။

အရပ္ျမင့္ေတာ့ ျမန္ျမန္အိုစာတယ္လို႔ ေျပာလို႔ရေပမယ့္ ေ၀းေ၀းျမင္ႏိုင္တာေပါ့ေလ။ ေ၀းေ၀းျမင္ခ်င္ရင္ အျမင့္တက္ၾကည့္ရတယ္လို႔ ဆိုတယ္မဟုတ္လားဗ်ာ။

ပ်ံလြန္ေတာ္မူသြားၿပီျဖစ္တဲ့ ဆရာေတာ္ႀကီးက သူ႔ေက်ာင္းသားကို ေခၚတဲ့ “ပန္ခ်ာပီ“ဆုိတဲ့ စကားသံကေတာ့ တစ္ခါတရံ ၾကားေယာင္ဆဲပါဗ်ာ။

၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၃၀ ရက္။ ညေန ၆ နာရီခြဲ။