ဦးပဥၨင္းႀကီး ေက်ာ္ဟိန္းကို ေသေစလိုျခင္းအလ်ဥ္းမရွိပါ။ သတင္းသမားတို႔ေလာဘႏွင့္ ျဖစ္တတ္ေသာသေဘာကို ေရးျပလိုရင္း ျဖစ္ပါသည္။

ဒါဆို “မင့္အေမ ေသပါလားကြ“။

ကၽြန္ေတာ့္အေမေသရင္ သတင္းမျဖစ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ အလြန္၀မ္းနည္း စိတ္ထိခိုက္ပါမယ္။ လုပ္ေနတဲ့အလုပ္ေတြ အကုန္ပစ္ခ်ၿပီး အေမ့ရုပ္အေလာင္းကို ေနာက္ဆုံးအႀကိမ္ အေျပးအလႊား ျပန္ၾကည့္ၿပီး၊ သားႀကီးအေနနဲ႔ လုပ္သင့္လုပ္ထိုက္တာေတြကို လုပ္ရပါမယ္။ ဒီထက္မပိုပါ။

တခါ အီရတ္မွာ ဗုံးကြဲျပန္ၿပီ။ “မ်ားသလားဗ်“။ သူမ်ားေသတာကို နည္နည္းေလးမွ မတုန္လႈပ္တဲ့အျပင္ ေသတဲ့သူ အေရအတြက္ နည္းေနမွာကိုပင္ စိတ္ပူေနတဲ့ ပုံစံနဲ႔ ေမးၾကရတယ္။

“သတင္းသမားေသ ငရဲျပည္“ တန္းေနမွာပါပဲ။ လူူေတြ မ်ားမ်ားေသမွ၊ ဒုကၡေရာက္မွ၊ အဖမ္းခံရမွ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၀မ္းသာသလား။ ဒီလိုေတာ့လည္း မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမဲ့ သတင္းသေဘာအရ၊ မီဒီယာလမ္းေၾကာင္းအရ ဒါေတြကပဲ သတင္းျဖစ္၊ လူမ်ားမ်ားကလည္း ဒါေတြကို စိတ္၀င္စားၾကဆိုေတာ့ အင္း…ကၽြန္ေတာ္တို႔လည္း လုပ္ၾကရသေပါ့။

ဒါဆို မီဒီယာဆိုတာ လူထုေရွ႕က သြားရတာ မဟုတ္လား။ လူေတြ ၾကားခ်င္တာခ်ည္းပဲေျပာရင္၊ ဖတ္ခ်င္တာေတြခ်ည္းပဲ ေရးရင္ ေနာက္ေရာက္ (Backward) မီဒီယာ ျဖစ္ေနမွာေပါ့။ ဒါက တစ္ခန္းတက႑ေဆြးေႏြးစရာပါ။ ေက်ာ္ဟိန္းအေၾကာင္း ဆက္ပါဦးမယ္။

ေက်ာ္ဟိန္းလို႔သာ အမ်ားသိမို႔ ေခၚရတာ နည္းနည္းေတာ့ ရိုင္းေနပါတယ္။ အခုက သကၤန္းေတာင္ ဆီးထားေတာ့ ငရဲေတာင္ ႀကီးပါဦးမယ္။ ဒါေပမဲ့လည္း ကၽြန္ေတာ္ နားလည္သေလာက္ေတာ့ အႏုပညာရွင္ေတြကို ပရိသတ္က ေခၚလို႔ရွိရင္ ဦး၊ ကို၊ ေမာင္ ထည့္စရာ မလိုပါဘူး။ အႏုပညာရွင္ေတြကလည္း မထည့္တာကိုပဲ ႀကိဳက္ၾကပါတယ္။ ပိုရင္းတာကိုဗ်ာေနာ္။

၀င္းဦး၊ ေဇာ္၀မ္း၊ ေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္း၊ ေရႊဘႀကီး (ခ်စ္လြန္းေတာ့ ႀကီးပါထည့္လိုက္ၾကတယ္၊ ေရႊဘကေန ေရႊဘႀကီးလို႔ ေခၚၾကတယ္)၊ ၾကည္ၾကည္ေဌး၊ ခင္သန္းႏု၊ ႏြဲ႔ႏြဲ႕မူ၊ မို႔မို႔ျမင့္ေအာင္၊ ေမသန္းႏု…ထားပါေတာ့။ ဦး၀င္းဦး လို႔ ငယ္တဲ့ပရိသတ္က လိုက္ေခၚ ေနရစရာ မလိုပါဘူး။ ဦးေကာလိပ္ဂ်င္ေန၀င္းလို႔လည္း ေခၚဖို႔ မလိုပါဘူး။ ေဒၚခင္သန္းႏုေတြ မမို႔မို႔ျမင့္ေအာင္ေတြလည္း လုပ္ဖို႔မလိုပါဘူး။ သူတို႔ကလည္း ကၽြန္ေတာ္က ကိုလူမင္းပါတုိ႔၊ ဦးအံ့ေက်ာ္ပါတို႔ လုပ္ဖို႔ မလိုပါဘူး။ ၾကည္ၾကည္ေဌးပါရွင္၊ ဒါမွမဟုတ္ သူ႔အိမ္နာမည္၊ တျခားနာမည္ရွိလည္း သုံးစြဲေျပာဆုိလို႔ရပါတယ္။

စာေရးဆရာဆုိလည္း ဒီလိုပါပဲ။ ဒဂုန္တာရာ၊ သာဓု၊ ေသာ္တာေဆြ၊ တက္တိုး၊ ၾကည္ေအး၊ ဂ်ဴး စသျဖင့္ေပါ့ေလ။ ဦးဒဂုန္တာရာတို႔၊ ေဒၚဂ်ဴးတို႔ လုပ္ေနစရာ မလိုပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ေလးစားလို႔ပါဆုိလည္း အႏုပညာရွင္ကို ဦး၊ ေဒၚ၊ ကို၊ မ တပ္မွ ေလးစားတာ မဟုတ္ပါဘူး။ သူတို႔ သရုပ္ေဆာင္ျပတာ၊ ေရးထားတာထဲက မွတ္သားထိုက္တာ၊ လိုက္နာထိုက္တာကို မွတ္သားလုိက္နာမယ္ဆိုရင္ ေလးစားရာ ေရာက္ပါတယ္။ အဲ နဂိုထဲက လူထုဦးလွ၊ ေၾကးမုံဦးေသာင္း တို႔က်ေတာ့ ဘယ္လိုလုပ္ရမွန္းေတာင္ မသိ။ ေၾကးမုံေသာင္းဆိုရင္ေတာ့ ဇာတ္မင္းသမီး နာမည္လို ျဖစ္သြားမလား မသိပါဘူး။ ထားပါေတာ့။

ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာ္ဟိန္းလို႔ပဲ ေခၚတာကို ဇာတ္ေရလည္ေအာင္ လုပ္ေနတာနဲ႔ပဲ လိုရင္းျဖစ္တဲ့ အကုသိုလ္ သတင္းသမားဘ၀က ေရွ႕မဆက္ႏိုင္ျဖစ္ေနရပါတယ္။

ေက်ာ္ဟိန္းဟာ အလြန္ေအာင္ျမင္ခဲ့တဲ့ အႏုပညာရွင္ျဖစ္တယ္။ တစ္ေခတ္တစ္ေယာက္ ထြန္းေပါက္တဲ့ သရုပ္ေဆာင္ျဖစ္တယ္။ ေနာက္ေပါက္ သရုပ္ေဆာင္ တခ်ဳိ႕ထဲမွာ ေက်ာ္ဟိန္းအတုေတြ ထြက္လာေလာက္ေအာင္ လိုက္လံတုပခံရတဲ့အထိ ေက်ာ္ဟိန္းဟာ ေအာင္ျမင္ခဲ့တယ္။ ေက်ာ္ဟိန္း ရုိက္ခ်င္တဲ့ ဇာတ္ရုပ္ရိုက္၊ ၾကမ္းခ်င္သေလာက္ၾကမ္း၊ ရမ္းခ်င္သေလာက္ရမ္း၊ ရိုင္းခ်င္သေလာက္ရိုင္း ပရိသတ္ေတြက တခဲနက္အားေပးခဲ့ၾကတယ္။

ေနာက္ေတာ့ အႏုပညာေလာကကို အႏိုင္နဲ႔ခြာလိုက္တယ္။ ေတာ္ၿပီ၊ သံသရာလြတ္ေျမာက္ေရးလုပ္မယ္ဆိုၿပီး တိုင္းျပည္ကို အတိအလင္းေၾကညာလို႔ သကၤန္းဆီးတယ္။ ေက်ာ္ဟိန္းတရားေတြ ေဟာတယ္လို႔ၾကားတယ္၊ တခါမွေတာ့ မနာဘူးပါ။ ေက်ာ္ဟိန္းတရားလုိ႔ ေျပာရတာက သူ႔ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳ၊ သူ႔ဥာဏ္အလင္းရသေလာက္ သူေျပာတာလို႔ဆိုတယ္။

ရန္ကုန္မွာဆို ဟိုတယ္ႀကီးေတြဘာေတြမွာေတာင္ ေဟာေျပာပြဲေတြ လုပ္ဖူးတယ္။ ပရိသတ္က ေမးခ်င္ရာ ေမးႏိုင္တယ္လို႔ လမ္းဖြင့္ေပးခဲ့တယ္။ စိန္ေခၚမႈကို ခံခဲ့တယ္။ တခ်ဳိ႕လည္း ေက်ာ္ဟိန္းႀကီးကို သေဘာက်ခဲ့ၾကတယ္တဲ့။ တခ်ဳိ႕ကလည္း ေခါင္းတခါခါ လုပ္ခဲ့ၾကတယ္တဲ့။

လာၿပီ…။ ၿပီးခဲ့တဲ့ စေနေန႔ကေတာ့ ရုံးပိတ္ရက္မို႔ အိမ္မွာနားၿပီး၊ ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ စကားေလး ဘာေလးေျပာ၊ အင္တာနက္ကို အခ်ိန္ေပး ၾကည့္ေနတုန္း..ျဗဳန္းဆို ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္က ေက်ာ္ဟိန္းႀကီးသတင္း ၾကားၿပီးၿပီလားတဲ့။ “ဟာ..ဆုံးၿပီလား“ဆိုေတာ့ သူက “ဟုတ္တယ္“တဲ့။

ဒီေနရာမွာ အခုမွ ျပန္စဥ္းစားမိတယ္။ ကိုယ္ဟာ သတင္းသမား အကုသိုလ္ေကာင္ ျဖစ္ေနတယ္ဆိုတာကို…။ သူငယ္ခ်င္းက ေမးတယ္…ေက်ာ္ဟိန္းသတင္း ၾကားၿပီးၿပီလားတဲ့။ သကၤန္းဆီးထားတဲ့ေက်ာ္ဟိန္းသတင္း…ကိုယ္ေမးတဲ့ ေမးခြန္း… “ဆုံးၿပီလား“။ တျခား ေမးစရာ မရွိေတာ့ဘူးလား။ သကၤန္းဆီးထားလို႔ ေက်ာ္ဟိန္းတရားေဟာတာကေတာ့ သတင္းမွ မဟုတ္တာေလ။ ဒါဆို သတင္းေထာက္တစ္ေယာက္အေနနဲဲ႔ ကိုယ္ေမးသင့္တဲ့ေမးခြန္းက ခုန ေမးတာပဲ အေကာင္းဆုံးမဟုတ္လား။

“ဟုတ္တယ္“လို႔ သူငယ္ခ်င္းက ေျပာေတာ့ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို ေနာက္တဆင့္ ကိုယ္လုပ္ရတာက ရန္ကုန္က သူငယ္ခ်င္းတခ်ဳိ႕ကို ထပ္ေမးရတာပါပဲ။ အြန္လိုင္းမွာ ေတြ႕ရတဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကိုေမးေတာ့ သူတုိ႔ကလည္း တအံ့တၾသ၊ မျဖစ္ႏိုင္ဘူးေပါ့ ဟုတ္ရဲ႕လားေပါ့။ ဒါနဲ႔ ဒီလိုေတာ့ ၾကားတာပဲ…ေမးၾကည့္ၾက ပါဦးဆိုေတာ့ သူတို႔လည္း နီးစပ္ရာေတြကို လွမ္းစုံစမ္းၾကည့္ၾကတယ္။

Facebook မွာလည္း လွစ္ကနဲ မတ္ေဆ့ဂ်္က တင္ျဖစ္သြားတယ္။ အမွန္ေတာ့ ဒါမလုပ္သင့္ပါဘူး။ တကယ္မွ မေသခ်ာေသးတာေလ။ ဒါေပမဲ့ ကိုယ္က “ေက်ာ္ဟိန္း ဆုံးၿပီ“လို႔မွ ငါ မေရးတာေလ၊ “ဆုံးၿပီလို႔ ၾကားရသည္“လို႔ ေရးတာပဲ။ မဟုတ္ဘူးဆိုရင္ သိတဲ့သူက ကြန္မန္႔ (မွတ္ခ်က္) ေရးၾကမွာပဲေလ…ကိုယ့္အေတြးနဲ႔ကိုယ္ ငါ မွန္ပါတယ္ေလဆိုၿပီး မရဲတရဲနဲ႔ တင္လိုက္ပါတယ္။

လူေတြ သူငယ္ခ်င္းေတြ သိၾကပါေစ၊ တကယ္ဟုတ္တယ္ဆို သတိသံေ၀ဂ ရၾကပါေစဆုိတဲ့ စိတ္ပဲ အဲဒီေန႔က ရွိခဲ့ပါတယ္။ “ငါ အရင္ဆုံးသိတာကြ“ဆုိၿပီး ၾကြားခ်င္လို႔ တင္လိုက္တာမ်ဳိးလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ ကိုယ္လည္း သူမ်ားေျပာလို႔ သိတဲ့ဥစၥာ။

ဒါနဲ႔ နာရီ၀က္၊ တစ္နာရီေလာက္အတြင္းမွာပဲ ေက်ာ္ဟိန္း ႏွလုံးေရာဂါနဲ႔ ဆုံးတယ္ဆုိတဲ့ သတင္းႀကီးက ဟုတ္မလိုလိုနဲ႔ ေကာလာဟလ သတင္းႀကီး ျဖစ္သြားပါေတာ့တယ္။

သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ အြန္လိုင္းမွာ ခ်က္တင္ေျပာရင္း ေမးျမန္းစုံစမ္းေနတာက အေရးမႀကီးဘူး။ ေဖ့စ္ဘုတ္မွာ မတ္ေဆ့ဂ်္ႀကီးေရာက္သြားတာကို ရွက္ေနတာ။ ကြန္မန္႔ကလည္း ခ်က္ခ်င္း ခ်က္ခ်င္းကို ေရာက္လာၾကၿပီ။ အို…ရွက္လိုက္တာ။ သတင္းသမား အမွားတစ္ခါ ျဖစ္ျပန္ပါေပါ့။ အကုသိုလ္စိတ္က တခါ ေခါင္းေထာင္ ထလာျပန္ပါတယ္။ သကၤန္းဆီးထားသူကို ျပစ္မွားေစာ္ကားလို႔ ငရဲၾကမယ့္ေကာင္ ၿငီးတြားလိုက္စကားက…

“ေသလိုက္ပါလား ေက်ာ္ဟိန္းရယ္“တဲ့။

(ဦးပဥၨင္းႀကီး ေက်ာ္ဟိန္း ခႏၶာကိုယ္ေတြ႕ အစစ္အမွန္ တရားေတြကို ကိုယ္စိတ္ က်န္းမာခ်မ္းသာစြာနဲ႔ မေသခင္စပ္ၾကား ေ၀ငွ ေဟာေျပာ ႏိုင္ပါေစခင္ဗ်ာ)။

၂၀၁၀ ျပည့္ႏွစ္၊ ဇူလိုင္လ ၂၀ ရက္။ ည ၁၁ နာရီခြဲ။
လန္ဒန္ အေရွ႕ပိုင္း။